Kto pierwszy, ten lepszy! [Z]

Schevo

Wen się postarał i coś jednak jest. Nie powiem, że dobre. Po prostu jest. Nie wiem, jak to zrobiłyście, ale wen jest grzeczny i bardzo się stara. A pomyśleć, że przez tyle czasu nie miałam na niego najmniejszego wpływu...

Odc. 7

Siedział w swoim gabinecie i bawił się piłką. To zwykle pomagało mu zebrać myśli. Pomagało pookładać wszystko w głowie. Ale tym razem był inaczej...

Cuddy odzyskała przytomność godzinę temu. Nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego zemdlała. I dlaczego nie mógł jej ocucić. Coś było nie tak, ale pani administrator uparcie twierdziła, że nic jej nie jest i nie chciała pozostać w łóżku. „Mam ważniejsze sprawy do załatwienia”, powiedziała. Dlaczego ta kobieta musi być tak uparta?

- House... - głos Cameron sprowadził go z powrotem na ziemię.

Podniósł wzrok. Napotkał jej pełne współczucia spojrzenie i wzdrygnął się. Nie lubił, kiedy ludzie tak na niego patrzą.

- Cuddy chce cię widzieć.

Podniósł się na tyle szybko, na ile pozwalała mu na to chora noga. Znów poczuł ukłucie w klatce piersiowej.

- Cholera – zaklął pod nosem.

Udawał, że nic się nie stało. Nie chciał, żeby Cameron albo ktokolwiek inny, zmuszali go do jakichkolwiek badań. Teraz ważniejsza była Cuddy.

***

- Nienawidzę cię – powiedział.

- A ja nienawidzę ciebie, więc jesteśmy kwita.

Unikał jego spojrzenia. Nie był gotów na poważną rozmowę. Nie chciał żadnej poważnej rozmowy. Nie było co wyjaśniać.

- Nienawidzę cię za to, że wyjechałeś. Za to, że zostawiłeś mnie samego z tym całym bagnem.

- Myślisz, że chciałem wyjeżdżać? Zagrozili, że zrobią ci krzywdę jeśli nie wyjadę.

- A tobie tak nagle zaczęło na mnie zależeć?

Wiedział, że popełnił błąd. Wiedział, że jemu zawsze zależało. Wiedział, że on bardzo przejmował się jego losem. Wiedział, że był jedynym, który go nie zostawił. Nie powinien wypowiadać tych słów. Po raz kolejny nie zapanował nad sobą. Po raz kolejny po pijaku spieprzył coś ważnego.

- Nienawidzę cię, Gio.

Wypowiadając te słowa odszedł. Na zawsze.

***

- Nic mi nie jest, House.

Nikomu nie powiedziała o tym przeszywającym bólu przed straceniem przytomności. Nie powinna pomijać tak istotnego szczegółu, ale wiedziała, że jeśli powie prawdę to na pewno jej nie wypiszą.

- Mówię poważnie. House, powiedz im, że mają mnie wypuścić.

- Ty tu jesteś szefem.

Czuł, że coś jest nie tak. Kłamała. Nie powiedziała wszystkiego. Widział to w jej oczach. Niestety, nie potrafił czytać w myślach... Miał wiele talentów, ale tego akurat nie posiadał.

- Powiedziałaś nam o wszystkim? - zapytał, przeszywając ją wzrokiem. Spojrzała nerwowo na swoje dłonie. Jej błąd. Kłamie. - Cuddy?

- Oczywiście, że powiedziałam o wszystkim. Przecież jestem lekarzem! Wiem, jakie są konsekwencje pominięcia jakichkolwiek szczegółów.

- W takim razie jeśli faktycznie nic ci nie jest to... - popatrzył jeszcze raz w jej oczy – rano zostaniesz wypisana.

Skoro nie chciała mu powiedzieć, to nie zmusi jej do tego. Ale jeśli ona może kłamać, to przecież nie stanie się nic złego jeśli on też nie powie jej całej prawdy.

- Dziękuję, House. Za to i... za uratowanie życia.

***

- Ona coś ukrywa.

- To czemu ją wypisujesz?

