Prawdziwe kłamstwa [T][Z?]

Alcusia

Przeczytałam wszystkie części jednym tchem i stwierdzam, że to jest genialne! Bardzo mnie wciągnęło i nie mogę doczekać się kolejnej części

wspaniale ukazane uczucia, rewelacyjna fabuła... Po prostu mistrzostwo. Dziękuję autorce i tłumaczce, świetna robota!

Pirania

Rozdział XVIII. Odwrócone deja vu.

Czwartek po południu
Po trzech dniach przykrej samotności i unikania siebie nawzajem:
Cuddy była przekonana, że spieprzyła sprawę. House postanowił skorzystać z siły wyparcia – w jego przypadku raczej siły udawania.
Po tym, jak wrócili do domu z pracy, Cuddy długo siedziała w kuchni, pijąc herbatę. Na dworze kropił deszcz, a kobieta nieuważnie słuchała równomiernego szumu kropli spadających z dachu na parapety. Wiedziała, że słowa, które rzuciła House'owi w twarz, były ostre, ale poczuła się lepiej, gdy mu to powiedziała. Gdyby tylko on nie był taki uparty!
Zgrywała pewną siebie, ale wcale się taka nie czuła. Przerażała ją irracjonalność tej miłości. Mogła zaufać, tak, ale nie była naiwna. Rozumiała, że za zaufanie się płaci i to często bardzo wysoką cenę. „Czy mogę mu ufać?” - pytała samą siebie, świetnie wiedząc, że wyboru dokonała już dawno. W zasadzie, gdy patrzyła w przeszłość, zastanawiała się czy w ogóle kiedyś miała jakiś wybór.
Cuddy podniosła się z krzesła, wyłączyła światło i poszła do salonu. Wiedziała, że zastanie go tkwiącego przed telewizorem, obrażonego na cały świat. Uśmiechnęła się na tę myśl, a potem zachichotała. Niosła mu kubek herbaty. Nie mogła go unikać przez całe życie. Czy powodem jej nagłej decyzji było poczucie winy czy też wdzięczność, że mogła na niego liczyć? Sama tego nie wiedziała.
Podeszła do niego ostrożnie, niemal na palcach. Jej długie, czarne, dresowe spodnie zakrywały nagie stopy. Powoli uniósł oczy i obserwował ją uważnie. Przesunął wzrokiem od ust i podbródka, aż do gołych stóp, starając się zapamiętać każdy centymetr jej ciała, gdy stała przed nim, promieniejąca pewnością siebie.
Mężczyzna próbował zmusić się, by odwrócić wzrok, ale nie mógł oderwać oczu od lekkiej wypukłości jej brzucha, widocznej pod cienkim, bawełnianym t-shirtem. Poczuł słabe ukłucie ojcowskiej dumy, gdy wyobraził sobie, jak kładzie tam rękę.
Dopiero gdy wyciągnęła w jego stronę parujący kubek gorącej herbaty, udało mu się wyrwać spod uroku, który na niego rzuciła i spojrzeć na nią. Próbując uniknąć dramatycznego wejścia, nieśmiało powiedziała pierwsze, co jej przyszło do głowy:
- Dzięki, że wziąłeś do domu torebki z moją mieszanką. Zupełnie o tym zapomniałam.
Spojrzał jej prosto w oczy i na jedną metafizyczną sekundę zupełnie się w nim zagubił. Krótkim, pełnym blasku spojrzeniem umiała zamienić go w zakochanego chłopca.
- Proszę bardzo – odparł House, wciąż zdumiony jej nagłym wejściem. Potem, namyślając się, dodał cynicznie:
- Przyszłaś tylko po to, żeby mi to powiedzieć?
Przez moment, który wydawał mu się wiecznością, nie odpowiadała.
- Nie. Ale z tym cię zostawię. - Niecierpliwie odgarnęła niesforny loczek za ucho i zniknęła w swoim pokoju.
House siedział na kanapie, z półotwartymi ustami, jednocześnie zdziwiony i zszokowany. Natychmiast doznał uczucia deja vu i uśmiechnął się kwaśno – z całą siłą przypomniał sobie ten moment kilka lat temu, gdy powstrzymała się przed zapytaniem go, czy będzie ojcem jej dziecka. Bez dalszego rozmyślania nad upiorami swojej przeszłości chwycił laskę i poszedł za nią.
Gdy House wszedł do pokoju, Cuddy pochylała się, by wyjąć nową torebkę z mieszanką z lodówki. Zmierzył wzrokiem jej idealny tyłek otulony bawełnianymi spodniami i zauważył bez skrępowania:
- Drugi trymestr służy twojemu tyłkowi.
Powoli zamknęła lodówkę i odwróciła się do niego, trzymając torebkę w obu rękach. Nie odpowiedziała ani słowem, ale słaby uśmiech zdradzał, że usłyszała, co powiedział. Jeśli chciał rozmawiać, pozwoli mu na to.
- Mogę ci z tym pomóc? - spytał House grzecznie, wskazując na jej mieszankę.
- Jasne – odparła Cuddy krótko, siadając na łóżku, wyciągając nogi i kładąc lewą dłoń na brzuchu.
House podszedł do łóżka, przysiadł obok niej, delikatnie wyjął torebkę z jej drżących dłoni i zawiesił ją na stojaku. Gdy Cuddy wyciągnęła prawe ramię, by House'owi łatwiej było się podłączyć do cewnika, diagnosta zmarszczył brwi.
- Od kiedy to jest takie czerwone? - zapytał, obmacując skórę wokół wenflonu.
Drgnęła lekko pod jego dotykiem i odparła cicho, z niepokojem w głowie:
- Nie wiem, nic wcześniej nie zauważyłam.
Szybko wstał. Laska błyskawicznie znalazła się w jego dłoni. Wychodząc, rzucił:
- Przyniosę trochę lodu. Musiałaś to podrażnić we śnie czy coś. Zaraz wracam.
Po chwili był już z powrotem, niosąc torebkę z lodem, dwie ściereczki i mały ręcznik. Nic nie mówiąc, zaczął dotykać zmienionego miejsca na jej skórze kilka kawałkami lodu. Robił nimi małe kółeczka i ani na chwilę nie odrywał wzroku od jej oczu. Jego dłonie były twarde, ale dotyk bardzo delikatny. Cuddy rozchyliła wargi. House, kierowany ciekawością lub nieodpartym magnetyzmem, przesunął opuszką palca wzdłuż jej dolnej wargi. Jej puls przyspieszył. Przez zasłony przedarło się na chwilę słońce, napełniając pokój blaskiem, po czym znów znikło. Obserwował, jak promień zatańczył na jej twarzy.
