Nie ten typ. [Z]

Pietruszka

Bum, bum, zgadnijcie, kto wrócił

Osobiście mi się ta część nie podoba, ale Scribo uważa, że nie jest gorsza od poprzednich i dzięki zaufaniu do niej decyduję się ją jednak wam pokazać

Bety w tym przypadku nie było, więc mogą się pojawić błędy - ostrzegam wrażliwych

Miłej lektury! I postaram się, żeby następnym razem nowy part pojawił się prędzej.

Najłatwiej było to zrobić, jakby nigdy nic. Pewnie dalej byłaby obrażona, ale po jakimś czasie by jej przeszło. Przytuliłaby go w trakcie snu albo zostawiła kolację w piecyku.
I tak doszłoby do kompromisu – niezwykle rzadkiego zjawiska w tym związku, kiedy żadna strona (czyt. Cuddy) nie przeprosiła, ale też jakimś cudem znowu prowadzili życie bez kłótni.
Zatrzasnął drzwi, tak, żeby ją obudzić, i od razu, prawie krzycząc, podzielił się z nią diagnozą, którą odkrył w ciągu ostatnich kilku godzin. Nieczekając na jakikolwiek znak życia z jej strony, zaczął kontynuować swój wykład, ujawniając swój tok myślenia.
Kiedy olśnienie do niego przychodziło w nocy, Lisa miała szczęście być pierwszą osobą, którą się z nim dzielił. Jego monstrualne ego wyrażało w ten sposób potrzebę pochwalenia się. A ona nie miała nic przeciw. Chyba, że tak jak dzisiaj, chciał jej zrobić na złość.

Ku jego zdziwieniu, Cuddy nie znajdowała się w sypialni, przebywając jeszcze w półśnie.
Siedziała na kanapie w salonie, po ciemku, bez żadnego słowa komentarza, okryta swoim ulubionym kocem.
Kto umarł?
- W porządku, o co chodzi? – zapytał, siadając obok niej.
Odpowiedziała mu cisza.
- Żeby tego dowieść, musiałem porazić pacjenta prądem – dodał po chwili, chcąc wymusić na niej reakcję.
- To małżeństwo. Poważny związek, gdybyś jeszcze nie zauważył – przerwała mu ruchem ręki, gdy chciał coś powiedzieć. – A te gierki… Twoje gierki… Są na tym poziomie chore. Nieodpowiednie. Budujemy coś – wstała. – Do tego potrzeba solidnych podstaw. Pewności. Dojrzałości. Tymczasem ty wszystko obracasz w kolejną rundę monopolu. Nie uznajesz kompromisu… Prosiłam cię, żebyś nie trzaskał drzwiami. Nie potrafisz nawet spełnić czegoś tak prostego, to poniżej twojej godności. Za to moja godność cię nie obchodzi w ogóle. Muszę znosić twoje komentarze wykrzykiwane na cały szpital. To, jak obrażasz moją siostrę w trakcie spotkań rodzinnych. I zawsze się poświęcałam. Ale moje poświęcenie i moja zdolność znoszenia wszystkiego ma swoje granice.
- O czym ty mówisz?
- Czara goryczy się przelała.
- Niby czym?
- Ogółem. Zapracowałeś na to całokształtem – wyszła z salonu i skierowała się ku sypialni.
- Kłamiesz – ocenił natychmiast. – Żyjesz ze mną od lat. Gdyby sam całokształt miał cię irytować, skończyłabyś ze mną dawno temu.
Z jej strony nie nadeszła żadna odpowiedź
- Wściekłaś się o coś. Nie masz się o co wściekać. Zbyt długo myślałaś, wymyśliłaś jakąś głupotę. Za kilka dni ci przejdzie.
Normalnym byłoby usłyszeć zaprzeczanie. Krzyki. Doczekać się awantury. Jednak jego żona ciągle milczała. House wstał i ruszył ku sypialni, obiegając sobie, że spali te wszystkie bzdurne kobiece pisma pełne motywacyjnych artykułów, które Cuddy chowała w dolnej szufladzie swojego biurka.
- Chyba żartujesz…
Spakowana torba, ubrana Cuddy.
Jezu. Jak denna scena z niskobudżetowego dramatu.
Oddała mu obrączkę.
- Mieliśmy oddzielać życie zawodowe od prywatnego. Ty najwyraźniej tego nie potrafisz – powiedziała z trudem, a House poczuł, że wszystkie elementy układanki wskakują na swoje miejsce.
- Gadasz bzdury. Chodzi ci o sekretarkę.
- I NIE CHCĘ nic o tym słyszeć. Rozumiesz? Nic – wzięła torbę.
- To tylko…
- W chwili obecnej czuję do ciebie całkowite obrzydzenie. Nie chcę o tym mówić, nie chcę na ciebie patrzeć – coraz bardziej podnosiła głos, ale nim dotarł do krzyku przestała mówić i wzięła głęboki oddech. Wiedziała, że jest dla niego otwartą księgą, ale wolała nie dawać mu pełnej satysfakcji, pozostawić iluzję wściekłości, podczas gdy ona czuła tylko ból.
Tępy, pusty ból, jak po amputacji mięśnia sercowego.
Opuściła dom. Nie słuchała go, nie dała się zatrzymać, ani nic wyjaśnić. Nie, gdy mówił, nie, gdy ją delikatnie szarpał i zmuszał do spojrzenia na niego.
Drzwi wejściowe zatrzasnęły się tego dnia po raz drugi.

