N&J:Bo życie na kartce papieru jest łatwiejsze [5/?]

coolness

zweryfikowane przez jedną z autorek

Miała być miniaturka, miał być fluff... wyszedł... hmm... angstowy fluff

i do tego nie będzie miniaturką.
Współautorką tego czegoś, jest kochana NiEtYkAlNa, zwana Nitką

Bo życie na kartce papieru jest łatwiejsze

1.

Siedzieliśmy pod drzewem, ja na jego kolanach. A nad nami świeciło słońce.

- Pocałuj mnie - poprosiłam.

- Jeszcze czego, Cuddy! - zaśmiał się.

Też się roześmiałam, patrząc w jego błękitne oczy. Błękitne jak niebo. Przez chwilę się po prostu śmialiśmy. I nie, żadne problemy, kłopoty, czy troski, nie były teraz ważne. Znów poczułam się, jakbym była małą, zaledwie pięcioletnią dziewczynką. Wszystkie zmartwienia jakby odeszły w siną w dal. Nieważne, że miały wrócić. W tej chwili ich nie było.

Spojrzałam na niego. I zamarłam. Jego twarz przybrała spokojny wyraz, jego oczy lśniły jak u psotnego, małego chłopczyka. Jego zmartwienia również prysły niczym bańka mydlana.

Zsunął mnie z kolan i wstał, po czym podał mi rękę. Przez chwilę staliśmy, po prostu patrząc na siebie. I znów się zaśmialiśmy. Nie wiem nawet z czego, po prostu staliśmy i śmialiśmy się.

- Chodź. - Chwycił mnie za rękę i pociągnął.

I pobiegliśmy. Wiatr czochrał nam włosy, a my biegliśmy przez łąkę, śmiejąc się nie wiadomo z czego.

- Wiatr czochrał im włosy, a oni biegli przez łąkę, śmiejąc się nie wiadomo z czego - zakończył mały, ośmioletni chłopczyk. Przed chwilą pani kazała mu przeczytać opowiadanie, które było na dzisiaj zadane.

Przez chwilę w klasie panowała cisza, a później rozległy się brawa.

- Masz talent - stwierdziła nauczycielka. - Nie zmarnuj go.

- Sam to wymyśliłeś? - spytała jeszcze.

- Tak, ale to o moich rodzicach. Chciałbym żeby tacy byli, tacy szczęśliwy - przyznał, patrząc na swoje buty.

Jego wychowawczyni posłała mu tylko pokrzepiający uśmiech.

- Tak kiedyś będzie... - wyszeptała, a on to usłyszał. Dała mu nadzieję, której tak bardzo potrzebował. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, pierwszy od czasu, gdy jego rodzice zaczęli się kłócić.

baby

pierwsza!

no i co ja mogę powiedzieć?
że kocham to wiesz.
że uwielbiam to wiesz.
że jest pięknie to wiesz.
że czekam na szybki ciąg dalszy jeszcze przed wyjazdem twym to wiesz.

kocham,
baby

czarodziejka

Dla mnie angst!

Piękne!

cbo

nie wiem co powiedzieć. może tyle, że cieszę się, że zdecydowałaś się na coś dłuższego niż planowałaś

będzie smutno?

mazeltov

ja tez sie ciesze ze planujesz cos dluzszego

maja synka maly Housik widac ze uczuciowosc odziedziczyl po Cuddy

czekam na cd

[E]LIZA

Hmmm... I co ja mogę napisać pod czymś takim?!
Jak trzeźwo i przynajmniej w miarę sensownie skomentować coś takiego?!
Domyślam się, że nikt nie ma odpowiedniego pomysłu.

Emocje. Nieprzekłamane emocje. Najprawdziwsze z najprawdziwszych. Najpiękniejsze z najpiękniejszych...

Wzruszenie. Głębokie wzruszenie...

Pomysł niezwykle oryginalny, nie wspominając już o samym tytule.
To automatycznie sprawia, że chce się to czytać.

Naprawdę nie wiem, co powiedzieć. Ale to chyba najpiękniejszy komentarz, jaki można pod tym wystawić.
Bo tylko milczenie z zachwytu potrafi oddać to, co teraz czuję.
Żadne słowa nie są w stanie nawet w połowie tego wyrazić.
Tak więc milczę... Najpiękniej jak potrafię... Najciszej jak umiem...

