Melodia w taktach miłości [M]

HuddyFan

Mam dwie wiadomości.

1) Te straszne emenemsy w końcu zniknęły !!!

2) Doznałam wielkiego odkrycia !!!

ODKRYCIE: Leżałam dzisiaj sama w łóżku i oglądałam ulubione odcinki House’a. W czasie gdy oglądałam odcinek w którym Cuddy powiedziała Greg’owi, że adoptuje dziecko padło zdanie „If you’re happy then I’m…” I wtedy doznałam olśnienia. ‘I’m” to skrót od „I Am” więc jeżeli by podłożyć to do zdania, wyszło by: „If you’re happy, then I Am”. Rozumiecie!!! On jednak powiedział, że skoro ona jest szczęśliwa to on też

Wiem, że to nie jest wielkie pocieszenie, bo on wyszedł w połowie zdania, ale jeżeli by to tak tłumaczyć to… ach! Siódme niebo normalnie

Wracając do miniaturki. Tak mnie dzisiaj naszło, bo mamy straszną pogodę

Dedyk dla … Nelo

tobie jeszcze nie dedykowałam i choć dedyk z mojej strony jest niczym specjalnym to może się uśmiechniesz

I dla Lisy_Cuddy która rzadko zagląda, ale znalazłam w niej bratnią duszę. Jesteśmy tak samo zwariowane na czyimś punkcie

