On jest jej szczęściem [M]

martusia14

Witam wszystkich.No to przyszła kolej i na mój debiut a jego by nie było gdyby nie Lisek.To za jej namową co nie co wyskrobałam i postanowiłam też za jej namową wrzucić.Jest tu o wiele lepszych ode mnie ludzi w pisaniu no ale zawsze musi być ten pierwszy raz.Proszę o szczere komentarze,ponieważ najbardziej mi na tym zależy.I uprzedzam,ze żaden komentarz nawet najbardziej wytykający mi błędy nie zrazi mnie i nie załamie się po przeczytaniu go.Na sam początek napisałam dłuższą miniaturkę a co dalej to się zobaczy jak to mówią czas pokaże

Dedykuje wszystkim bez wyjątku,ale muszę wyróżnić [E]LIZE za to,że pisze tak wspaniałe poezje,które sprawiają,że serce bije mi mocniej

oraz Liska za to,że jest,wspiera mnie i podnosi na duchu.Już mówiłam,że jesteś moim guru prawda?

No to chyba wszystko.Zaczynamy

Był ciepły, letni wieczór. Lisa Cuddy mimo później pory nadal siedziała w swoim gabinecie nad stertą dokumentów. Nagle przypomniała sobie, że oprócz niej w szpitalu jest również jej chamski i złośliwy pracownik Gregory House. Był tu, ponieważ nadal nie wyleczył swojej pacjentki. Postanowiła, że zajrzy do niego na moment. Gdy stanęła przed jego drzwiami zobaczyła go patrzącego w jakiś bliżej nie określony punkt za oknem. Pchnęła drzwi.
- Jeśli przyszłaś na szybki numerek to nic z tego - nadal stał odwrócony do niej tyłem.
- Nie pomyślałeś, że może przyszłam sprawdzić jak ci idzie leczenie pacjentki? - oburzyła się.
- A, no tak, przepraszam. Zapomniałem, że seksu ci nie brakuje. Dogadza ci ten twój detektyw – w końcu spojrzał jej prosto w oczy. Zauważył, że jest na niego wkurzona za to co przed chwilą powiedział.
- Jeśli chcesz wiedzieć, to tak, jest cudowny w łóżku – jakie on ma piękne, błękitne oczy, pomyślała, lecz zaraz skarciła się za to w myślach.
- Jest lepszy ode mnie?
- Mieliśmy nie wracać do tego co było dwadzieścia lat temu – nie miała pojęcia, jak on w ogóle śmiał zaczynać ten temat.
- No, ale wiesz, teraz wystąpiły zupełnie nowe okoliczności – ciągnął dalej przyglądając się niezwykle seksownej i wkurzonej administratorce.
- Jakie okoliczności House?! Co ty w ogóle do cholery wygadujesz?! Mam przy sobie wspaniałego mężczyznę, który jest dla mnie czuły, opiekuje się Rachel, a poza tym, zawsze mogę na niego liczyć.
- W takim razie odpowiedz mi na jedno proste pytanie. Jesteś z nim szczęśliwa?
- Tak – odpowiedziała, ale w tym momencie spuściła wzrok. Podszedł bliżej tak, że mogła czuć jego oddech na swojej twarzy.
- House co ty robisz? - spanikowała.
- Pokazuje ci, co to na prawdę jest szczęście – w tym momencie pocałował ją. Boże jak on cudownie całuje. Już dawno zapomniała jak to jest czuć się tak wspaniale w ramionach mężczyzny. Co prawda z Lucasem też było jej dobrze, ale to nie było to samo co z House’m. Nagle poczuła jego ręce na swoich piersiach. Zaczął odpinać jej bluzkę.
- House my nie powinniśmy...
- Dlaczego? Przecież jesteśmy dorośli – dech mu zaparło, gdy ujrzał jej piersi.
- Może i jesteśmy dorośli, ale ja nie chcę przygody na jedną noc. Ja potrzebuje stabilizacji – tłumaczyła zastanawiając się co ona właściwie wyprawia. Ale z drugiej strony od zawsze o tym marzyła.
- Mówisz mi, że nie powinniśmy się ze sobą przespać, ale jednocześnie ściągasz ze mnie kolejne części garderoby. Jesteś niezdecydowana Cuddy – wyszeptał i położył ją na biurku. Pieścił jej brzuch centymetr po centymetrze.
- Chce tego, nawet nie wiesz jak bardzo - nie potrafiła się już dłużej opierać. - Ale chce cię mieć na dłużej niż tylko na jedną noc – zastanawiała się, czy ten idiota zrozumie, co właśnie próbuje mu powiedzieć. Nagle poczuła, że on już jej nie dotyka. Gdy otworzyła oczy zobaczyła, że ubiera swoją pogniecioną koszulkę, a jej podaje bluzkę. - A widzisz miałam rację. Tylko wspomniałam o byciu z tobą na dłużej, a ty już uciekasz - dopiero teraz ją zdenerwował. Najpierw stara się ją przekonać, że przespanie się ze sobą to dobry pomysł, a gdy ona tylko wspomina o byciu razem on momentalnie rezygnuje. - Palant z ciebie House – już miała zamiar wychodzić, gdy złapał ją za rękę. Zobaczyła smutek w jego oczach.
- Cuddy to nie jest tak jak myślisz. Zawsze byłaś dla mnie kimś ważnym. Wiele razy mówiłem ci coś przykrego albo naśmiewałem się z twojego wielkiego tyłka, ale nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. A wiem, że jeśli byli byśmy razem to pewnie w końcu powiedziałbym ci coś takiego, że nie chciałabyś mnie dłużej znać. A tego bym nie zniósł.
- House ale…
- Nie przerywaj mi. Nie teraz kiedy mam zamiar powiedzieć ci całą prawdę. Jak się dowiedziałem, wtedy na wyjeżdzie, że związałaś się z Lucasem to myślałem, że mnie krew zaleje, ale teraz już wiem, że on jest dla ciebie dobrym kandydatem. Nadaje się na męża i na ojca dla Rachel.
- Nie rozumiem? Więc dlaczego jeszcze chwilę temu chciałeś się ze mną przespać? – łzy zaczęły napływać jej do oczu.
- Pomyślałem, że to by było dobre pożegnanie.
- Co?! A gdzie ty się wybierasz? Chcesz zostawić wszystko co masz? Prace, Wilsona... mnie?
- Mam zamiar wyjechać do Bostonu. Dostałem tam propozycję pracy. Wilson da sobie radę. W końcu jest już dużym chłopcem, a co do ciebie, to ty masz Lucasa i mnie już nie potrzebujesz – odwrócił się od niej. Nie mógł znieść patrzenia na jej łzy. Poczuł jej drobną dłoń na swoim ramieniu.
- A gdybym zostawiła Lucasa... to byś został?
- Nie zostawisz go. Za bardzo będzie ci go żal. To już koniec Cuddy, tak będzie najlepiej dla nas wszystkich – pocałował ją w
policzek i wyszedł.

