Polowanie na jelenie [Z]

Medea

Nie komentowałam, ale w tajemnicy czytałam. xD
Naprawdę świetny jest ten fick!

W ogóle genialny pomysł miałaś. Czuje się taki klimat polowania, lasu, biwakowania. Wpycha się tyłkiem do namiotu Cuddy i zaciesza z rozwoju wydarzeń. Zaczyna się nawet widzieć jelenie... Ale wracając. xD

Zuu

Jak dla mnie taki wyjazd mógłby się pojawić w serialu

Ps. House i cuddy w upalny dzień w skąpych strojach... Hmm... Wieje huddy

Agusss

*zagląda nieśmiało*
Może ktoś jeszcze pamięta o istnieniu takiej osoby?

Dobra ostatnie trzy części mam skomentować

To znaczy skomentuje w trzech zdaniach

neko.md

uparte jelenie? czy tylko ja widziałam House'a i Cuddy z rogami??

i oni tak leżą na sobie w wodzie? a jak ich rekiny zjedzą?? albo ... piranie? albo krokodyle? to co wtedy?
boże, to ten zóy gen opiekuńczości.
choć z drugiej strony.... *zatapia się w zóych myślach* i nagle mi na myśl przyszła Frytka

liskuuuu! cudownie piszesz!!

Wena i czekam na c.d. !

neko

lisek

Aleksandra

kope lat

Bardzo się cieszę

Różowy? Ok, niech będzie i różowy, teraz potrzebuję każdego

Dzięki

Oluś

rzuca ręcznikiem, ratuj klawiaturę

Dziękuję

Ty wiesz, jak lubię te Twoje komenty

Marguerite

Jej, ale ten mój wen to taki zwyczajny jest

Dzięki

to i tak za dużo

Gosiaczku, dziękuję

taaa... tak samo jakoś wyszło, ale pasuje

Nicca, dzięki

Za krótkie? Boziu, przecież ja takie tasiemce tworze

no, ale jeśli chcesz, to ta część będzie chyba jeszcze dłuższa

Medea

Bardzo się cieszę

Dobre z tą Eriką

I jak zjadłaś w końcu to jabłko?

Jej, nie wiem, co powiedzieć, dzięki

Zuu

tak, powiewa Huddy

Agusss

o Tobie nie można zapomnieć

Hej, Ty już nie udawaj takiej rozpaczy, przecież i tak wiadomo wszem i wobec, że oryginał Wilsona jest u ciebie w szafie

