Ktoś musiał umrzeć... [Z]

monad

Emocje rosną... rosną...

Teraz spokojnie poczekam na następny odcinek... przecież się nie będę denerwować końcem tego odcinka... przy gorączce, kaszlu i rozwijającej się anginie to jakby lekko nie wskazane

Tylko spokój może mnie uratować

lisek

marysiuuu, no lisek nie chciał cię dobić

mam nadzieję, że dziś samopoczucie już lepsze

Martusiu, a ty jak zwykle mnie zawstydzasz

Jakastam, tobie słownik nie jest potrzebny

Cralite i lisek znów wzruszony

IloveNelo, to nie masz pojęcia jak ja ryczałam na twoim fiku, to było coś

Joyjoyjoy to piękne co mi napisałaś

Cocci, czy ja już wspominałam, że kocham te Twoje komenty

Dioda14, moja kochana nowa czytelniczko

, i cóż ma Ci powiedzieć .....
a_cappella, ja na szczęście nie znam niemieckiego, ale Tobie i Twoim komentom jego nauka na pewno niz szkodzi

monad, lisek życzy dużo zdrówka

Co do części trzeciej jest początek, ale dziś nie dam rady dokończyć, więc może pojawić się dopiero jutro

Agusss

Lisek!

Tym razem normalnie [wiem jestem gUpia!] łza popłynęła mi po twarzy

Biedny Wilson! No jak to?! On musi żyć! Prawda?

I Cuddy... No nie

Nieeee... Tym razem przeklnę Twój Wen!!
Ale i tak będę życzyła, aby był owocny!

KC! Tyle na dziś..

adept_vicodin

Świetny fik...
Ale nie zabieraj nam Cuddy, bo się załamię...

*eyeroll*

coolness

justykacz

Lisek, ładnie piszesz, że ja nie lubię melodramato-harlequinowato-słodkości-wzruszaności, to nie szkodzi

Ale mam prośbę, zrób Huddy bez Cuddy - to będzie wyczyn...

Ale nie tak, że ona umiera on rozpacza, pije - sięga po rewolwer

Tylko wiesz ona umiera, 5 lat później House spotyka jakąś kobietę, która z nim wytrzymuje i może być jego drugą połówką, ale on się opiera i przychodzi Cuddy zza światów wmówić mu do tego głupiego łba, że ma być szczęśliwy i wyznają sobie miłość już wiesz z lekka paranormalnie...

