Prawdziwe kłamstwa [T][Z?]

lisek

To jest to! To jest Huddy, które uwielbiam oglądać/czytać. To są emocje. Starcie dwóch niezwykle silnych osobowości. To jest to co kocham. To jest to za co ich uwielbiam. Boże, dlaczego Shore o tym zapomniał?! Gdy dowiedziałam się, że Huddy się spełni, oczekiwałam właśnie czegoś takiego. Takich burz, spięć, emocji! Tak mogło się zakończyć Huddy, to co tu przeczytałam było dwa miliony bardziej realne niż to co zapodali mi wybitni scenarzyści.
Piranio, mam nadzieję, że jednak przebrniesz przez demografię, właściwe to jestem pewna, że tak, w końcu zdolna bestia jesteś

A to, że wolisz tłumaczyć to akurat mnie nie dziwi, bo ja też wolę Cię czytać niż się uczyć

Pirania

Rozdział XXXI. Co dostałaś na Gwiazdkę?

Poniedziałek, Wigilia, 18.17

Cuddy weszła do PPTH niczym w zwolnionym tempie, strząsając roztapiające się płatki śniegu z włosów. Nie do końca zdawała sobie sprawę, jak się w ogóle znalazła w szpitalu. Jej bladą twarz szpeciły ciemne cienie pod oczami – bezlitosne światło w korytarzu tylko je uwydatniało. Zmarszczka na czole nie pozwalała ukryć smutku. To była najsmutniejsza Wigilia w jej życiu.
Ruszyła w stronę choinki. Wyszeptała słabo „Dobry wieczór” i „Wesołych świąt” do pielęgniarek, gdy przechodziła obok ich stanowiska. Czuła się winna, że sama miała wolne podczas gdy reszta pracowników musiała pojawić się w pracy. Stanęła w ciszy, mając nadzieję na cud. Przecież Święta były czasem nadziei i cudów, a chociaż ona sama nie była chrześcijanką, w duszy wierzyła w siłę Bożego Narodzenia – w siłę miłości, nadziei i wybaczania. Jej apatyczny, niemal nieruchomy wzrok skupiony był na ozdobach choinki, kołyszących się w rytm piosenki „White Christmas” dochodzącej z radia. Poczuła bolesne ukłucie w środku i westchnęła lekko. Było to westchnięcie wyrażające niepowetowaną stratę. Wyciągnęła drżącą dłoń, by dotknąć białego, kryształowego aniołka i pomyślała o nim.
Gregory House nie świętował świąt. Nie wybaczał i nie prosił o wybaczenie, nie kupował prezentów. Nie wierzył w magię dawania i otrzymywania, w siłę wybaczenia. W jego ponurym życiu nie było miejsca na takie tradycje. A przecież dał jej najcenniejszy prezent, jaki był możliwy. Przez cztery miesiące był jej cudem. I teraz, pierwszy raz od utraty dziecka, była za ten cud wdzięczna; była w stanie docenić wspaniałomyślność House'a. Nagle zrozumiała, że właśnie dlatego jest mu winna przeprosiny za wszystko to, co powiedziała i zrobiła dwudziestego pierwszego grudnia. Przecież Boże Narodzenie to też jego święto.
Ta myśl napełniła ją siłą i entuzjazmem. Wkroczyła do swojego gabinetu, chcąc szybko zabrać dokumenty od zarządu i wyjść. Miała przed sobą misję i nie zamierzała pozwolić, żeby biurokracja stanęła jej na drodze. Gregory House wysłucha jej tej nocy, czy mu się to spodoba, czy nie. Prawdziwy żal wszak dotyczył nie tylko konsekwencji, ale i pobudek. Musiała przeprosić za to, co nią kierowało – za chęć, by go zranić. Mogła tylko mieć nadzieję, że magia Świąt, a przynajmniej spora ilość szkockiej, zmiękczyła mu serce i będzie gotów zakopać topór wojenny. Przecież tak naprawdę nie zamierzała go zwolnić, było oczywiste, że po dwóch czy trzech dniach zmieni zdanie. Chciała po prostu, żeby pojął rozmiar jej gniewu i siłę emocji. Myśl o zaoferowaniu mu na nowo pracy, jako swoistej fajki pokoju, sprawiła, że Cuddy uśmiechnęła się lekko. Wigilia nie wydawała się już taka beznadziejna.
Cuddy zapaliła lampę podłogową przy drzwiach i podeszła do biurka. Usiadła w swoim drogim, biurowym krześle, rzuciła okiem na blat i od razu zauważyła, że coś było nie w porządku. Czegoś brakowało. Przedmioty na biurku leżały w nieładzie – i czegoś faktycznie nie było.
Siedziała w ciszy, próbując sobie przypomnieć, jak powinno wyglądać jej biurko. I nagle doznała olśnienia. Zniknęła jej fotografia – czarno-biały portret zrobiony przez Emmę Sloan, który uwielbiała, bo symbolizował zwycięstwo życia i nadziei nad śmiercią. Czarno-biała fotografia uśmiechniętej doktor Lisy Cuddy. Ten uśmiech był dowodem, że nawet kiedy wszystko idzie źle, można znaleźć powód do radości i widzieć w życiu cel. Ta chwila, w której Emmie Sloan, leżącej w szpitalnym łóżku, udało się zrobić to zdjęcie, była prawdziwym błyskiem szczerości i dobra.
Cuddy zaczęła się zastanawiać, czy jej gabinet był sprzątany w weekend. Ale administratorka była pewna, że sprzątaczka nigdy nie dotknęłaby jej rzeczy. Czy to możliwe, że miała halucynacje i podświadomie poprzestawiała przedmioty na biurku, nie chcąc patrzeć na swoje niegdysiejsze szczęście? Brała bardzo dużo Valium i nie zawsze mogła sobie dokładnie przypomnieć, co robiła wcześniej. Nie. Nie. Nie. Tak daleko się nie posunęła. Jeszcze nie. Kiedy wychodziła z pracy w piątek, zostawiła idealny porządek, wszystko leżało na swoim miejscu.
Cuddy szybko wyciągnęła pęk kluczy z torebki i spróbowała otworzyć główną szufladę biurka. Ku jej zaskoczeniu, okazała się ona odblokowana i częściowo otwarta. Skrzywiła się, gdy nieprzyjemny dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie. Pociągnęła szufladę do siebie. Nie wahając się, przejrzała rzeczy. Nie było śladu po ukochanej fotografii, ale rzuciło się jej w oczy coś innego, coś, czego tam być nie powinno – biała koperta, na której nerwowym, pochyłym pismem napisano „Lisa” i mały przedmiot, owinięty w biały papier. Dotknęła koperty tak, jakby była to święta relikwia; przesunęła palcami po niecierpliwym piśmie House'a. Zawsze i wszędzie poznałaby to pismo, zwłaszcza po tym zawijasie przy L, kiedy pisał jej imię.
Cuddy otworzyła kopertę. Z niecierpliwości paliły ją koniuszki palców. Wyciągnęła pojedynczą, złożoną kartkę papieru. Zerwała się na nogi, rozłożyła list, napisany na oficjalnym papierze PPTH i zaczęła czytać.

