House jest jak przeznaczenie - jego nie oszukasz 5/6 [NZ]

HelpMe

It's magic...

[quote] Chyba muszę podwoić postać Rosie i przenieść ją też tutaj[\quote]

Nawet nie próbuj! Będę czekać ze strzelbą pod twoim oknem...

Nie poczuł? To przytul go jeszcze raz... On ma się czuć kochany! ♥

Endymion

Gdy ci smutno, gdy ci źle nie zapomninij, że masz mnie..

Jak można nie lubić Cuddy, ja w pierwszym sezonie nie bardzo ją lubiłam a teraz to głównie dzięki wam ją uwielbiam

Też dę żrzyulać ja mam dziś dobry dzień

Wen będzie się czuł kochany

Jeśli będzie more Rose to skocze z mostu.. Dobry szatnaż nie jest zły

sarape

Jestem z rozdziałem

Tak, sama w to nawet nie wierzę

Mimo jutrzejszych egzaminów próbnych, wściekłych rodziców ocenami z matmy, wielkiego zmęczenia, brakiem kompa i weny - nareszcie jest!

Jeej

Niestety niezbetowany od razu mówię i pisany na szybko

jak tylko Lacida mi odpisze, poprawię to wszystko, I promise

Rozdział 4
[MMM]Wilson niepewnym krokiem wszedł do sali diagnostycznej, rozglądając się dookoła. Wyjątkowo nikogo w niej nie było. No tak - Cameron i Chase… nie żyją - tu na tę myśl Wilson cicho westchnął, przygryzając wargi; House pewnie gdzieś przebywa w szpitalu, chowając się nie wiadomo przed kim - Cuddy przecież była zajęta tymi funkcjonariuszami, co przyszli w sprawie śmierci Cameron; a Foreman… No właśnie - Foreman. Ostatni raz onkolog go widział, kiedy się zderzyli na schodach. Eric miał tak przerażoną minę, że Wilson postanowił za nim zejść na dół. Wtedy właśnie to zobaczyli - winda najprawdopodobniej się zerwała, a w niej akurat jechała Cameron. W ciągu dwóch dni już zmarły dwie osoby z szpitalnego personelu… To był jakiś… absurd - jak to wyraził, tuż po tym, jak ujrzeli, co prawda przykryte, ale w dalszym ciągu ciało Alison. Najpierw Chase, porażony prądem, teraz ona, bo winda się zerwała… To COŚ ciężko było Wilsonowi nazwać przypadkiem, pechem, gorszym dniem… Tu się naprawdę działo coś dziwnego.
[MMM]Po chwili wszedł do Sali House. On, w przeciwieństwie do Jamesa udawał, że wszystko jest w porządku.
- O! Myślałem, że to ja jednak będę ostatni, a wygląda na to, że chyba przyszedłem za wcześnie…
- Ciebie też Foreman poprosił o spotkanie tutaj? - zdziwił się Wilson.
- Ściślej mówiąc, przekupił mnie. Właśnie miałem iść do domu, ale pięćdziesiąt dolarów nie chodzi same po korytarzach szpitala…
- Jak myślisz, o co może chodzić? - przerwał mu Wilson.
- Pewnie chce poćwiczyć mowę pożegnalną, na ten podwójny pogrzeb - odparł House, zażenowanym tonem, przy tym wysypując na dłoń dwie tabletki Vicodinu. Zanim Wilson zdążył mu odpowiedzieć, do pomieszczenia wszedł Foreman.
- Pięć minut spóźnienia - warknął House. - Pięćdziesiąt dolarów kary…
- Szukałam Cuddy - odpowiedział z lekkim zażenowaniem neurolog.
- No to naprawdę świetny z ciebie szukający - odpowiedział diagnosta, podpierając głowę na dłoni. -
A po co ci ona? Trzech muszkieterów ci nie wystarczy, jeszcze babę trzeba dołożyć?
- To co mam zamiar tu poruszyć, dotyczy także niej - odpowiedział Foreman, przewracając oczami. - Zaraz przyjdzie, ma parę rzeczy to zrobienia, związanych ze śmiercią Cameron…
- Ukrycie zwłok mogę wziąć na siebie, jakby co - mruknął House, po czym widząc lekko niedowierzające spojrzenia pozostałych lekarzy: - No co? Lepsza martwa niż żadna, a od kiedy nie ma Trittera, to nie ma zbyt dużych szans, aby przeszukali moje łóżko…
- Nie radzę - z tobą nawet trup nie wytrzyma - wtrąciła się, właśnie wchodząca do pomieszczenia Cuddy z wściekłą miną na twarzy. - Wybaczcie, ale nie mam zbyt dużo czasu na pogaduszki - o co chodzi?
- Chciałem… o czymś z wami porozmawiać - mruknął Foreman, krzyżując ze sobą dłonie, na których oparł swój podbródek.
- No tyle to już wiemy - warknęła Cuddy, jednak po chwili się poprawiła: - Wybaczcie, ciężki dzień, możemy przechodzić do konkretów?
[MMM]Neurolog westchnął głęboko po tych słowach, po czym odparł:
- Dobrze więc - chciałem wam to powiedzieć delikatnie, aby między innymi zmniejszyć szansę wzięcia mnie za wariata, ale ok. Otóż… wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale proszę was o wysłuchanie mnie do końca, dobrze?
[MMM]Żadne z nich nie wyraziło jakiejś większej reakcji na wypowiedziane słowa, więc Eric kontynuował:
- Miałem wizję. Widziałem... nas. Całą naszą szóstkę.
- Szóstkę? - zdziwił się Wilson.
- Nas oraz Cameron i Chase’a…
- Oho - coś czuję, iż zaraz nam powie, że wszyscy dzień po dniu kopniemy w kalendarz - odparł House.
- No właśnie… Chodzi o to, że w tej wizji jechaliśmy karetką… na karambol, na moście. Każdy z nas zginął w inny sposób, np. ja zostałem w palącym się pojeździe, który wybuchnął, a Chase’a zgniótł wjeżdżający w ambulans tir… Najlepsze jest to, że dostałem jej parę minut, przed przyjściem Cameron, oznajmiającej nam o TYM SAMYM karambolu, co w wizji!
[MMM]House wymienił znaczące spojrzenia z onkologiem, Cuddy zaś wpatrywała się w Foremana, z lekkim niedowierzaniem.
- Tak, wiem - to tylko jakaś tam wizja, też tak myślałam, do dzisiejszego dnia. Chodzi o to, że właśnie Cameron i Chase zmarli jako pierwsi - najpierw Robert, a niewielki czas potem Alison, przejechana przez samochód.
- I uważasz, że w to coś, co wtedy widziałeś może się sprawdzić? - zapytał Wilson.
[MMM] Przez chwilę neurolog się wahał, po czym odparł ostrożnie:
- Tak, teraz już tak.
