Unplugged [Z]

Schevo

Kremówko, przeczytałam szybciutko, ale nie mam już czasu na skrobnięcie porządnego komentarza. Mam nadzieję, że wybaczysz? Bardzo mi się podobało, bardzo, bardzo

Ale oczywiście, jak zawsze przerwałaś w takim momencie... Przywykłam już do tego

Tylko nie wiem teraz, jak się skupię na pomaganiu mamie prze imprezą, skoro cały czas myślę o tym fiku. Obiecuję, że później napiszę jakiś bardziej sensowny i dłuższy komentarz

Teraz już mnie odganiają od komputera.
A i ja się nie zgadzam na koniec

Buu, ja nie chcę

Pozostaje mieć tylko nadzieję, że niedługo wrócisz

I nawet nie mów, że nie, bo przyjadę tam do Ciebie i doprowadzę wena do porządku, żeby podpowiedział Ci pomysł na nowego fika. Serio. Okay, to by było na tyle, bo już stoi za mną brat i czyta to, co piszę. Pozdrawiam, wirtualne uściski przesyłam, życzę wena i czekam na więcej

Jak zawsze

runiu

Świetne, super opisałaś emocje Cuddy, tylko znowu przerywasz w najlepszym momencie i niestety niedługo już koniec fika.

Karola

Jak tu cos niebanalnego napisac? Nie bede sie silic:) Bardzo mi sie podobalo, lubie to opowiadanie jest orginalne. swietny odcinek, dobrze nakreslilas przemyslenia lisy. Czekam na ciag dalszy i weny zycze

kremówka

Odcinek szesnasty.

Wiele razy pisałam już, że dziękuję Wam za komentarze, ale napiszę jeszcze raz...

Dziękuję Wam za komentarze

Bardzo lubię je czytać, bo bardzo interesuje mnie jak odbieracie i interpretujecie to, co piszę... Czasami nawet mnie zaskakujecie, bo zauważacie w moich tekstach coś, czego ja, pisząc nie byłam świadoma...
I cieszę się, że się Wam podoba po prostu

- Tamta noc... - Odpowiedziała cicho. - Zawsze myślałam... Uważałam, że to było coś więcej. Że wtedy... To nie był tylko seks. Że coś do siebie czuliśmy.

Przez chwilę panowała cisza. Cuddy zaczęła nienawidzić siebie za to, że to powiedziała.

- Jesteśmy do siebie podobni bardziej, niż sądziłem - Odezwał się chicho po chwili...

Zapanowała grobowa cisza. Nic nie odpowiedziała. On sam, również nie wiedział, co mógłby powiedzieć. Gdyby nie te cholerne ciemności, mógłby wyczytać reakcję na jego słowa z jej twarzy. Teraz, musiał czekać na jej odpowiedź. Niespodziewanie dla siebie, odkrył, że strasznie niecierpliwie na nią czeka. Nie sądził, że kiedykolwiek jeszcze będzie mógł siebie jeszcze bardziej zaskoczyć, niż tak, jak zrobił to dziś.

Kiedy zgasły światła, nie przypuszczał, że sprawy przybiorą taki obrót. Nie sądził, że będą ze sobą tak rozmawiać... O łączącym ich kiedyś uczuciu, o którym każde z nich starało się zapomnieć... O tym, co dwadzieścia lat temu zrobili sobie nawzajem... Żadne z nich nie sądziło, że dla drugiego, ta jedna noc była tak samo ważna.

- Tamta noc... -Zawsze myślałam... Uważałam, że to było coś więcej. Że wtedy... To nie był tylko seks. Że coś do siebie czuliśmy.
Kiedy to powiedziała... Zdziwienie, szok... Nie umiał znaleźć słów, które oddałyby to, co poczuł w tym momencie...
- Jesteśmy do siebie podobni bardziej, niż sądziłem - Odezwał się chcico po chwili. Nie wiedział, co mógłby jeszcze powiedzieć. Chciał po prostu, żeby wiedziała, że on uważa tak samo.

Nigdy nie sądził, że dla niej to było takie ważne. Myślał, że był dla niej po prostu jednym z wielu. Przelotną znajomością na studiach. Wydawało mu się, że kiedy pracowali ze sobą, te kilkanaście lat później, to co widział w jej oczach, to zwykły sentyment. Teraz nie był już tego pewien. Jeśli było coś jeszcze, jeśli coś do niego czuła...

