Ten jedyny [Z]

Coccinella

Rany, wyszło Ci, wyszło!

Akcja reakcja i po 'delikatnie'. Ciesz się, że Cię nie pozwało za te nadużycie.

. A tak na poważnie, wcale tak bardzo nie gryzło, tylko ja mam takie małe zboczenie.

Szkoda, że to już przed przedostania część :< . Ale będziemy mogli chyba liczyć na jakiś epilog? Ja wiem, że fik się jeszcze nie skończyło, ale myśl, że to już niebawem nastąpi sprawia, że chce mi się kanapki z nutellą

joyjoyjoy

To dobrze, że Wilson mimo wszystko, wrócił na swoje miejsce.

i wspaniale, że House czuję się 'na swoim miejscu' przy Lisie..

Niech Cuddy wreszcie przyzna, że bez Grega nie może żyć.. wtedy wszyscy będą szczęśliwi ^^ !

[ zwłaszcza ja!

]

świetna część! [ jak wszystkie z resztą:d ]
ale w tej jest coś wyjątkowego.. *.*

może słowa Cuddy ?

"- Rozumiem go – szepnęła po chwili, marszcząc brwi. – Też się bałam… W końcu nie łatwo jest zmienić w kilka godzin całe swoje życie. Tyle, że Wilson kocha Mary, a ja… - uśmiechnęła się smutno. – Do zobaczenia na ślubie – mruknęła i odwracając się na pięcie, zniknęła za drzwiami domu, nim zdołał zareagować."

oby cd. pojawił się jak najszybciej

.
wena i czasu!

HuddyFan

"Tyle, że Wilson kocha Mary, a ja… - uśmiechnęła się smutno. – Do zobaczenia na ślubie."

House kocha Cuddy, a Cuddy kocha House'a. Czy to aż tak trudno napisać ?!?!?! Nie oni sobie tą miłość wyznają, bo się zabiję !!!
A tak serio...
Jak patrze, że tylko jeszcze dwie części ( + epilog

mam nadzieję ) to aż mi się serce kraje

JA NIE CHCĘ KOŃCA !!!
Czy ty zdajesz sobie sprawę, iż ten fik jest jedym z najbardziej komentowanych ficków na forum ?!?! Jeżeli to się skończy to skonczy się moja motywacja

A tak serio... xd
Pisz albo nie pisz ! ( oto jest pytanie

) obydwie opcje mają plusy i minusy, ale żadna mnie nie zadowala

Kocham cię i tego ficka też

Życzę wena ! ( albo nie ! )

P.S. Mogę przytoczyć kawałek twojego ficka (jeszcze nie wiem który ) to podpisu ???? Proszę !!!

Pzdr.

Kika

Dziękuję Wam bardzo, bardzo

Mnie również robi się smutno na myśl, że jeszcze tylko dwie części i epilog (oczywiście, że będzie!)... W końcu jest to najdłuższe opowiadanie, jakie stworzyłam w swojej "karierze"

magdalenka

"Zmusimy go do wymruczenia słowa „tak”."

cudne to i chcę dalszej części

monad

Ech

No przecież Wilsonek nie byłby Wilsonkiem gdyby nie zachował się jak na prawdziwego Wilsonka przystało

No

i mamy już szczęśliwą rodzinkę Wilsonkową

No a teraz czekam na.... oczekiwanie... tak jest... brawa dla zwycięzcy... prawidłowa odpowiedź to: HUDDY

czekam niecierpliwie

Ley

Śliczne, niezwykłe, magiczne!

Uwielbiam twój styl pisania!
Cieszę się, że Wilson jednak odważył się wziąć ślub i widać, że to była dobra decyzja.

Czekam na następną część, mam nadzieję, że z dużą ilością Huddy.

Pozdrawiam.

adept_vicodin

Super!
Po prostu genialne

Pisz dalej, życzę Wen i szybko dodaj następną część ;*

Prozak

hmmm to była częśc 18...
cześci jest 20...
z moich obliczeń wynika że... zostały jeszcze 2
w 18 był ślub więc w 19 będzie wesele... popijawa.... jeśli ostra to skończy się na scenach łóżkowych....
czyli w 20 będą konsekwencje... czyli rozwód Cuddy więc na końcu będą sceny a'la House i Cuddy idą w stronę zachodzącego słońca

Mam jeszcze kilka innych opcji rozwoju akcji ale cóż trzeba będzie czekać aż stworzysz następną część (modlę się żeby to będzie dość szybko

)

w każdym razie bardzo mi się podobała ta część mimo że malo Huddy wiecej Wilsona, którego również bardzo kocham więc jak juz mówiłam bardzo mi się podobała

napoleon1979

kiedy bedzie nastepna czesc

neko.md

tak się zastanawiam...

skoro ostatnią część pisałaś też długo i była świetna...
to co będzie teraz?!!