- Kto był trzeci w kolejce? - odezwał się nagle House.
- Więc mi wierzysz? - spytał Foreman z nadzieją w głosie.
- Ja tylko się spytałem - odparł usprawiedliwiającym się tonem.
- Obawiam się, że Wilson… znaczy - nie jestem pewien, pamiętam że raczej nie było ostatni - to tyle na razie… - odparł w końcu Eric, rzucając zaniepokojone spojrzenie na zszokowanego onkologa. James najpierw obrzucił pytającym spojrzeniem każdego z obecnych lekarzy, po czym w końcu zapytał:
- A… jak tam zginąłem?
- Nabity… na pale - odpowiedział ostrożnie Foreman, przygryzając wargę.
- Aha… dobrze wiedzieć - mruknął Wilson robiąc dosyć zmieszaną minę.
- A ja? - spytał House, na co Cuddy głośno westchnęła, przewracając oczami.
- Ty… - zaczął Foreman, jednak z tego co widać nie śpieszyło mu się z kontynuowaniem. W końcu, po dobrych parudziesięciu sekundach odparł: - Nie pamiętam… Twojej zresztą też - dodał, wskazując głową na Cuddy. - Wybaczcie - mam teraz wielki mętlik w głowie, muszę… Muszę pobyć sam, przemyśleć, przewałkować to wszystko. Prosiłbym was jeszcze o jedno - pozostanie w szpitalu, ale razem. Chase zmarł podczas operacji, przy której nie było żadnego z nas, również Cameron była sama w windzie, która się nagle urwała… Spotkajmy się za parę godzin, ok? - rzucił, po czym szybko wyszedł z sali, pozostawiając całą trójkę lekarzy w głębokiej ciszy.
[MMM] House zaczął bawić się opakowaniem Vicodinu, Wilson wpatrywał się w zamyśleniu na jakiś punkt na ścianie, zaś Lisa siedziała bez ruchu, wpatrując się w swoje kolana.
- Nie, wybaczcie - odezwała się w końcu, gwałtownie podnosząc się z krzesła. - Fakt, jest to dziwne, ale od kiedy u nas coś jest normalne? Śmierć Cameron i Chase’a to był ZWYKŁY PRZYPADEK, nie związany z żadną wizją! Może Eric w to wierzy, może i wy, ale nie mam zamiaru się w to bawić! Przykro mi. Ja mam dużo pracy i mało czasu, który raczej muszę poświęcić na ważniejsze rzeczy, niż jakieś wizje Foremana! Opowiedzcie sobie swoje sny, fantazje i inne tego typu rzeczy, a ja w tym czasie zajmę się czymś ważniejszym. Żegnam. - rzuciła, po czym energicznym krokiem opuściła pomieszczenie.
[MMM]Znowu zapadła złowroga cisza. Było tylko słychać codzienny ruch szpitalny na korytarzu oraz brzęczenie jakiejś muchy, dobiegające z jednego z rogów pokoju. W końcu, tym razem House postanowił się odezwać:
- Wierzysz w to?
- W być może moją jutrzejszą śmierć? Hm.. zastanówmy się… - odpowiedział Wilson, niepodobnym do niego, lekko sarkastycznym tonem.
- Może i jest to dość popieprzone, ale coś w tym jest…
- House, ty słyszysz co mówisz? Przecież to ty zawsze nie wierzyłeś w przesądy, zabobony… Cuddy miała rację - nie ma takiego czegoś, że śmierć się mści potem za pokrzyżowanie jej planów, w sposób jakby na chamca -„Muszę go zabić, choćby nie wiem co…”? To był TYLKO przypadek…
- A jednak to nie ja zrobiłem takiej miny, jakbym właśnie zrobił w gacie, kiedy Foreman oznajmił, że następnym trupem ponoć jesteś ty - odparł House, obrzucając przyjaciela krytycznym spojrzeniem.
- No dobrze - przyznaję, trochę się przestraszyłem, ale przecież to nie jest jakiś wyrok, czy przeznaczenie.. - zaczął Wilson, jednak po chwili przerwał, widząc minę House’a mruknął : - No dobrze - trochę zacząłem w to wierzyć, ale TROCHĘ! To jeszcze nic nie znaczy!
- A więc przekonajmy się - odparł House, kładąc nogi na stole.
- Umrę czy nie umrę? Jak się jutro nie będę ruszał - Foreman miał rację, jak pozostanę żywy - ja miałem rację… Po prostu świetnie!
- A co ci zależy? I tak umrzesz albo nie - odpowiedział House.
- Módl się, aby jednak wydarzyła się ta druga opcja… A więc mam rozumieć, że tę noc spędzamy w szpitalu? - zapytał Wilson zrezygnowanym tonem.
- Potraktuj to jako przedśmiertne albo przedbezśmiertne, męskie pidżama party…
- A Cuddy?
- Nie zgodzi się na trójkąta - odpowiedział House, lekko wzdychając.
- Miałem na myśli to, że ona też jest w kolejce do grobu - odparł Wilson lekko obrażonym tonem.
- To niech sobie będzie gdzie indziej. Teraz jest twoja kolej, nie jej. A wracając do tematu- masz jakąś flaszkę przypadkiem przy sobie?
[MMMMMMMMMM]***
[MMM]Cuddy szła korytarzem, zmierzając prosto do swojego gabinetu. Wizja - też wymyślił! A dotąd Foreman był dla niej ostatnią osobą z tej radosnej czwórki, którą posądziłaby o takie coś… Zawracają głowę, akurat kiedy ma najwięcej roboty…
[MMM]Nagle zza rogu wyskoczył jakiś lekko siwiejący mężczyzna w średnim wieku, wyglądający na kompletnie wyprowadzonego z równowagi. Krzyczał coś w kierunku, w którym zadawało się, że jest farmacja. Jeszcze tego brakowało - nie dość, że neurolog dostał świra, to jeszcze ten rozhisteryzowany pacjent!
[MMM]Po chwili również starszy farmaceuta pojawił się w jej polu widzenia. „No to wszystko jasne” - przemknęła Cuddy przez myśl, po czym nieco głośno westchnęła, przygładziła włosy i ruszyła pewnym krokiem w stronę tych dwóch mężczyzn.
- Mogę wiedzieć o co chodzi? - spytała, kierując swój wzrok głównie na pacjenta, jednak zanim on zdążył choćby otworzyć usta, wtrącił się równie zdenerwowany jak on farmaceuta:
- Doktor Cuddy, to właśnie on! Ten natręt, o którym wczoraj mówiłem! Znów przylazł po te swoje leki, a potem groził, co mi zrobi jak mu ich nie dam!
- To prawda? - spytała Cuddy, czując, że ona również staje się coraz bardziej nerwowa.
