Śpiączka (opowiadanie) [M]

amandi

Wieem, że uczepiłam się narracji ze strony Cuddy

.. Mam nadzieję, że wam to nie przeszkadza

...

Zaczęło się od tego, że straciłam przytomność. Straciłam i… więcej jej nie odzyskałam. Leżałam nieruchomo koło biurka, czekając chwili, aż House wejdzie i mnie zauważy. Ale nie wszedł.

Po godzinie – zmarnowanej godzinie – zjawiła się Cameron. Zabrali mnie na ostry dyżur, ale dowiedziano się tylko tyle, ile sama wiedziałam. Czyli nic.

Od dwóch tygodni jestem w śpiączce. Moje ciało jest pułapką, złotą klatką, w której uwięziony jest mój mózg. Wyobraźcie sobie, że modlicie się, by wasza ręka przesunęła się choćby o centymetr – i jednocześnie wiecie, że tego nie zrobi. Jedyną rzeczą, na którą mam jakikolwiek wpływ, jest moje serce. Kiedy House się zbliża, jego bicie gwałtownie przyspiesza; leniwie tocząca się krew zaczyna pulsować. Po jakimś czasie to słabnie. Słabnie jeszcze bardziej, kiedy on odchodzi. Wtedy zaczynam się bać. Samotności i jego strachu. Strachu, że nie potrafi postawić diagnozy.

I wtedy odkryłam, że potrafię wstać. Pierwszym naturalnym odruchem był szok oraz przejmujące zimno. Obróciłam się i zobaczyłam moje bezwładne, blade ciało ułożone na poduszkach z podpiętą aparaturą, która ciągle monitorowała moje funkcje życiowe.

Nie umarłam.

Do tej pory nie wiem, jak to wyjaśnić. Może i mój umysł był zamknięty w tej bezwolnej kukle, ale ja nie. Moja dusza – nie.

Teraz idę powoli po korytarzu. Ludzie mijają mnie, nie zauważając. Dziwne uczucie. Jakbym… nie istniała. Bo nie istnieję, a przynajmniej w tej rzeczywistości. Nie wiem, czym jestem. Jeśli jestem.

Nagle widzę GO. Siedzi na fotelu, nerwowo stukając końcówką laski o podłogę. Na białej tablicy są tylko trzy słowa: „Lisa Cuddy” i „śpiączka”. Pisaczki poniewierają się gdzieś porozkręcane przy niepotrzebnej piłeczce i gameboy’u. Zespołu nie ma. Przed Gregiem leży wynik mojego rezonansu. Widocznie nic nie wykazał.

Trzeszczenie kół na korytarzu odwraca naszą uwagę. Mówię: naszą, bo i on podniósł głowę, patrząc z niepokojem nie większym od mojego na przesuwające się ze szybą łóżko z Cuddy. Ze mną. Foreman zabiera je na kolejne badania. Chyba jest coraz gorzej.

House wstaje i przemierza przestrzeń pomiędzy oknem, drzwiami, biurkiem, tablicą i znowu oknem tak szybko, na ile pozwala mu chora noga.

Podchodzę do niego, gdy się zatrzymuje. Staję przed nim, spoglądając w jego oczy. U żadnej innej osoby – ani kobiety, ani mężczyzny – nie widziałam takich oczu. Nie chodzi mi zresztą tylko o kolor, choć jest niesamowity. Niby pospolity, zwyczajny, taki, jaki mają miliony innych ludzi o niebieskich tęczówkach, a jednocześnie zupełnie od nich różny. Intensywny, przejmujący dreszczem, zagadkowy. Jego słowa: ironiczne, błyskotliwe, inteligentne, przepełnione cierpieniem, raniące, zdziwione, przerażone i ostrożne – znajdują doskonałe odbicie w tych właśnie oczach. Zresztą nie musi nawet nic mówić…

Przesuwam dłonią po jego szorstkim policzku. Wzdryga się i przez chwilę patrzy na mnie tak, jakby mnie widział. Ale to jest niemożliwe. Odwraca się do okna, jakby właśnie tam chcąc znaleźć odpowiedź. Ale to również jest niemożliwe.

Gwałtowny trzask drzwi sprawia, że krzyczę cicho ze strachu. Ale to i tak bez różnicy, skoro nikt mnie nie usłyszy. Cameron spogląda na House’a i mówi, że mnie tracą…

Widzę, jak drżą mu dłonie, kiedy wysypuje na nie Vicodin. Jedna… dwie… trzy… cztery tabletki. Nie bierz ich. Greg… Wziął, stary uparciuch. I zaraz potem znalazł się przy mnie.

