Prawdziwe kłamstwa [T][Z?]

Alcusia

Szczerze mówiąc ta część mnie nie zachwyciła. Cuddy, nawet zraniona i wkurzona, zupełnie nie jest tu sobą. Jej zachowanie całkiem do niej nie pasuje. No i mało House'a. Za mało. Strasznie podobają mi się za to dwa ostatnie zdania. Genialne podsumowanie ich relacji w tym fiku. Czekam z niecierpliwością na kolejną część

mag

Moim zdaniem też mało Cuddy w Cuddy, ale liczę, że w miarę szybko się to zmieni. Dlatego z jeszcze większą niecierpliwością czekam na następną część

lisek

Nieco spokojniesza część, ale określenie nieco ma znaczenie. Ale po tych dramatycznych przejściach i napięciu w poprzednich częściach taka była po prostu potrzebna. Mnie się podobała, bo uważam, że autorka zrobiła ciekawą rzecz. Tak mówię o Cuddy. Mówicie, że mało Cuddy w Cuddy, czy, że nie była sobą, i oczywiście, ale w takiej sytuacji doceniam to co zrobiła MissCuddles, jak pięknie to poprowadziła. Bo Cuddy nie mogła być przecież sobą, stało się coś niewyobrażalnie strasznego, jej marzenie legło w gruzach i to w jakich okolicznościach. W końcu spełniało się jej marzenie, piękny sen, a tu nagle zostało jej to brutalnie odebrane, a co gorsza, marzenie, czyli dziecko zbiegiem okoliczności, czy ironią losu miała mieć z mężczyzną swojego życia i ten sam los w jednej chwili zniszczył wszystko zostawił ją z niczym. Autorka świetnie przedstawiła to jej cierpienie, na pozór walka, idę do pracy, nie okaże słabości, a w środku gruzy, a właściwie pustka, podobało mi się jak Cam porównała ją do House'a, bardzo wymowne. Nie patrze na jej zachowanie i słowa jak na zachowanie Cuddy, ale jak na zachowanie kogoś komu odebrano marzenia, zniszczono świat. Nie widzę w niej histeryczki, która obraża ludzi, ale kompletnie rozsypaną istotę, która nie co robić. Z jednej strony podziwiam jej odwagę i siłę, to co widać z zewnątrz, ale z drugiej strony mamy głębsze spojrzenie na sytuację i to sprawia, że akurat w tym przypadku nie odbieram negatywnie tej małej manipulacji przy tej postaci, uważam ją wręcz za konieczną, aczkolwiek liczę, że wszystko wróci do normy

Kurcze i tak się zastanawiam, co nam jeszcze autorka przygotowała, jeszcze trochę tych części jest, a tu wątek właściwie zakończony, teoretycznie pozostałoby tylko pytanie czy Cuddy zdoła sobie wyobaczyć czy on sobie wybaczy, ale to chyba zbyt mało pytań jak na jeszcze prawie 20 części, stąd bardzo jestem ciekawa, co nas tu jeszcze czeka, ale to już pytanie do naszej tłumaczki

Jak zwykle Piranio, kawał dobrej roboty. Weny i czasu

Wyczekujący kolejnych części, lisek.

Malinowa_Rozkosz

Mało Cuddy w Cuddy, tak? A ja się w ogóle nie dziwię. Po tym co przeszła miałaby być nadal pogodna i szczęśliwa? nie mówię, że już nigdy się nie uśmiechnie, że nigdy nie będzie radosna, ale na pewno nie będzie taka teraz. Fragment, gdy zwróciła uwagę Cameron (

) super, ale trochę się zdziwiłam, bo przecież Cuddy ciągle chodzi w bluzkach o bardzo głębokich dekoltach. Poza tym stanie House'a z boku, bardzo House'owe. Mnie tam się część podoba, bo ukazałaś nam taką zgryźliwą Cuddy, której nie znaliśmy. Zostało nam jeszcze trochę części, jestem ciekawa co MissCuddles dla nas jeszcze przygotowała, bo tak naprawdę w tym fiku już sporo ' przeżyliśmy ', a wątpię, aby teraz nagle zaczęło się dziać coś takiego.... zwykłego. O! Ciekawa jestem czy będziemy mieli szczęśliwe zakończenie.

