Pasja - utracone szczęście [Z]

Aduśka

Lisku! Jak mogłaś urwać w takim momencie!

Ale ta wspaniała i prześliczna, wręcz mistrzowska treść wynagradza wszystko!

Cudo!
Świetny jest fragment rozmowy Hilsona

Faktycznie - Jimmy jest nieźle wyposażony ;D

Dziękuję! Pisz szybciutko cd <buzki> Weeny dużo życzę i ślę buziaka!

Sarusia

Ktoś tu obiecał dbać o moje słabe serce i nerwy!!
A ja już wstrzymałam oddech... zbliżyłam twarz do monitora... pochłaniałam łapczywie każde słowo... i... (!!!)... koniec

Twoja historia wciąga. Gdybyś dała mi ten tekst w formie książki, to pewnie nie odłożyłabym jej, dopóki nie przeczytałabym całości. I to bardzo dobrze. Jeśli zaciekawisz, zaintrygujesz czytelnika, to pozostanie Ci on wierny na wieki i już zawsze będzie wyczekiwał na coś nowego, coś Twojego.

Z każdą częścią podoba mi się coraz bardziej, masz niewiątpliwie dar w tym kierunku

Korzystaj z niego jak najwięcej.

monad

No i czego można chcieć więcej?

Jak czytam Twoje fiki lisek, w których występuje Wilsonek w typowo wilsonkowej roli to mi to nawet Twoje cudowne Huddy przyćmiewa

Uwielbiam Twoje dialogi House & Wilson

bardzo bardzo bardzo !!!

A część kolejną pisz jak najszybciej bo jestem ciekawa co będzie dalej!!!

lisek

Jejku dziewczyny tyle miłych słów. Ja serio nie zasłużyłam. Buziaczki dla każdej z Was

Część bardziej refleksyjna więc pewnie nie wszystkim się spodoba. Mimo wszystko zapraszam.
Ps. Pewnie liczyliście na coś więcej, ale Wilson musiał pozostać Wilsonem, nic więcej nie powiem

Ps.2 Monad tym razem bez twoich ulubionych Hilsonowych dialogów, ale zapewniam, że jeszcze wrócą, specjanie dla Ciebie.

Kurcze, ale nam się tu mikołajów narobiło w dziale

Dla Sarusi

Za to, że nie zważając na swoje słabe nerwy czyta dalej

VII

- To koniec - wydukała ignorując jego zaczepki.
Nie tego się spodziewał. Liczył się z tym, ale jednak bolało. Spojrzał jej głęboko w oczy. Stali naprzeciw siebie wdychając unoszącą się wokół woń namiętności. Niestety nie zdawali sobie sprawy z tego, że czasem goniąc własne marzenia można stracić coś więcej. Można stracić szansę na ich spełnienie.
Tak bardzo bali się tego niezindentyikowanego uczucia, że nie potrafili racjonalnie myśleć. On wybrał sarkazm, a ona wyparcie. On swój samotny, nieszczęśliwy świat bólu, ona ramiona innego.
- Mówiąc koniec, masz na myśli koniec przypadkowego seksu? – zapytał bezczelnie kładąc dłoń na jej pośladku. Momentalnie go odepchnęła. – Czyli jednak? – posłał jej wymowne spojrzenie. Przecież czuł jej drżenie. Widział jej zdenerwowanie. Mogła mówić, co chciała, ale on i tak wiedział swoje.
- House, musimy o tym zapomnieć. Wiesz, że to się nie uda – odwróciła wzrok. Bała się, że znów zatonie w bezkresnym błękicie jego oczu.
- Dlaczego? – zapytał przewidując jej odpowiedź.
- Bo jesteś… jaki jesteś. Bawisz się uczuciami innych i bawisz się mną – mometalnie posmutniała.
- Nie bądź śmieszna – parsknął. – To ty do mnie przyszłaś. Kochałaś się ze mną, oddałaś się mi całkowicie, a teraz udajesz, że nic się nie stało? Zaraz mi powiesz, że to moja wina – opadł na krzesło.
- To twoja wina – mimowolnie uniosła kąciki swoich ust do góry. Pewnych rzeczy wolała jednak nie widzieć. Choćby tego, że tylko on potrafił ją tak rozbawić, że tylko jego komplementy, nawet te niestosowne sprawiały jej przyjemność, że tylko w jego ramionach drżała i tylko przy nim budziła się w niej prawdziwa kobieta. On również uciekał. Oboje uwielbiali ucieczki. Wolał wmawiać sobie, że go nienawidzi. Wolał z nią walczyć niż stracić ją zupełnie. Na zawsze. Najważniejszym elementem ich związku była właśnie owa pasja, której za nic w świecie nie chcieli utracić. Kłótnie, podchody, szczeniackie zagrywki, wszystko było w porządku dopóki, gdzieś pośrodku tego byli oni dwoje.

