Kto pierwszy, ten lepszy! [Z]

ewel

House! House! House! goł goł goł allle alleeee aleee

Nie zadziera się z genialnym diagnostą cynicznym doktorkiem o niezrównanych niebieskich oczach

A kto zadziera ma za swoje

A Cuddy, no cóż, czego to się nie robi, żeby wreszcie człowieka wypisali ze szpitala xD

Wen się spisał, wiesz? Mi się podoba

Wilson - nieskazitelny moralista

Cuddy zUa dziewczynka, House zUy chłopczyk, pewnie zabawią się w "doktora"^^

Cóż ja mogę? Ano trzymać kciuki za WENa, trzymać kciuki za Ciebie i czkeać na kolejną część

Buziaki ;*;*

Cave

ciesze sie ze twoj wen poszedl w ta strone

swietny odc

evi

Nadrobiłam wszelkie zaległości w tym fiku. I, cóż mogę powiedzieć, jest cudowny! Naprawdę świetnie piszesz. Wątek Cuddy i dr Gio - bardzo ciekawa koncepcja. Czekam na dalej i się nie mogę doczekać :smt003

Schevo

Wpadłam tylko na chwilkę

Bo zaraz ruszam do szkoły :smt013 BTW, dzięki za wszystkie komentarze

A co do kolejnego odcinka to powinien [ale nie jestem tego do końca pewna] pojawić się po południu [ok. 16.00]

Miłego dnia życzę

Niech Hałs będzie z Wami :smt003

jeanne

Schevo

Wrr, przez prawie cały dzień nie miałam neta :smt013 Wiem, miałam wkleić część [przedostatnią, o ile wenowi nic nie strzeli do głowy], ale z braku czasu [czyt. nauczyciele wyznaczyli sobie jako cel gnębienie uczniów :smt013 ] nie mogłam nic napisać. Może dam coś ok. 22, ale nie wiem czy się uda. Anyway, jeśli nie dzisiaj to jutro z samego rana ^^
Mam nadzieję, że dzień minął miło ^^

=**

Schevo

Okay, dzisiaj pierwsza część odcinka 13 ^^ Wen się spisał, ale musiałam przerwać pisanie. Mimo wszystko muszę przygotować się do jutrzejszego testu z biologii. Jeśli pójdzie mi dobrze to obiecuję, że jutro wkleję ostatni odcinek ^^
Anyway, mam nadzieję, że się spodoba.
A dedykacja dla... dla wszystkich, którzy to czytają

Odc. 13 [część pierwsza...]

Leżał na posadzce, dalej nie mogąc uwierzyć w to, co przed chwilą zaszło. Nie, żeby się nie spodziewał czegoś takiego. W najbliższej przyszłości. Okay, w trochę dalszej przyszłości. Ale nie teraz, nie tak po prostu. Nikt nie wyciągnął do niego ręki. Nikt mu nie pomógł. Był świadomy tego, że jest tu nowy. Że nikt go nie zna. Ale...

Okay, zasłużył sobie na to. W pełni zasłużył. Był zakichanym dupkiem, którego życia było warte mniej niż gówno. A tamtego wieczoru okazał się jeszcze bardziej podłym, złym i łatwowiernym kretynem, niż na co dzień. Żałował tego. Całym sercem, całym umysłem, całą duszą. Nie potrafił normalnie spojrzeć w lustro. Za każdym razem widział jej pełne łez oczy. Za każdym razem przypominał sobie wyraz jej twarzy, gdy mówił te złe rzeczy. Boże, tak bardzo nienawidził siebie. Ale musiał z tym żyć. Ze świadomością, że nie jest nic wart.

Spodziewał się, że House tak postąpi. Oczywiście, że się tego spodziewał! Tak samo, jak tego, że na tym nie koniec. Gregory House, którego miał okazję poznać, nie mógł zakończyć na zwykłym pobiciu. Nie za obrażenie kobiety, którą kochał.
Najdziwniejsze było to, że wcale się tego nie bał. Nie tak bardzo, jak powinien się bać. Nie obawiał się fizycznego bólu, ba, nie bał się nawet cierpienia psychicznego. Jedyne, co budziło jego strach to to, że nigdy nie zdoła odkupić win. Tak bardzo chciał, żeby wiedziała, jak żałuje. Jak bardzo jest mu wstyd.