Napisałam co napisać miałam, a więc pozostaje mi tylko pozdrowić i życzyć weny.

soffi

Dawno nie dawałam komentarza. Nieładnie, oj nieładnie.

Co do ostatnich części. Mówiłam, że świetnie tłumaczysz, i że MissCuddles jest genialna? Oj będę mówiła to chyba jeszcze wieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeele razy!
Cały ten fik napełniony jest niesamowitymi emocjami i przede wszystkim jest niepowtarzalny, bo takiego fiku jeszcze nie czytałam.

Ostatnia część Cuddy-nie-Cuddy? A ja myślę, że też każda z nas nie byłaby sobą jeżeli straciłaby dziecko.. Poza tym głupio, że Cuddy myśli, że House zrobił jej to wszystko aby się zemścić. :<

Z niecierpliwością czekam na dalszą część.
TŁUMACZ TŁUMACZ

Pirania

Alcusia

Ta część zdecydowanie bardziej mi się podoba. I rzeczywiście, przestałam patrzeć na Cuddy, jako Cuddy. Widzę zranioną kobietę, która straciła swoje największe marzenie. Strasznie to poruszające. Przepięknie opisane uczucia House'a, kiedy zastanawiał się, czy do niej wejść. I cieszę się, że jest Wilson. Mam nadzieję, że nie da się jej odepchnąć, bo ona bardzo potrzebuje teraz przyjaciela. Kocham ten fik

i proszę o kolejne części.

Malinowa_Rozkosz

Bardzo emocjonalne, podziwiam was, ciebie Piranio i MissCuddles za to, że potraficie tak dobrze ukazać większość uczuć bohaterów. Większość, bo wszystkich przecież nikt nie potrafi w pełni oddać.
To co obie tworzycie jest czymś niesamowitym. MissCuddles nieziemsko pisze, a ty to wspaniale tłumaczysz. Podziwiam was obie, bo wątpię, abym ja potrafiła coś takiego napisać. Wy oddajecie powagę całej sytuacji, cierpienie, wyrzuty i w ogóle wszystko co powinnyście. Nie wiem jak dalej potoczą się losy Cuddy i House'a, ale ufam wam, mam nadzieję, że się nie zawiedziemy! Ba! Nie wierzę, abyśmy mogły się zawieść!
Życzę weny.

mag

A ja się trochę pokłócę i wrócę jeszcze do poprzedniej części, bo w efekcie wyparcia chodzi chyba o to, że zachowujemy się tak samo i udajemy, że nic się nie stało...

A co do tej części to cieszę się, że pokazuje słabość, to znacznie bardziej do niej pasuje... ja po prostu tak lubię Cuddy – jaka jest, że ciężko mi było „przekonać się” do odmienionej Cuddy

W każdym razie fik niezmiernie ciekawy, porusza i skłania do dyskusji i o to chodzi! Nie musimy się przecież we wszystkim zgadzać, a konstruktywna dyskusja zawsze jest pożądana.

Pozdrawiam!

LissLady

Właśnie wróciłam z wyjazdu, zasiadłam przed komputerem i "pochłonęłam" ostatnie dwie części.
Łoł.
Tylko tyle mogę powiedzieć. Niesamowite jest, jak Cuddy się zmieniła. Wilson ma rację, zaczyna zachowywać się, jak House. Mam jednak nadzieję, że wszystko będzie dobrze.
Czekam na ciąg dalszy

Gorzata

Wow! Ile się dzieje! Cuddy trochę mnie przeraża, a trochę jej nowe zachowanie mnie śmieszy. To znaczy: rozumiem, na ile mogę rozumieć, jednak śmiesznie to wygląda (ja wiem, to nie do końca jest normalne, ale już tak mam, że czytając potrafię się śmiać ze wszystkiego, tak odreagowuje). Jednak teraz pokazała prawdziwą siebie i dobrze. Tylko czemu House uciekł?
Ale podoba mi się, nawet bardzo. To wszystko się aż czuje. Lubię czytać właśnie takie emocjonalne części. Tylko zwykle bardziej wesołe.
Przepraszam, że tyle nie komentowałam, ale internet strasznie wolny mam ostatnio

.
Czekam na więcej i życzę Weny!