- Nie będziesz z nim szczęśliwa – spojrzał w okno po drugiej stronie sali.
- Nie możesz tego wiedzieć – przyglądała mu się uważnie.
- Mogę. Przecież jestem genialnym diagnostą.
- I co? Zdiagnozowałeś mój związek z Lucasem? – tym razem to ona parsknęła kpiąco.
- W skrócie. Będziecie żyć długo i nieszczęśliwie – spojrzał na jej skupioną twarz. – Może jednak nieco rozwinę – ciągnął dalej.
- Daruj sobie – zamierzała odejść, ale chwycił ją mocno za nadgarstek. Obdarowała go silnym spojrzeniem mówiącym „Nie uda ci się”.
- Najpierw będzie zwykła sielanka, o której niby marzysz. Facet w roli niańki czekający na ciebie w domu z kolacją. Potem zacznie się rutyna. Seks nie będzie już taki fajny, chociaż biorąc pod uwagę naszą wczorajszą noc chyba nigdy nie był – wzmocnił uścisk. Cuddy momentalnie się zarumieniła, ale jej spojrzenie nie zdradzało oznak słabości. – Po jakimś czasie zaczniesz się nudzić. Ten dzieciak nie jest dla ciebie. Co on może ci dać? – przyciągnął ją jeszcze bliżej. Czuli na sobie własne oddechy.
- A ty? Co ty możesz mi dać?! – zapytała zdenerwowana.
- Wszystko to, czego potrzebujesz – uśmiechnął się łobuzersko. – Nie zaprzeczaj, nie mów, że tego nie widzisz.
- Chce spokoju – próbowała się wyrwać.
- Pragniesz szczęścia, tylko nie potrafisz go zdefiniować. Boisz się go nazwać, bo wiesz, że nosi moje imię – w tej chwili pocałował ją wkładając w to całą swoją namiętność. Oderwała się od niego i po raz kolejny wymierzyła mu siarczysty policzek. – Wyrabiasz się – powiedział już bez emocji. – Czyli co? Mała powtórka z wczoraj? – dodał rozmasowując policzek.
- Na to właśnie liczyłeś? - zapytała zrezygnowana. - I jeszcze śmiesz twierdzić, że to Lucas jest dziecinny?! – za wszelką cenę starała się opanować, nie stracić kontroli. Zbyt długo walczyła, by znów przegrać, by pozwoilić mu po raz kolejny udowodnić swoje bzdurne racje.
- Po co to robisz?
- Co?
- Walczysz, choć wiesz, że przegrasz – odwrócił się i podążył w kierunku wyjścia. – Wilson to ten moment – pomyślał. Teraz pozostała mu już tylko manipulacja.
- House! – krzyknęła. – Nie zrobisz mi tego! Nie odbierzesz mi być może mojej ostaniej już szansy na szczęście – jej głos zaczynał niebezpiecznie drżeć.
- Gdybym wiedział, przypuszczał, że jest choć cień sznasy, że będziesz z nim szczęśliwa to bym odszedł, wyjechał, utopił się w wannie Wilsona, czy czegokolwiek innego mi tam życzysz – tym razem to on uniósł głos.
- Uważasz, że cię nienawidzę? – zapytała nieśmiało. Zatrzymał się.
- Myślę, że bardzo chcesz mnie znienawidzić – wyjaśnił. Milczała.
- Kocham go.
- Myślisz, że za dwudziestym razem zabrzmi to bardziej wiarygodnie – wywrócił oczami.
- Myślę…
- Nie myśl, czuj! Co byś zrobiła, gdybyś musiała wybrać? Dziś. Tu i teraz – zapytał przybierając bardzo tajemniczy ton.