Leżał na podłodze, nie przejmując się tym, jak ludzie na niego patrzą. Mówiąc szczerze „wisiało” mu to, co powiedzą. Jedyna osoba, na której opinii mu zależało trwała właśnie w objęciach wysokiego, błękitnookiego mężczyzny poruszającego się o lasce. W objęciach Gregorego House'a, człowiek niezdolnego do miłości.

***

Siedział w swoim gabinecie, próbując zrozumieć motywy przyjaciela. James Wilson był jednym z niewielu, ba, właściwie jedynym, człowiekiem, który mógł pochwalić się umiejętnością rozumienia House'a. Tylko, że tym razem nie przydało mu się to na nic. Diagnosta nie był sobą. Nie postępował tak, jak miał to w zwyczaju. Ba, nawet nie myślał racjonalnie. Wilson dobrze wiedział dlaczego. Otóż, House, ten sam House, który wyśmiewał miłość, zakochał się. Tak, tak, zakochał się. W Cuddy. Tej samej Cuddy, która była jego szefową. I, co najdziwniejsze, wcale się z tym nie krył.

Jedyne, czego James nie potrafił zrozumieć to to, dlaczego, do jasnej cholery, rzucił się na Pablo?!

***

- House? - mruknęła do mężczyzny leżącego obok niej.

- Mmm?

- Czy to był zwykły seks, czy coś więcej?

Podniósł się na lekko łokciach, aby móc na nią spojrzeć. Wpatrywał się przez chwilę w jej twarz, zastanawiając się czy powiedzieć prawdę...

- To na pewno nie był zwykły seks. To był naprawdę nieziemski seks – powiedział przeciągając sylaby. - Ale to było coś więcej – dodał po cichu, opuszczając wzrok. Nie czuł się pewnie w wyznawaniu uczuć. Nie był w tym dobry. Nigdy nie był w tym dobry.

- To dobrze – odpowiedziała, kładąc głowę na jego piersi. - Bo ja cię kocham – wyszeptała, zamykając oczy.

Analizował przez chwilę jej słowa. Kochała go... Tak, jak on kochał ją. Uśmiechnął się lekko, nie mogąc uwierzyć, że to się dzieje naprawdę.

- Ja ciebie też – mruknął do śpiącej kobiety.

Wpatrywał się w sufit, bawiąc się jej włosami. Zastanawiał się, jak może ukarać Pablo za to, co zrobił. Do głowy przychodziło mu wiele pomysłów, coraz bardziej absurdalnych pomysłów. W końcu, nie wiadomo kiedy, jego powieki opadły, a on pogrążył się w błogim śnie. Śnił o kobiecie, która leżała przy jego boku, a jego twarz przyjęła niewinny wyraz.

ewel

taaa niewinny

nie wierzę :> on tam obmyśla tortury na pewno

to z pierwszych wrażeń

no i cieszę się, że mogłam przeczytać taką fajną część

ja osobiście Cię podziwiam - szkoła, lekcje, plus wymyślasz, piszesz i wstawiasz nam tutaj takie cudeńka^^

cóż, czekam na finał (?) tej prześwietnej historii

no i pozdrawiam Ciebie

i WENa

jeanne

Schevo

Schevo

Hmm, druga część odcinka 13. Podejrzewam, że dzisiaj pojawi się ostatni [?] odcinek. Wen się spisuje, więc raczej coś powinno z tego wyjść

To zbytnio mi się nie spodobało... Ale lepszy rydz, niż nic, jak to mówią. Mam nadzieję, że jednak komuś przypadnie do gustu i nie zostanę zlinczowana :smt003

Odc. 13 [część druga]

- House i Cuddy? Ty chyba żartujesz...

Cameron patrzyła z niedowierzaniem na Foremana. Nie mogła uwierzyć w to co usłyszała.

- Widziałem jak jechali na jego motorze – powiedział neurolog.

- To jeszcze nie jest żaden dowód – wtrącił Chase.

- I wśród pielęgniarek krążą plotki o tym, że Cuddy go pocałowała.

Chase był zdziwiony, że nic o tym nie wie. Zwykle był na bieżąco z tym, co działo się w szpitalu.

