Sen o miłości [M]

patrycja170594

Witam! Postanowiłam to dodać, chociaż wiem, że nie jest aż takie dobre, ale chcę poznać Wasze opinie. Dlatego proszę o komentarze

W tym moim tworze nic nie jest takie, jakie być powinno. House nie jest Housem, Cuddy nie jest Cuddy... ale mam nadzieję, że chociaż niektórym się spodoba.

Zapraszam do czytania!

Co noc do snu otulała ją samotność, a smutek zamykał powieki. Przenosiła się do krainy, gdzie rzeczywistość nie miała znaczenia, a ona grała główną rolę w swoim własnym przedstawieniu o miłości. Zawsze budziła się z uśmiechem na twarzy, jednak szybko zastępowały go łzy, łzy cierpienia i zawodu, że znów, jak głupia uwierzyła, że to prawda, że to coś więcej niż sen. Tak bardzo pragnęła zasnąć i nigdy się nie obudzić. Czy chciała umrzeć? Tak, jeśli wtedy mogłaby być z nim. Jeśli sen stałby się dla niej jedynym życiem. Pragnęła tylko, by był. Chciała być częścią jego świata. Świata, który nie istnieje, tak samo jak on. A jednak śnił jej się co noc, te jego lazurowe oczy, przenikliwe spojrzenie. Wydawał się taki realny, jak poduszka, w którą co noc wylewała miliony łez. A jednak nie! Był tylko wytworem jej chorej wyobraźni, wytworem tak idealnym, że zakochała się w nim. Czy to głupie? Nie. Myślała, że nie. Dla niej był najjaśniejszą gwiazdą na niebie. Bez niego świat tracił swoje barwy. To on sprawił, że nauczyła się kochać, ożywił jej dusze. Tchnął w nią życie, które sprawiło, że mogła być szczęśliwa, szczęśliwa nocą, gdy śniła o nim. Ale nie mogła przecież śnić wiecznie. A może mogła? Chciała. Wzięła garść tabletek nasennych, ułożyła się na łóżku i popiła wodą, by wreszcie złączyć się z nim na zawsze. By sen stał się jej życiem. Powoli opadały jej powieki, a oddech stawał się płytszy. Ostatnim widokiem, jaki pojawił jej się w głowie, był błękit jego oczu. Umarła. Umarła, by spotkać się z nim w wieczności. Nie wiedziała jednak, że gdzieś na świecie jest mężczyzna, jej ideał, któremu śniła się nocami piękna brunetka z kręconymi włosami, jego anioł. Kobieta, którą pragnął odnaleźć. Tym aniołem była ona. A on nie wiedział. Nie wiedział, że nigdy mu się nie uda. Że jej już nie ma. Że rozpalił jej uczucia, a zgasił życie. Umarła, by spotkać się z nim w wieczności, a czekała na nią tylko samotność...

P.S. Wiem, że nawet jak na miniaturkę jest za krótkie, ale przecież małe jest piękne

No dobrze. Ocenę pozostawiam Wam!

ChocoTubka

Fajne...ale krótkie!

House_World

Piękne.! Jak napiszesz kolejny (inny) kawałek toja nie wiem... chyba wszystkie przeczytam (chociaz i tak zawsze czytam ;p). Pisz dalej, świetnie ci to idzie.!

Agusss

Wow! Krótkie owszem, ale i takie miniaturki się zdarzają

Powiem Ci, że bardzo mi się to spodobało. Ciekawie to opisałaś. Niby taka prosta historyjka, a jednak tyle może wzbudzić emocji. To całkowicie inny styl pisania niż ten, z którym się styknęłam w Twoim pierwszym ficu. I jest dobry!
Dlatego z niecierpliwością czekam na coś nowego!

Pozdrawiam,
Agusss