<center>21 grudnia
Doktor Lisa Cuddy
Dziekan Medycyny
Princeton Plainsboro Teaching Hospital
Princeton, NJ 08540
Rezygnuję z pracy w Princeton Plainsboro Teaching Hospital, w trybie natychmiastowym i nieodwołalnie.
Podpisano
Gregory House, MD</center>

- Ale z ciebie numer, Gregory Housie – zaśmiała się niepewnie Cuddy. Jej słowa odbiły się echem od ścian. - Co ty kombinujesz? Kolejny głupi dowcip?- zapytała, niemal rozbawiona. Sięgnęła do szuflady po małą paczuszkę i rozdarła papier.
Położyła przedmiot na dłoni i osunęła się na krzesło. To był jego iPod. Przykleił do ekranu małą, żółtą, samoprzylepną karteczkę, na której tajemniczo napisał swoim charakterystycznym pismem: „Uważaj, czego sobie życzysz”.
Cuddy marzyła, by jej wargi stały się kamieniem, serce zatrzymało się, a drżące ręce przestały się trząść, żeby w końcu mogła nacisnąć przycisk ON i sprawdzić, o jaką wiadomość chodziło.
Kilka sekund później, które wydawały się jej wiecznością, iPod się włączył, a ona zaczęła szukać ukrytego znaczenia. Gregory House nie był przewidywalny i nie cierpiał banałów. Muzyka była jego życiem, jego sposobem komunikacji. Jeśli nie był w stanie czegoś powiedzieć, przekazywał to w inny sposób. Poprzez muzykę, poprzez słowa piosenek, poprzez harmonię. Kiedy Cuddy nacisnęła „play”, by włączyć jedyną piosenkę znajdującą się na dysku, jej serce niczym gąbka wchłonęło całe okrucieństwo i rozpacz tego świata.
Jego rezygnacja jednak nie była żartem. Przez następne cztery minuty i osiemnaście sekund Gregory House żegnał się z nią w najsmutniejszy sposób, z jakim miała do czynienia, poprzez geniusz „Goodbye My Lover” Jamesa Blunta. Odszedł. Na dobre.
Cuddy nie była w stanie się ruszyć. Miała wrażenie, że cały wszechświat stanął w miejscu. Wbiła wzrok w pustkę przed sobą, słuchając jego spowiedzi, jego wyjaśnienia, jego pożegnania. Z nią. Z życiem, które dzielili.
Kochał ją.
Chciał Dylana.
A jednak odszedł.
Na jej ustach zamarł krzyk. Dlaczego?

- James – szepnęła Cuddy do słuchawki, krztusząc się łzami. - Proszę, przyjedź.
- Cuddy, co się stało? - spytał Wilson w panice, czując natychmiast, jak jego żołądek zawiązuje się w supeł. Gdy nie usłyszał odpowiedzi, przypomniał sobie numer, który wyświetlił mu się na telefonie. - Gdzie jesteś? U siebie w gabinecie?
- Mhm – wymamrotała, nie będąc w stanie otworzyć ust i wypowiedzieć pełnego zdania. Dosłownie tonęła w spazmatycznych szlochach.
- Zostań tam. Już jadę – ogłosił Wilson, zrywając się na nogi i chwytając kluczyki od samochodu. Dosłownie minutę później pędził już w stronę PPTH.
Cuddy oparła się ciężko plecami o okno, tak jakby popychała ją niewidzialna siła. Nie wiedziała, czy straciła równowagę - jej ciało po prostu zaczęło samo sobą kierować. Osunęła się po szybie i usiadła na podłodze. I wtedy nadeszły łzy. Ale nie falą, jak się spodziewała, nie w spazmach. Po policzkach spłynęły jej pojedyncze łzy. Trzęsły się jej ramiona. Chwilę potem gorzkie łzy płynęły już ciurkiem, w ciszy, podążając stale tym samym szlakiem po jej twarzy.