Przez chwilę chciał coś powiedzieć. Sam jeszcze nie był pewien co, ale poczuł, że musi teraz coś zrobić. Wiedział, że taka chwila już nigdy się nie powtórzy... Jeśli cokolwiek mogłoby się wyjaśnić, jeśli mógłby się dowiedzieć, co czuła wtedy i co czuje teraz, mógł się tego dowiedzieć tylko wtedy. Kiedy stąd wyjdą... Straci jedyną szansę.

Wiedział, że musi coś zrobić, ale jak na ironię, nie miał pojęcia co mógłby powiedzieć. Nigdy się tak nie czuł. Może raz, jakieś trzydzieści cztery lata temu, w szkole podstawowej. Kompletnie nie mógł znaleźć słów, które nie brzmiałby by głupio i śmiesznie.

Nie wiedział, co mógłby powiedzieć, postanowił więc nie mówić. To, co zrobi będzie wystarczającym egzaminem. Za jednym razem, dowie się wszystkiego, czego chce wiedzieć. Najwyżej dostanie po twarzy.

Puścił jej rękę. Chwycił opartą o stół laskę i wstał. Chyba niczego nie usłyszała. Powoli podszedł do niej i stanął naprzeciwko. Oparł laskę o kant stołu i delikatnie musnął koniuszkami palców kosmyk jej włosów.

-House... Gdzie jesteś? - Zawołała cicho w ciemność...

Pochylił się nad nią i wyszeptał jej prosto do ucha. - Tutaj.

Na dziś to tyle... Przemyślałam sobie teraz wszystko i wyszło mi, że napiszę jeszcze dwa odcinki... Ale nie potrafię obiecać, że wrzucę do poniedziałku...

Epilogu nie przewiduję, bo jakoś nie bardzo mi pasuje (zrymowało mi się jakoś tak dziwnie

), ale zobaczę jak już wszystko spiszę...

Cóż... Mam nadzieję, że się spodoba, bo mnie jakoś nie powala na kolana...
Pozdrawiam ciepło

Hania

prześliczne.

jeanne

T.

rocket queen

-House... Gdzie jesteś? - Zawołała cicho w ciemność...

Pochylił się nad nią i wyszeptał jej prosto do ucha. - Tutaj.

nie noooooooo... już myślałam, że House wszystko zepsuje, a tutaj takie piękne zakończenie!

urooooooocze, Kremówko!

willanka

Bardzo mi się podoba Kremówko

.
Zwłaszcza to, że te same sytuacje ukazujesz w kolejnych odcinkach z perspektywy Cuddy i House'a

.

whoopee

Strasznie podoba mi się wizja House'a szepczącego Cuddy do ucha w totalnych ciemnościach.

Sceneria bynajmniej nie romantyczna, a opisujesz to wszystko tak, że aż chwyta za serce. A jeszcze po takich wyznaniach, przemyśleniach, emocjach... Mmmm, czekam na kolejną część i pozdrawiam

kremówka

Odcinek siedemnasty.

Odcinek oficjalnie przedostatni, a nieoficjalnie jeszcze nie wiem, bo nie wiem jak podzielę akcję na kawałki

Ale generalnie spodziewajcie się rychłego końca

Nie wiedział, co mógłby powiedzieć, postanowił więc nie mówić. To, co zrobi będzie wystarczającym egzaminem. Za jednym razem, dowie się wszystkiego, czego chce wiedzieć. Najwyżej dostanie po twarzy.

Puścił jej rękę. Chwycił opartą o stół laskę i wstał. Chyba niczego nie usłyszała. Powoli podszedł do niej i stanął naprzeciwko. Oparł laskę o kant stołu i delikatnie musnął koniuszkami palców kosmyk jej wlosów.

-House... Gdzie jesteś? - Zawołała cicho w ciemność...

Pochylił się nad nią i wyszeptał jej prosto do ucha. - Tutaj.

-Greg... Co Ty... - Zaczęła cicho.

-Ciii...- Powiedział tylko, kładąc jej palec na ustach.

