Niełatwe początki, awaryjne kontakty i wesele Scotta [Z]

Saph

Nie dziwię się Gregowi, można powiedzieć, że wkracza na terytorium wroga. :smt002
Muszę przyznać, że będę tęsknić za jego mieszkaniem, ale z drugiej strony domek Cuddy też bardzo mi się podoba. :smt001

- Kiedy z nią jesteś nie masz wątpliwości – zaczął coś co bez wątpienia było dłuższym wywodem - Nie kwestionujesz trwałości waszego związku, ani szans na wspólną przyszłość. Liczy się tylko chwila obecna i to co akurat robicie: czyli przeważnie kłócicie się – rzucił nieco luźniej - albo przyprawiacie mnie o mdłości, jecie lunch, znowu się kłócicie, tworzycie szpitalne plotki, kłócicie się...

Mój ulubiony fragment. :smt003
Czekam na ciąg dalszy.

agnieszka2372

Decyzja, że zamieszkają u niej była jednomyślna.Takie wyjście wydawało się obojgu logicznym i na dłuższą metę znacznie wygodniejszym posunięciem. Poza faktem, że dom był po prostu większy przemawiała lokalizacja i masa innych mniej istotnych drobiazgów. Co wcale nie czyniło tej przeprowadzki łatwiejszej. Wszystkie udogodnienia nie zmieniały tego, że House musiał przywyknąć do nowych warunków, oboje musieli. Każde z nich miało silny charakter i ustalone przyzwyczajenia, przez lata nauczyli się polegać wyłączne na sobie, teraz musieli znaleźć wspólny rytm łączący ich różne sposoby życia. A, że oboje należeli do ludzi upartych były spore szanse na to, że sprawy nieco się skomplikują. Na samym początku diagnostyk wytyczył jedną bardzo precyzyjną granice.
'Możesz mnie zdradzić, okłamywać, ale zepsujesz lub w jakikolwiek sposób uszkodzisz moje pianino i między nami koniec' oświadczył pewnego wieczoru nie całkiem poważnie. Cuddy uśmiechnęła się tylko i obiecała, że zrobi wszystko co w jej mocy by do tego nie doszło. Po czym zasugerowała, że jeżeli tak bardzo kocha swój instrument może pod nim spać.
Po przewiezieniu rzeczy, upewnieniu się, że Cuddy rzeczywiście nie zwiała z żadnym z tragarzy i zjedzeniu kolacji wspólnie z Wilsonem nowej współlokatorce udało się zaskoczyć House'a.
- Musimy wybrać się na zakupy – oznajmiła składając naczynia.
- Niepokoi mnie użycie liczby mnogiej w tym zdaniu.
- Jeśli chcesz mieć wpływ na remont domu musisz jechać ze mną – powiedziała zwyczajnie, jakby omawiali ten temat wiele razy.
- Remont? Jaki znowu remont?
- Teraz to nasz dom – tłumaczyła, dziwnie było słyszeć jak mówi 'nasz' w odniesieniu do czegokolwiek - Pomyślałam, że moglibyśmy wybrać kilka nowych rzeczy wspólnie. Przyda się tu parę zmian, a ty poczujesz się jak u siebie.
- Więc mam pozwolenie na naruszenie świątyni porządku? - upewnił się, że dobrze rozumie podchodząc do Cuddy, uśmiechnęła się słysząc dobór jego słów.
- Tak.
- Jesteś pewna? - zastanawiał się, może rzeczywiście było to jakieś rozwiązanie.
- Oczywiście, możesz zmienić wszystko co tylko chcesz – mówiła zaskakując go bardziej.
- Wszystko?
- W granicach rozsądku – sprecyzowała wyobrażając sobie automat do gier w ich salonie.
- Oboje wiemy, że jestem z tego znany – ironizował, ale pomysł podobał mu się coraz bardziej.
- Więc? Kiedy masz trochę czasu?
- Środa po południu – powiedział po zastanowieniu.
- Masz wtedy przychodnię – przypomniała nie rozbawiona dowcipem.
- Oboje musimy coś poświęcić – westchnął jakby na samą myśl pękało mu serce. Brunetka wywróciła oczyma na znany teatrzyk.
- Zgoda.
- Co?!
- Zrobimy tak, odpracujesz połowę godzin i pojedziemy na zakupy, a w przyszłym tygodniu odrobisz resztę – oczywiście, że był jakiś haczyk.
- A już myślałem, że odpuścisz.
Resztę wieczoru spędzili leniwie, na kanapie przed telewizorem. Cuddy zasnęła czytając jakieś czasopismo. Gdy House oderwał wzrok od filmu by spojrzeć na śpiącą spokojnie szefową z głową na jego kolanach musiał przyznać, że Wilson znowu miał racje. Kiedy Cuddy była blisko wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Niestety wiedział, że prędzej, czy później przyjdzie czas w którym nie będzie jej w pobliżu i wtedy wrócą jego wątpliwości. Greg przyglądał się jak brunetka przewraca się na drugi bok nie tracąc kontaktu między nimi.
- Kocham cię – wyszeptał.
- Słyszałam to – wymamrotała w półśnie
- Ja też cię kochmmmm....- dodała zasypiając głębiej. Diagnostyk uśmiechnął się kładąc rękę na jej głowie.