- Zakład? 100 dolców, jeśli mam rację – dodał Foreman po chwili przerwy.

Cameron i Chase wymienili szybkie spojrzenia.

- Stoi – powiedzieli równocześnie podnosząc się z krzeseł i opuszczając pokój.

Foreman uśmiechnął się do siebie. Dwie stówy miał już w kieszeni. Teraz potrzebował tylko jakiegoś dowodu...

***

Wilson nie mógł zasnąć tej nocy. Po kilkudziesięciu minutach przewracania się z boku na bok, postanowił pojechać do House'a. Wyciągnął z barka dwie butelki Whisky i po chwili był już w drodze do mieszkania diagnosty.

Zapukał do drzwi, czekając na ciche przekleństwa po drugiej stronie. Wiedział, że House nie będzie zachwycony wizytą, ale na pewno spodobają mu się dwie przyjaciółki, które ze sobą przywiózł. Myśląc o tym wyciągnął przed siebie rękę z Whisky, licząc na to, że Greg nie będzie zbytnio marudził.

- Szlag by cię trafił, Wilson – usłyszał na powitanie. - Wiesz, która godzina? Jeśli przyjechałeś tu tylko dlatego, żeby mnie przelecieć to wybacz, ale nie jestem w nastroju. Wróć rano – powiedział House zamykając mu drzwi przed nosem.

James odliczył w myślach do pięciu. Drzwi ponownie się otworzyły. Spojrzenie House'a powędrowało na butelkę, którą trzymał w ręce.

- Wiesz, że zawsze jesteś mile widziany, prawda?

Wpuścił go do środka.

- No, więc co cię sprowadza, Jimmy? - zapytał House, podając przyjacielowi szklankę szkockiej. - Czyżby kolejny kryzys z nową panią Wilson? - dodał pociągając duży był bursztynowego płynu.

***

Podniosła powoli jedną powiekę. Poszukała ręką House'a. Pusto. Otworzyła drugie oko. Też nic. Leżała przez chwilę, zastanawiając się czy to możliwe, aby to był tylko sen. Jakże realistyczny sen. Nie, to niemożliwe. Oparła się na łokciach. To zdecydowanie nie była jej sypialnia. I sądząc po rzeczach walających się po podłodze, to musiała być sypialnia House'a. Tak, wszystko wskazywało na to, że to jest jego sypialnia. Wszystko było na swoim miejscu. Oprócz... House'a.

Usłyszała jakieś głosy. Potem śmiech, który tak dobrze znała. Znów głosy. Stłumiony chichot. Postanowiła sprawdzić co się dzieje. Podniosła się z łóżka i zdała sobie sprawę z tego, że jest naga. Z normalnych okolicznościach nie zrobiłoby jej to różnicy, ale jeśli House z kimś rozmawia to oznacza, że ktoś tam jest. A nie miała zbytniej ochoty na eksponowanie swojego ciała. Schyliła się po koszulę walającą się po podłodze. Przyjrzała się jej przez chwilę i nałożyła ją na siebie. Była na nią za duża, ale o to właśnie chodziło. Opuściła sypialnię.

- House, jak mogłeś mnie tak zostawić? Czyżbyś nie miał ju... Wilson?!

- Cuddy?!

Pospiesznie próbowała zakryć pewne części swojego ciała, które koszula odsłaniała. Czuła na sobie spojrzenie diagnosty. Wilson szybko odwrócił wzrok.

Na jego twarzy zagościło zakłopotanie. Czuł się dziwnie. Od dawna podejrzewał, że ich coś do siebie ciągnie. Ale nie spodziewał się, że „przyłapie” ich na czymś takim. Lisa Cuddy spędzająca noc u Gregorego House'a. To było dopiero coś. Uśmiechnął się lekko.

- Cuddy, ty zła kobieto, nie mogłaś na mnie chwilę poczekać? - zapytał z pożądaniem w oczach House.

