Pada [M]

Kejli

To jest mój taki mały debiut w fandomie. I to debiut w drugim poście. Lojalnie ostrzegam, że mam słabość do zdań wielokrotnie złożonych (i długich wstępów, jak widać). Pisałam to po to, by poćwiczyć opisy, które są dla mnie koszmarem i chyba coś z tego wyszło. W każdym razie bardzo proszę o komentarze. Niby można to podciągnąć pod inne pary, ale ja to pisałam jako Huddy... Trochę się boję...

Zweryfikowane przez autorkę. Choć autorka nie wie, czy trzynaście to nie za dużo.

Pada.

Nastał właśnie jeden z tych upalnych, letnich wieczorów. Słońce chyliło się ku zachodowi, a z przeciwnej strony nadciągały ciemne chmury, zwiastujące burzę. W oddali słychać było ciche grzmoty. W jednym z wielu okien, w jednym z wielu domów na przedmieściach miasta Princeton, gdzieś w stanie New Jersey coś zabłysnęło. Po chwili można było zauważyć zarys kobiecej sylwetki. Kobieta usiadła na miękkim fotelu i okryła się kocem. Jej jedynymi towarzyszami byli kubek z gorącym Earl Greyem i latarka, tak na wszelki wypadek. Kobieta nigdy nie lubiła burzy, a tu, gdy była sama w dużym domu, strach doskwierał jej jeszcze bardziej. Wzięła kubek w ręce i upiła łyk, ale natychmiast tego pożałowała, gdyż gorący płyn poparzył jej język. Grzmoty były coraz głośniejsze, a niebo z minuty na minutę robiło się ciemniejsze. Ciemna ulica co i rusz rozbłyskała świetlistymi błyskawicami. Kobieta objęła kolana rękoma i, o ile to możliwe, jeszcze bardziej wtuliła się w fotel. Bała się coraz bardziej. Głupia burza! Że też musiała trafić się akurat dzisiaj!
Po chwili do grzmotów i piorunów dołączył porywisty wiatr. Obijając się o ściany domów tworzył straszną, choć niesamowitą melodię. Najpierw ciche, łagodne dźwięki, które potem przechodziły w groźne pomruki i wysokie tony. Trochę przypominało jej to grę na pianinie. Uśmiechnęła się smutno. Z rozmyślań wyrwał ją kolejny głośny huk. Latarka, którą przez przypadek strąciła, potoczyła się po podłodze w kierunku drzwi. Po chwili lampki pokoju zamigotały i zgasły, a New Jersey zatonęło w ciemnościach. Przestraszona kobieta wyplątała się z koca, klnąc cicho pod nosem i szybko poszła po latarkę. Gdy trzymała ją w rękach, trochę się uspokoiła. Zapaliła ją i z powrotem usiadła na fotelu. Po chwili usłyszała, jak krople deszczu obijają się o dach. W mgnieniu oka krople zamieniły się w prawdziwą ulewę. Siedziała tak, słuchając melodii. Jej wrażliwy słuch wychwycił jednak dźwięk niepasujący do reszty. Stuk, stu, stuk, zdawało się słyszeć. Stukanie zamieniło się w pukanie. Kobieta dopiero po chwili skojarzyła, skąd ono pochodziło. Ktoś pukał. Najpierw myślała, że to jej umysł robił jej żarty, ale pukanie stawało się coraz bardziej natrętne. Trochę zdenerwowana znowu wstała i ruszyła korytarzem w stronę drzwi. Delikatnie je otworzyła. W nikłym świetle latarki ujrzała zarośnięty policzek. Zaświeciła wyżej, a właściciel owego policzka zamknął oczy, widząc jasny promień. Kobieta patrzyła ze zdumieniem na mężczyznę, którego zobaczyła. Był ostatnią osobą, którą spodziewała się ujrzeć tego wieczora. Uszczypnęła się leciutko w rękę, ale on nadal tam stał. A mężczyzna otworzył usta i stwierdził najbardziej oczywistą rzecz.
- Pada.
W innych okolicznościach kobieta z pewnością zaśmiałaby się widząc irracjonalność tej sceny. Jednak teraz jej odczucia były zupełnie inne. Wpatrywała się w błękitne oczy gościa. Znowu jej się nie udało! Opuściła wzrok i szerzej otworzyła drzwi w niemym zaproszeniu. Jak zwykle bezbłędnie odszyfrował przekaz.
Ułamek sekundy później mężczyzna stał już w suchym korytarzu i rozglądał się na boki. Jego bystremu spojrzeniu nie uciekł koc, latarka i kubek, z letnim już Earl Greyem.
Zawsze bała się burzy. Zapewne gdyby ta noc dwadzieścia lat temu była pogodna do niczego by nie doszło. Ale wtedy nie wiedział, że się bała. Teraz był już świadom, a mimo wszystko stał tu i wpatrywał się w nią. Zarówno on, jak i ona wiedzieli, do czego dojdzie. Jednak żadne nie opuściło wzroku, dając na to ciche przyzwolenie. Podszedł do niej i przyciągając ją lekko do siebie zaczął ją całować. Delikatnie, zupełnie jak nie on. Kobieta wplotła dłonie w jego rozwichrzone i wilgotne od deszczu włosy, gwałtownie oddając pocałunek. Jego dłonie zawędrowały w okolice jej biustu. Rozpiął jej sweter i rzucił na podłogę. Sięgał do guzików bluzki, gdy ona odsunęła się od niego, i łapiąc go za rękę, poprowadziła w kierunku sypialni. Drzwi zamknęły się za nimi z głośnym trzaskiem…

Mężczyzna zasnął. Kobieta zaś, słuchając kropelek deszczu, które delikatnie odbijały się od szyb, zeszła na dół. W salonie nadal stał kubek z Earl Greyem. Upiła łyk. Zimny, stwierdziła w myślach…

marysiaaa

ojejciujejciu!

