Testament [M]

T.

zweryfikowane przez T.

dedykuje Jeanne -za kazdy komentarz:* za całokształt

Testament

Chocia niewiele ia posiadam
Mienia, którego bych mógł zażyć,
Póki rozumu pełnią władam,
Z tego, czem raczył mnie obdarzyć
Bóg (ludzie mało!), w mey niedoley
Spisuję ów testament walny,
Na znak ostatniej moiey woley,
Iedyny i nieodwołalny.

Franciszek Willon Wielki Testament

***

Niestety nie mam wiele, bo większość wydałem na płyty, panienki i gitary po kilka tysięcy dolców za sztukę.

Kiedy to czytasz, jest już po wszystkim. Nigdy Ci nie powiedziałem, że umieram. Nic chciałem patrzeć jak rozpaczasz i ronisz krokodyle łzy nad moim marnym losem. Wiedziałem, od tamtego dnia kiedy zaprosiłem Cie na nasza pierwszą randkę. Zawsze uważałem, że mam bardzo dużo czasu. Że mam czas, na to, żeby Cie wkurzać, pić piwo i grac na gitarze. Okazało się jednak, że jak iększość idiotów chodzących po tym świecie, żyje w bezpiecznym złudzeniu i przekonaniu o własnej nieśmiertelności. Nie wiem dlaczego, ale ja tez uważałem, że śmierć mnie nie dotyczy. Człowiek głupi się rodzi i głupi umiera.

Wtedy przyszedłem do Ciebie i zaprosiłem Cie na randkę. Pamiętam Twoja śmieszna minę. Nie miałem pojęcia czy się zgodzisz, ale trzymając w reku rentgen, który wskazywał na nieubłagalny proces degradacji mojego mózgu, wiedziałem, że czas zaszaleć. Nie, nie w taki tradycyjny sposób; miałem dość panienek na telefon, litrów Burbona i odlotów. Chciałem czegoś innego.

Dostałem więcej niżbym kiedykolwiek mógł sobie wyobrazić. A potem, jak przewidział Wilson stałem się sentymentalnym głupcem. Nigdy Ci tego nie powiedziałem, ale pierwszy raz byłem szczęśliwy. Nie przeszkadzały mi nawet jak wyśmiewali się z mojego maślanego wzroku, który wodził za Twoim tyłkiem po szpitalnych korytarzach. Nic dziwnego –tylko ja (a przynajmniej tak twierdziłaś!) widziałem jego kształty bez żadnego okrycia…

To było dziwne uczucie. Miałem świadomość wielkiej przegranej i wielkiego zwycięstwa zarazem. Jeśli nie umierałbym, pewnie nigdy nie odważyłbym się Ciebie pokochać. Gdybym Cie nie pokochał, nie żałowałbym każdej chwili, którą zabiera mi śmierć. Tak, życie przynosi nam czasem wiele niespodzianek… Wiem jednak, że każda sekunda z ostatniego etapu była tego warta. Rzuciłem się na głęboka wodę, i pierwszy raz Wilson nie musiał mnie wyławiać jak niesfornego tonącego szczeniaka.

Teraz mnie nie ma. Nie myśl o tym gdzie jestem. Gdziekolwiek nie będę, będę czekał. W piekle, w niebie, czy pod postacią nowego kota Wilsona, będę czekał, aż dołączysz do mnie. Nie płacz, nie przesiaduj przy moim grobie i nie wieszaj mojej parszywej facjaty w każdym zakątku domu –po co straszyć odwiedzających. Po prostu załóż, że to tylko chwila, w której możesz ode mnie odpocząć.

Zanim jednak ten moment nadejdzie możesz spać w moich podkoszulkach. Mówiłem Ci, że wyglądasz w nich cholernie seksownie? Kilka razy kłóciliśmy się, jak rano przeciągałaś się okryta tylko w jedna z nich, a ja nie dawałem Ci wyjść z łóżka… Przez to zaczęłaś się spóźniać do pracy. Zostawiam Ci również moją ulubiona bluzę, w której biegałaś w zimne poranki. Nic więcej, godnego Twojej uwagi nie mogę Ci zostawić. Nic nie miałem. Przyjęłaś mnie, nie patrząc na to co mam; nie patrząc na to co mogę Ci dać. Sama oddałaś mi wszystko –Dom

Pół zycia byłem głupcem, bojącym się uczuć jak ognia. Ja zrobiłem pierwszy krok, Ty wykonałaś ich cała setkę. Nie ma nic, co mogłoby być namiastka mojej wdzięczności.

Długo milczałem. Nie pozwoliłaś mi myśleć o śmierci. Ona dla mnie nie istniała. Byłaś Ty i tylko Ty. I każda chwila, musiała zastąpić mi lata zycia, które nigdy nie będą nam dane.