agaSek

Kamylka

Pietruszka wróciła ze swoim fikiem

Ta część jest cudowna.

Smutna, ale cudowna.
Oby tak dalej. Wena!

Scribo

Po pierwsze - po powyższych komentarzach już chyba mogę powiedzieć "a nie mówiłam", nie?

Po drugie: już nadrabiam, bo poprzexniej czeęści nie skomentowałam, a ona zdecydowanie na to zasłużyła. Forma tych dialogów... już chyba nie musze cie wychwalać za styl, bo to wiesz (odnosi się to też do tej częsci

) ale pomysł... Cudo, o.

Jak napisała Kamylka ta część jest smutna. Smutna bo Cuddy - oczywiscie, nie mozemy jej za to winić - dała się ponieść emocjom (zresztą miała pewne podstawy) i nie chciała sluchać wyjaśnień.
Smutna, bo słabość House'a przerodziął się tą kroplę, która przepłniła czarę.
Smutna, bo to wszystko nie powinno się było wydarzyć.
Smutna, bo stwierdzenie czy on, czy ona sobie na to zasłużyli jest trudne... bardzo trudne. Bo House nie powinien był ryzykować, nie powinein był sie tak zachowywać. I smutne, bo ona nie miałą obowiazku tego zrozumieć. I nie zrozumiałą. Choć mogła.
Ale... z drugiej strony w życiu tak jest - nieporozumienia, rzeczy któych żałujemy... to wszystko po kolei układa się w stosy, piętrzy, by w pewnej chwili sie na nas zwalić.

Co teraz zrobi Cuddy? Co zrobi House?
Nie trzymaj nas dłużej w niepewnosci i szybko pisz kolejną część

Lisie

Smutne... chociaż cały fik cudowny ! Teraz House będzie miał swoje 5 minut żeby wszystko odkręcić. Czekam z wielką niecierpliwością na ciąg dalszy !

martusia14

Opuściła dom. Nie słuchała go, nie dała się zatrzymać, ani nic wyjaśnić. Nie, gdy mówił, nie, gdy ją delikatnie szarpał i zmuszał do spojrzenia na niego.
Drzwi wejściowe zatrzasnęły się tego dnia po raz drugi.

Najsmutniejszy fragment w tej część

Cała część bardzo mi się podobała.Czekam niecierpliwie na następną

Ley

Piękne, a zarazem smutne.
House miał się pogodzić z Lisą, a tu nagle wszystko się pokomplikowało.

