Uśmiechnij się - jutro może być na to za późno... [Z]

DisturbiA

Zawsze chciałam coś napisać xD Ale nie miałam okazji. Tak więc dzisiaj powstało coś, tylko dokładnie nie wiem co... Mam nadzieję, że mi pomożecie, albo po prostu powiecie żebym dała sobie spokój z tym żenującym opowiadaniem xD Uprzedzam, iż talentu jakiegokolwiek nie posiadam, więc przygotujcie się na najgorsze xD

Był ciepły, letni wieczór. Cudowny zachód słońca sprawiał, że wszystkie inne sprawy i zmartwienia nie miały większego znaczenia. Szkoda tylko, że tak mało osób zauważało to piękne zjawisko. Tak jak i inne osoby Lisa Cuddy wychodziła z pracy. Była okropnie zmęczona dniem dzisiejszym, który okazał się dla niej wielką próbą wytrzymałości nerwowej. Wydawała się nie tyle zdenerwowana, jak smutna i zamyślona. Szła przed siebie niewiele myśląc co robi. W końcu ocknęła się z zamyślenia. Rozglądnęła się wokół siebie. Była w jakimś zaniedbanym parku. Wszędzie walały się papierki, reklamówki. Usiadła na zniszczonej ławce. Nawet nie zwróciła uwagi na to, że ta ławka najczystsza nie była. Po prostu usiadła. Rozglądnęła się. Sama nie wiedziała co tu robi. Wiedziała tylko to, że musiała gdzieś pójść i spokojnie się zastanowić nad tym, co działo się ostatnio w jej poukładanym lecz samotnym życiu. To coś co zmieniło jej życie, a raczej ten ktoś, to oczywiście Gregory House. Ten wysoki, przystojny i niebieskooki mężczyzna wywrócił jej życie „do góry nogami” No cóż. Przecież zawsze tego pragnęła. Zawsze chciała być blisko niego, wspierać go i martwić się razem z nim. Chociaż to ostatnie było najmniej prawdopodobne, ponieważ House niczym się nie martwił. Przecież tyle razy ryzykował swoje życie jak i pacjentów. Już tyle razy mógł zostać pozbawiony praw do wykonywania zawodu... Nigdy się nie martwił. To raczej ona myślała za niego pod tym względem. Szkoda tylko, że spełnienie jej najskrytszych marzeń odbyło się w przykrych okolicznościach...
Wspomnienia te były bolesne. Okrutnie bolesne. Na myśl o tamtych wydarzeniach Cuddy wzdrygnęła się. Słońce już dawno zaszło, a delikatny wiaterek pomógł jej odpędzić od siebie myśli, które atakowały ją już od samego początku tego dnia. Wstała z popisanej i brudnej ławeczki w zapuszczonym parku. Szybkim krokiem wróciła pod Princeton-Plainsboro Teaching Hospital. Sprawnym ruchem zdjęła torebkę i po chwili wydobyła kluczyki do samochodu z otchłani damskiej torebki, co nie było takie łatwe. Podeszła do swojego auta i wsiadła do niego. Po chwili jazdy znalazła się pod swoim domem. Popatrzyła w lusterko. Wyglądała na strasznie zmęczoną. Zresztą też się tak czuła. Ale gdy wysiadła z samochodu i popatrzyła w okna, od razu jej humor uległ diametralnej poprawie. Kiedy już podchodziła do drzwi z kluczami w ręku, niespodziewanie drzwi otworzyły się, a na progu pojawił się mężczyzna jej marzeń, w osobie House’a.

- Gdzie tyle się podziewałaś? Nie powinnaś być już dawno w domu? -rzucił jej Greg na powitanie. Te pytania dziwnie zabrzmiały w jego ustach.
- Musiałam wyjść na chwilkę. Niepotrzebnie się martwiłeś – uśmiechnęła się do niego, po czym weszła do środka i pocałowała na przywianie

Kiedy to powiedziała, House popatrzył się na nią tak, aby pomyślała, że jednak się nie martwił. Ale ona wiedziała lepiej, że jednak tak było. House, który był i jest zwykłym chamem, po prostu się o nią martwił... Po przywitalnym całusie ze strony Cuddy, House zauważył coś w jej oczach. To coś pojawiało się tam za często. Od razu domyślił się co robiła przez te dwie godziny, od kiedy wyszła ze szpitala. Wiedział, że nadal nad tym myśli...

