Opowieść Wigilijna [M]

Katarzyna

Marry Christmas and... Happy Go to Hell

Gregory House nienawidził świąt. Odkąd w wieku pięciu lat uświadomił sobie, że święty mikołaj to jedna wielka bujda nigdy się nimi nie radował. Nie rozumiał co może być tak podniecającego w obdarowywaniu się nikomu nie potrzebnymi upominkami i obżeraniu się do granic możliwości. Tego dnia – 23 grudnia, wyszedł ze szpitala w pośpiechu, chcąc za wszelką cenę pozostać niezauważonym przez wścibskie oczy jego, tak zwanego, przyjaciela Jamesa Wilsona. Kiedy znalazł się już w swoim mieszkaniu było po 21. Rzucił klucze i kurtkę tuż bok wieszaka, nie zawracając sobie głowy porządkiem, a raczej jego brakiem. Podszedł do telefonu i wpatrywał się przez niego przez chwilę. Podniósł słuchawkę i powoli wykręcił numer rodzinnego domu, jednak kiedy rozbrzmiał pierwszy sygnał rozłączył się. Nie odłożył słuchawki na miejsce, położył ją tuż obok – nie chciał z nikim rozmawiać. Usiadł na kanapie i nalał sobie pełną szklankę swojego ulubionego, brązowego płynu. Kilka szklanek później przyszedł sen…

***

Zbudziło go trzaśnięcie drzwi i chłód, który wdarł się do jego mieszkania. Nie mógł być to przeciąg, ponieważ nie miał zwyczaju otwierać okien, kiedy temperatura na dworze wynosi co najmniej -200 stopni. Nie mógł być to również Wilson, ponieważ ukradkiem wykradł mu swoje klucze. Oczywiście miał zamiar je oddać… zaraz po świętach. Wstał i nagle jego oczom ukazała się wysoka, dobrze mu znana blondynka. Stała naprzeciw niego, wpatrując się w jego zaskoczoną twarz. Stała tam – tak po prostu. Bosa, w białej sukience do kolan, uśmiechając się delikatnie. House otworzył usta ze zdziwienia… Przecież to było nie możliwe, czyżby znowu miał halucynacje? Czyżby śnił?

- Amber? – Wydukał z trudem.

- Jestem duchem minionych świąt… - Odpowiedziała tak dobrze znana mu kobieta.

Przetarł oczy ze zdziwienia i dyskretnie uszczypnął się w przedramię. Zabolało… co znaczyło, że nie spał. Czyli zostały halucynacje. Amber wyglądała dokładnie tak samo, jak wtedy kiedy rozmawiał z nią po raz ostatni. To znaczy… kiedy rozmawiał z nią w autobusie, zanim wybudził się ze śpiączki. Nigdy nikomu o tym nie mówił, być może właśnie na tym polegał jego problem.

- House wyglądasz jakbyś ducha zobaczył. – Powiedziała blondynka uśmiechając się ironicznie. Zrobiła krok w jego kierunku, by po chwili stanąć dokładnie naprzeciw niego. – Jestem tutaj, żeby ci coś pokazać. – Złapała go za rękę i nie mówiąc nic więcej wyprowadziła go z mieszkania. O dziwo nie odczuwał chłodu, ani bólu nogi. Nie mógł również wydusić z siebie słowa. Próbował sobie to wszystko poukładać, racjonalnie wytłumaczyć, jednak nic nie przychodziło mu do głowy. Postanowił się wziąć w garść. Halucynacja halucynacją, ale nie może przecież wypaść na głupka, przed swoją nieżyjącą podwładną.

- O co w tym wszystkim chodzi? – Zapytał, tak naprawdę nie spodziewając się odpowiedzi. – Nowa wersja „Opowieści wigilijnej”?

- Coś w tym stylu. Jesteśmy na miejscu.

