Rocznica kolejnej tragedii [M]

amandi

Mam trochę wątpliwości, co do charakteru tego opowiadania...

Ale, że po matmie miałam napisać coś tragicznego... Przy okazji: szczególna dedykacja dla Karoli - za to, że pomagała mi i udzielała cennych rad przy poprawkach; jeanne, Jarii, LicenceToKill - za to, że zawsze były przy moich "tworzonkach"; kremówki, Schevo, T., - za ich niesamowite dzieła, oraz eye_roller, lisy, Madziuli, ewel, Izabell, Martuss - za ich komenty

Budzę się. Widzę jego błękitne oczy, pochylone nad moimi. Mrugam szybko, a one znikają. Ale wrócą. Wracają każdego kolejnego poranka, przypominając, że on nade mną czuwa.

Bo na tym świecie już go nie ma. Rok po jego śmierci nadal nie mogę się z tym uporać. W nocnych koszmarach prześladuje mnie wspomnienie kolizji. Pamiętam to, jakby zdarzyło się wczoraj. Oddałabym wszystko, nawet własne życie, gdybym tylko mogła temu zapobiec. Zginął w wypadku, choć nie wiem, czy to był wypadek. Policja tak stwierdziła, ale ja widziałam morderstwo.

Jechaliśmy samochodem. Obrazy szybko przesuwały się za chłodną szybą, o którą opierałam głowę. Mówił coś, że nie ma najmniejszego zamiaru asystować przy moim porodzie. Jeszcze straciłby przytomność z powodu zbyt długiego odcięcia od Vicodinu. Co gorsza, mogliby go posądzić go o zemdlenie, a to oczywiście zniszczyłoby mu reputację. Uśmiechnęłam się, uznając racje jego wywodów i dotknęłam brzucha. Zaczął się śmiać, stwierdzając, że dziecko będzie miało traumę, jeśli ciągle będę go tak obmacywała i głaskała. Odwróciłam się, żeby porządnie mu odpowiedzieć i w tym samym momencie wbił się w nas drugi samochód. Od jego strony. Zakrwawiona twarz House’a, zmiażdżone ręce, kręgosłup, powybijane kawałki szkła w mój brzuch… huk, krzyki… wszystko działo się w ułamkach sekund. Zapamiętałam tylko, że zanim odszedł, zanim na zawsze zgasły jego niebieskie oczy, wyszeptał z bolesnym trudem, że mnie kocha. I naszego synka. Potem nadjechały karetki, a mi urwał się film. Obudziłam się dopiero w szpitalu. Kiedy zauważyłam bandaże owijające mój podejrzanie płaski brzuch, oznajmiono mi, że poroniłam. Płakałam, dopóki nie przyszedł Wilson. Wtedy zaczęłam krzyczeć i go bić. Bić bez ustanku, z bezradną rozpaczą zawartą w każdym, coraz bardziej słabnącym, ciosie.

Gdyby nie jego pomoc, nie przetrwałabym pogrzebu. Dwie trumny, kryjące w sobie niewinne ofiary: maleńką istotkę i dorosłego człowieka. Nasze nienarodzone dziecko, zabite jeszcze w łonie matki i House. Greg. Miłość mojego życia. Człowiek, którego nigdy nie zapomnę. Ironiczny, inteligentny diagnosta, który uratował wiele ludzkich istnień. Nie wiem, czy były to moje myśli, czy słowa księdza. Wiem, że pod koniec stamtąd uciekłam. Uciekłam w momencie, gdy na trumny spadła pierwsza garść ziemi…

Następne dni były straszne. Zamknęłam się w domu, nie wychodziłam, nie dbałam o siebie. Jadłam tylko wtedy, gdy wmusił to we mnie Wilson. Całymi dniami wpatrywałam się tępo w zdjęcie Grega. On nie mógł mi tego zrobić! Nie mógł umrzeć!

Każdej nocy do mnie powracał i każdego następnego dnia budziłam się na mokrej od mimowolnych łez poduszce.