Buziak dla Ciebie, ściskam cieplutko

cuddles

Czy wy wiecie, że ja przez Was płaczę?! To było takie... cudowne i piękne!

Wzruszyłam się, serio!

Kocham was za to, całym sercem!

agatka10

jakastam świene to jest!

pozdrawiam
wena i czasu życzę

coolness

baby, trzech pierwszych rzeczy nie wiedziałam

czwartą owszem, ale nie wiem, czy się uda...

czarodziejka, a dla mnie jak na angsta jest trochę za fluffowe

Dziękujemy

cbo, to, że to nie będzie miniaturką to zasługa Nitki. Rozmowy z nią potrafią zaowocować pomysłami

Będzie, chyba, ale nie aż tak bardzo.

mazeltov, bo przecież nie może być kopią swego ojca, to byłoby nudne

[E]LIZA, mam łzy w oczach. Poważnie. Taki komentarz i to od Ciebie, Mistrza nad Mistrzami.
Dziękujemy

cuddles *podaje chusteczkę*

agatka10, dziękujemy

Następna część będzie, jak Nitka zarzuci jakimś pomysłem, bo ja chwilowo nie mam żadnego... a kawałek napisany jest.

czarodziejka

No, fluffowe to jest to wypracowanie, ale życie to, co obecnie się dzieję już nie. Wena dla Was obu.

A gdzie się tak w ogóle wybiersz?

coolness

Czarodziejko, ja na narty, do Włoch, na ponad dwa tygodnie wybywam

.

No i z fluffu, robi się angst... ale co tam

"Antie" to skrót od Anthony, jakby co

Nitka i jakastam przedstawiają ciąg dalszy:

2.

- Wiatr wieje! – krzyknął do mnie, a jego błękitne oczy jarzyły się niesamowitym blaskiem.

Uśmiechnęłam się pod nosem. Te jego iskrzące oczy… piękne.

- Chodźmy puścić latawiec. – Pociągnął mnie za rękę.

- Zachowujesz się jak dziecko – stwierdziłam.

Przytaknął i uśmiechnął się do mnie.

- Wiem – powiedział.
- I dobrze mi z tym – dodał.

Odwzajemniłam uśmiech. Niebieskie oczy zaśmiały się do mnie.

- Pocałuj mnie – poprosiłam.

- Dobrze – zgodził się.
- Ale najpierw chodźmy puścić latawiec – postawił warunek.

- Jak dziecko… - mruknęłam pod nosem.

- Nie marudź, tylko chodź. – Znów mnie pociągnął za rękę.

I pobiegliśmy, znów puściliśmy się biegiem w dół łąki.
Spojrzałam w niebo. Latawiec leciał nad nami. Wznosił się coraz bardziej do góry. Dawał nadzieję, że zawsze będzie tak jak teraz. Nadzieję, której w tej chwili nie potrzebowaliśmy. Cieszyliśmy się po prostu chwilą.

Wypuścił latawiec z ręki. Przewrócił mnie i zaczęliśmy się turlać po trawie. Łąka rozbrzmiewała naszymi śmiechami.

- Miałeś mnie pocałować – przypomniałam mu.

- Kłamałem – odrzekł, śmiejąc się przy tym.

- Idiota – stwierdziłam.

- Wariatka – oświadczył.

I znów się zaśmialiśmy.

Tego dnia Antie był w złym nastroju. Kolejne wydarzenia nie wróżyły dobrze dla jego rodziny. Ale poprzysiągł sobie, że na kartce papieru życie jego rodziców będzie piękne. Że nigdy na niej nie zapisze przygnębiających słów. Tym razem nie udało mu się dotrzymać słowa.

- Dlaczego jesteś taki zazdrosny? – Wściekłam się.

- Ponieważ jesteś nieodpowiedzialna, pozwalasz podwozić się temu chłoptasiowi, a później narzekasz, że chciałby się z tobą umówić! – krzyczał.