Stali na dachu szpitala. Niebo nad ich głowami było pokryte milionami gwiazd. Wilson przyszedł tu z dwoma kubkami kawy, bo wiedział, że jest to jedyne miejsce, w którym może znaleźć przyjaciela.

- Nie wypisuję jej – powiedział, pociągając łyk napoju.

James patrzył na niego z niemałym zdziwieniem.

- Jak to? Przecież przed chwilą powiedziałeś...

- Wszyscy kłamią. Jeśli ona może okłamać mnie, to ja mogę okłamać ją, prawda? - spojrzał w czekoladowe oczy przyjaciela.

- House, to jest Cuddy! Ona nie pozwoli zatrzymać się siłą w szpitalu.

- Kto powiedział, że mam zamiar używać siły? Używaj głowy, a nie mięśni – powiedział spoglądając w gwiazdy.

Nie liczył, że znajdzie tam jakąś odpowiedź. Po prostu łatwiej mu się pracowało, kiedy nie musiał skupiać się na niczym innym.

Gwiazdy były sprzymierzeńcem marzycieli i myślicieli. I aroganckich diagnostów, pomyślał Wilson. Zabrał swój kubek i ruszył w kierunku schodów. Nie miał zamiaru przeszkadzać House'owi w ustalaniu co dolega Cuddy. Zamiast tego wolał odwiedzić panią administrator i posiedzieć przy niej do rana. Nigdy ich nie zrozumiem, pomyślał, dopijając resztkę kawy w kubku.

Cave

moze wreszcie sie opamieta i zrozumie co do niej czuje

ewel

oj ten Gio to tajemniczo tajemnicza tajemnica

W sumie Cuddy, uparciuch jeden też cosik ukrywa^^
No i House wrzucony w ten cały zamęt, nie zna jeszcze tajemniczych tajemnic, ale czuję coś, że je pozna

Wen się opamiętał

Cieszy mnie to niezmiernie, i po raz kolejny stawiam go do porządku - Wenie wielki, służ Schevo jak się należy, w przeciwnym wypadku będziesz miał ze mną doczynienia

Pewno parę innych ziomków mi pomoże, więc jak to mówią: nie waż się igrać z ogniem^^

Pozdrawiam

Nena

co tym razem szykujesz dla nas o Wielki Wenie? ;DD

no ale odcineczek sympatyczny.
nawet bardzo.

;**

Schevo

ewel

ojej

cieszę się, ale także ma strach w oczach^^ czy Wielki Wen przewiduje coś nowego, gdy ten fik zakończy? No mam nadzieję, że tak

buziak i dobranocka

Cave

haha

wlasnie wygralismy eurowizje tanca

musialam to napisac

odcinek wspanialy

ciekawe co planuje House

Schevo

ewel, nie wiem jak mój wen, ale ja planuję jakiegoś kolejnego fika ;D Mam już nawet pomysł ;D Nie pozbędziecie się mnie tak łatwo ;D
A wen dał mi w kość. Spędziłam pół nocy na pisaniu [tego fika, jeszcze jednego i referatu na polski ;D], więc możecie się spodziewać, że dzisiaj wkleję kolejny odcinek ;D

=**

kremówka

oj, podoba mi się, podoba

ewel

Schevo

Jeden z krótszych odcinków, ale mam nadzieję, że się spodoba

Kolejny będzie chyba najdłuższy i dużo się w nim wydarzy ;D Miłego czytania

Odc. 8

Dochodziła północ. Szpital Princeton-Plainsboro pogrążył się w ciemności. Jedynie nieliczni z pracowników nie opuścili jeszcze miejsca zatrudnienia.

- Wilson, wynoś się stąd.

Głos House'a sprowadził go z powrotem na ziemię. Kulejący diagnosta wszedł właśnie do sali, w której leżała Cuddy. Jego wzrok przykuł starający się odpędzić od siebie zmęczenie Wilson czuwający przy łóżku przyjaciółki.

- Nie, posiedzę jeszcze przy niej... - powiedział starając się stłumić ziewnięcie.

- Nic jej nie będzie, Jimmy. Idź się przespać.