Kika

Witam

Miło, że pytacie, ale nie mam pojęcia, kiedy będzie następna część

Na razie zajmuję się fikofetą

Część 19 będzie częścią szczególną, także potrzebuję dość dużo czasu, aby wszystko sobie poukładać

Ale myślę, że wtorek - środa coś się pojawi

Pozdrawiam

neko.md

jak ma być szczególnie, to ja mogę poczekać...

neko.md

nie żebym była namolna, ale dziś jest wtorek

Ala

Wtorek. Co pół godziny sprawdzam, czy nie ma kolejnej części:( A tu jak nie było, tak nie ma... Chlip, chlip.

neko.md

tak, wiem jestem meganiecierpliwa, ale chciałam zauważyć że za dokładnie 1h wtorek się skończy.

neko.md

za 21 minut środa

adept_vicodin

Już jest środa... Proszę napisz coś, bo nie wytrzymam ;P
Życzę wen!!!!
<zakochany>

martusia14

No i jak tu można normalnie funkcjonować jak się tylko myśli o jednym.Kiedy Kika wrzuci 19 część.

Przez to czekanie wariuje.Oszczędź mi te męczarnie i proszę wrzuć next part

Kika

Hehe, jak ja lubię trzymać ludzi w niepewności

Nie bójcie sie, jeszcze trochę się nad Wami poznęcam, bo jest problem

Część 19 wyjdzie straaaaasznie długa i nie wiem, czy chcecie ją w całości, czy w dwóch częściach?

Poczekam, aż ktoś odpowie, a potem się zdecyduję, czy wklejać, czy nie

Coccinella

Wkleeeeej okropna, znęcająca się kobieto!

Ala

Wklejać oczywiście

Kika

Czyli w całości, tak?

No to se poczekacie do wieczora

Bo trzeba jeszcze popracować na tym

Wracam około 20-21

Buziaki

martusia14

No pewnie,że w całości już rozbijania jej na części nie zniosę

Jesteś zóa

Kika

Ple, ple...

Ostrzegam jestem zÓo wcielone

Aha... Jeżeli ktokolwiek domyśla się, co będzie w części ostatniej, proszę, aby to zachował dla siebie

Pozdrawiam

Część 19.

Głośne oklaski zmieszane z pojedynczymi, radosnymi gwizdami rozbrzmiały w sali weselnej, gdy po słynnych słowach urzędnika: „Może pan pocałować pannę młodą” usta państwa Wilson złączyły się w nieśmiałym, aczkolwiek namiętnym pocałunku. Lisa Cuddy ukradkiem otarła spływającą po policzku łzę wzruszenia, jednak ciche parsknięcie śmiechu dochodzące z jej prawej strony, uświadomiło jej, że wcale nie było to takim ukradkiem. Przewracając oczami, posłała diagnoście groźne spojrzenie. Mężczyzna uśmiechnął się zadziornie i wyciągnął ku niej ramię, które ona bez zastanowienia ujęła, odwzajemniając uśmiech. Odwracając się, podążyli za wychodzącymi z sali nowożeńcami.