Kończę już, bo zaraz wrócisz z zebrania zarządu. Wejdziesz do domu, wnosząc radość i ciepło, które pozwoliło mi żyć pełnią życia choć przez chwilę. A ja schowam ten list głęboko, przywołam na twarz uśmiech (czy wiesz, że nauczyłaś mnie śmiać się szczerze?) i będę udawał, że jest wszystko dobrze. Choc wiem, że mimo, że umieram, to czuje, że dopiero teraz naprawdę żyje.

Czekam na Ciebie –Twój upierdliwy diagnosta.

PS. Opiekuj się Wilsonem i przekaz mu kolekcje płyt –wiem, że od dawna patrzył na nia lubieżnym wzrokiem.
PS2. Kocham Cie.

Martuss

Ojeju

smunto mi się zrobiło

T. masz wspaniały talent... mówiłam ci już??

Chyba nie więc teraz mowie

A jeszcze co do opowiadania... śliczne.... naprawdę się wzruszyłam, a umierz że ja się żadko wzruszam

A ta końcówka...

kremówka

T. wiesz, że zawsze zaniemawiam (jest takie słowo?) z zachwytu po przeczytaniu Twojego fika?
Pisałam Ci już, że za każdym razem kiedy czytam Twojego fika, myślę, że już lepiej nic nie da się napisać i z każdym Twoim kolejnym opowiadaniem stwierdzam, że się mylę... I właśnie teraz tak mam. Zaniemówiłam (zaniepisałam?) z zachwytu i nie wiem co Ci napisać...Po prostu to opowiadanie jest cudowne... Takie... House'owe, ze świetnymi opisami uczuć, nie cukierkowatymi, boskimi tekstami... i tym czymś, co po prostu ma w sobie Twoje pisanie i co uwielbiam

rocket queen

Jejku, T...
Podczas, gdy wszystkie Huddziny przeżywają zbiorową ekstazę i wymyślają w głowie scenariusze najbliższych odcinków, Ty... uśmiercasz Grega. Na chwilę obecną nie potrafię sobie tego wyobrazić. Albo... potrafię, tylko nie chcę. Po prostu nie lubię zmian - zwłaszcza tych radykalnych.

Niemniej, przeczytałam Twój tekst na jednym wdechu, zatrzymując się dłużej przy poniższych fragmentach:

jeanne

Ómarła po zobaczeniu tytułu, Ómarła po zobaczeniu dedykacji, Ómarła po przeczytaniu treści.
Ciekawa jestem kiedy będę miała czas żyć

Że niby dedykacja dla mnie?

*schodzi na zawał*
Chciałabyś widzieć moją zdziwiona minę

Dziękuję, dziękuję i jeszcze raz dziękuję

Ale ten twój Wen to sadomasochista

minnie

Ohhh...*pada na kolana i wyje z zachwytu*
Nie mogę sklecić nic inteligentnego po tym co przeczytałam...
To jest cudowne, piękne i chyba nie istnieją słowa, które opiszą mój podziw

T. chyle czoła i pozdrawiam

DisturbiA

Kiedy tylko zobaczyłam tytuł twojego fika, wiedziałam, że mi się spodoba xD Uwielbiam takie tematy

Chciałam zacytować najlepsze kawałki twojego opowiadania, ale stwierdziłam, że jest to niemożliwe. Musiałabym przytoczyć całość. Jak dla mnie jest pięknie. Mimo, że umarł. A właściwie dlatego. Uwielbiam takie łzawe, tragiczne, bądź podobne do wymienionych, opowiadania. Po ostatnich odcinkach serialu stwierdziłam, że prędko nie znajdę takich opowiadań. Ale zjawiłaś się ty xD Aż się czuje lepiej. Może większość ludzi woli takie szczęśliwe zakończenia, gdzie wszyscy się cieszą itp. Ale dla mnie to jest szczęśliwym zakończeniem. House i Cuddy są razem. A raczej byli. Byli szczęśliwi. Pierwszy raz możemy zobaczyć House'a prawdziwego. Nie chama, cynika, osoby samotnej. I to jest szczęśliwe zakończenie. A śmierć? Ona jest tylko dopełnieniem.

lizzi

Świetne !
Jestem świerzo po obejrzeniu filmu :Zielona Mila, więc to na mnie zrobiło podwójne wrażenie

Hmmm.... a gdybyś tak napisała, co Cuddy przeżywa czytając ten testament ? Byłoby idealnie

Masz talent.

vicodin_addict

Awhh ślicznie. Cudownie napisane, napradę, bardzo mi się podoba. Doskonale umiesz oddać emocje w swoich opowiadaniach, a to ... to jest po prostu cudowne. Nie napiszę chyba nic bardziej konkretnego, przperaszam.

ceone

to jest CU-DO-WNE.

