List do Świętego Mikołaja [Z]

mazeltov

Ojj nie przejmij sie problemami z forum to bzdety, a pozatym dzisiaj jak weszlam to czekaly na mnie az dwie czesci

juz sie nie moge doczekac kolejnnej czesci troche szkoda ze ostnia lub jedna z ostatnich

no ale przeciez napewno napiszesz dla nas cos nowego

NiEtYkAlNa

OGŁOSZENIE!!!!

Zaczęłam kolejny fick... ale nie moge dodawać nowych tematów, opcja mi zniknęła... :8czarna rozpacz* pomocyyyyy!

NiEtYkAlNa

VI

Zaparkował samochód na pobliskim parkingu.
Wysiadł powoli, chwycił laskę i zaczął iść wzdłuż alejki. Rozglądał się po okolicy, ale tak naprawdę doskonale wiedział dokąd zmierza. W oddali spostrzegł ławeczkę, na której zwykł przesiadywać z córką. Niestety, była pusta.

- Co teraz? – Zastanawiał się. – Dokąd iść, gdzie szukać…
House nie miał pojęcia, co powinien zrobić. Ale postanowił podejść bliżej, porozglądać się jeszcze, z nadzieją…

No właśnie, nadzieja. Gregory House i nadzieja? Czy to nie było dziwne? On, który nigdy się jej nie trzymał kurczowo. On, który wierzył w beznadziejność ludzkiego żywota, teraz jest pełen nadziei. Na zmianę na lepsze. Dotarł do ławki i bezszelestnie na niej usiadł. Zamyślił się na chwilę. Przypomniał sobie momenty spędzane tutaj razem z Rachel. I przypomniał sobie również, jak bardzo lubiła siedzieć na zielonej trawie pod wielkim dębem, kilkanaście metrów od ławki. Tak, że nikt przechodzący alejką nie mógł jej zobaczyć. Lubiła się ukryć, schować przed ludźmi i myśleć. Nie dlatego, że była nieszczęśliwa. Absolutnie. To właśnie sprawiało jej przyjemność. Mała miała optymizm i chęć do życia Lisy, ale determinację i wytrwałość w dążeniu do zamierzonego celu odziedziczyła po Gregory’m.

House wstał i podszedł niepewnie w kierunku drzewa. Podchodząc bliżej zauważył wystający zza niego różowy plecak. Uśmiechnął się sam do siebie. Wyjął z kieszeni dwa czerwone lizaki, jednego rozpakował i włożył do ust, a drugiego trzymał wciąż w dłoni. Zdawał sobie sprawę, że to będzie jedna z najważniejszych rozmów w jego życiu, że to będzie ten rodzaj rozmowy, z którą nie radzi sobie zbyt dobrze.

Wychylił zza pnia tylko głowę, w jego ustach wciąż tkwił lizak. Popatrzył z góry na Rachel, która opierała się plecami o wielki konar. W dłoni trzymała kauczukową piłeczkę, Greg nazywał ją „zestawem małego House’a”. Romyślała, był tego pewien. On zawsze w takiej samej konsternacji z piłką w ręku zastanawiał się nad ważnymi dla siebie sprawami.

Nagle, na ziemi, tuż pod jej stopami wylądował czerwony łakoć. Poruszyła się nieznacznie, jednak nie podnosząc wzroku. Wbiła spojrzenie w malinową kulkę i uśmiechnęła się lekko.
- Nie mogę przyjmować słodyczy od nieznajomych. – Powiedziała przekornie. – Tata powiedział, że muszę uważać, gdy nie ma ze mną dorosłego. A właśnie w tym momencie tak się złożyło, że siedzę tu sama. Rodzice się kłócą i nie wiem jak ich pogodzić… - Ciągnęła nie unosząc wzroku. Wiedziała, że to ojciec. Doskonale to wiedziała. Takie lizaki można było dostać tylko w szpitalu i w dwóch kioskach w Princeton.