- Pani tutaj zarządza, zgadza się? - warknął pacjent, dalej rzucając wściekłe spojrzenie farmaceucie.
- To ja tutaj zadaję pytania!
- Ja… Potrzebuję… Tych… Leków! - wysapał mężczyzna, tym razem patrząc na Cuddy ze złością.
- A jakieś inne argumenty ma pan w zanadrzu? Recepta, zalecenie przez lekarza? Cokolwiek co daje nam prawo wydania panu tego leku?
- Chyba żartujesz - jego jedyny i ciągle używany powód brzmi:” Ja chcę!” - odezwał się niepytany farmaceuta.
- A więc proszę pana - ten lek jest wydawany na receptę nie bez powodu! Pan z tego co słyszę je nie ma, więc nie może mieć i leku. Jeżeli nie ma pan nic więcej wartościowego do powiedzenia to żegnam! - rzuciła Cuddy starając się sprawiać wrażenie opanowanej, po czym obróciła się na pięcie. Jednak, zanim skręciła w stronę swojego gabinetu dodała jeszcze, bardziej spokojnym, ale równie surowym głosem: - I jeżeli jeszcze raz usłyszę o groźbach wobec pracowników naszego szpitala, to wezwę policję! Do widzenia.
[MMMMMMMMMM]***
- Wiesz co? Ja głupi wyobrażałem sobie, że będę miał czwórkę dzieci, żonę, wnuków… A teraz to wszystko poszło w cholerę przez jakąś głupią wizję, uwierzysz w to? - zapytał już dość mocno pijany Wilson, napełniając po raz kolejny do pełna swój kieliszek. [MMM]Prowadził już o piętnastu minut użalający się nad sobą monolog, który chcąc - nie chcąc, dotąd znudzony, bawiący się swoją piłeczką House musiał wysłuchiwać. Wypił chyba z dwa małe, „wypożyczone” z bufetu kieliszki, resztę zużył Wilson.
[MMM]Dochodziła już północ. W szpitalu zostało tylko parę osób, co miało akurat tego dnia dyżur i oni - pijany i użalający się nad sobą onkolog oraz wyjątkowo milczący diagnosta. Tak naprawdę to cały czas rozmyślał o tej wizji. Niby w ją nie wierzył, tak jak w wiele innych tego typu rzeczy, ale z drugiej strony coś mu mówiło, w tym coś musi być… Tylko jeszcze nie wiedział co.
- A dla ciebie to zresztą żadna różnica - jesteś, byłeś i masz zamiar być samotnym, cynicznym idiotą - rzucił Wilson, po czym zaśmiał się gorzko.
- Zaczynasz znów mówić z sensem, może dolejesz sobie jeszcze trochę? - zapytał House, nie obrzucając przyjaciela nawet spojrzeniem.
- Skończyło się - odpowiedział James bełkotliwym głosem, po czym nagle wybuchnął płaczem. House wstał, rzucił coś w stylu, że idzie do monopolowego po kolejne, po czym wyszedł z pomieszczenia.
[MMM]Wilson został sam. W końcu mniej więcej się uspokoił, po czym dopiero zauważył, że House’a już nie ma. Ściągnął, dotąd noszony lekarski fartuch, kiedy wysypała się zawartość jego kieszeni na wykładzinę w Sali diagnostycznej. Niezgrabnie schylił się po te rzeczy. Ze zdziwieniem stwierdził, że ciągle leżało w jego kieszeni małe pudełko. Musiały to być te tabletki antydepresyjnymi, które włożył tam poprzedniego dnia. Miało być dla żony ofiary karambolu, jednak jak widać przez to wszystko o niej zapomniał. Nie zastanawiając się długo otworzył je, po czym zażył dwie małe tabletki.
[MMMMMMMMMM]***
[MMM]Foreman leżał w swoim łóżku. Nie spał. Próbował sobie na siłę przypomnieć tamtą wizję, ale za nic mu nie wychodziło - ciągle słyszał tylko jakieś krzyki, obraz chyba jakieś ulicy przez mgłę albo płomienie… Wszystko to zawibrowało mu przed oczami, aż stał się przez to senny. W końcu poddał się, opadł na poduszki i zamknął zmęczone oczy. To co potem zobaczył było czymś pomiędzy snem, a tą wizją, co widział dwa dni temu. Tym razem postanowił zrobić wszystko, aby zapamiętać każdy szczegół.
[MMMMMMMMMM]***
[MMM]House szedł powolnym krokiem wzdłuż korytarza, prowadzącego do sali diagnostycznej. Nie śpieszył się - chciał zaczekać trochę, aż Wilson zaśnie, bądź nie będzie w tak żałosnym stanie.
[MMM]Szpital był prawie pusty. Jego kroki dudniły, jakby szło całe stado ociężałych zombie. Każdy dźwięk o tej porze przyprawiłby każdego o dreszcze. Zwłaszcza jak te odgłosy, dobiegające zza jego pleców, stawały się coraz głośniejsze i bliższe!
- House!
[MMM]Na swoje imię w końcu odwrócił się do zasapanego, wyglądającego jakby właśnie przebiegł maraton, Foremana.
- Co ty tu robisz? - w końcu wymamrotał Foreman, w dalszym ciągu próbując złapać dech.
- Mógłbym ciebie zapytać o to samo. Nie miałeś przypadkiem rozmyślać o naszych kopnięciach w kalendarz? - zapytał House ze zmęczoną miną.
- Gdzie jest Wilson? - rzucił nerwowo Eric, ignorując pytanie diagnosty.
- Siedzi zalany w trupa w Sali diagnostycznej. Zgaduję, że albo zwraca lunch, znowu użala się nad sobą lub śpi - odpowiedział House, unosząc w górę dopiero kupione przez niego dwie butelki.
[MMM]Foreman zrobił wielkie oczy, po czym ruszył szybkim tempem w stronę Sali diagnostycznej. House ze zdziwieniem najpierw spojrzał za siebie, potem w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał neurolog, po czym, z dość dużym ociąganiem, również udał się do danego pomieszczenia.
[MMM]Najpierw zobaczył przerażonego Foremana, opierającego się z trudem na najbliższym krześle, a potem… Potem zamarł, zamknął oczy i zacisnął z całej siły palce na lasce. Nie, to się nie dzieje! Przecież w to nie wierzył do końca, przecież to była TYLKO wizja!
[MMM]Na podłodze leżał nieprzytomny, a raczej, dedukując z reakcji Foremana, martwy onkolog, James Wilson. Obok niego znajdowało się otwarte opakowanie leków na serce. Test wypadł, w pewnym sensie, pozytywnie - Foreman miał rację. Jego wizja jednak się sprawdza.
Trzy