- Tym razem nie uciekniesz, Cuddy – wymruczał, jakby do siebie.
Nie odpowiedziała, bojąc się odezwać, gdy jego palce wciąż leżały na jej ustach. Powoli zsunął je niżej, na brodę. Zatrzymał się na moment przy szalejącej tętnicy na szyi, jakby ciesząc się z wpływu, który miał na nią. Potem przesunął palce po piersiach i położył dłoń na wyraźnym brzuchu, przykrytym tylko cienkim podkoszulkiem.
Cuddy czuła uderzające na zmianę fale gorąca i zimna. Dostawała gęsiej skórki od lodu, a jednocześnie krew buzowała pod dotykiem mężczyzny. House widział, jak jej twarz pobladła, a oczy zrobiły się niesamowicie wielkie i ciemne. A jednak nie odsunęła się ani nie zaprotestowała. Usłyszał, jak kobieta gwałtownie wciąga powietrze, a następnie wydycha je wolno, chrapliwie.
- Boisz się mnie, Liso? - spytał. Wyszeptał jej imię miękkim tonem, pozwalając, by w głosie odbiły się jego własne lęki. Zamknęła oczy, kiedy położył dłoń na jej lewym policzku.
Gdy nie odpowiedziała, przysunął się do niej bliżej i uniósł jej podbródek, zmuszając ją, by otworzyła oczy. Cuddy poczuła, jak dreszcz przechodzi wzdłuż kręgosłupa i przenosi się na całe ciało. Spojrzała na House'a, mrugając gwałtownie długimi, czarnymi rzęsami. Jej niebieskie tęczówki przypominały szalejącą burzę.
Gdy spojrzeli sobie w oczy, słowa nie były już potrzebne. Kobieta zrozumiała, że nie ma już odwrotu. Zrozumiała, że od pierwszej nocy byli skazani na ten moment, choć jego zachowanie przez ostatnie trzy dni niemal przekonało ją, że dla niego to była tylko gra, kolejna układanka. A ponieważ tajemnice rzadko kiedy miały coś wspólnego z cudami, było oczywiste, że kiedyś, wcześniej czy później, on zniknie z jej życia. Jednak gdzieś w jej sercu migotała iskierka nadziei i dopóki ona nie się nie wypali, Cuddy nie zamierzała jej gasić.
Pocałował ją powoli, a jego wargi były ciepłe i miękkie. Atmosfera zaczęła się zagęszczać, gdy językiem rozchylił jej wargi, objął ją mocniej, zgniatając jej piersi swoją klatką piersiową. Objęła go za szyję. Odpowiedziała mu jak nigdy wcześniej, wkładając w ten pocałunek wszystkie swoje nadzieje i marzenia. Przez jej zamglony umysł przebiegła myśl, że nikt jej jeszcze tak nie całował, nikt jej nigdy tak nie trzymał – przez te wszystkie lata okłamywała samą siebie. A potem, tak nagle jak się pojawiły, jej myśli zniknęły w fali pożądania.
Nie protestowała, gdy położył ją na łóżku, układając jej dłonie nad głową i nie odrywając swoich ust od jej spuchniętych warg. Nie położył się na niej całkowicie, świadomie nie uciskając jej brzucha – a jednak jego pożądania nie dało się ukryć, czuła twardość na swoim udzie. Jego usta zaczęły się przesuwać, gdy pieścił jej delikatną szyję. Czuła, jak w jej ciele płonie ogień tego odwiecznego, a przecież nowego pragnienia. Czuła walenie serca – swojego? Jego? Nie wiedziała – gdy jego wargi całowały jej szyję i twarz, a następnie gdy znów pocałował ją z głodem w usta. Jego dłoń wsunęła się pod cienki t-shirt i ujęła jej twardniejącą pierś. Westchnęła i poruszyła się pod nim, układając na boku, by nie utrudniać mu dostępu do siebie.
Cuddy całkowicie zatraciła się w pragnieniu tak silnym, jakiego jeszcze nigdy nie doznała. Odpowiadała mu z pasją, którą skrywała w sobie przez te wszystkie lata, a jego usta i ręce odkrywały jej ciepłe, chętne ciało.
Gdy jego dłonie dotarły do jej nieco powiększonego brzucha i gdy poczuła, jak palce wsuwają się pod gumkę jej dresowych spodni, nagle zdała sobie z czegoś sprawę. Zaczęła się opierać.
- House, nie. Musisz przestać – wydała z siebie zduszony jęk.
Uniósł głowę znad jej szyi i spojrzał jej głęboko w oczy, teraz wypełnione jednocześnie strachem i pożądaniem. Oddychał krótko, urywanie.
- Lisa - zamruczał i pochylił się, by znów pocałować ją w usta, ale odwróciła głowę i odepchnęła go.
- Nie, House, nie mogę.
Odetchnął głęboko, odsuwając się od niej. Podrapał się w policzek, a potem, nic nie rozumiejąc, przesunął dłońmi po włosach. Cuddy usiadła, zaciskając dłonie na kolanach. Nie podnosiła głowy, by nie musieć spojrzeć mu w oczy.
- Zawsze wiedziałem, że lubisz się droczyć, Cuddy, ale nie miałem pojęcia, że jesteś okrutna – powiedział House z rozczarowaniem. Ewidentnie zamierzał ją zranić.
- Nie jestem! - zaprotestowała. Gdy usłyszała jego ostry głos, zadrżały jej dłonie. - To niesprawiedliwe.
- Życie jest niesprawiedliwe, pogódź się z tym! - House dziecinnie nadął policzki, by po chwili wypuścić powietrze. Nie odrywał wzroku od Cuddy.
- Ja... - Jej głos się załamał, ale postanowiła nie przerywać i ukryć prawdziwy powód.
- Coś się zmieniło, House. – Spojrzała mu prosto w oczy, by się upewnić, że jej słucha. - Tu już nie chodzi tylko o seks, a ja nie jestem pewna, czy to rozumiesz – powiedziała niesamowicie smutnym głosem.
I to była cała prawda i sedno jej człowieczeństwa. Dla Cuddy, seks z Housem był największym marzeniem, ale pragnęła dotykać i być dotykaną, kochać i być kochaną. Gdyby raz to zrobiła, nie byłoby powrotu. Tu chodziło o należenie, a ona chciała do niego należeć ciałem i duszą.
- O czym ty mówisz? - zapytał, choć doskonale znał odpowiedź.