Stali przed wejściem do jej mieszkania, do mieszkania Wilsona. Nie zdołał nawet mrugnąć kiedy znaleźli się w środku. Pomieszczenie wypełnione było światłem bijącym od kominka i przygaszonych lamp. Do jego nozdrzy docierał dobrze mu znany zapach pieczeni a’la Wilson. Zrobił krok do przodu zostawiając swoją towarzyszkę w tyle. Wszedł do kuchni by zobaczyć swojego przyjaciela nakładającego do stołu.

- Wszystko gotowe, kochanie. – Powiedział onkolog i poszedł do kobiety stojącej w progu. Objął się w pasie i pocałował czule. Amber wyglądała pięknie. Rumiana i pełna życia śmiała się z dowcipu opowiedzianego przez Jamesa. Siedzieli przy stole wpatrując się w siebie nawzajem, ciesząc się tylko i wyłącznie swoją obecnością, niczego więcej nie potrzebując. House odwrócił się na pięcie i spiorunował wzrokiem swoją trupią towarzyszkę. Gdyby wzrok umiał zabić, Amber z pewnością straciłaby życie raz jeszcze.

- Co to ma niby być? – Warknął. Kobieta podeszła do niego i położyła mu dłoń na ramieniu.

- Są szczęśliwi. – Powiedziała. – Ty byś nie chciał?

- Nie. – Odpowiedział zdawkowo. – Dowiem się w końcu po co ta cała szopka? – Amber zmierzyła go wzorkiem.

- To minione święta. Tak spędził je twój najlepszy przyjaciel, kiedy ty siedziałeś sam, topiąc swoje smutni i żale w szklance Burbona. Zapraszał cię jednak odmówiłeś. Dlaczego? – House westchnął. Ta halucynacja z sekundy na sekundę stawała się coraz gorsza. Ponowił uszczypnięcie – nic.

- Bo nie miałam ochoty patrzeć jak się obściskujecie. Chociaż gdyby zaproponował mi noc z tobą, zamiast przypalonej kolacji nie zastanawiałbym się nawet przez chwilę.

- House, jesteś dupkiem.

- Amber, jesteś trupem.

Wymienili spojrzenia. To wszystko zakrawało na ostre wariactwo. Amber ponownie złapała go za rękę.

- Czas wracać. – Powiedziała. Zdążył raz jeszcze rzucić okiem na sielankowy, kuchenny obrazek i znalazł się w swoim mieszkaniu.
Siedział na kanapie tępo wpatrując się w bliżej nieokreślony punkt w przestrzeni. To wszystko było jak żywcem wyciągnięcie z powieści Dickensa, było tak nierealne, że przez ułamek sekundy wydawało mu się, że to wszystko było prawdziwe. Poczuł czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Odwrócił się z niepokojem i wykrzyczał.

- Kutner?! Co do cholery robisz w moim mieszkaniu?! – Hindus zmierzył go wzrokiem i uśmiechnął się szeroko. Jakim cudem jak go zatrudniłem? – przebiegło Houseowi przez myśl.

- Jestem duchem teraźniejszych świąt. – Powiedział jego nowy były pracownik.

- Jesteś zwolniony. – Odparł surowo House, z chwili na chwilę mając coraz bardziej dość całej tej farsy. Zanim zdążył się obrócić i raz jeszcze spojrzeć na swoje pracownika znalazła się przed dobrze znanymi mu zielonymi drzwiami. Wszedł do środka.

- No idź. – Powiedział Kutner i wskazał mu palcem drogę na piętro. House niepewnie ruszył w kierunku schodów. Nawet nie próbował tego racjonalizować. Jedyne czego był pewien to, że musi odstawić Vicodin. Wszedł do sypiali. Lampka stojąca na stoliku nocnym była jedynym źródłem światła. Lisa Cuddy leżała na łóżku wpatrując się w małe zawiniątko leżące tuż obok niej. Noworodek przykryty różowym kocykiem spał w najlepsze, nie przejmując się zupełnie tym, iż jest obserwowany. Mała Joy wyglądała jak oaza spokoju, jej mama również. Lisa była szczęśliwa, pierwszy raz od bardzo dawna wyglądała na szczęśliwą. Nachyliła się i delikatnie cmoknęła czoło noworodka wilgotnymi wargami.