Kika

Pietruszko, coś co zapowiadało skończyć się szczęśliwie zmienia całkowicie bieg wydarzeń... Część smutna, ale jakże prawdziwa. Uświadamia, że i miłość, wybaczanie ma swoje granice, których nie należy przekraczać. Że uczuciem nie można się bawić, odchodząc i powracając kiedy tylko nam się to podoba.
Czytając tę część nasunął mi się do głowy cytat z jednej z ulubionych książek Julio Cortázara - "Gra w klasy":
"Specjalizował się w zaprzepaszczonych sprawach. Najpierw zaprzepaścić coś, a potem uganiać się za tym jak wariat."
Mam nadzieję, że House się nie podda i będzie walczył o to małżeństwo.
Weny!

Ala

Bosko! W końcu doczekałam się kolejnej części

Pietruszka

Bardzo wam wszystkim dziękuję, cieszę się, że tamta część wzbudziła tyle emocji

Teraz krótki kawałek, niewiele wnoszący, bo właśnie wen mnie kopnął. Ostrzegam, bo pojawia się słownictwo.

Mimo, iż prawie w ogóle dzisiaj nie spała, nie zdążyła niczego zjeść przed wyjściem do pracy. Zdawała sobie sprawę, że czeka ją dzisiaj konfrontacja. Wczorajszej nocy wyłożyła kawę na ławę, wyprowadziła się z domu, no i… Och, tak, zerwała z mężem.
Czuła się dziwnie, jakby zaczęła od nowa używać jakiejś grupy mięśni. Przez ostatnie kilka lat przywykła do swoistej pewności. Pewności, że House przyjdzie do pracy po niej, że prawdopodobnie w ciągu dnia go przelotnie cmoknie, że wieczorem nie zaśnie, póki on nie przyjdzie do łóżka i nie zacznie chrapać.
Panie i panowie, kołysanka Lisy Cuddy.
Teraz nic nie było pewne. Podejrzewała, że mógłby spanikować i udawać, że nic się nie stało, póki ona czegoś nie zrobi. Na przykład, wręczy mu pozew rozwodowy.
Z drugiej strony jednak miała wrażenie, że jest na tyle bezczelny, że gdyby chciał, znacznie utrudniłby jej życie.
Z trzeciej strony miała coś na kształt nikłej nadziei, że będzie utrudniał jej życie.
Taak. A potem ona się obudzi i okaże się, że to wszystko było złym snem.
Szanse były nikłe, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że przed chwilą poparzyła sobie język.

Trzasnęła drzwiami.
- Mam prawnika.
Bawił się laską.
Już od kilku dni spotykała go w najdziwniejszych miejscach i w najdziwniejszych porach, co często pokazywało, jak dobrze ją zna.
Chciał rozmawiać. Wyjaśniać.
Ona wybitnie nie chciała.
Tutaj nie było czego wyjaśniać. A niedługo nie będzie o czym rozmawiać.
- Naprawdę sądzisz, że dam ci się tak łatwo wycwanić?
- Dobrze, że jednak nie doczekaliśmy się dzieci. Gdybyśmy takowe mieli, naprawdę musiałbyś się zgodzić na rozwód.
Karta – dzieci. Auć.
Lisa nawet na niego nie patrzyła. Szybko przeszła przez gabinet, do swojego biurka, przeszukiwała dokumenty jakby nigdy nic. Jakby właśnie nie mówiła o grzebaniu ich małżeństwa.
- Nie zdradziłem.
- Cóż, tak czy siak nie jesteś najbardziej wiarygodnym źródłem, prawda?
- Bardziej wiarygodnym niż szpitalne kółko plotkarskie.
- To nie plotki. Rozmawiałam z nią.
- Sterroryzowana owieczka przytaknie wszystkiemu, nie wiedziałaś?
- House – rzuciła, zerkając na niego na chwilę. – Ja naprawdę nie chcę się zagłębiać w to, czy ją pieprzyłeś od tyłu, czy tylko zrobiła ci dobrze.
W tym miejscu mógłbym rzucić jakąś ironiczną uwagę, pomyślał. Gdybym chciał oberwać tą teczką, którą właśnie trzyma.
Co go naprawdę denerwowało? Wydawała się w pełni spokojna. Udawała, że się z tym pogodziła, podczas, gdy on wiedział, że pół nocy spędziła rycząc w poduszkę.
Wizji, że naprawdę z nim skończyła, nawet do siebie nie dopuszczał.
- Nie zrobiłbym ci tego – powiedział spokojnie, zadziwiająco łagodnie.
- Zrobiłeś mi już wiele rzeczy – zaczęła, ruszając ku drzwiom. – I wiele razy mnie okłamywałeś.
Poczuła, że powinna coś jeszcze dodać. „Czy to nie ironiczne, że zazwyczaj robiłeś to bez powodu? Chciałeś sprawdzić moje reakcje? Zdenerwować mnie?”
Przezwyciężyła jednak tę pokusę i opuściła swój gabinet.
Patrzył za nią, gdy szła pewnie, zdecydowanie. Każdy jej ruch świadczył o determinacji.
Wyglądała świetnie. I to bez niego.
Pieprzyć to, pomyślał.
I tak pewnie tylko udaje.