Po pół roku udało mi się stanąć na nogi. Wróciłam do pracy, znowu przesiadując w niej do późna. Najgorszy był jednak moment, gdy musiałam podjąć decyzję o zatrudnieniu nowego diagnosty. To właśnie wtedy chwyciłam nóż i pobiegłam do jego gabinetu, rozpruwając jego fotel, niszcząc piłeczkę, tnąc jo-jo, rozbijając na ścianie gameboy’a i przenośny telewizorek. Przez cały ten czas nikt nie odważył się niczego tam ruszyć. Do chwili, aż ja to zdemolowałam. We wściekłości szukałam ukojenia, ucieczki, ulgi… nie wiem, czego… House nie był niczemu winien, choć dla mnie w tym momencie był. Wszystkiemu. Odszedł, zostawił mnie samą!

Dzisiaj jest rocznica jego śmierci. Jego i naszego maleństwa. Wspomnienia wracając z bolesną świadomością tego, co się stało. Znowu się rozsypuję. Poszłam na ich groby. Z tafli czarnego marmuru spoglądał na mnie Greg, uśmiechając się. Nie mogłam tego znieść, nie mogłam wytrzymać jego spojrzenia, więc uciekłam tak samo, jak rok temu.

Teraz kręcę się po domu. Cały czas wydaje mi się, że on tu jest. Że jeśli odwrócę się dostatecznie szybko, uchwycę kawałek jego cienia; że jeżeli skupię się dostatecznie mocno, usłyszę w ciszy stukanie jego laski na piętrze i charakterystyczny chód.

Chcę zasnąć. Brak snu dręczy mnie już od kilku dni, pozwalając odpocząć tylko na parę minut, a potem znów wybudzając. Biorę do ręki jakieś opakowanie i wysypuję sobie na dłoń tabletki. Nie liczę, ile. Połykam szybko, popijając wodą. Obraz delikatnie rozmazuje mi się przed oczami, ale po chwili szybko wyostrza.

Z sąsiedniego pokoju wychodzi House, trzymając na rękach roczne już niemowlę. Ono śmieje się radośnie i wyciąga do mnie rączki. Jego tatuś nie kuleje. Tylko patrzy na mnie smutno, pytając, co narobiłam. Że wystarczyło mnie spuścić na chwilę z oka, a narozrabiałam gorzej niż ten maluch. Oglądam się i widzę siebie martwą na podłodze. A więc tak to się skończyło. Podchodzę do Grega i wtulam się w przyjemnie ciepły, granatowy T-shirt, jednocześnie obejmując naszego synka. Czuję się szczęśliwa. Bo znowu jesteśmy razem, nieważne, w jaki sposób to osiągnęłam. Ważne, że to zrobiłam. I że te niebieskie oczy już nie znikną…

lisa

przeszłaś samą siebie, to jest mieszanka rozpaczy i szczęścia, po prostu piękne
stworzyłaś cudo!
od dzis jest to moje ulubione opowiadanie!

amandi

Dziękiii..............

Jak już wspominałam, to po matmie, więc nie wiem, czy się powtórzy

. Czuję się naprawdę zaszczycona

*Madziula*

aaaaaaaaaaaaaa

płacze...
takie to smutne...

T.

eeeee... szok...
rozwaliłas mnie... nie wiem co powiedziec.
To było... smutne... przerażająco smutne. Mimo zakonczenia...

amandi

Smutne, bo moja 3 z kartkówki była smutna

Ale się podobało?

T.

Podobało to złe określenie. To po prostu zostawiło nie zatarte wrażenie. Wstrząsało. Rozwalało. Porażało...
Uważaj to za największy komplement z mojej strony...

amandi

T., jeśli do było dobre, kiwnij głową

. Zakończenie właściwie też było smutne

. Bardzo ci dziękuję *zbiera rozwaloną T. z podłogi*, bardzo

. Czyli kiwasz

.... Nie wiem, co powiedzieć... znowu dziękuję... okay, skoro nalegasz, będę uważała

Izabella

Kurcze, dawno nie miałam takiej gruchy w gardle.
Ja nie mam tak mocnej psychiki, by przejść koło tego opowiadania bez żadnego uszczerbku w moich emocjach.

Początkowo zakończenie wydawało mi sie okrutne, ale po chwili stwierdziłam, ze jest OK.