Niewiele później Cuddy zorientowała się, że leży zwinięta w kłębek na podłodze. Przycisnęła kolana do piersi, a gdy spojrzała na iPod leżący przed nią, jej oczy ponownie napełniły się łzami i szloch chwycił ją za gardło. Na ekranie nadal wyświetlał się tytuł piosenki, jakby z niej drwiąc. Przypominając sobie jeden z wersów, szepnęła:
- Nic nie jest w porządku, House. Nic nie jest.
Tak znalazł ją Wilson, zwiniętą w kłębek i półprzytomną, gdy wpadł do szpitala i gwałtownie otworzył drzwi do jej gabinetu. Strzępek rozpaczy, powtarzający niezrozumiałe słowa. Nie miał pojęcia, co się stało, ale było oczywiste, że nic dobrego – a wydawało się, że wręcz coś tragicznego. Wilson podszedł szybko i uklęknął przy niej. Wziął ją w ramiona. Nic nie mówił, nie poklepywał jej po plecach, po prostu ją objął, przytulił i oparł głowę na jej głowie. Zamarła, gdy wreszcie znalazł siłę, by spytać:
- Lisa, co się stało?
Nie odpowiedziała, ale zaczęła się gwałtownie trząść. Wilson nie miał pojęcia, co robić. Rozejrzał się, szukając jakichś wskazówek, czegoś, co by wyjaśniło stan przyjaciółki. Nagle zauważył pogniecioną kartkę papieru i iPod House'a. Lewą ręką podniósł papier, wciąż opiekuńczo tuląc Cuddy. Czytał z niedowierzaniem. I nagle uderzyło go tak, jak wcześniej ją.
House odszedł. Na dobre.
Automatycznie sięgnął do kieszeni po telefon i wybrał numer przyjaciela. Tak jak podejrzewał, komórka była wyłączona. Wilson nie ustawał i wybrał numer domowy House'a, ale automatyczna sekretarka poinformowała go, że numer został odłączony na żądanie. Po plecach przebiegł mu dreszcz. Nagle wszystko składało się w całość, puzzle zostały ułożone. Odmowa House'a, kiedy Wilson zaprosił go na czterdziestą rocznicę ślubu swoich rodziców. Niesmaczne uwagi na temat żydowskich rodzin i ich tradycji. Staranne uderzenia w bolesne miejsca były częścią szatańskiego planu. Uciekł, zamknął się w swojej skorupie, która nie pozwalała mu ujawniać emocji i prosić o wybaczenie. Na zawsze. Wilson nie cierpiał siebie za to, że tego nie przewidział. Nienawidził siebie, że dał przyjacielowi na tyle dużo przestrzeni, by mógł wywinąć taki numer, by mógł zranić tych, których kochał. By spalił wszystkie mosty za sobą, tak prywatnie jak profesjonalnie. Wilson nie mógł się nie zastanawiać: „I co teraz, kiedy House odszedł?”
Słaby szloch Cuddy ściągnął go na ziemię. Spojrzał na nią. Była w całkowitej rozsypce. Delikatnie odsunął niesforne loki z jej twarzy i uniósł jej podbródek, by móc spojrzeć w jej oczy. Potem zapytał błagalnym tonem, nie chcąc wprost mówić o rezygnacji House'a:
- Lisa, proszę. Powiedz, co się wydarzyło.
Nie przestając płakać, opowiedziała mu wszystko, od piątkowego popołudnia aż do swojego dzisiejszego odkrycia. Wilson słuchał uważnie, a prawda powoli do niego docierała. House uciekł – od siebie, od miłości, od życia, od bólu. Wilson miał już sto procent pewności.
Delikatnie chwycił Cuddy za łokieć i pomógł jej wstać.

