Przepaść [P]

Nicca

Właściwie to długo się zastanawiałam czy to tu dać, czy nie. Nie jestem poetką i nigdy w życiu (chyba) nie będę. Napisane tak po prostu, pod wpływam chwili :d

Stałam nad przepaścią.
Popatrzyłam w otchłań.
Takie były dni zanim przyszedłeś.
Takie jak ta otchłań.
Czarne, smutne, nigdy nie wiedziałam co będzie dalej
I kiedy upadnę na samo dno,
Rozbijając się na milion małych kawałków,
Których nie sposób złożyć w jedną całość.
Liczyła się tylko kariera, tak myśleli wszyscy
Ci, którzy uważali że mnie znają.
Mylili się.
Ja pragnęłam czegoś więcej.
Potem pojawiłeś się Ty.
Byłeś jak budowniczy, który zalał całą przepaść cementem.
Tak skrupulatnie, żeby z czasem nie pękł.
Znaliśmy się tyle lat.
Nie wiedziałam, czy to co do Ciebie czułam
Można było by nazwać Miłością.
A jednak to ty, a nie ktoś inny, załatał tą dziurę,
Powstającą w moim sercu.
Ty, naczelny postrach szpitala, w którym razem pracowaliśmy.
Arogancki dupek, który odważył się pokochać kogoś takiego jak ja.
Rozchwianą emocjonalnie kobietę z marzeniami.
Tak... marzenia to była jedyna rzecz,
Jaka dawała min namiastkę bezpieczeństwa.
Potem stworzyliśmy rodzinę.
Ty i ja. A później jeszcze nasze dziecko.
Czułam się taka szczęśliwa.
Wypadek samochodowy.
Twój.
Całe moje dotychczasowe życie spadło w tą przepaść.
Mimo to nie rozbiło się na milion kawałków,
Których nie sposób złożyć.
Całe moje szczęście utonęło, między falami morza,
wraz z statkiem o wdzięcznej nazwie.
„Ty”
Ale miałam dla kogo żyć.
Odwróciłam się. Skoczyć w przepaść to nie żadna sztuka.
Sztuką jest umieć się z niej wygrzebać.
Tak byś powiedział. A potem przytulił i pocałował.
Skoczyć w przepaść to okazanie słabości.
A ja nie chcę być słaba, chcę być silna.
Chociaż w połowie tak silna jak Ty.
Miałam dla kogo żyć.
Nadal mam.
Było jeszcze dziecko.
Nasze dziecko.
Które zawsze będzie mi o Tobie przypominało.
Ma takie niesamowicie niebieskie oczy.
Jak ty.
Przychodzę tu co roku i co roku zawracam.
Bo Cię kocham.
Bo ten dzień nie jest takim zwyczajnym dniem.
Bo to rocznica Twojej śmierci.
Pamiętaj,
Że ja zawsze będę pamiętać.
I nie zapomnę.
Nigdy.
O Tobie i o naszym szczęściu.

Długie, bo długie, ale jest xD

Huddy15

piękne, bardzo wzruszające strasznie mi się podobało

coolness

Nie takie znowu długie... Czytywałam dłuższe wiersze...
Mam dylemat.
Z jednej strony nie jest fatalnie, ani tragicznie; z drugiej nie jest też genialnie.
Momentami sformułowania poetyczne są naprawdę niezłe, dobre, są poezją, a momentam,j wydaje się, że czyta się drętwo, jakby prozę z fabułą, "ciachniętą tak aby wyglądała jak poezja.
W sumie skłaniam się ku powiedzeniu, że jestem na "tak", nie do końca zdecydowane, ale bardziej mówię temu tekstowi "tak", niż "nie".
Natomiast mam jeszcze dwa zarzuty. W niektórych momentach błędy irytują, rażą po oczach.
Np.

Sarusia

Sorry, ale to nie jest poezja. To jest rozenterowana proza. Mam wrażenie, że każde zdanie miało być niebywale głębokie, ale Ci nie wyszło. Odbiór tego tekstu byłby zupełnie inny, gdybyś go zapisała w ciągu. Inny i, co ważniejsze, o niebo lepszy.

*wrzuca tekst do worda, wywala entery i czyta na nowo*

Pod wzgędem treści jest ok, ale jak to mówią "szału ni ma".

W niektórych wersach widać dryg do fajnych przeności - oby Ci tak pozostało. Te, na przykład, są bardzo dobre:

coolness

Nicca

Huddy15 Dziękuję, cieszę się, że się podobało.
coolness Błędy poprawione. Dziękuję za wskazanie i skomentowanie. Debiut, debiut.

Uh.. co do miniaturki. Nie wiem O__o z reguły nie piszę. A to coś wierszopodobne napisałam o! tak. Może kiedyś..
Sarusia Może masz racje, że bez tych enterów ładniej wygląda. W każdym razie poprawione. Tak jak powyżej. Co do prozy nie jestem przekonana. Przede wszystkim trzeba mieć pomysł, a tego jak na razie na horyzoncie nie widać. I również dziękuję za te słowa.