Run, baby, run! [Z]

runiu

Podoba mi się, jak zwykle dużo akcji, jeszcze więcej niedopowiedzeń, ale przynajmniej wyjaśniłaś czemu House ma te kłopoty. Vera podoba mi się coraz bardziej

Współczuję Ci tylko, że teraz musisz to wyjaśnić w jednej części

Pozdrawiam

amandi

amandi

---

Czy jest tutaj ktoś, kto nie kocha życia?

A przynajmniej nie jest jego wiernym fanem?

Czy, do jasnej cholery, jest tutaj ktoś, kto chociaż to życie toleruje?!

Nie, Gregory House w tym momencie nie zaliczał się do żadnej z grup Anonimowych Wielbicieli Życia. Ani nie miał pod ręką Burbona, ani swojej tablicy z pisaczkami, ani nawet dowodu ze swoim prawdziwym imieniem i nazwiskiem! Za to z trudnością wyczuwał puls Cuddy, którą zupełnie niechcący ogłuszył wazonem, a za jego plecami Edward szczerzył się, pewnie dumny z „efektu zaskoczenia”. Świetnie!

- Nic jej nie jest? – A jednak House drgnął, zdumiony. W wyjątkowo chłodno zadanym pytaniu kryło się coś jeszcze. Troska? Niepokój? Albo ktoś po prostu skręcał się ze strachu i miał omamy słuchowe. Oczywiście nie chodziło o niego.
- Nie – odwarknął. Po co odpowiadał, no po co? Mógł udawać, że go tu nie ma. Upewniwszy się, że Cuddy oddycha i pewnie niedługo odzyska przytomność, podźwignął się z bolesnym wysiłkiem z klęczek. A potem stanął twarzą w twarz z Edwardem. Czy raczej kamiennym posągiem Edwarda. Po długiej chwili chłopak przewiesił nogi przez parapet i zeskoczył na podłogę. Jego zaciśnięte usta nie rozluźniły się nawet na moment; patrzył tylko na House’a swoimi błyszczącymi od nadmiaru emocji, ciemnymi oczami. Diagnosta poczuł zastanawiający ucisk w okolicach gardła.
- Może mógłbym roztrzaskać na tobie krzesło? – Edward z udawaną nonszalancją oparł się o ścianę i założył ręce. Najwyraźniej jemu nic nie było w stanie zepsuć demonicznej radości płynącej z dzisiejszego spotkania z dr Gregory’m House’em.
- A co, oszczędziłeś jakieś po twojej ostatniej wizycie? – zakpił House, przysuwając się odrobinę w prawo do wspomnianego krzesła. Krok do przodu, dwa kroki w prawo, krok do tyłu, krok w lewo i znowu dwa kroki w prawo.
- Na tą okazję, tak. – Edward umilkł i spojrzał zdziwiony na wykreślającego dziwne wzory w ruchu diagnostę. – Ty tańczysz? – zainteresował się nagle.
- Och, ćwiczę solówkę do turnieju cheeleaderów. Moja partnerka zemdlała po ostatnim obrocie – Greg wskazał obojętnie na Cuddy. Edward zauważył jednak grymas bólu na jego twarzy, kiedy o niej mówił. Chyba jednak mu zależało... Zresztą, co go to obchodziło?
- Mógłbyś wystąpić w Maratonie Uśmiechu. Pewnie nawet na szubienicy drwiłbyś z kata, nie? – chłopak postąpił krok do przodu. House odruchowo zacisnął mocniej palce na lasce.
- Nie.
- Vera dużo mi o tobie opowiadała, wiesz? – powiedział powoli Edward. Udawał zamyślonego, ale widać było, że robi to specjalnie. Niszczy resztkę wiary House’a w porządnych ludzi.
- Vera? Tobie? O mnie? Opowiadała? – Greg opuścił laskę, zaskoczony. Powtórzył mechanicznie cztery, właściwie pięć, słów, nawet nie rozumiejąc ich sensu. Vera bała się zemsty Edwarda za to, że pomaga House’owi. Właśnie. Właśnie! Jęknął. Sprowadzenie go tutaj było ceną, jaką musiała zapłacić za naprawienie swojej sytuacji. Od początku prowadziła go w pułapkę...
- Czy tobie wszystko trzeba tłumaczyć? – Edward zmrużył złośliwie oczy, zmieniając je w dwie czarne, drwiące szparki. House wciągnął powietrze do płuc i popatrzył na niego z całkowitym spokojem. Podszedł rozluźniony, a przynajmniej miał taki być, do stołu, odsunął to jedyne nienaruszone krzesło i na nim usiadł. Stojący koło okna chłopak uniósł zdziwiony brwi. Co on wyprawia? Teraz powinien zrozumieć, że nie ma szans, załamać się psychicznie i prosić o litość. To nie ten scenariusz!
- Nie trzeba, chłopcze. Rozumiem. – odpowiedział chłodno House. Zauważył, że dźwięk „dobrodusznego” słowa „chłopcze”, zmroził Edwarda. Obaj spoglądali na siebie nawzajem z niechęcią. A raczej chęcią. Chęcią mordu. Gdyby tylko mogli, po pokoju fruwałyby już meble. A właściwie czemu nie? Kto im przeszkadzał? „Śpiąca” grzecznie Cuddy? House sięgnął po zgubiony przez kogoś, odrapany scyzoryk leżący na stole. Zerkał na niego już od dłuższego czasu. Zawsze lubił grę w rzutki, a taka z ruchomą tarczą byłaby jeszcze fajniejsza.