jeanne

Pietruszko, autorko jednych z najbardziej niesamowitych fików na forum

Chciałam Ci tylko powiedzieć, że jestem wprost oczarowana historią, którą stworzyłaś, że czekam z wytęsknieniem na każdą kolejną częśc, w której uchylisz chociaż rąbek tajemnicy.
No. I chcę dalej

A ostatnie 3 zdania są kwintesencją tej części

martusia14

Ala

Ale się zrobiło dramatycznie...

Świetny fik! Każda kolejna część lepsza od poprzedniej.

Ley

Och Pietruszko! Po raz kolejny zaskoczyłaś mnie pozytywnie!
Ja po prostu uwielbiam twoją twórczość.

Czyżbym się zakochała?

Scribo

Ojej... To się porobiło...

Konfrontacja - ostra, nawet bardzo. Szzera. Taka jak zawsze w ic przypaku.

galena

No nie, teraz to dopiero zaczęłam się bać o tę zwichrowaną dwójkę, i co tamta nadała na House'a????

Pietruszka

buuu!

Kolejny part, niezbyt długi i niezbyt dobry, ale przez takie po prostu trzeba przebrnąć moim zdaniem...

jeanne, to twój pierwszy komentarz tutaj, prawda? I od razu mi słudzisz? Bezwstydna!

Ala

Oj, House! Podpadasz mi takimi tekstami... Nieładnie!

Ogromnie się cieszę, że dopisałaś kolejną część

jeanne

Pietruszka pierwszy

Ale zawsze czytuję Twoje dzieła i ogromnie mi się podobają

Hej, hej! Nie dość, że rzadko nas zadowalasz (w zupełnie niezboczonym sensie) i krótkimi częściami(*wywołuje poczucie winy*), to jeszcze mi teraz chyba nie powiesz, że oni się rozwiodą? O.o *ma złe przeczucia* Chociaż... To by było ciekawe zakończenie fika, takie oryginalne

Mówiłam już, że mi się podoba? Że uwielbiam Twój styl pisania? I że nie cierpię Cynthii? Hmm. Nie pamiętam. Ale czekam na ciąg dalszy

martusia14

Fajnie,że nareszcie pojawiła się kolejna część.
Nich Cuddy w końcu wysłucha wersji House'a,ponieważ oni nie mogą się rozwieść.Wilson ma rację muszą sobie to wszystko wyjaśnić

Pietruszka

Uwaga!
Fick zaczyna dobiegać końca, więc jeśli chcecie się nade mną pozachwycać, to nie zostało wam wiele czasu

Myślę, że zostały jeszcze... Jakieś 2, max 3 części i króciutki epilog.

