Gra o miłość [Z]

Aleksandra

Weny kochaniutka życzę

Oczywiście przeczytałam tą część, nie wiem, czy House wytrwa, ale kibicuję mu

Pozdrawiam

lisek

A cappello, ale mnie to najbardziej cieszy, jak ktoś cytyuje, co mu się podobało, a co nie, uwielbiam to

I Twoje komenty nigdy nie są monotonne

Zawsze sprawiają, że mam banana na twarzy.
Tylko nie wiem co znaczy to cokolwiek innego

ale cokolwiek to nie jest dobrze, że jest

Tak w sumie to nie wiem, czyje pomysły są gorsze, jego, czy moje

EDIT:
Aleksando, no może być różnie, ale sami się przekonacie

monad

I jak to miło po świętach wejść na forum i przeczytać coś tak przecudownego

Dziś niestety się nie wysilę na rozbudowany komentarz bo padam na twarz...

Podobało mi się, cała moja ukochana trójka w komplecie

a rozbuduję komentarz następnym razem

lisek

Dzięki, że nadal czytacie, mimo, iż to nic specjalnego

A i nie myślcie, że to koniec gierek. Pewnie spodziewaliście się więcej jazd z zarządem, ale przecież to byłoby zbyt łatwe, gdyby House tak prosto przegrał

Zarząd był tak dla zmyłki. A właściwie sami przeczytacie po co

Albo i nie

Ja zapraszam

V

Dni mijały bardzo szybko. Pozorny spokój panował w całym PPTH. Nie licząc oczywiście tego, że nawet do toalety chodzono zgodnie z procedurami było całkiem zwyczajnie. Lisa była w swoim żywiole. Oczarowała cały zarząd. Wilson wspierał ją na każdym kroku, za to House unikał jak ognia. Taka była jego strategia. Wracając do diagnosty unikał nie tylko pani dziekan, ale przede wszystkim kliniki. Miał to szczęście, że nie mogła kontrolować go tak często jak zwykle. Foreman oczywiście skapitulował. House przedstawił mu zalety, a właściwie głównie same wady brania strony Cuddy i szybko zyskał niepisanego sprzymierzeńca. Pielęgniarki i tak już się go bały więc tu akurat wystarczył mały nacisk z jego strony i znał każde posunięcie, każdy krok pani dyrektor. Jeśli chodzi o pacjentów i klinikę oczywiście przyjmował ich regularnie. Najczęściej w osobie przemiłej blondynki lub uśmiechniętego australijczyka. Większość personelu nie zwracała na to uwagi. Już dawno nauczyla się, że stosunki pomiędzy administratorką i szalonym lekarzem są bardzo specyficzne i nie należy się wtrącać. Nigdy. Tak dla własnego dobra. I tylko jeden Wilson miał wyrzuty sumienia. Godzinami tłumaczył House’owi, że jeśli wygra nieuczciwie to nie będzie mógł ciszyć się z wygranej, ale przyjaciel jak zwykle miał swoje własne zdanie. Uważał, że jeśli wygra i to po swojemu będzie miał podwójne powody do radości.

Piątego dnia zakończyła się najdłuższa i zarazem najspokojniejsza wizytacja w PPTH. Szóstego dnia Cuddy w końcu mogła odetchnąć z ulgą. Zanurzyła usta w kubku pełnym najlepszej kawy jaką kiedykolwiek piła. W czerwonym kubku. I w tej chwili omal się nie zachłysnęła. To nie był jej kubek. Tak, właśnie przypomniała sobie, że istnieje ktoś taki jak Gregory House i że pewnie coś mu się stało, bo skoro od pięciu dni o nim nie słyszała…
Jednak po chwili dotarło do niej, że tylko on ma taki kubek.
- Więc na pewno żyje – pomyślała. I tu pojawiał się problem. Bo skoro on ma się dobrze, a ona nie dostała żadnych pozwów, nie było skrag i tym podobnych, to oznaczało tylko jedno. Jej rychły koniec.
Przez te dni wcale o tym nie myślała. Była zajęta całą tą bieganiną. Opłacało się, bo raport był bardzo pochlebny. Ale zapomniała o swoim małym problemie. Źle to przekalkulowała. Była pewna, że wizyta zarządu pogrąży House’a, który na pewno z czymś wyskoczy i pozwoli jej na łatwe zwycięstwo. A tu okazało się, że właściwie pogrążyła się sama. Nie miała czasu, by go śledzić, czy kontrolować, a pielęgniarki i Foreman to nie to samo. Oni zawsze mogli coś przeoczyć. Gdyby tylko wiedziała...

