Nadzieja w kolorze nieba [M]

lisek

Długo myślałam, czy to tu wrzucić. Ale oczywiście koniec końców wrzucam, bo przecież piszę po to, by ktoś mógł przeczytać. Napisane pod wpływem pewnych wydarzeń, z którymi próbuję się zmierzyć. Nie wiem, czy dobre, czy złe. Swoich prac nigdy nie potrafię ocenić. Krótkie, ale czasem tak trzeba. Z dedykiem dla Aduśki, bo to wrażliwa duszyczka

i może spodoba się jej to co próbowałam tu przekazać

i dla Szpilki, bo… bo jest mistrzem i koniecznie chciałam dla niej coś napisać

Nadzieja w kolorze nieba [M]

Był obecny w jej życiu niemal od zawsze. Wyśmiewał, poniżał i drwił. Nie szanował niczego, co miało dla niej jakąkolwiek wartość. Nie akceptował jej dążeń do bycia ideałem w nieidealnym świecie. W brutalny sposób uświadamiał jej, że kolorowa rzeczywistość jest tylko złudzeniem, a świat jest zwyczajnie czarno-biały.

Był nieszczęśliwy. Ona pragnęła szczęścia najbardziej na świecie. Szukała go nieustannie nie dostrzegając przy tym oczywistej prawdy. Jego ból i samotność stały się jej bólem i jej samotnością. Codzienność rozwiała marzenia. Miała wszystko i nie miała nic.

Był dzieckiem na każdym kroku domagającym się uwagi. Jego wariactwa i gierki stały się stałym elementem jej poukładanego życia. Takim ot, urozmaiceniem. Walczyła z tym tylko z pozoru. W końcu nauczyła się odczytywać jego nieczytelne znaki. A może po prostu sama zaczęła pisać ten scenariusz? To nie miało już znaczenia. Bo jeden jego uśmiech, jedno spojrzenie i jeden gest wystarczały, by bezwiednie unosiła w górę białą flagę.

Był wojownikiem. Ponad wszystko lubił wygrywać. Brutalnie uświadamiał jej, jak słabą jest istotą. Jak bardzo od niego zależną. Mimo silnego charakteru i tak wielu sukcesów niemal na każdym polu wciąż go potrzebowała. Nie tylko jako pracownika, przyjaciela, czy mężczyznę, potrzebowała go tak jak każdy z nas potrzebuje tlenu. Zwyczajnie, po to, by żyć.

Był oczami jej duszy. W nich widziała to wszystko, co czuła w środku, a czego nie mogła wypowiedzieć na głos. W jednej chwili pragnęła go zobaczyć. Już. Natychmiast. Tylko po to, by zaraz marzyć o tym, by zniknął. By już nigdy więcej nie stanął na jej drodze.

Był jej zgubą. Bo w tej nierównej walce nie miała najmniejszych szans. Potrafiła wygrywać, ale przy nim jej pewność siebie i wola walki ustępowała wielkiemu pragnieniu znalezienia się w jego objęciach. Pragnieniu zaznania szczęścia choć przez ułamek sekundy, w którym on wyszepta „potrzebuję.”

Był tajemnicą i zagadką nie do rozwikłania. Jego genialny umysł fascynował ją i pociągał. Przenikliwe aczkolwiek nieprzeniknione spojrzenie budziło niepokój. Walka, którą toczyła każdego dnia próbując zabić uczucia, które w niej wzbudzał była niczym niekończąca się opowieść. Nie było szans na szczęśliwe zakończenie.

Był jej przekleństwem. Kochała go i nienawidziła równie mocno. A co najdziwniejsze, nie była w stanie sobie wytłumaczyć „dlaczego?” Bo właściwie nie zasługiwał na żadne z tych uczuć. Był jaki był i wiedziała, że nie powinna go za to nienawidzić. A z drugiej strony właśnie za to jaki był nie powinna była go również nigdy pokochać. Ta miłość nie miała prawa zaistnieć, jednak stało się. I już zawsze miała ponosić tego konsekwencje.

Był niczym fatamorgana na pustyni. Bo tak naprawdę go nie było. Nie miała w nim oparcia, nie mogła na niego liczyć w chwilach słabości. Nigdy nie pocieszał. Nie mówił, że jutro będzie lepiej, wiedział, że nie będzie. Często uciekał. Od odpowiedzialności, od problemów, od życia. A jej pozostawała tylko ta cholerna nadzieja, że jak zwykle wróci, a ona znów przez ułamek sekundy będzie szczęśliwa.