Pirania

Alcusia

Odebrało mi mowę. Jak pozbieram się z podłogi, to napiszę coś bardziej treściwego.

LissLady

Niesamowita część.
Cała poświęcona myślom, cierpieniu Cuddy. Przerażające jest to jej poczucie straty. Podwójne, co tu dużo mówić.
Nie wiem, czy tylko ja mam takie wrażenie, ale.... Ona zaczyna być podobna do House'a. I chyba tylko on może ją uratować...

Co tu dużo mówić. Naprawdę świetne.

cbo

Właśnie zdałam sobie sprawę, że jeżeli nie przestanę tego czytać to się spóźnię na usty polski. zUa kobieto!

lisek

Piranio obie części świetne, ale 27 to perełka. Nie mam pojęcia, jak udało Ci się to tak cudnie przełożyć. Ja nie tylko czytam tego fika, ja go przeżywam. Teraz zostaną mi chyba tylko fiki, dlatego uśmiecham się do Ciebie i robię maślane oczka, prosząc o więcej. Chciałabym aby ten fik przełożono na serial, naprawdę. Taka nie wiem, kinowa wersja House'a, czy coś

Najbardziej emocjonalny fik jaki czytałam.
Tradycyjnie czasu i wena

i wybacz, że tym razem tak krótko

Pirania

Rozdział XXVIII. Miesiąc za miesiącem. Część pierwsza

Wrzesień
Okrutne słowa ranią uczucia, ale cisza łamie serce

Cisza to najsmutniejsza z form żałoby, a jednak nie było między nimi niczego innego. Cuddy przez wiele lat zarządzania i zadowalania ludzi nauczyła się, jak trzymać nerwy na wodzy i być uprzejmą, a jednak nie umiała z nim rozmawiać, nie ryzykując rozklejenia się. Postanowiła więc udawać, że nic do niego nigdy nie czuła, że w żaden sposób jej nie zranił. Ignorowała go, bo to było prostsze od obserwowania go i radzenia sobie z nim na co dzień. Ukryła cały ból i rozpacz pod warstwą obojętności.
Wygnanie, na które Cuddy sama się skazała, było według niej jedynym logicznym rozwiązaniem – w ten sposób zachowywała godność (o ile można tak nazwać chowanie tchórzostwa za maską profesjonalizmu). Z Housem konsekwentnie komunikowała się za pomocą karteczek i członków jego zespołu, używając ich jako chłopców na posyłki – po prostu dlatego, że mogła. Nawet jeśli było to nieetyczne i nieprofesjonalne. Po raz pierwszy w życiu doktor Lisa Cuddy przełożyła swoje własne zdrowie psychiczne nad etyką i profesjonalizmem. Ale nawet to nie zapewniało jej spokoju serca.
A jednak on był, zawsze i wszędzie. On nieustannie pojawiał się tak w jej życiu, jak i szpitalu – krzyczał na pielęgniarki na korytarzach, kłócił się z pacjentami w klinice, grał w piłkarzyki z Wilsonem podczas przerwy na lunch, kradł jedzenie w stołówce, niszczył morale innych lekarzy. Tak jakby nic między nimi nie zaszło. Nawet w swoim gabinecie nie mogła liczyć na święty spokój, ani odetchnąć od jego nieodmiennie nieznośnego zachowania. Docierały do niej plotki, pogłoski i, częściej niż rzadziej, pozwy sądowe.
House nie porzucał swojego image'u złego chłopca, nawet gdy go nie obserwowała. Z przyjemnością myślał o tym, że jest dokładnie poinformowana o wszystkich jego występkach. A jednak najbardziej na świecie tęsknił za ich sprzeczkami; za radością w jej oczach, gdy rzucała mu medyczne wyzwania; za lekkim uniesieniem kącików ust, gdy rozbawiał ją jakąś uwagą; cholera, tęsknił za jej gniewem, jej głosem, blaskiem skóry, zapachem, który unosił się w jej gabinecie z rana – świeży i lekki jak ona sama. Tęsknił za jej obecnością w swoim życiu.
Medyczne zagadki nagle straciły cały urok – gdzieś zniknęła przyjemność, jaką mu sprawiały. Ciężka cisza, która zapadła między nimi, zabijała go, osobiście i profesjonalnie. Ale nie zamierzał na nią naciskać. Jeśli potrzebowała czasu, był gotowy jej go podarować.