Wali mnie z lekka

lisek

Specjalna dedykacja dla szalonej Monad

która ujawniła prawie wszystkie moje fiki

błagam nie rób tego więcej

im dalej wstecz tym bardziej się wstydzę. Te początkowe fiki były takie nijakie

Boże wchodze na Huddy, a tu wszedzie lisek

to straszne

Serio

III

- Jeszcze raz!!! – krzyknął w stronę młodego lekarza.
- House? To koniec – wycedzedził zrezygnowany chirurg.
- Nie! – spojrzał na jej twarz. Była taka niezwykła. Niby spokojna, ale było w niej coś jeszcze. Coś, co kazało mu wyrwać urządzenie z załamanych rąk Chase’a i spróbować po raz kolejny. I kolejny. Lekarze i pielęgniarki patrzyli w milczeniu na widok walczącego z własnymi lękami diagnosty. Przecież ona nie mogła go tak zostawić. Przy trzeciej próbie coś drgnęło. Na monitorze pojawiły się niewielkie załamania. Lekarze od razu włączyli się do akcji. W końcu sytuacja się ustabilizowała na tyle, że mógł opuścić salę, na której stoczył pierwszą dziś walkę o ludzkie życie. O jej życie. Nie mógł tam zostać ani chwili dłużej. Nie był w stanie patrzeć na jej cierpienie. Z całego ciała wystawały jej różne rurki, wokół znajdowało się całe mnóstwo medycznej aparatury utrzymującej ją przy życiu, już nie oddychała samodzielnie. W tej chwili przypomniała mu się Amber. Myślał, że wtedy cierpiał, i że bardziej już się nie da. Mylił się. Będąc przy drzwiach powoli się odwrócił, tak bardzo chciał stąd wyjść i jednocześnie z całych sił pragnął z nią zostać. Wyszedł. Wiedział, że czeka go jeszcze kolejna walka. Tu było równie trudno. Przyjaciel był już przytomny. Czuł, że powinień go pocieszyć i uspokoić, ale przecież on tego nie potrafił. A na dodatek to cholerne poczucie winy.
- Witaj – powolnym krokiem wszedł do jego sali. James przez chwilę przyglądał mu się badawczo.
- Witaj House – przyjaciel mimo bólu uśmiechnął się. – Mów co się stało? Pamiętam tylko ten cholerny czarny samochód – na chwilę przymknął oczy. – Co z nią? – zapytał bojąc się odpowiedzi.
- Uspokój się Wilson – nakazał diagnosta. – Wiesz, że złego diabli nie biorą – dobrze mu szło, tym bardziej, że sam z całych sił w to wierzył.
- Mów prawdę – polecił onkolog. House wywócił oczami. James nagle gorzej się poczuł. – Podaj mi moją kartę – spojrzał na przyjaciela. – No co? Chce wiedzieć jaki jest mój stan – onkolog nie odpuszczał.
- Nie jest dobrze – House odpowiedział, ale nie podał mu karty. – Jutro czeka cię operacja. Jest problem z nerkami – wyjaśnił. James spojrzał za okno. Była jesień. Jego ulubiona pora roku. Złote liście, szum wiatru i wielkie krople deszczu uderzające o szybę.
- House - spojrzał na diagnostę. - Nie czuj się winny. Sam chciałem tam pojechać. Zamierzałem cię trochę podręczyć. Wiesz, że niby Cuddy faktycznie kręci z tym bubkiem - znów się uśmiechnął.
- Dobrze wiedzieć, że nawet wstrząs mózgu nie pozbawi cię twojego ironicznego poczucia humoru - House również posłał mu ciepły uśmiech. Później już nikt więcej się nie odezwał. Siedzieli tak w milczeniu dobre pół godziny. W końcu zmęczony bólem Wilson zasnął. Diagnosta nadal nie wierzył w to, co się wokół niego dzieje. Był pewien, że jak się jutro obudzi wszystko będzie po staremu. Wpadnie do jej gabinetu, pewnie znów się pokłócą o jakąś błachostkę i zdenerwowany pójdzie wyżalić się do Wilsona. On zamiast mu pomóc wszystko zwali na jego „niby uczucia” względem pięknej administratorki i wyjdzie od niego jeszcze bardziej wkurzony niż wcześniej. Taka była kolej rzeczy. Zawsze wydawało mu się, że niezmienna. I właśnie z taką myślą położył się dziś spać. Długo nie mógł zasnąć, a później śnili mu się oni. Ich ciągłe kłótnie i przegawydania, jak on to kochał. Zaraz, nie tylko to, kochał również, a może przede wszystkim ich. I tak bardzo bał się, że być może zrozumiał to zbyt późno. Ranek przyniósł rozczarowanie. Koszmar wczorajszego dnia nie zniknął. Wstał, ubrał się i wyszedł zatrzaskując za sobą drzwi. Nawet nie przypuszczał, że dziś odkryje całą prawdę o samym sobie i mimo wszystko..... przegra.

Wydaje mi się, żę ciągu dalszego nikt się nie spodziewa

Na razie jest dopiero w mojej głowie i nie wiem, czy uda mi się przelać to na słowo pisane

zobaczymy

Dioda14

Jak to nikt?!!!...marysia, jakastam, ley, justykacz, martusia, joyjoyjoy, monad, Ola, Huddyfan, Elizo, Agusss, a_cappella, Clarite, Tygrysek, IloveNelo, Agusss,adept_vicodin,ja-pokręcona Dioda14 i wiele innych horumowiczów...pisz dalej...proszę...

[E]LIZA

Dioda14 ma całkowitą rację! Jak możesz tak po prostu zaniedbać swoich fanów, hmmm?

Pisz! My wszyscy tutaj jesteśmy od Ciebie uzależnieni

Prawda? xD
Część jak zwykle boska

Przypomniał mi się fragment mojego Fika, z tym, że u mnie to Cuddy walczyła o życie House'a do samego końca...
Weny! Pozdrawiam! :-)

joyjoyjoy

kurczę, lisku !
tak zakończyć ?

to okrutne..

chciałabym JUŻ, TERAZ, ZARAZ przeczytać cd.

w każdym bądź razie...
dzięki House'owi Cuddy żyje. nie poddał sie , bo ją kocha.
to jest całkiem cudowne okazanie miłości

.
a co do Wilsona..

żal mi go, ale cóż zrobić...
nie pałam do niego głębszymi uczuciami..

Dioda14

[Prawda? xD]No pewnie że prawda:) Dzięki [E]LIZA za poparcie...

