On pamięta [T] [M]

jestemmaciek

On wie, co znaczy woleć złudzenie od rzeczywistości.

Wie, co znaczy latać, czuć jej ciepły oddech na swoich ustach w błogiej trzeźwości.

On pamięta jej rozkosz, gdy poruszał się z nią, w i wokół niej. Tylko jak to się stało, że ten superbohater, Steve, czuje się podobnie?

On pamięta chwilę, gdy patrzył na nią, ona patrzyła na niego. Potem oboje patrzyli gdzieś w bok, a on już wiedział, że to koniec ich wszystkich gierek, wszystkich tańców, wszystkich docinek. Jeśli chociaż na chwilkę, na jeden, jedyny moment jego rozum i sarkazm stopnieją, to staną przed sobą niby nadzy, pięknie i boleśnie wrażliwi.

Pamięta wieczorne odruchy wymiotne, nudności i ból. Potem pamięta beznadziejność poranka, gdy uświadamiał sobie, że to powróciło wraz z jego światłem.

Pamięta, jak widział rzeczy, słyszał je i czuł bez mgły z goryczy i otępienia, tak jak wtedy, gdy był uzależniony od Vicodinu.

Pamięta jej słowa, jej obietnice i nieśmiałość jak u spowiedzi. Nie było jej przy nim przez szpital, miała kontrolę finansową. „Zawsze uważałam, że interesujący z ciebie wariat, nawet wtedy.”

On pamięta pierwsze muśnięcie jej warg, drogę przez przedpokój, swoją miękkość, słabość i nikłą egzystencję.

(Mógł poczuć smak jej szminki. I jej kawy. Nie było tam Amber, więc oczywiście ona tam była, to było prawdziwe. Ona była prawdziwa.)

On pamięta gorąco, płomienną pasję, pochłaniającą go, pochłaniającą ich. Pamięta tornado, które przeprowadziło ich przez pokój, przedpokój i sypialnię. Ubrania były zahamowaniami. Ściągali je z siebie łapczywie.

Pamięta spokój, jaki go przepełniał, gdy jej głowa spoczywała na jego klatce piersiowej. Pamięta, jak zaborczo go ściskała (ponieważ była to Cuddy, a Cuddy zawsze była zaborcza). Zapomniał, jaki zapach mają jej włosy, ale pamiętał, że wdychał go i uśmiechał się do siebie, chociaż cholernie chciał to ukryć, żeby przypadkiem nie pomyślała, że jest sentymentalny.

Pamięta jej zdyszany głos, mruczący mu do ucha czułe słówka, słowa miłości.

Czuł się, jakby latał.

Pamięta wszystko.

Nie pamięta niczego.

Co pamięta: lot. O czym zapomniał: upadek.

Gapił się na Steve’a, przygotowującego się, aby wznieść się na swoich wyimaginowanych skrzydłach.

On wie, co znaczy woleć złudzenie od rzeczywistości. Wie, co znaczy latać, czuć jej ciepły oddech na swoich ustach w błogiej trzeźwości.

Niestety wie, co znaczy upadać i, tak jak Steve, tracić oddech po upadku. Tak było wtedy, w jej biurze, gdy rzeczywistość runęła.

czarodziejka

Świetny fik! To porównanie Steve`a i House`a. Oryginalane i jak najbardziej udane. Cieszę się, że coś takiego przetłumaczyłeś.

Zdecydowanie Ci to wychodzi.

Pozdrawiam i życzę czasu na dalsze tłumaczenia.

[E]LIZA

Naprawdę świetne. Takie inne niż wszystkie inne...
Pozdrawiam i czekam na dalsze Twoje tłumaczenia

mazeltov

Podoba mi sie

A porownanie steva i Housa naprawde dobre

Wena zycze

monad

Przyłączę się. Też mi się podoba. Dobrze oddane emocje, bez zbędnych słów, bez zbędnych długich opisów. Krótkie zdania całkowicie oddające to co powinny.

Debiut na stronie? Udany i witamy w gronie autorów fików

i mam nadzieję, że pojawią się następne dzieła

Tym razem może własne

NiEtYkAlNa

To również przeczytałam i nie zaszczyciłam Cię komentarzem... podła ja

Bardzo dobry tekst, świetnie się czytało

Mam nadzieję, że na tym tłumaczeniu nie skończysz?