Październik
Całe ciało protestuje przeciwko udawaniu

W sekrecie obserwowała jego twarz, liczyła słowa. Gdy zaczęła to robić, zorientowała się, że ostatnio było ich o wiele mniej – House mówił mniej niż kiedykolwiek wcześniej i nie miało znaczenia, z kim rozmawiał. Nie mścił się, ale był zimny, a w tym chłodzie było coś okropnie nieuniknionego. Przynajmniej tak to odczuwała. Coraz rzadziej na nią patrzył, podczas gdy wcześniej nie odrywał oczu od jej ciała. Wywnioskowała jedno – specjalnie jej unikał, zaciskając sobie coraz ciaśniej pętlę na szyi. Jeśli podarowanie mu trochę czasu, by wszystko przemyślał i wyciągnął własne wnioski było jedyną rzeczą, która utrzymywała ją przy życiu, Cuddy mogła się na to zgodzić.
Nie mógł zaznać spokoju. Zastanawiał się, ile razy z jego powodu stawała na środku swojego gabinetu, patrząc w pustkę. Genialny lekarz naprawdę nie miał pojęcia, co powinien zrobić, skoro, z powodu niesprawiedliwości wszechświata, nie mógł z nią rozmawiać. Miał pytania, miał wnioski dotyczące tych wszystkich rzeczy, które zawsze chciał zrozumieć, a których nie umiała mu wyjaśnić jego niesłychana intuicja; chciał jej powiedzieć tyle rzeczy - na co nigdy w życiu nie starczyłoby mu odwagi i siły.
House marzył, by dowiedzieć się różnych intymnych szczegółów z jej życia – co robiła w nocy, z kim rozmawiała i komu ufała, kto pomagał jej w żałobie, gdy nie pracowała, kto i co ją rozśmieszało. Ale na próżno. Zamknęła przed nim drzwi do swojej prywatności, zdecydowanie się przed nim chroniąc. Gdyby się tylko odezwał, rozdrapałby rany. A chociaż nigdy nie przejmował się innymi ludźmi i ich uczuciami, tym razem nie chciał tak postąpić, mimo że najbardziej na świecie pragnął po prostu otworzyć drzwi – dosłownie i w przenośni. Cisza wydawała się jednak najlepszym wyjściem w momencie, gdy Cuddy zamieniała się w górę lodową, obojętną na jego nędzną egzystencję. Została mu tylko praca, a nawet ona go męczyła.
House drastycznie zwiększył ilość wszystkich używek – morfiny, Vicodinu, szkockiej – by znaleźć spokój i zapomnieć. Stał się niemal nocnym stworzeniem. Bezsenne noce otulały go jak cienie. Zapominanie było najtrudniejsze. Wcale tego nie chciał.
Cuddy nieświadomie towarzyszyła mu w tej autodestrukcji – przyjmowała więcej Valium, by kontrolować płuca i serce. I było jej coraz trudniej zachować profesjonalizm w pracy. Czekanie bolało. Zapominanie bolało. Ale niewiedza, co robić, była największą męką, a Cuddy doprowadzała ją do perfekcji.
Ani Cuddy, ani House nie zdawali sobie sprawy, że rozpaczliwie potrzebowali siebie nawzajem. Wydawało się, że nad ich smutną, październikowo-październikową historią zachodziło słońce i oddala się, niczym ostatnie tony ich wspólnego walca.