Trzy godziny i siedemnaście minut później…

Siedział na kanapie i myślał o niej. O tym, co będzie jak wyjedzie. Może Lucas się jej oświadczy i będą mieli dzieci? Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Nie chętnie podniósł się z kanapy i podszedł do nich, gdy je otworzył zobaczył ją z Rachel na rękach.
- Cześć nie przeszkadzamy? Możemy wejść?
- Ale jest prawie dwunasta w nocy.
- A, no tak, zapomniałam, że ty chodzisz wcześnie spać.
- Nie chodzę wcześnie spać, tylko na ogół o tej porze jestem czymś zajęty – posłał jej jeden ze swoich lubieżnych uśmieszków.
- Dobra House oszczędź mi szczegółów ze swojego szalonego życia i wpuść nas w końcu do środka.
- No jeśli muszę – przesunął się i wpuścił je do mieszkania. Gdy zamknął drzwi zobaczy Rachel siedząca na jego kanapie beztrosko bawiąca się jedną z jego koszulek, a Cuddy stojącą koło pianina i uśmiechającą się do niego.
- Czy ktoś może mi wreszcie wytłumaczyć po co do mnie przyszłyście? - zapytał z czystej ciekawości. - Myślałem, że u mnie w gabinecie już wszystko sobie wytłumaczyliśmy – przyglądał się jej w skupieniu.
- No właśnie doktorze House, chodzi o to, że wystąpiły nowe okoliczności - odpowiedziała mu uśmiechając się zalotnie i zbliżając się do niego.
- Nowe okoliczności? A to akurat jest ciekawe, słucham.
- No więc chyba jednak będziesz musiał zostać i męczyć się ze mną dalej – zarzuciła mu ręce na ramiona.
- Przecież już ci mówiłem że …
- Tak, tak, wiem mówiłeś, że wyjedziesz ze względu na Lucas’a. Ale ja ci mówię, że nigdzie nie wyjedziesz, ponieważ go już nie ma.
- Jak to go nie ma? Udusiłaś go i pochowałaś przed domem... czy może za domem? No wiesz chce wiedzieć, bo dobrze by było się zorientować, gdzie ja będę pochowany.
- Nie udusiłam go tylko się rozstaliśmy. Nie mogłam się już dłużej oszukiwać, że jestem z nim szczęśliwa.
- …
- Może byś coś teraz powiedział geniuszu?
- Rozstałaś się z nim, bo wolisz być ze mną? – nadal był w szoku.
- Tak Greg. Wole być z tobą.
- I wiesz w co się pakujesz?
- Wiem.
- Ale... – nie dane było mu dokończyć. Lisa pocałowała go z prędkością błyskawicy. Po chwili oderwał się od niej.
- Co znowu? O co chcesz zapytać?
- Czy ten twój mały potworek będzie się tak ciągle na nas gapił? No bo wiesz, jak chcesz to możemy jej wystawić bardzo ciekawą sztukę teatralną. Niech się uczy.
- No coś ty ona ma dopiero dwa lata. Bez przesady - właśnie oberwał od niej w ramię. - Położę ją spać i zaraz do ciebie wracam. A po drugie to już nie jest tylko mój potworek tylko nasz – pocałowała go czule w usta i zniknęła w drzwiach sypialni z córką, ich córką. Całą noc Rachel przespała spokojnie, a rodzice… domyślcie się sami co robili.