Mimo rozbawionego spojrzenia, którym Edward obdarzył House’a i jego skautowski nożyk, nie zamierzał się bić.

Bo i po co?

Można załatwić to szybciej i na czysto.

Nie raniąc przy tym niechcący Lisy.

Rewolwerem.

Edward powolnym, zamaszystym ruchem odsłonił swój uroczy, szary tweedowy płaszczyk i wciągnął lśniącą czernią broń zza pasa. Gregory znieruchomiał, bacznie śledząc wzrokiem każdy ruch przeciwnika. No tak, zdaje się, że był na przegranej pozycji. Cholera. A jeszcze nie zdążył odciąć Verze głowy i zatknąć jej na palu przed swoim mieszkaniem. Wyobraził sobie miny przechodniów i ich nerwowe telefony na policję i... parsknął śmiechem.

Tym razem Edward rozchylił usta. Czy – House – się – właśnie – śmiał? Z jego rewolweru? Nie wyczyścił go czy co?! Chłopak zerknął dyskretnie na wypolerowany pistolet. Cóż. No cóż. Najwyraźniej House miał pierwsze obawy choroby psychicznej. Greg zauważył jego zdezorientowane spojrzenie i uprzejmie przygryzł sobie pięść, udając kaszel. Po paru minutach z wahaniem odłożył scyzoryk i pokazał Edwardowi puste dłonie. Białą flagę?
- Jeśli uznamy, że dziś masz urodziny, nie będziemy musieli brać tego za korzenie się – House mrugnął porozumiewawczo do stojącego naprzeciw faceta z wymierzonym w niego rewolwerem.
- Nie mam.
- Greg...
- Nie byłem z tobą na piwie – głośno zaprotestował House. Edward ściągnął zaskoczony brwi. Co on od niego chce? Nastroszył się. Zabawne, mieli walczyć, darzyli się wzajemną nienawiścią, a tymczasem rozmawiali jak dwaj kumple, jedynie pokłóceni o dziewczynę. To wszystko nie trzymało się kupy. Jeszcze trochę, i na zgodę padną sobie w ramiona.
- Ja też nie. Jeszcze wystarczająco cenię swoje życie.
- Greg...
- Jeśli to nie ty masz taki kobiecy głos... to... – House gwałtownie poderwał się z krzesła akurat w tym momencie, kiedy Edward zadecydował, że trzeba uciąć tą sielską pogawędkę.
- Cholera, co ty..? – wszystko działo się tak szybko. Edward przygryzający wargę, zszokowana mina House’a, momentalnie zmieniająca się w wykrzywiający twarz grymas bólu. Zwierzęce wycie. House upadający i przewracający krzesło i robiący krok do tyłu Edward. A potem ciszę po wystrzale przeszył kobiecy krzyk. Potem parę przekleństw. A potem wszystko zamigotało i zgasło.