Ostatnio mam czas jedynie na pojedyncze posty,
ale mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe
Staram się jak mogę :smt003

Kama

Rozleniwiłam się z komentowaniem (chociaż czytam na bieżąco z niezmienną radością), ale ta część jest tak świetna, że aż mnie wytrąciła z tego lenistwa.

ewel

zgadzam się z Kamą

Tekst "słyszałam to" bombastic

podczas czytania śmiałam się do monitora - czyżby jakaś nowa choroba?
potrzeba genialnego, niebieskookiego diagnosty!!!

Aguś, po moim wzburzeniu politycznym, Twoje opowiadanko przywróciło mi spokój

Mogę iść opijać moje świadectwo dojrzałości

Buziak

i za Twoje zdrowie (i wenę!) też chlupnę

Pikaola

'Możesz mnie zdradzić, okłamywać, ale zepsujesz lub w jakikolwiek sposób uszkodzisz moje pianino i między nami koniec' oświadczył pewnego wieczoru nie całkiem poważnie. Cuddy uśmiechnęła się tylko i obiecała, że zrobi wszystko co w jej mocy by do tego nie doszło. Po czym zasugerowała, że jeżeli tak bardzo kocha swój instrument może pod nim spać.

To mój ulubiony fragment w tym poście, a szczególnie ten pogrubiony.
Reszta też jest oczywiście na poziomie ;]
Czekamy na c.d.

Saph

Możesz mnie zdradzić, okłamywać, ale zepsujesz lub w jakikolwiek sposób uszkodzisz moje pianino i między nami koniec.

House ma rację, trzeba wyznaczyć granicę.

Nie będę cytowała fragmentu ze słowami "kocham cię", bo już mnie uprzedzono.

Mam nadzieję, że szczegółowo opiszesz przebieg zakupów.

jeanne

'Możesz mnie zdradzić, okłamywać, ale zepsujesz lub w jakikolwiek sposób uszkodzisz moje pianino i między nami koniec'
dostałam dzikiego i niekontrolowanego ataku śmiechu :smt005
- W granicach rozsądku – sprecyzowała wyobrażając sobie automat do gier w ich salonie.
piękne

a fragment z "kocham cię" wymiata xD
Po przewiezieniu rzeczy, upewnieniu się, że Cuddy rzeczywiście nie zwiała z żadnym z tragarzy
wyobraziłam sobie jak to robi

OMG! moja wyobraźnia jest zboczona

ale mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe
Za złe nie, ale ja ogromnie ubolewam nad tym, że mam mało do czytania xD
Cudnowne! :smt003

Em.

