Let's fight to the end [Z]

kremówka

Noooo to teraz będzie konfrontacja

Mam nadzieję, że House nie będzie miał żadnego problemu, żeby zauważyć, która z pań jest miłością jego życia

Pozdrawiam i życzę weny

jeanne

minnie

Świetne, a wen ma szybko wrócić, bo jak nie to.....xD
więc weena życzę i czekam na ciąg dalszy

Cave

kocham to

LicenceToKill

Kolejny fragment, miejmy nadzieję, że lepszy od poprzedniego...

- Ile mam stać pod tymi drzwiami? Nie jestem latarnią uliczną! – wykrzyknęła rzucając w lekko zdezorientowanego House teczką – szukam cię w całym szpitalu, dzwonię na komórkę, ale oczywiście ty nie odbierasz, przyjeżdżam i jeszcze muszę czekać, bo niewiadomo czy łaskawie raczysz otworzyć!
- O Cuddy, jak miło cię widzieć – mówił z trudem podnosząc z podłogi rozsypane kartki
- Mamy nowego pa… - jej wzrok natrafił nagle na coś interesującego. Na kanapie w niebieskiej koszuli House’a siedziała kobieta. Na pierwszy rzut oka wyglądała normalnie, po chwili jednak dało się zauważyć, że jest w takim samym stanie, co jej towarzysz.
- Stacy?! – zapytała Cuddy wręcz wytrzeszczając na nią oczy
- Cześć Lisa, jak dawno się nie widziałyśmy – niepewnym krokiem ruszyła w jej kierunku, by uściskać ją na powitanie, administratorka jednak sprytnie zrobiła unik. Stacy wylądowała na kanapie.
- Nie będę wam przeszkadzać – powiedziała i wyszła czym prędzej prawie potykając się o dywan z wielką czerwoną plamą na środku. House i Stacy popatrzyli na siebie nie mniej zdziwionym wzrokiem niż kilka chwil temu. Nie zdążyli nawet zaprotestować. W sumie, chyba nawet nie chcieli. Diagnosta rzucił teczkę z dokumentami na stolik obok, po czym przysiadł się do kobiety i nalał sobie kolejną lampkę wina.

Cuddy płonęła. Była tak wściekła, że gdyby sama siebie spotkała na ulicy z pewnością zdecydowałaby się na szybką ucieczkę.
- Po co ona znowu tu przyjechała do cholery?! – prawie krzyknęła. Był środek nocy, a ona biegła opustoszałym chodnikiem. Powoli jednak szybkie, głośnie stukanie obcasów osłabło. Bicie serca wróciło do normalnego stanu, a oddech odrobinę się uspokoił. Szła teraz spacerkiem natrafiając co jakiś czas na kasztana czy żołędzia. Jesień zawsze odrobinę ją przygnębiała, mimo kolorowych liści była taka szara, nawet nudna. Wiosna też nie spełniała jej wymagań. Wtedy wszystko rodzi się do życia. Wszystko, oprócz niej. Nic nowego, ciągle ta sama rzeczywistość. Żadnych zmian. Monotonia. Lubiła tylko lato. Mogła się wtedy naprawdę rozluźnić, Zapomnieć o problemach, tęsknotach, pragnieniach. Ta pora roku odeszła już jednaka kilka tygodni temu. Cuddy rozejrzała się dookoła. Ciemność okrywała swym płaszczem całą dzielnicę. Zimny wiatr porywał z drzew coraz więcej wielobarwnych karteczek. Kobiecie zrobiło się żal. Mija kolejny rok jej życia - kolejny zmarnowany rok. Kolejna nieudana próba znalezienia ojca dla jej dziecka. Zawsze, kiedy była już tak blisko coś stawało na jej drodze, wszystko się komplikowało. A do tego jeszcze teraz ta cholerna Stacy! Pewnie kiedy House się zaangażuje ona znowu go zostawi. Swoja drogą, sam powinien to przewidzieć. Nie jest już nastolatkiem, któremu można wiele rzeczy wmówić. Tym bardziej ją to denerwowało, była bezsilna w tej sytuacji. Ale chwila… Dlaczego jej to tak przeszkadza? Przecież ich nic nie łączy. Ciągłe kłótnie w pracy, które tak uwielbiała, gapienie się na jej tyłek czy nieoczekiwane wizyty w środku nocy nic nie oznaczają. Już prawie uwierzyła w tok swojego myślenia, kiedy nagle przypomniała sobie tamta noc z nim. Dwadzieścia lat to ogromna ilość czasu, pamiętała ją jednak ze wszystkimi szczegółami: jego niebieskie oczy patrzące na nią z niekończącym się pożądaniem, dłonie, które delikatnie błądziły po jej ciele, głos, który szeptał jej do ucha i w końcu jego gorący oddech.
- Dlaczego to takie trudne? – zapytała samą siebie z pewnym żalem
Nagły podmuch silnego wiatru zmroził jej ciało. Cuddy dopięła ostatni guzik czerwonego płaszcza i przyspieszyła kroku. Po chwili była już przed swoim domem, dopiero teraz zobaczyła, że nie wzięła samochodu spod mieszkania House. Uśmiechnęła się do siebie:
- Lisa, walcz do końca – powiedziała tajemniczym głosem i weszła do środka.