Coccinella

Hmm.
Myślę, że Liskowi chodziło o to, że dalszego ciągu nikt się nie spodziewa, ponieważ będzie zaskakujący.

I na to oczywiście liczę!

Boże... najlepiej dużo krwi, wybuch, pożar, epidemia, mogą być nawet najeźdźcy z kosmosu. Ewentualnie ich uboższa wersja - Irakijczycy.

Oh, Jimmi i Cudless żyją! Uroczo ^^.

. Ogólnie część bardzo... dramatyczna. Ta reanimacja i upór House'a *zgroza*.
Gdyby nie mój dzisiejszy cudowny humor spowodowany wczorajszym, wieczornym seansem z "brave heart" naprawdę by mnie to przejęło/ zdołowało.
Pięknie jak zwykle.
ściskam

Dygrejszyn: joyjoyjoy, jak można nie pałać głębszymi uczuciami do ciapowatego, rozsądnego i wrażliwego Wilsonka?

marysiaaa

moja kochana

lisku wzruszasz

choć, jak Cocci, mam dziś zbyt genialny humor na płakanie...dopóki nie zacznę się uczyć

GREG OJA! to było niesamowite, to poświęcenie, aach
no i Wilson...niech z nim będzie wszystko w porządku, coooo?
ciekawe, czym nas zaskoczysz

niech Ci pomysł w głowie dojrzewa

Agusss

martusia14

monad

No taki koniec zrobiłaś... że aż się normalnie boję... no chyba nie zamierzasz nas tu do jakiś łez smutku doprowadzić?

Hmmm to nie byłoby wskazane...

Czekam cierpliwie na ciąg dalszy i tą tragedię, którą nie wiem czemu przeczuwam w następnej części

Ale koniec na pewno będzie HAPPY

I hope so

coolness

Ja chcę już ciąg dalszy!
I znów nie napiszę nic oryginalnego - pięknie, cudnie i ślicznie (standart). Bajecznie, cudownie, ekstra, kapitalnie, nadzwyczajnie, rewelacyjnie, wspaniale... (tak otworzyłam wreszcie słownik synonimów

)

Cralite

Po prostu piękne.....

Mam naprawdę złe przeczucia co do cd,

Nie mogę się doczekać, naprawdę! Końcówka piękna, chociaż przybiła mnie....
Wena

magdalenka

wszystkie twoje fiki przeczytałam i świetnie piszesz

ale żeby w takim miejscu przerwac???!!!

wiem że ktoś musi umrzec ale czy to musi byc ona??

pisz i nie trzymaj człowieka w niepewności!!!

justykacz

Łee i nie było "Uwierz w ducha"

Część ładnie wyszła z małymi korektami widziałabym ją w serialu, czyli dobrze

sysunia

Przeczytałam. I znów mi się bardzo podobało. Aczkolwiek, nim pochwalę, powiem, co mi zgrzytało (podkreślam, zgrzytało, bo nie miało to aż tak wielkiego wpływu na odbiór całości ;]) :
Raz, momentami styl troszkę zbyt podniosły. Ale jako że ostatnio czytałam raczej lżejsze fabularnie fiki, to może kwestia przyzwyczajenia.
Dwa, House trochę mało house'owy. Nie wiem, jakoś czasem nie widziałam w nim serialowego Grega. Jedna czy dwie ironiczno-sarkastyczne uwagi to troszkę mało ;] Ale, może znowu kwestia przyzwyczajenia, jesteśmy przecież na etapie serialowych zmian ;]

A poza tym... Intrygująco, smutno. Mam nadzieję, że czarne chmury odpłyną znad PPTH w tym fiku, bo póki co, no, i Cuddy i James... Oby z tego wyszli...

Nie rozumiem pytania o ciąg dalszy

Toż to przecież oczywista oczywistość, ot

justykacz

House jest mało House'owy to prawda, zbyt ckliwe teksty w jego wykonaniu, ale to wszystko się nie rozpływa w żalu i płaczu, trzyma poziom, więc jest ok

lisek

O widzę, że mam już dwie super komentatorki, które będą próbowały mnie ściąnąć na zimię. Bardzo mnie to cieszy. Lubię takie komentarze. Mam na myśli Ciebie Justykacz i Sysuniu. Ale pewnie się przekonasz, że mój wen już taki jest. Idzie w zaparte i czasem mimo, iż wiem, że macie rację, bo zazwyczaj ją macie, to nie potrafię go z tej drogi zawrócić. Zapytaj Justykacz ona coś o tym wie. A, wiesz, że nawet przez moment myślałam o tym Twoim „Uwierz w ducha”