- Słodka ta mała. – Powiedział Kutner, odrywając wzrok House’a od pani administrator.

- Lisa jest szczęśliwa. – Stwierdził diagnosta ze spokojem w głosie.

- Nie do końca. Do pełnego szczęścia jeszcze kogoś jej brakuje. Wiesz o kim mówię House. – Hindus zmierzył go wzrokiem.

- To nie jest takie proste… - House zdobył się na odrobinę szczerości, w końcu mógł być szczery sam ze sobą, a przynajmniej z własną halucynacją.

- Nic w życiu nie jest proste. – Kutner poklepał go po ramieniu. – Choć House, dosyć się już napatrzyłeś.

Chwilę później znów znalazł się w swoim mieszkaniu, na dobrze już wysłużonej kanapie. Ogarnął wzrokiem ciemne pomieszczenie i sięgnął po stojącą na stoliku, niedopitą szklankę z Burbonem.

- No to czekam na trzecią zjawę… - powiedział półszeptem, sam do siebie. Niemal w tym samym momencie stanął przed nim Wilson.

- Tylko nie ty… Żaden z ciebie duch przyszłych świąt. Jesteś Żydem. – Powiedział diagnosta. Wilson opadł na kanapie tuż obok swojego zgoszchniałego przyjaciela.

- Dlaczego nie chcesz być szczęśliwy? – Zapytał onkolog.

- Zaczyna się… Po co mam odpowiadać, jeśli zaraz zrobisz to za mnie? – Nie pomysł się. Wilson usiadł wygodniej i zaczął mówić.

- W głębi serca nie jesteś złym człowiekiem i pragniesz szczęścia tak samo jak inni, z tą różnicą, że zbudowałeś wokół siebie mur i nie chcesz przez niego przeskoczyć. Czasem jakieś czucia przenikają przez drobne szczeliny, które powstały w tym murze, ale to ciągle za mało. House jesteś tchórzem, a ona nie będzie na ciebie wiecznie czekać… Weź się w garść, inaczej spędzisz resztę życia sam, pierdząc w stołek. Rozumiesz?

***

Kiedy rano się obudził miał zdrętwiały kark, a ból nogi wydawał się być silniejszy niż zwykle.

- Szlg. – Przeklął pod nosem. I sięgną po pomarańczową buteleczkę, stojącą obok pustej butelki Burbona. Znowu zasnął na kanapie. Wstał i z trudem podszedł do okna. Śnieg w dalszym ciągu padał, ludzie spacerowali objęci po ulicy, a dzieci beztrosko rzucały się śnieżkami. Wymarzony wigilijny poranek… W jednej chwili wróciły do niego wydarzenia minionej nocy. Amber, Kutner, Cuddy, Wilson. Może faktycznie to wszystko warte było zachodu?
Kilkanaście minut później raz jeszcze stał przed zielonymi drzwiami. Tym razem jednak nie wszedł do środka, nacisnął dzwonek. Kiedy usłyszał dźwięk przekręcającego się zamka, wiedział, że nie było już odwrotu. Stanęła przed nim Lisa Cuddy. Mimo iż jej włosy były delikatnie mówiąc, w nieładzie, a na sobie miała obszerny sweter, wyglądała zjawiskowo.

- Jestem duchem przyszłych świąt… - Powiedział i pocałował ją najdelikatniej jak potrafił.

moniia2311

- House jesteś dupkiem.