runiu

Cudowne, jednocześnie wzruszające, ale też housowe, bo Greg dalej jest sobą, może trochę bardziej odsłania swoje uczucia.
Dodatkowo jak dla mnie to opowiadanie jest raczej napełnione radością, niż smutkiem. Jak przeczytałam tytuł, to myślałam, że będzie to odniesiony do aktualnego święta "fik cmentarny", np. House umarł, nigdy nie powiedział Cuddy, że ją kocha i wszyscy stoją nad jego grobem i płaczą. A Ty mnie kompletnie zaskoczyłaś i napisałaś o wszystkich szczęśliwych chwilach, o cieszeniu się z każdego dnia i to wszystko w relacji housowej, House takiego jak ten serialowy. Śmierć jest jakby dopełnieniem, bez niej nie byłoby tego wszystkiego.

Gratulacje T.

ewel

Ciężko mi napisać coś, co nie byłoby powtórzeniem postów powyżej...
I ja doznałam zaniemówienia, tudzież zaniepisania.
Teraz chyba już rozumiesz co znaczą moje: "moje potworki nie są warte przecinka w Twojej twórczości"

szczera prawda.
Pomimo, że są tutaj dramaty, dramaty, refleksyjno-wzruszające fragmenty, to nie można tego opowiadania podsumować niczym bardziej zgrabnym, jak wyrażenie zachwytu, jak użycie słowa "piękny".

Cudo, za które bardzo dziękuję, T.

Hania

cudowne.

martusia14

to było superrrrrrr
aż sie popłakałam
pozdrawiam !

Wercia214

Nie wiem co powiedzieć no .... chwilami zabawne.... chwilami bardzo smutne..... porównam to do cudu bożego .

LicenceToKill

W tym momencie nie stać mnie na żaden ambitny komentarz. Przepraszam...

madziax

refkleksyjny bardzo tekst.
Po prostu załóż, że to tylko chwila, w której możesz ode mnie odpocząć.
tak to w uproszczeniu można narysować, ale rzeczywistość jest bardziej bolesna, miło że House tak ją uspakaja.

Nic dziwnego –tylko ja (a przynajmniej tak twierdziłaś!) widziałem jego kształty bez żadnego okrycia…
hihi

amandi

Popłakałam się. Naprawdę się popłakałam. na początku coś dławiło mnie w gardle, a potem popłynęły łzy... Bo to było wspaniałe, choć cholernie smutne.

. masz wielki talent...

Schevo

Ach, T.... Co ja mogę powiedzieć?

Przeczytałam niedługo po wstawieniu, ale dopiero dziś zebrałam się w sobie i postanowiłam napisać komentarz. Powód jest prosty - nie wiedziałam, co mogę napisać. Wszystkie banały typu, że świetne, że cudowne, że boskie nie są wystarczające, żeby opisać, jak ten fik na mnie zadziałał. To było coś zupełnie nowego, coś co poczułam po raz pierwszy odkąd czytam tego typu opowiadania. Coś co sprawiło, że po mojej twarzy spływały łzy, ale jednocześnie był na niej uśmiech. Coś co sprawiło, że przez te kilka dni od przeczytania nadal miałam w głowie tego fika. Coś co sprawiło, że nie mogłam skupić się na sklejeniu kilku zdań wyrażających mój zachwyt. T., naprawdę bardzo mi się podobało. Nie potrafię inaczej tego ująć. Nie jestem jakimś świetnym pisarzem, nie potrafię tworzyć wspaniałych form wypowiedzi, ale wiedz, że zachwyciłaś mnie tym fikiem - z każdej, ale to każdej strony.

To by było na tyle. Przepraszam za ten niezbyt błyskotliwy komentarz, choć pisany prosto z serca.

W każdym razie, T., podziwiam Cię za pisanie takich cudeniek

Pozdrawiam i gratuluję talentu, wirtualnie ściskając

Cave

piekne..

nutka

po prostu barak mi słów , cudowne

lisa

Przeczytałam i się rozkleiłam.... poruszające.

nidociv

Jak rany... zaraz się kompletnie rozkleję.
House otworzył się na uczucia, ale jednak pozostał Housem. Taki piękny kontrast zestawiłaś nawet w PSach:

PS. Opiekuj się Wilsonem i przekaz mu kolekcje płyt –wiem, że od dawna patrzył na nia lubieżnym wzrokiem.
PS2. Kocham Cie.

. Cóż więcej dodać.

Dioda14

czytając twojego fika nie wiem dlaczego ale od razu pomyślałam o odcinku Half Wit...fik przepiękny czytałam go słuchając piosenki,,She's the one'' a łzy wpadały mi do gorącej czekolady...boskie...

Choc wiem, że mimo, że umieram, to czuje, że dopiero teraz naprawdę żyje.

Jakże smutne i prawdziwe:* tym fikiem podbiłaś my heart:*