Hania

boskie ; DD

*Madziula*

aaaaaaaaaaaa :smt007 zakochałam się w tej części :smt007
jest cudna :smt007

jeanne

Wercia214

Piękne !!!!!!!!
A sutuacja jak Wilson przyjeżdża i zobaczył się z Cuddy ...... Sweet

:smt007 :smt007

kremówka

Cuddy, ty zła kobieto, nie mogłaś na mnie chwilę poczekać? - zapytał z pożądaniem w oczach House. Och, House patrzący z pożądaniem na Cuddy to jest właśnie to, co Huddzinki lubią najbardziej

Bardzo mi się podoba ten fik, szkoda tylko, że już się kończy, ale mam nadzieję, że po tym fiku jeszcze coś dla nas napiszecie ( Ty i Twój Wen )

ewel

Doooobre!!! Hehe, to się Wilson zawstydził, a House - on się niczym nie przejmuje

Zapewne, gdyby tu chodziło tylko o niego, rzuciłby się na Cuddy nawet przy Wilsonie, ale na szczęście (?

) Cuddy posiada jakąś przyzwoitość

Najlepszy jest moment, jak nasza zUa pani administrator się budzi

Też mam czasem podobnie, jak budzę się gdzieś po zakrapianej imprezie :>

Niechaj WEN jest z Tobą!! Część jak najbardziej tenteges^^ i wciąż ciekawi mnie part finałowy, ale finałowy znaczy ostatni, a czuję się zżyta z tym fikiem i w ogóle, tjochę śmutno, że się kończy... Ale wierzę w WENa, on na pewno nie da Ci spokoju :>

Pozdrawiam gorąco, cmoki ;*;*

ClaudiaACM

świetne !! ^^
czekam na kolejną część :smt005
buziaki =**

Huda

T.

Cave

- Cuddy, ty zła kobieto, nie mogłaś na mnie chwilę poczekać? hahahaha :smt005

LicenceToKill

Dwa ostatnie zdania są najlepsze ;D

Nena

no dobra no.
musiałam nadrobić zaległości, nie?
więc będę mało oryginalna i powiem, że mi się strasznieeeeeee podobało ;***
tylko weno nie kończ jeszcze, co? ^^
my z Jeanne tak ładnie prosimyyyy. ;D

WEN+Hałś=WIĘCEJ-ODCINKÓW-CIEKAWEGO-WSPANIAŁEGO-FIKA!

Schevo

Ostatni odcinek. Jakoś tak trudno rozstać mi się z tym fikiem, ale tak będzie najlepiej

Tylko nie myślcie, że tak łatwo się mnie pozbędziecie! Niedługo wrócę z nowym, świeżutkim fikiem ;D
Dedykacja dla wszystkich, którzy wytrwali ze mną od początku do końca

Dziękuję

Odc. 14

Znajdowali się w małym pomieszczeniu, z pewnością piwnicy. Jedynym źródłem światła były świece porozstawiane wokół nieprzytomnego mężczyzny przywiązanego do krzesła. Patrzył na niego z nienawiścią. Odczekał chwilę i podszedł do krzesła. Dźgnął go nożem w ramię. Mężczyzna drgnął i po kilku sekundach otworzył oczy. Myślał, że zobaczy w nich strach, panikę, przerażenie... Ale one były po prostu puste. Bez uczuć, bez niczego. Wpatrywały się w niego tak, jakby nie działo się nic złego.

- I co teraz, doktorku? - zapytał złowieszczym szeptem.

Cisza. Odpowiedziała mu cisza. Słyszał jego lekko świszczący oddech. Ale żadnych słów, nic. Po prostu wpatrywał się w niego brązowymi oczami. Wkurzył się. On miał cierpieć. Tak, jak ona cierpiała.

Odszedł. Po chwili wrócił trzymając coś za plecami. Ich spojrzenia się spotkały. Dalej nic.

- Skoro nie chcesz gadać to załatwimy to inaczej – powiedział wyciągając przed siebie rękę z siekierą.

Znów na niego spojrzał. Pustka. Dalej nic.

Zamachnął się, a powietrze przeszył głośny, przerażający świst. Później był pełen cierpienia krzyk. Wszystko było zalane krwią, ale on nic sobie z tego nie robił. Stał nad nim z siekierą.

- Muahaha – roześmiał się w szaleńczy sposób.

Spojrzał w jego oczy. Po raz kolejny. I teraz dostrzegł coś innego, niż pustkę. Dostrzegł zrozumienie. Coś, czego nigdy w życiu nie spodziewałby się w tym człowieku.