- Amber jesteś trupem.

cudnie

ceone

haha świetne. parę literówek, ale przeczytasz to sama zauważysz.
świetny pomysł tak w ogóle ;p ;*.

jeanne

Mrah! Cóż za przewspaniałe opowiadanie

cyjanek

Piękne! Ach, Kasiu, cudowny prezent świąteczny

- Tylko nie ty… Żaden z ciebie duch przyszłych świąt. Jesteś Żydem.
Ja ómarłam w tym momencie. Po raz n-ty

Parę literówek, chyba wina autokorekty Worda, nie przeszkadzają jakoś szczególnie w czytaniu

Wesołych Huddy Świąt

nana

Jaaa

Świetne!
"House'owa Opowieść Wigilijna" Cudo

Więcej takiego wena życzę

I pozdrawiam

I Wesołych Świąt!

madziax

*rozpływa sięęę*

- Jestem duchem przyszłych świąt… - Powiedział i pocałował ją najdelikatniej jak potrafił.
aaaaach.

Wszystko gotowe, kochanie. – Powiedział onkolog i poszedł do kobiety stojącej w progu. Objął się w pasie i pocałował czule. Amber wyglądała pięknie. Rumiana i pełna życia śmiała się z dowcipu opowiedzianego przez Jamesa. Siedzieli przy stole wpatrując się w siebie nawzajem, ciesząc się tylko i wyłącznie swoją obecnością, niczego więcej nie potrzebując.
super, gratuluję wena!

Cave

cudowne

a Kutner ..haha .. juz go sobie wyobrazam xD

Katty B.

Squee! Wprawdzie wykonanie trochę kuleje - błędy są - ale sama idea świetna. No i zabawne dialogi, dzięki nim całość się bardzo przyjemnie czytało. Moje osobiste perełki:

Katarzyna

Wiem, wiem, że wykonanie trochę kuleje. Jak będę miała trochę czasu to poprawię to i owo

.

Dzięki za pozytywne komentarze

.

Harriet

Uwielbiam "Opowieść wigilijną", ale ta bije oryginał na głowę

choć mogłoby być trochę dłuższe

JigSaw

Aaaa takie cudeńko na święta

nimfka

Świetne, takie świąteczne

przy niektórych fragmentach myślałam że padnę

nidociv

A Kutner nie jest Hindusem?

W każdym bądź razie, ja nie myślałam, że padnę, ja padłam

i chyba nawet makowiec nie przywoła mnie do pionu

minnie

Śliczne

Po przeczytaniu tego opowiadania poczułam jeszcze wiekszą "magię świąt"

Ślicznie

Pozdrawiam

Huddy

Święta święta i zaraz po świętach.. ale ta wersja wigilijnej opowieści jak na razie chyba najbardziej mi się podoba

Słodka po prostu...

amandi

A-a!! Dickens się nie umywa

. Świetne to jest, czytałam jednym tchem. (jedno zastrzeżenie: Kutner jest Hindusem

). Uwielbiam twoją "Wigilijną Opowieść". Mimo, że święta mijają, na nowo owionął mnie ich czar - za twoją sprawą

Amber, Kutner i Wilson - trzy duchy, które chciały coś przekazać. i może coś wreszcie do Grega dotarło, bo zrobił Cuddy najpiękniejszy prezent - i sobie również... zakończenie słodkie, pachnące miłością........ a dialogi były nieziemskie

. Cudne opowiadanie, buziaki

Jarii007

Miaaau

Ja chcę żeby ta wersja była "Opowieścią Wigilijną"

Czytałabym ją z przyjemnością

MarlaSinger

Kasieńko, uwielbiam tego ficka!
Może to przez moją słabość do Dickensa? Nie, raczej przez zakończenie.
Kilka literówek, ale nie rażą. Fajnie i lekko się czyta

cyjanek

Dziękuję Kasiu za wspaniały prezent świąteczny

runiu

Świetne, ponieważ kocham "Opowieść Wigilijną" i kocham takie zakończenia, kocham też tego fika.

nutka

Święta....cóż za cudowny czas

Ostatnio czytałam mojej siostrze "Opowieść Wigilijną", ale ta wersja jest równie cudna