Tego rozdziału nie da się zrozumieć bez znajomości piosenki, dlatego tłumaczę tekst. (nie jest to najbardziej poetyckie tłumaczenie, wybaczcie...) Piosenka jest tu: http://www.youtube.com/watch?v=wVyggTKDcOE

Czy zawiodłem cię lub rozczarowałem?
Czy powinienem czuć się winny, poddać się wyrokowi?
Bo widziałem koniec zanim zaczęliśmy
Tak, widziałem, że oślepłaś i wiedziałem, że wygrałem
Więc wziąłem to, co mi nadano odwiecznym prawem
Wyniosłem twoją duszę w noc
Może to już koniec, lecz się nie zatrzymam
Jestem tu dla ciebie, jeśli cię to obchodzi
Dotknęłaś mojego serca, dotknęłaś mojej duszy
Zmieniłaś moje życie i moje cele
A miłość jest ślepa, wiedziałem to, gdy
oślepiłaś moje serce
Całowałem twoje wargi, podtrzymywałem ci głowę
Dzieliłem z tobą sny, dzieliłem łóżko
Znam cię dobrze, znam twój zapach
Jestem od ciebie uzależniony

Żegnaj, ukochana
Żegnaj, przyjaciółko
Byłaś tą jedyną
Byłaś tą jedyną dla mnie

Jestem marzycielem, ale gdy nie marzę
Nie zniszczysz mojej duszy - zabierasz mi marzenia
I gdy zaczynasz na nowo, pamiętaj mnie
Pamiętaj nas takimi, jakimi byliśmy
Widziałem jak płaczesz, widziałem, jak się smiejesz
Obserwowałem, jak śpisz
Byłbym ojcem twojego dziecka
Spędziłbym z tobą całe życie
Wiem, czego się boisz, a ty wiesz, czego boję się ja
Wątpiliśmy, ale już wszystko jest w porządku
I kocham cię, przysięgam, że to prawda
Nie mogę żyć bez ciebie

Żegnaj, ukochana
Żegnaj, przyjaciółko
Byłaś tą jedyną
Byłaś tą jedyną dla mnie

I wciąż trzymam cię za rękę
Za rękę kiedy śpię
I udźwignę twoją duszę
Kiedy uklęknę u twych stóp

Żegnaj, ukochana
Żegnaj, przyjaciółko
Byłaś tą jedyną
Byłaś tą jedyną dla mnie
Jestem taki pusty, taki pusty.