- Tęskniłaś? – zapytał pakując się do jej gabinetu.
- Ani przez chwilę – odstawiła kubek z kawą.
- Oj, nie bądź taka. Mnie to nie chcesz, ale mój kubek bezwstydnie obmacujesz – dodał uśmiechając się od ucha do ucha.
- Kto cię tu wpuścił? – zapytała wbijając oburzone spojrzenie na przemian to w kubek, to w niego.
- Jakieś pięć lat temu dorobiłem sobie własne klucze – odpowiedział najnaturalniej w świecie i rozsiadł się na kanapie. Lisa wywróciła oczami. Nie żeby mu nie wierzyła, ale po prostu nie miała siły na dalsze drążenie tematu. – Zostały jeszcze tylko dwa dni – zamrugał kilkakrotnie.
- Aż dwa dni – podkreśliła. – I nie myśl, że pójdzie ci z górki jak do tej pory. Teraz mam dużo czasu – tym razem to na jej twarzy zagościł złośliwy uśmieszek.
- Hej! Do tej pory mi się udało więc i teraz nie będzie problemu – oburzył się natychmiast.
- Wytłumacz mi jedno. Od pięciu dni przyjmujesz pacjentów w klinice. Regularnie i punktualnie. Obyło się bez pozwów i innego tego typu dramatów. Więc do jakiej cholery wcześniej tak nie było?! – zapytała lekko poirytowana jego pewnością siebie.
- To kwestia odpowiednej motywacji – bezceremonialnie wpatrywał się w jej biust.
- Myślę... że czekają na ciebie... w klinice… – dodała nim bezwiednie osunęła się na krześle.

Cdn..

OLA336

baby

ómarłam.

lisku to jest boskie!
kocham tego fika (nie żebym Olę zdradzała,c o to to nie

)

kocham,
baby

lisek

Oluś dwa dni, bo jest dopiero szósty dzień rano

Więc ma cały dzień ten i jeszcze jeden siódmy

Baby nie umieraj mi tu

Lisek rozgląda się w popłochu * zestaw do reanimacji - prosi *

baby

LISEK: Defibrylator, szybko!
CHASE: Czardzing! Klir!
baby się budzi, odpycha Chase'a na bok i patrzy z uwielbieniem w oczach na liska - wybawcę.

neko.md

lisku, jesteś superbohaterką! *muzyka fanfar: tataratatatata<- no dobra, Atomówki*uratowałaś baby! albo raczej Czejs, ale to szczegół!
baaaaaaaardzo mi się podobała ta część!

monad

Ja już naprawdę nie wiem co pisać jako komentarze do Twoich fików lisku. Dla mnie to zawsze ten sam poziom. Niezmiennie WYSOKI

I choćbym przeczytała milion fików o tej samej tematyce, milion przekomarzań Huddy, milion docinków kochanego Wilsonka... to Twoje fiki mają zawsze taki urok, że cieszę się jak dziecko czytając je jakbym odkrywała Amerykę

Więc na końcu będę niezwykle oryginalna

Podobało mi się niezmiernie

a_cappella

lisek

No i chyba mi nie wyszło

Neko md - padłam

Monad -

A cappella - prosi, błaga pisz co Ci chodzi po głowie - robi maślane oczka

A wracając do tego co mi nie wyszło

Nikt nie skupił się na ostatnim zdaniu, a w nim miał być cały dramatyzm

No, nie ważne

Pisze ciąg dalszy więc może pojawić się już jutro, korzystam z czasu póki go mam

mazeltov

piekne jak zawsze Lisku

czy ty kiedys napiszesz cos brzydkiego bo przy twoich fikach nigdy nie mozna sie niczego doczepic, a moja "wredna" natura czasem chciala by moc napisac cos nie pochlebnego ale no coz nie da sie i to dobrze :

sama nie wiem komu wspolczuc bardziej Cuddy bo cos czuje ze powinna ic po stroj kroliczka choc z drugiej strony widze tez Housa jako przykladnego pracownika *wzdryga sie z obrzydzenia*

i tutaj moja zla natura wygrywa

wole jesli przegra Cuddy poniewaz
1 House bedzie mogl pozostac dupkiem ktorego uwielbiam
2 Cuddy bedzei chodzic w stroju kroliczka, a moze i bez niego

3 House napewno jakos "pieknie" to skomentuje

Zycze wena i czekam na kolejna czesc

coolness

Lisku, wybacz mi mój przykrótki komentarz, ale nie dość, że nie mam normalnego Internetu, to jestem padnięta po całym dniu treningu i trzech godzin wykładu. Właśnie wróciłam do domu

Zasypiam na siedząco, więc prawie nie wiem o czym czytałam.