świetny debiut!

monad

Będę chyba pierwsza

Podobało mi się i to nawet bardzo. Długie opisy jak najbardziej! Dobrze mi się to czytało. Ta burza, deszcz, wiatr, błyski, gasnące światło. Atmosfera. NICE!

W tym przedostatnim akapicie coś bym zmieniła. Ale to już tylko tak piszę żeby nie wyszło że jest idealnie

Kejli

Jaka szkoda, ze mnie teraz nie widzicie. Szczerzę się jak głupia i co i rusz czytam wasze komentarze. Monad, dzięki za uwagi. Ale to zdanie miało mieć taki wydźwięk, i chyba go nie zmienię. No chyba, że bardzo drażni

Jeszcze raz dzięki za komentarze. Każdy jest dla mnie na wagę złota, ale to chyba takie zboczenie po poprzednich opowiadaniach

klecza

Podobało mi się. Debiut możesz zaliczyć do udanych, myślę, że tu każdy się ze mną zgodzi.

Miniaturka bardzo klimatyczna, spokojna, pełno w niej uczuć, choć niewiele opisanych. Ładne.
Fakt, masz predyspozycje do pisania zdań wielokrotnie złożonych (zresztą ja tez, więc sięnie czepiam

), ale tutaj to tylko dodaje uroku, zachowuje tę spokojną atmosferę. Bo tu nie ma akcji, ale krótka chwila nasiąknięta uczuciami.
I podoba mi się też to, że gdyby dział Fan Fiction nie był podzielony na pairingi, to nie można byłoby jednoznacznie stwieirdziżadne kim to jest, bo nie pojawiło się żadne imię. Jedynie zostałby kontekst.

A patrząc z natury technicznej, zabrakło mi kilku przecinków.
No i tutaj:

Sarusia

Hm. Hmmmm. Nie wiem jak się ustosunkować. Jestem sceptyczna.

Na pewno masz bardzo dobry styl, aczkolwiek jakieś drobne błędy były. Te, które klecza już wskazała, na przykład. Albo w jedym zdaniu było powtórzone "jej", ale nie umiem go teraz znaleść.
Ale jak mówię - styl jest dobry. Ponadto dbałość o zapis, klasyfikacja wiekowa, oznaczenie w temacie - wszystko jak należy.
No i jak na debiut - jest bardzo dobrze!

Tytuł na wielki plus! I to zdanie o padaniu też! Bardzo mi się spodobało.

Tylko treść mi jakoś nie leży. Od tak wpadł, pokochali się i koniec fika. Szkoda, że ani razu nie padło żadne imię. Mnie trochę męczyło to ciągłe jej, ona, jemu, on.
Niektóre opisy też do mnie nie trafiły. Były za bardzo wypełnione epitetami. To było takie melodramatyczne. Jak ktoś lubi, to super. Ja po prostu lubię średnio. No i to szczypanie się w rękę - jakże popularne we wszystkich opowiadaniach i powieściach, ale kto u licha naprawdę tak robi?
Przy czym to wszystko jest sprawą gustu, więc nie bierz tego do siebie. Nigdy nie będzie tak, że przypasujesz wszystkim.

Niemniej jednak, jeśli pojawi się coś nowego napisene przez Ciebie, to na pewno przeczytam.

Pozdrawiam, życzę Wena i wytrwałości w pisaniu!
Sarusia

martusia14

To jest debiut?No chyba sobie żartujesz.
Wszystko jak dla mnie super opisane.Pełno tu spokoju,uroku chociaż że jednak to burza była.

Był nawet jej lęk przed samotnością wśród ciemności podczas burzy,ale nagle przyszedł on jej ukojenie,jej lekarstwo na całe zło oraz na lęk.

Pisz,ponieważ masz potencjał a to jest najważniejsze przecież

klecza

Kejli

Dziękuję, naprawdę dziękuję za wszystkie komentarze. To dla mnie naprawdę ważne.
Wskazane błędy poprawiłam, ale interpunkcja to zło i mnie chyba nie lubi. Aczkolwiek staram się nad tym pracować.
Dzięki Ci, Sarusia za komentarz. Nigdy nie jestem do końca zadowolona ze swoich utworów, a tu, tak naprawdę podoba mi się Earl Grey i sam początek. Próbuję wczuć się w tematykę House'ową, więc początki są, jakie są. Postaram się poprawić na przyszłość, ale ficki z opisami nigdy nie były moją mocną stroną. O wiele bardziej lubię pisać ficki z dialogami.
Klecza, to nic takiego... Kilka miniaturek do serialu BrzydUla i dwa dłuższe teksty, z których o jednym staram się zapomnieć. Ale żeby ćwiczyć styl nada się prawie wszystko.
Niby mam pomysł na coś, ale nie wiem czy coś z tego czegoś wyjdzie. Pożyjemy, zobaczymy.
Jeszcze raz dziękuję za komentarze. To naprawdę mobilizuje.

Dioda14

śliczne...boskie...cudowne...(napiszę jak dojdę do siebie)

Sarusia