KC

Nekuś

Oj, te Twoje wizje

Napisałabyś coś w końcu

Bóg jeden wie, ile takich ciekawych wizji Ci się marnuje

Dzięki

A więc tak, część szósta, tym razem serio zwalona

jakoś nie mogę tego ogarnąć, chyba za dużo mam pomysłów

Betowała moja ukochanka betka Jika

Dziękuję

Ostrzeżenie:
Nieprzyzwoicie przydługawe

Już wspólczuję czytającym

VI

W czasie, gdy Wilson, Erika i Chris urządzali sobie wyścigi, kto pierwszy dopłynie do starego, dryfującego na środku rzeki buta, administratorka uparcie próbowała wrócić do pozycji pionowej.
- Puszczaj, kretynie! – była pewna, że jeśli zaraz się nie uwolni, to z pewnością utoną oboje.
- Przestań się wyrywać, bo skończymy na dnie – zaznaczył. Nie przypuszczał, że ta kobieta ma aż tyle siły. Po chwili w końcu dała za wygraną. Z ręką House’a obejmującą ją w talii i resztą jego ciała ściśle przylegającą do jej pleców była zupełnie bezbronna. Powoli przesuwał się w głąb rzeki.
- Wiedziałam, że jak tylko nadarzy się okazja, spróbujesz mnie utopić – mimo dziwnego zachowania diagnosty, nie czuła jednak strachu.
- Obawiam się, że siła wyporu niektórych części twojego ciała czyni ten zamiar niewykonalnym – parsknął śmiechem. Miarka się przebrała. Wbiła mu łokieć w żebra, po czym wyrwała się z uścisku. Stanęli naprzeciw siebie, już po pachy zanurzeni w wodzie.
- Nie zrobisz tego? – wypowiedziała niemal szeptem. Diagnosta uśmiechnął się niewinnie, po czym przy pomocy swoich rąk wytworzył falę, która w dość brutalny sposób orzeźwiła jego szefową.
- Jeden do jednego.
- Co?! – oczy nadal miała zamknięte. Po całej twarzy spływała woda, a mokre włosy dodawały jej jeszcze większego uroku.
- Wyglądasz jak zmokła kura – oczywiście nie mógł powiedzieć, co naprawdę myśli.
- Więc to zemsta, za wczoraj? Myślisz, że to ja wywołałam ten cholerny deszcz?! – była nieźle wkurzona.
- Nie wpuściłaś mnie do namiotu.
- To Wilson odstawiał taniec deszczu, nie ja – przetarła dłońmi twarz i w końcu spojrzała na rozbawionego całą sytuacją House’a.
- On już swoje odpokutował. Założę się, że ten jeleń będzie go prześladował do końca życia.
- Jesteś durny – dodała i odwróciła się, z zamiarem powrotu na brzeg. Milczenie diagnosty jednak nie dawało jej spokoju. Spojrzała za siebie, ale jego już nie było. W wodzie poruszał się całkiem zwinnie. Odwróciła się z powrotem.
- Tęskniłaś? – stał dokładnie naprzeciw niej.
- Święta inkwizycjo – syknęła. – Jak cholera. I nie gap się na mój biust.
- Wiesz, to niesprawiedliwe – nadal nie spuszczał wzroku z jej dekoltu. – Ty widziałaś mnie bez koszulki – kąciki jego ust poszybowały w górę.
- House, to nie jest śmieszne – tak, w tej chwili była przerażona. Zrobiła krok do tyłu, potem kolejny. Zanim postawiła trzeci, diagnosta ponownie zanurkował. Złapał brunetkę za nogi i również wciągnął ją pod wodę. Po chwili szamotaniny oboje musieli zaczerpnąć powietrza.
- Houssseee… będę krzyczeć – wymamrotała, nim ponownie znaleźli się pod wodą. Wynurzyli się po raz drugi. Z tym, że Cuddy już niezupełnie.
- Zabije cię, House. Zabiję! Oddawaj! – krzyczała za odpływającym diagnostą. Resztkami sił zdołał zmusić się do dopłynięcia do brzegu. Zemsta była słodka, ale zdecydowanie wolałby zostać z nią w wodzie. Gdy znalazł się już na suchym lądzie, porwał wygodne krzesełko Wilsona i ostentacyjnie rozsiadł się przy samym brzegu. Z wielką satysfakcją obserwował, jak stojąca niemal na środku rzeki Lisa, rozgląda się nerwowo wokół siebie. Na szczęście w pobliżu nie było nikogo. W oddali widziała tylko Wilsona i resztę ekipy. Dziękowała Bogu, że onkolog wybrał tę mniej uczęszczaną stronę.
- Cuddy! – House machał w jej kierunku. – Chyba nie zamierzasz tam stać do nocy? – Wiedział, że dla niego bezpieczniejszą opcją byłoby, gdyby Lisa została tam, gdzie stoi, jednak trzymana w ręku zdobycz sprawiała, że po prostu marzył o tym, aby poznać konsekwencje swojego czynu.
- Nienawidzę cię! – wykrzyczała głowa wystająca znad wody.

- Dlaczego tu siedzisz? – Wilson posłał mu pytające spojrzenie. - I, czy nie masz własnego krzesełka?
- Nie wiem, czy chcesz wiedzieć i nie, nie mam – jego niewinny wyraz twarzy był alarmujący, jednak dla własnego dobra, onkolog postanowił go na razie zignorować.
- Niezła pływaczka z tej naszej szefowej – wskazał na Lisę. – Już od dobrych dwóch godzin nie wychodzi z wody – po tych słowach, House przez moment poczuł coś dziwnego, jak gdyby wyrzuty sumienia.

