Idiotka [Z]

lizbona

Zrozpaczona ciągłym brakiem netu, a w związku z tym niemożliwością ściągnięcia nowego odcinka, MUSIAŁAM coś naskrobać.
Nie skończyłam jeszcze, na dodatek nie wiem na jak długo mam net (życzliwość sąsiadki, bo mój nadal nie działa - ruter, tak? ), ale wrzucę choć trochę

Tytuł nadam w terminie późniejszym jak tylko sama się dowiem, jaki ma być

Narazie b.o., a potem się zobaczy, co mi będzie po łbie chodziło

1.
Lipcowe słońce nie torturowało koszmarnym żarem, raczej rozpieszczało, kusiło… Senne, piątkowe popołudnie z perspektywą na spokojny wieczór i jeszcze lepszy weekend. Żadnych pacjentów, żadnych badań, żadnego użerania się z bandą ptasich móżdżków… Mmmm… czy to nie cudowne? Leniwy, długi, ciepły weekend… Może jakaś knajpka ze stolikami wystawionymi na zewnątrz? I dziewczęta o bosych stopach otulonych jedynie w leciutkie sandałki, w niemiłosiernie krótkich sukienkach. Idą, jakby płynęły, kołyszą zachęcająco biodrami. Letni wiatr tańczy w ich ciemnych, lekko falujących włosach, niebieskie oczy patrzą z…
Choroba, z czym? No nie ważne. Patrzą i tyle.
I nie muszą być niebieskie.
Włosy, jasny gwint, też mogą być blond!
I żadnych wielkich tyłków!!
Tfu!… Won z mojej głowy…
No.
Letnie popołudnie, dziewczęta, co tam jeszcze było?...
Choroba, co ludzie robią w piękne, piątkowe, letnie wieczory? Koszą trawnik, nudzą się, siedzą w pubie, grają w pokera, zadręczają przyjaciół?.. Wilson. Ciekawe co Wilson porabia w piątkowy, letni wieczór? Nieeee… Zdecydowanie dziewczęta są lepsze…
- Doktor House?
Obejrzał się, nie przestając szykować się do wyjścia. W drzwiach stała…. O matko… W letniej, nieprzyzwoicie prześwitującej sukience z odsłoniętymi ramionami, w sandałka na niebotycznie wysokich obcasach, o bosych stopach, na ręce lekko zabrzęczały cieniutkie bransoletki, gdy odgarnęła włosy z twarzy… woooowww…
- Doktor House? – powtórzyła uprzejmie, ale z lekkim zniecierpliwieniem.
- Yeeessss?
- Nazywam się Ann Hills, jestem nową asystentką doktor Cuddy. Prosiła, bym przed wyjściem do domu oddała to panu – położyła na biurku pokaźną kopertę i odwróciwszy się na pięcie wyszła, mijając w drzwiach wchodzących Foremana i Wilsona. Sukienka zatańczyła wokół jej smukłych nóg, jasne włosy, gęste, błyszczące, sięgały jej ledwo do ucha… O matko… Wyszedł na korytarz i odprowadził ją wzrokiem do windy, poczekał aż wsiadła. Dopiero po chwili zorientował się, że Wilson i Foreman robią to samo. Spojrzał na nich z niechęcią:
- Zamknijcie usta, chłopcy. Macie do mnie jakąś sprawę?
- Nie – pierwszy ocknął się Wilson – wychodzimy do domu, idziesz?
- Jasne… - Spojrzał przeciągle na windę. – Znacie ją?
- Tylko ze słyszenia… - Czyżby w głosie Foremana zabrzmiał żal?
- No... – Wilson westchnął, jakby też z żalem? – Podobno to jakaś córka kogoś..
Kpiący uśmieszek wypłynął na usta House’a, przyjrzał się Wilsonowi uważniej:
- Córka kogoś? Niesamowite, Wilson…
- Przestań. – Wilson podszedł do windy i nacisnął przycisk. – Cuddy mówiła, że to córka jej przyjaciółki, czy też może jej matki, to znaczy matki przyjaciółki…
- Zaczynasz się plątać w zeznaniach, przyjacielu… - House nie mógł sobie darować domyślnego uśmieszku – kulawa nie jest, to widać, nie wygląda też na ciężko chorą.. Co jest Wilson, czyżby…
- Sam się pośliniłeś, wytrzyj sobie brodę, House. – Wilson nie zamierzał był dłużny.
- Ciekawe… - mruknął House, wracając do gabinetu.
Nie miał imienin, urodzin, nie zbliżały się święta, a tu proszę, prezencik... Wysoka, ponętna blondynka o piwnych oczach….
Wrócił do siebie po plecak i zauważył na biurku pozostawioną kopertę. Cholera, znowu Cuddy, koperta... Czy ta kobieta nie może dać mu świętego spokoju? Ma weekend przed sobą, nie zamierza myśleć o pracy, w żadnym wypadku! Długi, spokojny weekend, pierwszy od…. Od nie wiadomo kiedy! Bez pracy, pacjentów, a przede wszystkim bez Cuddy! Ciągle tylko ona i ona, cholera! Wszędzie jej pełno, niedługo otworzy szafę, a tam Cuddy… Choć prawdę mówiąc? W szafie też można by… Wyobraźnia natychmiast podsunęła mu widok: jej włosy rozsypane na jego poduszce… pochyla się nad nią nad ranem, budzi, ona zaspana wtula się… Cholera! Szlag by to trafił! Dosyć!
Nie otworzy, powie, że wyszedł i zapomniał o kopercie, ot co. Pewnie to nic ważnego. Jakby było ważne, Cuddy dałaby mu ją do ręki i osobiście przypilnowała, by zajrzał. Albo przynajmniej by zadzwoniła, grożąc dożywociem w przychodni. To na pewno nic ważnego. Poza tym jest weekend. Zamierzał nic nie robić: tv, monstery, siatkówka kobiet i morze procentów w płynie, i zero Cuddy... Ekstra!
Dlaczego nie przyszła?..

