Mruczanka o monopolowym. [M]

Coccinella

Mieszkam naprzeciwko cmentarza. To oddziałuje na psychikę.

Mruczanka o monopolowym.

Siedzieliśmy przed sklepem.

Monopolowy. Obdrapane ściany, średnio zachęcająca, czerwona reklama naklejona na sklepową wystawę, drzwi z dzwoneczkiem. Kiedyś chcieli go nawet zamknąć, ale zorganizowaliśmy małą demonstrację, zebraliśmy trochę podpisów, kupiliśmy naszemu wójtowi - pani Basi, kwiaty i pół litra, no i jakoś udało się nie dopuścić do jego likwidacji. Bez niego, to życie nie byłoby już takie samo.

- Na pewno już nikt nic nie ma? – zapytał załamany Wilson.
Było już grubo po dziewiątej rano, a nas suszyło. Ratlerki sąsiadów przestały ujadać jakąś godzinę temu.
- Ani grosza – pokręciłam głową.
W ogóle dzisiejszy dzień nastrajał nas raczej melancholijnie. W porównaniu ze środą, czuliśmy się osamotnieni, a z sobotą… jedyne skojarzenie to psie odchody spoczywające na chodniku jakieś sto metrów dalej.
- Ja też nic nie mam…- spuścił wzrok House. – Czekajcie! Jest!
Wyjął z kieszeni dwie, dwuzłotowe lekko zaśniedziałe monety. Wyciągnął je przed siebie i chwilę trwaliśmy tak, wpatrując się w pieniądze jak zaczarowani.
- Ale… wystarczy tylko na dwa – po jakiś trzech minutach doliczył się James.
Zawsze był dobry z matmy, nie to co my…

Jakaś paniusia w kusej kurteczce przeszła koło nas marszcząc nos. To mnie naprawdę irytowało. Ok, może nie wyglądaliśmy najlepiej, ale co do zapachu to nie można się było czego doczepić. No, może tylko Wilson, ale on nie miał w domu łazienki. Jakby panienka nie mogła wydusić z siebie ani krzty wyrozumiałości.

- Rany – westchnęłam.

Nienawidziliśmy końcówek miesiąca. 25 Lipca, 27 września, 31 pażdziernika, zawsze to samo. Ogólny brak gotówki, bo jak powszechnie wiadomo, wypłata jest pierwszego. Nie należymy raczej do osób stroniących od uciech i skrupulatnie odkładających pieniądze do skarpety pod poduszką.

- Cuddziaczku – chciał pocieszyć mnie House robiąc minę smutnego psiaka.
Lubiłam kiedy mnie tak nazywał i lubiłam kiedy przybierał taki wyraz twarzy. No cóż, miał mnie.
- Słuchajcie, kupimy tańszą czystą i podzielimy na troje – znowu wykazał się inteligencją Wilson. Ja myślę, że gdyby się postarał, to nawet mógłby dostać się do liceum. Greg też tak myśli.
Przytaknęliśmy mu rozentuzjazmowani.
Wszedł do sklepu i po chwili wyszedł w glorii chwały niosąc w dłoni dużą i zdecydowanie nęcącą swoją zawartością butelkę „Czystej”.
Nie mieliśmy szklanek, piliśmy z gwintu.
- No… - zaczął House w przerwie między kolejnymi łykami. – To jest życie.

Tak, to było życie. Wprawdzie miałam małe problemy z wątrobą, ale ogólnie nie dokuczała mi zbyt często. Oparłam się o sklepową wystawę i westchnęłam. Popatrzyłam na ich uśmiechnięte i zrelaksowane twarze. Podawali sobie z ręki do ręki coraz lżejszą butelkę czystej. Wtedy pomyślałam sobie „jak fajnie byłoby mieć dobrze płatną pracę”, założyłam nogę na nogę „kupiłabym nam dużo czystej”.

Wtedy złapał mnie skurcz w ramionach. Trochę nie podobny jak na moje oko, do typowego skurczu. Chwycił mnie za ramiona. Zwróciłam się do siedzącego obok Wilsona o pomoc.

- James, pomóż mi – błagałam.

Oni, jakby oderwani od realnego świata nawet nie raczyli zwrócić na mnie uwagi. Zakopałam się w pościeli.

- Pomóżcie mi do cholery – krzyczałam.

I wtedy definitywnie i niedelikatnie zostałam wybudzano z mojego półsnu. Jego zaniepokojona twarz nachylała się nade mną i mocno potrząsał moimi ramionami.
- Au – zawyłam. – Co się dzieje Greg?

Nie poznałam swojego głosu. W ogóle co się właściwie stało? Wiem, że był wieczór, wiem, że kładliśmy się do łóżka. Greg poszedł się wykapać. Czekałam na niego, poszłam do kuchni po szklankę wody do popicia, wróciłam do łóżka. Potem nie wiem…, ale teraz wróciliśmy do punktu wyjścia.
Nachylał się nadal, a ja jak ostatnia idiotka zapatrzyłam się w jego kolorowe, ciasne slipki.