- Nie chcę, żeby była sama.

- Wilson! - wycelował w niego laską – Albo sam stąd wyjdziesz, albo wyprowadzę cię siłą – zagroził. - I... ja przy niej posiedzę – dodał po chwili namysłu.

Jimmy rzucił mu zdziwione spojrzenie, ale posłusznie wstał. Jeśli House chciał dobrowolnie spędzić noc przy łóżku Cuddy to on nie będzie mu w tym przeszkadzał. Ruszył w kierunku wyjścia, ale zatrzymał się przy drzwiach. Obrócił się i obrzucił przyjaciela szybkim spojrzeniem.

- Dobranoc, House.

- Dobranoc, Wilson.

***

Czuł się jak gówno. Już raz spieprzył sobie życie przez nieumiejętność trzymania języka za zębami. Wtedy stracił kobietę, którą kochał, teraz – jedynego przyjaciela.

Przymknął oczy i znów wróciły wspomnienia. Chwile, które spędzili razem przy piwie. Chwile, w których potrzebował pomocy i to on wyciągał do niego pomocną dłoń. Poczuł przerażającą pustkę w sercu i zorientował się, że tak naprawdę nie ma już nikogo. Wszyscy przyjaciele zostawili go po tej aferze z Hannah. A on wtedy wyjechał, nie pomógł mu. Nie wyjaśnił dlaczego, po prostu wyjechał. Jednego dnia był, drugiego już go nie było. Nigdy nie zapytał go, dlaczego to zrobił. Nie miał okazji. A teraz, gdy wreszcie mogli porozmawiać... Spieprzył to. Po raz kolejny spieprzył coś w swoim życiu.

Uderzył pięścią w ścianę.

- Dlaczego? - zapytał samego siebie.

***

Jej oddech był równomierny. Wpatrywał się w twarz, którą potrafił odtworzyć z pamięci. W te delikatne usta, które aż prosiły, żeby je pocałować. W niesforny kosmyk włosów, który opadał na oczy. W myślach odtwarzał ruch, którym zwykle odgarniała włosy z twarzy. Patrzył na twarz kobiety, którą kochał.

- Nigdy więcej mi tego nie rób... - wyszeptał prawie niedosłyszalnie do śpiącej Cuddy. Przesunął dłonią po jej policzku, zatrzymując się na chwilę.

Wyglądała tak niewinnie i bezpiecznie. Tak, jakby żadne zło świata nie mogło jej dosięgnąć. Może to był tylko jednorazowy incydent?, pomyślał patrząc na nią z nadzieją w oczach. Nie chciał, żeby stało jej się coś złego. Chciał ją ochronić. Chciał, żeby przy nim byłą bezpieczna.

Czuł, że powieki robią się coraz cięższe i cięższe. W końcu przestał walczyć z narastającym zmęczeniem i zamknął oczy, pogrążając się w głębokim śnie.

Nie zauważył, że ręka Cuddy lekko drgnęła. Po chwili kobieta otworzyła oczy i spojrzała na zasypiającego House'a.

- Dobrze, że jesteś... - wyszeptała i po chwili znów zatopiła się w objęciach Morfeusza.

ewel

Awwww....normalnie można zaniemówić, zaniepisać...

Dajcie taką scenę w serialu!

nawet House potrafi czasem wyjść z tej swojej sarkastycznej skorupy Mam-Wszystko-I-Wszystkich-Gdzieś (co potwierdził np. odc Fetal position

), ale najlepiej, jak dzieje się to bez świadków, albo świadkowie (nawet ci najważniejsi) są nieświadomi co się dzieje... No to właśnie chciałam napisać

A z tym łóżkiem, to od razu sobie pomyślałam: "dlaczego przy łóżku, a nie w łóżku?" ale taka już moja perwersyjna natura

upss wydało się

WEN się rozszalał, a ja na to jak na lato!