Alcusia

Ta część jest wspaniała. Aż brak słów. Po prostu coś niesamowitego, prawie słyszę tę piosenkę i prawie widzę rozpacz Cuddy. Ale mam nadzieję, że House wróci. Prawda? Nie zostawi tak miłości swojego życia i najlepszego przyjaciela? Uwielbiam tego fika. Dzięki, Piranio

LissLady

Oł. Em. Dżi.

Po pierwsze- urzekła mnie ta piosenka. Mistrz Blunt mnie nie zawiódł.
Poza tym tekst piosenki doskonale odzwierciedla to , co House chciałby powiedzieć Cuddy (tak myślę).
Po drugie- o matko! No przecież miało być dobrze.!

Kiedy będzie? Kiedy wreszcie wszystko się ułoży? Czekam, czekam...

lisek

Jeśli ten fik nie skończy się dobrze... to moje serce rozpadnie się malutkie kawałki. Kolejna część, której nie można przeczytać bez emocji. Tak pięknie i realistycznie napisane, że obraz sam maluje się nam przed oczami. Im bardziej zastanwiam się jak można umieć TAK pisać, tym bardziej nie mogę wyjść z podziwu dla tego jak można TAK tłumaczyć

Piranio, jak już kiedyś powiedziałam, Twoje tłumaczenia mają duszę, widać w nich pasje i zaangażowanie

Pozdrawiam

cyndaquil

cały fik przeczytany od deski do deski. chylę czoła przed talentem autorek oryginału i tłumaczenia. muszę przyznać, że, choć zazwyczaj wolę pierwowzory, pierwszy rozdział angielskiej wersji mnie zniechęcił. polską czytam z zapartym tchem, czekając na więcej. dobra robota.
co do treści, całość o wiele bardziej przypomina życie niż serial. jedyne, czego żałuję, to to, że autorka o wiele bardziej zgłębia myśli i uczucia Cuddy niż głównego bohatera. przynajmniej takie odnoszę wrażenie.

blackzone

Teraz to oprócz Lisy płaczę i ja! =( Piranio, bardzo proszę o kolejną część! Pokłony! Możesz być dumna, bo to, co robisz jest chyba dla wszystkich fanów związku Huddy na tym forum bardzo ważne

baby

OMG! PIRANIO!

Wielki szacun

dla Ciebie za to tłumaczenie i dla autorki za samego ficka
Czytałam dzisiaj wracając do domu i już nie mogę doczekać się kolejnego rozdziału!

Mam bardzo dużo do powiedzenia, ale nie za bardzo wiem, jak to napisać

W każdym razie, jestem Twoją wielką fanką, w każdej części jest ogrom emocji i uczuć!

Pozdrawiam i życzę WENA,
baby

btw; uwielbiam motyw, kiedy Cuddy zaczyna się trząść, bądź leży skulona na ziemii :3
nie mam pojęcia czemu!

Pirania

Alcusia

Naprawdę, nie wiem już, co pisać, żeby nie powtarzać tego samego przy każdej części. Opowiadanie jest niesamowite i biję czołem o ziemię w podziwie dla autorki i dla Ciebie.

Dobrze, że jest Wilson. Na pewno jest mu ciężko, a znajduje jeszcze w sobie siłę, by wspierać też Cuddy. Foreman jest sobą. Bardzo. Gratulacje

a ostatnie trzy zdania, są po prostu mistrzostwem świata. Z niecierpliwości gryzę pazurki, więc proszę o kolejną część!

Pirania

blackzone

Pirania! Kocham Cię

Zaczyna się!
Po 1: ta część była stanowczo za bardzo emocjonalna jak dla mnie:
- za tego Richarda byłąm wściekła, ale przecież Cuddy to Cuddy, wiem jaka jest i nigdy nie poleciałaby na kasę,
- aaaawww! Powróciła Laura! I bdb

Czytając tą część siedziałam, uśmiechałam się od ucha do ucha i miałam łzy w oczach!
Przepięknie!

