Non omnis moriar [M]

dr Tygrysolka

Mimo mieszanki wedlowskiej od Ley, mój Wen wpadł w jakiś ponury ciąg. I głośno domaga się opublikowania tego na forum...

Nie umarłeś. Nie dlatego, że ja w to nie wierzę, tylko dlatego, że tak jest.
Żyjesz w każdym pacjencie, którego wyleczyłeś. W każdym kawałku szpitalnego korytarza, który kiedykolwiek odczuł twoje kroki. W małej piłeczce, leżącej na skraju biurka.
Żyjesz w czarnych literach, które niczym zakrzepła krew mącą nieskazitelną biel tablicy. We wszystkich diagnozach – tych wypowiadanych z przekonaniem i tych nieśmiałych. Tych rozsądnych i tych niedorzecznych.
Żyjesz we mnie.
Twój duch przeniknął wszystkie rzeczy i osoby, z którymi kiedykolwiek miałeś kontakt. Zamieszkał w nich tak mocno, że nie są w stanie o tobie zapomnieć.
Czasami zazdroszczę Rachel. Tak bardzo cię uwielbiała, a teraz już o tym nie pamięta. Ale zarazem nie jestem w stanie wyobrazić sobie życia bez tych wspomnień, które w mojej głowie uczyniłeś najpiękniejszymi obrazami, jakie widziałam. Wolę cierpieć, niż zapomnieć.
Nie wiem, ile razy jeszcze odwrócę się na ulicy, pewna, że słyszę stukot twojej laski. Ile razy niespodziewanie przed oczami stanie mi twoja twarz. Ile razy tamten jeden pocałunek będzie rozpalał moje wargi do czerwoności.
Ale to nieważne.
Bo to ja będę dbała o to, by nikt o tobie nie zapomniał. To dzięki mnie na twoim grobie codziennie będą leżeć świeże kwiaty. Ja sprawię, by Wilson na nowo zaczął się uśmiechać, słysząc twoje imię. I nie zamknę oddziału diagnostycznego, bo to wszystko, co mi po tobie pozostało. To i wspomnienia. Ale moich myśli nie widzi nikt, tylko ja.
Codziennie myślę o tobie. Nie pozwalam na to, by twój obraz choć trochę zatarł się w mojej pamięci. Bo jeśli kocha się kogoś do nieprzytomności, to śmierć niczego nie zmienia.
Nie rozumiem, dlaczego to się stało i nie chcę zrozumieć. Łatwiej jest przyjąć wszystko do wiadomości, że tak musiało być, że nic nie dało się zrobić. To mniej bolesne od ciągłych wyrzutów sumienia i świadomości, że mogłam coś zmienić. Nie mogłam. Ja w to wierzę i proszę cię, ty też w to uwierz. Pomóż mi.
Kiedyś Rachel zapyta, wiem o tym. Kim jest ten pan, którego zdjęcie stoi na szafce. A ja jej opowiem. Historię genialnego diagnosty z New Jersey. Historię nieszczęśliwej miłości jej mamy.

I znowu nadchodzi noc. Ten czas, kiedy leżę sama w ciemności i tęsknię. Najgorszy moment w ciągu doby.
Każdej nocy wierzę, że do mnie przyjdziesz, chociaż nie zjawiłeś się jeszcze ani razu. Kładę się do łóżka i wierzę. Bo to jedyne, co trzyma mnie przy życiu. Ta bezsensowna nadzieja.

Ley

Ale ci zazdroszczę!
Tego talentu, tych pomysłów, tej umiejętności pisania ładnych szyków zdań.

Podobało mi się. Ładnie opisane co czuje Cuddy. Niektóre momenty były po prostu zapierające dech w piersiach.
Te metafory, porównania!

Jak ty to robisz??

adept_vicodin

Człowieku... tylko ty jesteś w stanie doprowadzić mnie do łez wzruszenia i ścisku gardła czytając takie opowiadania... tylko twoje fiki doprowadzają mnie do takiego stanu...
Chwała Ci za to!
A fik bossski...
Zrób coś dla mnie, pisz więcej takich opowiadań... co od czasu, do czasu lubię sobie popłakać

joyjoyjoy

chciałabym potrafić pisać tak pięknie, jak Ty..
chciałabym używać tak idealnie pasujących do siebie słów.

to było wspaniałe.

Zraniona

:CRY: :CRY: :CRY: bo nic lepiej nie opisze mojego wzruszenia po przeczytaniu tego

Weeenaaa w jesiennej śłocie:*

martusia14

dr Tygrysolka wielkie słowa uznania dla ciebie za coś tak wspaniałego.

Piękne i wzruszające

Pisz dalej,ponieważ masz ogromny talent i szkoda by było aby się zmarnował

justykacz

Jej, jak Wy się wszyscy łatwo wzruszacie

Mnie chyba nawet widok Huddy ślubu, przerwanego przez byłego pacjenta House'a strzałem do Cuddy, śmiertelnym oczywiście, i łzy Grega nad bezwładnym ciałem Lisy C. ( która nie zdążyła być Lisą H.) nie wzruszył.

Co nie zmienia faktu, że i owszem fik ładny, ale nie wyobrażam sobie Cuddy w takiej rozpaczy. Wszak to radosna kobieta jest. Ale tytuł mnie tu zaprowadził, dobrany świetnie.

Pozdro

IloveNelo

I jeszcze świecące oczka

pięknie

Jestem pełna podziwu

Tytuł idealnie trafiony ^^

gehnn

Odgrzebałam więcej twojej twórczości. Z ciekawości i pragnienia tych dialogów. Tutaj dialogów, niestety nie ma, za to mamy monolog.

Już nie będę nudziła, że te wstawki o nieszczęśliwej miłości to nie dla mnie, że ja tak nie lubię, że dla mnie to trochę tanie.

Ładnie ci to wyszło, co tu dużo mówić. Przypominają mi się "Bardzo długie zaręczyny", film przeze mnie uwielbiany, i silną postać Mathilde, która wierzyła i która się uśmiechała. To mi bardzo do Cuddy pasuje. A poza tym uśmiercenie House'a było niezłe - każdy zawsze zabija Cuddy, bo tak jest łatwiej. Bo wydaje się, że jej reakcja mogłaby być zbyt szablonowa - w końcu to nie ona jest tutaj nieczułym dupkiem. A okazuje się, że nie musi tak być.

Ładne.

monad

Całkiem fajne. Choć nie lubię fików, gdzie House umiera, Cuddy tęskni zalana łzami i myśli co powie córce jak ta dorośnie. Nie lubię i już!

Ale to nie zmienia faktu, że Twój fik mi się podobał, bo bardzo lubię Twój styl pisania i cokolwiek nie napiszesz zawsze z radością na to klikam

Wena masz dobrego

nic dodać nic ująć