---

- Nie. Jestem. Głupia.
- Nie twierdzę, że jesteś.
- Twierdzisz. Opowiadając mi takie brednie.
- Prawdę. Możesz nazywać to jak chcesz.
- Prędzej uwierzyłabym, że to ty zaplanowałeś włam do mojego mieszkania, niż że House cię zastraszał i koniec końców przestrzelił sobie kolano podczas szarpaniny. Jakby nie miał już dość problemów z nogami... Na tych kolanach miał mnie błagać o powrót do pracy.
- Słuchaj...
- Nie, nie mam zamiaru słuchać. Idź sobie. No już. JUŻ.

Życie było absurdalnie proste. Było też absurdalnie absurdalne. Przez te trzy miesiące uciekał. Patrząc obiektywnie, nie miał od czego. Edward mógł straszyć, mógł kipieć żądzą zemsty, ale od kiedy wiedział, że jego córce prawdopodobnie nic nie będzie – w niewytłumaczalny sposób jej system odpornościowy wciąż był sprawny -, nie skrzywdziłby drugiej osoby z premedytacją i czerpiąc z tego jakąś dziką satysfakcję. W sumie cała akcja była niepotrzebna, całe to ukrywanie się, odstawianie szopki przed nowymi sąsiadami w Miami („Ależ oczywiście, że zadbam o rybki podczas pańskiej nieobecności” – na sam koniec wszystkie rybki ćwiczyły pływanie do góry brzuszkiem), zamykanie się w pustym domu i nasłuchiwanie stukotu szpilek na podjeździe. Wszystko to... Boże, nie wiedział, jak to określić. Miał poczucie, że coś go ominęło, ale jednocześnie, że coś zyskał, że parę osób coś sobie uświadomiło.

Pamiętał, że jeszcze przed kompletną utratą przytomności słyszał nerwowy szept Cuddy i czuł jej gorący oddech na swoich ustach. Chwilę potem zaczęła histerycznie krzyczeć, domagając się wyjaśnień od Edwarda, pewnie go też uderzyła. Żałował, że nie widział tego zajścia. Wkurzona Cuddy okładająca pięściami bezradnie unoszącego ręce Edzia... coś cudownego. Jeszcze większa szkoda, że nie mógł się dołączyć. Mieć świadomość, że stoi u jej boku, a ona za niego walczy. Zabawne. Niedawno to on przyjechał tutaj, by o nią walczyć. A wystarczyło tylko, żeby wrzasnęła na Edwarda i wypędziła go z domu. Koniec bajki. Chwilowe napięcie opadło, nie pozostawiając po sobie ani śladu. A on? On leżał na podłodze, udając, że wciąż przebywa w Krainie Nicości. Zielonego pojęcia nie miał, czym Lisa go naszprycowała, ale to coś musiało być bardzo mocne. Nie czuł nic, za wyjątkiem uporczywego ucisku w kolanie. Pewnie uwierały go strzaskane odłamki. Skrzywił się w myślach, na wspomnienie pierwszej fali bólu. Przyszła zupełnie niespodziewanie, elektryzując całe ciało. Najchętniej zacząłby walić głową w ścianę, żeby drugim bodźcem stłumić pierwszy, ale... Nadszedł kolejny atak, gdzie już musiał się poddać. Jedną nogę mógłby przeżyć. Ale nie dwie.