HelpMe

Oki... jestem w końcu

No weź...

Mnie nie ma, a ty mi Wilsona zabijasz

Tak się nie godzi

Dobra, na poważnie

Nie marudź, że bez bety, bo dobrze jest

Coś tam się zdarzy, ale to każdemu może się zdarzyć

No ja w te ferie taka zakręcona jestem

I czasu nie ma, i wena, i energii

Przepraszam i obiecuję poprawę

Ja ci zazdroszczę takiego pisania

Też tak chcę

Wszystko tak ładnie napisane... ;-; Naucz mnie

W tej części House jest taki House'owy

że mnie rozśmieszył

A ja taka wypłukana z wena... No aż mi smutno

Aaa... I ty mi nie zabijaj Cuddy ani House'a...

Proszę

Nie karz mnie tak surowo

No nie umiem komentować...

Zwłaszcza bez wena...

Zabiłaś mi Wilsona...

Idę się ciąć

Endymion

Ja też jestemm :+

Spóźniona na maskaa, ale przez dwa tygodnie nie chodził mi net

Cameron, Chase jeszcze przeżyję, ale Wilson niee, moje moje e biedactwoo... Bidny niby był zalany w trupa a myślał na trzeźwo, coś w tym jest...

J a teraz mam ferie i niby miałam przepisać na komputer co obiecałam HelpMe, ale mnie się za nic w świecie nie chcee ..

Tylko nie idź się ciąć, mnie Kaska taka jedna tak cyrklem cieła, nudziło jej się na historii

..

sarape · Wysłany: Sob 23:27, 29 Mar 2014 Temat postu:

K.

"– Cuddy! – znów usłyszała swoje imię z ust, dobiegającego House’a. Ukląkł przy niej, przyglądając się jej nodze."

Cuddy to nazwisko, imię to Lisa.

Poza tym, powiem szczerze, fik wyjątkowo oryginalny i ciekawy, bardzo mi się podoba.

Czasem pojawi się kilka literówek, ale to jak najbardziej ludzkie.

Podobają mi się Twoje opisy, są świetne.

Niestety, bardzo się śpieszę na autobus, więc wybacz mi, że tak mało napisałam. Postaram się w przyszłości bardziej rozpisywać.

Pozdrawiam!

sarape

Rozdział 6 cz.1

[MMM]Cuddy siedziała pod kocem na kanapie, w swoim gabinecie. Fartucha co prawda pozbyła się już jakiś czas temu, wraz z pozostałościami mózgu neurologa. Emocji jednak nie dało się tak po prostu zdjąć. Ręce dalej jej się trzęsły, niczym u jakiegoś paralityka. Po raz pierwszy, od kiedy została lekarzem, nie potrafiła się za nic uspokoić. Nie dlatego, że było jej aż tak żal Foremana, przecież Wilson zmarł zaledwie wczoraj, a nie wpadła w taką panikę, mimo że był jej o wiele bliższy. Przeraziła się tak, ponieważ w końcu doszło do niej, że neurolog dwa dni temu miał jednak rację! I to musiał chcieć jej przekazać przez ten cały dzień, kiedy nie opuszczał jej na krok. Przecież ta wizja, mimo, że brzmiała absurdalnie, naprawdę się sprawdzała! Teraz już nie mogła temu zaprzeczyć. Została tylko ona i House z tej "szczęśliwej" szóstki...

[MMM]Nagle jej nerwowe przemyślenia przerwało dość gwałtowne wejście House'a. Na początku nie zauważył Cuddy skulonej na kanapie, jednak po chwili dojrzał ją, kierując swoje kroki w kierunku biurka. Bez słowa usiadł obok niej, wpatrując się gdzieś w przestrzeń.
– A więc zostaliśmy tylko my dwoje... – zaczęła, wpatrując się w swoje kolana.
– Niezupełnie – odparł spokojnym tonem.
– Co masz na myśli? – spytała, po raz pierwszy, obrzucając diagnostę spojrzeniem.
– Foreman przez cały dzień usiłował mi coś przekazać. No, cóż – zdążył w ostatniej chwili...
Cuddy w odpowiedzi rzuciła mu tylko pytające spojrzenie.
– Jako jedyny z nas nie przeniosłem się na łono Abrahama w tej wizji… Czyli zostałaś tylko ty – dodał po chwili, tym samym beznamiętnym tonem.

[MMM]Znów nie odpowiadała. Bo co niby mogła powiedzieć? Fajnie, cieszę się, że jednak tylko ja mam umrzeć, postaw mi świeczkę na grobie, jak już będzie po wszystkim, wspomnę ciebie w testamencie? Przecież to bez sensu!
[MMM]Zamiast tego siedziała i wpatrywała się gdzieś w przestrzeń. Była już spokojna. Za spokojna! Przecież, bądź, co bądź czekała ją w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin śmierć! I to tylko dlatego, że nie zginęła, albo raczej nie zginęli oni wszyscy w tej idiotycznej karetce!

[MMM]Nagle, nie wiedząc czemu, poczuła, że do jej oczu napłynęły łzy. Nie mogła uwierzyć, że nagle, z obojętności, momentalnie przeszła do roztkliwiania się nad sobą. Ramiona jej drżały, a ciałem wstrząsnął szloch. Już przestała panować nad tym, ukrywała więc twarz w dłoniach, aby nie musieć patrzeć House’owi w oczy.

[MMM]On zaś po krótkiej chwili wstał i wyszedł z gabinetu. Wrócił po około dziesięciu minutach, z kubkiem w ręku, pełnym jakiejś gorącej substancji. W końcu Cuddy odważyła się spojrzeć mu w twarz, który dalej wyrażała beznamiętny spokój. Po chwili, bez większych wyjaśnień, mruknął:
– Wypij to.
– Co to jest? – spytała, cichym głosem.
– Melisa, a tu masz środki uspokajające.
– Jestem spokojna… – zaczęła, ale zaraz jej przerwał:
– Właśnie widzę – mruknął, wskazując głową na zapłakane oczy i wciąż drżące dłonie.
– Dlaczego nagle obudził się w tobie jakiś instynkt opiekuńczy? – spytała, rzucając mu niedowierzające spojrzenie.
– Mam pewien pomysł, jak uratować twój tyłek od zagłady, ale musisz wcześniej wziąć się w garść. Wypij to, idź do domu. Widzimy się jutro – odpowiedział, po czym bez zbędnych ceregieli wyszedł z pomieszczenia. Cuddy jeszcze przez jakiś czas wpatrywała się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał diagnosta. Kompletnie nie rozumiała go – jak niby mogłaby uniknąć śmierci? Foreman zapewne też musiał się nad tym dłużej zastanawiać, przecież głupi nie był. Czy więc było coś, co dostrzegł zdruzgotany i załamany po śmierci Wilsona House, czego nie udało się znaleźć obeznanego z swoją wizją Foremanowi?