- Nadal o tym myślisz? – zapytał wprost. Dobrze wiedział, że ma rację.
- Nie. Po prostu chciałam się przejść...- kiedy to powiedziała House popatrzył na nią dziwnym wzrokiem. Wiedziała, że się domyślił.... – Masz rację. Nadal o tym myślę... Zadowolony?

Usiadła na kanapie, mając nadzieję, że i tym razem jej daruje. Jednak się przeliczyła. Podszedł do niej i usiadł blisko niej. Przytulił ją, a potem popatrzył jej prosto w oczy tym przeszywającym wzrokiem. Teraz w jego pięknych, niebieskich oczach pojawiła się nutka troski...

*Madziula*

super

będzie dalej prawda? powiedz że taaak

Wercia214

A o czym myśli Cuddy ??
Cudownie

Więcej, Więcej, Więcej !!!
Wena życzę

Cave

piszesz cudownie .... az mnie.. och

Hania

cudowne.

>

tonsils_hockey

Po prostu świetne

runiu

Fajnie się zaczyna, inaczej niż wszystkie fiki.
Ciekawe o czym Cuddy myśli.
Tylko tytuł mnie martwi, wróży jakieś nieszczęście.
Czekam na dalszy ciąg.

Nena

witamy kolejną Huddzinkę

zaintrygowałaś mnie

Kama

Ciekawie się zapowiada

Ja bym tylko prosiła autorkę o wiekową weryfikację tekstu, bo nie wiem, czego się spodziewać

W razie problemów, proszę o PW.

minnie

cuuudne

czekam na dalszy ciag, bo mam nadzieje, że bedzie xD
i weny życzę

jeanne

*Patrzy podejrzliwie na tytuł przeczuwając coś strasznego*

DisturbiA

No cóż. Dziękuję za komentarze. Owszem, wena mnie nawiedziła, ale nie jestem zadowolona z tego co pozostawiła. Jednakże postanawiam zaryzykować, więc daję kolejną część... XD

Usiadła na kanapie, mając nadzieję, że i tym razem jej daruje. Jednak się przeliczyła. Podszedł do niej i usiadł blisko niej. Przytulił ją, a potem popatrzył jej prosto w oczy tym przeszywającym wzrokiem. Teraz w jego pięknych, niebieskich oczach pojawiła się nutka troski...

- Lisa, proszę Cię, przestań o tym myśleć... – zaczął łagodnie, nie odwracając wzroku z jej pięknej twarzy
- Greg, proszę, nie patrz tak na mnie. To nie ty powinieneś się martwić... Zresztą sami wiemy jak było. Powinnam coś zauważyć. Cokolwiek!
- Czy ty zawsze się musisz obwiniać? Nie miałaś przecież na to żadnego wpływu...- sam już miał dość tej rozmowy... – porozmawiamy o tym kiedy indziej, dobrze? Teraz chodź spać... Wiem, że jesteś zmęczona.
- Możemy jeszcze chwilkę posiedzieć? – zapytała niepewnie. W takich chwilach czuła się kochana. Nie chciała tego przerywać. Wtuliła się jeszcze bardziej w jego niebieską koszulę, która podkreślała jego niesamowicie niebieskie oczy.

