Jesienny liść... [M]

Kika

Ee... Tak jakoś mnie wzięło

Jesień przytłacza, więc powstaje takie coś...
Inspirowane piosenką Evy Cassidy - Autumn leaves, którą polecam włączyć sobie podczas czytania: [link widoczny dla zalogowanych]

Jesienny liść…

The falling leaves drift by my window
The falling leaves of red and gold
I see your lips the summer kisses
The sunburned hands I used to hold

Październik już na dobre zadomowił się w Princeton, okalając parkowe drzewa malowniczymi, różnokolorowymi liśćmi, które powoli wirowały w chłodnym, delikatnym wietrze, bezszelestnie upadając pod stopy biegających po alejkach dzieci. Głośny śmiech obrzucających się liśćmi malców, mieszał się z delikatnym akompaniamentem odgłosu przygotowujących się do odlotu ptaków i brodzących w trawie wiewiórek, robiących zapasy na zimę. Jesień roku 2014 była taka sama, jak ponad pięć lat temu. Tak samo piękna, ciepła i pełna zadumy. Niezapomniana.
Odziana w szary płaszczyk, z zawieszoną na szyi błękitną apaszką i trzymanym w dłoni niewielkim bukiecikiem herbacianych róż, kroczyła powoli wzdłuż jednej z parkowych alejek. Uśmiechając się delikatnie, wystawiła twarz ku słońcu, łapiąc ostatnie ciepłe promyki.
Podchodząc do niewielkiej ławeczki, przejechała dłonią po kutych, pordzewiałych nieznacznie podłokietnikach i uśmiechając się niepewnie, delikatnie usiadła, bojąc się by spróchniałe już odrobinę drzewo nie załamało się pod jej ciężarem. Ławeczka skrzypnęła, protestując cicho. Pewnie pamiętała czasy, gdy jeszcze oboje tu siadywali wtuleni w swoje ramiona i milczący. Zachłystywali się zapachem suchych liści, feriom barw ozdabiających korony drzew i cichym, delikatnym biciem serca drugiej osoby.
Przymykając powieki, cofnęła się myślami do jesieni sprzed pięciu lat. Przed oczami znów stanął jej najukochańszy obraz na świecie. Jego niebieskie, błyszczące miłością oczy. Wiatr mierzwiący odrobinę za długie, nieuczesane i siwiejące już delikatnie włosy. Zadziorny uśmieszek nieschodzący mu z twarzy, gdy z samozadowoleniem wręczał jej niewielki czerwono-złoty liść, jak gdyby był on najdrogocenniejszym kwiatem na ziemi. Dla niej taki właśnie był. Najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek dostała, do którego on nieśmiało dołączył swą miłość. Właśnie wtedy odkryli tę małą ławeczkę, ukrytą na skraju parku, wśród cicho szumiących klonów, po razy pierwszy w życiu czując, że odnaleźli wreszcie swoje miejsce na ziemi, że mogliby zatracić się w tej chwili na zawsze. Wtedy też wraz z ich miłością, nadeszło uwielbienie jesieni.
Każdego roku, gdy liście zaczynały zmieniać kolor, wieczorami wracali na swoją ławkę, a on obdarowywał ją kolejnym czerwono-złotym dowodem miłości. Wtuleni w swoje ramiona czekali do momentu, gdy zachód słońca przynosił chłód i nieprzyjazną zapowiedź nadchodzącej zimy. Wtedy też w domowym zaciszu uciekali w ciepło swych ramion, zatapiając się w błogości niezmąconego spokoju i niepewnie wypowiadanego słowa „szczęście”. Zima przemijała niepostrzeżenie, a oni mogli znów odetchnąć ciepłem wiosennego powietrza, z rozmarzeniem wyczekując znów października. Pamiętnego roku 2012 zima przyszła jednak zbyt wcześnie i niespodziewanie, nie pozwalając, aby liście nabrały czerwono-złotego odcienia…