Tymczasem kilka metrów dalej biedny onkolog pierwszy raz w życiu z premedytacją miał złamać prawo. Był zdenerowany i spocony. Buty skrzypiały, okolary przeszkadzały, a czapka niemiłosiernie gryzła w czoło. Ale robił to dla nich. No, i może po części dla siebie. W końcu po tylu latach swatania tej dwójki happy end zwyczajnie mu się należał. Rozejrzał się nerwowo wokół i upewniwszy się, że jest zupełnie sam, wziął energiczny zamach i ...

Drżącymi rękami ukrył młotek w kieszeni bluzy i ciągle kierowany silnym stresem udał się z powrotem w kierunku sali wykładowej. Na korytarzach panowała cisza i błogi spokój. O tej porze większość normalnych ludzi spacerowała albo przesiadywała w barze.
- House miał rację – pomyślał. Nikt nie zwrócił na niego większej uwagi. A musiał przyznać, że faktycznie wyglądał bardzo podejrzanie. Zdenerwowany, z pochyloną w nienaturalny sposób głową mijał kolejnych gości i gdyby nie te ciemne okulary, każdy bez trudu wyczytałby w jego oczach przyznanie się do winy: „Tak to ja zamierzałem zbić szybkę wywołując fałszywy alarm przeciwpożarowy i narażając niewinne staruszki na niepotrzebny stres, ale to wszystko w dobrej wierze więc nie zamykajcie mnie w więzieniu”.

- Dlaczego do cholery nic się nie dzieje?! – diagnosta zachodził w głowę, przecież wiedział, że przyjaciel byłby do tego zdolny. Dlatego powierzył mu to zadanie. No chyba, że wpadł na genialny pomysł, by zrobić to po swojemu i za chwilę wpadnie tu wygłosić kolejny wykład z serii „Życiowe mądrości i dobre rady wujka James’a Wilsona”. Musiał szybko wymyśleć jakiś plan awaryjny. Coś co sprawi, że racjonalna Cuddy znów rzuci mu się w ramiona nie myśląc, że za chwilę spłonie w pseudo pożarze.
- House!!! – z zamyślenia wyrwał go jej donośny krzyk. – Drzwi się zacięły! – spojrzał na administratorkę próbującą wydostać się na zewnątrz.
- Czy ja wyglądam na kogoś kto potafi przenikać przez ściany? – rzucił jej sarkastyczne spojrzenie.
- To nie jest śmieszne. Muszę stąd wyjść – mówiła zdenerwowana.
- Daj spokój. Mała jest przecież z niańką "Luizą" – ostatnie słowo wypowiedział drwiącym tonem.
- Jak w przedszkolu. Teraz będziesz go tak przezywał, bo zabrał ci twoją ulubioną zabawkę – wywróciła oczami.
- Ale to śmieszne, przyznaj.
- To głupie. Masz telefon? Nie zamierzam tu siedzieć w nieskończoność.
- Przykro mi. Wilson twierdzi, że jestem jeszcze za mały na takie elektroniczne zabawki – westchnął rozbawiony.
- Ciebie to bawi?
- Odrobinę. Poza tym uspokój się, na pewno, ktoś w końcu zauważy, że nas nie ma.
- Tak za godzinę albo dwie, jak skończy się przerwa.
- Boisz się? – zapytał przybierając nagle bardzo poważny ton.
- Każdy normalny człowiek, by się bał znajdując się z kimś takim jak ty w jednym na dodatek zamkniętym pomieszczeniu.
- Wiesz o co pytam.
- Zastanawiasz się, czy znów się na ciebie nie rzucę? – oparła się delikatnie o ścianę. – To co dziś powiedziałeś o mnie, o nas… - zaczęła niepewnie.
- Mogłem się mylić – wszedł jej w słowo.
- Ty nigdy się nie mylisz – westchnęła odwracając wzrok. Uśmiechnął się.
- Więc, co do Lucas’a też miałem rację? – bardziej stwierdził niż zapytał.
- Po części. Ale to niczego nie zmienia. Nie zmienie swojej decyzji – tłumaczyła udając się z powrotem w głąb pomieszczenia. House zauważył postać czającą się tuż za drzwiami. Zaczął nerwowo gestykulować. Wskazał na zegarek, a następnie na swoje uszy, dając tym samym wspólnikowi do zrozumienia, że chyba o czymś zapomniał. - Alarm, panika i te sprawy - mówił licząc, że onkolog wyczyta wszystko z ruchu jego warg. James zrozumiał. Uśmiechnął się bezczelnie, wzruszył nonszalancko ramionami i wskazał na stojacą na środku sali administratorkę. - Czy z nim zawsze musi być pod górkę - wybełkotał zrezygnowany diagnosta. Lisa stała odwrócona do nich tyłem, nieświadoma tego całego cyrku rozgrywającego się tuż za nią. House zrozumiał, że Wilson stchórzył i teraz pozostało mu już liczyć tylko na swój własny urok osobisty i jej niewątpliwą słabość względem niego. Cóż, sam musiał wywołać owy pożar.