- Że chcę czegoś więcej, niż tylko seksu. Kilka miesięcy temu jedna noc bez zobowiązań byłaby okej i dla ciebie, i dla mnie. - Ledwo udało się jej to powiedzieć. Jedna noc bez zobowiązań z Housem nigdy nie wchodziła w grę – przynajmniej nie dla niej.
- Kto mówi, że to byłoby jednorazowe, Cuddy? - spytał House, z całych sił wierząc w swoje słowa.
- Ty nie chcesz związku. I nie nadajesz się do wychowywania dziecka, a już na pewno nie cudzego dziecka. Nie masz w sobie uczuć ojcowskich – powiedziała nad jednym oddechu i kontynuowała, gdy nic nie odpowiedział – W końcu zacząłbyś mnie nienawidzić za to, że cię do tego zmusiłam. Albo znienawidziłbyś moje dziecko, bo ci stanęło na drodze. Nie mogę do tego dopuścić.
- Ałć, to bolało! - House zrobił głupią minę, próbując powiedzieć coś zabawnego w samoobronie, ale jej słowa naprawdę go zraniły i odebrały mu mowę. Patrzył na nią w szoku, a ból buzował w nim niczym trucizna. Cuddy nie zauważyła tego.
- No widzisz, nie umiesz nawet być poważny. Nie umiesz rozmawiać jak dorosły człowiek i nie obracać wszystkiego w żart – powiedziała krytycznie i z całą świadomością dodała – Tu można wybrać wszystko albo nic, House, a skoro ty nie umiesz dać wszystkiego, a przynajmniej być dla tego dziecka wzorem mężczyzny... - Cuddy poklepała się po brzuchu i cichym głosem kontynuowała, wyglądając tak, jakby zwracała się do swojego dziecka - ...to obawiam się, że między nami nic nie może się wydarzyć..
I wtedy uderzyła w niego ta gwałtowna świadomość, że ona nigdy nie mogłaby go widzieć, albo przynajmniej rozważyć, jako ojca swojego dziecka. Cholera jasna, on sam tego nie widział, ale chciał przynajmniej spróbować. Nie był w stanie natomiast powiedzieć jej prawdy – był przekonany, że by go znienawidziła. A to zniszczyłoby go całkowicie i nie umiałby się już pozbierać.
Spróbował innego podejścia: wzbudzania w niej poczucia winy. Uwodzenie ewidentnie mu nie wyszło.
- Czekaj, Cuddy! - uniósł obie ręce. - To dla ciebie była tylko gra? Te wszystkie pocałunki i dreszczyki to było tylko przedstawienie, żebyś mogła powiedzieć to wszystko? - House uderzył w trochę mocniejsze struny, niż zamierzał.
- Nie House, ja się nie bawię w gierki, to twoja działka. Tak, czuję, że mnie kompletnie rozbrajasz dotykiem, przerażasz ustami, ale nie żałuję, że cię pocałowałam.
Odetchnęła głęboko, a potem niechętnie powiedziała:
- A jeśli mam wybrać między seksem z tobą a moim dzieckiem, wybieram dziecko. To ty mnie nauczyłeś, że nie mogę mieć wszystkiego. – Cuddy uniosła brwi i zapytała – Ironia losu, co?
Gdy ostatnie słowa przebrzmiały w powietrzu, House zdał sobie sprawę, że w ogóle nie był przygotowany na lwicę, która broni swojego lwiątka. Cuddy była gotowa na wszystko, byleby ochronić dziecko. Nawet przed nim. Szybko przywołał się do porządku i sięgnął po ostatnią kartę, mając nadzieję, że wygra. Po prawdę.
- A gdybym ci powiedział, że ja też chcę wszystkiego? - Wyciągnął rękę, by ją dotknąć, szukając schronienia w jej objęciach.
- Nie uwierzyłabym ci – odparła ostro, wzdrygając się pod jego dotykiem. Jej serce zaprotestowało, ale nie było drogi odwrotu, więc kontynuowała – Bo dla ciebie, House, cel uświęca środki. I nie, nie prześpisz się ze mną. - Nie mogła ścierpieć, że mogłaby wydać mu się słaba, a jej odmowa tylko udowadniała, że House zrobił z niej upartą kobietę. I czasem to obracało się na jej niekorzyść. Cuddy wbiła w niego świdrujące spojrzenie błękitnych oczu, w których już zbierały się łzy i dodała nieswoim, drżącym głosem:
- Nie dotykaj mnie! Nie jestem z kamienia!
Gregory House nigdy nie był szczególnie gwałtowny, ale jej mokre, niebieskie oczy i błagalne odrzucenie sprawiły, że zatrząsł się z wściekłości.
- Cholera, Cuddy!- warknął, wstając i niemal rzucając laską o ziemię. Ze złością odsunął się od niej, czując się pusty i załamany. Zebrał się w sobie i powiedział umyślnie okrutnym głosem, który zmroził krew w żyłach kobiety:
- Nigdy więcej cię nie dotknę. Masz moje słowo, nawet jeśli to nic dla ciebie nie znaczy. Następnym razem, o ile taki będzie... - podkreślił ostatnie słowa, a jego głos ociekał smutkiem i sarkazmem - ...będziesz musiała mnie poprosić, żebym cię dotknął i będziesz musiała być tego pewna. Nie uznaję kompromisów.
Drżące w kącikach oczu łzy Cuddy popłynęły po jej policzkach. Nie była już w stanie zdusić szlochu. Przycisnęła nogi bliżej do siebie, zwijając się w kłębek, bezskutecznie usiłując się uspokoić i zdusić ból, który zadały jej jego słowa.
Smutek zasnuł jej oczy, nic nie widziała przez łzy. Ale wiedziała już, że jej łzy nie były wiosłami zanurzanymi w morzu. Zrozumiała, co zrobiła, zrozumiała, że ten płacz był jak kamienie w kieszeni żeglarza, którego statek idzie na dno. Nieodwołalnie.
- Nie mogę znieść twoich łez, Liso – powiedział House łamiącym się głosem i odwrócił się, by wyjść, zaciskając dłoń na lasce. Rzucił jej ostatnie spojrzenie i zamknął za sobą drzwi. Ten widok przelał czarę goryczy.
- Greg... - szepnęła w ciemność. Gorące łzy spływały po jej pięknej twarzy. Płakała, dopóki nie zasnęła, jakby cały świat, całe piękno, właśnie się zniknęły. Pełna torebka z mieszanką leżała nienaruszona na nocnej szafce.