TO BE CONTINUED

Nie wiem co będzie dalej, a tym bardziej kiedy:( - pisze na bieżąco...

runiu

Fajny fragment. Walcz do końca - tego właśnie Cuddy wszyscy życzymy.
Czekam na ciąg dalszy i konfrontację Cuddy ze Stacy.

Schevo

Piękne.
Nie lubiłam Stacy. Nie lubię Stacy. Nigdy nie polubię Stacy. ---> Takie zdania cisną mi się na usta po przeczytaniu tego fika.
Przepraszam, że nie skomentowałam poprzedniej części. Czasu brak. Przeczytałam i bardzo mi się podobało. Chciałam, żebyś wiedziała

A ta część też cudowna

Ale o tym chyba wiesz, prawda?
I znów przepraszam, że tak krótko. Nic bardziej sensownego nie wpada mi do głowy. Po prostu bosko

Pozdrawiam, wirtualne uściski przesyłam i wena życzę

Czekam na dalej

amandi

CU-DO-WNY!!

Lisa, jak chcesz, mogę ci pomóc i przyjść uzbrojona w baseballa i rękawice bokserskie

. Jak najszybciej wstawiaj następny odcinek, proszę!

minnie

Cudne!
Cuddy walcz!!!

czekam na ciąg dalszy,który mam nadzieje, że ukaże się jak najjszybciej

jeanne

kremówka

Mm dziś jakiś szczęśliwy dzień

Wszędzie, gdzie wejdę, tam nowe, świetne odcinki fików... I tu też taki właśnie na mnie czekał...

Bardzo podobają mi się przemyślenia Cuddy... Są bardzo realistyczne, głębokie...

Czekam na kolejny świetny odcinek i pozdrawiam

Cave

xD ostatnie zdanie supeer

Hania

No więc przeczytałam i.jestem pod ogromnym wrażeniem.
Mało kiedy
w fic`ach pojawia się Stacy.
Szkoda tylko,że tak mało osób ją lubi albo chociaż akceptuje.
Ja ją bardzo lubie a tym bardziej lubie opowiadania o niej lub z jej udziałem.
także Dziękuje ; *
bo poprawiłaś mi nastrój.

Schevo

Chcę jeszcze... *prosi*

LicenceToKill

Przepraszam, ale WEN chyba wziął sobie urlop ;/
Muszę go zwolnić i zatrudnić nowego...

Schevo

WENIE, nie denerwuj mnie... Współpracuj z LicenceToKill, bo jak nie to inaczej porozmawiamy *rzuca spojrzenie, które może zabić*
Pozdrawiam i Wena życzę

Bo ja chcę więcej...

LicenceToKill

Shevo, Ty zawsze po mojej stronie ;*
Ja też bardzo bardzo chcę coś napisać, ale nic dobrego nie wychodzi na razie

Mam jakiś "dołek fikowy"

Schevo

WENIE! Pomagaj!
Ekhem, już spokojnie *wdech, wydech, wdech, wydech*
Wenie, uprzejmie proszę o współpracę z LicenceToKill.
Dołek fikowy? Miałam takie coś na początku mojej 'pracy'

Później jest coraz łatwiej, uwierz mi

Pozdrawiam

P.S. Wenie, będę cię obserwować *mówi złowieszczo*

whoopee

Piękna brunetka = Stacy? No helooooooooooł!!

Chyba po 5 butelkach wina i dwóch vicodinach

LicenceToKill

Pisałam na siłę ;/
Dedykacja dla Shevo i kremówki ;*

Tym czasem, kiedy Cuddy smacznie spała w swoim domu, House rozcierał bolący łokieć przeklinając w duchu, że pozwolił spać Stacy na swoim łóżku. Jego fotel nie był wystarczająco wygodny, 90% populacji ludzkiej stwierdziłoby, że w ogólnie nie jest wygodny. Tylko ta jedna noc - pomyślał. W końcu nie miała gdzie się podziać, prawda?