rocket queen

Oj, to się będzie działo

Wprost nie mogę się doczekać!

T.

hehehehe ja tez

Cuddy w szafie -Juz był Foreman w szafie, przyszła kolej na Cuddy.

Kolejny Twój fik Lozbono, przyprawił mnie o przyjemne mrowienie na karku

Jedna dobra wiadomość po tym okropnym odcinku Housa... czekam niecierpliwie, na dalszy rozwój wydarzeń.

ściskam

runiu

Świetny początek, szczególnie podobały mi się rozmyślania Housa. Czekam na cd.

amandi

Cuddy w szafie

Pierwsza część i już czuję znajome zawroty głowy, towarzyszące czytaniu twoich fików

uhuhu..... to to się porobiło....... fajnie opisujesz myśli House'a, naprawdę świetnie

ale nieźle - prezencik jakby właśnie wyjęty z jego intensywnych rozmyslan o piątkowych letnich wieczorkach

Ciekawe, co będzie potem, kiedy męska część szpitala będzie do Ann startować, a House'owi ciągle Cuddy w głowie

?
No i czemu nie przyszła??
Pozdrawiam gorąco i wena życzę

kremówka

Straszliwie mi się podoba

zwłaszcza,że po obejrzeniu 5x10 miałam kiepski humor,, ale poprawiłaś mi go w... 99%

Pozdrawiam gorąco i czekam na dalsze części

minnie

Bardzo fajne

Szafa i Cuddy

Swietnie się zapowiada

Czekam na cd i Pozdrawiam

lizbona

amandi

Cuddy - mistrzowsko - jak prawdziwa kobieta używając swoich sztuczek

i House oczywiście zmiękł

.
Scena w windzie -

- a pielęgniarki jeszcze lepsze

Aww... nonono...... ja zaczynam coś podejrzewać co do tej konferencji, ale ciiiii

czekam na cd!

jujoj

Takiego początku jeszcze nie było. Zapowiada się smakowicie.

Pisz dalej, proszę.

T.

OMG... nie mogę SPOILER [ jak on tak odskoczył od niej to mi sie skojarzyło jak odtracił ja jak poprosiła żeby ja pocałowała...

] I znowu dół...

teskst oczywiście świetny

Tylko Ci co oglądali nosza "żałobe"...
Czekam na wiecej. Czekam az ktoś dzis wyleje miód na huddzinkowe serducho...

runiu

Świetne, Cuddy wie jak Housa przekonać. Czekam na więcej

Huddy

Sprytnie

dalej!