The End

coolness

Po pierwsze: dodaj tzw. ramkę wiekową.
Po drugie: witamy wśród pisarzy

Za nim skomentuje treść to błędy. Nie ma ich może strasznie dużo, ale beta by ci się przydała.

Coccinella

Martusia! Taki stary wyjadacz a ramki nie dodał!

Super, że zdecydowałaś się coś napisać! I to coś naprawdę niezłego! Z przekonania wolę fiki w takiej odmiennej rzeczywistości niż mdła i szpitalna otoczka, no ale to przecież jest serial, nie? Bardzo fajnie Ci to wyszło. Nie będę się zachwycać, bo z twoim fikiem jest jak z pracą u wymagającej polonistki. Wszystko poprawnie, na swoim miejscu, 'schematowo' tak jak trzeba. Piątka. Na szóstkę potrzeba bonusa tak jak marchewka w zupie, czegoś co zaskoczy czytelnika i wywoła w nim takie "oooh" ( bez skojarzeń

). Tu tego nie było, ale ponieważ wszystko jest takie dopracowane i przyjemne i tak postawiłabym Ci szóstkę. Gdybym była nauczycielką, ale na szczęście dzięki bogu nie tędy moja droga.

Ściskam!

lisek

Więc, jak już mówiłam

ale powtórze:D bardzo dobry tekst.
Scene w gabinecie czytałam z zapartym tchem przestraszyłam się, że fik nie skończy się dobrze, czytałam i czytałam z duszą na ramieniu, potem pojawił się genialny humor od momentu jak Cuddy do niego przyszła i tekst o zakopanym Lucasie

właśnie to miałam na myśli mówiąc, że masz potencjał

Piękna Huddy historia z iście House'owym początkiem, 100% House'a w Housie, i słodkim zakończeniem

Akcja aktualna. Fajnie się czyta. Na początku trochę mi serce waliło, byłam pewna, że coś się między nimi wydarzy w gabinecie, potem byłam pewna, że wyjedzie, zaskoczyłaś w obu przypadkach. Nagły zwrot i to Cuddy do niego przyszła. Mi się to podoba, bo zwykle to House w fikach się łamie, a ty zrobiłaś to inaczej i chwała Ci za to. Ja bym wolała, żeby i w serialu to Cuddy zrobiła pierwszy krok. Wszystkim byłoby łatwiej

Lubię takie Huddy. Gorące, pełne pasji i sprzeczności. On chce to ona nie, ona jest gotowa to chce wyjechać
Kocham Rachel bawiącą się koszulą House'a i Cuddy rzucającą się na niego Bezcen. To moje ulubione fragmenty

Jest element zaskoczenia, są Huddy dialogi z charakterkiem, jest Rachel i jest happy end

Ja to kupuję

No to tyle, pisz, pisz i jeszcz raz pisz

Najwyżej zatrudnij betę, ale jak dla mnie jak już mówiłam liczy się treść

We mnie masz cztelnika

Jakstam, House mało Housowaty

Jak dla mnie aż za bardzo, najpierw rzuca się na Liśe a potem beczelnie mówi, że odchodzi. Tekst o uduszeniu Lukasa też typowo House'owy

Może na koniec trochę bardziej ludzki, ale do takich jego przebłysków nawet w serialu będziemy musieli przywyknąć

Poza tym nie jestem pewna, czy masz, rację z tymi kropkami przed myślnikami i potem dużymi literami, ale ja laik jestem to nie wiem