- Musimy wybrać się na zakupy – oznajmiła składając naczynia.
- Niepokoi mnie użycie liczby mnogiej w tym zdaniu.
House jak każdy mężczyzna unika zakupów? Nie zdziwiłabym się, gdyby kupował buty przez internet

.

- Więc? Kiedy masz trochę czasu?
- Środa po południu – powiedział po zastanowieniu.
- Masz wtedy przychodnię – przypomniała nie rozbawiona dowcipem.
- Oboje musimy coś poświęcić – westchnął jakby na samą myśl pękało mu serce
A nie pęka? No jestem rozczarowana

. Ale dobrze wiedzieć, że House jest po prostu Housem.

Utrzymuję swoje postanowienie i sumiennie komentuje

. Ale nie dlatego, że obiecałam. Po prostu sprawia mi to przyjemność, bo piszesz rewelacyjnie. To tak w razie, gdybyś nie załapała, że piszę to chyba po raz dwudziesty

.

Cave

- Kocham cię – wyszeptał.
- Słyszałam to – wymamrotała w półśnie
- Ja też cię kochmmmm....- dodała zasypiając głębiej. Diagnostyk uśmiechnął się kładąc rękę na jej głowie.
House idealny.. ;]
Uzaleznilam sie od twoich fikow.. ba uzaleznilam sie od tego forum ;]
czekam na ciag dalszy

agnieszka2372

Zbliżała się ósma rano, godzina o której istnieniu House wolałby nie wiedzieć. Wstawał tak wcześnie rano jedynie gdy ból nogi był na tyle nieznośny, że nie dawał mu spać, w pozostałych przypadkach godzina ósma rano mogła dla niego w ogóle na zegarze nie występować. Miał o tyle dobrze, że gdy nie miał konkretnego przypadku mógł sobie pozwolić na późniejsze pojawienie się w pracy. Niestety jego obecna partnerka była przykładem rannego ptaszka. Kolejna różnica mogąca znacznie utrudnić ich wspólną egzystencję. Na przykład obecnie House obserwował jak
Cuddy szykuje się do wyjścia. Starała się być przy tym niezwykle cicho by go nie obudzić, nie miała jednak pojęcia, że od jakiegoś czasu nie spał. Leżał na boku z ręką pod głową i przyglądał się jak w ciemnozielonej bieliźnie chodzi z sypialni do łazienki i z powrotem, z każdym wyjściem trochę kompletniej ubrana. Zauważył, że nawet ubierając się robiła kilka rzeczy na raz. Przeczesywała włosy dopinając czarną spódnicę, myjąc zęby szukała czegoś w szafie, ubierała szpilki jednocześnie malując sobie usta. W końcu wychodząc po raz ostatni zauważyła, że już nie jej facet już śpi, co więcej, że nie spuszczał z niej oka.
- Patrzysz na mnie – oświadczyła zatrzymując się w miejscu.
- Na prawdę? - spytał z uśmieszkiem.
- Na prawdę.
W podobnych chwilach, kiedy obserwował ją tak wnikliwie, bez żadnych komentarzy zastanawiała się co mu chodzi po głowie.
- I znowu masz to swoje spojrzenie.
- Jakie? - zainteresował się siadając.
- Nie wiem – przyznała - Połączenie ciekawości z czymś jeszcze. Czymś czego jeszcze nie rozgryzłam, ale może teraz, kiedy razem mieszkamy będę miała okazje.
- I co wtedy?
- Wtedy będę miała całkowitą wiedzę o Gregu Housie.
- I do czego ją wykorzystasz? Szantaż? Egzekwowanie przychodni? Molestowanie? - wymieniał coraz ciekawsze pomysły nawiedzające jego głowę.
- Coś wymyślę – zapewniła z uśmiechem, po czym spojrzała na zegarek stojący koło łóżka - Ale nie teraz.
- Teraz muszę lecieć. Mam podsumowanie minionego kwartału.
- O radości – skwitował z sarkazmem.
- Nie mogę się spóźnić – oznajmiła podnosząc torebkę – A co z tobą? Mogę się ciebie spodziewać w szpitalu w tym stuleciu?
- A jaki mamy rok? - żartował.
- Zbierz się do 10:00, Forman dzwonił podobno mają jakiś przypadek.
- 10:00 ?! - pytał udając zdegustowanie - Nie mogę zacząć się tak wcześnie pojawiać. Zepsujesz mi reputacje.
- Twoja reputacja legła w gruzach, kiedy wszyscy dowiedzieli się, że jesteśmy parą – przekomarzała się kierując do drzwi.
- Może, ale i tak mam z tego więcej korzyści niż ty. W szpitalu zastanawiają się gdzie się podział twój rozsądek.
- Po co mi rozsądek, mam ciebie - oznajmiła wywołując uśmiech na jego twarzy i wyszła.
Wiedział, że to tylko żarty, ale coś w tym jednak było. Kładąc się na łóżku i spoglądając w sufit zastanawiał się jak doszło do tego, że taka kobieta jak Cuddy przekładała jego nad zdrowy rozsądek. Do głowy przyszła też kolejna mnie przyjemna myśl; jak długo to potrwa?

