Trying to understand [Z]

dr Tygrysolka

No i kończymy. Będę tęsknić za Wami i za tym fikiem, naprawdę. Nie wiem, czy coś jeszcze napiszę. Każdy człowiek ma swoje granice i nie jestem pewna, czy moja granica nie jest właśnie tutaj i czy wszystko, co kiedykolwiek napiszę, nie będzie poniżej poprzeczki.
Tak czy tak...

Ta część z dedykacją dla wszystkich, którzy czytali i komentowali, a zwłaszcza dla:
Ley, która nieustannie tuczy mojego Wena

Sarusi, która mnie rozpieszcza
i dla bardzo wrażliwego liska
oraz dla IloveNelo za te wszystkie błyszczące oczka

Tadam!

EDIT: Do czytania polecam piosenkę Scarlet "Independent Love Song"
link:
http://www.youtube.com/watch?v=c7dyXfHcYw8

- Mamusiu… - dziecięcy głosik zakłócił spokój nocy, a małe ciałko wśliznęło się pod kołdrę.
- Co się dzieje, skarbie? – Lisa obróciła się na drugi bok i otworzyła oczy.
- Chyba ktoś jes w moim pokoju – wyznała drżącym głosem Danielle. Cuddy westchnęła cicho.
- Na pewno ktoś jest, ale jego nie powinnaś się bać – powiedziała cicho.
- A kto? – mała otworzyła szeroko oczy.
- Tatuś. Przychodzi do ciebie co wieczór i odgania wszystkie złe stwory.
- Napjawde? – na twarzy dziewczynki pojawił się uśmiech. – A cy on mnie słysy? Mogem z nim jozmawiac?
- Oczywiście, że możesz, kwiatuszku.
- Ale wies co, mamo… Tejaz i tak chcem spać z tobom.
Lisa przytuliła córkę do siebie i zamknęła oczy.

***

W swoim dalszym życiu przede wszystkim skupiła się na Danielle. Straciła już zbyt wiele i nie mogła pozwolić na to, by odebrano jej również córkę. A poza tym – żyła jak przedtem. Prawie tak jak przedtem. Pracowała, przyjaźniła się z Wilsonem, z Cameron. Jadła, piła i spała. Czasami zakładała na głowę durszlak i wraz z Dani odkrywała nowe lądy. Albo robiła na deser ciasteczka z księżycowym pyłem. Mała Danielle była dla niej lepsza niż jakakolwiek terapia.
Ale…
Nigdy już nie weszła do jego gabinetu. Nigdy nie jechała Tamtą Drogą – potrafiła nadłożyć 5 kilometrów trasy, by tylko tamtędy nie jechać. Nigdy nie podniosła klapy pianina, nie dotknęła ani jednego klawisza. Nigdy nie napiła się herbaty z jego kubka. Nigdy nie spała po jego stronie łóżka. Nigdy nie usunęła jego numeru z listy kontaktów w telefonie.
Nigdy nie uprała jej ukochanego kocyka. Nigdy nie ruszyła jej rowerka ani nie pozwoliła na nim jeździć Danielle. Nigdy nie odezwała się do autystycznego dziecka.

Nigdy tak naprawdę nie dowiedziała się, co stało się zimnej, lutowej nocy.

Nie padał deszcz ani nie wiał wiatr. Świeciły się wszystkie latarnie. Na trasie nie było żadnych innych samochodów.
Dlaczego tej nocy Greg House skręcił z trasy w stronę zbocza, podpisując wyrok śmierci na siebie i Rachel?

Nigdy nie dowiedziała się, że gdy House, poświęcając życie swoje i małej, zjechał z drogi, ocalił małą dziewczynkę na czerwonym rowerku, która niespodziewanie wjechała na szosę.

Zraniona

OMG jakie to piękne

To się nazywa chyba miłość od pierwszej litery

Będzie mi brakowało tego smutnego fika w twoim wykonaniu

Mam nadzieję, że niedługo coś napiszesz jeszcze dłuższego, tylko wesołego, bez śmierci

lisek

Tygrysku ten fik zapamiętam na całe życie

Bo jest..... Sama nie wiem.... wyzwala w nas takie emocje, moja klawiatura znów zalana łzami

opis wspólnego życia Lisy i Daniel to takie piękne i smutne. Ten fik to samo życie, opisuje jedną z wielu tragedii, w otaczającym nas świecie, ty zarysowałaś wszystko dokładnie, zwłaszcza uczucia bohaterów. Czytając tekst po prostu przeżywałam wszystko z bohaterami. Chylę czoła

Ten fik oprócz przyjemności czytania daje coś jeszcze, prawdziwą lekcje życia, uczy nas pokory, uczy nas by cieszyć się tym co mamy, bo los bywa okrutny i bez wahania potrafi odebrać nam to co kochamy. Do tej pory nie umiem pogodzić się z tym, że Lisa została sama z Danielle, życie jest niesprawiedliwe.