Przyglądam się z boku, jak moje ciało wygina się, rażone prądem przez defibrylatory. Trzymane przez House’a. Laska leży gdzieś w kącie, w pośpiechu odrzucona. Nagle z całą tego świadomością dostrzegam, jak bardzo on chce mnie uratować. Jak bardzo chce, żebym przeżyła. Żeby miał od kogo wysłuchiwać pogróżek w stylu „co ci zrobię, jak nie pójdziesz do przychodni”; żeby miał komu przygryzać, wypominając rozmiary tyłka; żeby miała jak gorszyć studentów, wskazując im mój dekolt – który zakładam dla niego- za przykład szpitalnej prostytucji; żeby mógł patrzeć na mnie, jak piję kawę w ciepłym, czerwonym kubku. Skąd to wiem?
Bo ja też nie chcę odchodzić. Odchodzić zbyt daleko od niego, by odbić słowną piłeczkę lub po prostu przewrócić oczami i westchnąć, umiejscawiając wzrok na dolnej partii jego ciała, kiedy on tego nie może zauważyć. Bo nikt inny, oprócz mnie i Wilsona, nie wie, jak z nim postępować. Bo chcę ciągnąć go za uszy do pacjentów. Bo chcę czegoś więcej…

Tej nocy nie odszedł od mojego łóżka. Jego wzrok nie był nawet w połowie podobny do tego, gdy Foreman był chory.

Po godzinie, może dwóch, nieśmiało bierze mnie za rękę. Kiedy monitorki popiskują coraz słabiej, on się uśmiecha. Opanowanie, lecz szaleńczo.

Mój morderczy zamiar sprawdzenia, czy duchy potrafią czymś rzucać, ginie w poczuciu winy, gdy…
- Jeśli umrzesz, Lisa, ja umrę razem z tobą – szepcze cicho, Już nie Cuddy?
- A jeśli przeżyję? – otwieram oczy. Znowu nie wiedząc, jak to się stało. On też nie wie, ale pochyla się i mruczy coś, że tego nie było w planach, to nie fair, że nie przewidział, ale teraz chce się zabezpieczyć. I mnie całuje. A ja nie pozostaję mu dłużna…

Teraz wiem, że ta śpiączka nie była chorobą. Ta śpiączka była darem od Boga…

Wercia214

Dzieki za poprawę humoru

To było niesamowite !!

amandi

dziękuję

madziax

no ja nie wiem czy poprawiłaś mi humor. ech.

Tej nocy nie odszedł od mojego łóżka. Jego wzrok nie był nawet w połowie podobny do tego, gdy Foreman był chory.
tak się składa że oglądałam dzisiaj ten odcinek. Choć już 2 albo 3 razy go widziałam wzruszyłam się...

Jestem megaciekawa co czuł House gdy Cuddy wróóóć, Lisa dotknęła jego policzka...

- Jeśli umrzesz, Lisa, ja umrę razem z tobą – szepcze cicho, Już nie Cuddy?
House taki oddany... normalnie powiedziałabym że taki mógłby być ale nieee. House taki jaki jest, jest fajny

a co do narracji ze strony Cuddy to nic nie mam

. I dobry pomysł !

amandi

Uderzenie zimna? Szczerze, to nie wiem, bo mnie jeszcze nigdy duch nie dotknął

. dzięki

P.S. Też bardzo lubię ten odcinek (i jego granatową koszulę

)

jeanne

Amandi jesteś moim dobrym duchem

Potrafisz mnie postawić na nogi jednym krótkim opowiadaniem sprawiajac, że mam siłę i ochotę działać.
To dziwne

amandi

jeanne

*Madziula*

Hania

fenomenalne.

amandi

*Madziula*
dziękuję

. Ona jest kobietą, więc tak łatwiej jest sie wczuć, nie?

Hania

minnie

Aaaaaaa....
To jest cudowne, ale jak już kiedyś napisałam, czy słowa mogą wyrazić mój podziw??
amandi to jest piękne, masz talent i podziwiam Cie z całego serca

Pięknie piszesz

Wena życzę i pozdrawiam

jeanne

kremówka

lisa

niesamowite opowiadanie, momentami przechodziły mnie ciarki
piszesz fantastycznie i realnie
tak trzymaj

a pomysł strasznie mi sie podoba

Izabella

Dzięki, że jej nie uśmierciłaś.
Trzymałaś mnie jednak cały czas w napieciu. A wtedy czuję, ze czytam, a nie przelatuję wzrokiem.
Zaczynaja mi sie podobac twoje opowiadania. Co do narracji Cddy jestem "za"

Jarii007

O My God !!!

To jest prze prze prze przepiękne !!!!!!!

Zapomniałam od oddychaniu jak to czytałam

amandi

minnie
a ja szczerze i z całego serca ci dziękuję... nie wiem, jak to wyrazić... po prostu:

jeanne

Jarii007

runiu

Genialne opowiadanie, klimatyczne, trzymające w napięciu, troszkę romantyczne i najważniejsze z dobrym zakończeniem. Wykorzystałaś niby dość znany motyw duszy opuszczającej ciało, a jednak było w tym coś wyjątkowego. Scena, kiedy Cuddy dotknęła ręką jego policzka mnie poruszyła. Narracja Cuddy bardzo mi się podobała.

LicenceToKill

Denerwuje mnie już, że zawsze po przeczytaniu tego, co napiszesz 'nie mam głowy' do napisania komentarza, który choćby odrobinę odzwierciedlał, to co czuję

Kobieto, co Ty ze mną robisz? *wytrzeszcza oczy*
Nie mam pojęcia, ale rób to dalej

amandi

Jarii

nutka

Naprawde fajne ma w sobie to coś

Pozdrawiam

Jarii007

annniczka

Sapphire

to był jeden z najlepszych fików jakie przeczytałam... brak mi słów, po prostu mistrzostwo!