Saph

Nie jestem pewna czy Cuddy powinna podjąć się próby rozgryzienia House'a, to może się dla niej bardzo źle skończyć.

Martwią mnie wątpliwości Grega, mam nadzieję, że wreszcie poczuje się pewniej w tym związku. :smt001

Niecierpliwie czekam na pojawienie się Scotta.

jujoj

Zaczyna się robić ciekawie. Akcja powoli się rozkręca. Też czekam na Scotta.

*Madziula*

Podoba mi się

Poranek u Huddy... cudnie

jeanne

- Po co mi rozsądek, mam ciebie
Czy Cuddy sugeruje, że House pełni rolę jej rozsądku???
No nie... Nie mogę... :smt005
Do głowy przyszła też kolejna mnie przyjemna myśl; jak długo to potrwa?
House i te jego wątpliwości. Trzeba je zabić zestawem małego zabójcy xD
Cudne! Czekam na więcej

lisa

ewel

niceee

House is House

Ale tylko Cuddy dotrzymuje mu kroku

Ni ma bata, musi on przejrzeć na oczy

agnieszka2372

Informuje, że Scott pojawi się dopiero pod koniec opowiadania

Reszta dnia okazała się dla Cuddy istnym koszmarem. Najpierw zebranie, które przerodziło się w mediacje między skłóconymi lekarzami, później zwolnienie niekompetentnej księgowej, wycofanie się jednego z głównych sponsorów, a na koniec okazało się, że następnego dnia czeka ich wyrywkowa inspekcja szpitala. Administratorka utknęła w pracy do późna przygotowując potrzebną dokumentacje, podczas gdy House wyszedł wcześniej obiecując, że zacznie układać swoje rzeczy. Stosy kartonów nie mogły stać w salonie wiecznie. Zmęczoną i poirytowaną Cuddy przywitała trochę za głośna muzyka jak na jej obecny nastrój. Odstawiła torbę i powiesiła płaszcz by przekonać się, że pudła z płytami, ubraniami, książkami, czasopismami i wszystko inne stało na swoich miejscach. Najwyraźniej były przyklejone do podłogi i nie dało się ich przesunąć. Co do House'a, leżał sobie zrelaksowany na kanapie czytając książkę. Fatalnie trafił z niedotrzymaniem słowa.
- Mógłbyś choć raz mnie zaskoczyć i zrobić to o co cię proszę? - spytała zrezygnowana. Diagnostyk ściszył muzykę i odwrócił głowę.
- Chcesz rządzić w pracy i w domu? To nieuczciwe nie uważasz? - stwierdzenie, które z założenia miało być zupełnie niegroźne okazało się punktem zapalnym. Cuddy westchnęła, nie miała nastroju na jego żarty.
- Mówisz jakbyś wykonywał moje polecenia.
- Zaczyna się. Nie moja wina, że miałaś ciężki dzień – oznajmił.
- Bo niby nie miałeś wpływu na spór Bredana i Holmes'a ? - przypomniała. Może i powinien się nie wtrącać, ale nie potrafił. Tak samo jak nie potrafił odpuścić podczas kłótni. Po prostu nie należał do osób ugodowych i tyle.
- Zwolnienie księgowej to pewnie też moja wina?
- Cudem znalazła się rzecz w którą nie jesteś wplątany. Moje gratulacje.