House uśmiechnął się krzywo, czując słone pieczenie w oczach, gdy przechodził przez salon. Wolno odnajdował swoją drogę w ciemnościach. W końcu stanął przy oknie.
Na dworze była silna burza. Wiatr miotał drzewami na wszystkie strony, a letni, ulewny deszcz zacinał w szyby, dudniąc głośno. W żadnym wypadku nie była to kołysanka – pogoda idealnie oddawała to, co działo się w duszy mężczyzny. House gapił się na pustą ulicę, trzymając w dłoni szklankę ze szkocką. Myślał o tym, co się właśnie wydarzyło. Odrzuciła go.
Przez następne sześć godzin popijał alkohol, a miękkie, smutne dźwięki fortepianu wypełniały pokój. Diagnosta nie był pewien, czy jeszcze w ogóle żyje – nagle wszystko straciło znaczenie. Kilka razy, walcząc z hałasem deszczu, grał Serenadę dla Cuddy i za każdym razem na nowo czuł, że przegrał – nigdy nie usłyszała melodii, którą dla niej skomponował. „Czy kiedykolwiek jej posłucha?” - zastanawiał się, połykając dwa Vicodiny i popijając je alkoholem. Miał nadzieję, że to uśmierzy jego ból. Ale na świecie nie było takich lekarstw czy alkoholu, które mogłyby mu pomóc.