lisek

Coraz trudniej komentować mi tego fika i broń Boże nie dlatego, że przestaje mi się podobać. Wręcz przeciwnie, nie wiem, jak to możliwe, ale moje przecież fluffowe serducho, zakochało się w nim. Coraz trudniej znaleźć mi słowa mówiące jak bardzo mi się podoba cała ta historia. Nie chciałabym w kółko powtarzać "cudnie" bo ten fik zasługuje na coś więcej.
Pięknie oddane uczucia, zarówno House'a jak i Cuddy. Brawa dla Was obu.
I na koniec tak się zastanawiam... czy tylko ja nie widzę tu dla nich nadziei

Mam nadzieję, że kolejne części sprawią, że zmienię zdanie

Pozdrawiam

Pirania

lisek

No, skoro obiecujesz... To ja Ci wierzę

I czekam niecierpliwie. Od początku czytania tego fika towarzyszy mi dziwne uczucie... nie wiem, jak to nazwać/określić? Taki wewnętrzy niepokój. Wiem, że to irracjonale i śmieszne, ale teraz po prostu czuję podwójną potrzebę, by to, nie skończyło się źle, a przynajmniej nie tak bardzo źle. Lubię tego fika, bo jest inny. Bo jest jednym z nielicznych, które tak bardzo mnie pochłaniają. Historia, styl pisania... niemal malowane przed oczami czytelnika uczucia i emocje. Kocham to. Ta część jest kolejnym tego przykładem.
"Uciekło jej imię, twarz zniknęła jej z pamięci, jego zapach rozpłynął się w nicość. Pamiętała tylko miłość. Bohaterkę jej niewyznanych snów, sekretne źródło nadziei i sensu życia." - MissCuddles jest genialna, ale Ty jeszcze bardziej. Jak można umieć przełożyć coś takiego?!

Nigdy nie wyjdę z podziwu dla tego, co robisz. Cała scena na parkingu, widziałam ją tak wyraźnie jakbym oglądała ją na ekranie. Niesamowite. Opisy

Gdyby to tłumaczenie było książką nie odłożyłabym jej dopóki nie przeczytałabym do końca. Do ostatniej literki. Nawet gdyby miała trzysta stron

Kłaniam się, jesteś Wielka

No i czekam, bezskutecznie próbując odgadnąć dokąd to zmierza. Jak pisałam wierzę, że może być lepiej między nimi, ale w tym momencie nie potrafię sobie wyobrazić, co musiałoby się stać, żeby sobie wybaczyli, a może wystarczy sam czas... i to może nie do końca zabite uczucie.
Wena i czasu

soffi

Udzielam się rzadko ale to tylko z powodu braku słów. Tak bardzo podoba mi się ten fik. Jest tak pochłonięty emocjami, i tak nimi bije. Każde słowo jest jak miód na moją romantyczną duszę. Serio. W dodatku ty Piranio piszesz tak cuuuuudnie! Dokładnie oddajesz sens tego. Cóż, no tylko trzeba padać na kolana

i dziękować za to ze jestes z nami

Weny na tłumaczenie

Pirania

Alcusia

Jejku... To chyba najlepsza część tego fika. A przynajmniej mnie najbardziej się podobała. Genialny "przypadek", czytając te wszystkie medyczne pojęcia czułam się prawie, jakbym oglądała nowy odcinek. No i wreszcie dużo House'a! Hilson genialny. Kłotnia Huddy genialna. Rozdzierająca serce, ale genialna. A zakończenie pozostawiło u mnie nieopisaną ciekawość, co będzie dalej. Kocham tego fika i błagam o kolejną część

blackzone

Dopiero teraz zabawa się rozkręca! Z ciężkim sercem, ale NIE mogę przypomnieć sobie co House zostawi w szufladzie biurka w gabinecie Cuddy. Nie, ok, dobra przypomniałam sobie, ale za chiny nie pamiętam co było dalej! CZEKAM NA TŁUMACZENIE! Robisz to świetnie! : )