Nitki bladożółtego światła przedostawały się do sypialni delikatnie oblewając całe jej wnętrze. W pomieszczeniu panował tajemniczy mrok, który według House’a, utracił już znacznie na swej tajemniczości. Mieszkał tu przecież już kilkanaście lat.

Spojrzał na nią. Mimo „utrudnionej widoczności” doskonale zauważył delikatne rysy jej twarzy. Cienkie, zadbane włosy miękko opadały na czoło i lewy policzek. Dodawało jej to pewnej zagadkowości, ale też dziecinności i dziewczęcego wdzięku. Nie myślał teraz o niczym - tylko patrzył. Wyciszył się do tego stopnia, że mógł słyszeć bicie jej serca, dopasować swój oddech do jej oddechu. Z tej hipnozy wyrwał go nagle cichy szelest – Stacy „przekręciła się” na drugi bok. Dopiero teraz zauważył jak pościel otula jej piękne, zgrabne ciało. Docenił w tej chwili grę światła i cienia. Ile dałby za to, by być na miejscu tego delikatnego materiału czy choćby poduszki. Uśmiechnął się łobuzersko na myśl o tym.

Nie miał pojęcia jak długo się w nią wpatrywał. Powieki powoli stawały się ciężkie, a wszystkie kończyny opadły bezwładnie na twardy fotel. Jej obraz stawał się coraz bardziej rozmazany. Wewnętrzny głos nakazywał odpoczynek i błogi sen, ciekawskie oczy jednak nie pozwalały odebrać sobie tak rzadko widzianego widoku. W pokoju nastała ciemność, tykanie zegara osłabło, a płuca mężczyzny odrobinę zwolniły, by zagarniać jak największe ilości powietrza. House ponownie zasnął.

Kolejny dzień rozpoczął się dla Cuddy całkiem miło. Budzik nie piszczał tak przeraźliwie jak zazwyczaj, a promyki słońca nie raziły w oczy. Nawet kawa miała bardziej głęboki, aromatyczny smak. Zwykle spóźniona i zdenerwowana, teraz ze stoickim spokojem czekała na taksówkę. Nie martwiła się, że może nie zdążyć. Myślała w tej chwili tylko o wczorajszej nocy. Zastanawiało ją czy naprawdę tam była i czy naprawdę widziała to, co widziała. A jeśli to tylko jej się przyśniło? Było to dosyć prawdopodobne, często miewała sny z Housem w roli głównej lub chociaż czymś odrobinę powiązanym z nim.

Nie jeden sędzia gimnastyki lub jazdy figurowej na lodzie miałby problem z nazwaniem figury, w jakiej leżał teraz House. W niczym nie przypominało to mostka, ani też świecy. Z łatwością jednak zrobiliby przewrót do tyłu. Aż dziwne, że na jednym, małym fotelu można zrobić tak wiele. Do tego jeszcze – we śnie.

Jedno oko. Niewyraźny obraz. Drugie oko. Trochę lepiej. Diagnosta spojrzał szybko przed siebie. Zaścielone łóżko mówiło mu, ze Stacy z pewnością już nie spi. Teraz kolejna zagadka – gdzie ona teraz jest?
- Cholera - zaklął masując zdrętwiały kark. Każda cześć jego ciała niemiłosiernie bolała. Miało to swoje dobre strony – zapomniał o nodze.

Powoli ruszył w kierunku kuchni. Momentalnie odkrył jak bardzo jest spragniony. Mimo, że lodówka świeciła pustkami, z ogromną trudnością znalazł w niej wodę. Była zimna i tak bardzo orzeźwiająca.
-12.30 – powiedział sam do siebie. Chwycił jeszcze dwie butelki i zatrzaskując za sobą drzwi wyszedł. Był zdziwiony tym, że tak szybko (w takim stanie) udało mu się opuścić mieszkanie.

Wpadł jak burza do szpitala. Nie zwracając na nikogo uwagi, pędził w stronę gabinetu pani administrator. Gdyby nie laska można byłoby uznać, ze jest całkiem zdrowy. Uderzył z impetem w drzwi gabinetu skupiając na sobie wzrok wszystkich pielęgniarek:
-Dzień dobry doktor Cuddy, czy to twój samochód sprzedałem dzisiaj rano?

TO BE CONTINUED

jeanne

Schevo

Wercia214

Achhh ...... fajny te teksty na koniec masz

Poprawiają humor serio ....

Cudny fragment

czekam na wwięcej ....

Cave

xD padam

whoopee

Nie czuć, że na siłę. Przyjemnie się to czyta

Ciekawa jestem co z tą Stacy... Pozdrawiam