Otworzyła oczy i spojrzała w okno. Była niedziela przed południem, a niebo miało wyjątkowo błękitny odcień. Usłyszała kroki…

Agnes

Ojej... Tylko tyle potrafię z siebie wydusić po przeczytaniu tego fika. Lisku, to było piękne. Pokazujące House'a takim, jakim jest naprawdę i jednocześnie takim, jakim go widzi Cuddy. Oddałaś go jako prawdziwego zimnego drania bez uczuć, a jednocześnie osobę będącą celem życia Lisy.

Te wszystkie jego oblicza, jako zguba, fatamorgana, wojownik czy dziecko są prawdziwe. Bo przecież on taki właśnie jest. Prześmiewczy, nietrwały, cyniczny. A jednocześnie, w jakiś dziwny, kosmiczny sposób potrzebny. On mógłby być nawet katastrofą, jeszcze jednym gorącym ziarenkiem piasku na bezwodnej pustyni, a Cuddy, mimo wszystko, i tak by z niego niezrezygnowana. Ona zbytnio go kocha. I zbytnio nienawidzi. Porównanie Grega do tlenu wydaje mi się nadzwyczaj trafne.

To paradoks, że Lisa może chcieć go zobaczyć tylko po to, by móc błagać o to, by zniknąć. Że może go kochać, by nienawidzić. Ale to równocześnie prawda. I ty to pokazałaś. Pojechałaś po emocjach, uczuciach, zepchnęłaś rzeczywistość na dalszy plan. Sprawiłaś, że w tym tekście można się zatracić. To naprawdę mistrzostwo, wierz mi.

Tekst jest piękny, pełen uczuć, emocji, nadziei. Prawdziwy.

lisek

Agnes

Twój koment

To było niesamowite, Ty nie tylko idealnie wychwyciłaś to o czym myślałam podczas pisania, ale co więcej pięknie to dookreśliłaś

Jestem wzruszona, bardzo Ci dziękuję

W sumie to tylko do tytułu nie mam zastrzeżeń.
Jeszcze raz bardzo dziękuję, kłaniam się pas

Pozdrawiam

Szpilka

Ojej, dziękuję Ci bardzo

To najbardziej oryginalna dedykacja jaką dostałam. Wiesz, zawsze to jakiś powód, choć dalej uważam, że nazbyt wygórowany. Mimo wszystko, bardzo dziękuję

I Ty już wiesz, że jesteś kochana, prawda? Musisz to wiedzieć.

Ogólnie to usiadłam przed komputerem z innym zamiarem niż czytanie fików. Ale ja, jak to ja, musiałam zajrzeć do działu Huddy. Wtedy zobaczyłam, że coś napisałaś i wszelkie moje plany szlag trafił. Są rzeczy ważne i ważniejsze, nie?

Zaczęłam czytać i gdy skończyłam zauważyłam, że zjadłam wszystkie ciastka, które miały mi wystarczyć na cały tydzień. Tak się zaczytałam, że teraz będę głodowała

Ale to nic. Może uda mi się przeżyć

Co do treści to jak zwykle nie wiem, co mam napisać. Może użyję stwierdzenia, które zapożyczę właśnie od Ciebie. To, co napisałaś jest takie mistrzowskie.

GosiaczeQ_17

To jest świetne

Genialne i tyle

Tak wspaniale i dogłębnie opisałaś uczucia Cuddy do House'a, że brak mi słów.
Gdy skończyłam czytać, to poczułam sie tak, jakby ktoś wyrwał mnie z takiego letargu...
I jesio jedno, teraz tym bardziej nie mogę doczekać się 7 sezonu

Pzdr

GosiaQ

mika-house

omg!! nie mogę nic wydusić z siebie...

to było po prostu wspaniałe, piękne, genialne, nie wiem w jaki sposób można opisać moje uczucia po przeczytaniu tego fika...
to było takie prawdziwe... takie realne, jak w serialu...
opisałaś housa prawdziwego, tego sukinsyna, którego kocha i jednocześnie nienawidzi... cuddy była taka prawdziwa... wiem, powtarzam się, ale w tej chwili nie potrafię niczego innego powiedzieć

Wena ogromnego na jeszcze lepsze fiki

Aduśka

Lisku :serce:

Po pierwsze: Dziękuję za dedykację

Bardzo, bardzo, bardzo.
Przyznam, że mnie zaskoczyła, ale i bardzo ucieszyła. Jeśli coś tak pięknego jest dedykowane, właśnie mnie, nie sposób się nie cieszyć

Ale koniec. Dziękuję i już, bo się jeszcze rozpisze ...