Ale podobało mi się (żadna nowość zresztą). Kocham House’a i jego zagrywki… Wykorzystać wszystkich, wymigać się od wszystkiego i mieć dużą szansę na wygranie…

Nie mam nawet ochoty powiedzieć: ja chcę więcej! bo wiem, że i tak nie byłabym w stanie tego przeczytać (czeka mnie jeszcze lektura na jutro:().

W każdym razie wena (jakby mnie długo tu nie było, to pojawię się dopiero w okolicach końca pierwszego tygodnia stycznia)

000paulina000

znalazlam, przecztalam i umieram z ciekawosci co bedzie dalej, miodzio jest ten fik, nie czekaj za dlugo na wrzucanie kolejnych czesci

buzka

Aleksandra

I ja jeszcze nie skomentowałam?

To jest boskie! Ja tutaj umrę z Bejbi! Ja chcę kolejną część, i to koniecznie!
Już nie mogę się doczekać

W Biblii jest opisana Apokalipsa, i coś czuję, że szybko nadejdzie

Całuję

baby

lisku!
chcesz, żeby mnie Czejs znów musiał reanimować?
wstawiaj next parta, ale to już. Moge Ci pożyczyć mojego wena. Do wyboru codzienny albo przygodowy.

mm. codzienny gdzies się zgubił, ale był taki ruszoffy i pószyszty.

Agusss

Szczerze nie mam dziś nastroju na czytanie takich cudnych dzieł. [bo nie chce psuć sobie efektu]

Ale jakoś doszłam do wniosku, ze może jednak poprawi mi humor? I oczywiście poprawił

Bo wystarczyło, że pomyślałam, ze pisała to moja wspaniała xD
Widzisz jak działasz? Nawet zapominam o tym świecie i problemach

Zastanawiałam się nawet przez chwile czego ja wciąż szukam w tym dziale. I wiem już. CIEBIE xD I Twych ficków ofc

No bo kocham

lisek

Olu, kocham

Baby, ty to jesteś, wyszystko wymolestujesz, nawet kolejny part

Dzięki za użyczenie wena

Neko Md., czy ja już wspominałam, że Cię UWIELBIAM

Monad, moja kochana, przez Twój piękny koment wyglądam tak

Jesteś super, a mój wen mówi, że Cię kocha

A cappella, Twoje komenty to nic dodać, nic ująć "cud, miód i kasztanki" tak Agusss wiem, że Twoje

Mazeltov, Ale zawsze możesz coś skrytykować

serio, nie pogniewam się

oj, te Twoje zÓe myśli

Jakastam

już tęsknię
000paulina000 dzięki

Aleksandro, no, kolejna do umierania

Jak nie wiem, coraz więcej manipulatorów na tym Horum

a wszystko zaczęło się od niejakiej Oli tak 336 mam na myśli

Agusss kocham Cię moja Hilsonowa przyjaciółko, jak to przeczytałam, rozpłakałam się

I widzisz co Ty ze mną robisz?