Wszystkie przyszłe fragmenty będą miały dla mnie wielką wartość, bo długo nad nimi myślałam i chciałam, żeby wyszły jak najlepiej.
Dzisiejszy, rozmowa Cuddy z Wilsonem była dla mnie bardzo trudna, więc byłabym wdzięczna, gdybyście dali mi znać, co o niej sądzicie i czy sobie z nią poradziłam.
Enjoy

Lisa Cuddy traciła grunt pod nogami.
Radziła sobie z tym tak samo, jak wtedy, gdy była młodsza, a jej życie nie było jeszcze usłane wątkami pobocznymi o naturze uczuciowej: koncentrowała się na pracy, pracy i jeszcze raz pracy.
Oczywiście nie chodziło o samo wypełnianie papierków i zajmowanie się szpitalem. Mimo tych obowiązków zostawało jej jeszcze pełno wolnego czasu, który zwykła spędzać w domu z Gregiem.
Wszystko jej o nim przypominało: od kawałka sera po seriale w telewizji. Kiedy żyje się z kimś tak długo, osoba ta zapisuje się w pamięci. I mija wiele czasu, zanim owy zapis zacznie blaknąć.
Najbardziej bolało ją, że tak szybko przestał walczyć, jakby ostatnie kilka lat nic dla niego nie znaczyło. Nie było to w sumie nic nowego. „Tylko daj znać, gdzie i kiedy się podpisać.” Tak samo wyglądał początek ich małżeństwa. Tylko daj znać.
Zarazem jednak utwierdziło ją to w przekonaniu, że dobrze robi. Po cichu marzyła o tym, że jeszcze się zejdą, więc gdyby naprawdę coś zrobił w tym kierunku, zapewne dałaby mu się omotać. W takiej sytuacji przynajmniej wiedziała, że to, co planuje, jest słuszne.
Ale to nie znaczyło, że nie było bolesne.
Ostatnimi czasy coraz częściej myślała o rezygnacji z pracy. Spędzała coraz więcej czasu na sprzątaniu swojego gabinetu i zastanawianiu się, czy na pewno chce tutaj zostać. Czy chce dalej z nim pracować. Czy da jej to jeszcze jakąkolwiek satysfakcję. Czy czasem przez to nie skończy jako wypluta przez życie stara panna gapiąca się godzinami w ściany.

- Jak się masz?
- Dobrze. Mam dzisiaj dużo pracy, więc możemy już przeskoczyć do miejsca, w którym zaczynasz subtelnie wypytywać o rozwód? Albo jeszcze lepiej, do tego, w którym mówisz, o co ci chodzi.
- To będzie bolesne.
- Było bolesne już od dawna.
- Nie było.
Cuddy przerwała pisanie i spojrzała na niego.
Onkolog westchnął.
- Dalej... Prowadzicie swoją grę. A kiedy ona się skończy, będzie już za późno, żebyście mogli odbudować związek. Wtedy naprawdę zacznie boleć.
- Zaczynam rozumieć, czemu on tak nie cierpi twoich analiz - wróciła do pisania.
- Rozmawialiście chociaż o tym?
Milczała.
- Dałaś mu wyjaśnić sprawę? Wiesz, jak ma się rzecz z plotkami w szpitalu. Dzisiaj usłyszałem, że sprzedajesz się za drinki.
Obrzuciła go szybkim spojrzeniem.
- Gdyby nie miał niczego na sumieniu, nie poddawałby się tak szybko.
- Daj spokój. To House.
- Właśnie - ponownie przestała pisać. - To House. Unika jakiegokolwiek uzewnętrzniania się, ma poziom emocjonalny pięciolatka, ale jeśli mu już na czymś zależy, to do upadłego stara się to uzyskać. I najwyraźniej nie zależało mu na ratowaniu małżeństwa.
Wilson wyczuł, że wiele kosztowało ją podsumowanie tego, więc dał jej chwilę. Administratorka po kilku niezauważalnie głębszych oddechach powróciła do wypełniania papierów.
- A... Powiedzmy, że ma coś na sumieniu. Czy wtedy tym bardziej nie starałby się czegoś zrobić? Czy gdyby nie był niewinny, nie dotknęłoby go tak bardzo, że w ogóle go o to posądzasz? - James mówił powoli, starając się łagodnie odkryć karty przyjaciela. Wiedział, że dosłowne wygadanie wszystkiego Cuddy mogłoby się zakończyć amputacją jądra.
Przez krótką chwilę panowała cisza.
Potem onkolog musiał wracać do swoich zajęć, zostawiając ją sam na sam z Lisą.