Jarii007

Aż się popłakałam na początku

A na końcu taki lekki uśmieszek mi się pojawił na twarzy

amandi !!!
To było zbyt piękne żeby było prawdziwe !!!

eye_roller

OMG. no to dokopałaś solidnie..... o.O nie dość że House, dzidzia to jeszcze na koncu Cuddy o.O chyba listopad źle działa na tematykę fików....nie no- jestem zszokowana o.O o.O o.O

jeanne

Moja prośba - nie chodz więcej na matmę, proszę.
Zamykam oczy i teraz ja widzę jego, jej oczy. Z każdym przeczytanym słowem bałam sie coraz bardziej tego, co nastąpi. Męczące jest zawsze mienie racji, wiesz? Łzy w oczach to jest to, co towarzyszyło mi przez cały okropny dzień, a dzięki twojemu fikowi znalazły jakieś ujście. To było tak wstrząsające jak... No właśnie nie wiem jak co. Ja, która nie płacze nigdy, której nie przerażają żadne rzeczy, żaden ból ani sytuacje, najzwyczajniej sie popłakałam. Na tym forum jest kilka osób, którym udało się wyzwolić we mnie taką reakcje i ty do nich należysz. Nie wiem, co mogę ci powiedzieć, jak oddać swój zachwyt. Jestem jak dziecko w potrzasku. Teraz autentycznie sie boję, że pewnego pięknego dnia zobaczę takie coś w serialu, albo w rzeczywistości. Kurcze, serce mnie boli.
Ale ty wiesz, że mi się podobało. Że jestem oczarowana i gdybym mogła pokazałabym wszystkim, co tracą nie czytając tego.

LicenceToKill

O gosz... Kobieto Ty mnie kiedyś uśmiercisz tymi fikami... Jak nie zejdę na zawał to będzie dobrze... Przecież to jest tak świetne, że normalnie poraża...
Nie no

Znowu nie napiszę jakiegoś sensownego komentarza, bo po przeczytaniu tego nie jestem po prostu w stanie...

Kolejny raz mnie zaskoczyłaś

Dziękuję Ci za to

ewel

oooł maaaj gaaad, doprawdy brak słów...
plastyczność opisów, język, pomysł (!) i wykonanie - wszystko to mnie oczarowało, że nie wspomnę o końcówce... chociaż dramatyczne, jak cholercia jasna, ale tak chwyta za serce...no grasz sobie na emocjach czytelników, nie ma co

co uważam za umiejętność tylko utalentowanego twórcy

bardzo mi się podobało *kłania się nisko, oddając honory*

Martuss

to jest pięknę

na siłę prubowałam powstrzymać łzy...

amandi... nie mam poprostu słów... może to zabrzmi idiotycznie ale już po przeczytaniu pierwszego akapitu poczułam rosnącą kulę w gardle... tak jakby to wszystko było na prawdę... a jak przeczytałam zakończenie to mimo że nadal czułam kulę w gardle na twarzy miałam uśmiech... to jest takie smutne, wzruszające i jednocześnie ta końcówka taka radosna...

ja już chyba na prawdę dostaję na głowę że biorę to tak do siebie ale na prawdę napisałaś to tak realistycznie... mam nadzieję że napiszesz więcej takich wzruszających fików....

amandi

Izabella

jeanne

amandi

Ave

Fantastico !
To fik z gatunku tych "dających po głowie".Przez kilka chwil nie można się otrząsnać. Tak samo miałam po przeczytaniu "Śmierci się nie przeżywa" , "Poczucia winy" i "He will walk with the immortal".
Naprawdę zrobił na mnie ogromne wrażenie. Większość fików , które czytam podoba mi się , ale ten jest znakomity.

amandi

dziękuję

! (uwielbiam bić ludzi po głowie, ale nikomu nie mów

). Znakomity?... *ściska ave*

minnie

amandi jest pięknie, smutno i cudownie

Smutne, ale poprawiło mi mój zepsuty dzisiaj humor

Pozdrawiam i weny życzę

Jarii007

Oooo xD

A tak wogóle to dziękuję za dede

Nie zauważyłam na początku

No a jak można nie być przy Twoich "tworzonkach" ?
Jak one są takie cudowne

jeanne

Wykorzystuj tekst do woli i niech służy ci dobrze

A jeśli zamkniesz sie w sobie to... to... Przyjdę z Formanem i otworzę cię WYTRYCHEM!

Wercia214

No nie no.... rozpłakałam się przez Ciebie !!

To było takie smutne .... a zarazem piękne

ojj.... na długo zapamiętam tego fika ...
Straszna sytuacja .... ale dobrze się skończyła ..
Wkońcu byli razem

Czekam na następnego fika,.. mam nadzieje że nie takiego smutnego, ale równie cudownego

Wena życzę

Cave

to naprawde jest bardzo piekne..