Po chwili miejsce, na którym znajdował się jego palec, zajęły jego wargi. Delikatnie, jakby nieśmiało zaczął ją całować. Ku jego zdziwieniu, szybko oddała pocałunek, który z chwili na chwilę stawał się coraz bardziej namiętny. Zupełnie tak, jakby chcieli zdążyć się sobą nasycić, zanim coś im przerwie. Zupełnie tak, jakby to była ostatnia szansa na ostatni pocałunek. Po chwili, House odsunął się od niej. Gdyby nie ciemność, mogłaby zobaczyć, że wpatruje się w nią, spojrzeniem jednocześnie rozbawionym i śmiertelnie poważnym. Teraz wpatrywał sie tym spojrzeniem w miejsce, gdzie teoretycznie powinna się znajdować.

- Co?- Spytała z lękiem w głosie. Znowu to robił. Sprawiał, że nie wiedziała co ma myśleć. Najpierw jego... Właśnie, co? Wyznanie? Potem pocałunek... Pocałunek dokładnie taki, jak dwadzieścia lat temu. Taki, po którym była gotowa na wszystko, po którym nie zastanawiała się nad niczym innym, byleby nie przestał trwać... A teraz...

- Nie sądziłem, że tak szybko...- Zaczął rozbawionym tonem.

- Och, zamknij się.- Przerwała mu szybko, po czym wyciągnęła rękę w kompletną ciemność.

Tak jak się spodziewała, natrafiła na klapę marynarki i przyciągnęła go do siebie. Nadal siedziała na metalowym stole, który był na tyle wysoki, że jej twarz była tylko nieco niżej od jego. Rozchyliła nogi i przyciągnęła do siebie tak mocno, że czuła każdy guzik jego koszuli wbijający się jej w ciało. Powoli odnalazła w ciemnościach jego twarz. Musnęła dłonią jego nieogolony policzek, miękkie usta, zmarszczone czoło, po czym zanurzyła palce w rozczochranych włosach. Drugą ręką jeszcze mocniej przycisnęła do siebie i pocałowała go. Dokładnie tak jak wtedy. Oczywiście, szybko oddał pocałunek. Jego dłonie, zaczęły powoli błądzić po jej ciele. Najpierw na plecach, ramionach, potem powędrowały poj jej żakiet. Zdjął jej ręce ze swojej głowy, po czym powoli, wciąż nie przerywając pocałunku zdjął z niej idealnie dopasowaną górę od kostiumu.

Czuła jego dłonie, delikatnie wędrujące po jej ciele, po szyi, ramionach, plecach, talii, brzuchu... Poczuła się dokładnie jak te dwadzieścia lat temu. Poczuła w sobie ten ogień, który nie płonął w niej od tak dawna... Prawdopodobnie był jedynym mężczyzną, który mógł go w niej rozpalić... Wiedziała, że to jedyna szansa, żeby powtórzyć to, co zrobili dwadzieścia lat temu, nie popełniając przy tym tych samych błędów.

Po chwili walki samej z sobą, przerwała namiętny pocałunek i wyszeptała mu do ucha - Wiesz do czego to poprowadzi...

- Wiem - Odpowiedział cicho, nie przestając zbliżać się dłońmi do guzików jej wydekoltowanej bluzeczki.

Złapała do za rękę i zatrzymała ją w momencie, kiedy już prawie rozpięła pierwszy guzik.

- Nie chcę, żeby to się skończyło tak, jak wtedy. - Powiedziała stanowczo.

- Ja też nie.

- Nie wiem, czy wiesz, co mam na myśli...

- Wiem.

Nie musiała mu nic tłumaczyć ani wyjaśniać. Tego dnia zdążyła się już przekonać, że zna ją wystarczająco dobrze. Czasami nawet lepiej, niż ona znała samą siebie.
Szybkim ruchem, ściągnęła z niego marynarkę, która cicho spadła na podłogę.
Jego dłonie, kontynuowały to, co zaczęły, rozpinając po kolei guziczki jej bluzki...

No i na dziś to koniec

Skoro i tak już kończę tego fika, to chcę mieć troszkę przyjemności z kończenia ostatnich odcinków w takich momentach

Mam nadzieję, że wam się podobało

Bereśka

Sadystka

kończyć w takim momencie

Bardzo mi się podoba, tylko szkoda że już się kończy.

