I Wirus, II Cienie przeszłości [Z]

judyth1

Na meczu pewnie Cuddy dostanie piłką i House będzie jej robił usta-usta :smt003 :smt003

Cave

ciesze sie ze wreszcie jest czesc II

mam nadzieje ze bedzie tak samo powalajaca

T.

ewel

hej hej hop hop

ptaszki ćwierkały, że coś się szykuję, więc zaglądam, a tu kontynuacja. W dodatku oczekiwana kontynuacja

podoba mi się motyw z dachem, który nie zawsze widać musi być tłem dla romantyzmu

nie ma to jak dobrze wykorzystany dach

House jest uroczy jak czuje się skrępowany

Nie będę ukrywała, że czekam na mecz

Pozdrawiam z upalnej Gruty, gdzie na dobre zapanowały żniwa

buziaki ;*

gosiaaa

Hahahhaa, za każdym razem (a było ich ze 3 - wraz z tym u Ciebie w fiku) jak House zaprasza gdzieś Cuddy, ma minę/ zachowanie i pietra, jakby co najmniej się jej oświadczał albo mówił, że na zawsze będzie pracował w klinice :smt003 Poczatek II części bardzo obiecujący.

A pierwsza niezwykle fajna, bo dobrze pomieszane były różne uczucia smutek/radość - jak w mikserze, raz to raz to - przez co nie było zbyt przesłodzone:), no i obalona kolekcja Wilsona - chyba mieli kaca giganta

:smt003

ewel

mogli mieć

taka whiskey to czysty bimber, tylko się ładniej nazywa

kremówka

ooooj...
strasznie mi się podoba, zwłaszcza takie zgrabne sformuowania, które dodają tekstowi uroku a ja uwielbiam je wyłapywać (np. ten tekst o otwieraniu drzwi i braku środkowego elementu)

no a samej treści komentować nie muszę, bo zrobili to już moi przedmówcy

część druga zapowiada się świetnie

czekam na jeszcze...

Mrs.Lovett

Świetny początek, od razu widać, że bd wstępem o arcydzieła ;D, nie mogę się doczekaj kontynuacji :smt003

T.

Wszedł do gabinetu jak zwykle lekko spóźniony. W pokoju siedzieli tylko Chase i Cameron, pogrążeni w rozmowie.
- Dosyć tego romansowania, nie macie nic lepszego do roboty? To idźcie po kawę –rzucił w ich stronę samemu siadając na krześle.
- Masz pocztę -poinformowała go Cameron.
- Kazałem ci ją wyrzucać, przecież wiesz, że nie będę czytał kolejnych zaproszeń na pokaz pościeli ekologicznej –powiedział zajęty regulowaniem odbiornika przenośnego telewizorka.
- Część wyrzuciłam, ale zdaje się, że jest też jakaś prywatna korespondencja.
- Prywatna? –spojrzał ze zdziwieniem.
- Może jakiś wdzięczny za opiekę pacjent? –zasugerował Chase z uśmiechem wywołanym faktem, że ktoś mógłby wysłać Housaowi podziękowania, pomimo jego gburowatej natury. Takie wydarzenia należały do rzadkości.
- Czy ja nie powiedziałem przed chwilą, że chce kawę? –House szybko sprowadził go na ziemie.

Wstał i podszedł do swojego biurka. Oprócz standardowego bałaganu jaki zwykle na nim zostawiał, zobaczył stosik pieczołowicie ułożonych kopert. Wziął pierwszą ‘Zaproszenie na konferencje…’ Wylądowała w koszu zanim zdążył przeczytać do końca. Następnie przebrnął przez kilka ofert pracy, które podzieliły jej los. Kiedy podniósł kolejną, jego ręka, która automatycznie skierowała się w stronę kosza, zatrzymała się nad nim. Przyjrzał się uważnie wypisanemu odręcznie adresowi. Charakter pisma wydawał mu się dziwnie znajomy…Z zakamarków pamięci zaczęły wypływać zamazane wspomnienia…