Deszcz dudnił w szyby, zatapiając miasto w melancholijnym nastroju. Nikt nie kwapił się aby wystawić rękę albo palec przez próg domu, a co dopiero wyjść. Lisa siedziała w samochodzie i od piętnastu minut zastanawiała się co tak właściwie tu robi. To był impuls. Zawsze w życiu człowieka jest taka chwila, że stawiamy wszystko na jedną kartę, poddajemy się emocjom. To była właśnie jedna z takich chwil w długim życiu Lisy Cuddy. Nie zastanawiała się nad konsekwencjami, nie miała żadnych hamulców. Jedyne co ją teraz powstrzymywało to strach. Strach przed tym, że może jednak to nie był dobry pomysł. Ale co miała do stracenia? Nic. Mogła tylko zyskać. W przypływie odwagi wysiadła z auta i zatrzasnęła drzwi. Gdy zrobiła pierwszy krok, od razu zarzuciło ją do tyłu. Odwróciła się i zobaczyła jak jej płaszcz przedarł się na pół. Zła otworzyła z powrotem drzwi, zdjęła okrycie i wrzuciła ja na miejsce pasażera. Bluzka którą miała na sobie, dosłownie w parę sekund była przemoczona do suchej nitki. Cuddy wzięła kilka głębszych oddechów i ruszyła schodami na górę. Pierwsze pięć stopni pokonała z głową uniesioną w górze, następne trzy czuła jak wzbiera się w niej wahanie. Ostatnie dwa schodki były katorgą. Czuła, że opuściła ją cała ta odwaga którą próbowała zachować, cały optymizm jakim patrzyła na tę sytuację. Czułą się tak, jakby zdrowy rozsądek kazał jej zawrócić. Jakby ciągnął ją za ręce na dół, lecz ona była uparta. Wyrwała się i podeszła do ciemnozielonych drzwi. Zapukała. Oczekiwanie na osobę która miała otworzyć jej drzwi, były najdłuższym okresem wyczekiwania jaki przeszła w swoim życiu. Mężczyzna otworzył drzwi i w ciszy przyglądał się jak woda skapuje z jej przemoczonych włosów na tak samo przemoczoną bluzkę i znika gdzieś, między tysiącami innych kropel.
- Co tutaj robisz? Nie zdzwoniłem dzisiaj do agencji towarzyskiej. – stwierdził złośliwie.
- House, mógłbyś wpuścić mnie do środka? Od piętnastu minut próbuję odpalić ten cholerny samochód i nic. – skłamała. Tak było łatwiej. Diagnosta w ciszy otworzył szerzej drzwi i wpuścił ją do środka. Lisa weszła do korytarza i prawie od razu ruszyła do łazienki.
- Tak, nie krępuj się. – krzyknął za nią diagnosta. W jego głosie można było wyczuć ironię. Greg wrócił do zajęcia którym był pochłonięty zanim pani dziekan wtargnęła do jego mieszkania. Usiadł przed fortepianem i zaczął grać. Melodia wydawała się być jakimś lekiem, bo cała frustracja która w nim buzowała po prostu zniknęła. Zaczął się zastanawiać dlaczego do niego przyszła. To byłą ostatnia rzecz jakiej teraz chciał. W dodatku była przemoczona co bardziej uwydatniało jej atrybuty. I choć stał tam w progu, całkowicie spokojny był pewien, że gdyby nie poszła do łazienki on rzucił by się na nią. Może i była surową panią administrator, przestrzegającą określonych reguł i zasad, jasno stawiającą granice, ale w środku była bezbronną kobietą, taką jak wszystkie inne. Posiadającą ludzkie uczucia i potrzeby. Bojącą się burzy, pijącą herbatę z torebki. House taką ją widział. Nie jako szefową, tylko jako kobietę którą łatwo było zranić, a on dobrze o tym wiedział. Często wykorzystywał to przeciwko niej. Wykorzystywał fakt, iż zna ją lepiej niż ona sama. Mężczyzna nie przestając grać zerknął przez okno. Na dworze wiatr tańczył z drzewami wręcz kładąc je na ziemię. Pojedynczy piorun uderzył i rozświetlił ciemny wieczór. Światło w pokoju zamigało parę razy i zgasło na dobre. A muzyka nie przestawała grać. Greg mimo wszystko utrzymywał melodię przy życiu. Nie pozwolił jej zgasnąć wraz ze światłem. Usłyszał. Usłyszał jak jej bose stopy zbliżają się do instrumentu. Zobaczył jej postać, gdy stanęła na wysokości okna. Zobaczył jej rozpuszczone, jeszcze wilgotne włosy które opadały na ramiona. Widział jak obeszła fortepian na około i stanęła obok niego. Poczuł jej słodki zapach. Poczuł, gdy usiadła obok niego najbliżej jak mogła. Jakby bała się być sama w ciemnościach. Czuł jej dłoń, na jego plecach, jej głowę na jego ramieniu. Jej szept:
- Boję się.
Taką właśnie ją rozumiał. Nie kiedy przykrywała się kodeksami i regułami z książek. Rozumiał ją, gdy mówiła otwarcie jak się czuła. Choć gdy on mówił, kazał czytać innym między wierszami to sam musiał widzieć wszystko czarno na białym. Tylko w jej przypadku. Nie przytulił jej, a ona wcale na to nie liczyła. Skoro już tu była miała zamiar dostać to poco przyszła. Przysunęła się jeszcze bliżej. Poczuł jej oddech na skroni. Wiedział co za chwilę nastąpi. Wiedział, że nastąpi coś przed czym tak bardzo się bronili, ale co i tak kiedyś musiało się zdarzyć. Taka była kolej losu. Brunetka złapała go za prawy nadgarstek i uniosła jego rękę do góry. Po chwili siedziała na jego kolanach, twarzą do jego twarzy. Choć pokój spowijała ciemność, ona dobrze widziała błękit jego oczu, Widziała uczucia jakie krył w środku. Złapała go za dłoń i położyła ją z powrotem na śnieżnobiałych klawiszach fortepianu.
- Nie przestawaj. – szepnęła mu do ucha. Melodia znów popłynęła, wypełniając pokój podnieceniem. Cuddy oparła wskazujący palec w kąciku jego ust i pocałował go delikatnie. Tak jak o tym marzyła. On był posłuszny jej gestom. Siedział jak zaklęty czując jej zimne ciało. Wiedząc, że ona ma na sobie tylko bieliznę i jego koszulę, siedział nieporuszony. Nie chciał zburzyć tego co zaplanowała. On dobrze o ty wiedział. Wiedział, iż każdy jej ruch jest zaplanowany. Ona znowu go pocałowała. Tak samo delikatnie i ostrożnie. Widział jak jej ręce zmierzają ku guzikom od koszuli. Wraz z odpięciem pierwszego, złożyła na jego ustach pocałunek. Postąpiła tak z następnym i następnym. Z każdym po kolei. W tej chwili, diagnosta zapragnął aby jej koszula miała nieskończoną ilość guzików. Poczuł jak lekki materiał zsuwa się z jej ramion i opada chwiejnym ruchem na podłogę. Kobieta była prawie naga. W tej chwili wtuliła się w niego mocno, jakby chciała zatrzymać sen. Drżała z zimna. Mężczyzna podniósł swoje ręce i przytulił ją do siebie, chowając w objęciach. Cuddy przysunęła usta do jego ust. Pocałunek okazał się być śmielszy niż inne lecz na swój sposób wciąż ostrożny. On chciał coś powiedzieć, a ona położyła palec na jego wargach. Spojrzał w jej zaszklone oczy. Światło padające gdzieś z bardzo daleka, odbijało się w jej szarych tęczówkach. I choć teraz jego dłonie błądziły po jej zmarzniętym ciele, to muzyka grała dalej. Melodia wciąż podtrzymywała ich oddechy, a oni płynęli wraz z nią. Pisali własną symfonię.