Cave

haha xD super

Cuddy zrobila 1 krok, a House co?? nico

jeanne

A nowy fik lizbony!

lizbona

Arroch

świetne

pisz dalej, mam nadzieję że serwer Ci pozwoli wkleić dalej
tylko właśnie niech się żadne blondyny już koło House'a nie kręcą

życzę weny i powodzenia w pisaniu

no poście nie zawiedź mnie i ładnie się wyślij! marzenie *przewraca oczami*

lizbona

Z sercem na ramieniu, pracowicie stukam w klawiaturę...

4.
Stał pod drzwiami jej domu, zastanawiając się, czy naprawdę powinien tu być. Nigdy nie miał z tym problemu, robił co chciał i kiedy chciał. Ale teraz?.. Jeszcze parę godzin temu miał zamiar dorwać swoją panią dyrektor i zrobić jej awanturę wszechczasów, odegrać się za to, że go wrobiła w wykład, za to, że jej uległ, za to że ciągle nękała go swoimi telefonami… Cholera.. Wyłączona komórka! Dzwoniła do niego tyle razy, a on cieszył się jak kretyn, że udało mu się z nią nie porozmawiać… Pięknie…
Otworzyła mu drzwi bosa, potargana, ubrana w jakiś wielki podkoszulek. Spojrzała na niego jak zbity pies i bez słowa cofnęła się do środka, zostawiając otwarte drzwi. Wszedł, niepewny co ma zrobić.
- Jak się czujesz? Wyglądasz jak zombi.. – A podobno miał wysokie IQ?
Wzruszyła tylko ramionami i ciężko usiadła na kanapie, podwijając pod siebie nogi. Koc, którym wcześniej była przykryta, odsunęła w kąt, wzięła tylko poduszkę i objęła ją ramionami.
- Niepotrzebnie przyszedłeś – wychrypiała po chwili. – chcę być sama.
- Tak, wiem, Wilson mi mówił. – Niezdarnie dokuśtykał do niej i niepewnie położył rękę na jej ramieniu – ale wiem, że wszyscy kłamią..
- Naprawdę chcę być sama, wszystko w porządku. – Nawet na niego nie patrzyła – nie płaczę, nie obwiniam nikogo, wiem, że była w stanie beznadziejnym, że teraz już nie cierpi… - głos jej się załamał. Z ciężkim westchnieniem usiadł obok niej i objął ramionami. Próbowała się odsunąć.
- To nic nie da, House – jęknęła ze łzami w głosie – niczego nie zmieni.
- Ech, kobieto małej wiary.. – Wyszeptał przygarniając ją mocniej do siebie, pogłaskał po włosach ja małe dziecko. – Obejmij mnie. Nie musisz być zawsze silna, wszystkiego tłumić. Wiem, że kochałaś ją jak siostrę…
Przylgnęła do niego, spazm rozpaczy wyrwał się jej z gardła, rozszlochała się, jak nigdy dotąd. Wtuliła się w jego ramiona i wylewała razem ze łzami cały napięcie ostatnich dni, swój ból, swój żal… O to, że nie wiedziała nic o chorobie przyjaciółki, o to, że nie mogła jej uratować, o to, że już było za późno, o to, że go nie było, gdy była tak bardzo potrzebny, o to, że... O wszystko.
Nie wiedział ile czasu siedzieli w ten sposób, słońce już dawno zaszło, w końcu jej szloch był co raz cichszy, co raz mniej spazmatyczny, aż w końcu uspokoiła się. On tylko gładził ją po włosach i kołysał w ramionach, aż zmęczona płaczem, wtulona w niego usnęła,. Miał zamiar wyjść, jak tylko się uspokoiła, ale bał się ruszyć: przylgnęła do niego rozpaczliwie, oplotła ramionami, nie miał sumienia jej budzić. Sięgnął tylko po koc leżący na końcu kanapy i otulił ich oboje. Może jutro będzie tak ścierpnięty, że nie będzie mógł chodzić, ale dziś…

runiu

Jak dobrze, że jest Twój fik (fragment świetny jak zawsze, nie ma co tego ciągle powtarzać

), bo po ostatnim odcinku całe Huddy we mnie zdechło

Bardzo lubię Twój styl i czekam na cd.