Poproszę o kolejną dawkę

buziak

jeanne

O kurcze...
Nie było mnie trzy dni, a tu tyle części ^^
Ale oszczędziłam sobie przynajmniej czekania na wiadomość co zrobi House z Cuddy w szpitalu xD

Schevo

ewel

kremówka

komentuję rano jedną część, po kilku godzinach wracam i już druga...

pożycz mi trochę tego wena, bo ja mojego fika od 2 miesięcy kończę i nic

czekam oczywiście niecierpliwie na kolejne części i załączam gorące pozdrowienia dla wena ;D

Nena

grzeczny WEN stworzył coś pięknego.
awwr, :smt007

dobrze, że będzie W a nie PRZY.

ewel

Schevo

ewel, pewnie, że czekanie ma swoje plusy xD Wszystko ma jakieś plusy ^^ Niektórych po prostu nie dostrzegamy, ale to nie znaczy, że ich nie ma xD

kremówka, na mojego wena podziałały niektóre czytelniczki ^^ Nie wiem jak do tego doszło, ale zrobił się bardzo grzeczny...

Nena, ja jako wierna Huddzinka nie mogłam pozwolić na to, aby w tym fiku zabrakło choć jednej sceny, w której House będzie w łóżku Cuddy ^^ Także niedługo powinna się taka pojawić ^^

LicenceToKill

Oj oj oj, kiedy będzie więcej??

Cave

niezlego masz wena xD

Nena

Schevo

Mam jedno pytanie... Chcecie kolejną część? ;D Bo nie wiem, czy mam ją wkleić ;D

Nena

miałam już schodzić, ale...
oczywiście, że CHCEMY.
jak możemy nie CHCIEĆ?
?
xD

Schevo

No to ja wklejam i uciekam *strach w oczach*. Bo nie wiem czy się spodoba...

Odc. 9

Powoli podniósł jedną powiekę. Potrzebował chwili, aby zorientować się gdzie jest. Druga powieka. Patrzył na Cuddy, która z kolei gapiła się na niego. Poczuł się dość dziwnie. Liczył na to, że zdąży uciec z sali zanim ona zorientuje się, że siedział przy niej przez całą noc. Nie chciał, żeby wiedziała, że zachował się jak... jak nie on.

- No i na co się tak gapisz? Człowieka nie widziałaś? - zapytał patrząc jej w oczy.

Roześmiała się.

- Widziałam, widziałam. Ale nigdy nie widziałam ciebie zachowującego się jak człowiek.

Uśmiechnął się do niej. Chyba miała się już dobrze skoro zaczynała mu dogryzać.

- Jak się czujesz? Będziesz mogła niedługo eksponować swój biust? - zapytał.

Miała dziwną chęć na przyciągnięcie go do siebie i złożenie pocałunku na jego ustach. Powstrzymała pokusę i zdobyła się na lekki uśmiech.

***

Tej nocy nie spał dobrze. Nie mógł zmrużyć oka po tym co zrobił. Męczyły go wyrzuty sumienia. Nic więc dziwnego, że gdy zadzwonił budzik Pablo szybko podniósł się z łóżka. Po półgodzinnym prysznicu był zwarty i gotowy do porannego dyżuru w klinice.

Miał nieodparte wrażenie, że stało się coś złego. Z chwilą przekroczenia progu szpitala wiedział, że coś jest nie tak. Pielęgniarki i lekarze zachowywali się dziwnie. Wymieniali krótkie, porozumiewawcze spojrzenia. Nawet pacjenci byli spokojni i jakby bardziej przerażeni. Musiało się coś stać, pomyślał.

Ruszył w stronę gabinetu Cuddy. Zanim doszedł do drzwi wiedział już, że coś nie gra. W gabinecie nie było nikogo. Nie słyszał też żadnych krzyków, więc nie mogła spędzać czasu na wykłócaniu się z Housem. Znał Lisę nie od dziś. Wiedział, że ona nie unika pracy. Więc musiało stać się coś złego.

Postanowił pójść do Wilsona. On musiał wiedzieć co się stało. I był jedynym, którego mógł o cokolwiek zapytać. Zadziwiająco szybko znalazł się przy drzwiach gabinetu onkologa. Zapukał. Usłyszał ciche „proszę” dobiegające z wnętrza pokoju. Uchylił drzwi.