[MMMMMMMMMM]***

[MMM]Obudziły ją szybkie kroki w korytarzu. Powoli otworzyła oczy. Dalej była w szpitalu, na tej samej kanapie, w swoim gabinecie. Musiała zasnąć w końcu, pod kocem, tuż po tym jak wypiła melisę od House’a.

[MMM]Spojrzała na zegarek. Dochodziła szósta. Szybko podniosła się z tapczana, próbując jako tako doprowadzić swoje poburzone włosy do ładu. Zaraz sięgnęła po torbę, po czym ruszyła w kierunku drzwi. Przez chwilę zatrzymała się tuż przed progiem, obrzucając spojrzeniem kanapę. Z tego co pamiętała, poprzedniego dnia, tuż po śmierci Foremana okryła się jednym, szarym kocem, a teraz leżał tam drugi, na pewno nie należący do niej, niebieski materiał. Oznaczało to, że House, bo jako jedyny wiedział o jej obecności w gabinecie po godzinach, musiał tutaj wrócić, tym razem jeszcze z kocem. Coś tu w tym wszystkim jej nie grało – najpierw melisa, teraz to… Jednak nie miała siły o tym myśleć. Pozostało jej więc tylko mieć nadzieję, że to nie jest jakiś podstęp, czy to ma, częsty u House’a, ukryty sens.

[MMMMMMMMMM]***

[MMM]House siedział w swoim gabinecie, odbijając piłeczkę od ściany. Tak naprawdę to nie myślał ani o tym, jak ma to wszystko rozegrać z Cuddy, ani też o żadnym, nowym przypadku. Od śmierci Cameron, nie dostał zresztą ani jednego. Poza tym Cuddy miała teraz dużo roboty, więc przyznawanie mu przypadków było ostatnią rzeczą, na którą miałaby czas. Nie licząc tego, że przecież nie miał już zespołu diagnostycznego – jak to ujęła Cuddy – została tylko ona i on. Tyle z tego, że to ona miała zginąć. Przynajmniej na razie.

[MMM]Wpatrywał się w swoją, już chyba byłą, nieużywaną salę diagnostyczną. Dopiero teraz poczuł, jak mu zaczyna brakować swojego zespołu. Lizidupstwa Chase’a, przesadzonego altruizmu Cameron i tego opanowania Foremana. Już żadnego z nich więcej nie zobaczy. Nie powyzywa od idiotów. Nie zapyta o diagnozę, którą najprawdopodobniej okaże się błędna.

[MMM]Nagle, nie wiedząc czemu zrobiło mu się jakoś pusto. Ale w sumie lepsze to, niż wspominanie wszystkich chwil z Wilsonem. Obiadów, „kozetek” w jego gabinecie, robienia sobie na złość… Wszystkiego!

[MMM]Teoretycznie został już zupełnie sam – stracił najlepszego przyjaciela, zespół, za nie długo jeszcze Cuddy odejdzie... Nie miał zamiaru tak skończyć. Nie w ten sposób. Ale nie wiedział jak temu zaradzić. Na razie...

[MMMMMMMMMM]***

[MMM]Cuddy szybkim krokiem wpadła do gabinetu. Rzuciła okiem na zegar, stojący na biurku. Dochodziła dziesiąta. Pięknie – jeszcze do tego dzisiaj się spóźniła! A miała przecież mieć konferencję, a w klinice dalej panował chaos. Stwierdziła, że przyszła nawet później od House'a, a to nie lada wyczyn.

[MMM]Nagle drzwi od gabinetu otworzyły się, a w nich stanęła Mary, oddziałowa.

– Jakaś kobieta w izbie przyjęć. Podobno była kiedyś twoją pacjentką i chce tylko ciebie – mruknęła, nie przekraczając progu pomieszczenia.
– Nazwisko? – spytała Cuddy.
– Smith.

[MMM]Lekarka przewróciła oczami. No to naprawdę bardzo dużo jej to mówi!
– Zaraz tam przyjdę – odparła, przygryzając wargę. Wyglądało na to, że jednak jej aż tak dużo tego czasu nie zostało...