A co do treści.
Czy mi się spodobało? Bardzo, bardzo. Uwielbiam Twoją twórczość. Kocham Twego Wena

Piękna miniaturka. Taka prawdziwa, pokazująca prawidziwe uczucia, prawdziwe stany bohaterów. Bardzo mnie to ujęło. Napewno zapadnie mi głęboko w pamięci, pewnie będę wracać do tego.

Charakteryzowanie House'a i włączanie Lisy.
Ukazanie jej rozdarcia pomiędzy miłością a nienawiścią. Pożądaniem i odrazą (jakby

).
Właśnie pięknie pokazałaś jej miłość do niego, słabość do niego, nienawiść do niego, ale i uzależnienie od niego. No i samą istotę House'a. Wszystko co jest w nim, jaki jest pokazałaś pięknie.
Napisane krótko, ale jakże treściwie! I to się liczy! I zawszę mówię: liczy się jakoś, nie ilość. Niekiedy trzy zdania, potrafią zawierać w sobie prawdziwie piękną treść i to 'coś'. I będą dużo lepsze od całych poematów.

I jeszcze jedno"
Uważam, że krótko nie znaczy źle. Czasami lepiej jest nie pisać długo, bo wtedy się jakby rozmydla temat, niekiedy nawet zatraca sens, wartość, czy puentę utworu. Czasem czytelnik męczy się czytaniem i w długości tekstu, gubi te refleksję i nie dostrzega tego co autor chciał mu przekazaćm 'powiedzieć'. Weźmy mnie np. Zawsze piszę długo, nie potrafię chyba pisać, krótko, przez co często tak właśnie zamydlam temat, sens etc ...

Ty piszesz idealnie. Znalazłaś złoty środek. Twoje teksty długie czy krótkie, zawsze mają to 'coś', co jest ważne w tekstach. Szacun!

Mówiłam Ci już, że jesteś absolutnym mistrzem? Mówiłam, ale powtórzę. Jesteś mistrzem w tym fachu i dziękuję, że tworzysz, że piszesz i proszę - NIGDY NIE PRZESTAWAJ!

POD ŻADNYM POZOREM!

Dziekuję za wszystko!

Pisz dalej!

Całuję mocno, kochana

PS Wiem, że nie potrafię pisać sensownych komentarzy, na temat treści. Wybacz mi, ale przeważnie jak mi się coś spodoba, to już nie potrafię komentować tak jak robią to dziewczyną nade mną.

PS2 Ja też niedługo coś pewnie wkleję. Mój Wen wrócił z wakacji. Nie cierpię go. Zawsze w wakacje go nie mam

[3]

nie wiem, co napisać o tej miniaturce.
podoba mi się i to bardzo. bardzo bardzo. sam pomysł i cała treść.

wybacz, że taki krótki kom. ale nie jestem w stanie napisać nic więcej.

daritta

Łoł... I co ja mam napisać,jak brak mi słów.?
Bardzo mi się podobało

To jest piękne po prostu

Kocham cie za te Twoje ficki i Twojego wena również

Doskonale przedstawiłaś jej uczucia i samego House'a

I zdania,które bardzo mi się podobają:

Był oczami jej duszy. W nich widziała to wszystko, co czuła w środku, a czego nie mogła wypowiedzieć na głos.

Był niczym fatamorgana na pustyni. Bo tak naprawdę go nie było.
Cały House

Kocham,pozdrawiam i życzę wena na kolejne ficki

Zuu

Mimo, że nie lubię czytać tego typu rzeczy, to muszę pogratulować Ci naprawdę ładnego ujęcia tego najważniejszego problemu Huddy.
Naprawdę miło się czytało. Dzięki i pozdrawiam

OLA336

Troszkę odpocznę i komentuje

Agnes, gratuluję

Lisek, wiesz co ci napiszę?

Nic…

A tak już całkiem poważnie, to naprawdę nie wiem, co ci napisać

Nie nadaję się do poważnych komentarzy, a ten fik na taki zasługuje

Jest piękny i prawdziwy

Te jego wszystkie wcielenia…

to coś cudownego

Może nie dla Cuddy, ale dla mnie na pewno

W tej miniaturce pokazałaś, jakim trudnym i skomplikowanym człowiekiem potrafi być Gregory House

A to nie takie proste

Ukazałaś również dość pogmatwaną, trudną i czasami bolesną miłość Lisy do niego

Ta miniaturka to coś wspaniałego jest

Nie potrafię nic więcej napisać

Przepraszam

I wiesz co?

Cudownie piszesz