- Myślisz, że ci uwierzę? Otwieraj oczy – zarządził lekko rozbawiony, choć troszeczkę rozstrojony, damski głos, dołączając skuteczny argument w postaci szturchnięcia butem. Cholera. Ona mogła się nie budzić. Wtedy nie byłoby postrzału, a z Edwardem dałby sobie jakoś radę. Robin Hood w spódnicy się znalazł. Burknął coś w proteście i zasłonił dłońmi twarz. Roześmiała się, a on uśmiechnął. I zaraz za to skarcił. Przecież za tym nie tęsknił.
- Boli mnie... – jęknął najbardziej melodramatycznie, jak tylko umiał. Całym sobą próbował teraz przypominać bezbronnego szczeniaczka. Po chwili ciszy poczuł, jak ściąga z niego koc. Ostrożnie zwiększył nacisk na prawą stronę ciała – łóżko ustąpiło pod jego ciężarem. Łóżko? Boże, ona chyba sama go tu nie przytargała! Mimo wszystko trochę ważył, a przecież Cuddy też nie była w pełni sił!
- W to też nie uwierzę. – prychnęła mu nad uchem.
- Nie wątpię. – odprychnął, idealnie naśladując jej ton. Wyobraził sobie, jak jeden niesforny loczek właśnie w tej chwili kołysze się nad jego nosem. Jak Cuddy nieudolnie próbuje zaczesać go za ucho, a on wciąż jej ucieka. Jak w końcu ze złością go rozprostowuje. I znowu bez skutku. Uśmiechnął się i otworzył oczy, chcąc zobaczyć to po trzech miesiącach przymusowego detoksu. Wypuścił powietrze, rozczarowany.

Leżała obok niego, zawinięta po samą szyję w zabrany mu koc. Włosy miała pieczołowicie związane w kucyk, a „niesforny loczek” spięty. Uśmiechnęła się na widok jego niezadowolonej miny, ale nic nie powiedziała. Po paru minutach znowu zaczęła uważnie badać wzrokiem sufit. Dołączył do niej.
- Nie chcesz wiedzieć, co się tak naprawdę stało? – zapytał House, wpatrując się w niezwykle interesującą żółtą plamkę koło żyrandola.
- Nie, nie chcę – odpowiedziała Cuddy z wahaniem, próbując dojrzeć kurz na tym żyrandolu. Greg nie wytrzymał i zerknął na nią kątem oka. Była całkowicie spokojna, poza poruszającymi się szybciej niż zwykle skrzydełkami nosa. To oznaczało, że coś równie szybko falowało. I uświadomiło mu, że bardzo, ale to bardzo długo nie oglądał jej dekoltu...
- Powiesz mi, dlaczego?
- Też nie. Nie musimy sobie nic mówić. Każde zna swoją wersję i wersja wydarzeń drugiej osoby nie jest konieczna do szczęścia. – mruknęła zdawkowo. Domyślił się, że wiedziała więcej, niż przyznawała.
- A jesteś szczęśliwa?
- Teraz tak – odparła takim tonem, jakby oznajmiała podanie obiadu do stołu. Zauważył, że kąciki jej warg powędrowały ledwo dostrzegalnie w górę. Wziął z niej przykład. I również spojrzał na klosz.
- Przydałoby się go odkurzyć, nie?

---

Kilka miesięcy potem na zielono pomalowanym ganku pojawiły się najpierw dwie czarne, gumowe końcówki. Gdyby spojrzeć wyżej, można by zauważyć, że to były końcówki białych, plastikowych i szalenie uciążliwych kul. Z jeszcze bardziej uciążliwym właścicielem.