Szepty, śmiechy i ciche brzdęknięcia zastawy ucichły, gdy na niewielkim podeście stanął pan młody, siłując się z niesfornym mikrofonem, który, jak na złość, nie chciał wyjść ze stojaka. Westchnąwszy głęboko, uśmiechnął się do zgromadzonych gości, zatrzymując wzrok na świeżo upieczonej żonie.
- Chciałem wszystkim bardzo serdecznie podziękować. Gdyby nie wy, być może nie znaleźlibyśmy się tu teraz. – Spojrzał znacząco na przyjaciół. – House, Lisa… Dziękujemy. Jesteśmy wam wdzięczni, za wszystko, co kiedykolwiek dla nas zrobiliście. Dziękujemy, że w takim dniu jesteście z nami – uśmiechnął się szeroko. – Greg, te dwa tygodnie… - zawahał się, spuszczając głowę. – Cholernie mi cię stary brakowało! – rzucił, posyłając mu rozbawione spojrzenie. – Tym bardziej dzięki, że jesteś.
Diagnosta kiwnął głową i zaskakując wszystkich, wstał od stolika, by dołączyć na scenie do onkologa. Podchodząc do przyjaciela, poklepał go po ramieniu, równocześnie odbierając z jego dłoni mikrofon.
- Oddaj to specjaliście, bo popsujesz – mruknął, uśmiechając się zadziornie. – Żeby nie było – zaczął, rozglądając się po zgromadzonych. – Do wszystkiego zostałem zmuszony i bezczelnie wmanipulowany! – Uśmiechnął się szeroko. – Tym samym widać, że moje nauki nie poszły w las. – Roześmiał się. – Miałem zamiar wygłosić to samo przemówienie, co na poprzednich dwóch ślubach, w końcu w świadkowaniu Wilsonowi jestem już weteranem. Ale pomyślałem, że tym razem będzie inaczej, bo mam nadzieję, że i ten ślub skończy się inaczej niż poprzednie. Po prostu wesela mnie już nudzą – jęknął, patrząc błagalnie na onkologa, który uśmiechając się nieznacznie, przewrócił oczami. Diagnosta westchnąwszy lekko, zmarszczył brwi. – Wielu z nas na pewno chciałoby zmienić coś w swoim życiu, dostać drugą szansę – powiedział cicho, ukradkiem spoglądając na siedzącą w towarzystwie męża, Lisę. – Jimmi otrzymał taką szansę czterokrotnie. Dlatego, stary, daj już spokój, co? – zapytał, odwracając się do przyjaciela. – Daj się też wykazać innym… Jakkolwiek źle to zabrzmi, mam nadzieję, że kolejnej szansy nie otrzymasz, a tę wykorzystasz do końca! – Uśmiechnął się szeroko. Onkolog pokiwał głową.
- Mary? – Diagnosta, zwrócił się do panny młodej. – Bierz tego swojego głupka, niech spada ze sceny.
Przedszkolanka ocierając łzę, podeszła do mężczyzn.
- Dziękuję – wyszeptała i obejmując niepewnie diagnostę, przytuliła go do siebie. Zaskoczony, uśmiechnął się lekko i delikatnie odwzajemnił uścisk.
- No, spadajcie! – Szepnął, odsuwając się od kobiety i popychając ją lekko w stronę parkietu. Sam natomiast odwrócił się do stojącej za jego plecami orkiestry i zaskakując po raz drugi zgromadzonych gości, zasiadł przed białym, lśniącym fortepianem.
- Jesteście niesamowicie odważni… – rzucił, ustawiając przymocowany do instrumentu mikrofon. Uśmiechając się zadziornie, puścił oko do stojącego na środku parkietu przyjaciela. Odwracając się do orkiestry, kiwnął delikatnie głową. Po pogrążonej w ciszy sali, rozbrzmiały pierwsze dźwięki fortepianu*, do którego po chwili dołączył niski baryton diagnosty.
- Wise men say only fools rush in, but I can't help falling in love with you – posyłając spojrzenie Lisie, przymknął oczy. W tym momencie do melodii pianina dołączyła orkiestra. - Shall I stay? Would it be a sin, if I can't help falling in love with you?
Cuddy zastygła w bezruchu, wstrzymując oddech. Wbijając wzrok w pogrążonego w muzyce, diagnostę, uśmiechnęła się z rozmarzeniem. Przymykając oczy, poczuła jak cały świat zniknął. Został tylko On, muzyka i wspomnienia.

Weszła do pogrążonego w ciemności domu, który na pierwszy rzut oka wydawał się być opustoszały. Obecność w nim człowieka zdradzały jednak ciche dźwięki wydobywające się z salonu. Zdejmując buty i uśmiechając się lekko, weszła do pokoju, zapalając małą lampkę, stojącą w rogu. Rozproszony mrok, ukazał śpiącego na kanapie mężczyznę. Uśmiechnęła się szeroko. Podchodząc do diagnosty, przykucnęła i pogłaskała jego policzek dłonią. Stereo zamilkło, by po chwili rozbrzmieć jedną z ulubionych piosenek Cuddy. Presley śpiewał właśnie, że nic nie poradzi, na to, że się zakochuje. Ona nie mogła temu zaradzić przez ostatnie dwadzieścia lat.
- Greg? – wyszeptała, potrząsając go lekko za ramię. Mężczyzna otworzył jedno oko, spoglądając nieprzytomnie na administratorkę.
- Jesteś już? Chodź spać – mruknął i chwytając ją za rękę, pociągnął na siebie. Śmiejąc się cicho, ułożyła się za nim, wtulając mocno w ramiona ukochanego.
- Nie idziemy do łóżka?
- Za chwilę – wyszeptał, zamykając oczy i gładząc ją dłonią po włosach.
- Kocham cię.
- Wiem, Cuddy. Ja ciebie też… - odparł sennie.