- Może to twoja ostania szansa, by powiedzieć mi co naprawdę czujesz? – powoli zmierzał w kierunku swojej ofiary. Dał dyskretny znak aby przyjaciel przygotował sprzęt do zrobienia kilku, miał nadzieję bardzo ciekawych zdjęć.
- Aparat fotograficzny to nie młotek – pomyślał nadal jeszcze lekko podenerwowany Jimmi. Tyle mógł dla niego zrobić.
- To nie ma sensu – broniła się Lisa.
- Co?
- To. Nasze gierki. Potajemne spotkania i tego typu rozmowy – westchnęła odwracając się do niego przodem. Wiedziała co robi. Czym ryzykuje.
- Ale to ty chciałaś się spotkać – mówił nie spuszczając z niej wzroku.
- Żeby to zakończyć.
- Jesteś pokręcona – uśmiechał się od ucha do ucha patrząc jak się męczy. – Chciałaś się spotkać, by oznajmić mi, że nie możemy się spotykać – zmarszczył brwi.
- Nie kpij – upomniała rozbawionego diagnostę. – Ale tak. Coś w tym stylu.
- Chcesz tego? – zapytał już całkiem poważnie. – Chcesz, by to się skończyło? – zrobił kolejny krok w jej kierunku. Byli zdecydowanie zbyt blisko, zwłaszcza jak na gust Lucasa stojącego tuż za plecami niczego nieświadomego James’a.

mazeltov

OMG ach ten Wilson niepokorny

a Lucas obserwujacy cala sytuacje

teraz wroci do pokoju spakuje majteczki i odjedzie i bedzei happy end

albo zrob to sama juz nic nie mowie zeby nie zapeszyc i juz czekam na kolejna czesc

martusia14

OLA336

Lisek, wyglądam tak

Boże, to jest piękne

Ja nie wiem czemu, ale siedzę i płaczę

Naprawdę siedzę i płaczę

Boże, kocham twojego House. Gdybym miała go scharakteryzować… nie nie biorę się za to. To mnie przerasta. Ale on jest moim zdaniem idealny. Dupek, ale zarazem zachowuje się bardzo dojrzale i… nie, nie wiem co napisać. „Dojrzale” to nie najlepsze słowo. Ale ja takiego House kocham. Pięciolatka, który potrafi zachować się odpowiedzialnie i dojrzale wtedy kiedy jest to potrzebne, który potrafi usiąść i poważnie porozmawiać i który… nie no ja pisze i stwierdzam, że to co pisze nie ma sensu Widzisz co ty z ludźmi robisz?