- Zasłużyłem sobie na to, House – wyszeptał mężczyzna, przyciskając ręce do krwawiącego krocza.

Spojrzał na niego po raz ostatni. Pablo Gio może i nie należał go świętych, ale jedno było w nim dobre. Potrafił przyznać się do błędu.

Obraz zaczął się rozmazywać. Odpływał coraz dalej i dalej, zostawiając po sobie smugi w jego pamięci.

Otworzył oczy. Znajdował się w swoim gabinecie, który zdecydowanie nie przypominał ciemnej piwnicy. A więc to był sen. Realistyczny sen. Bardzo. Próbował otrząsnąć się z szoku. Czuł, że tym razem przekroczył kolejną granicę. Nie wiedział jeszcze jaką, ale miał takie przeczucie. Najgorsze było to, że wraz z przebudzeniem minęła jego ogromna wściekłość na Pabla.

Wzdrygnął się, słysząc ciche pukanie. Powiedział ciche „Wejść”, nie patrząc nawet w tamtą stronę.

Uchylił lekko drzwi gabinetu szefa Departamentu Diagnostyki.

- Mogę?

House podniósł wzrok i zobaczył kogoś, kogo nie spodziewał się zobaczyć. Czy on jest aż takim idiotą?, zapytał się w duchu. Nieznacznie skinął głową. Postanowił, że wysłucha, co ma do powiedzenia. A później... O tym pomyśli później.

- Przeszkadzam? - zapytał, starając się ukryć strach.

Nie bał się. Przynajmniej próbował sobie to wmówić. Bo prawda była taka, że bał się cholernie. Ale nie wiedział czego. Po prostu strach zżerał go od środka. Zatruwał go, nie pozwalając skupić się na niczym innym.

- Nie – odpowiedział krótko.

To, że zgodził się na rozmowę, nie oznaczało, że nagle zapałał do niego sympatią. Dalej go nie cierpiał, z tą małą różnicą, że nie myślał już o torturach, jakim można go poddać. Na razie.

- Możemy porozmawiać?

Boże, jakie ten człowiek zadawał głupie pytania, pomyślał House.

- Hmm, pomyślmy. Jeśli do tej pory nie wyrzuciłem cię z gabinetu ani nie rzuciłem się na ciebie z pięściami to cóż, chyba można stwierdzić, że możemy porozmawiać – powiedział na głos.

Gio spojrzał na niego niepewnie. Nie wiedział od czego zacząć. Nie wiedział co powiedzieć. Wszystko wyparowało mu z głowy. Pustka.

- Będziesz się tak na mnie gapił, czy może wreszcie powiesz o czym tak bardzo chcesz pokonwersować? - zapytał trochę zbyt ostro.

- Yyy, więc ja chciałem, żebyś wiedział, że...

***

Obserwował ich od dłuższego czasu. Gio jeszcze żył, więc musiał naprawdę zaintrygować House'a. Bo on z nim rozmawiał. Normalnie.

Podrapał się po głowie, zastanawiając się o co tu chodzi. Ech, nigdy go nie zrozumiem, pomyślał i oddalił się w kierunku plotkujących pielęgniarek.

- A wiecie, że House sypia z Cuddy? - wtrącił się do ich rozmowy.

Spojrzały na niego zdziwionym wzrokiem, jednocześnie pragnącym szczegółów. Uśmiechnął się lekko, wiedząc, że jeśli Cuddy się o tym dowie to jutro o tej porze będzie trupem. Cóż, raz się żyje, pomyślał i zagłębił się w szczegóły tego romansu.

***

Wilson potwierdził jego przypuszczenia. Cały szpital huczał od plotek o domniemanym romansie House'a i Cuddy. Czekał na Chase'a i Cameron. I na swoje dwieście dolców. A właściwie to zwłaszcza na te dwieście dolców.

***

- Rezygnuję – powiedział wchodząc do jej gabinetu.

Spojrzała na niego znad papierów, nie do końca rozumiejąc to, co powiedział. Potrzebowała chwili, aby dotarł do niej sens jego słów.

- Chciałem powiedzieć ci o tym osobiście.

- Dlaczego? - zapytała.