House ostrożnie balansował ciężarem, próbując nie upaść na schodkach. Na pewno skręcony kark nie pomógłby mu w życiu. Chociaż mógłby coś z tym życiem zrobić. Na przykład je zakończyć. W ogóle nie powinien był wychodzić z domu. Miał leżeć w łóżku i czekać na gorący, aromatyczny rosół. Nawiasem mówiąc, nie cierpiał go, ale ponieważ Hector go uwielbiał... Nie było sensu sprawiać jej przykrości.

Wyszedł, bo ktoś przyczepił do skrzynki na listy rażącą oczy, żółtą karteczkę. Przewrócił oczami i cudem do niej dotarł. Wciągnął rękę, chcąc zerwać ją jednym ruchem i wyrzucić.

„Przyjadę jutro. Przepraszam”

Zmiął ją w garści i rzucił najdalej jak umiał. A potem nagle doszło do niego, że coś tam pisało... Coś dziwnego! Gdyby mógł, uderzyłby się w czoło. Jednak na szczęście miał kogoś, kogo mógł uderzyć (kulą), gdyby nie zareagował na polecenie...
- Hector, ty leniwa klusko, aport!

Sarusia

Przede wszystkim, muszę wyrazić swój żal, że to już ostatnia część.
Poza tym, muszę pochwalić jak zwykle świetny styl i cudne zakończenie.
W między czasie zacytuję moje najulubieńsze zdania z tego fika

Scribo

Wygospodarowałam trochę czasu sadzajac braci przed telewizorem co mi daje jakieś dziesieć minut ^^.

Na wstępie: dzięukę za dedyk

I ściskam mocno, bo to zaszczyt, kiedy tak dobry tekst jest ci dedykowany. O.

Cóż, powiem szczerze, że przerażajaco łatwo było się pogubić. Chwilami ne wiedziałam o co właściwie chodzi. I chyba trochę nie załapałam do końca o co był ten cały cyrk

Ale mam wrażenie, że nie ja jedna - bohaterowie sprawiali wrażenie, jakby kazdy znał swoją jedną, jedyną i zupełnie inną niż pozostałe wersję wydarzeń. Każdemu chodziło o coś innego, kazdy bał się czegoś innego i każdy myślał o czyms innym.

Vera zastawiajaca pułapkę na House'a - niezły pomysł, ale... Powiedzmy, że nie łapię czemu ona az tak bardzo bała się Edwarda, żeby to zrobić.

Edward zabiera Cuddy na kolację, rozmawia z nią o Housie, a tymczasem inni demolują jej dom - ostrzeżenie?

Kuba

Jarii007

A.m.a.n.d.i

To jest przepiękneeeeeee!

Dżizys nie mam słów żeby określić to co teraz czuję. Serio

Już wczoraj to przeczytałam, ale nie byłam w stanie czegokolwiek napisać.
Dziękuję ślicznie za dede kochanie moje

I dziękuję, że mogłam przeczytać taki dzieło, nawet nie wiesz jaka jestem szczęśliwa jak mogę przeczytać cokolwiek Twojego autorstwa

Co to będzie w wakacje i po nich... *załamuje się*

Nie przejmuj się, że tak długo. Wiadomo egzaminy najważniejsze

Jak Ci poszły w ogóle? *tuuuli*
Ja się bardzo cieszę, że taka dłuuuuga. I nie pisz, że coś nie wyszło bo jest booskie!

Ja mam nadzieję, że jeszcze coś napiszesz przed wakacjami *

*

Kochanie, podziwiam Cię za takie wyczucie co, gdzie, jak! I że potrafisz napisać coś TAKIEGO!

amandi

Sarusia

martusia14

Genialnie zakończone.Widać cały fik przemyślany bardzo dokładnie i świetnie zrealizowany.Jestem pod ogromnym wrażeniem.

Mam nadzieje,że napiszesz szybciutko nam coś nowego byśmy znowu mogli się napawać twoim talentem.

Naprawdę wielki szacun

pozdrawiam

czarna kawa.

No nieźle.