O czwartej rano Cuddy obudziła się na swoje żywienie. Pamiętała, że przegapiła to wcześniejsze, o ósmej wieczorem, więc złapała dwie torebki i nie zastanawiając się, zawiesiła je obie, ledwo otwierając oczy. Od długiego płaczu bardzo bolała ją głowa i chciała jak najszybciej znów zasnąć, by odciąć się od rzeczywistości. Nie była w stanie myśleć. Wyczerpanie było silniejsze od siły jej woli i kilka minut później zapadła w sen.
House słyszał szelesty dochodzące z jej pokoju i zastanawiał się, czy powinien jej pomóc. Dopiero, gdy hałasy zupełnie ucichły, zebrał się w sobie by wejść i popatrzeć, jak śpi.
Było coś kojącego w obserwowaniu jej snu, w byciu świadkiem jej spokoju i regularnego bicia serca. Wiedział przecież, że za dnia jest nieustannie na nogach, pochłaniana przez tempo świata i konieczność bycia idealną, zakładania kolejnych, nieprawdziwych masek.
On już to wszystko znał, już wiele razy szukał na dnie szklanek po alkoholu wytłumaczenia niewytłumaczalnego, grzebał w swojej przeszłości, by znaleźć powody, które nie pozwalały mu się zbliżyć do tych, którzy usiłowali go kochać. Już to znał, już wiele razy ranił się o ostre kawałki serc, które złamał, gdy desperacko usiłował zebrać odłamki, aby zapełnić nimi pustkę w swoim życiu. Tylko bo to, by wciąż na nowo odkrywać, że nigdy żaden odłamek nie pasował. Aż do teraz.
Więc nie odrywał od niej wzroku, opierając podbródek na rączce laski. Bo mimo wszystkich swoich niedoskonałości, wolał raczej w ogóle się nie kłaść, niż budzić się, drżąc, w środku nocy, przerażony, samotny. Sam.
Burza powoli się kończyła. Ale tuż przed świtem ostatnia błyskawica przerwała jego letarg. Błysk oświetlił jej ciało. Zauważył dwie puste torebki przyczepione do PICC i ogromną opuchliznę biegnącą od jej szyi przez prawe ramię. Zerwał się z przerażeniem i podszedł do niej powoli, nie chcąc jej przerazić. Potrząsnął ją lekko za ramię i zawołał:
- Cuddy, obudź się!
Cuddy przeciągnęła się i wymamrotała coś niezrozumiałego, a następnie przekręciła się na bok i spała dalej. Tym razem House potrząsnął nią mocniej.
- Cuddy, posłuchaj mnie! Musisz się obudzić. – Gdy z trudem otworzyła oczy, zaspane i zaczerwienione od płaczu, kontynuował – Słuchaj, do cholery ciężkiej! Cewnik od PICC się zapchał i masz straszną opuchliznę. Musimy pojechać do PPTH. W tej chwili! - Uniósł głos, bo z każdym jego słowem coraz szerzej otwierała oczy. - Możesz usiąść?
Pokiwała głową i z pewnym wysiłkiem wyprostowała się na łóżku. House chwycił komórkę i wybrał numer na pogotowie w PPTH, każąc im natychmiast przyjechać do swojego mieszkania albo ktoś straci pracę.
- Musimy wyciągnąć PICC. Opuchlizna szybko postępuje – wyjaśnił, wyciągając kostki lodu z małej lodówki i szybko przyciskając je do jej szyi. Nie wiedział, co bardziej drży – jego głos czy jego dłonie.