Otworzyła oczy, przełykając głośno ślinę. Próbując wyprzeć wszystkie emocje, jakie teraz nią targały, chwyciła męża za rękę. Philips uśmiechnął się szeroko, obejmując ją ramieniem. Ukrywając twarz w zagłębieniu jego barku, zacisnęła powieki, próbując powstrzymać łzy.
- Like a river flows surely to the sea, darling so it goes. Some things are meant to be. – Otworzył oczy, próbując ją odszukać. Widząc ją jednak w objęciach Philipsa, szybko odwrócił wzrok, wbijając spojrzenie w śnieżnobiałe klawisze fortepianu. - Take my hand, take my whole life too, for I can't help falling in love with you – zaśpiewał, próbując ukryć rozgoryczenie w głosie. W końcu nie tak miało być.

Nachylił się, wrzucając kilka polan do kominka. Uśmiechając się nieznacznie, odwrócił się w jej stronę. Siedziała na kocu, oparta plecami o kanapę. W dłoniach trzymała dwa kieliszki czerwonego wina. Podszedł do niej powoli, ostrożnie siadając obok.
- Niemożliwe, że wytrzymałem z tobą już rok – rzucił zaczepnie.
- Yhm… - mruknęła, wtulając się w jego ramię. – Powinni dać ci jakieś odznaczenie – roześmiała się. Pokiwał lekko głową i odkładając kieliszki na bok, spojrzał na nią poważnie.
Cuddy zamrugała kilkakrotnie, posyłając mu pytające spojrzenie.
- Rozmawiałem wczoraj z Wilsonem – szepnął, marszcząc brwi. – Pytał, czy mam zamiar ci się w końcu oświadczyć.
Roześmiała się głośno, widząc jego skwaszoną minę.
- I co? – jęknęła, pomiędzy napadami chichotu.
Przewrócił oczami.
- I nic – mruknął. – Jak tego tak bardzo chcesz, to mogę ci kupić jakiś plastikowy pierścionek z automatu.
- Ale ja nie chcę… - szepnęła, próbując opanować śmiech. – To znaczy, może i bym chciała, ale tylko wtedy, gdy i ty bardzo byś tego pragnął – wyjaśniła. – Jest dobrze…
- Ale… - zastrzegł, milknąc na chwilę. – Wiem, czego naprawdę byś chciała.
- Tak?
- Bo… - zawahał się, krzywiąc się nieznacznie. – O matko… No, bo jakbyś chciała, to…
- Greg… Co się dzieje?
- Bo jak byś chciała to… Moglibyśmy sobie zrobić takiego małego potworka? – Jęknął, mrużąc oczy. Cuddy przechyliła głowę, patrząc na niego wielkimi oczami.
- Serio? – szepnęła, mrugając szybko. Kiwnął delikatnie głową. Nim znalazł się na podłodze, przygnieciony jej ciężarem, usłyszał głośny, radosny pisk i zobaczył burzę loków, zmierzającą ku jego twarzy.

- Some things are meant to be. Take my hand, take my whole life too, for I can't help falling in love with you – kończąc, przymknął oczy. - For I can't help falling in love with you.
Odetchnął cicho, odsuwając się od fortepianu. Głośne oklaski, przywołały go do rzeczywistości. Spoglądając niepewnie na stoliki, odnalazł jej wzrok. Uśmiechając się smutno, kiwnął głową i wstając od instrumentu, na tyle, na ile pozwalała mu noga, szybko wyszedł z sali. Orkiestra właśnie przeszła do „I don’t wanna miss a thing” Areosmith. Cuddy spuściła głowę, przygryzając nerwowo wargi.
- Zaraz wracam – szepnęła, ruszając ku wyjściu.
- Ale… Lisa! – syknął i kręcąc głową, delikatnie uderzył pięścią w stolik.