- Ej, śpiąca królewno – odezwał się. – Znowu miałaś halucynacje, czyli znowu brałaś vicodin, tak?
Sięgnął po dwa małe opakowania leżące na szafce nocnej.
- To jest vicodin – potrząsnął zdecydowanie pomarańczową fiolką z owalnymi tabletkami w środku, trzymaną w lewej dłoni. – MOJE tabletki – kładł bardzo wyraźny nacisk na pierwsze słowo.
Ogólnie czułam się jak pięciolatka ucząca się alfabetu.
Chyba trochę się zezłościł. Był taki seksowny kiedy się złościł
- A to – wskazał na żółte, dosyć podobne jak na moje oko, opakowanie mniej owalnych tabletek – są twoje tabletki antykoncepcyjne. TWOJE tabletki. Czy ty się kiedyś nauczysz?
- Niee – wymruczałam zalotnie i pociągnęłam go w swoją stronę.

Potem zgasło światło i wkroczyliśmy w fantazyjny świat bajek.
Bajek zdecydowanie nie dla dzieci. 

I aby nie było niejasności, informuję, że to co napisane kursywą dzieje się w rzeczywistości.
Aha...

i to miało być śmieszne...

Tak was tylko informuje, gdyby to was nie rozśmieszyło...

Dziękuję za uwagę.

coolness

To jest takie... hmm... inne... Ale podoba mi się

martusia14

Jesteś szalona i tyle ci tylko powiem a to jest zabawne

Vesna

świetne!!! ujęłaś mnie tym.. uśmiałam się - to lekko powiedziane

Vix

Świetne! I śmieszne

Cuddziaczku

Agusss

Myślałam, że nie wyrobię jak to czytałam

Już widzę tę trójcę pod takim sklepem

To by się działo

Teraz zawsze przechodząc koło sklepu bądź widząc czystą chyba będę miała schizy

O mamuś! Kobieto jak Ty genialnie piszesz! Dobrze jak widać służy Ci mieszkanie naprzeciwko cmentarza

WENY!

House_addict

Cuddziaczek, czysta, Wilson *padła*

Zdecydowanie śmieszne.

H_a

marysiaaa

CUDDZIACZKU
i jesteś, Cocci, moja

Ley

O boziu!!

Cuddziaczku!

Wiem, że komentarz mało inteligenty, ale

nic

nie mogę więcej napisać!

Cocci, Twój Wen jest powalony!

W pozytywny

sposób

oczywiście!

A ta pomyłka vicodinu z tabletkami antykoncepcyjnymi...

Mieszkanie niedaleko cmentarza dobrze Ci służy.

Pozdrawiam i z chęcią przeczytam jeszcze kilka takich sfiksowanych fików.

justykacz

Przyczepię się do jednego słowa? Zgadnij, którego?

Poza tym wyobrażałam sobie Huddysonka pod sklepem, nie powiem pomysł taki pokręcony, taki inny, że aż... brak mi słów

a_cappella

Hahahaha!

Coccinella, Ty masz takie pomysły, że... Ukłon wielki po prostu!

monad

Mi też brak słów... nie wiem czy to chwalić - bo nie wiem jakich słów użyć... nie wiem czy powiedzieć że mi się nie podoba - bo nie potrafię znaleźć nic co mi się nie podoba...

Biedroneczko (że tak powiem) a Tobie się leki nie pomyliły czasem?

Jakiś hardcore wyszedł... czuję się z lekka oszołomiona tym co przeczytałam...

o już wiem jaki komentarz będzie najlepszy "Biedroneczki są w kropeczki" to najlepiej oddaje moje uczucia po przeczytaniu tej miniaturki

Coccinella

Oficjalnie stwierdzam, że jesteście cudowne (chyba nie ma żadnych facetów, nie?

)
Bardzo, bardzo wszystkim dziękuję za komentarze!

Ley, ja wiem, że on jest powalony! nie chciej czytać mojego nowego fika.
Justykacz, jakiego słowa? nie mam zielonego pojęcia.

*robi słodkie oczy*
Monad, nie biorę żadnych leków oprócz antydepresantów (

), masy cholinexu i nospy! "Biedroneczki są w kropeczki" ? pisałam ci już o markerze, a ty stwierdziłaś, że jestem made in China!

Jeszcze raz pięknie dziękuję

Kamylka

Coccinella jak w Twojej głowie rodzą się takie pomysły??? Jesteś mistrzynią w pisaniu fików ...dziwnych, innych, nienormalnych.

Twoje miniaturki są świetne, aby na chwilę oderwać się od rzeczywistości, zapomnieć o otaczającym nas świecie i zwyczajnie się pośmiać.

IloveNelo

Coccinello!
Nigdy w życiu nie wpadłabym na taki szalony pomysł

Jesteś niesamowicie genialna!

Weeena!

Kuba

Coccinella

Kuuubuś!

*Rzuca się i ściska*

Rany, jak ja cię dawno nie widziałam!
Tak, nie musisz tego zaznaczać, wiemy, że jesteś facetem

Strasznie się cieszę, że Ci się podobało.

I wiesz co? jak możesz życzyć mi mieszkania w kaplicy, ty wiesz, że gdybym tam trafiła byłabym trupem! Albo księdzem! Ale to pierwsze jest bardziej prawdopodobne!

Dziękuję !

Dziękuję też IloveNelo

i Kamylce (wreszcie ktoś nazwał moje fiki po imieniu

).

Bo reszcie już dziękowałam, żeby nie było.