Malinowa_Rozkosz

No nie mogę... Cuddy, ale ty jesteś niezdecydowana!
Część świetna, ta jak na razie jest moją ulubioną, ich uczucia są niesamowicie pogmatwane i to jest urocze.

noway_

Po prostu teraz szczęka znów mi odpadła po raz drugi. Cuddy i House- wiedziałam, że ta dwójka jest `nienormalna`, ale że aż tak, to się nie spodziewałam. Mam nadzieję, że ich pokręcone relacje oraz problemy spotykające w ich `wspólnym` życiu, pomogą im, wreszcie połączyć się w miłości

.
Jestem również przerażona tym, co może się stać Lisie. Mam nadzieję, że House się nią dobrze zaopiekuje.

Weny i Czasu

No i jak zwykle świetne tłumaczenie.

lisek

Czasem mam wrażenie, że to Huddy napięcie prędzej zabije mnie niż ich

Kocham, uwielbiam takie Huddy

Opisy są genialne. Czytelnik nie ma najmniejszego problemu, by przenieść się w rzeczywistość, która otacza naszych bohaterów. Jednak najbardziej lubię tego fika za uczucia, emocje, niemal malowane nam przed oczami

podobnie było w NP. Huddy jest niezwykle skomplikowane, ale właśnie to sprawia, że jest tak fascynujące. Autorka i Ty jako tłumaczka, obie, macie niezwykły dar do oddawania słowami tej pasji, magii, uczucia, ktróre jest między nimi. Już byłam pewna, że w tej części coś sie stanie. Nie sądziłam, że którekolwiek z nich będzie w stanie to przerwać. Znów wszystko pięknie opisane. Uczucia, zachowanie, ot, cali oni. Końcówka mnie zaskoczyła. Czułam, że nie będzie z górki, ale myślałam, że więcej problemów będzie właśnie natury osobistej niż medycznej. Ale lubię medycynę w fikach i niezmiernie mnie to cieszy, a trochę części jeszcze nam zostało więc liczę, że i na tej lini coś drgnie. Chciałabym, by House powiedział jej prawdę, choć go rozumiem, na jego miejscu pewnie też bym się nie odważyła. Mam tylko nadzieję, że Cuddy nic nie będzie.
Piranio, jak zwykle, kłaniam się w pas, zachwycona Twoim talentem. Ma nadzieje, że teraz czas trochę dopisze. Fik naprawdę świetnie się czyta, jest wciągający i z chęcią czytałabym po dwie, trzy części dziennie

Ale rozumiem ile pracy i czasu wymaga takie tłumaczenie, zwłaszcza w wykonaniu takiej prefekcjonistki jak TY więc cieszę się każdą częścią i czekam

Pozdrawiam

LissLady

ŁoŁ...Narazie tylko tyle mogę powiedzieć.

Ta część....niesamowita po prostu.!

To napięcie między nimi, te rozterki w jej sercu, jego ból, który chce stłumić...Do tego motyw burzy...Po prostu wspaniałe!

Pirania

Malinowa_Rozkosz

Rolling Stones!

Te problemy zdrowotne Cuddy przyprawiają mnie o skręty żołądka, o. Fajnie, że w Housie... nie wiem co miałam napisać.

Konstruktywny komentarz napiszę jutro,ok?
Na razie napiszę, że bardzo mi się podoba.

Alcusia

Mam nadzieję, że Cuddy nic nie będzie

Część bardzo mi się podoba. Troska House'a jest taka urocza

czekam z niecierpliwością na kolejne

LissLady

Rolling Stones mnie rozwalili.!

Podoba mi się ten przypływ odwagi House'a. Niech jej wreszcie powie, że jest dla niego ważna, bo w końcu straci ją bezpowrotnie.! Kurcze, musi jej to powiedzieć.!

Boże, ale ja się w to opowiadanie wczuwam.

Ale cóż, jest boskie, więc mam nadzieję, że nie tylko ja jestem taka walnięta!