Po trzydziestu minutach wirtualnych tortur zadawanych pewnemu, wrednemu zboczeńcowi, stwierdziła, że dłużej nie wytrzyma. Miała dwa wyjścia - utopić się, albo stawić mu czoła. Jednak za nic nie chciała dać mu tej satysfakcji. Na szczęście zadecydowano za nią.
- Lisa! – Erika krzyknęła w stronę kobiety nadal po szyję zanużonej w wodzie. – Nasz ulubiony kucharz zrobił pyszne szaszłyki – wskazała na zadowolonego z siebie Jimmy'ego. Cuddy wzięła głęboki wdech. Wiedziała, że prędzej, czy później będzie musiała wyjść, a House nie odpuści, nawet gdyby miał spędzić na brzego całą noc. Ta przerażająca myśl sprawiła, że ruszyła w stronę brzegu.
- No, chodź – ponaglił Chris. – Bo ominie cię następna kolejka – mężczyzna napełniał plastikowe kubki złotym trunkiem.
- Ja już dziękuję – onkolog zasłonił swój dłonią.
- A myślałem, że znów odstawisz nam jakiś taniec deszczu – do rozmowy wtrącił się House.
- Na razie mam dość budzenia się w nocy w dziwnym towarzystwie – wywrócił oczami.
- Witaj – odezwał się osobnik tuż za jego plecami.
- Witaj, Zoe – odetchnął z ulgą na widok kobiety. Przez moment w jego głowie zrodziła się przerażająca wizja gadającego jelenia. – Już wracasz? – zapytał lekko zasmucony.
- Mam kawałek drogi przed sobą – wyjaśniła. – Mieszkam w starej leśniczówce. Moi towarzysze z pewnością już na mnie czekają.
- Rozumiem – skinął głową.
- Może kiedyś nas odwiedzisz? – puściła oczko w stronę zdumionego mężczyzny. Chris i Erika wydali z siebie wymowne:
- Uuuu…

- House, gdzie Cuddy? – James od razu zmienił temat.
- Daj jej chwilkę – serce diagnosty waliło coraz mocniej. Nie wiedział, czy to ze strachu przed zbliżającą się do brzegu swoją zagładą, czy widokiem kobiety, którą… - samotnie dryfujący but w rękach Lisy miał całkiem inne zastosowanie. Diagnosta oberwał nim prosto w twarz, a zielone glony przyozdobiły jego rozczochrane włosy i nagi tors.
- To bolało - zaskamlał.
- Jesteś równie oślizgły, jak to zielone coś, spływające ci po twarzy - Lisa pewnym krokiem zbliżała się do brzegu. Rękami nieporadnie zasłaniała biust.
- Nie tak łatwo zasłonić coś tak wielkiego – siedział jak wryty tuż naprzeciw niej.
- Oddawaj – wysyczała przez zaciśnięte zęby.
- Najpierw, chyba powinniśmy podać sobie rękę na zgodę, nie uważasz? – jego oczy rozbłysły.
- Gdybyś był rybą, wypatroszyłabym cię z największą przyjemnością. Umierałbyś powoli i bardzo boleśnie.
- Półnaga sadystka - podniósł się z krzesła i stanął z nią oko w oko.
Całe towarzystwo przyglądało się im z szeroko otwartymi ustami.
- Lisie… ale to nie jest plaża dla nudystów – pierwsza odezwała się Erika.
- Czy to nie znów ten jeleń?! – skinięciem głowy wskazała na krzaki w oddali. Wszyscy jak jeden mąż spojrzeli w tamtym kierunku. Nieco rozkojarzony całą sytuacją House, również. W tym momencie administratorka otuliła się koszulą diagnosty wiszącą na krześle i jak gdyby nigdy nic dosiadła się do reszty biesiadników. Wszyscy zorientowali się, że jeleń był tylko jej zagrywką, mającą na celu odwrócenie ich uwagi, jak się okazało bardzo skuteczną. House nie mógł uwierzyć, że Lisa tak po prostu mu odpuściła. Powoli dokuśtykał do ogniska.
- Zimno mi – spojrzał na swoją koszulę znajdującą się na nowej właścicielce. Bardzo chciał ją sprowokować.
- Możesz założyć mój stanik – rzuciła mu dumne spojrzenie. Cała ekipa parsknęła śmiechem.
- Więc dwa do jednego - pomyślał.