- Właśnie. To całkowicie twoja zasługa. Skutek podejmowania emocjonalnych decyzji - zauważył. Zatrudniła kogoś do kogo nie była w 100% przekonana, żeby pomóc przyjaciółce.
- Nie narzekaj. Moje emocjonalne decyzje nie raz uratowały twój tyłek.
- Zamierzasz mi to wypominać? - zapytał zastanawiając się czy tak to będzie wyglądać na dłuższą metę, Cuddy umilkła. Spojrzała w sufit nie wierząc w to co robiła.
- Nie mogę z tobą walczyć w pracy i w domu – oświadczyła nie chcąc dłużej się kłócić.
- A co chcesz? Mam powiedzieć, że sprawy w szpitalu same się rozwiążą? Że wszystko będzie dobrze? - dopytywał, rola bezmyślnie pocieszającego faceta nie była w jego stylu
- Nie mogę ci tego obiecać.
- Chce wiedzieć, że jak coś obiecujesz, to dotrzymasz słowa – wyjaśniła patrząc mu w oczy- Chce móc na ciebie liczyć.
Oboje zamilkli. Ten wieczór miał wyglądać zupełnie inaczej.
- Jestem padnięta. Idę pod prysznic – oznajmiła brunetka kierując się na górę. Wracając do domu nie zamierzała wyładowywać swojej złości na Housie, ale. to wszystko samo tak jakoś wyszło. Teraz chciała jedynie chwili spokoju. House rzucił książkę w kąt kanapy i usiadł. W ich związku mogło być wiele niejasności, ale jedno było pewne potrafili działać sobie na nerwy.

jeanne

House rzucił książkę w kąt kanapy i usiadł. W ich związku mogło być wiele niejasności, ale jedno było pewne potrafili działać sobie na nerwy.
Czyżby zbierały się deszczowe chmury??? Bo u mnie własnie zanosi się na deszcz :smt003
Cudowne chociaż dołujące xD

Pikaola

U mnie już pada

Lubię Twoje opowiadania. Bardzo.

- Chce wiedzieć, że jak coś obiecujesz, to dotrzymasz słowa – wyjaśniła patrząc mu w oczy- Chce móc na ciebie liczyć.
Podoba mi się ten moment. Taki życiowy. ;] :smt002

agnieszka2372

eye_roller

wiesz Aga. ja sobie tak wyobrażam związek Housa i Cuddy. daleko od różowego i wspaniałego mieszkania ze sobą bez kłótni, bez nadmiaru ckliwości i romantyzmu. bo to związek tak przyziemny że aż czasem boli. co nie znaczy że nie można czasem zdobyć się na odrobinę czułosci

ewel

no i sobie Aga poradziła

nic nadmiernie cukierkowego (a wiadomo, że co za dużo to niezdrowo

), ale znalazł się też balsam na cierpiące Huddzinkowe serca

szóstka z plusem ode mnie. jak zawsze.

tym razem zamiast meldować, napisałam komentarz

jujoj

Świetne! Te ich domyślanie się jest boskie!

Tak, też lubię Twoje opowiadania, a nawet uwielbiam.

Izabella

Agnieszkowa Cuddy jest WIELKA.

jeanne

mmmm.... pięknee....
- Będę marudny i irytujący - ostrzegł uczciwie. Jego słowa znaczyły, że nie wolał być sam.
Nie jest to przesłodzone, ani zbytnio przejaskrawione, ale aż mi się miło zrobiło xD
Dziękuję :smt058 I oczywiście czekam na rozwój akcji :smt003