Z niecierpliwością czekam na wydarzenia z NYC!

Twoja wielbicielka,
An =)

cyndaquil

Bardzo się cieszę, że coraz częściej wrzucasz kolejne części. Tylko pamiętaj: dasz czytelnikom palec, wezmą całą rękę. Czyli powoli przyzwyczajaj się do narzuconego przez siebie tempa

Rozdział bardzo interesujący. Pełno nieoczekiwanych rozwiązań. Przystojniak podrywający organizatorkę, przyjazd dawno nie widzianej przyjaciółki, nagłe odnalezienie House'a... i jak tu cierpliwie czekać na kontynuację?

Jako dowód, że przeczytałam, cytuję kilka literówek:

- Wiem, jak ludzie nienawidzą przemówień, więc skrócę moją do minimum.

Moje.

Jej nieszczęście wstrząsnęło nim, gdy zdał sobie sprawy, że ona nie gra trudnej do zdobycia.

Sprawę.

Jej czekoladowo brązowe włosy sięgały ramion i falowały naturalnie

Czekoladowobrązowe.

Jedno trzeba było przyznać tej kobiecie – robiła robić masę rzeczy naraz.

Chyba miało być "lubiła"

Alcusia

Ach, przerwać część w takim momencie! Ale będę twarda i nie sięgnę do oryginału, poczekam na kolejną porcję opowiadania w Twoim tłumaczeniu. Najchętniej kopnęłabym Cuddy w tyłek, życząc jej powodzenia w znalezieniu House'a! Oby nie było za późno. Pozdrawiam i czekam na więcej!

soffi

Oj dawno nie dawałam komentarza.
WRESZCIE SIĘ COŚ DZIEJE !

Umysł MissCuddles jest niezastąpiony, twoja ciężka praca też !
Dostarczacie mi obie tak miłych emocji i tak przesympatycznego spędzenia chwili czasu, że aż nie umiem tego wyrazić słowami.

Cuddy, wreszcie na moment odżyła.
+ Lubie tą Laurę. Zawsze w ficach lubie jak dają Lisie taką przyjaciółkę od serca. I swoją drogą szkoda, że nie dali i już nie dadzą jej takiej w serialu. :< A przydałaby się tam taka i to bardzo!
++ Laura i Wilson ! Ja jestem za. To kolejna rzecz, którą bardzo lubie w ficach. Jak jest przyjaciółka Cuddy to Wilson musi z nią być !

CZEKAM NA WIECEJ

Cobra

Śledzę tego fanfika już od dawna i muszę powiedzieć, że jestem pod wrażeniem, zarówno samej treści, jak i perfekcyjnego tłumaczenia. Na początku podeszłam do sprawy z pewną rezerwą, obawiając się niesmacznej słodyczy i dosyć oczywistego biegu wydarzeń. Na szczęście moje przeczucia się nie sprawdziły, a całość bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Strasznie podoba mi się skomplikowana relacja House'a i Cuddy, ich uczucia oraz to, jak oboje przeżywają tą trwającą tragedię, co moim zdaniem autorka opisała naprawdę świetnie. Cieszy mnie również fakt, że cała historia została rozłożona na 41 rozdziałów. To powolne tempo akcji, stopniowe ukazywania naszych bohaterów w tej zupełnie nowej sytuacji, to również mocna strona tego fanfika. "Prawdziwe kłamstwa" to chyba jedna z ciekawszych i bardziej emocjonujących Huddy historii, jakie do tej pory czytałam.

Piranio, serdecznie gratuluje wspaniałego tłumaczenia. 41 części, które na dodatek do tych najkrótszych zdecydowanie nie należą, to nie lada wyzwanie, tym bardziej brawa dla ciebie. Huddzinki mogą być dumne z takiej tłumaczki.

Pozdrawiam serdecznie i z niecierpliwością czekam na kolejną część!

Pirania

Areyounts

Piranio, naprawdę świetnie piszesz. Czyta się z wielką przyjemnością i zaciekawieniem. Z niecierpliwością czekam na kolejną, świetną cześć.
Dziękuję, że jest co poczytać, o!

blackzone

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! To teraz będę czekała tylko z podwójną niecirpliwością na kolejną część! PIRANIO!

koffam cię!