- Może szaszłyka? - onkolog podjął próbę rozładowania napiętej atmosfery. House nadal wpatrywał się w szare oczy Lisy. Był pewien, że zaraz nabije go na pal i usmaży, jak Wilson swoje biedne warzywa.
- Pyszne – dodała, machając mu soczystym kąskiem przed nosem. Atmosfera była tak ciężka, że z trudem można było oddychać w ich pobliżu. Erika odruchowo wtuliła się w swojego chłopaka, a Wilson zaczął intensywnie zastanawiać się, gdzie, do cholery, może być ta leśniczówka.

Jakiś czas później...

Po opróżnieniu ostatniej butelki piwa i nadzianiu na widelec ostatniego szaszłyka, nastała krępująca cisza.
- No, pora wracać. Musimy przygotować się z Jimmy'm do naszego polowania – Chris był pewien, że jeśli nikt nic nie zrobi, to z pewnością za chwilę poleje się krew. I bynajmniej nie miał tu na myśli włochatych mieszkańców lasu.
- Serio masz na to ochotę? – po ostatnich wydarzeniach James, jakoś miał dość leśnej fauny.
- Tu aż roi się od jeleni – młodszy mężczyzna zacierał ręce.
- Chyba nie zostawicie nas samych? – panie odezwały się niemal równocześnie.
- Przecież House z wami zostanie – wyjaśnił.
- Wiesz, kochanie, ja chyba jednak polubiłam polowania. Zabierzesz mnie ze sobą? – zapytała skruszona dziewczyna.
- Super - House od razu się ożywił. - Tylko nie zapomnijcie zabrać ze sobą kamery – wszyscy, oprócz Jamesa, spojrzeli na niego pytająco. - No wiecie, żeby mieć dowód dla przyszłych pokoleń, jak przypadkiem natraficie na jakieś leśne nimfy – wyjaśnił wyraźnie rozbawiony. Cuddy spojrzała na zakłopotanego Wilsona, jednak postanowiła wrócić do tej tajemniczej kwestii nieco później.
- Czyli rozumiem, że twój namiot jest wolny? – zapytała. Onkolog skinął głową. Posłała diagnoście chłodne spojrzenie i ruszyła w drogę powrotną do obozu.
- Hej! - głośny krzyk przerwał jej wędrówkę. House stanął przed nią z nożem i widelcem w dłoniach. – Nie udawaj, że nic się nie stało! Wiem, że masz ochotę mnie poćwiartować – z miną zbitego pieska wcisnął jej sztućce do ręki. Jej brwi złączyły się w jedną wąską linie. Spodziewał się wszystkiego, ale nie tego, że nic się nie stanie. Kiedy ponownie otworzył oczy, stał tam zupełnie sam, jak kompletny idiota.
- Pięknie – westchnął. – Teraz będzie się dąsać, aż w końcu nie wytrzyma i po latach odnajdą moje rozkładające się zwłoki zakopane, gdzieś w pobliżu mrowiska, albo niedźwiedziej nory – wymamrotał sam do siebie.

Cdn...

Jednak trochę skróciłam, nie będę Was zadręczać

serio za dużo tego było. Za to szybko wrzucę kolejną cześć skoro już gotowa, myślę, że jutro

OLA336

House_addict

Przecudowne i niesamowicie śmieszne. Akcja ze stanikiem, klatą House'a i sam pomysł ubrania go w stanik Cuddy = FAKJEA!

No po prostu nie wiem, co napisać.

Może jeszcze dodam, że nadal robisz błędy.

Sarusia

Bosh. KOCHAM TO. Kocham, uwielbiam, czczę.

Genialne poczucie humoru, genialne Huddy. I taka rewelacyjna historia, że ciągle chce się więcej i więcej. Gdyby to była książka, nie wypuściłabym jej z ręki dopóki nie doczytałabym do ostatniej literki. A potem żałowałabym, że się skończyło.

Nienawidzę czekać.
Nie chciałabyś mi wysłać kolejnej części już, zaraz?

Ładnie proszę.

Co do błędów. Czasami w dziwnym miejscu wsadzasz przecinek. Na przykład:

GosiaczeQ_17

To niby było długie?