[MMMMMMMMMM]***

– CO pani zrobiła? – spytała Cuddy, robiąc zdziwioną minę.
– Uratowałam życie jednej osobie, to takie złe? Byłam już raz pani pacjentką...
– Tak, wspominano mi już o tym. Ale co dokładnie się stało?
– Jakiś facet jechał samochodem. Nagle hamulce przestały działać i z tego co się domyślam, to stracił panowanie nad wozem, jadąc wciąż prosto. Siedziałam przy fontannie, a ten pojazd jechał prosto na nią. Wszyscy uciekli, poza jednym studentem ze słuchawkami na uszach, pochłoniętym całkowicie swoim telefonem. Zrobiłam to, co zrobiłby każdy – po prostu usunęłam go z drogi...
– Sama na nią wchodząc? – spytała Cuddy z niedowierzaniem w głosie.
– On zginąłby na miejscu. Ja mam tylko uraz głowy i złamaną rękę – odparła pacjentka.
– Tylko? Poza tym skąd mogłaś wiedzieć, że ty to przeżyjesz?
– Przeczucie, intuicja... Nie wiem jak to nazwać... Pani nie pamięta mnie, prawda? Dlatego tak o wszystko wypytuje?
– Nie, nie pamiętam cię, a pytam dlatego, bo wydaje mi się to nieco absurdalne. Oraz dla zabicia czasu i odwrócenia twojej uwagi od tego, że oczyszczam ranę na głowie...
– Mam dwadzieścia siedem lat, nie jestem już dzieckiem – wtrąciła się pacjentka. – Mówi pani tak tylko dlatego, że wydaje się pani absurdalne uratowanie życia prawie obcej osobie...
– Prawie? – spytała Cuddy.
– Choruję na cukrzycę typu drugiego. Siedem lat temu przyjechałam do tego szpitala. Potrzebowałam przeszczepu nerki, jednak nie mogłam dostać jej od swoich rodziców. Nie mam rodzeństwa, a z resztą rodziny nie utrzymywaliśmy kontaktu. I wtedy pojawił się on – nieznajomy, około trzy lata starszy chłopak, który z nieznanych nam powodów zgodził się zostać dawcą. Uratował mi życie. To dzięki niemu jestem tutaj i mogę z panią rozmawiać...
– I wskoczyć pod jadący samochód – wtrąciła się Cuddy, ale pacjentka zignorowała tę kwestię.
– Od kiedy udało mi się odkryć, że to właśnie on był tym chłopakiem i dowiedziałam się, że codziennie przesiaduje przed pracą przy tej fontannie, chodziłam tam, specjalnie, aby go zobaczyć. Lubiłam na niego patrzeć, z daleka, wiedząc, że nigdy nie zdobędę się na odwagę, aby zagadać, podziękować mu za nerkę... I właśnie wtedy, nadarzyła się okazja. Nie wiedziałam co robię – po prostu coś mi kazało go uratować...
– Uznałaś, że tak mogłaś mu podziękować? Narażając własne życie?
– Nic mi się nie stało – odpowiedziała pacjentka, przewracając oczami.
– Ale mogło.
– Jak się kogoś, nawet ukrycie, kocha, robi się różne rzeczy. Nawet zaryzykuje się życie... – odparła dziewczyna, po czym wyciągnęła telefon z kieszeni. Przez chwilę zapadła cisza.
– Dobra, wydaje mi się, że skończyłam. Jeszcze udasz się na tomografię głowy, a potem... – Cuddy urwała, widząc, jak pacjentce ręce się trzęsą, po czym nagle trzymany telefon wypada z rąk. Po chwili dziewczyna omal nie wylądowała na podłodze, mdlejąc. Cuddy szybko oparła ją o krzesło, po czym zaświeciła jej latarką w oczy. Miała poszerzoną źrenicę w lewym oku – po tej samej stronie, gdzie miała uraz głowy.
– Musi mieć krwiak wewnątrzczaszkowy. Trzeba zrobić jak najszybciej trepanację czaszki. Przygotujcie salę – rzuciła do pielęgniarki, która podbiegła z wózkiem inwalidzkim.

[MMMMMMMMMM]***

– Teraz?
– Nie, jeszcze trochę, jak już szpital bardziej opustoszeje. Im mniej świadków tym lepiej, mam rację? – zapytał, zapalając papierosa.
– Ja nie mogę dłużej czekać! – wycedził ten drugi przez zęby ze złością.
– Chyba jednak będziesz musiał – odpowiedział mu, przesadnie spokojnym tonem.
– Ile?
– Wystarczająco dużo czasu – odparł niejednoznacznie brunet i ze stoickim spokojem ponownie zaciągnął się dymem.

[MMMMMMMMMM]***

– Czas zgonu – 16:30 – Usłyszała głos, jakby przez mgłę. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że należał do niej samej. Szybko zrzuciła z siebie lekarski fartuch, po czym pośpiesznie wyszła z sali. Chciała być sama.

[MMM]Nie mogła w to uwierzyć – przecież jeszcze przed chwilą rozmawiała z nią, dziewczyna prawiła swoje mądrości na temat ratowania życie innej osobie, z którą nie zamieniło się ani słowa... Potem ten krwiak, trepanacja, śpiączka, śmierć... Czy ona też tak odejdzie? Przez chwilę będzie żyła, potem wydarzy się coś niezwykłego, strach, ostatnie bicie serca i.. . Puff, śmierć i koniec filmu?

[MMM]Przechodząc przez hol poczuła, że oddziałowa znów czegoś od niej chce. Początkowo chciała ją zbyć, mówiąc, że ma jakieś ważne spotkanie, ale pielęgniarka nie dawała za wygraną. W końcu zatrzymała się i z westchnięciem zapytała:

– Mów szybko o co chodzi. Nie mam teraz czasu...
– Jacyś dwaj faceci siedzą w klinice i czekają tylko na panią – zaczęła nieśmiało, rozglądając się ukradkiem, ze strachem, na boki.
– O tej porze klinika jest zamknięta – odpowiedziała Cuddy, chcąc wyminąć podwładną, jednak ona znów stanęła jej na drodze. Pokazała jej ręką, aby ta się pochyliła, po czym szepnęła do ucha:
– Mają broń i czterech zakładników – pacjentów i jedną pielęgniarkę. Mi pozwolili wyjść tylko po to, aby ciebie sprowadzić. Jak stąd pójdziesz albo wezwiesz gliny zastrzelą ich wszystkich, plus tych, którzy akurat będą się znajdowali w holu. Jeden z nich siedzi na ławce niedaleko i mnie obserwuje....

– Dobrze, pójdę tam – odparła Cuddy, nie wierząc własnemu spokojowi w głosie. – Dzwoń po policję i ewakuuj szpital! Natychmiast! – szepnęła, po czym, czując, że ma nogi jak z waty, poszła szybko w stronę kliniki, ledwo powstrzymując się przed odwrotem. Miała wrażenie, że co sekundę jakiś mężczyzna podnosi się z ławki i idzie za nią. Jak już od drzwi kliniki dzieliły ją zaledwie milimetry, nagle poczuła metalowy przedmiot, przykładany jej do pleców. Gwałtownie zatrzymała się, czując jak cała sztywnieje. Nie uległo to uwadze mężczyzny, który tylko dzięki temu, że szedł powolnym, opanowanym korkiem, nie wpadł na administratorkę. Zaraz pochylił się delikatnie, po czym wyszeptał, spokojnym, ale mrożącym krew w żyłach głosem:
– Idź dalej i nie odwracaj się...

[MMM]Nie musiał mówić, co się stanie, jeśli go nie posłucha. Wzięła z trudem głębszy wdech, po czym, jakimś cudem przekroczyła próg kliniki. Jej oczom ukazał się widok czterech ludzi – studenta z długimi, blond włosami, kobiety w średnim wieku z małą, czteroletnią dziewczynką na ręku, o takich samych, kruczoczarnych włosach. Do jeszcze dojrzała młodą, drobną pielęgniarkę, która stała wraz z resztą przy ścianie, wpatrując się ze strachem w coś lub kogoś, kto znajdował się przy oknie.