Siedzieli tak jeszcze długo. Nawet ze sobą nie rozmawiali. Wystarczyła im tylko wzajemna bliskość. Kiedy wreszcie House chciał wstać, zauważył, że Lisa w najlepsze śpi. Nie chcąc jej budzić, położył chorą nogę na stoliku, który stał przed kanapą. Długo siedział, i patrzył w jej spokojną twarz. Wyglądała tak niewinnie... Aż w końcu sam zasnął.
Kiedy się obudzili, była godzina dziewiąta. Pracownicy szpitala przywykli do tego, że ich szefowa spóźniała się, a naczelny diagnosta przychodził wcześniej, niż zawsze.
Tak było i tym razem. Kiedy weszli do szpitala, rozdzielili się, idąc w dwie różne strony... House zajął się swoim ciekawym przypadkiem, a Cuddy pilnowała, by nie popełnił jakiejś głupoty. W końcu od tego jest...
Kiedy zrobiła sobie chwilę przerwy, usiadła za biurkiem w wygodnym fotelu. Znów nie mogła odpędzić od siebie tych myśli...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Był deszczowy, pochmurny dzień. Był tak przygnębiający, że nie chciało jej się wychodzić ze szpitala. Dobrze jej tu było. Bo gdzie mogła pójść? Jedynie do pustego mieszkania. Wolała więc pozostać w szpitalu, i zrobić coś sensownego. Tak więc zaczęła wypełniać jakieś dokumenty. Sekundy, minuty aż w końcu godziny płynęły tak szybko, że Cuddy nie zauważyła, że jest prawie noc... Kiedy wyszła ze swojego gabinetu, aby odpocząć trochę od „papierkowej roboty” zauważyła, że zespół House’a jak i on sam, nadal byli w szpitalu. „Zapewne nadal nie rozwiązali przypadku” – pomyślała i przemknęła obok jego gabinetu. Czasami miała dość. Chciała mu powiedzieć, co do niego naprawdę czuje. Była zmęczona ciągłym udawaniem, że jest on tylko jej pracownikiem. Był dla niej kimś więcej. Ona go kochała... Sama nie chciała w to uwierzyć. Przecież to nie jest możliwe, aby jej największa zmora była dla niej kimś więcej. A jednak....
Kiedy chwilę odpoczęła, wróciła do swojej pracy. Kiedy usiadła przy biurku i zaczęła wypełniać jakieś formularze, odezwał się jej pager. Popatrzyła na niego i szybko wstała. Nie miała dobrych przeczuć. Co teraz House wymyślił? Znowu chce zabić pacjenta? A nawet jeśli tak, to dlaczego do niej nie przyszedł osobiście? Przecież dobrze wiedział, że nadal tkwiła przy pracy. Była bardzo zaniepokojona. W pośpiechu opuściła swoje miejsce pracy i szybkim krokiem udała się w kierunku diagnostyki. Kiedy nareszcie tam dotarła i otworzyła drzwi do sali, gdzie zawsze siedział ze swoimi kaczątkami, zamarła.

- House?!

jeanne

Cave

trzyma w napieciu

co sie tam moglo stac ..

Bereśka

Super.

Mam nadzieję że uda Ci się dzisiaj dodać następną część.

Pozdrawiam i życzę weny

*Madziula*

[skacze na jednej nodze i skanduje "DALEJ!" "DALEJ" "DALEJ!"] potem podbiega do autorki i szepcze jej do ucha [No pisz dalej... szybciej...pisz..]

runiu

Ten fik mnie trochę jakby przeraża, ale i tak czekam na ciąg dalszy.

DisturbiA

Nena

ty zÓy ludziu.

coś ty im zrobiła?

hęę?

no ale trzyyyma w napięciu ^^

coraz lepiej Ci to wychodzi

jestem pozytywnie zaskoczona

Hania

przerwać w TAKIM momencie?!
nie! to jest nie dopuszczalne.(;

PIĘKNE.

kremówka

No i znów się nie dowiedzieliśmy

ale i tak mi się podoba

czekam na więcej, żeby się w końcu dowiedzieć o czym Cuddy myślała..

pozdrawiam

DisturbiA

No cóż. W końcu nadszedł ten czas, że trzeba dodać odcinek. I muszę przyznać, że trochę z tym zwlekałam. Do ostatniej chwili miałam nadzieję, że wymyślę coś lepszego, ale mi się nie udało xD

- House?!

Nie wierzyła własnym oczom. Myślała, że miała jakąś fatamorganę. Albo chciałaby, żeby tak było. Nadal stała w drzwiach, nie mogąc się ruszyć, ani wydobyć z siebie jakiegoś dźwięku. Nie tylko ona była w takim stanie. Chase i Cameron nie wiedzieli, co mają ze sobą zrobić. Zachowywali się tak, jakby nigdy nie byli lekarzami, i nigdy nie mieli do czynienia z medycyną, ani z pacjentami. Tylko Foreman zachował zimną krew, i zajął się nieprzytomnym House’m, który leżał na podłodze. W końcu rozum Cuddy wziął górę nad strachem i zaskoczeniem. Podeszła pomału do nieprzytomnego diagnosty. Dopiero teraz zauważyła, jaki był blady i jakie miał sińce pod oczami. Wyglądał strasznie...