- Boję się.
- Wszystko będzie dobrze.*

* - pierwotnie było "Boję się, Jestem tu.", ale na powyższe wpadłam teraz i uważam, że jest lepsze

baby

taak, teoretycznie nie czytałam, przecież jeszcze trzy lata

ale to tylko teoretycznie.

ale to śliczne

I choć teraz jego dłonie błądziły po jej zmarzniętym ciele, to muzyka grała dalej. Melodia wciąż podtrzymywała ich oddechy, a oni płynęli wraz z nią. Pisali własną symfonię.

- Boję się.
- Jestem tu.

to jest piękne

kocham,
baby

Lisa_Cuddy

Oooo dedyk dla mnie

*
Kocham cię

Co do fika to boski, taki.....prawdziwy.
Bardzo mi się podoba

Czekam na kolejne owoce twojej twórczości i łączę się w oczekiwaniu na kolejny odc

jestemmaciek

Najśliczniejsza miniaturka, jaką tu przeczytałem

IloveNelo

Dzięki, że zadedykowałaś mi coś tak pięknego

Naprawdę, to było niesamowite, takie nastrojowe...

Cudowne

Pozdrawiam

Zraniona

Śliczne
Cuddy w koszuli House'a mmmhhhmm
Rozpłynełam się i nie szybko znowu będę ciałem stałym

Chyba pójdę po cytrynę, bo wciąż uśmiecham się jak głupia

Nie tak jest dobrze. Twój wspaniały fick i moje szczęście

Wena na więcej takich perełek

PS. TVP 2 Też tak musiało zinterpretować. A ja ich wyklinałam w duchu ojć

mazeltov

"I choć teraz jego dłonie błądziły po jej zmarzniętym ciele, to muzyka grała dalej. Melodia wciąż podtrzymywała ich oddechy, a oni płynęli wraz z nią. Pisali własną symfonię. "

ten fragment jest cudowny, zreszta calosc jest cudowna

bardzo mi sie podobalo mam nadzieje ze bede mial okazje czesciej cos takiego przeczytac

Aduśka

Kocham ten fik. Tak sobie myślę.