[MMM]Mężczyzna z bronią zamknął z trzaskiem drzwi. Wszyscy zakładnicy jak na komendę, wzdrygnęli się, jednak nie spuścili wzroku z młodszego, całego czerwonego na twarzy faceta, który stał przy oknie również z pistoletem w ręku. Niemalże od razu go poznała – przecież to był ten słynny pacjent, co ciągle nachodził aptekę! Ten sam, który tak szaleńczo domagał się leków! Jak widać znalazł już ten "właściwy" sposób!

– O, doktor Cuddy! Jakże to miło, że obdarzyłaś nas swoją obecnością – odparł, siląc się na spokojny ton. Niestety jego twarz i zaciśnięte na oparciu obrotowego krzesła dłonie mówiły co innego – tylko raz widziała kogoś w takim stanie i tym kimś był nie kto inny, niż House, który potrzebował Vicodinu od zaraz. – Zapewne wie pani, z jakiego jestem tu powodu...

[MMM]Brunetka nie odpowiedziała. Nie mogła – czuła za dużą gulę zmieszania ze strachem w gardle, aby móc odezwać się choćby słowem. Na szczęście, z tego, co było widać, mężczyzna nie oczekiwał odpowiedzi, bowiem kontynuował swój monolog:

– Z początku miał to być ten strasznie irytujący farmaceuta, ale z tego co ja i mój nowy kumpel zdążyliśmy zauważyć – urwał nagle, widząc minę, jaką zrobił do niego pan "nowy kumpel", jednak kontynuował: – Jednak, jak widać, nie zamierzałem tak łatwo się poddać, a akurat tak ładnie się złożyło, że poza tym histerykiem, znałem z lekarzy tutaj tylko panią. Więc nie pozostało mi nic innego, niż panią tutaj zwabić. Oczywiście, w między czasie pożyczyłem sobie tych oto obecnych tu ludzi, w charakterze wsparcia. Ta pielęgniareczka, co kazała pani przyjść miała taki cięty język, więc lepiej jest, jak siedzi na zewnątrz i ewakuuje szpital, mam rację? –

[MMM]Powoli, bez przekonania kiwnęła głową.

– Czyli wszystko idzie zgodnie z planem – mruknął ten mężczyzna, co ją tu "wprowadził". Spojrzała na niego zdziwionym wzrokiem, co uczyniła również młoda pielęgniarka. Cała reszta zakładników widać zbyt się bała, żeby mogło to ich obchodzić.

– Proszę się nie dziwić, doktor Cuddy – mruknął, dziwnie akcentując dwa ostatnie słowa. – Szpital będzie pusty, wszyscy razem wybierzemy się na spacerek do farmacji, co pani o tym sądzi? Jak wszyscy będą grzeczni, a PANI zrobi to, co ja powiem, to nic się nikomu z nas nie stanie, ok?

[MMM]Cuddy bez słowa siadła przy ścianie na podłodze. Teraz od niej zależało życie aż czterech osób, plus tego szaleńca. Być może, jeśli da mu ten lek, facet dotrzyma słowa, ale co, jeśli nie? Co wtedy?

[MMMMMMMMMM]***

[MMM]House zaparkował motor przed szpitalem. Nie było go pół godziny, a już przed budynkiem zdążył zlecieć się wielki tłum, policja i jacyś antyterroryści. Powoli podszedł do jednego z policjantów, jednak zanim zdążyłby chociażby otworzyć usta ten od razu warknął, nie obdarzając go ani spojrzeniem:

– Proszę nie przeszkadzać, mamy tutaj pod dostatkiem gapiów!

[MMM]W ostatniej chwili House powstrzymał się przed jakąś kąśliwą uwagą, po czym podszedł do znajomej, znienawidzonej pielęgniarki oddziałowej.

– Co jest? Kolejny lekarz trup? – zapytał, siląc się na beztroski ton, jednak w jego głowie pojawiła się panika – co jeśli to Cuddy w jakiś drastyczny sposób zginęła? Przecież obiecał jej, a również sobie, że ona nie umrze!
– Tym razem TYLKO pacjent – szaleniec. Ma zakładników – trzech pacjentów, plus młoda pielęgniarka i Cuddy – odparła, również starając się wyglądać i brzmieć jak opanowana osoba.
– Wiadomo czego chce?
– Niestety nie, a nawet gdybym wiedziała, powiedziałabym prędzej to glinom, niż tobie – odparła, unosząc brwi.

[MMM]Nie pozostało mu nic innego, niż też tu stać i szukać jakiegoś niedopatrzenia, aby móc tam wejść. Bo MUSIAŁ to zrobić, za wszelką cenę!

[MMMMMMMMMM]***

[MMM]Cuddy szła na przodzie do farmacji, czując ciągle zimny pistolet na plecach. Z tego, co zauważyła, pan "nowy kumpel" szedł za nią, potem pielęgniarka, chyba jej było Alice, potem pacjenci, aż w końcu mężczyzna, sprawca całego tego zamieszania. Nie trzeba było być Housem, aby się domyśleć, że "kumpel" jest raczej tutaj tylko dla pieniędzy, interesuje go jedynie zysk, a nie jakiś Vicodin. Typowe! Lepiej wynająć kogoś z bronią, który odwali ci całą robotę – weźmie zakładników, dopilnuje ich, ewentualnie rozstrzela, jak zrobią coś nieodpowiedniego, czy staną się już zbędni...
[MMM]W końcu doszli na miejsce. Mężczyzna skinął na "kumpla", którego odpowiedź ograniczyła się jedynie do kiwnięcia głowy.
– Wy zostaniecie tutaj. Ze mną wchodzi tylko doktor Cuddy i... Powiedzmy, jeszcze ten dzieciak – mruknął wskazując głową na dziewczynkę, która teraz kurczowo trzymała się ręki matki.
– Proszę, pozwólcie mi też iść! Sama się boi i zacznie płakać to...
– Cisza! Tak, jak powiedział, reszta zostaje! I zamknąć się, jeśli chcecie ujść z tego z życiem! – warknął kumpel, widząc, jak ten drugi robi się coraz bardziej czerwony i zaczyna się trząść.
– Dobra – zaczął pan "kumpel", widząc, że to on musi przejąć inicjatywę – Idź tam, weź ten jego Vicodin, czy co to jest, a dzieciakowi nic się nic się nie stanie. Tylko bez żadnych sztuczek, chyba, że lubisz, jak cierpią pacjenci z twojego powodu, a zwłaszcza małe dzieci – dodał, robiąc przy tym znaczącą minę. Cuddy przytaknęła, dalej czując w gardle ogromną gulę, po czym posłusznie weszła do apteki. Po drodze chciała jeszcze uśmiechnąć się do dziewczynki, aby przekazać, że wszystko będzie dobrze, ale chyba niestety jej to nie wyszło, bowiem młoda brunetka zrobiła jeszcze bardziej przerażoną minę niż przedtem, jakby miała zaraz się rozpłakać.