Wracał ze szkoły trzymając kurczowo wymięty zeszyt. Droga, którą zwykle pokonywał w 20 minut wydawała mu się nienaturalnie długa. A może celowo szedł wolniej? Kiedy stanął w końcu przed drzwiami rodzinnego domu, czuł jak nogi zaczynają mu drżeć, a strach podchodzi do gardła, tworząc wielką gulę, której nie dało się przełknąć. Nienawidził tego uczucia. W końcu pociągnął za klamkę i wszedł do przedpokoju. Drżącymi rekami zdjął buty i ustawił je równo na półce, uważając, żeby nie wystawały –nie chciał znowu mieć karnego sprzątania podwórka. Usłyszał odgłosy dochodzące z kuchni. Dzisiaj obiad przygotowywał ojciec. Odetchnął głęboko i skierował swoje kroki w tamtą stronę.
- Dzień dobry, tato –powiedział cicho.
- Dzień dobry, Greg! Już z powrotem? Jak tam w szkole chłopcze? –Ojciec poczochrał jego włosy szorstką dłonią i wrócił do krojenia warzyw.
- Dobrze –wybąkał niepewnie –musisz tylko to podpisać.
John House wziął z reki chłopca zeszyt i otworzył go. W miarę jak czytał, jego twarz stężała, przybierając surowy wyraz.
- Ty mały przybłędo! Ty bękarcie ty! –zamachnął się zeszytem, który zatrzymał się na twarzy chłopca. Greg upadł na podłogę, trzymając się za zaczerwieniony policzek. Wiedział co teraz nastąpi.
- To ja ci dałem nazwisko, daje ci dach nad głową, żywię cię, a ty tak mi się odwdzięczasz?! –krzyczał John House –bójek w szkole ci się zachciało?!
- Ja tylko –próbował tłumaczyć przez łzy niebieskooki chłopczyk -…on…on…się śmiał…
- Milcz! –wrzasnął ojciec –nie będę słuchał tych bzdur!
- Ale tato…-ciałem ośmiolatka wstrząsnął niepohamowany szloch.
- Nie mów tak do mnie! Jesteś bękartem! Słyszysz! Mój syn nigdy by nie przyniósł uwagi od dyrektora! Wynoś się na górę!

Greg patrzył bezradnie w oczy ojca. Nie znalazł w nich niczego prócz gniewu i żalu. Było tylko morze złości i wyrzutów. I słowo, które słyszał od zawsze. ‘Bękart’ Wstał i pobiegł do swojego pokoju. Po policzkach nadal płynęły łzy, a ciało przeszywały dreszcze. Dopiero teraz zauważył, że ma mokre spodnie. O tym że strach upadla i pozbawia godności, przekonał się bardzo wcześnie.

W nocy kiedy leżał w łóżku nakryty kołdrą czuł się bezpiecznie. Cisza i ciemność. Bez krzyku, bez wrzasków, bez słów, które bardziej raniły niż ślady mocnego, ojcowskiego pasa. Greg House dobrze wiedział co to strach.

Rano znalazł na biurku zeszyt. Otworzył i znalazł zamaszysty podpis ‘John House’. Odetchnął z ulgą. Miał spokój –do następnego razu.

Gregory House ściskał w drżącej dłoni kopertę. Wpatrywał się w te same litery, napisane czarnym piórem. Poczuł jak cos zaciska się na jego gardle. Poczuł jak fala nienawiści zalewa jego umysł i ciało.

- House, twoja kawa –dobiegł go zza pleców głos Chesa.
- Wyjdź stąd –powiedział tylko nie odwracając się do niego.
- Ale…
- Robert, wyjdź.
Chase spojrzał na niego zdziwiony. House nie mówił do nikogo po imieniu. Odwrócił się i wyszedł z parującym kubkiem kawy w dłoni.

dzio

Mocny początek.