Jest genialny! Tyle w nim uczuć

Nie wiem jak to nazwać, ale jest taki ... tajemniczy, intrygujący, ciepły.
Prześliczna gra słów. Dziękuję, że mogłam coś tak cudownego przeczytać.

jestem pod ogromnym wrażeniem i myślę, że będę powracać do tej niewątpliwej perełki

[E]LIZA

Widziałam, ja to wszystko widziałam!!! Czułam się, jakbyś mnie tam do nich zaprowadziła i pozwoliła wszystkiemu się przyglądac...
To było tak rzeczywiste, a zarazem tak piękne, że zwykła rzeczywistośc nie jest tu możliwa. I to jest naprawdę niezykłe. Połączenie piękna z rzeczywistością. Połączyłaś te dwie tak bardzo różne (jak wiadomo) rzeczy. Wniosek może byc tylko jeden : Masz tak wielki talent i miłośc do pisania, że czynisz coś niesamowitego.
Głęboki ukłon dla Ciebie, bo zasługujesz.
Buziak, pozdrawiam

a_cappella

monad

Bardzo mi się podobało! Po prostu aż zaniemówiłam takie to było piękne....
Naprawdę, dawno nie czytałam tak uroczej miniaturki... emocje, opisy, odpowiednio wyważone słowa, wszystko tak jak być powinno, nawet jedno słowo nie jest nie na miejscu, ani jednego małego słowa nie ma za dużo..

Czysta poezja

GosiaczeQ_17

To było przecudowne...

Brak mi słów normalnie. Świetny opis uczuć, emocji i otoczenia

Zbudowałaś fantastyczny nastrój...Dzięki Ci

Pisz jak najwięcej

Pozdrawiam

Aleksandra

Piękne

Cały tekst mnie zafascynował

Życzę kolejnych udanych fików

Pozdrawiam

HuddyFan

:wondeful:
Nie wiem co powiedzieć, po prostu tak się cieszę, że do Was trafiła ta miniaturka, że... ach

Baby. Ramki wiekowe są tylko dla picu, wiesz, żeby się moderatorzy nie doczepili

I dziękuję jak zawszę za komentarz

Lisa_Cuddy ! To ja cię kocham

Moja ty bratnia duszyczko

Dzięki za komentarz

Maćku. Wow komentarz od chłopaka jest taki... inny. Cieszy mnie fakt, iż trafiłam w twoje gusta.

Błąd już zmieniony. Jak wkleiłam to go zauważyłam, ale myślałam, że się nikt nie połapie. No, myliłam się. Dzięki

P.S. Kto widnieje na twoim avatarze ? Czy to jest Joe J. ?

Nelo Dla ciebie tom ja gotowa gwiazdy kraść

Dedykacja jest tylko namiastką

Cieszę się, że się podobało

*Zbiera Zranioną w słoiczek i stawia na półce*
Zraniona Podobno w odcinku "Cuddy" (Czyt. 6x13) UWAGA SPOILER! Cuddy będzie brała prysznic

To będzie ciekawe

Jestem rada, że przypadło ci do gustu

Mazeltov Cudowna?! Weź mnie nie zawstydzaj! Cudownie to piszesz Ty lub Eliza, ale nie ja

W każdym bądź razie -

Aduśka Bo to dla Was, moje wy kochane

To wszystko co zostało stworzone przez łapki HuddyFan jest dla Was. A z tą genialnością to przesadziłaś. Może i jest ładny ( mnie się podoba i jestem z niego dumna ), ale żeby od razu genialny! Niee

Dzięki

[E]lizko ty moja! Masz rację. Żeby dzieło wyszło takie jakie autor chce, to musi je pisać całym sercem, a nie tylko palcami. Wkładać w tekst miłość, którą odnajdujemy między wierszami, tak jak to ty robisz powalając nas na kolana swoją poezją. Dziękuję

Twój komentarz znaczy tak wiele...