Jak dla mnie za mało

Twoje ff tak szybko się czyta, że nawet nie zauważa się kiedy już koniec

Czekam oczywiście na kolejną

Mam nadzieję, że House wymyśli coś fajnego

W końcu zostają sami w obozie, czyż nie?

Gorzata

kolejny raz poprawiasz mój zły humor fickiem

masz jakiś radar, czy co? w każdym razie dzięki

a część świetna!
masz za niską samoocenę

akcja ze stanikiem genialna

ciekawie by wyglądał House w staniku Cuddy

czekam na kolejną część!
Wena!

ot_taka

Lisku, uwielbiam tego fika... I będę to powtarzać do znudzenia, aż mnie zakneblujecie

A czy ta dziewoja od olejku to nimfa?

Agusss

Wiesz co... Nie lubię Cię!!

Miała być długa część i co?! Ja tu czytam a tu już koniec

Uwielbiam po prostu House'a

On to ma po prostu pomysły

Chyba bym w życiu [na jego miejscu] nie wpadał na taki pomysł xD Chociaż raz na koloni chłopaki mieli...

Sama Cuddy mnie też rozśmieszyła xD "Kto z kim przystaje ten taki sie staje"

Dobraaa xD Nie pytać się czemu to tu użyłam

O Jimmy, Jimmy

Ty to tylko o jednym, nie?

A może sie okaże, że ta Zoe ma przez przypadek oposa? xD Chętnie bym jeszcze wystąpiła w Twoim opowiadaniu *zaciera ręce*

Ej teraz nie w szafie

W salonie xD Za dobrze ma ze mną

A czy to było pozytywnie czy negatywnie, ze nie da się zapomnieć?

Pozdrawiam, ściskam, całuję
Agusss

neko.md

lisku. komentuję, póki znowu nie zaleje mnie fala gorączki, wrednego kaszlu, snu itp.
więc tak. ogólne wrażenie po tej części.... WOW. to jest boskie

lisek

Boże

Ja nie wiem, co powiedzieć

Sama nie wiem, co gorsze? Czy jak czytelnicy krytykują, czy jak chwalą? Bo dopiero teraz boję się wrzucać

Mam nadzieję, że nie zawiodę

Oluś

Ale taaatooooo...

H_a, kroi, kroi, tylko pytanie, czy się ukroi?

Saruś

*rozpłynęłam się*

Pewnie, że bym Ci wysłała, tylko skoro już wrzucam, to chyba nie ma sensu

Dzięki

Również ściskam

Gosiaczku, bo jednak skróciłam, serio był tasiemiec

Hmm... coś planuje, ale nie liczcie na zbyt wiele

Gorzato

bardzo mnie to cieszy

Mam to przed oczami

Ot taka

Super, że to cosik się podoba

Taaa... nocami zamienia się w jelenia i poluje na James'a

Agusss i jej przygody na koloni

chętnie posłucham

Opos? pomyślimy

Jeszcze pytasz? Buziaki

mój oposku

Nekuś

jak to chora

w takim razie zdrówka życzę

i szybkiego powrotu zÓch myśli

Betowała Jika

Choć trochę zmieniałam więc ewentualne błędy to moja wina

I tym razem serio mniej śmiesznie wyszło

Mam nadzieję, że w następnej części mój wen będzie miał dobry humor

Dla tych, co pamiętają moją sypialnię Wilsona, tym razem mamy namiot Wilsona

VII

- Musisz ją zabierać? – Wilson nie krył swojej niechęci do wspólnego polowania z Eriką.
- Powiedziała, że jeśli zostawię ją tu z tym szaleńcem to mogę od razu uwić sobie gniazdko w tej dziczy, bo z nami koniec – przyjaciel wzruszył ramionami w geście bezradności.
- A podobno to mnie brakuje charakteru – Wilson wywrócił oczami.
- Gotowe – ubrana w różowy golf i zielone spodnie Erika stanęła ramię w ramię z wielkimi łowczymi.
- Przynajmniej większość jeleni zdoła nas wypatrzyć, nim wejdziemy do lasu – onkolog zlustrował strój towarzyszki i wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.
- Idziemy? - przyjaciel posłał mu karcące spojrzenie.
- A co z nimi?
- Mają dwa wyjścia. Albo się dogadają, albo po powrocie zastaniemy tu tylko zgliszcza – onkolog wypowiedział całkiem poważnie. Chris i Erika wpatrywali się w niego w oczekiwaniu na jakiś symptom świadczący o tym, że żartuje. Niestety. Ruszyli więc w drogę z dziwnym przeświadczeniem, że ominie ich coś bardzo ciekawego.