lizbona

5.
Miała piękny sen.. Taki… rozkoszny… Ona i on…. Leżeli razem, ciasno przytuleni… Taki spokój ją ogarnął, taka błogość... Nareszcie miała go dla siebie, cały był jej, tylko jej… Poddawała się jego delikatnym pocałunkom, jego rękom na jej piersiach, błądzącym jakby od niechcenia, jego subtelnym pieszczotom … Odpowiadała mu tym samym, szukała jego ust, jego całego… Tak bardzo za tym tęskniła…. Tętno co raz bardziej przyspieszało… ręka sama wślizgnęła się pod jego t-shirt, opuszkami palców tworzyła rysunki na jego piersiach, podbrzuszu…. Powoli, zmysłowo, powędrowała niżej, znalazła… Och…. Tak…. Czekał na nią… Oddech co raz szybszy…. co raz śmielej, co raz odważniej, chciała...
Zaczęło do niej docierać, że to chyba jednak nie sen? Naprawdę leżała przytulona do niego, naprawdę tulił ją do siebie, naprawdę jego ręce pieściły ją rozkosznie, a jej ręka… ?! Co ona robi? To nie sen, to się dzieje naprawdę… Chciała cofnąć rękę, ale poczuła tylko jak on przykrył ją swoją dłonią, wręcz ponaglił i wymamrotał niecierpliwie przez zaciśnięte zęby:
- Nie przerywaj, nie możesz… O tak…
Jeszcze chciała się odsunąć, ale parzący oddech błądzący po jej szyi, ręce wędrujące w najbardziej intymnych miejscach… poddawała się temu bezwolnie, nie miała wpływu na własne odczucia, na własne ciało… Porywała ją fala doznań, na jakie czekała, o jakich marzyła, o jakich śniła po nocach… Rozsunął jej uda, chwycił łapczywie za biodra, przygarnął do siebie jeszcze bliżej, i jeszcze…
- Chcę być w tobie… Teraz… Proszę… - Łapiąc ciężko oddech, szeptał prosto w jej usta.
Wplotła palce w jego włosy i przywarła ustami do jego szyi. Fala gorąca ją obezwładniła, nie myślała już o niczym, otworzyła się na niego… Wypełnił ją sobą gwałtownie, zachłannie… O tak, tak… Jeszcze…
Niekontrolowany jęk…
Świat przestał istnieć…
Ukojenie…
Pozostały tylko ich oddechy, jeszcze przez chwilę przyspieszone… jeszcze serce galopowało przez chwilę…
Cisza…
Chciała coś powiedzieć, ale on wstał i ubrał się.
- Śpij. – przykrył ją kocem.
Słyszała jeszcze tylko stukot jego laski i trzaśnięcie drzwiami.

rocket queen

Toż to istny szał uniesień! Jestem OCZAROWANA!

T.

OMG ! Lizbono Kocham Cie!

To było... ech... tego mi dzisiaj było trzeba. Takiego Hot Huddy w Twoim wykonaniu. Teraz bede żyć

Twój fik był jak aspiryna na kaca. Jak Etopiryna na bół głowy od pani goździkowej... Jak podręczny defibrylator dla konającego ... dzieki za ten tekst. Za to że serce Huddy powoli wraca do normy...

runiu

Wow, genialne. Masz talent do takich fragmentów. Bardzo mi się podobało. Czekam na więcej.

lizbona

Tylo nie bijcie

Ten fik naprawdę będzie miał dobre zakończenie, tylko się ciut rozpędziłam w pisaniu, więc do końca jeszcze trochę.. Wrzucę, co mi się uda jeszcze dzisiaj - to straszne, jak jeden post muszę dzielić na malutkie kawałeczki po kilka zdań i ciągle edytować - a co nie dam rady, to jutro po południu. Jak już treść nabierze sensu, bo w tej chwili pozostałe części wyglądają, jak pisane w obcym języku, nagminnie przestawiam litery i całe wyrazy.
I cieszę się, że mimo doła czytacie te moje wypociny, a na dodatek znajduję słowa pochwały.
Mam nadzieję, że nie rozczarujecie się całością.
Pod wpływem żalu w Waszych wypowiedziach o bieżącym odcinku serialu, mam obawy czy w ogóle go oglądać. Może poczekam na kolejny?