Czekam na ciąg dalszy, pisz szybko!!
Xo

lisek

Pirania, nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę z tego, że teraz czekanie na każdą kolejną część jest dla czytelnika torturą

Akcja tak się rozwija, że czytam z zapartych tchem, nawet nie wiem, czy oddycham pochłaniając tekst

W tej części naszły mnie jakieś złe przeczucia, oby wszystko się ułożyło. Nie mam pojęcia, co może się dalej wydarzyć, przed nami jeszcze 21 części, robi się dramatycznie, ale przecież wszystko musi być ok, Huddy potomek ma ich połączyć, House musi jej powiedzieć, domyślam się, że różowo nie będzie, ale jakoś musi być. WIem, że marudzę i pewnie nawet gdybyś wrzucała po dwie części dziennie i tak byłoby mi mało, ale to przecież nie moja wina, że wybierasz takie wciągające fiki i tak świetnie je tłumaczysz, prawda? Także wiesz, jak trafi Ci się jakaś wolna chwila, to pamiętaj, że my tu, Twoi czytelnicy, umieramy z ciekawości

Pozdrawiam

Pirania

Alcusia

Chyba za bardzo się wczułam w tego fika, bo po przeczytaniu czuję straszną gulę w gardle

nawet nie potrafię sobie wyobrazić, co czuje House w takiej sytuacji. Co czułby jakikolwiek mężczyzna na jego miejscu...

lisek

Ja bym się tam cieszyła

Jedna część na dzień to aż 41 dni czekania na finał, ale faktycznie Shore raczy nas częściami raz w tygodniu, czasem rzadziej więc już nic nie mówię. A tak serio to mam nadzieję, że wiesz, że ja tak tylko Cię drażnię i absolutnie doceniam to, że części, niektóre nawet bardzo długie, pojawią się regularnie

A co do części

Mogłaś chociaż uprzedzić

nie czytałabym przed snem

Omg! Naprawdę nie często się zdarza się, by fik poruszył mnie tak bardzo. Przyznam, że w pewnym momencie zauważyłam, że po policzku płyną mi łzy. Każda część jest coraz bardziej zaskakująca, mam wrażenie, że tak już pozostanie do końca. Dziękuję Ci, że zabierasz nas w tę podróż, fik trafił do mojego serducha. Z nieciepliwością i obawą wyczekuję kolejnej części.
Pozdrawiam

LissLady

O matko, jak ja wczułam się w tą część.! Aż mi sie płakać chce, bo House płacze

On jest taki...bezsilny...

Proszę, niech oni uratują to dziecko, bo skoczę z mostu! Jak słowo daję, skoczę z mostu.!

A część....no po prostu boskie

Świetnie tłumaczysz, widać, że wkładasz w to całe serce

Czekam na ciąg dalszy, pisz szybko, proszę

MissCuddles

Just to say hello to everybody who is reading my story, I am very honored and humbled. Special thanks to Pirania for doing an awesome job translating it to Polish.

- MissC

Pirania

Alcusia

Znowu taka smutna część

tak bardzo mi żal Cuddy i House'a! Bardzo się wczułam w tego fika i z całego serca kibicuję, żeby wszystko się dobrze skończyło

ilobeyou

Heej...Jestem także pod nickiem ilobeyou13(to było na innym laptopie)...Tak więc, nadal świetnie tłumaczysz, Piranio...; ) A i wiem, że to jest tłumaczenie, i że wszyscy o tym wiedzą. Lubię jasno postawione sprawy. Jak wszystko jest clear. So, napisz może jakiegoś nowego fika lub tłumaczenie, nie mam co czytać; ( Cały wątek Fanfiction-Huddy, z ikonami[Z] mam już za sobą i nie mam pojęcia co robić dalej, a jak ktoś nic nie napisze, to się rzucę pod rower; (...Na razie biorę się za miniaturki, choć za nimi nie przepadam, bo się szybko kończą, a ja lubię jakieś rozwinięcie akcji; ) Powracając do fika, fajny wybór i życzę czasu i w ogóle...; )

lisek

O mój Boże!

Czy to naprawdę Ta MissCuddles

Tak, Piranio zdecydowanie możesz powiedzieć, że bardzo ją tu kochamy i podziwiamy niezwykły talent. Ja niestety jej tego nie napisze, bo mojego angielskiego mogłaby nie zroumieć

ale proszę przekaż jej odemnie, że jestem pod wielkim wrażeniem jej pomysłów, talentu pisarskiego i jej spojrzenia na Huddy. Bez wątpienia Huddy ma we krwi, czuje ja na 100% a oddać je potrafi nawet na 200%

I małe wyznanie po ostatniej części, którą nam przetłumaczyłaś, chciałabym by to ona, MissCuddles, była Shorem, bo to co nam tu stworzyła, tą historię, oddałabym wszystko, by móc zobaczyć to wtedy, w drugim sezonie. Uczucia House'a, Cuddy, ta tragedia, wybór, taki wybór, znając charatery tych bohaterów, to byłoby coś bardziej niż genialnego i pięknego móc to oglądać. Cieszę, że chociaż dzięki Niej i Tobie mam możliwość, żeby móc to przeczytać

Kłaniam się w pas Wam obu

LissLady

MissCuddles we love you so much.! We love your story.! Story is so great.

O, kurcze...Nawet nie wiem, co mam o tej części powiedzieć. Jest taka....no po prostu wzruszająca

Czytałam to na jednym oddechu. To, jak opisany był stan Cuddy...o, matko. Tak bardzo mi jej żal. I jeszcze House. Mimo że tak skrzętnie ukrywa uczucia, to teraz tak cierpi. I już nigdy nie powie Cuddy, że to było jego dziecko. To smutne

A co do skakania z mostu

Dobra, dobra nie skoczę

Ale mają się pogodzić i żeby wszystko się dobrze skończyło

MissCuddles

Thank you girls! I am a sucker for angst and I love to write Huddy as it is, a struggle for love (not the stupid arc Shore gave us). I promise it will get better, just it has to get worse first. Thank you for reading and for your amazing words, I use GoogleTranslate to interpret your comments, and I am humbly grateful for them.