neko.md

monad

JAAAAAAAAAA!!!!!!!!! Lucas za plecami Wilsonka

Dobre, ciąg dalszy będzie pewnie niezły

Powiem to co zwykle, Wilsonek jest kochany

dialogi Cuddy & House Twojego autorstwa zawsze wywołują u mnie uśmiech na twarzy

Dlatego uwielbiam Twoje fiki, są zawsze tym czego od nich oczekuję

I nigdy się na nich nie zawiodłam

BRAWO! BRAWO! BRAWO! Po stokroć BRAWO!

sylrich05

boskie. czekam na cd.

maagdaa

Ooooł maj gad ! ;O

Lisku, szybko ciąg dalszy !

coolness

Wiesz lisku, że jesteś jedną z osób które mnie trzymają w tym dziale jeszcze?
Bo tak to bym już dawno spakowała manatki i całkowicie przeniosła się do Hilsonka^^

Kocham, kocham i jeszcze raz kocham

To jest boskie!

czarodziejka

Lisku ja takie reflekasyjne ubóstwiam!

Coccinella

Proszę państwa co za emocje! Co za emocje! Lisek zbliża się do momentu kulminacyjnego, ale zawodnik Wilson wszystkich kiwa. Staje się szefem rozgrywającym piłką. Ale proszę państwa! Proszę państwa! Faul na Lucasie! Biedny piłkarz, czy on się podniesie z murawy?

Lisku, po prostu ten fik jest mądry i zabawny. Uważaj bo niedługo stanie się lekturą szkolną.

Ulubione zdanka :

lisek

Mazeltov Twoja wersja zdecydownie mi sie podoba, ale, czy tu tak będzie

Martusia

uwielbiam Twoje dywagacje

Już ja wiem, na co liczycie

ale nie ma tak łatwo

Oluś, ale dlaczego ty płaczesz

Ps. Odstawiłaś najpiękniejszą definicję House'a z jaką się spotkałam

Neko. md, jej proszę nie zawstydzaj mnie

Monad

dziękuję

To miłe, że podobają ci się moje dialogi, bo pisanie ich zabiera mi najwięcej czasu

Syrlich, dziękuję

Maagda, nie wiem, jak będzie z tą szybkością, mam tyle do zrobienia, że połowy zapomniałam

Jakastam, to naprawdę piękny komplement

dziękuję

Czarodziejko

dziękuję za tak obszerny komentarz

Lubisz refleksje to może to cuś ci się spoboba

http://www.housemd.fora.pl/huddy,21/i-stalo-sie-nz,5904.html
Wiem, bezczelna autoreklama

ale nikt nie musi czytać przecież

Dzięki za błędzik, ale z tą genialności to gruba przesada, że tak to ujmę

Cocci

Cudowniasta Coccinka i jej błyskotliwe komenty

Powinnaś robić za recenzenta

Oczywiście gdyby nie udało ci się wygryźć Shora

Ale to mało prawdopodobne

Dzięki

A next part

cóż na razie w fazie dopracowywania technicznego i logistyczengo, ale robie co mogę

magdalenka

no tak , a ja w swej głupiej naiwności wyjechałam nie wiedząc że coś nowego napisałaś...
nie miałam dostępu do netu przez ponad tydzień, ale spokojnie nie był to odwyk, bo pierwsze co zrobiłam jak już kompa dopadłam to sprawdziłam forum.

i tak (proszę nie bic jeśli za ostro):
pierwsza częśc odrobinę mnie rozczarowała- nie było tam twojego nieziemskiego poczucia humoru, a poza tym House upijający się po drobnym potknięciu? tu mi zgrzytnęło nieco
2 częśc- opis ich seksu powiał mi Harlekinem, ale poza tym już lepiej
dopiero od 3 części czytało mi się z polotem, humor powrócił, gierki powróciły, iskra między H i C była, postacie pokazujące siebie i to że w ogóle żyją, bo w serialu to już chodzące trupy czasami.
Wilson i jego buty i młotek i aparat - rewelka

cytat:
"Niestety nie zdawali sobie sprawy z tego, że czasem goniąc własne marzenia można stracić coś więcej. Można stracić szansę na ich spełnienie." i to jest strzał w dyszkę!