Chociaż nie jestem zagorzałą fanką Edwarda Cullen'a, to mi się podobało.
Zawikłane, zawikłane, ale koniec, końców są razem. I to się liczy.
Akcja z rosołem świetna

Scribo

amandi

martusia14

JigSaw

Amandi

Moja kochana Amandi

Ponieważ dopiero przed chwilą postanowiłem nadrobić zaległości w czytaniu Huddy fików ( do tej pory zaspokoiłem się zdjęciami B O S K I E J Lisy

) pierwsze co zrobiłem to było wyszukanie wzrokiem Ciebie i Twojego dzieła

amandi

Jig

ECC

Słońce, nawet nie wiesz jak strasznie bym chciała pisać takie cudowne komentarze jak twoje. Przy nich zawsze zatrzymuję się dłużej i puchnę z samozadowolenia.
No... ale nie umiem.

Mam nadzieję, że fakt, iż po twoim fiku postanowiłam przeczytać Zmierzch będzie dla Ciebie najlepszym dowodem twojego kunsztu. Ale przecież Ty i tak wiesz, że jesteś genialna.

Chylę czoła,
A.

amandi

ECC

dr. paula

ulala! Dawno mnie tu nie było, a tu proszę! Tyle do nadrobienia! Ale już przeczytałam i jestem mile zaskoczona.

Ciekawie poprowadziłaś fika do końca i jak już kiedyś pisałam ,,coś" tu się cały czas działo

Naprawdę bardzo fajny pomysł na fika i rewelacyjnie wyklonany. Szkoda jedynie, że to już koniec

Pozdrawiam

P.S. Coś jeszcze przykuło moją uwagę. Egzamin mat - przyr. hmm... Rówieśniczki???

Dżuczek

No, no, no! Pierwszy losowo wygrzebany fik tego dnia i takie COŚ mi się na początek trafiło.

Przeczytałam jednym tchem wszystko od razu (duży plus czytania fików nie na bieżąco, nie trzeba wyczekiwać kolejnej części, a tutaj czekanie byłoby istną katorgą!).

Muszę powiedzieć, że sporo czasu minęło od tego, kiedy ostatnio trafiłam na tak perfekcyjnie skonstruowaną i OPOWIEDZIANĄ historię. Jestem pod wielkim wrażeniem języka - narracja w nim prowadzona niesamowicie płynnie przeprowadzała przez wydarzenia, pokrótce, ale jak wyraziście nakreślone postaci. Rzekłabym o tym tekście, że napisany ze smakiem, w jakiś nonszalancki i niewiarygodnie łatwy sposób. Odnoszę wręcz wrażenie, że autorka bez żadnego wysiłku, wystudiowanym pewnym ruchem pióra (ołówka, klawiatury) przelała na papier gotowy produkt swojej bogatej wyobraźni. W tym opowiadaniu czuję, ba! widzę nawet między wierszami, po każdej kropce, za każdą sylabą lekkość. To się czyta więcej niż z przyjemnością i zapartym tchem. Aż mnie ciarki przechodzą w momencie kiedy właśnie zdaję sobie sprawę z tego jakim talentem musi być obdarzona osoba, która napisała COŚ takiego. To jeden z tych niewielu momentów, gdy urzeczona tekstem zostaję równie silnie (a może nawet więcej, bardziej, mocniej) zaintrygowana jego autorem.

amandi, spotykam Cię po raz pierwszy (dopiero, niestety albo nie pamiętam wcześniejszego spotkania z Twoją twórczością-to przypuszczenie jest jednak z gruntu zdane na odrzucenie, bo niby jak mogłabym Cię nie zapamiętać?!) i nie mogąc oprzeć się temu magicznemu wrażeniu (którego nie potrafię opisać, ale podejrzewam, że Ty zrobiłabyś to bez najmniejszego trudu), jakie na mnie wywarłaś, niziutko chylę czoła i dziękuję za fantastyczne opowiadanie.