Stay tuned for Pirania's wonderful translation

LissLady

It's funny, because I use GoogleTranslate too, that to translate your comments, althought I understand a lot

I'm glad that you joined our community

Already I can't wait, when will be better:)
XOXO

soffi

Nie umiem nic napisać na temat tej części. Taki szok po prostu, bo tak bardzo jest genialna! Chciałabym takie uczucia w serialu..

MissCuddles:
LOBE U SOOOOOOOOOOOOOOOO MUCH! Yours stories are amazing. U do awsome job and please dont stop! Kiss, hug etc. One more time - LOVE U!!!!!!

Pirania

Rozdział XXII. Miłość boli

Trzy godziny później

- House, otwórz drzwi! - wrzasnął Wilson i uderzył w drzwi kostnicy. Bolały go pięści, a jego struny głosowe powoli się poddawały.
- Spadaj – odparł House załamanym głosem i napił się szkockiej z opróżnionej do połowy butelki. Wyciągnął przed siebie nogi, opierając się o lodówkę. Jego kurtka, zwinięta w kłębek, leżała na podłodze, zaraz obok pamiętnika Cuddy, otwartego na bardzo nieprzypadkowej stronie.
- Nie ma mowy. Nie pójdę stąd, dopóki nie otworzysz drzwi albo dopóki nie zajmie się tym ochrona. - Wilson oparł czoło o drzwi. - Jesteś na straconej pozycji.
- Mam to gdzieś. Słyszysz, mam to gdzieś! - wrzasnął House skrzekliwym głosem. Coś rozbiło się o kamienną podłogę. Wilson, po latach spędzonych w laboratoriach, umiał świetnie rozpoznać dźwięk rozbijanej próbówki. House niewątpliwie wyżywał się na sprzęcie kostnicy.
- House, już jest po operacji. - Niecierpliwość w głosie Wilsona była jeszcze większa, gdy przycisnął dłonie do drzwi i westchnął głęboko. Był o krok od wzywania ochrony, ale miał cichą nadzieję, że emocje zmuszą House'a do otworzenia drzwi. I nie pomylił się.
House wstał powoli, podczas gdy fala fizycznego i emocjonalnego bólu przetoczyła się przez jego ciało, i podszedł do drzwi. Ostrożnie omijał wszystkie kawałki rozbitego szkła. Wolno przekręcił klucz i wpuścił swojego najlepszego przyjaciela do środka.
- Uważaj jak chodzisz – powiedział obojętnie.
- Co to ma być, do cholery? - spytał Wilson w szoku, rozglądając się po pomieszczeniu.
- Imprezka. Przyłączysz się? - House powoli usiadł na kamiennej podłodze. Ewidentnie cierpiał. Gwałtownie pomasował prawe udo, usiłując złagodzić ból.
- House! - krzyknął Wilson z desperacją. Przez chwilę słuchał nienaturalnego echa swojego głosu.
- Okej, nie musisz się przyłączać. Gówno mnie to obchodzi. - House sięgnął po butelkę i niezdarnie przyciągnął ją do siebie.
- Na miłość boską, jesteś pijany. Co ty sobie myślałeś, do diabła? - spytał Wilson z niepokojem.
- Tak w zasadzie, to zastanawiam się raczej, co zabiłem? - warknął House.
- Co? - Onkolog zmarszczył brwi i rzeczowo odparł:
- Nic nie zabiłeś. O czym ty mówisz? - Wyraz zdziwienia na jego twarzy ustąpił miejsca kompletnemu zagubieniu.
- Jeśli postawienie diagnozy i nie zrobienie w związku z tym niczego nie jest morderstwem, to ja już nie wiem, co nim jest. – House schował twarz w dłoniach i niemal położył się na podłodze. Zamknął oczy, po raz kolejny pogrążając się w koszmarze i bezmyślnie podrapał się po policzkach.
- To była zatorowość płucna, spowodowana zapchanym PICC. Nie mogłeś nic zrobić – stwierdził oczywistość Wilson, choć wiedział, jak House tego nienawidzi. Wyparcie ułatwiało diagnoście życie, ale też sprawiało, że wszystkie emocje zamykał w sobie. Onkolog zdecydował się wypuścić dżina z butelki. - Przestań bawić się w Boga!
House podniósł na niego swoje wypełnione smutkiem oczy i popatrzył na przyjaciela wzrokiem pozbawionym nadziei, a potem powiedział:
- Moja matka to miała, gdy była ze mną w ciąży. Powinienem był wiedzieć. - Złapał się za włosy i cicho dodał – Powinienem był to rozpoznać.
- Czekaj. Co? - spytał Wilson. Jego twarz złagodniała, gdy spojrzał na cierpiącego przyjaciela.
- HG. Musiałem przekazać je w genach. Bardzo po rycersku, nie? - wyjaśnił House z gorzkim, sarkastycznym uśmiechem i znów wbił wzrok w podłogę.
- Na miłość boską, House. Postawiłeś trafną diagnozę... - Wilson próbował dyskutować z przyjacielem, czując rosnącą irytację.
- Owszem – wymamrotał diagnosta, masując udo – ale nie poszedłem tym tropem. Mogłem uratować...
- Przestań! Przestań się torturować! - wrzasnął Wilson, robiąc krok do tyłu, w stronę drzwi.
- Czekaj! - krzyknął House za swoim przyjacielem, dając znak, że ma jeszcze kilka pytań. - Wilson, co to było?
- Co było co? - Wilson spojrzał ze zdziwieniem. - House, bredzisz.
- Chłopiec czy dziewczynka? - szepnął House niemal z nabożeństwem, bojąc się podnieść głos. - Mam prawo wiedzieć.
- Nie masz prawa do niczego, House, dopóki nie powiesz Cuddy wszystkiego – wszystkiego słyszysz? I jeśli ona zdecyduje, że masz prawo wiedzieć, to ci powie. – Wilson nie pozwolił sobie przerwać i mówił dalej, niemal krzycząc – Ja ci nie powiem. Nie będę karmił twojego idiotycznego, samolubnego nieszczęścia i użalania się nad sobą!
- Myślisz, że jesteś ode mnie lepszy? Myślisz, że twoje moralitety uratują świat? Obudź się, Jimmy! Ten świat nie potrzebuje takich sierotek jak ty, nie potrzebuje twojej pierdolonej akceptacji! - House się nakręcał. Nie umiał przestać. Wylewały się z niego całe rozczarowanie, bezsilność i złość, prawie krztusił się ze wściekłości.
- Nigdy nie potrzebowałeś mojej akceptacji, by krzywdzić ludzi, House. Zastanawiam się, co ja tutaj robię. Przecież równie dobrze mogę być następny w kolejce – odparł onkolog, rozczarowany postawą House'a. A potem, jakby sobie coś przypominając, postanowił zmusić House'a do podjęcia jakiegoś działania:
- Wiesz co, zapomnij. Użalanie się nad sobą jest najbardziej szkodliwym z niechemicznych narkotyków – uzależnia, na moment daje przyjemność i odsuwa od rzeczywistości. A ty jesteś właśnie nieszczęśliwym, uzależnionym facetem, uciekającym od rzeczywistości.
House bez słowa podniósł pamiętnik z podłogi i podał go Wilsonowi, wskazując na stronę, na której Cuddy zanotowała swoje myśli tej nocy, gdy się pokłócili, gdy go odrzuciła. Wilson spojrzał na zeszycik i zaczął czytać, zaskoczony tym, że House zmusza go, by czytał pamiętnik Cuddy. Wbrew swoim zasadom.
„To wszystko dlatego, że nie możemy wziąć ślubu, że nie mogę pojąć tych mórz i ogni, które wzbudza we mnie wspomnienie twojej skóry, że nie możesz być ani moim mężem, ani kochankiem, ani nawet ojcem mojego dziecka, dlatego, że muszę mówić ci o ciszy w moim sercu, która jest tak odwieczna jak najgłębsze blizny wyrzeźbione łzami i rosą, o ciszy, która nic nie oznacza i nic nie tłumaczy, dlatego że nie mogę być z tobą i dlatego, że ten, kto niczego nie oczekuje musi kochać. Kocham cię.”
Wilson powoli podniósł oczy, czując ciężar słów Cuddy w powietrzu i szybko się zdecydował nie cackać się z Housem. Nawet, jeśli musiał powiedzieć coś, czego tak naprawdę nie myślał.
- Miłość boli, House! Straszne uczucie, prawda? Czyni Cię tak bardzo bezbronnym. Rozrywa Ci klatkę piersiową i otwiera serce, a to oznacza, że ktoś może tak po prostu wejść w głąb Ciebie i doszczętnie Cię zniszczyć. Budujesz wokół siebie mury obronne, całe mnóstwo pancerzy, aby nikt nie był w stanie Cię zranić, i wtedy ta głupia osoba - wcale nie lepsza od innych głupich osób - wkracza w Twoje głupie życie... Oddajesz jej część siebie, chociaż wcale o to nie prosiła. Po prostu zrobiła coś idiotycznego pewnego dnia, na przykład uśmiechnęła się do Ciebie, albo Cię pocałowała... I nagle okazuje się, że Twoje życie nie należy już do Ciebie. Miłość zabiera zakładników. Wnika w głąb Ciebie. Wyżera Cię od środka i zostawia płaczącego w ciemności. Tak proste zdanie jak: Może powinniśmy zostać tylko przyjaciółmi?, zamienia się w rozbite szkło, którego kawałki wbijają się w Twoje serce. Boli. Nie tylko w wyobraźni. Nie tylko w Twojej głowie. To ból duszy, ból, który jest w Tobie i rozdziera Cię od środka. Ty też się wreszcie obudź, witamy w tym pojebanym świecie! Pogódź się z tym! - powiedział niemal na jednym oddechu, wyładowując całą frustrację.
- Ale wybrała już imiona... - powiedział House dziecinnie, wskazując na pamiętnik.
- Dla dziecka, którego, niestety, nigdy nie będzie miała – odparł Wilson poważnie. Nagle House skupił na nim całą swoją uwagę. Dwoma krótkimi słowami onkolog wbił ostatni gwóźdź do trumny. - Dzięki tobie.
- Co? - Głos zawiódł House'a. Nagle jego oczy zrobiły się dużo większe.
- Nie będzie mogła mieć dzieci, House. Nigdy. - Wilson stał przez chwilę w ciszy, patrząc na poszarzałą twarz House'a. Wiedział, że będzie jeszcze gorzej, gdy ta prawda do końca dotrze do diagnosty. - Przemyśl to i wtedy się zastanów, czy naprawdę masz do czegoś prawo. Skończ z samolubstwem i zrób coś porządnie, chociaż raz w życiu.
Po tych słowach Wilson odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. Jego uwagę przyciągnął papier, leżący na stole do sekcji zwłok. Zwolnił i, nie ukrywając ciekawości, podniósł USG, w którego rogu napisane było „L.Cuddy”. Oglądał zdjęcie przez sekundę, a potem odwrócił się do House'a, demonstracyjnie trzymając je w palcach. Upewnił się, że House na niego patrzy i powiedział:
- Jesteś żałosny! - Po czym odszedł, nie zaszczycając House'a pożegnaniem, zostawiając go w mrocznym bagnie nieszczęścia.