jak dla mnie rozkręciłaś się bo na początku myślałam że melodramat i telenowela po całości będą

p.s. ja wiem że chcesz podkręcic nasze zainteresowanie ale JAK MOŻNA W TAKIM MOMENCIE PRZERYWAC?????!!!!!! toż z Lukasem padłam na łopatki...

lisek

Melodramatycznie, ale… cóż może mnie nie zabijecie. No chyba, że Magdalenka

Wiem, że lepiej wychodzą mi pełne humoru teksty, ale czasem mam ochotę napisać coś właśnie takiego melodramto-telenowato-innego. Niestety wiem, że nie jest najlepiej, a mój humor i tak się przebija w poszczegónych scenach więc wychodzi czasem dziwnie niby dramat, a za chwilę ktoś się śmieje. Chyba faktycznie powinnam pozostać przy lżejszych tekstach. Magdalenko dzięki za cenny koment. Tego typu uwagi zawsze wskazane

VIII

Dwie pary oczu wpatrzone w siebie jak w obrazek i dwie kolejne przyglądające się im w wielkim skupieniu. Z tą różnicą, że jedne z nadzieją, a drugie z przerażeniem. Wilson był pewien, że wreszcie coś musi się stać. Nie przypuszczał tylko, że akurat coś takiego. Szykował się właśniej do strzelenia kilku fotek, gdy ktoś wyrwał mu aparat z ręki. James omal nie zemdlał. Był blady, serce waliło mu jak oszalałe, ale gdy spojrzał na intruza trzymającego jego aparat uśmiechnął się w duchu. Od początku wiedział, że musiało się to tak skończyć.
- Spadaj – polecił purporowy detektyw.
- Chyba kpisz? – odburknął mu onkolog. – Nie zostawie waszej trójki samej – wyjaśnił. – Poza tym daj im chwilę – dodał łapiąc wściekłego Lucas’a za rękę.
- Na co mam im dać więcej czasu?! Żeby się na siebie rzucili? Żeby mnie zdradziła? Nie pozwolę mu jej omotać. Miał swoją szansę i nigdy jej nie wykorzystał – mówił wzburzony.

Tymczasem w sali...