Flashback z dzieciństwa świetnie napisany, a House mówiący do Chase'a po imieniu to bardzo fajny motyw. Czekam na więcej.

Tylko jedno małe ale - "półka" przez "ó" się pisze.

jeanne

Ej...
To okrutne przerywać w takim momencie!
Aczkolwiek, dzieciństwo świetnie opisane. Mnie też coś ścisnęło w żołądku czytając ten rozdział.
- Robert, wyjdź.
Chcę dalej! Muszę się dowiedzieć, co tam pisało! :smt003

T.

kasiorek92

Normalnie zatkało mnie jak zaczęłam tą część czytać Yellow_Light_Colorz_PDT_23

Ale fic jest świetny i czekam z zapartym tchem na dalsze części

madlen

no proszę młodość House'a ,problemy z ojcem pozostawiły skazę na umyśle małego biednego Grega... oj to smutne hehe
Oczywiście świetnie

Cave

boshhhhhh.. i co ja mam napisać w takiej sytuacji?? przeciez to jest idealne ..

Madeline

achhh...znowu każesz czekać na następną część, a ja o niczym innym nie będę myśleć

świetne xD

ewel

och to nas zaciekawiłaś na maksa teraz

no ojca z jakiegoś powodu to on nienawidzi - dałaś bardzo dobry powód, brawo za inwencję!

czekam na ciąg dalszy, bardziej niż niecierpliwie

pozdrawiam

kremówka

bardzo mi się to podoba, lubię fiki opisujące dzieciństwo House'a, dziwne, że jest ich tak mało, bo jest to duże pole do popisu (w serialu nic nie zostało dokładnie powiedziane), a ten baaardzo mi się podoba...

nie potraię nawet powiedzieć czemu, podoba mi się Twój styl pisania i oczywiście kierunek, w który rozwija się fabuła...
niech się dalej rozwija w tym kierunku i niech się nie waży skręcać

i czekam na więcej

T.

Wskazówka prędkościomierza poruszała się, wskazując kolejne wartości na przedziałce. Niebezpiecznie zbliżała się do granicy bezpieczeństwa oznaczonego czerwoną kreską. Pęd wiatru wdzierał się pod kołnierz kurtki motocyklisty. House miał wrażenie, że za chwilę uniesie się w powietrzu. Minęło już dobre pól godziny, jak opuścił szpital odprowadzany zdziwionymi spojrzeniami, wsiadł na motor i ruszył przed siebie. Chciał uciec od wszystkiego. Od wspomnień które zawładnęły jego umysłem…

Młody chłopak w czerwonym kasku, jechał z zawrotna prędkością, wymijając slalomem sunące przed nim samochody. Uciec…jak najdalej…
Zaledwie parę godzin wcześniej wpadł do swojego domu cały rozpromieniony.

- Mamo! Dostałem się na medycynę! Będę lekarzem! –krzyczał od progu, triumfalnie wymachując kopertą z listem gratulacyjnym w środku. Zrzucił buty, które wylądowały w nieładzie na chodniku i pobiegł do kuchni.
- Mamo! Jesteś…? –urwał, stając w progu. Przed nim stał John House.
- I czego się tak drzesz, jakby cie ze skóry obdzierali - przywitał go chłodnym spojrzeniem.
- Dostałem się na medycynę, idę do college –poinformował osiemnastolatek, hardo zadzierając brodę. Dawno minął czas, kiedy chował się przed ojcem ze strachu.
- Nie idziesz na żadną medycynę. Wybij to sobie z głowy. W college zrobią z ciebie maminsynka większego niż jesteś.
- Pójdę –chłopak obstawał przy swoim, patrząc ojcu prosto w oczy.
- Od września idziesz do Marines. Tam zrobią z ciebie mężczyznę mięczaku!
- Takiego jak ty? –zapytał House z przekąsem –Nigdy.
Stali naprzeciwko siebie –jak dwa psy gotujące się do walki. John House powoli rozpiął gruby skórzany pas i wyjął ze szlufek.
- Ty bezczelny goju…Ty bękarcie…!Śmiesz mi się przeciwstawiać?! Zamachnął się do ciosu. Zanim jednak ten nastąpił. Poczuł jak dłoń chwyta go za nadgarstek i zaciska się na nim boleśnie. Zanim zdał sobie sprawę co się dzieję, poczuł silny cios spadający na jego szczękę. Pociemniało mu przed oczami i runął na posadzkę jak długi.