- Nie przeszkadzam?

James obrzucił szybkim spojrzeniem Włocha. Poczuł lekkie ukłucie w sercu. Jeszcze tak niedawno planowali z Housem zemstę na nim. Grali w pokera o Cuddy. A teraz ona leżała z niewiadomych przyczyn w szpitalu.

- Oczywiście, że nie. Coś się stało?

- Właściwie to ja chciałem zapytać ciebie o to samo... Czy w czasie mojej nieobecności coś się stało?

Widział w oczach Wilsona, że ma rację. Coś się stało. Coś złego. Bardzo złego.

***

- House! Jak to?! Przecież nic mi nie jest! Masz mnie wypisać albo... - złapała się za głowę. Coś było nie tak. Świat zaczął niebezpiecznie wirować przed jej oczami. - Albo... - opadła na poduszkę.

Znów działo się to samo. Poczuła ból w piersi, a powieki zaczynały jej ciążyć. Nie chciała się poddać. Walczyła. Próbowała wygrać z własnym ciałem. Zamknęła oczy i zacisnęła wargi, żeby nie krzyknąć z bólu. Musiała walczyć. Nie mogła się poddać.

- Co się stało? Cholera, Cuddy!

Nie wiedział co jest grane. Znów zaczynała tracić świadomość. Miała być przy mnie bezpieczna, pomyślał. Przestraszył się. Bał się, że ją straci. Że nigdy nie wyzna jej tego, co czuje.

- Cuddy!

Otworzyła oczy. Po raz pierwszy zobaczyła strach w jego spojrzeniu. Bał się. Bał się o nią. W jej oczach zaczęły zbierać się łzy. Jedna z nich spłynęła po jej policzku.

- House... - wyszeptała. - Nie powiedziałam ci wszystkiego...

***

Widział ich z daleka. Stanął i obserwował. Nie chciał im przerywać. Widać było, że ta rozmowa jest bardzo ważna. Dla nich. Dla jej zdrowia. Ten statek już dawno odpłynął, pomyślał i uśmiechnął się smutno.

***

- Jak mogłaś mi o tym nie powiedzieć?!

Był wściekły. Nigdy nie widziała go w takim stanie. Wiele razy był zły, wiele razy był wściekły, ale nigdy do tego stopnia. Wiedziała, że to dlatego, że martwi się o nią. Ta myśl podnosiła ją na duchu.

Wyszedł z pokoju. Gdyby mógł to pewnie trzasnąłby drzwiami. Poruszał się jak najszybciej mógł. Jak mogła pominąć tak istotny szczegół?! Był na nią wkurzony. Bardzo wkurzony. Nie tylko dlatego, że do okłamała. Głównie dlatego, że zachowywała się jak małe dziecko. Rozkapryszone małe dziecko. A co by było, gdyby ją wypisał? Gdyby znowu straciła świadomość? I gdyby tym razem nie zdążył? Wzdrygnął się. Na samą myśl o tym do czego mogłoby dojść, czuł niewyobrażalny strach. Tak, tak, on, Gregory House, bał się, że mógłby ją stracić.

***

Zastanawiał się, czy może wejść do jej sali. Chciałby porozmawiać, ale nie wiedział, czy ona chce. Poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. Odwrócił się i zobaczył Wilsona.

- Idź do niej – powiedział onkolog.

- Skąd wiesz...?

W tym szpitalu wszystko wyglądało inaczej. Wszystko było inne. Dziwne. Wszyscy wiedzieli wszystko o wszystkich, czy tylko mi się wydaje?, pomyślał.

- Nieważne. Po prostu idź...

Posłuchał rady Wilsona i powoli ruszył w stronę sali, w której leżała pani administrator. Otworzył drzwi i niepewnie wszedł do środka.

- Mogę?

Uśmiechnęła się do niego. Dobry znak.

- Pewnie.

Usiadł w fotelu, w którym tak niedawno zasiadał House. Zastanawiał się co powiedzieć. Chciał wyjaśnić, że wtedy wcale nie miał tego na myśli. Chciał przeprosić.