- Co się stało? – zapytała w końcu Cuddy. Ledwo co mogła wydobyć z siebie jakieś dźwięki...
- Sami nie wiemy. Wszystko było normalnie... – odpowiedział Foreman
- Dlaczego mówisz za nich? Sami nie umieją mówić, czy co? – zapytała zaskoczona. Kiedy popatrzyła na nich, w normalnych okolicznościach zaczęła by się śmiać. Ale nie teraz. Nie wtedy, kiedy jej Greg leży nieprzytomny... Chwila! Czy pomyślałam o nim „mój”? Czy jednak go kocha? Z zamyślenia wytrącił ją Foreman
- Musimy go dać na oddział! Trzeba coś z nim zrobić! – nerwowo podniósł głos – przecież nie możemy tak tu siedzieć i patrzeć na niego!
- Masz rację... Zawołajcie pomoc i przenieście go do jakiejś sali. Ja muszę na chwilę wyjść... – mówiąc to wstała i podeszła do drzwi – i zróbcie mu badania. Wszystkie, jakie tylko trzeba będzie... – kiedy skończyła mówić, otworzyła drzwi i skierowała się ku swojemu gabinetowi.

Nie mogła tego wszystkiego ogarnąć. Czyżby znów przedawkował Vicodin? Chciał się zabić? Dotarła do swojego gabinetu. Zamykając drzwi, do jej pięknych oczu napłynęły łzy. Co zrobi jak umrze? Jak nie uda mu się tak, jak poprzednim razem? Podeszła do biurka i wzięła swoją torebkę. Nie mogąc znaleźć w niej komórki, wysypała całą jej zawartość na blat biurka. Dopiero teraz zauważyła, że jej telefon leżał, jak gdyby nigdy nic, obok lampki. Wzięła ją pospiesznie. Nie mogła opanować drżenia rąk. Po krótkiej chwili wybrała numer z „kontaktów”.

- Jimmi – zaczęła drżącym głosem – przepraszam, że przerwałam Ci urlop, ale coś się stało....
- Co jest? Co się stało? – zapytał szybko. Taki ton głosu Cuddy nie wróżył nic dobrego...
- Nie wiesz, kto może decydować o zdrowiu House’a ? – zapytała niepewnie
- Jeśli on sam nie może podejmować decyzji? Jego matka i ja... – odpowiedział – Czy coś się z nim stało?
- On... On jest nieprzytomny. Nikt nie wie, co mu się stało. Wilson, jesteś mi tu potrzebny... – nie musiała już mu nic więcej mówić
- Trzymaj się Lisa. Zaraz będę w szpitalu... – i odłożył w pośpiechu słuchawkę.

W takiej sytuacji nie było chwili do stracenia. James Wilson dobrze o tym wiedział. Przebrał się w pośpiechu i chwilę potem był pod dobrze mu znanym budynkiem. Wysiadł z samochodu i szybkim krokiem udał się w stronę szpitala. Gdy wszedł do niego, zauważył, że pielęgniarki o czymś zawzięcie plotkują. Być może nawet o jego przyjacielu... Ale nie miał czasu, by dołączyć do nich. Udał się w stronę gabinetu Cuddy. Kiedy dochodził do jej gabinetu, zauważył, że jest pusto i ciemno. Ale gdy podszedł bliżej, zauważył postać wpatrującą się w okno. Kiedy wszedł, odwróciła się. Wyglądała na przestraszoną. Była zapłakana, a jej makijaż był cały rozmazany... Nic nie powiedziała, tylko przytuliła się do niego. Tego potrzebowała. Wsparcia drugiej osoby. Kiedy tak stali razem, a Wilson zaczął ją pocieszać, odezwał się jej pager. Popatrzyła na niego przerażona i wybiegła z pokoju. Wyszedł za nią. Widział, jak kierowała się do sali House’a...

Nena

eeeeej.

Hałś nie może odwalić kity.

Nie teeeraz.

nooo.

takie dramatyczno-napięciowe się stało

poganiaj wena i wklepuj dalej

tylko bez odwalania kity!!

jeanne

dzizas...
Ty chcesz żebym tu na zawał padła? Naprawdę?

whoopee

Niiieee, nie rób nic House'owi! I szkoda, że dopiero zagrożenie jego zycia sprawi, że się ujawni ze swoimi uczuciami. Bo się ujawni, prawda?