A_cappella. To jakby te M&M'sy znów się pojwiły, to my je dopadniemy

Co ty na to?
Po przeczytaniu twojego komentarza, wróciłam na górę strony, przeczytałam tekst i wybuchłam śmiechem. Te 'drzwi' to jakieś fatum. Jak rój pszczół! A przecinki nigdy mnie nie lubiły. Czasami niektóe sobie przyjdą, ale reszta trzyma się po ciemnej stronie mocy. Złośliwe istotki. Cieszę się, że wybaczasz *zdejmuje przysłowiowy kamień z serca i wyrzuca go przez okno*

Monad Dziękuję ci

Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy, zważając na to, iż komentujesz prawie każde moje (anty)dzieło.
Dziękuję

GosiaczekQ_17 Witam ciepło

Dziękuję za komentarz

Serio.

I oto zjawiła się Aleksandra z wilece wyczerpującym komentarzem

Dzięki, dzięki

Dziękuję wam wszystkim za to, że doceniacie moją pracę i trud jaki wkładam w nią. Jesteście moją opoką. Naprawdę!

Jestem wzruszona.

Ley

Jeeeju!

Cudo, cudo!
Uwielbiam takie opisy!

Nie wiedziałam, że masz takiego talenta!

lisek

Prawdziwa Huddy perełka

Takie teksty mogłabym czytać bez końca

Bardzo Huddystyczn, opisowe, czyli moje ulubione

"- Co tutaj robisz? Nie zdzwoniłem dzisiaj do agencji towarzyskiej. – stwierdził złośliwie.
- House, mógłbyś wpuścić mnie do środka? Od piętnastu minut próbuję odpalić ten cholerny samochód i nic. – skłamała. Tak było łatwiej. " - zdecydowanie łatwiej

Uwielbiam jak Cuddy męczy się sama ze sobą broniąc się przed tym uczuciem.

"Usłyszał jak jej bose stopy zbliżają się do instrumentu. Zobaczył jej postać, gdy stanęła na wysokości okna. Zobaczył jej rozpuszczone, jeszcze wilgotne włosy które opadały na ramiona. Widział jak obeszła fortepian na około i stanęła obok niego. Poczuł jej słodki zapach. Poczuł, gdy usiadła obok niego najbliżej jak mogła. Jakby bała się być sama w ciemnościach. Czuł jej dłoń, na jego plecach, jej głowę na jego ramieniu. Jej szept:
- Boję się." - a jeszcze bardziej lubię jak przegrywa

Końcówka

Piękna miniaturka

Tobie i nam czytającym życzę więcej takich

neko.md

Melodia wciąż podtrzymywała ich oddechy, a oni płynęli wraz z nią. Pisali własną symfonię.

- Boję się.
- Wszystko będzie dobrze.*

cudowne, po prostu przecudowne.
śliczne.
piękne.
boskie.
no dobra, brakuje mi epitetów

więcej takich arcydzieł
życzę WENA!

czarodziejka

HuddyFan, przy Twoim tekście ja płynęłam, płynęłam rzeką, ktora nie ma swego kresu. Oni płyną sobie spokojnie, pogodzeni ze swym złym losem, a ja razem z nimi. Ale nagle pojawia się gwałtowny spadek i rzeka przyspiesza - wodospad. Jedna decyzja, bo co można stracić? Płyniemy znów, lecz pojawia się tama, blokuje wcześniej podjęte decyzje, jest ona do pokonania. I potem znów płyniemy, przyspieszamy - z górki, nie da się już wrócić na górę, trzeba iść dalej, bo takie życie...
Na końcu wysiadamy z tratwy, tekst się skończył. Dziękuję za tę podróż

. Mówiłam już, że wspaniale piszesz?! To mówię.

Kocham,
delikatnie, magicznie i zarazem tak prawdziwie.

Ja się rozpływam. *zostaje po czarodziejce mokra plama*
Więcej takich!

Pozdrawiam cieplutko,
dużo wena i czasu.