- Co się stało? - zapytał

- Sama chciałabym wiedzieć – posmutniała. - Ale nie mówmy o tym, dobrze?

- Okay.

Zapadła cisza. Jedna z tych niezręcznych, kiedy ludzie nie wiedzą co mówić, co robić, co myśleć.

- Przepraszam, Lisa. Ja wtedy... nie chciałem. To nie miało tak zabrzmieć...

- Nie miało zabrzmieć jak? Tak, jakbym była jakąś dziwką? Tak, jakbym nie nadawała się na matkę? Czy może tak, jakbym puszczała się z twoim najlepszym przyjacielem?

W jej oczach znów pojawiły się łzy. Wspomnienia bolały. Nie chciała pamiętać, nie chciała o tym rozmawiać.

- Lisa... Ja...

- Przepraszasz? Okay, przeprosiny przyjęte. Tylko nie licz na to, że jednym głupim „przepraszam” naprawisz to, co wtedy zniszczyłeś.

Spuścił wzrok. Nie tak miało to wyglądać. Nie chciał, żeby po raz kolejny przez niego płakała. Spowodował już zbyt wiele jej łez. Czuł się jak śmieć.

Spojrzał w jej, pełne łez, oczy. Widział smutek i strach. Dwa uczucia, przed którymi zawsze chciał ją uchronić. A teraz był powodem jednego z nich...

- Przepraszam... Lisa, wiesz, że ja tak wcale nie myślałem.

- Wiem. I tylko dlatego jeszcze żyję. Podnosił mnie na duchu fakt, że byłeś kompletnie pijany, że na pewno tak nie myślałeś. Ale jednak to powiedziałeś, Pablo. Nic nie cofnie czasu. Nikt nie cofnie czasu.

- Przepraszam – powiedział po raz ostatni i podniósł się z fotela. - Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że życzę ci wszystkiego dobrego.

- I ja tobie też – odpowiedziała, uśmiechając się przez łzy. - Jesteś świetnym facetem.

***

Wpatrywał się w białą tablicę i próbował poukładać wszystkie myśli. Nie wiedział co dolega Cuddy, ba, nie miał nawet żadnego pomysłu. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie powinien być jej lekarzem. Podchodził do tego zbyt emocjonalnie.

Ktoś wszedł do pokoju. Odwrócił się i zobaczył Wilsona, który siadał na najbliższym krześle.

- House, ty ją kochasz, prawda?

- Oczywiście, że ją kocham. Nie mogę bez niej żyć. Jest dla mnie wszystkim.

- Poważnie? - Jimmy był zdziwiony otwartością przyjaciela. Spodziewał się jakiejś tyrady albo czegoś w tym stylu. Spodziewał się wszystkiego, ale nie tego.

- Nie.

Nie miał zamiaru wysłuchiwać jakiegoś pieprzenia od rzeczy. Kochał, o ile w słowniku Gregorego House'a istniało takie słowo, Cuddy, ale nie chciał o tym rozmawiać. Wolał skupić się na tym, co jej dolega. Niestety, Wilson tak szybko nie odpuści. Doskonale o tym wiedział.

- Ty jesteś fizycznie nie zdolny do uczuć. Boisz się dopuścić do siebie myśl, że możesz kogoś kochać. Że ktoś będzie miał nad tobą władzę. Pragniesz odrzucić wszystko co ludzkie, myśląc, że uczyni to z ciebie lepszego lekarza. W twoim wielkim planie jest jedna mała rysa, House. Nie wygrasz z miłością.

- Tak, tak. Miłość ogromną ma moc. Tylko jest jeden drobny szczegół, który pominąłeś, Jimmy. Ja nie kocham Cuddy.

- Jesteś idiotą – powiedział Wilson wstając z krzesła. - Zastanów się nad tym – rzucił na odchodne.

House nie mógł się nie uśmiechnąć. Jimmy zawsze próbował go zrozumieć. Nie da się zrozumieć człowieka, którego nie rozumie nawet on sam, pomyślał i wrócił do wpatrywania się w białą tablicę. Teraz najważniejsze było zdrowie Cuddy, uczucia mogły zaczekać.