- House, ja muszę iść do przodu – wyjaśniła patrząc mu głęboko w oczy.
- Ale ja też idę do przodu – dodał robiąc kolejny krok w jej stronę. Wolna przestrzeń między nimi właśnie zmniejszyła się do zera.
- Nie zbudujemy związku opierając go tylko na „tym” – odpowiednio podkreśliła ostatnie słowo.
- Chyba, że „to” wychodzi rewelacyjnie – uśmiechnął się na samo wspomnienie. Lisa lekko się speszyła. – Ale zrobię jak uważasz – westchnął.
- Co?! – zapytała zaskoczona. – Ty zrobisz co ci każe?! – była komepletnie zszokowana. Węszyła jakiś podstęp.
- Nic nie kombinuje – rzucił od niechcenia jakby czytając jej w myślach. Widział jak stopniowo topnieje lód w jej zielono-niebieskich oczach, był pewien, że ulegnie.
- House… - zaczęła drżącym głosem. – Pamiętaj, że zawsze chciałam, żeby nam się udało, czekałam, ale ty nie robiłeś nic. Albo robiłeś wszystko, by zniszczyć to co jest między nami. Zawsze będziesz dla mnie kimś ważnym, wyjątkowym, ale… - w tej chwili pocałowała go bardzo delikatnie i namiętnie zarazem. – To pożegnalny pocału… - nie dokończyła, bo w tym momencie w pomieszczeniu pojawili się dwaj dobrze znani im mężczyźni. Jimmi spoglądał nerwowo raz na House’a i Cuddy, a raz na wściekłego Lucas’a. Nikt nie wiedział co się tak naprawdę stało. Każdy w głowie układał sobie swoją wersję wydarzeń.
- Lucas? Wilson? – pierwsza odezwała się zdezorientowana Cuddy.
- Więc ten idiota miał rację – wzburzony detektyw wskazał na diagnostę. Ten jednak milczał. Ciągle słyszał jej słowa, zostawiła go. – Potrzebowałaś niańki, by móc spokojnie się z nim spotykać – tym razem zwrócił się do Lisy.
- To nie tak – zaprzeczyła. – Po prostu musiałam zakończyć pewien rozdział w moim życiu, by móc na spokojnie zacząć nowy – mówiła stonowanym, spokojnym wręcz zrezygnowanym głosem.
- Chcesz mi powiedzieć, że House znika z twojego, to znaczy z naszego życia? – zapytał ze strachem w głosie. Nie był pewien kogo wybierze. Wiedział, że ową dwójkę łączy coś głębokiego i niezwykłego. Skinęła głową. Złapała House za rękę lecz ten odepchnął ją automatycznie. Łzy napłynęły jej do oczu.
- Żegnaj – niemalże wyszeptała. Teraz było ich dwoje. Dwoje najbardziej nieszczęśliwych ludzi na ziemi. Złe wybory rodziły złe konsekwencje. Onkolog podobnie jak diagnosta stał wryty zupełnie nic z tego nie rozumiejąc. Spojrzał z politowaniem i współczuciem na wychodzą parę. Schował twarz w dłoniach. Powolnym krokiem zmierzał w kierunku stojącego na środku sali przyjaciela. Położył mu rękę na ramieniu.
- Przykro mi… - nic więcej nie mógł zrobić.
- A mnie nie – Greg podniósł wzrok i uśmiechnął się złowieszczo.
- House, przed chwilą byłeś na skraju rozpaczy, a teraz uśmiechasz się głupkowato udając, że nic się nie stało.
- Czyli wypadłem wiarygodnie? – spojrzał na zszokowanego Wilsona.
- Udawałeś?! – wykrzyczał tracąc cierpliwość.
- Ledwo powstrzymawałem wybuch śmiechu widząc minę tego naiwniaka – wywrócił oczami.
- Wiesz, może ja czegoś nie rozumiem, ale Cuddy przed chwilą dała ci kosza – Jimmi podrapał się po głowie.
- Przed chwilą Cuddy całowała mnie na oczach swojego pseudo chłopaka – poprawił przyjaciela.
- Ale wyszła z nim – onkolog nadal nic nie rozumiał.
- I myślisz, że po tym co on tu widział i po tym czego nie widział, ale o czym Cuddy wie, że się stało, tak mam na myśli wczorajsze przedpołudnie i noc - wyjaśnił. - Mają w ogóle jeszcze jakąś szanse? – wzruszył ramionami.
- Przerażasz mnie – szeroko otwarte brązowe oczy mówiły wszystko.
- Zgłodniałem – diagnosta przerwał niezręczną ciszę.
- No co?! – zapytał powoli odzyskujący równowagę psychiczną Wilson.
- Czekam na zaproszenie – wyjaśnił i posłał mu bezczelny uśmieszek.
- Myślałem, że udajesz – Jimmi wzniósł oczy ku górze i ruszył w stronę wyjścia. – No choć już. Moje frytki nie będą czekać w nieskończoność – wydukał. – Poza tym chce poznać ciąg dalszy twojego planu – spojrzał na House’a podążającego tuż za nim.
- Nic ci nie powiem. Nawet na to nie licz. Nie potrafisz zbić głupiej szybki więc na nic mi się już nie przydasz – posłał mu oburzone spojrzenie. – Ale wiesz, z tym, żeby przyprowadzić tu Lucas’a to muszę przyznać, że przeszedłeś samego siebie. Nie ma to jak film na żywo. Zdjęcia pewnie nie zrobiłyby na nim już tak dużego wrażenia – poklepał go po lecach.
- Tak. Zdecydowanie na żywo wyglądasz dużo bardziej przerażająco – zakpił. - A tak w ogóle to sam się napatoczył. Myślałem, że cię zastrzeli jak zaczęliście się całować – Jimmi również zaczął dostrzegać zabawność tej sytuacji.
- Jasne. Wisisz mi dwie duże porcje frytek i sałatkę – krzyknął za idącym przodem onkologiem.

czarodziejka

pierwsza

!