- Już to zrobiłaś. – House wtrącił ciepłym głosem.
- Na długo? – Zapytała.
- To zależy. Jak bardzo będą się starać.
- A jak bardzo będą? – Nie odpuszczała ojcu.
- Naprawdę bardzo mocno. Oboje. Szczególnie tata się postara. – Pochylił się i pocałował ją w czoło.
- Chodź, zabiorę Cie do mamy i wujka Jimmiego. – Podniósł się powoli i wyciągnął dłoń w kierunku córki.
- Masz całe brudne rajstopki. Dobrze, że nie ma jeszcze śniegu. Bo miałabyś przemoczone nogi.
- Chciałabym, żeby w mikołajki padał śnieg, co to za Mikołaj, jak sanie nie mają po czym jechać?
- Sami zrobimy sobie mikołajki, całą rodziną.
Mała skinęła głową.

- Tatooo? – Szła alejką obok ojca, trzymając jego dłoń.
- Tak? – Podążał u boku kochanej córci czując jej dłoń w swojej.
- Przepraszam, że nie byłam dzisiaj w szkole.
- Nic się nie stało. Tylko nie strasz nas tak więcej. Jak wsiądziemy do samochodu, to zadzwonimy do mamy.
- Dobrze. – Zamilkła na chwilę, po czym szepnęła.
- Kocham Cię tato.
- Ja też Cię kocham Skarbie.

Szli tak alejką, ich sylwetki oświecało grudniowe słońce. Czekał ich cudowny wieczór.

mazeltov

Rachel jest boska

House zebral sie do kupy

czarodziejka

Kocham, kocham bezwarunkowo.

To dziecko jest wspaniałe.

I Greg wreszcie przejrzał na oczy.

Diagnosta rozmawiający ze swoją małą córeczką.

NiEtYkAlNa jesteś boska!

handzia

Jeeeny... To jest świetne

Czekam na dalszy ciąg...

monad

Bardzo sympatyczne. Przeurocza jest ta mała

A House w roli taty, też nieprzesłodzony, taki w sam raz akurat

Czekam na ciąg dalszy i to, żeby się wreszcie zaczęli starać

bardzo

baby

Rachel

taka słodka, ale i dojrzała jak mama

i House w roli ojca

IloveNelo

ach...

House taki opiekuńczy...

I Rachel z kauczukiem w ręce

Ale to jeszcze nie koniec, co?

Pozdrawiam

NiEtYkAlNa

mazeltov w końcu przejrzał na oczy

czarodziejka dziękuję

handzia już niebawem

monad House rzadko bywa słodki, a jeśli już, to na swój sposób. Za to go kocham!

baby tak powinno być

IloveNelo już prawie

dziękuję za wyrazy uznania

maagdaa

O matko !
Nie wiem co powiedzieć...
Genialne !

neko.md

Boże, NiEtYkAlNa... to jest piękne...
nie mam słów...
po prostu cudowne....

czarodziejka

Mi? Ale nie ma za co.

OLA336

A tu czemu tak pusto??

Będę płakać

To jest świetne!

I mam nadzieję, że oprócz 7 części będzie jeszcze epilog

NiEtYkAlNa

jutro bedzie finał, a nad epilogiem pomyślę

*

NiEtYkAlNa

Zapraszam na ostatnia część

P

miłego czytania

VII

Nastał wieczór, House naprawdę bardzo się postarał, by wszystko tego dnia było na swoim miejscu, przy drobnej pomocy swoich dwóch ukochanych kobiet i najlepszego przyjaciela czuł, że może góry przenosić, a póki co dźwigał kilka ciężkich paczek. Niósł je do salonu niezwykle chętnie i zręcznie, pomimo swojej uszkodzonej nogi.

- House! Zostaw to, pomogę Ci. – Krzyknął Wilson znad kuchenki.
- Lepiej nie przestawaj pichcić, bo nie zdążymy! – Krzyknął i uśmiechnął się sarkastycznie.
Wilson oddał uśmieszek.

- Tak gosposiu, ten fartuszek Cuddy chyba jest na Ciebie za malutki. Może Mikołaj powinien przynieść Ci w prezencie taki szyty na miarę, żebyś mógł gotować mi częściej.
- Nie gotuję Tobie, tylko nam wszystkim. Pomagam Lisie.
- Właśnie, a gdzie podziewa się pani domu? – Zapytał zdziwiony.
- Jest w pokoju Rachel, pomaga jej się uczesać. – Odparł James.
- Sama pewnie też się pacykuje. – Szepnął radośnie House.

House poukładał w salonie wszystkie paczki, zawiesił skarpetki, chociaż to akurat zrobił niechętnie. Zamierzał wmieszać w to Wilsona, ale poświęcił się dla córki. W końcu to ona wybierała ozdoby, a Greg obiecał jej, że to on je zawiesi. Robił więc to, najlepiej jak potrafił.