Miała nadzieję, że nie chodzi o te stare sprawy. Chciała o tym zapomnieć, a gdyby teraz odszedł nie potrafiłaby nigdy tego zrobić. Nauczyła się znosić jego obecność. Nie chciała, żeby odchodził. Nie przeszkadzał jej, nie denerwował. Po prostu był. I był świetnym lekarzem. A ona takich potrzebowała. Szpital takich potrzebował.

- Nie mogę tu pracować. Ktoś mi to uświadomił.

Ruszył w kierunku drzwi.

- Zostań.

Odwrócił się. Spojrzał na nią.

- Dlaczego?

- Bo jesteś świetnym specjalistą. A nikt inny cię nie zatrudni po tamtym incydencie.

Ich spojrzenia spotkały się. Wiedział, że nie ma szans na nic więcej, ale chciał zostać. Jako przyjaciel. Po prostu. Ale powiedział mu, że odejdzie. Że zostawi ją w spokoju. Że pozwoli zapomnieć.

- House'a biorę na siebie – dodała, jakby czytając w jego myślach. - Mam na niego pewne sposoby.

Uśmiechnęła się. Kiedyś kochał jej uśmiech. Szczery, piękny uśmiech. Teraz wiedział, że nie należy już do niego. Jest House'a. Ale wcale nie czuł się z tego powodu źle. Dobrze, że znalazła kogoś takiego, pomyślał. Gregory House może i był aroganckim dupkiem, ale potrafił walczyć o ludzi, których kochał. A ją kochał na pewno. Odwzajemnił uśmiech.

- Zostanę.

Znów skierował swoje kroki w stronę wyjścia. Usłyszał jak podnosi się z fotela i idzie w jego kierunku. Zatrzymał się. Powoli odwrócił się w jej kierunku.

- Przyjaciele? - zapytała, wyciągając rękę.

- Przyjaciele – odpowiedział, ściskając jej dłoń.

Dwa miesiące później

- House!

- Cuddy!

- Dlaczego nie zajmujesz się pacjentami?!

- Dlaczego nie zajmujesz się mną?!

- Natychmiast do kliniki!

- Natychmiast do łóżka!

Uśmiechnęła się. Odkąd byli razem, właściwie nic się zmieniło, ale teraz nawet kłótnie o klinikę wydawały się być przyjemniejsze.

- Za pięć minut widzę cię w klinice, albo od dzisiaj śpisz na kanapie.

Rzucił jej krótkie spojrzenie.

- Jesteś złą kobietą, Liso Cuddy – powiedział z udawanym przerażeniem.

Przyciągnęła go do siebie, składając na jego ustach namiętny pocałunek.

- I właśnie to we mnie kochasz – dodała, wychodząc z gabinetu.

***

Spojrzał na zegarek. Pablo powinien pojawić się pięć minut temu. Gdzie on jest?, myślał.

- Już jestem, jestem. Przepraszam za spóźnienie, Wilson. Hannah mnie zatrzymała.

- Oszczędź szczegółów. Bo pomyślę, że zamieniasz się w House'a.
Wyciągnął z samochodu zestaw kijów golfowych i postawił koło Włocha. Sam skierował się w kierunku pola.

- Czemu ja mam nieść twoje kije? - słyszał z tyłu narzekanie Gio.

James uśmiechnął się do siebie. Pablo naprawdę zyskał przy bliższym poznaniu. Dobrze, że wtedy nie odszedł. Teraz nawet House go lubił. Chociaż dalej był trochę podejrzliwy. Wilson nigdy nie dowiedział się o co wtedy poszło. Nie zapytał. Nie chciał wiedzieć. Ważna była tylko chwila obecna.

- Gdybyś się nie spóźnił to nie musiałbyś – powiedział Wilson. - Kto pierwszy, ten lepszy!

THE END

evi

świetnie!

i teraz finałowy odcinek się pojawi? jej, nie mogę się doczekać, choć między Bogiem a prawdą, mogłoby być więcej niż 14 odcinków

edit: chyba, gdy to pisałam, odcinek został wklejony. nie chyba a na pewno

nie zauważyłam i dopiero teraz zabieram się za czytanie

edit drugi i zaraz ostatni: cuuuuudownie! zakończenie cud-miód-malina!