Nie mogę się doczekać następnej części

Pozdrawiam

i weny życzę

moniia2311

jak można skonczyć w takim momencie???

hehe

ewel

Mój komentarz do poprzednich odcinków, których nie skomentowałam

:
Łaaaaaaaa, ale przepiękny zbudowałaś nastrój!!!

Moje mikrocząsteczki proszą, żeby przekazać, że się rozpływam, bo one się rozczuliły – temperatura rośnie, więc sama rozumiesz

Bardzo mi się podoba, że rozdzielasz akcję. Chociaż w takiej scenerii to konieczne

Ach, te ciemności^^ Twoje opisy są niezwykłe

I cieszę się, że tych dwoje uparciuchów w końcu (!) się otwiera przed sobą (hoho, jeszcze trochę to będzie bardziej majestatyczne niż odsłonięcie cudownego obrazu na Jasnej Górze

), a ich myśli i co więcej – słowa, czyny – podążają w dobrym, bardzo dobrym kierunku

No i dzisiaj: dzisiaj to zaniepisałam

Pięknie to opisałaś. I mam nadzieję, że faktycznie tego nie spieprzą, oboje!

Ale takie doświadczenia w egipskich ciemnościach, w takim miejscu, no po prostu nie mogą pójść na marne

Pozdrawiam i buziaki zasyłam

jeanne

whoopee

Ooo, a jednak. Okoliczności conajmniej niesprzyjające do tego typu akcji, ale, jak to mówią, miłość zwycięża wszystko ^^
Szkoda, że już prawie finisz.. Może da się mimo to coś dziś jeszcze wstawić?

Pozdrawiam

Cave

konczysz?? eee .. nie xD a podoba sie bardzo

Wercia214

aaa.....ja rozumiem....big big piękna scena, super akcja.....ale ...........w kostnicy ??
Cudnie

Hania

jak możesz ! w t a k i m momencie.

więcej.

lisa

Kremówko moja kochana, dopiero dzis dopadłam Twojego fika i przeczytałam go jednym tchem. Jest niesamowity, osobiste rozmowy Housa i Cuddy to coś rzadkiego w serialu i bardzo sie ciesze ze w Twojej głowie zrodził sie taki pomysł, bo to zaspokaja mój niedosyt. Ten fik jest tak rzeczywisty dla mnie i bardzo żałuje ze scenarzyści czegoś takiego nie wymyślili (a moze, kto ich tam wie). Uwielbiam Huddy zamknięte w windzie, biurze bądz kostnicy, bo w tych miejscach potrafią sie otworzyc przed sobą.
Chyle czoła! Ten fik zapisuje od razu do moich ulubiony i dziękuje!

minnie

Więcej!!!! Nie mozna KOŃCZYĆ w takim momencie!!

a tak to super

Czekam na cd i wena życzę

nidociv

Przeczytałam cały fik i coraz bardziej mnie muruje z wrażenia!

Bardzo podoba mi się cała sceneria, budowanie nastroju, zachowanie Cuddy i House'a... Pewnie nie powiem nic, czego już nie powiedziano, bo mowę mi odejmuje kawałkami

Cały czas mogę sobie wyobrazić, że to ma "naprawdę" miejsce w serialu i nie wydaje się przesłodzone ;D

A za urywanie w takim momencie mogę dopiero teraz pomstować, trochę po niewczasie, skoro to już przedostatni... ale to oznacza, że mogę jeszcze czekać na przynajmniej jeden! ^^

LicenceToKill

Rany !

Dlaczego mnie nie było jak Ty to wcześniej wstawiałaś?!

Ale szybko nadrobiłam wszystkie zaległości i po prostu kompletnie zakochałam się w tym fiku

kremówka

Odcinek osiemnasty (ostatni).

Część pierwsza.

Żal mi się rozstawać z tym fikiem trochę, więc postanowiłam podzielić ten odcinek na dwie części i chyba zdecyduję się na epilog... Teraz zamieszczam pierwszą, a druga... Będzie jak wymyślę

Aha, sklasyfikowałam tego fika jako +13, ale ta część jest chyba bardziej +16...
Żeby nie było, że nie ostrzegłam...

(Jeśli mam zmienić całą klasyfikację fika, to dajcie znać, bo ja nie wiem...)