Słysząc rytmiczny, szybko zbliżający się tupot stóp, otworzyła oczy, uśmiechając się delikatnie. Znów doskonale widziała błękit ukochanych oczu.
- Znalazłem, mamusiu!
Trzyletni chłopczyk uśmiechnął się szeroko, odgarniając rączką, opadające na czoło brązowe loczki. Lisa odwzajemniła uśmiech synka.
- Piękny! Świetnie się spisałeś, kochanie!
Nachylając się nad malcem ucałowała go delikatnie w policzek i odebrała z jego dłoni znalezisko. Chłopiec skrzywił się delikatnie i z niezadowoleniem na twarzy otarł dłonią policzek, próbując zetrzeć z niego pocałunek. Cuddy roześmiała się głośno, posyłając mu rozbawione spojrzenie.
- Jestem za duży na buziaki! – Mruknął, tupiąc, odzianą w malutki adidasek, stópką w ziemię.
- Taki duży z ciebie już mężczyzna – pokiwała delikatnie głową. – Czyli koniec z przytulaniem, całowaniem i czytaniem bajek na dobranoc?
- Wiesz, chyba jednak nadal jestem trochę mały – rzucił po chwili ciężkiego zastanowienia.
- To dobrze… - uśmiechnęła się delikatnie. – Najlepiej, gdybyś nigdy nie dorósł… - mruknęła cicho, bardziej do siebie niż do syna.
- Mamusiu, wszystko dobrze? – Chłopczyk wyciągnął dłoń, kładąc ją na policzku matki.
- Teraz już tak… - wyszeptała, przytulając go mocno. – Idziemy do taty? – Zapytała, odsuwając go delikatnie od siebie. Malec pokiwał zamaszyście głową i uśmiechając się szeroko, wyrwał się z objęć matki, niezdarnie biegnąc przed siebie.
- Zaczekaj! – Krzyknęła, przyśpieszając kroku.
Po parku rozniósł się głośny śmiech małego Grega House’a Juniora.

Po raz drugi odkryła, że jesień w tym miejscu była inna. Brutalnie uświadamiała kruchość ludzkiego istnienia i bezsilność w walce z przemijaniem. Nawet tutejsze liście były inne. Pozbawione ukochanego złotawego blasku. Ich szarość zlewała się z grafitowym połyskiem nagrobka. Uklękając nad płytą, dłonią przesunęła po pozłacanym napisie.

„Gregory House, Sr.
Ur. 11 czerwca 1959, zm. śmiercią tragiczną 29 października 2012;
Ukochany mąż, ojciec, syn i przyjaciel.”

Uśmiechając się delikatnie, otarła dłonią spływającą po policzku łzę.
- Chcesz postawić światełko? – Zwróciła się do syna, podając mu zapalony znicz. Chłopczyk pokiwał lekko główką i odbierając lampkę niezdarnie ułożył ją na środku nagrobka.
- Kocham cię, tatusiu – wyszeptał, układając główkę obok znicza. Uśmiechając się lekko, przymknął oczy i delikatnie pogłaskał napis.
Odetchnęła cicho, próbując powstrzymać napływające do oczu łzy.
- Zaczekaj na mnie przy samochodzie, dobrze? – Zapytała, całując synka delikatnie w czoło. Malec nie czekając długo, podbiegł w stronę niedaleko zaparkowanego pojazdu.
- Mam coś dla ciebie – wyszeptała, spoglądając na wyryte imię męża. – Jak co roku… - zaśmiała się delikatnie, wkładając do małego wazoniku bukiecik róż, do którego dołączyła znaleziony przez syna, mały czerwono-złoty liść. – Kocham cię, Greg – dodała po chwili, podnosząc się z klęczek. – Do zobaczenia kolejnej jesieni…
Złoty październik oddalał swym pięknem myśl o nadchodzącej zimie. O wszechogarniającym uczuciu końca i przemijania. Lecz, gdy jesień odejdzie, ukrywając się pod białym puchem, ona znów zatęskni. Za ciepłem jego ramion, lazurem spojrzenia i za małym czerwono-złotym liściem miłości.

Since you went away the days grow long
And soon I'll hear old winter's song
But I miss you most of all my darling
When autumn leaves start to fall

Coccinella

Kika.
Połączenie twojego tekstu z tą piosenką, to ryzykowny pomysł.
Sam w sobie ma tyle, smutku wrażliwości, piękna, a razem "Autumn leaves"
to mieszanka płaczopędnowybuchowa.
Cudowne.

Ley

Jej ta piosenka jest piękna!