- Dlaczego akurat ta piosenka?
Słysząc szept, odwrócił powoli twarz w jej stronę. Wzruszając ramionami, spojrzał znów przed siebie. Małe jeziorko połyskiwało w świetle niewielkich, ogrodowych lamp, ustawionych wokoło. Woda spływająca ze sztucznego wodospadu, szumiała cicho.
- Mary ją wybrała – odparł zupełnie szczerze. - Pewnie zrobiła to specjalnie.
Pokiwała głową, stając u jego boku.
- Ma jeszcze nadzieję, że nam się uda i że zostaniesz. - Uśmiechnęła się delikatnie.
- A ty? – zapytał, marszcząc brwi i nie patrząc na nią.
- Ja? Już dawno przestałam żyć nadzieją.
Pokiwał głową, uśmiechając się ironicznie.
- Co byś zrobiła, gdybym jednak zechciał zostać?
- Na stałe? – Spojrzała na niego niepewnie.
- Być może.
- Nie wiem – wzruszyła ramionami. – Musiałbyś się jakoś podzielić władzą z Foremanem.
- Władzą… - prychnął cicho. – A tobą? Też bym się musiał dzielić?
Westchnęła głęboko, stając do niego przodem.
- Mną? – zapytała, uśmiechając się złośliwie. – Mną nigdy nie musiałeś się dzielić – rzuciła, przygryzając wargi. – Zawsze byłam twoja… - mruknęła, nieco histerycznie. Pokręcił głową, mrużąc oczy. – Od ponad dwudziestu lat nie robię nic innego, tylko cię kocham. Cokolwiek robisz! Gdy bez słowa po studiach zniknąłeś na kilka lat – kochałam cię. Gdy się znalazłeś, a ja cię zatrudniłam – kochałam cię nadal. Gdy byłeś obok, ale mimo wszystko nadal nieosiągalny; gdy potem nareszcie byłeś ze mną i gdy odszedłeś! I teraz cholera też! – syknęła, próbując powstrzymać łzy. – Ale po tych wszystkich latach mam już dość! Dość tego, że nigdy nie szanowałeś moich uczuć. Po prostu chce żyć spokojnie! – wyszeptała i posyłając mu ostatnie spojrzenie, odwróciła się na pięcie.
- Cuddy… – szepnął. – Lisa! – powiedział głośniej, gdy nie zareagowała. Chwytając ją za rękę, odwrócił w swoją stronę i przyciągnął do siebie. Ukrywając twarz w jego ramionach, wybuchła cichym płaczem.
- Przepraszam – wyszeptał, wprost do jej ucha.
- Gdy jutro wyjedziesz, będzie mi łatwiej. Jeżeli bym do ciebie wróciła… - westchnęła, zamykając oczy. – Nie zniosę kolejnego rozstania, to byłoby ponad moje siły – szepnęła.
- Wszystko zależy od ciebie… Jeżeli powiesz choć słowo, zostanę.
Pokiwała głową, uśmiechając się lekko.
- Pięknie wyglądasz – mruknął, odsuwając z jej czoła kosmyk włosów.
- Ty też nie najgorzej. – Zaśmiała się, ocierając policzki.
Zmrużył oczy, uśmiechając się zadziornie. Spojrzała na niego niepewnie. Odsuwając ją lekko od siebie, odrzucił laskę na pobliską ławkę i kłaniając się nisko, wyciągnął ku niej dłoń.
- Pani pozwoli?
Roześmiała się głośno, podając mu rękę.
- Ależ proszę bardzo, mój panie – odparła, pomiędzy wybuchami śmiechu.
Wyprostował się i przyciągając ją do siebie, przytulił mocno. Z sali dochodziły do nich ciche dźwięki „Shape of my heart” Stinga. Uśmiechnęła się szeroko, zatapiając wzrok w błękicie jego oczu. W tej chwili mogliby zostać na zawsze.

Po raz kolejny spojrzał na zegarek. Klnąc cicho pod nosem, wstał od stolika, szybkim krokiem ruszając ku wyjściu z sali. Stając na tarasie, rozglądnął się po niewielkim parku. Wstrzymał oddech. Byli tam. Objęci. Tańczący. Całujący. Odwrócił głowę. Zaciskając pięści, po chwili zawahania wrócił do środka.

____________________
*Andrea Bocelli - Can't help falling in love (Klik!)