Z przyczepieniem jednej kolorowej skarpety miał problem. Przyklęknął na zdrowym kolanie i w skupieniu wysunął delikatnie koniec języka, by lepiej „po celować” i przytwierdzić przedmiot do kominka.
- Nieźle Ci idzie. – Usłyszał gdzieś obok.

Spojrzał w górę i zobaczył Lisę tuż przy nim, stała tam piękna i uśmiechnięta, a on gapił się na nią z dołu, wyglądała tak zjawiskowo, że zamarł na chwilę i zapomniał schować język.
- Bo zaraz zaczniesz się ślinić. – Zażartowała.
Miała na sobie turkusową sukienkę z atłasu, lekko podpięte włosy, loki, które opadały na ramiona zdawały się drażnić jej jedwabną skórę.
Włosy czarne jak heban, a usta w kolorze krwi. Jej szare tęczówki zyskały teraz odcień błękitu.
Wstał powoli nie odrywając od niej wzroku, przybliżył się jeszcze, by mógł dotknąć swoim ciałem jej krągłości. Ich spojrzenie stało się głębokie i namiętne.

Nagle usłyszeli cichy, delikatny głosik gdzieś nisko.
- Pocałuj ją. – Szepnęła Rachel, która stała tuż przy rodzicach, gdy niczego nieświadomy Wilson gotował kolację stojąc tyłem do całej sceny, która wielkimi krokami wdzierała się w ich życie. Znowu dobre życie.
- No pocałuj mamę, tatusiu. – Szepnęła ponownie i wbiła swoje lazurowe tęczówki w jego, identyczne.

House spojrzał na córkę, później na Lisę i zbliżył swoje usta w kierunku jej warg.
Musnął ją delikatnie w jej czerwone róże, ale chciał więcej. Mała podskoczyła z radości z szerokim uśmiechem na twarzy.

House pocałował ją mocniej i namiętniej trzymając jedną rękę Lisę w talii, a drugą zakrywając oczy Rachel. Lisa poczuła jego gest, uśmiechnęła się leciutko w trakcie pocałunku i swoją wolną dłonią, którą nie trzymała Grega w pasie, przyciągnęła jeszcze bliżej do ich ciał córeczkę.

Nagle Wilson się odezwał.
- G-gotowe. – Nie wierzył własnym oczom.
Stali tam we troje, mieli zamknięte oczy, byli szczęśliwi.

Po chwili do House’a dotarło, że Wilson przed sekundą się odezwał.
- Ty też chodź do nas, nasz Rudolfie. - Uśmiechnął się radośnie.
- Wreszcie mam całą rodzinę u swojego boku. – Szepnął.

Mikołaj spełnił życzenie smutnej dziewczynki, będzie mu wdzięczna za to do końca swoich dni. House też, tylko, że córce.

neko.md

cudne!
uwielbiam Happy Huddy Endy!!!
a szczególnie tak piękne i happy jak ten!
pięknie!
kocham twoją twórczość!

Weny na następne tak piękne ficki!

OLA336

Brawo! Pięknie! Cudownie! Wspaniale!

I Wilson Rudolf!

Ja proponuje epilog!

I to najlepiej taki, w którym Rachel chce pod choinkę siostrę albo brata!

Dzieci są jednak mądre

Pięknie

marysiaaa

KOCHAM PRZYTULONEGO WILSONKA

monad

Tak tak !!!! Cudowne, świąteczne, słodkie i w ogóle magiczne. Bez zbędnych słów, z pięknym happy endem, z ukochaną córeczką u boku i zawsze obecnym, kochanym Wilsonkiem w kuchni

MAGIA

czarodziejka

Przepiękne, takie świąteczne, ta atmosfera świąt, ciepła, radości, miłości. Kocham

mazeltov

Wilson Rudolf

calosc jak i kazda czesc osobno piekna, cudowna

piekny happy end calej trojki a raczej czworki no bo Rudolf

wiecej takich opowiadan uwielbiam twoje fiki :serce:

maagdaa

Jesteś GENIALNA !

Coccinella

Jakie kochane!

Napawa świątecznym nastrojem.
Znalazłam sobie bajkę na dobranoc. Dziękuję.

ściskam