Greg dyszał z wściekłości. Nigdy więcej nikt go nie uderzy. Nigdy więcej nikt nie nazwie go bękartem. Nigdy więcej strachu. Patrzył z pogardą na człowieka, który dał mu nazwisko, jednocześnie zamieniając, życie w piekło. Leżał teraz wyciągnięty na podłodze tak jak on setki razy. Nie czuł już nawet nienawiści. Tylko odrazę.

-Jak śmiałeś! Jestem twoim ojcem! –usłyszał słowa wypowiadane przez Johna Housa. W jego oczach malowało się zdziwienie pomieszane z wściekłością.
- Nie jesteś moim ojcem. Nigdy nie byłeś.
Wyszedł z domu i wsiadł na motor. Chciał uciec jak najdalej.

Tego dnia po raz ostatni na długie lata widział się z ojcem. Wyprowadził się z domu, poszedł na studia i został lekarzem.

House zatrzymał motor na parkingu. Widział w oddali światła miasta –dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak daleko jechał. Wyjął list z koperty i przeczytał go jeszcze raz.

Synu!
Nie potrafiłem być ojcem. Nie potrafiłem znieść myśli, że będziesz tak słaby, jak ja byłem całe swoje życie. Chciałem zrobić z ciebie mężczyznę, takiego, jakim ja nigdy nie potrafiłem być. Wybrałeś własne życie. Wiele razy mówiłem ci jak bardzo mnie zawiodłeś. Dziś wiem, że to ja zawiodłem. Byłem tchórzem. Nie proszę, żebyś mi wybaczył. Proszę tylko, żebyś nie popełnił moich błędów. Jesteś moim największym sukcesem i zawsze byłem z ciebie dumny.
Twój ojciec.

- Sukinsyn –zaklął House, zgniatając papier w dłoni. Zamachnął się i rzucił. Patrzył jak papierowa kulka leci i upada ginąc gdzieś w gęstej trawie.

ewel

jak bardzo można zranić kogoś bliskiego, będąc ślepo zapatrzonym we własne aspiracje... czasami nawet na "przepraszam" jest już za późno.
ale ten list, ta cała historia może coś naszemu House'owi uświadomi? heloł, tam gdzieś Cuddy na ciebie czeka

coś mi się wydaje, że to nie ostatnia niespodzianka jaką nam szykujesz

a Twoje niespodzianki podobają mi się coraz bardziej

jeanne

Zastanawiam się, co ja bym zrobiła, gdybym była na jego miejscu...
Wybaczyć? Wątpie. W końcu przeżył 18 lat tyranii psychicznej.
Patrzył jak papierowa kulka leci i upada ginąc gdzieś w gęstej trawie.
Rozdział strasznie smutny i zmuszający do rozmyślań, ale na swój sposób piękny :smt001

kremówka

To lubię

Co prawda odcinek smutny i właściwie z Huddy nic wspólnego nie ma, ale nie przeszkadza mi to rozpływać się w zachwycie...

justykacz

Tak sobie myślałam, czy to aby na pewno Huddy?

Ciekawa jestem jak to połączysz aby coś z tego wyszło

Z poprzedniego: Robercie, wyjdź - taki "tekst" w wykonaniu House chciałbym to zobaczyć w serialu

Mrs.Lovett

Ale super i w ogóle pomysł na dzieciństwo House'a... Majstersztyk

ewel

z Huddy ma wiele wspólnego, bo przecież na mecz idą

tylko teraz list od "ojca" poruszył kwestię "cieni przeszłości"