Moja niezastąpiona Cocci. Ty zawsze wiesz, co mam na myśli

Miło mi, że mnie tak wszyscy motywujecie

Dzięki. Część dedykowana wszystkim Hilsonką. Zwłaszcza takiej jednej wyjątkowej. Tak Agusss, o Tobie mówie

Nie bijcie, ale do tej pory Hilsona pisałam tylko do szuflady. Wiem, daleko temu do Hilsona, ale mała namiastka myślę jest. Nie wszyscy będą zadowoleni z tego jak manipuluje postacią House’a. Że mało House’owy. Ale nie umiałam inaczej nakreślić jego zachowania w obliczu tej tragedii. Ta i następna część bardziej refleksyjne. Potem akcja właściwa. A, to nadal Huddy, nie wyrzucajcie mnie z działu

po prostu wszystko musi biec swoim rytmem. Wiem totalna melancholia, ale ja pisze zgodnie z tym, co mam za oknem

IV

Był w pracy nieco wcześniej niż zwykle, ale nie zamierzał ich odwiedzać. Bo i po co. Co niby miałby im powiedzieć? Że on, genialny lekarz nie potrafi im pomóc, że teraz wszystko jest już w rękach Boga. Zaraz, przecież on nawet w niego nie wierzył. Był pozbawiony nawet tego. Złudnej wiary i nadziei. Siedział w swoim gabinecie i obracając w dłoniach czerwonoszarą piłeczkę uparcie szukał odpowiedzi na jedno pytanie – „dlaczego?." W pomieszczeniu nagle pojawił się Forman.
- Wszystko już gotowe. Możesz do niego pójść. Za chwile zabieramy go na blok operacyjny – poinformował.
- Po co mi to mówisz? Nie ja będę operował – diagnosta próbował wyglądać na niewzruszonego.
- Pomyślałem, że będziesz chciał z nim…. – nie dokończył.
- Pożeganać się? – wtrącił oburzony diagnosta. – Dla twojej informacji, on nie umrze – House odwrócił się w stronę okna. Forman nie widział jego przygnębionego wyrazu twarzy.
- ….. porozmawiać – dokończył czarnoskóry lekarz. - Dobrze wiesz, że w takim stanie, jakim jest Wilson, każdy zabieg niesie ze sobą ogromne ryzyko – wyjaśnił zdezorientowany neurolog. – Jak uważasz – westchnął i wyszedł widząc zupełny brak reakcji ze strony diagnosty.

House na zewnątrz był taki sam. Ironiczny i oschły. Cierpiał w środku. Tak bardzo bał się tego, że jeśli do niego pójdzie, to zwyczajnie przyzna się przed samym sobą i przed całym światem, że bierze pod uwagę najgorszy scenariusz, a z całych sił odpychał tę myśl. Miał wybór, albo okazać słabość i być może po raz ostatni porozmawiać ze swoim przyjacielem, albo naiwnie wierzyć, że i tym razem maska zimnego drania ułatwi mu zmierzenie się z problemem. Tego dnia po raz pierwszy, ale jak się miało okazać nie ostatni, postąpił wbrew swojej naturze.