Wena Martuś i bardzo się ciszę, że się odważyłaś i dziękuję za dedyk

A widzisz Cocci też się podobało, a ona wie co mówi

w końcu to mój guru

I nas słuchaj

coolness

Lisku, nie wiem House wydał mi się jakoś Houseowaty, ale to tylko moje odczucie więc nie narzekać mi tam.
A z kropkami i z dużymi literami akurat w tych miejscach pierwszy raz w życiu mam rację

Jeśli po myślniku jest coś odnoszące się do mowy np. powiedział, westchnął, odparł, to na 100% będzie z małej litery, a w innym wypadku duża szansa, że powinno być z dużej. W tym co napisałam tak powinno być.
(sorry za czepialstwo, ale ostatnio polonistka mi zrobiła wykład)

OLA336

Tak na dobry początek to mam jedno, zasadnicze pytanie: Dlaczego to jest tylko miniaturka??

To jest świetne!!!

House jak najbardziej House’owy no i ten boski happy end

A Rachel, jakie to mądre i kochane dziecko

Wie, że nie wolno przeszkadzać rodzicom

Brawo!

Też będę czytać jak coś nowego się urodzi

[E]LIZA

Oczywiście zacznę od podziękowań za dedykację. To strasznie miłe, dziękuję

Tekst bardzo mi się spodobał ze względu na to, co już zauważył Lisek (tym razem, to Ty mnie wyprzedziłaś, Lisku

), masz oryginalne i w niektórych momentach zaskakujące podejście do ogółu sytuacji. Tak, przy tej miniaturce można podziawiać talent... Dla mnie ten tekst nie jest tekstem samym w sobie, ale czymś więcej (nie potrafię sprecyzować, czym konkretnie). Warto też zaznaczyć, że masz piękny styl pisania (piszesz zrozumiale, ale po zastanowieniu się, czytelnik dostrzega głębię. Nie "podajesz wszystkiego na tacy", zmuszasz do przemyśleń, a w gruncie rzeczy nie jest to łatwe). Przyjemnie się czytało :-) Tekst wywołał u mnie fajne emocje

Życzę weny i pozdrawiam!

martusia14

Pierwsze co ramka wiekowa dodana

A teraz co do waszych komentarzy.

jakastam bardzo dziękuje za pokazanie mi błędów.Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy.

Coccinella na samym początku to stary wyjadacz nie wiedział jak ją dodać

Ale oczywiście Lisek mnie nakierował i jest.Twoje "oooh" jest lepsze niż tysiąc słów

I dziękuje za szóstkę

lisek ja już nie wiem jak ma ci dziękować.Dobrze wiedzieć,że zawsze mogę na ciebie liczyć.To dzięki tobie to powstało i sadze,że jeszcze coś niedługo napiszę.To ty jesteś moją nauczycielką i wzorem do naśladowania.Dziękuje ci że jesteś

OLA336 na sam początek to tylko miniaturka,ponieważ nie chciałam od razu skakać na głęboką wodę i nie byłam pewna jak to odbierzecie.
Rachel zdecydowanie jest cudownym dzieckiem.Dziękuje

[E]LIZA za dedykację nie masz co dziękować,ponieważ należała ci się i tyle.Cieszę się bardzo,że ci się podobało.

Dziękuje Wam wszystkim za to,że zechcieliście to w ogóle przeczytać no i na dodatek skomentować.Przyznam się szczerze,że nie bałam się tego wytykania błędów tylko jak to odbierzecie i czy z tego nie wyjdzie kompletna klapa no bo to w końcu mój pierwszy raz.
Jeszcze raz ogromne podziękowania dla was dziewuszki

czarodziejka

piękne

Romantyczne i takie House`owe zarazem

Zdecydowanie udany debiut

Lisa wreszcie uświadamia sobie, że życie bez House`a byłoby szare, bo to on spawia, że nabiera kolorowych barw, rozświetla jej mrok, króry panuje, gdy nie ma go w pobliżu

Rachel rządzi!

sylrich05

fajne.

maagdaa

Jeeeeezu ! ;O
Świetny fik

Gratuluję

a_cappella

Tak się przymierzam i przymierzam do komentarza, aż wreszcie się przymierzyłam.

Powiem, że mi się podobało, aczkolwiek rozumiem, co miała na myśli Coccinella z tą marchewką w zupie (xDD) i mam na myśli to samo. Tak czy inaczej debiut całkiem zgrabny, mam nadzieję, że coś jeszcze napiszesz! ^^

sylrich05

szkoda ze nie bd nastepnej czesci