Kika

Oh... Skoro pozostawiasz nam niewiele czasu, aby się pozachwycać, to muszę zacząć, żeby mi okazja nie umknęła sprzed nosa

Taaak...
Pierwsze zastrzeżenie: przeraźliwie krótko!

A teraz przejdę do treści, podoba mi się to... hm... jakby to nazwać... Nie dzielisz postaci na dobre i złe. Każda z nich ma swoje odcienie szarości. I tak nie wiemy od razu kto jest najbardziej zły w tym opowiadaniu, czy skrzywdzona Lisa, która sądzi niesłusznie, że została zdradzona, czy House umawiający się z sekretarką, po czym zostaje posądzony o niedokonaną zdradę. To wszystko daje wiele do myślenia. Nic nie jest klarowne.
Rozmowa z Wilsonem, bardzo trafna i mądrze przeprowadzona. Wilson nie wykłada kart na stół, daje do myślenia Lisie, prowadzi ją na dobry tor, którym mam nadzieję, że ona podąży... Ubodło mnie jednak, a ściślej mówiąc moją opisową stronę, przejście od razu do czystego dialogu, gdybyś we wstępie nie napisała o rozmowie Lisy z Wilsonem, na początek czytelnik mógłby poczuć się skołowany, że coś opuścił, bo znikąd pojawia się dialog, ale wybaczam bo wartość owego dialogu wynagrodziła wszystko.
Kończąc te wypociny, pragnę stwierdzić, że wszystko jest pięknie, ładnie i czekam na kolejną część

Pozdrawiam

martusia14

Hmm i cóż ja tu mogę dodać gdy Kika tak idealnie to wszystko podsumowała.
Czytając tą część nie dało się nie zauważyć,że włożyłaś w pisanie jej dużo serca i czasu jak zresztą pewnie na wszystkie twoje opowiadania

Rozmowa Cuddy z Wilsonem bardzo dobrze przeprowadzona i pokazana w bardzo realistyczny sposób,ponieważ on najczęściej nie mówi wszystkiego prosto z mostu tylko stara się pokazać druga stronę medalu i tak właśnie było teraz w przypadku Lisy.

Jeszcze raz na prawdę wielkie poszanowanie dla twojego talentu.
Pozdrawiam Martusia

lisek

No to ja też coś powiem

Jesteś jedną z tych nielicznych autorek fików, oprócz ciebie wliczam w to grono Scribo i Agnieszke2372, u których wszystko jest przemyślane od A do Z. Nic co nie powinno do fika nie trafi, potraficie przenieść czytelnika w świat, który tworzycie. Niby się czyta, a jednak wszystko ma się dokładnie wyrysowane przed oczami. Podziwiam

Co do tej części dla mnie wszystko jest jak powinno. Trochę opisów i trochę dialogu tak lubię najbardziej

Czytając dialog Wilson - Cuddy przypomniała mi się ta scena z 5x07 (jak Wilson próbował naciągnąć Cuddy na randkę, by House był zazdrosny, niby sytuacja inna, ale tak mi się skojarzyło), gdyby to był fik kogoś innego pokusiłabym się o jakieś spekulacje co do zakończenia, ale ty pewnie chcesz nam coś przekazać przez zakończenie więc nie mam wyboru czekam na next part i obiecuję nie pisać więcej takich długaśnych komentarzy

Lisie

Moim zdaniem doskonale sobie z tą rozmową poradziłaś. Słowa Wilsona pozwolą teraz Lisie spojrzeć na to z innej perspektywy i przeanalizować na spokojnie całą sytuację. Myślę, że dała jej też malutkie światełko nadziei, że House może rzeczywiście jej nie zdradził i że jest dla niego na tyle ważna, że jej słowa mogą zadać mu ból.
Czekam na kolejną część !