- Nie sądziłem, że przyjdziesz. Forman mówił, że jesteś bardzo zajęty – spojrzał na przyjaciela.
- Kłamał – wyjaśnił diagnosta.
- Domyśliłem się – onkolog posłał mu szczery umiech.
- Nie przypuszczałem, że moja wizyta tak cię ucieszy? – House udawał zdziwionego.
- To nie radość, to głupi Jaś – skwitował James. Widać było, że środki znieczulające i nasenne powoli zaczynały działać. – House. Obiecaj mi coś – nagle wyraz twarzy Jimmiego stał się bardzo poważny.
- Nic ci nie będzie, nie panikuj – diagnosta za wszelką cenę starał się ukryć własny strach. Stał w bezpiecznej odległości skutecznie unikając jego przeszywającego spojrzenia.
- Obiecaj, że jeśli coś się nie uda, ten jeden jedyny raz zastosujesz się do moich rad i wyciągniesz z naszych rozmów odpowiednie wnioski – mówił nie spuszczając wzroku z twarzy diagnosty.
- James, jesteś kopalnią złotych myśli i jedną wielką studnią bez dna jeśli chodzi o ilość udzielanych porad, chyba nie liczyłeś na to, że coś zapamiętam – lekarz o lasce wiedział, że tylko będąc sobą podniesie przyjaciela na duchu. Miał rację. Jimmi znów się uśmiechnął.
- Właściwie to chodzi mi tylko o jeden mały drobiazg – nadal świdrował przyjaciela tymi swoimi brązowymi oczami.
- Nie będę miłym, współczującym lekarzem kochającym swoich pacjentów – westchnął. Wilson tylko wywrócił oczami.
- Obiecaj, że nie będziesz już samotny. Wiesz o czym mówie. Kochasz ją. House? Spójrz na mnie – Jimmi upomniał przyjaciela.
- Boże, nawet w takiej chwili mi nie odpuścisz – diagnosta miał ochotę uciec. Nie, właściwie to miał ochotę wstrzyknąć mu drugą dawkę środków nasennych. Spojrzał na szufladę ze strzykawkami.
- Nawet o tym nie myśl – zastrzegł onkolog. – Nie odważysz się – jego wyraz twarzy był tak stanowczy, że tym razem House postanowił odpuścić i poświęcić się nieco wysłuchując kolejnego kazania w wykonaniu niezastąpionego ojca Wilsona.
- Przed nią możesz udawać, ale nie przedemną – James wiedział, że to być może już ostania szansa na taką ich wspólną rozmowę. Jako lekarz znał ryzyko. Starał się o nim nie myśleć, ale w razie czego wolał mieć pewność, że zrobił wszystko, by jego ukochany przyjaciel mógł być w końcu szczęśliwy. – Posłuchaj – mimo wstrzykniętych środków nasennych nadal mówił jasno i z wielką powagą. - Nie mamy nieograniczonej liczby szans na szczęście. Spójrz na mnie. Nie chce byś się zmieniał i żył jak ja – zamyślił się na chwilę. House podszedł bliżej. Nie wiedział jak to się stało, że złapał go za rękę. Teraz oboje coś zrozumieli. W tej chwili na własne oczy przekonali się o sile swojej przyjaźni. - Po prostu bądź szczęśliwy. Wiem, że z nią to jest możliwe – onkolog spojrzał w stronę okna i zasnął. Do sali weszły pielęgniarki i Chase. House momentalnie odsunął się od przyjaciela.
- Będzie dobrze – młody chirurg poklepał go po ramieniu i wyszedł. Diagnosta znów został sam. Jemu to nie przeszkadzało. Tylko ten jego zawodowy uszczęśliwiacz ludzkich istnień. Uśmiechnął się do siebie. Przecież niczego nie zdążył mu obiecać. Nic nie musi robić. A może nie zaprzeczając podświadomie się z nim zgodził. Może w głębi duszy też tego chciał. Ostatnie wydarzenia sprawiły, że nieco inaczej spojrzał na swoje życie. Patrząc na nie wstecz był pewien, że niczego, by nie zmienił, jednak jeśli chodzi o przyszłość to być może faktycznie, tam na sali, gdy ta niezwykła kobieta do niego wróciła, a właściwie, gdy on sprowadził ją spowrotem, dostał znak, dostał tą swoją drugą szanse. Sam nie rozumiał swoich myśli. Były takie obce. Pozbawione ironii i sarkazmu. Zupełnie, jakby nie były to jego myśli, a może właśnie to była jego natura, którą w tych trudnych okolicznościach Wilson przypadkiem uwolnił robiąc mu pranie mózgu i totalny mętlik w jego racjonalnym umyśle. Uczucia nigdy nie były dla niego. Nigdy o nie nie zabiegał ani ich nie potrzebował, czy teraz miałoby być inaczej?
- Przecież nic się stanie – pomyślał. – Wilson wyjdzie z tego i pewnie nawet nie będzie pamiętał ich rozmowy.
- House – do pustej sali Wilsona weszła Cameron. Zmierzył ją obojętnym spojrzeniem. – Cuddy właśnie wybudziła się ze śpiączki – posłała mu ciepły uśmiech mówiący „idź do niej”.
- Powinniście założyć jakiś klub w stylu „Naprawmy zepsutego House’a i wskażmy mu drogę do krainy szczęścia” – odezwał się oburzony i wyszedł zastrzaskując za sobą drzwi i zostawiając osłupiałą panią immunolog w środku.

marysiaaa

bejbii:*
nadziei nie nadzieji
immunolog nie immulog

Monolog Wilsona och och och!

on jest zawsze taki mądry i ja tak lubię jego wywody

ciekawe co z Cuddy?

kocham Cię normalnie