Tygrysku, z całego serca dziękuję za dedykację, jak już mówiłam wcześniej fik zostanie mi w pamięci na zawsze

Ley

Wielkie ŁAŁ!

To było cudowne, przepiękne!
Podobało mi się bardzo jak opisałaś czego nie zrobiła Cuddy...

Sarusia

Buuuuuuuuuuu

I znowu ryczę. I znowu nie wiem co mam powiedzieć.
To opowiadanie mnie rozwaliło całkowicie. Wstrząsnęło chyba całą moją duszą. A może sercem?
Nienawidzę smutnych opowiadań. Nienawidzę jak nie ma happyendu. A to jedno opowiadanie kocham miłością pierwszą.

Opis dalszego życia Lisy - zwłaszcza tego, czego już nie robiła - o Jezu, na samo wspomnienie mi ściska gardło. To był jeden z najpiękniejszych opisów jakie czytałam. Idealnie oddałaś jej cierpienie, jej stratę.

Wiem, że ten komentarz nie ma większego sensu, sorry. Wrócę skomentować jak emocje trochę opadną.
Jeśli Cię Tygrysolko kiedyś spotkam, to ukłonię Ci się w pas za napisanie prawdziwego dzieła sztuki. Dziękuję Ci za to opowiadanie. A tymczasem kłaniam się wirtualnie.

Wena! Żeby zawsze przy Tobie był.

P.S.
Pozwolę sobie na osobistą dygresję - nie wiem ile masz lat, czym się w życiu zajmujesz i jakie są Twoje plany na przyszłość.
Wiem natomiast i ogłaszam z całym przekonaniem - zajmij się pisaniem na poważnie!
Z tak rewelacyjnym stylem i z takimi pomysłami - zawojujesz światowy rynek literacki.

adept_vicodin

Normalnie ten fik był świetny!!!
popłakałam się....
Szkoda, że Grega nie ma

"Nigdy nie dowiedziała się, że gdy House, poświęcając życie swoje i małej, zjechał z drogi, ocalił małą dziewczynkę na czerwonym rowerku, która niespodziewanie wjechała na szosę."

Ten fragment doprowadził mnie do łez...
Cudnyyyy!!

IloveNelo

dedykacja dla mnie?

to masz jeszcze świecących oczek

dr Tygrysolka

Po pierwsze i przede wszystkim:

Dziękuję

Wszystkim, którzy komentowali i tym, którzy czytali bez komentarza. Jeszcze raz, naprawdę dziękuję.
I po kolei:

Zraniona
Coś tam "wesołego i bez śmierci" planuję napisać, mogę cię pocieszyć

Tylko nie oczekuj, że nie będzie żadnego smutnego elementu, bo tak to chyba nie umiem

lisek

Ley

Mrauu, Tygrysku ^^
To czekamy na coś z happyendem, wesołego bez smutnych wydarzeń, w pełni Huddzinkowego

Pozdrawiam

Niech Wen będzie z Tobą.

Euriale

"Nigdy nie dowiedziała się, że gdy House, poświęcając życie swoje i małej, zjechał z drogi, ocalił małą dziewczynkę na czerwonym rowerku, która niespodziewanie wjechała na szosę."

Kocham ten fragment...
Kocham ten fik...
I Ciebie też kocham!
To jest takie smutne

Potrafisz tak pięknie wszystko opisać. Dużo bym oddała, żeby mieć taki talent jak Ty!
Sory, że wcześniej nie skomentowałam na tego ficka, ale dopiero co na niego trafiłam. A czytając ostatni rozdział, włączyłam tą piosenkę, którą poleciłaś. Do ostatniego fragmentu doszłam akurat w czasie refrenu, a łzy pociekły mi po policzkach...
Pięknie piszesz, mam nadzieje, że stworzysz coś jeszcze

.
Pozdrawiam

Cralite

Trochę późno, ale mam nadzieję, że wybaczysz, ostatnio nie mam czasu na nic... no ale znalazłam chwilę czasu i jestem

No więc wyszło ci po prostu cudownie

Płakałam jak głupia