A co do Cuddy, mądra dziewczynka, House również okazał się mądry, nie pozwolił jej kolejny raz odejść. No i właśnie to jest powód, z jak wielką niecierpliwością czekam na kolejną cześć, tą specjalną LaLaLaLa

Dziękuję ci za ten fik i czekam na dalsze tłumaczenie

lisek

To jest to na co czekałam

Ale tak naprawdę czekam na każdą kolejną część

Cudnie Ci wychodzi to tłumaczenie, nie ważne, czy rodział krótki, czy długi, czy bardziej medyczny, czy uczuciowy, czy tłumaczysz piosenkę, czy myśli Cuddy, jesteś prawdziwym Mistrzem

Kocham tego fika całym sercem, jak chyba każdy w tym dziale

i cieszę sie, że Cię tu mamy

Uwielbiam patrzeć/czytać jak oni się męczą, jak powoli się przełamują, jak przychodzi im to z takim trudem, kocham patrzeć na to jak walczą, z sobą, o siebie. W tym fiku jest wszystko, co powinno być. Jest Huddy pełną parą, trudne, skomplikowane, bolesne, a jednak piękne. Jest House, ktróry jest sobą w każdym calu, jest Cuddy, która jest tą Cuddy, którą kocham i podziwiam. Jest historia, która porusza, ujmuje, wciąga. Pokazuje Huddy w całej okazałości. MissCuddles to geniusz, dobrałyście się idealnie.
Wena i pozdrawiam.

Malinowa_Rozkosz

Części z miesiącami - genialne. Każdy miesiąc nieziemsko opisany, świetnie wyrażał uczucie tej pary. To niesamowite, że zarówno House jak i Cuddy czekali na to samo, na jedno słowo, jeden gest, ale żadne z nich nie potrafiło zrobić pierwszego kroku. Zaskoczyło mnie zachowanie Lisy, gdy nagle wsiadła do auta i odjechała. Dalsze części również wspaniałe. Moment, gdy mężczyzna podrywał Cuddy, urzekł mnie, ciekawe jakby zareagował House.

W ostatniej części, to właśnie nasz dziekan medycyny wykazał się jędzowatością, ale z drugiej strony... to dobrze, że nie pozwoliła mu się pocałować, niech poczeka. Mam nadzieję, że już nie będzie więcej rozstań. Ciekawe co Laura i Wilson robią na bankiecie.

Życzę weny i niecierpliwie czekam na nową część!

LissLady

Wiem, długo mnie nie było i za to przepraszam.
Ale już szybciutko wszystko nadrobiłam

. Ostatnia część...Ach!

Już sobie wyobrażam to napięcie między nimi. I do tego jeszcze pijana Cuddy.!

W tym tłumaczeniu oddajesz tyle emocji, że aż chce się czytać

Pisz szybciutko następną część, bo nie mogę się doczekać!
XX

Pirania

Zraniona

Cudowny rozdział :serce: jestem w takim szoku i zachwyceniu, że nie jestem w stanie wymyślić nic logicznego. Od jakiegoś czasu wchodzę na horum tylko dla tego tłumaczenia. Jesteś świetną tłumaczką i mam nadzieję, że nowe części będą pojawiały się częściej (chociaż te pełne napięcia oczekiwanie)

Dużo wena i cierpliwości do dalszych tłumaczeń

Alcusia

Ojej

kazałaś nam długo czekać na kolejną część, ale przyznaję, absolutnie było warto

wszystko zmierza do mojego wymarzonego happy endu i oby dalej toczyło się jeszcze lepiej

Nie będę wypowiadała się na temat Twojego kunsztu tłumaczki, bo chyba każdy widzi sam, że jest niemal doskonały

więc parę słów odnośnie samej treści - rozmyślania Cuddy wspaniałe. Cieszę się, że wzięła się za siebie i postanowiła walczyć o własne szczęście

a wspólna scena w sypialni House'a, ach

aż mnie ciarki przechodziły, to napięcie między nimi dało się odczuć nawet przez ekran monitora. Zdecydowanie jest to również z moich najulubieńszych rozdziałów

życzę mnóóóóstwo weny i jeszcze więcej czasu