Zatkałam uszy. Nienawidziłam, gdy podnosił swój głos. Oby nigdy tego nie robił, jeśli zostaniemy małżeństwem. Kiedykolwiek. Nie lubię go takiego. Wtedy sama zaczynam krzyczeć i jest jeszcze gorzej.

- Przestań! Nigdzie z nim nie pójdę! Przecież wiesz. Nie miałeś czasu, żeby mnie odebrać z uczelni.

- Mówiłem ci, że dziś mam praktyki i mogę nie zdążyć…

- Rzuciłeś tylko przez ramię: Może przyjadę. Czy ja cię w ogóle obchodzę?!

- W tym momencie, nie bardzo. Chciałaś czegoś? – Szliśmy w kierunku mieszkania.

- Nie, wyobraź sobie, że nie chcę od ciebie niczego. – Ostatni wyraz podkreśliłam. Weszłam do mieszkania i zamknęłam się w łazience. Zapłakałam. Głośno i rozpaczliwie.

- Zapłakała – powtórzył chłopiec.
Słyszał jak jego matka płacze, zamknięta w łazience. Znów się pokłócili… Usiadł na podłodze w kącie swojego pokoju, zatkał dłońmi uczy i zawtórował jej cicho.

czarodziejka

neko.md

piękne...
tylko tyle mogę napisać...

Ley

Przeczytałam dwie części.
To jest piękne!

Bardzo, ale to bardzo ładny pomysł.

Czy ten Antie jest dzieckiem House'a i Cuddy? *myśli intensywnie*

Nieważne, tak jest booosko.

A końcówka cudownie napisana!

Czekam na więcej.

Pozdrawiam

IloveNelo

Jak ja uwielbiam fiki pisane przez dwie osoby

Piękne to jest

Naprawdę świetne

Duuużo Wena Wam życzę

baby

i to by było na tyle

chylę czoła.

kocham,
baby

mazeltov

mam nadzieje ze kiedys ten chlopiec nie bedzie musial zmyslac historii gdzie jego rodzina jest szczesliwa, ze kiedys bedzie mogl poprostu opisac to co sie dzieje u niego w domu i bedzie to szczesliwa historia

czekam an cd

daritta · Wysłany: Pon 18:07, 08 Mar 2010 Temat postu:

OMG boskie

Nie dam rady wiecej wykrztusic,wiec czekam na cd

Pozdrawiam i wena zycze

coolness · Wysłany: Pon 19:59, 08 Mar 2010 Temat postu:

Wybaczcie mi, że każdemu z osobna nie odpiszę... ale cóż tu mówić... mam lenia, strasznego

Jeśli czarodziejka zaczyna się dopominać kolejnej części to musi być naprawdę źle... trochę czasu upłynęło od ostatniej części

Ale przynajmniej to dopominanie zmotywowało mnie do napisania czegoś co od bólu można nazwać kolejną częścią.

Za beznadziejną część, którą wam teraz prezentuję ponoszę odpowiedzialność tylko ja. Nitka nie ma z tym nic wspólnego, nawet nie wie, że 3 część się napisała

Do napisania kolejnej części zmuście ją, jak ją złapiecie. Ja ostatnio nieczęsto tu bywam, więc nie mam z nią kontaktu

Hasło na mój profil zna, więc w tytule sobie zaktualizuje

Dedyk wędruje dla czarodziejki, bo gdyby nie ona ta część by dzisiaj nie powstała. A po za tym jeszcze nie skomentowałam jej cudowniastego tfora noszącego tytuł: Kawa. A wszystko przez lenia...

Żeby nie przedłużać wstępu (który zaraz wyjdzie dłuższy niż część

) lecimy z tym koksem!

3.

Siedzieliśmy w barze, przy naszej uczelni. Alkohol lał się strumieniami i zmiękczał ludzi. Jedynymi osobami w towarzystwie, które nie piły byliśmy my – ja i on. Dwa przeciwieństwa, można powiedzieć. Ogień i woda. Śnieg i słońce. Lew i baranek. Przeciwieństwa nie mogące istnieć bez siebie. Dwa przyciągające się magnesy, żyjące w zgodzie i harmonii… ale tylko do czasu.