Cuddy nie mogła uwierzyć w bezczelność tego idioty. Najpierw dobiera się do niej w namiocie, a potem „pożycza” sobie jej stanik, zostawiając ją półnagą na środku rzeki. Na samo wspomnienie, krew się w niej gotowała. – Dlaczego nic nie zrobiłam? Ale co niby miałam zrobić? W odwecie porwać jego bokserki? – wewnętrzny monolog przerwała jej niezwykle interesująca wizja.
- Jestem idiotką – spojrzała na leżącą obok House’ową koszulę.
- Raczej nudystką – sprostował dobrze znany jej głos.
- Spadaj. Nie zamierzam z tobą rozmawiać.
- W sumie nie musimy rozmawiać.
- Przestań – od razu wyczuł, że coś jest nie tak.
- Nie rozumiem? Przecież to wcale nie była moja najgorsza zagrywka – ciągle znajdował się na zewnątrz. Lisa westchnęła. Miał rację. Już dwukrotnie wykradał jej majtki, stanik nie powinien jej dziwić. – Daj spokój, przecież było zabawnie. Widziałaś ich miny? – uśmiechał się na samo wspomnienie. – Poza tym, znasz mnie. Wiesz, jaki jestem. Po prostu ty… to znaczy... sam nie wiem – obszedł namiot. Wcześniej dla własnego bezpieczeństwa stał z tyłu. Wolał uniknąć sytuacji, w której obrywa jakimś niebezpiecznym przedmiotem w czoło. Schylił się do wejścia i z przerażeniem stwierdził, że namiot jest pusty.
- Wariatka – rozglądał się wokół. – Uciekaj, uciekaj! – wykrzyczał. – Tylko potem nie wmawiaj mi, że to ja jestem dziecinny. Czujesz coś do mnie i powoli przestajesz nad tym panować. Przegrasz. A wiesz dlaczego? – odpowiedziała mu głucha cisza. – Bo właśnie przyznałaś, że mam rację! - nikogo nie było. Był zły. Prawie się przed nią otworzył, a ona zwyczajnie go olała. Nie podobała mu się ta jej taktyka unikania starcia. W końcu ich wzajemne gierki i sprzeczki były jednymi z niewielu rzeczy, które sprawiały mu w życiu przyjemność. Właściwie oprócz vicodinu i kuchni Wilsona, jedynymi. Zrezygnowany dokuśtykał do swojego, to znaczy do Wilsonowego namiotu. Jakie było jego zdziwienie, gdy zastał w nim obiekt swoich fantazji.
- Chyba powinienem zacząć krzyczeć?
- Czy okupujesz wszystkie namioty na tym polu? – jęknęła.
- A, to ty – odetchnął z ulgą.
- A kogo się spodziewałeś?!
- Biorąc pod uwagę rozmiar tyłka wystającego ze śpiwora, byłem pewien, że to kolejny włochaty przyjaciel naszego Wilsona wpadł na niezobowiązujący… to znaczy na niezobowiązującą drzemkę – sprostował.
- Bardzo zabawne.
- Co tu robisz? - nie dawał za wygraną.
- Byłam zmęczona, a nie chciałam zostać zagadana na śmierć.
- Jak w końcu chcę rozmawiać, ty masz mi to za złe?!
- Ty nigdy nie chcesz tylko rozmawiać.
- Powiesz w końcu, o co ci chodzi? - dodał, wpychając się do środka.
- Jest jednoosobowy.
- Skoro zmieścił się tu nasz casanowa z jeleniem, my też damy sobie radę. Jestem zgrabniejszy od Wilsona.
- Czy ty właśnie po raz kolejny porównałeś mnie do jelenia?
- Lubię jelenie.
- Ale ja nie lubię ciebie – spojrzała wprost w jego błękitne oczy.
- Nie umiesz kłamać.
- A ty... – nagle zamilkła.
- Co ja?
- Jesteś, jak taki uparty jeleń.
- Chyba osioł?
- Może być – tym razem nie zdołała powstrzymać delikatnego uśmieszku.

- Wilson chciał dobrze, nie przypuszczał tylko… - krępującą ciszę, jako pierwszy przerwał diagnosta.
- Tak, z pewnością. Myślał, że jak wepchnie nas do jednego namiotu, to nasze problemy same się rozwiążą.
- Przynajmniej niektóre – jego oczy rozbłysły.
- Tak House, seks w naszym przypadku to idealne rozwiązanie – ironizowała.
- Wiesz, chyba tym razem się z tobą zgodzę – zniwelował dzielącą ich odległość niemal do zera.
- Nie wyczułeś ironii? – próbowała się odsunąć.
- Wyczułem coś innego – złapał niesforny kosmyk włosów odpadający na jej czoło.
- Przestań, House. Proszę… - niestety nie mogła uciec. Złapał ją za nadgarstki i usiadł na niej okrakiem. – Co tym razem zamierzasz mi ukraść? – wbijała w niego silne spojrzenie, pod którym próbowała ukryć swoje emocje – Kolejny komplet bielizny? – westchnęła, gdy opuszkami palców gładził jej szyję.
- Mógłbym otworzyć sklep – uśmiechnął się szeroko. – Tylko, kto do cholery nosi rozmiar C? – dodał po chwili namysłu.
- House!
- Wiesz, byłoby miło, gdybyś zechciała zaczekać na mnie z tymi okrzykami - udał oburzenie.
- To nie to idioto! Lepiej wyjrzyj na zewnątrz - mówiła drżącym głosem.
- Tym razem nie dam nabrać.
- Ja nie żartuję – strach w jej oczach wyglądał bardzo autentycznie.
- Jeśli to znów ten jeleń, to nie ma się czego bać. Zobaczy, że Wilsona nie ma i sobie pójdzie – wzruszył ramionami.
- Odwróć się do cholery. To nie jest jeleń – wyszeptała, ściskając jego dłoń.
- Dopiero teraz mamy problem – przełknął ślinę, wystawiając głowę z namiotu.

Tymczasem w lesie…

- Cholera, już prawie go miałem – syknął Chris. – Od kiedy zabierasz komórkę na polowanie? – z wielkim wrzutem spojrzał na onkologa.
- Już wyciszam – tym razem się udało – pomyślał. Ale czy następnym razem będzie miał tyle szczęścia?
- To przez tą Zoe, prawda? Wielbicielkę jeleni – przyjaciel wyrwał go z zamyślenia. – Trafiony, zatopiony – dodał widząc minę Wilsona.
- Hej! Spójrzcie, czy to nie wygląda jak leśniczówka? – Erika wskazała na drewniany domek. Wilson omal się nie zakrzusił.
- Czyżby jednak jego polowanie miało zakończyć się sukcesem? – przeszło mu przez myśl. Przyjaciele patrzyli na niego z wielkiem rozbawieniem.
- No co? – oburzył się.
- Nie potrafisz się powstrzymać – parsknął młodszy mężczyzna.
- W końcu dostałem zaproszenie. Niegrzecznie byłoby nie skorzystać – zauważył.
- Jak chcesz. My już wracamy – Chris spojrzał na kobietę. – Z tym twoim różowym odstraszaczem i tak nic nie upoluje.
- Ale zawsze podobał ci się ten sweter – zaznaczyła swoim piskliwo-oburzonym głosem.
- A, błagam – przerwał im onkolog. - Dopilnujcie, żeby nasza dwójka się nie pozabijała – krzyknął uśmiechnięty.

Sarusia

Ouiiiiii! Jest nowa część, jest nowa część!
*wykonuje taniec radości*

Kochamkochamkocham.
Uwielbiam te historię. I nic więcej nie mam do dodania, poza tym, że z każdą częścią uwielbiam ją bardziej!
Fantastycznie się czyta, jest dowcipnie i uroczo. To jest coś, co Sarusie lubią najbardziej.

Co im przeszkodziło? Muszę to wiedzieć teraz, więc będę wdzięczna za kolejną część

Ach tak, jeszcze Erika. Uwielbiam ją

Mogę sobie wyobrazić ten piskliwy głosik i ten wszechobecny róż. A chodzi na solarium?

Czekam niecierpliwie.

P.S.

neko.md

lisku, lisku, lisku!
ja nie wiem, czy to cudotwórczy rosół, czy cudotwórcza ty, ale zaczynam żyć! a zważając na to, że rosół jem od wczoraj, to ty!

maagdaa

Lisku, jak mogłaś ?!
ja chcę natychmiast wiedzieć, co dalej u House'a i Cuddy !

Iii robi się coraz ciekawiej !

mrrr

Nicca

Nie możliwe! Opuściłam dwie części. Zła Nicca. xD
Oby dwie genialne, ale żeby tą ostatnią w taaakim momencie?! Co oni tam zobaczyli? No, co?
Ale i tak Cię kocham!

ot_taka

Ciekawe co im przeszkodziło... nimfy? niedźwiedzie? Tritter?

Ley

Ta! Po wycieczkę mogę w końcu skomentować.

Ubawiłam się na maksa.

VI część byłą nieziemska.

Bardzo, ale bardzo mi się podobała. Akcja Huddy w wodzie, zabranie stanika było zabójcze!

To tyle na temat tej części, gdyż nie wiem, co najbardziej wyróżnić, gdyż wszystko bardzo mi się podobało.

VII część, tak rzeczywiście wyszła mniej śmiesznie, ale taka odskocznia od części, w których 'opluwam monitor' jest nawet dobra.

(dla mojego monitora oczywiście

)
Scena w namiocie Wilsona, cudowna. Jak zwykle każde sceny Huddy.

Ale naprawdę jak oni zmieścili się w tym namiocie?
House, Cuddy i tyłek Cuddy?
Przecież to niemożliwe!

daritta

OMG.! Opuściłam 2 części.! *pada na kolana,opuszcze głowę i macha nią ze wstydu* Możesz mnie zabić...
No,ale póki żyję to może skomentuje ficka.? ;d
Jak czytałam to poprostu ze śmiechu nie mogłąm

A ta akcja ze stanikiem wspaniała była

No i co się czai za namiotem Wilsona.? *groźna muzyka*
Oj czuję mam nadzieję,że w następnej części też będzie się duuużo działo

Czekam na rili zÓe Huddy :dibel:

P.S. Kocham twojego wena,ciebie i tego fiacka

Pozdrawiam i wena życzę

Agusss

Kiedyś może na osobności jak będziesz chciała to opowiem xD
Taaa opos xD

No dobra. Ja nie mogę z tej dziewoi

Jej różowy sweterek zabiła mnie po prostu!

House otwierający sie przed Cuddy? *zbiera szczękę z ziemi* No i ich wspólne leżenie w namiocie

[Czy to nie dziwne, że się tym zachwycam?

]

I Wilson "polujący"

Trzeba było się od razu zorientować, że trafi na swoją "zdobycz"

Kocham Twój styl! Jest taki lekki, a zarazem tak wspaniały. Jest w nim wiele komizmu, ale także potrafisz dorzucić do niego troche patosu [może nie w tym momencie, albo nie w tym ficka?

] Nooo i co? Długo będziesz kazała mi czekać na kolejną część?

Gorzata

nie mogłaś napisać, co przeszkodziło House'owi i Cuddy???
część genialna!
ale ja chcę wiedzieć, co to było!
albo lepiej, co by się działo, gdyby się nie pojawiło

czekam na kolejną część!
mam nadzieję, że szubko pozbędą się intruza i dokończą

Wena!

Medea

Z części VI:

GosiaczeQ_17

No ale co z Cuddy i HOuse'm

Ty niedobra kobieto

Się zdenerwowałam, że w takim momencie przerwałaś ale jak doczytałam o "zdobyczy" Wilsona od razu mój uśmiech wrócił

Trochę mnie uderzyło to, że House taki bezpośredni... I Cuddy też o seksie powiedziała (bo, że pomyślała to jedno, ale nigdy nie komentowała, fantazji HOuse'a ;P )
ALe to tylko tak na początku

Potem już zaakceptowałam