- to chyba ta która śpiewała jedna dziewczyna z "Mam talent!"

Popłakałam się.
Fick jest naprawdę oryginalny.

Pierwszy raz chyba czytam go taką fabułą.
Ukazanie Cuddy i jej synka po prostu...

I synka! - Nie córki.

Jej! Wpadłam w taki zachwyt, że chyba nie wyjdę.

Miniaturka skojarzyła mi się z Świętem Zmarłych...
Chyba, dlatego że jest jesień, a Cuddy niesie kwiaty. ;p

Piękne, pełne miłości, tęsknoty i w pewien sposób - ciepła.

Pozdrawiam, podziwiam i całuję.

marysiaaa

ojacie

żyję sobie szczęśliwie, a tu kolejny uśmiercony Greg.
ale za tak płynny tekst...

justykacz

Generalnie napisane ładnie, oddajesz klimat taki jak chciałaś oddać, ma to w sobie to coś (jak wspomniano wyżej, jest płynne), ale co ja poradzę na to, że nienawidzę takich tematów

A kolejna Cuddy nad kolejnym grobem Grega, z kolejnym młodym Gregiem lub Gregorką sprawia, że padam ze śmiechu

martusia14

Kika ta piosenka oraz miniaturka przecudowne

To nic,że jest smutna i to nic,że łzy zaczęły płynąć przy czytaniu najważniejszy jest efekt a to ci wyszło rewelacyjne.
Ta piosenka i miniaturka wywierają takie emocje,że brak słów.

narwana

Matko, to jest CUDOWNE. Aż zachciało mi się płakać, a przecież ja nigdy nie płaczę. To takie piękne, smutne, ale piękne. Zakochałam się.

Kika

HuddyFan

Nic dodać , nic ująć

Twoje fiki zawsze będą wzruszały do łez. Będę płakać ze śmiechu lub z żalu, ale co mi tam.
Pierwsze co robię, gdy wchodzę na forum to spojrzenie czy przypadkiem czegoś nie dodałaś

Czekam na kolejne miniaturki i ciąg dalszy "Ten Jedyny"
Buziak dla Ciebie i Wena

a_cappella

T.

Czasem lubię przyjść i zasłuchać się w Wasze opowiadania. Z ciekawości, z nudów z uwielbienia do Huddy. Tobie jednak udało się mnie zatrzymać na dłużej niż tylko doczytanie do końca i zamknięcie strony.

Jak zauważyła Justykacz, temat wałkowany setny raz. Zwykle wywołało by to u mnie jeszcze szybsze zamknięcie strony. Ale po przeczytaniu paru zdań juz nie mogłam zwyczajnie przestać cztrać.

Jest w tym jakas magia. Jakaś spokojna zaduma, która każe Ci wyjśc do parku i znaleźć czerwono-złoty liśc. To opowiadania ma w sobie pewien uniwersalizm. To nie jest opowiadanie o Housie i Cuddy, ale o miłości i śmierci, która przeplata sie niezmiennie w dramacie życia.

Masz piękny styl - bogactwo metafor, dobór słów, a jednocześnie prostota tekstu i sposób pokazywania dźwięków, obrazów, uczuć, sprawiają, że czytanie staje sie przyjemnością. Tekst ozywa przed oczami czytelnika, wkrada sie do jego umysłu i serca pozwalając poczuć go - nie tylko przeczytać. Umiejętność takiego pisania jest sztuką, i Tobie ona się zdecydowanie udała.

Dlatego też dziękuje Ci za ten tekst. Za tą chwile refleksji i jesiennej zadumy. A ja pójdę do parku i poszukam mojego liścia, ciesząc sie, że osoba, której chcę go dać jest przy mnie.

Pozdrawiam
T.

Kika

T.

Nawet nie wiem, co napisać.
Dziękuję Ci. Dziękuję, za każde słowo, które sprawiło, że moje serce wręcz urosło i zaczęło szybciej bić. Ciszę się, że sprawiłam, iż zatrzymałaś się akurat na moim tekście.
I niezmiernie się raduję, że masz osobę, której możesz podarować symboliczny liść, bo to bardzo wiele w dzisiejszym świecie. Życzę ogromnego szczęścia.
Pozdrawiam, Kika.