- Zatańczysz? – proste pytanie skierowane do mnie.
Odpowiedź twierdząca. Bo czy tym niebieskim oczom można czegoś odmówić?

Podnieśliśmy się. Chwycił mnie za rękę i skierowaliśmy się na parkiet.

Kiedy z głośników popłynęły pierwsze dźwięki któregoś już dzisiaj utworu, zaczęliśmy tańczyć.
Krok za krokiem, noga za nogą, ręka na ręce… szczęście, chwila szczęścia. Jakże ono jest ulotne. Zaczyna się nagle i kończy w najmniej spodziewanej chwili. Trzeba je doceniać, zrozumiałam to już dawno. Każda kłótnia, każde złe słowo przypominało mi o tym, że szczęście nie trwa wiecznie, że nic nie trwa wiecznie, choćbyśmy najbardziej na świecie tego chcieli.

- Antie, śniadanie! – Słychać głos kobiety, spieszącej się do pracy.

Ostatnie zerknięcie na nie do końca zapisaną kartkę papieru.

- Już idę!
Błyskawiczny bieg na dół.

Niebieskooki chłopiec zdążył jeszcze zastać przy stole tatę, czytającego gazetę i mamę, prowadzącą rozmowę telefoniczną. Na twarzy każdego z rodziców malował się uśmiech, tak rzadki ostatnimi czasy.

A więc wszystko wróciło do normy… przynajmniej chwilowo. – Jedna myśl w głowie młodzieńca.
Wiedział, że wszystko będzie dobrze, do czasu gdy znów się pokłócą… Trudno było mu uwierzyć, że to jest normalne życie. Wieczorem kłótnia zwiastująca natychmiastowy Armagedon, a później spokojny poranek – tak częste u niego w domu. Malutki uśmieszek na ustach młodego chłopca. Na razie było dobrze, nie było potrzeby się martwić…
Na razie…
Szczęście jest ulotne, ono wciąż nam ucieka… zwłaszcza gdy potrzebujemy go najbardziej…
Antie potrząsnął głową, chcąc wypędzić niechciane myśli.

_____________________________________________________
Mam wrażenie, że powinnam udać się na odwyk fanfickowy, jakiś urlop czy cuś. Od pisania odpoczęłam i znów chce mi się pisać. Teraz chyba przyda się odpoczynek od ffów. Skupię się na własnym opowiadaniu, co nie oznacza, że przestanę tu pisać. Po prostu będę tu trochę rzadziej. Ale do tego chyba się już przyzwyczailiście

daritta · Wysłany: Pon 20:24, 08 Mar 2010 Temat postu:

Aaaaa...!Cudo

Ey nie umiem nic napisac do takich boskich fickow *foch*
To powiem jeszcze ze genistyczne i czekam na cd

Pozdrawiam i wena zycze:*

Gorzata · Wysłany: Pon 20:31, 08 Mar 2010 Temat postu:

hmm... chyba jeszcze nie miałam okazji skomentować, ale wszystkie części piękne!
ciekawe połączenie jakby dwóch światów, że tak to nazwę: przeszłości i teraźniejszości
bardzo mi się podobało!
czekam na ciąg dalszy!
Wena!

lisek · Wysłany: Pon 20:48, 08 Mar 2010 Temat postu:

Jakastam

Znów pisze

Cytat:
"A więc wszystko wróciło do normy… przynajmniej chwilowo."
Tak, to prawda. Nawet jeśli w życiu jest normalnie to zwykle nie trwa to zbyt długo.

Cytat:
"Szczęście jest ulotne, ono wciąż nam ucieka… zwłaszcza gdy potrzebujemy go najbardziej…"

Kocham te Twoje złote myśli

Wena

i nie opuszczaj nas więcej na tak długo

NiEtYkAlNa · Wysłany: Pon 20:55, 08 Mar 2010 Temat postu:

czarodziejka · Wysłany: Śro 14:43, 10 Mar 2010 Temat postu:

O matko!
Jaka reklama.

Wielkie danke za dedyk!

Pogonić jeszcze czyjegoś wena?

NiEtYkAlNa · Wysłany: Wto 22:55, 30 Mar 2010 Temat postu: