MadHouse [Z]

Pinky

<i>Zweryfikowane przez Pinky</i>

Pismak

Baaaardzo ładnie napisane, naprawdę

Podobnie sobie wyobrażam wizytę House'a w psychiatryku

Wiilson, Cuddy! Niedługo chyba stanę się... Wuddystką, albo Cilsonką, albo jak to się pisze!

Czekam na dalszą część

Pinky

Wuddy xD no, ja chyba też przejdę na Wuddyzm

może założymy wspólny temat

Pismak

Zrób epizodzik Wuddy, może ja zmienie troszkę fabułę The Good Times

Czytam to w kółko. Geniusz! Dawaj odcinek drugi!

JigSaw

Bardzo fajny fik - dialogi realistyczne, niczym żywcem wyjęte z serialu

Do tego w fiku pojawiła się Amber co cieszy mnie podwójnie

Co do końcówki, żal mi Cuddy i Wilsona

Ba! House'a nie jest mi tak szkoda jak Lisura

Mam nadzieję, że Wilson zaciągnął ją do damskiej toalety jedynie w celu opatrzenia rany

Czekam na cd

Pinky

no pewnie

a miałeś jakieś inne przypuszczenia??

ECC

No, no, no. Moje uznanie - zaczęło się nieprzeciętnie. Niezłe, baaardzo niezłe

Na pewno będę śledzić twojego fika.
Pozdrawiam.

JigSaw

House_addict

Masz świetny styl. Zaczyna się niebanalnie, czekam na dalszy ciąg.

Pinky

Peggy

Pinky staję się oficjalnie Twoją fanką xD Piszesz tak lekko i przyjemnie, że mogłabym czytać Twoje ficki non stop

Szybciutko wrzucaj kolejną część, bo jestem ciekawa co będzie dalej.

Madness

Hm, brawo! Jestem zszokowana o.O
Biedny House...Y.Y
chciałabym teraz być dobra mamusią i go przytulić na pocieszenie..jak takiego, małego, bezbronnego maluszka...
Chwila! To duży...duży dzieciak!
Poradzi sobie...prawda?

Pinky

Znów słychać wilka cichy głos,
Jak wołanie człowieka.
On jeden chyba tylko wie,
Jaka droga Cię czeka.
[Zbigniew Zamachowski, Soundtrack "Wiedźmin"]

Usiadł na żółtej kanapie, zabójczo podobnej to tej w gabinecie Wilsona. Pomacał materiał dłonią, a potem, jakby odruchowo, ułożył się na niej wygodnie. Dopiero głos ordynatora przywołał go do rzeczywistości.
- Witam pana… Panie… - Otyły lekarz wszedł, a raczej wtoczył się do gabinetu. Potem wcisnął się w mały fotelik za biurkiem.
- House. DOKTOR Gregory House.
- Ach tak, pan House… To cudownie gościć pana w naszych skromnych progach. – W głosie ordynatora zabrzmiała nuta kpiny. Przeglądał jakieś papiery, a po chwili wlepił oczy w zabandażowaną dłoń House’a. – Chyba nie muszę wspominać, że jest pan na ścisłym odwyku.
- Ale… Moja noga…
- Rehabilitacja wystarczy. Proszę się nie przejmować, pół roku tutaj wyleczy pana ze wszystkich chorób – urojonych i prawdziwych.
- Pół roku?! To jakiś…
- A pan myślał, że przyjeżdża tu na weekend? O nie, nie ma mowy. – Powiedział z dobrotliwym uśmiechem na ustach, który nie sięgnął oczu. – Niestety nie jestem w tych sprawach specjalistą takim jak pan. Mnie nie wystarczy tydzień na wyleczenie pacjenta. A w pana przypadku… No cóż, tutaj zostaniemy wystawieni na o wiele większy wysiłek. – Z trudem podniósł się z fotela i podszedł do drzwi. – Aha, jeszcze jedno… Dzisiejszą noc, a także kilka następnych dni, spędzi pan w izolatce.
- Nigdy w życiu. – Odparł Greg bez wahania. W żadnym wypadku nie dał po sobie poznać, że mocno go ta „oferta” zaskoczyła.
- Umówmy się – od teraz ja jestem lekarzem, a pan pacjentem.
- Och, dobrze, że wszystko sobie wyjaśniliśmy! W tym przebraniu naprawdę nie wygląda pan na lekarza! – Nie dało się nie słyszeć ironii w jego głosie.
- A po panu nie widać, że jest pan pacjentem. – Ordynator uśmiechnął się przebiegle i zawołał pielęgniarzy. Kilkanaście minut później House został doprowadzony do izolatki w kaftanie bezpieczeństwa.

Opierała głowę o szybę i patrzyła niewidzącym wzrokiem na drogę. Przez jej głowę przebiegały setki myśli. Pozwoliła, by ten potok przepływał przez nią, dał jej pozorne ukojenie. Wilson od czasu do czasu szczebiotał coś na siedzeniu obok. Kierowca taksówki sprawiał wrażenie jakby w ogóle żadne myśli nie przewijały się przez jego umysł. W końcu zatrzymali się pod domem Cuddy. Dopiero kiedy stanęła na równej, asfaltowej powierzchni, zaczęła tracić równowagę. Wilson zdążył podbiec w odpowiedniej chwili. Oboje runęli na chodnik. Lisa zachichotała zażenowana, nogi całkowicie odmówiły jej posłuszeństwa. Podtrzymywana przez Jamesa jakoś dowlekła się do mieszkania. W sypialni nie zważając na obecność Wilsona zaczęła dość niezdarnie ściągać sukienkę przez głowę. Materiał rozpruł się z boku na całej długości. Kiedy sukienka leżała już na podłodze, Cuddy usiadła na łóżku. Nie zdążyła już ściągnąć rajstop – runęła na kołdrę jak długa i w momencie zasnęła. Wilson skonsternowany popatrzył na administratorkę, a potem ściągnął marynarkę.

Oparł głowę o zimną ścianę. Cały drżał, ból przyprawiał go o szał. Szum w głowie wzmagał się. House czuł się jakby był na statku podczas nocnego sztormu. Hałas, kołysanie, ciemność. Choroba morska.
Zwymiotował na podłogę. Pot lał się z niego strumieniami. Zacisnął powieki.
Niech to się skończy…
- House…
Przełknął ślinę. Głos wydawał mu się znajomy.
- House, wstań.
- Odejdź, Zdziro.
- Greg, otwórz oczy, dosyć tego spania.
- Amber, do cholery, zostaw mnie. Już dość mam kłopotów.
- Obudź się, błagam.
Poczuł dotyk dłoni na policzku i otworzył oczy.
Oślepiło go światło wpadające przez otwarte okno. Przekręcił głowę i spojrzał na Lisę. Wciąż trzymała dłoń na jego policzku.
- Nie śpij już, czas wstawać do pracy. – Wyszeptała.
- Cuddy… Co my tu… Co ty robisz w moim łóżku?
Popatrzyła na niego urażona, a potem usiadła na pościeli. – Bardzo śmieszne. Niestety ten żart ci się nie udał. – Odwróciła się tyłem do niego i schyliła po leżącą na podłodze bieliznę.
- My… spaliśmy ze sobą?
- A co innego mieliśmy robić? Chyba nie wyobrażasz sobie, że graliśmy w rozbieranego pokera. – Odparła naburmuszona.
- Ale… ja nic nie pamiętam. – Potarł dłonią czoło. – Nie… To musi być sen… Kolejna wizja. Ciebie tu nie ma. Ja… Ja przecież jestem teraz w szpitalu.
Cuddy wybuchnęła głośnym śmiechem, a potem odwróciła się i położyła mu dłoń na piersi. – Uwierz mi, to było jak najbardziej prawdziwe.
Popatrzył w zamyśleniu na jej roześmiane oczy i refleksy światła w jej włosach. To nie mogła być prawda, tyle zdążył się już nauczyć. Ale kto zabroni mu marzyć?
Przyciągnął ją do siebie i zaczął całować. Nie mógł uwierzyć, że jest tylko wytworem wyobraźni. Była taka żywa, prawdziwa, ciepła. Pragnął mieć więcej takich fantazji. Odwróciła się na plecy, a on położył się na niej i zamknął oczy. Zaczął całować jej piersi, a potem znów pocałował ją w usta.
- Lisa… - wyszeptał i uniósł powieki.
- Tak, Greg? – Odparła Amber.
Zaraz, zaraz… Amber?!
- Co ty tu, do cholery robisz?! Gdzie Cuddy?
- Zabawiam się. Ona tymczasem spokojnie upija się na weselu. – Odpowiedziała roześmiana i zarzuciła mu ręce na szyję. – Nie no, tak naprawdę to nie wiem, co robi. Cały czas byłam tutaj.
- To lepiej się wynoś. – Odepchnął ją od siebie, usiadł na łóżku i skrzyżował ręce na piersi.
- Mój Boże, współczuję jej. Jeśli ty zawsze zaczynasz, a potem nie kończysz… - Zeskoczyła zgrabnie na podłogę. Kiedy zamrugał, znów znajdowali się w izolatce. Ubrani. Oparł głowę o zimną ścianę.
- Jasna cholera… Co tu tak śmierdzi?
- Miałem chorobę morską.
- Nawet na tak małej powierzchni nie umiesz utrzymać czystości? – Usiadła obok niego. – Musisz się nauczyć paru zasad, jeżeli mamy żyć obok siebie.
- Nie licz na to. Najdalej za tydzień wykurzę cię z mojej głowy.
- A jak wytrzymasz w szpitalu bez fantazji? – Roześmiała się perliście.
- Kiedy ciebie tu nie będzie, to i ja wyjdę. – Powiedział zdeterminowany, ale już nikt mu nie odpowiedział.

Powoli budziła się do życia. Pustynia w ustach, tupot białych mew, światłowstręt.
Mój Boże… Już nigdy nie będę piła wina.
Chciała wstać, ale nagle poczuła rękę opasującą ją w talii. Odwróciła się i zobaczyła Wilsona. Pech chciał, że on także otworzył oczy. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, a potem zerwali się z łóżka jak oparzeni.

House_addict

Pierwsza! Ach cudowne <333.
I nie ma Wuddy

.

Napalony House i napalona Amber.

Śliczne.

Sarusia

Pinky, uważaj kochana z takimi częściami, bo moja Huddzinkowa dusza niebezpiecznie drży przy Wuddy-fragmentach. Co, jak mnie ściągniesz na złą drogę?

Podoba mi się, nawet bardzo.

Będę nudna, jak kolejny raz zacznę wychwalać pod niebiosa Twój styl, myślę, że wiesz już, jak bardzo go podziwiam.

House marzący o Cuddy bardzo mi się podobał. Ironiczny House w gabinecie lekarza tym bardziej, potrzebuję teraz House'owej normalności.
Amber nie podoba mi się wcale, ale w serialu również, więc nie bierz tego do siebie.

Niecierpliwie czekam na ciąg dalszy

Pinky

Też nie lubię Amber

Sarusia, już moja w tym głowa, by sprowadzić ciebie i resztę na Wuddyzm

JigSaw

Ja bardzo lubię Dwulicową Zdzirę zwaną Amber

W fiku jest tak samo zdzirowata jak w serialu więc mam nadzieję, że szybko nie odejdzie od Hałsa

Co do samego Wilsona, to wiedziałem od razu że to pies na baby ! Ktoś powinien dać mu pstryczka w nos...Mam nadzieję, że jedynie zasnęli obok siebie i do niczego nie doszło

Nie mogło do niczego dojść

Madness

Ugh..coś podejrzewam, że jednak coś się wydarzyło...*spekuluje niczym Wilson*..
No czekam na kolejna część, fik genialny w całej okazałości

Pinky

House_addict

Powrót.
I to jaki!

Bardzo mi się spodobał kolejny odcinek. Ale że Wuddy, że oni, że James... to mi tak nie pasuje.
Amber doskonała.
Zakończone w dobrym momencie.

H_a

justykacz

Przed wyjazdem czytałam jakiś fik, który mi się strasznie podobał. Po powrocie nie mogłam go znaleźć, a teraz zobaczyłam, ze to ten!!!

Oj nie ładnie tak długo kazać czekać na kontynuację

martusia14

Przeczytałam cały fik bo jakos wcześniej go nie zauważyłam.
Spodobał mi się bardzo

Cuddy + Wilson - ula laaaa to się porobiło

Fajnie,że wróciłaś a ta część była wrzątku.

Lisa_Cuddy

No no fik naprawdę zapowiada się bardzo obiecująco

Czekam niecierpliwie na kolejną część!

M.eD.ical

pierwszy raz czytam shipa Huddy i muszę przyznać że ładnie wymyślone

heh naga Lisa z Wilsonem?

ooł...

Pinky

Przepraszam za brak odstępów przy myślnikach - powstały w wyniku pośpiechu. Miłego czytania.

Bo serce jak żebrak,
Się kołacze.
Samotnie się błąka,
Na rozstajach dróg.

I zawsze gdy tylko,
W niebo patrzę.
Znów czuje twych oczu,
Gwiezdny chłód.
[Zbigniew Zamachowski, Jak gwiazdy nad traktem]

Drzwi były otwarte na oścież. Rozejrzał się dokoła. Korytarz świecił pustkami. Złapał za laskę i wyszedł na zewnątrz. Zjechał windą na
dół i umknął przed swoim pielęgniarzem – opiekunem.

Z szerokim uśmiechem przekuśtykał przez ogród do bramy zakładu. Było popołudnie, większość pacjentów siedziała w swoich „celach”. Kiedy już miał przechodzić przez ulicę, usłyszał znajomy głos:

-House?! Co ty tu do cholery robisz?
Odwrócił się, by się upewnić, czy to na pewno Cuddy podjechała pod zakład w Mayfield nowym czerwonym samochodem.

-Wilson?! Zostałeś transwestytą?
-Bardzo śmieszne. A ciebie wypuścili za dobre sprawowanie? – Cuddy zatrzasnęła drzwi ślicznego czerwonego auta i podeszła do niego stukając o asfalt butami na mega wielkiej szpilce.

-Nie bolą cię od nich pięty? – House aż wykrzywił usta w niemiłym grymasie. – Bo mnie boli od samego patrzenia.
-Masz zamiar dojść do PPTH na nogach? – spytała Lisa kpiąco.
-Jeśli zaoferujesz mi podwózkę pod mój dom, to stamtąd spokojnie się doczołgam na dziesiątą rano.

-Masz być w przychodni o dziewiątej. – syknęła siadając za kółkiem. Niecierpliwie stukała paznokciami o kierownicę czekając aż Greg łaskawie usiądzie na miejscu pasażera.

-Gotowy? – spytała gdy zapiął pasy machając przedtem laską po całym samochodzie. Odpaliła, wrzuciła bieg i ruszyła z piskiem opon. Przez chwilę jechali w milczeniu przerywanym tylko bzyczeniem zabłąkanej muchy.

-Co u Amber?
-Bardzo śmieszne.
-No przepraszam, to ty widujesz się z nią codziennie. Nie ja.
-Już nie. – House popatrzył na jej profil. Miała na sobie nowy kostium w kolorze śliwki. Staranny makijaż i ufryzowane włosy dopełniały perfekcji. – Dostałaś premię?

-Nie. Powiększyłam swój dochód o twoją pensję. – Prychnęła obrzucając go znudzonym wzrokiem.
-Wow. Czyżbym wyczuwał w twoim głosie sarkazm? No, no. W końcu czegoś cię nauczyłem. – Pokiwał głową z uznaniem. – A tak w ogóle to skąd wiedziałaś, że tam będę?

-Nie wiedziałam. Jechałam w odwiedziny.
-Ty?! Do mnie?! – House popatrzył na nią z udawanym zdziwieniem. – Szalejesz, kobieto.
-Chciałam odnowić umowę, a raczej przekonać cię, byś po wyjściu ze szpitala wrócił do nas.

-Rozładowały ci się baterie w wibratorze i nie wiesz, z której strony włożyć nowe? – Poklepał ją współczująco po ramieniu. – Mogłaś przywieźć go ze sobą zamiast wieźć mnie przez cały stan.
Cuddy sarknęła i zatrzymała samochód. – Wysiadaj. Zaczynasz mnie wkurzać.

-Nie wysiądę.
-Wysiądziesz i to NATYCHMIAST! – Wysiadła, okrążyła auto i otworzyła drzwi od strony pasażera. Chwyciła Grega za ramię i wyrzuciła na ulicę.
-Mój Boże, kobieto, trenowałaś kulturystykę kiedy mnie nie było?! – Próbował się podnieść.

-Możesz teraz sobie dokuśtykać. Nie masz daleko. – Stanęła przy samochodzie i patrzyła jak House staje na nogi. – Do zobaczenie. – Pomachała mu ręką. W tej samej chwili w piękne czerwone auto wjechała wielka ciężarówka z napisem: „Masło orzechowe Barry’ego – niebo w gębie!”.

Siła uderzenie odrzuciła House’a na bok. Wstał i zaczął wołać Cuddy. Na ulicy zrobił się wielki korek, słychać już było syreny alarmowe. W końcu znalazł Lisę przygniecioną przez resztki samochodu.

-Cuddy, wstawaj. Nie śpij, tylko wstań. Słyszysz mnie? Wstawaj do cholery!
-Nie mogę… się ruszać.
-Rusz tyłek i wstań! – Próbował ostrożnie wyciągnąć ją spod kupy blachy, ale nie dał rady. Przyklęknął obok niej.

-To koniec… i wiesz o tym dobrze.
-Nie żartuj sobie ze mnie.
Cuddy złapała go za rękę i przyciągnęła go do siebie. – Spójrz na to.
Pochylił się nad nią i zobaczył cienki łańcuszek oplatający jej szyję. Przyczepiony był do niego wielki kawałek bursztynu oprawiony w srebro.

-Nie… to nie może być prawda…
Lisa zaczęła się śmiać. Patrzył w jej oczy próbując zrozumieć co się dzieje. Usłyszał wybuch i poczuł ciepło na swoim policzku. Śmiech Cuddy wciąż rozbrzmiewał mu w uszach.
-Amber… - wyszeptał biorąc bursztyn w dłoń.

***

Cuddy siedziała na korytarzu. Kiedy przyszedł lekarz i oznajmił, że House'a nie ma w ośrodku, omal nie stanęło jej serce. Musiała usiąść i zażyć tabletki od bólu głowy.

-Jak to... nie ma go? To jak wy go pilnujecie?! - Ze złością zacisnęła palce na torebce.
-Musiał się wymknąć.

-Wymknąć?! Kaleka, który ma omamy i kłopoty z sercem?! Przez wasze zaniedbanie może gdzieś umrzeć w rynsztoku na zawał lub będzie miał jakąś halucynację i wejdzie pod samochód! - Usiadła na krześle, po jej policzku spłynęły dwie łzy, wielkie jak grochy.

-Robimy wszystko co w naszej mocy... Poza tym nie był jedynym pacjentem, którym musieliśmy się opiekować. Podobno jednak nie był wcale taki bezbronny. Kilku pielęgniarzy, którzy go ścigali mówią, że nagle dostał ogromnej siły. Prawdopodobnie to była jedna z jego halucynacji, a także skutek niedawno przyjętych leków.

-Nikt go nie zatrzymał? - Oczy prawie wyszły jej z orbit. - O mój Boże...
-Proszę się nie martwić, odnajdziemy go.
-Nie... - Pokręciła rozpaczliwie głową. - To niemożliwe. To sie nigdy nie uda. Pan nie rozumie... - Spojrzała na lekarza. - To jest HOUSE. I nawet jeśli to halucynacja to daję gwarancję - jeżeli nie chce, by ktoś go odnalazł, to możemy szukać nawet sto lat, a i tak nie natrafimy nawet na najmniejszy ślad.