[MMM]W końcu weszła do środka. Nadeszła chwila prawdy – dotrzymać słowa i dać Vicodin, czy lepiej propofol i mieć nadzieję, że będzie go na tyle bolało, że weźmie bez namysłu, jako pierwszy i po trzydziestu sekundach zaśnie. Ryzykowna metoda, zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak mógłby "kumpel" zareagować... Nie wiedziała, co ma zrobić. Zaczęła się jeszcze bardziej denerwować – miała niewiele czasu... W końcu, w desperacji sięgnęła po propofol, kiedy nagle usłyszała za sobą głos:

– Radziłbym to odłożyć...

Koteg

Oby Cuddy udał się przekręt (nie wiem, może uda jej się przełożyć propofol do pudełeczka pod Vcodinie) lub może House będzie jej zbawieniem. Przy okazji poprawiłaś mi humor, wchodzę na stronę a tutaj - nowe rozdziały w twoich 2 opowiadaniach - to jak wygrać los na loterii.

sarape

Ty mi poprawiał humor, kiedy zobaczyłam, że jednak ktoś tu jeszcze wchodzi

A dodając to, myślałam że ten post wraz z opowiadaniem pójdzie w niepamięć

Szczerze mówiąc mam wymyślony sam koniec, przerwałam w takim momencie, bo musiałam pomyśleć jak dotrzeć do końca

A skoro jest chociaż jedna osoba, co to czyta, będę musiała go wymyśleć

Koteg

Będziesz, będziesz

Ja za to była zachwycona, że na forum jednak można jeszcze kogoś znaleźć

Nie mam już co czytać bo tutaj przerobiłam wszystko co najlepsze. Co szczęście są twoje opowiadania. Trochę szkoda, że jest tak mało osób...tęsknie za nieprzespanymi nocami z powodu godzinnych czytań opowiadań

HelpMe

Wracam... po raz kolejny...
Fick śliczny

mega to piszesz, ciężko się oderwać

I umieram z ciekawości, jak się skończy... ;>

Endymion

Jednoznacznie stwierdzam, e wracam a raczej, że wróciłam jupii!!
i, że jest cos do czytania jeejj!!

naprawdę sie stęskniłam za fickami i wogulee

tak serio serioo..

House takii miły i dobry dla Cudddy... cos grubszego sie szykujee mówie wam. Może happy end?? Takiii choćby mały drobniutkii.
No, ale mnie serio zaskoczyłaś z tym jego zachowaniem, to znaczy, że super pozytywnie nastawiona i oby tak dalej !!

sarape

Kogo tu moje fochnięte oczy widzą!

Wiem, że powinnnam się cieszyć, że jednak ktoś to czyta, ale jestem zła, bo zostawiliście mnie

Wszyscy

Nawet Endymion w końcu mnie opuścił

Nie lubię was

Ale większe bóle dupy mam do HelpMe

Gdyby nie Koteg, skończyłąbym z fickami ostatecznie już 2 tygodnie temu

A z drugiej strony - fajnie że wpadłyście, mam zły humor i jestem na was zła

Dobra koniec szczerości - dziękuję za komentarze

Koteg:
Ja jestem zachwycona, że jeszcze ktoś tu wchodzi

Dzięki tobie zebrałam wszystko i zaczęłam coś pisać, ale idzie mi miernie :c Za dużo przerwy (znaczy, w tym czasie pisałam coś innego, ale nie House'a

)... Mogę powiedzieć, że mam już połowę następnego rozdziału swojego jednego ficka (nie powiem który- niespodzianka

)
Stare czasy forum... Nie pamiętam, bo nawet mnie wtedy jeszcze tutaj nie było (na forum

)

Ale z tego, co czytam - piękne,m bezpowrotne czasy

Dziękuję

A was dwóch nie lubię - mnie się nie opuszcza

HelpMe:
Jak widać nie aż tak trudno się oderwać

Dziękuję
Endymion:
Jeeej

Daj mi znać zanim znikniesz następnym razem!

Dobra, dobra, już nie będę

Pseplasam, ty i tak tylko na krótko zniknęłaś :c
No sopilers

Nic nie powiem, koniec będzie, kiedy będzie, taki jaki sobie na począku zaplanowałam

O ile będzie...
House nigdy nie jest miły bez powodu

Chyba...

Dzięki... Mimo wszystko

HelpMe

Przepraszam

Wredna jestem... Znikam, pojawiam się, obiecuję, że będę, po czym znowu znikam... A teraz znowu jestem...
Ups... Koteg, uratowałaś nam życie...

No właśnie trudno... Mimo, że z obiektywnego punktu widzenia mi było łatwo oderwać się od całego Horum

Dobra, nie jęczę już... Przepraszam za grzechy i obiecuję popra... tfu, nic nie obiecuję.. Bo znowu zapeszę i będzie lipa... A więc, przepraszam i znikam... znaczy, na parę godzin, żeby nie było

sarape

Witam wszystkich tych, którzy jeszcze w ogóle pamiętają ten fick :c Chciałabym oznajmić, że... Kończę z nim pracę. Tak, nam sam koniec rezygnuję. Dlaczego? Od dwóch miesięcy staram się napisać zakończenie i mi kompletnie nie wychodzi. Zresztą, jakby dłużej się nad tym zastanowić, wszystko wydaje się trochę nielogiczne. Chętnie oddam komuś ten fick, albo nawet mogłabym współpracować nad zakończeniem, bo niestety sama już nie daję rady.
Jakby był ktoś zainteresowany pomocą, albo, po prostu moją chorą wizją zakończenia, mogę mu napisać w wiadomości prywatnej w paru słowach to, co planowałam napisać, a niestety nie wypaliło.

Więc jakbyście chcieli, to piszcie

No nic - dziękuję bardzo za zainteresowanie fickiem. Miło się dla was go pisało. Może teraz zabiorę się za coś nowego? (ale pozostałych na razie nie oddaję

) Zobaczymy

Jeszcze raz dzięki, może we spólnym zakończeniu jeszcze zobaczycie mój podpis, może nie, dzięki wielkie

Bye

Koteg

No to teraz ja nie lubię tutaj pewnej osoby (sarape

). Gdy zauważyłam, że ktoś dodał tu odpowiedź miałam nadzieje, że to nowa część...no cóż raczej nie. Ja chyba nie pomogę, jeśli chodzi o dalszą część. Odpowiedź każdy zna - mój talent pisarski równy jest zero, więc mam nadzieje, że ktoś inny odratuje fika