Po chwili walki samej z sobą, przerwała namiętny pocałunek i wyszeptała mu do ucha - Wiesz do czego to poprowadzi...

- Wiem... - Odpowiedział cicho, nie przestając zbliżać się dłońmi, do guzików jej wydekoltowanej bluzeczki.

Złapała do za rękę i zatrzymała ją w momencie, kiedy już prawie rozpięła pierwszy guzik.

-Nie chcę, żeby to się skończyło tak, jak wtedy. - Powiedziała stanowczo.

- Ja też nie.

- Nie wiem, czy wiesz, co mam na myśli...

- Wiem.

Nie musiała mu nic tłumaczyć ani wyjaśniać. Tego dnia zdążyła się już przekonać, że on zna ją wystarczająco dobrze. Czasami nawet lepiej, niż ona znała samą siebie.
Szybkim ruchem, ściągnęła z niego marynarkę, która cicho spadła na podłogę.

Jego dłonie, kontynuowały to, co zaczęły, rozpinając po kolei guziczki jej bluzki. Ostatni guzik, nie chciał najwyraźniej zostać rozpięty, więc House musiał poradzić sobie w inny sposób. Ciszę, w której słychać było tylko ich przyspieszone oddechy przerwał odgłos guzika, odbijającego się od metalowej ściany i upadającego na podłogę.

Cuddy w międzyczasie zajęta była rozpinaniem guzików jego wymiętej koszuli, zdejmowaniem jej z niego i rzucaniem jej na podłogę.
Ich usta znów połączyły się w namiętnym pocałunku, co nie przeszkadzało im, w ściąganiu z siebie nawzajem kolejnych części garderoby. Podczas, gdy Cuddy usiłowała rozpiąć jego pasek od spodni, House zajęty był rozpinaniem jej stanika. Oderwał jej usta od swoich, zdjął jej ręce ze swoich bioder i ściągnął z niej górną koronkową część bielizny.
W tym momencie, cholernie żałował, że jest tak ciemno. Po raz pierwszy od ponad dwudziestu lat znalazł się z nią w takiej sytuacji a nawet nie mógł zobaczyć jak wygląda. Nie chodziło nawet tylko o to, że właśnie ściągnął z niej stanik i wreszcie mógłby zobaczyć w pełnej okazałości jej biust, który zazwyczaj mógł sobie tylko wyobrażać, patrząc się w jej duże dekolty. Chciał popatrzyć w jej oczy. Chciał się przekonać, czy patrzy na niego takim samym spojrzeniem jak wtedy, pełnym namiętności z uwodzicielskim błyskiem i czymś jeszcze, co ciężko było mu zdefiniować, ale było cholernie podniecające.
Delikatnie odłożył jej stanik na stół, na którym siedziała. Kiedy musnął wierzchem dłoni jej dekolt, zadrżała. Był dziwnie pewien, że nie dlatego, że miał zimne dłonie. Powoli, chcąc przeciągnąć tą chwilę jak najdłużej, dotykał jej piesi. Mimo, że nie mógł tego zobaczyć, był pewien, że wyglądają dokładnie tak, jak dwadzieścia lat temu. Delikatnie pocałował ją w usta, potem pochylił się, schodząc w dół jej szyi i dekoltu.

Gdyby potrafiła myśleć w tym momencie o czymkolwiek innym niż o jego ustach całujących delikatnie jej szyję, dekolt i piersi, Cuddy pomyślałaby właśnie, że kiedy schodziła po schodach w pustej klatce schodowej, szukając House'a, nigdy w życiu nie przypuszczałaby, że kilka godzin później będzie chciała uprawiać z nim seks na stole do sekcji i będzie na najlepszej drodze do zrobienia tego...

No i chyba na dziś to tyle...
Jak jutro się odezwie wena to druga część będzie jutro, jak nie, to pojutrze... Aż mi szkoda, że to koniec... Przywiązałam się do tego fika... Poza tym, żal mi będzie już nie móc czytać Waszych przemiłych komentarzy... Jeszcze raz za nie dziękuję

Chyba będę musiała szybko coś nowego wymyślić

Pozdrawiam Wszystkich

*Madziula*

super

(no i tradycyjnie już ja chcę dalej

)