Lisku piękne!

Kocham jak coś ma taki melodramatyczny akcent, ale za takie zakończenia to ja ubóstwiam autorkę.

Zaczynając ten rozdział nawet przez chwilę nie spodziewałam się takiego zakończenia. Zaskakujesz - co wielu sobie ceni.

Nie spodziewałam się, ale w sumie to cały House.

I Lukas zafundował sobie seans na żywo.

Ciekawie, co będzie miał do powiedzenia Lisie.

I dlaczego ona jest taka ślepa i uparta.

Ale takie jest życie... Niesprawiedliwe w każdym calu. Niektórzy ngdy w czasie całej swej egzystencji nie musieli się o nic matwi, zawsze ktoś robił to za nich, a są tacy, którzy całe życie mają pod górkę... choć wcale na to nie zasługują, a jednak potrafią być szczęśliwi...
Coś mnie wzięło na wywody, ale tak jakoś, zresztą nie ważne.
Lisku, dziękuję Ci.

Za to, że piszesz i dzielisz się z nami swoją twórczością, że nie wędruje ona do szuflady. Bo to jest cudowne.

Raz lepiej, raz gorzej, ale zawsze zgrabnie wychodzisz na prostą.

Pozrdawiam cieplutko.

Życząc wena i dużo czasu.

magdalenka

wcale nie jest melodramatycznie, znaczy jakby spojrzec ze strony Cuddy to jest, ale z House'a i Wilsona to po prostu jedna wielka masakra komediowa!
knujący House i Wilson niewiedzący co się dzieje - to jest to!!!

coolness

Lisku, czy ja ci mówiłam, że kocham wszelkie sytuacje w twoich fickach?
Jeśli nie, to mówię to teraz, jeśli tak, to powtarzam.
Jestem całkowicie zauroczona twym fickiem.

OLA336

Ps. Chyba najbardziej zagmatwana, poplątana, pokręcona definicja House’a z jaką się kiedykolwiek spotkałaś

Jimmy! Jaki z niego gangster

! Nie dał się detektywowi! Brawo!

House, co ty kombinujesz?

Kurde, zaczynasz mnie przerażać.

Dzisiaj nie płacze

Tylko z uśmiechem na twarzy kończę pisać komentarz

Część jak zwykle piękna i wspaniała

Kocham

neko.md

monad

Ja też uważam, że to nie jest dramat

Z punktu widzenia Lucasa pewnie jest (ale on jest dla mnie mało ważny

), z punktu widzenia Cuddy też pewnie jakoś, ale wiadomo, że lisek chce jej świetlanej przyszłości z Housem więc też teoretyczny dramatyzm chwili mnie nie przeraża

A jeśli chodzi o pozostałą dwójkę, czyt. House & Wilson, to to jest komedia w najlepszym gatunku

Powtórzę się po raz pięćdziesiąty ósmy

w przypadku fików by lisek, Wilsonek przyćmiewa mi wszystko, jego blask, mądrość, pomysłowość biją wszystko inne na głowę

łącznie z Huddy

No ale czym byłoby Huddy bez cudownego Wilsonka? W ogóle by nie istniało

Jestem zachwycona lisek jak zwykle

Cralite

Super

Cała sytuacja to po prostu mistrzostwo świata

Jimmi xD zdecydowania bohater odcinka

I jak załatwił Lucasa

Poza tym szczera rozmowa Huddy i oczywiście przecudowna końcówka x) Nie no uwielbiam tą część

Lisku powiedz tylko, że będzie happy end? Chociaż minimalny?

Wena

maagdaa

Cudo, no !

Czemu tak krótko ?!