6.
Wilson przyszedł do pracy dość wcześnie, nie spał spokojnie, w końcu stwierdził, że na siłę, to i tak się nie uda. Martwił go stan psychiczny Lisy, przez te cztery dni przeszła piekło i przegrała. Wszyscy walczyli o jej przyjaciółkę, ale z góry wiadomo było, że to przegrana walka, za późno się zgłosiła. Świadomość tego, że nic nie można było zrobić, bezsilność i rozpacz dobijały ją… Miał tylko nadzieję, że ten skurczybyk pojechał wczoraj do niej, że nie została sama… Cholera, kawy zabrakło, House pewnie ma u siebie zapas. Wszedł do pokoju lekarskiego, pewien, że u nich nikogo jeszcze nie ma i nastawił ekspress.
- Dla mnie też jedną zrób. – dobiegł go głos z przyległego pokoju.
- Jezu, House! – Podskoczył przestraszony, mało nie rozsypując kawy z otwartego pojemnika.
- Zaraz „Jezus”, wystarczy samo „House” – wszedł opierając się ciężko na lasce, po drodze łykając tabletki. – Spać nie mogłeś?
- Ja? – Wilson nie posiadał się ze zdumienia. – Co ty tu robisz? Spałeś tutaj? Myślałem, że pojechałeś wczoraj do Cuddy?
- Tja… Pojechałem. – Usiadł przy biurku i przetarła twarz dłońmi. – co tą kawą?
- No i…? – Ponaglił Wilson, nie mogąc doczekać się jakichkolwiek informacji.
- I mam kaca… - wzrokiem gdzieś uciekł w bok.
- Upiliście się wczoraj? – Wilson postawił na stole dwa kubki z parującą kawą – Chryste…Może to i dobrze?.. Jak ona się czuje?
- Nie mam pojęcia, – wzruszył ramionami. – i chyba nie chcę wiedzieć..
- House, wiem, że masz poczucie winy…
- Wiesz? – poderwał gwałtownie głowę i spojrzał z zaciekawieniem na przyjaciela. Ten cmoknął zniecierpliwiony.
- Nawet gdybyś nie wyłączył komórki, nawet gdybyś był tu na miejscu, niczego byś nie zmienił! Ona przyjechała w takim stanie, że zastanawiam się jak udało się jej to zrobić! Nie możesz się winić za coś, na co nie miałeś wpływu!
- Skończyłeś? Już mi lepiej. – Westchnął teatralnie. – Całe szczęście, że udało mi się dziś z tobą porozmawiać.
- House?
- ….
- House?! O czym mi nie powiedziałeś? – Wilson miał ochotę potrząsnąć przyjacielem, który gapił się w sufit, udając, że nic nie słyszy. Nagle jakaś myśl przemknęła mu przez głowę. – Pojechałeś do niej wczoraj, tak?
- …
- Cholera, House! Ona nie może cię obwiniać, przecież wiesz o tym!.. – Zamilkł i gwałtownie wypuścił powietrze. - To nie o to chodzi, tak? Co zrobiłeś?
- Idę się wykąpać i przebrać, na razie Wilson. – Podniósł się ciężko i zaczął sobie szykować zmianę ubrania, dobrze, że zawsze ma gabinecie odpowiedni zapas.
- House! – Wilson wyrwał mu z ręki czysty t-shirt. – Dlaczego masz kaca?
- Kac, to kac, nic nowego. Daj spokój, – usiłował zabrać koszulkę z rąk Wilsona. Szarpnął raz i drugi, ale Wilson trzymał mocno i widać było, że nie popuści. W końcu wrzasnął – Ok., przeleciałem ją, zadowolony?!
Zwolnienie uchwytu przez Wilsona spowodowało, że siłą rozpędu uderzył plecami o ścianę. Zachwiał się, ale utrzymał równowagę, pozbierał resztę rzeczy na zmianę i nie patrząc na przyjaciela, chciał wyjść.
- Nie tak szybko, kolego. - Wilsonem mocno wstrząsnęła ta wiadomość. – Jak to „przeleciałeś”?!
- Normalnie, narysować ci? – Próbował wyminąć onkologa, ale ten twardo tarasował mu drogę. W końcu wybuchnął – Sama zaczęła! Cholera, to ona mnie przeleciała! Rozumiesz?! A ja, jak ostatni idiota… Zejdź mi z drogi, Wilson, nie żartuję!

T.

podoba mi sie... lubie Twojego Housa...
To co pomiedzy nimi zaszło -pewnie z winy obydwojga- moze troche namieszać. House pewnie słusznie czuje sie winny. To pewnie nie był najlepszy moment -tak na pocieszenie ją uwiódł...albo ona jego...

Bardzo jestem ciekawa co sie dalej stanie... Co na to Cuddy...?
Uwielbiam to jak piszesz...