Ten part jest dla Agusss

Za to, że jest

VI

- O mój Boże! To znaczy… nie chciałem przeszkadzać. Nie wiedziałem… – do gabinetu administratorki właśnie wszedł James Wilson. Momentalnie odwrócił się na pięcie i wyszedł. Po chwili jednak wrócił. Miał przecież ten swój szósty zmysł.
Zastał diagnostę ciągnącego swoją śpiącą szefową w stronę kanapy. Ukrył twarz w dłoniach i westchnął głęboko.
- Nie gap się tylko mi pomóż. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego ile waży ten administratorski tyłek.
- Ona śpi? – wyszeptał przerażony onkolog.
- Spoko. Ma głęboki sen. Możesz mówić normalnie – zaznaczył House upychając Lisę na kanapie.
- Chryste panie – James chodził po pokoju tam i z powrotem. – Jak tu wszedłem myślałem, że wy… no wiesz... - zaczął, ale nie potrafił się wysłowić.
- Jasne. Myślisz, że pozwoliłaby mi trzymać się tak beztrosko za tyłek, gdyby była w pełni świadoma – diagnosta pokiwał głową z politowaniem.
- Po co ty ją do cholery… !? – Jimmy nie mógł już dłużej wyrzymać tego napięcia.
- Mam jeszcze dwa dni – przypomniał mu lekarz sięgając po swoją laskę. – Więc jak ten prześpi, zostanie mi już tylko jeden – jego oczy rozbłysły diabelskim blaskiem.
- Myślisz, że się nie zorientuje? – zapytał przerażony Wilson.
- No i właśnie dlatego ty tu jesteś. Po to cię wezwałem – wywrócił oczami. - Potwierdzisz moją wersję. Że rozmawialiśmy i nagle zbladła, a potem zemdlała. Razem ułożyliśmy ją na kanapie i stwierdziwszy, że jest tylko przemęczona daliśmy jej trochę odpocząć – wzruszył ramionami.
- House, przerażasz. Z każdym dniem coraz bardziej – brązowe oczy onkologa omal nie wypadły z orbit, gdy słuchał swojego szalonego przyjaciela. - Oszukujesz ją od tygodnia. A teraz jeszcze uśpiłeś, bezczelnie obmacywałeś, a na koniec chcesz jej wmówić, że sama jest sobie winna?! – Jimmy podniósł głos.
- Nie przesadzaj – uspokajał go diagnosta. – Ledwo musnąłem jej tyłek. Jest tak wielki, że po prostu nie można go ominąć – udał niewiniątko.
- Wiedziała, że tak będzie – onkolg opadł na fotel naprzeciw House’a. – Była u mnie. Prosiła mnie, żebym ci nie pomagał – nie miał pojęcia co zrobić. – Zna cię. Przewidziała to. House, nie mogę ci pomóc – dodał podnosząc się i udając w kierunku drzwi.
- Nie pomagasz mi, tylko „nam” – specjalnie podkreślił ostatnie słowo. Oczywiście jak na mistrza manipulacji przystało, udało mu się. Wilson niechętnie wrócił do gabinetu.
- Wiesz, czasem zastanawiam się, czy faktycznie to dobry pomysł, żebyście byli razem? – nerwowo spoglądał to na diagnostę to na śpiącą administratorkę.
- Przecież jej nie otrułem! – oburzył się diagnosta. – Środek nasseny w kawie to chyba nic niezwykłego w normalnych związkach? – zapytał po raz kolejny wprawiąjąc przyjaciela w osłupienie.
- Do końca życia będę miał przez ciebie wyrzuty sumienia – zgromił go wzrokiem.
- Luz. Idziemy na lunch? Zgłodniałem – rzucił nakrywając szefową kocem.
- Będziesz jadł?! – zapytał zaskoczony James. – Ja na twoim miejscu nie przełknąłbym ani kęsa – dodał kierując się w stronę drzwi.
- To się dobrze składa, bo ja jestem podwójnie głodny więc chętnie zaopiekuję się twoją porcją – uśmiechnięty i zadowolony z życia diagnosta opuscił gabinet dyrektorki szpitala. Wilson po raz ostatni zerknął na śpiącą Lisę i również wyszedł.

Pięć godzin później...

- Co się stało? – zapytała przerażona podnosząc się z kanapy.
- Nie pamiętasz?! – usłyszała znajomy głos niebezpiecznie blisko swojego ucha. – To ja daję z siebie wszystko, a ty nawet nie raczysz zapamiętać?! – udał przerażono – oburzoną minkę. – Myślisz, że było mi łatwo na tej małej kanapie. Byłaś bardzo zaborcza – mówił z diablikami w oczach.
- Jezu Chryste! House! Wygłupiasz się, prawda? – błagalne pytanie Cuddy zawisło w powietrzu.
- Oczywiście, że się wydurnia – w pomieszczeniu pojawił się zakłopotany onkolog. W tej samej chwili House po raz kolejny oberwał w bok. Lisa podniosła się z kanapy.
- Która godzina? – zapytała zdezorientoana.
- Szósta – diagnosta wyszczerzył swoje ząbki.
- Uśpiłeś mnie! – wykrzyczała kojarząc fakty.
- Skąd – zaprzeczył automatycznie. – Wilson może potwierdzić – wskazał na przyjaciela. – To, że bierzesz na siebie zbyt dużo obowiązków i chcesz obskoczyć zbyt wielu inwestorów na raz nie daje ci prawa do tego, by mnie oskarżać – swoją rolę niewiniątka odegrał wręcz koncertowo. Pani dziekan nieco zakłopotana spojrzała na Wilsona.
- Tak. Chyba byłaś przemęczona? – wydusił z siebie z wielkim trudem. W myślach poddawał się największym katuszom. Jak on się w tej chwili nienawidził. Bezczelnie okłamywał zagubioną kobietę. Swoją szefową. I to z bardzo niskich pobudek. Chociaż myśl, że jest choćby cień szansy, że House się odsłoni, że jakieś jego uczucia względem pięknej administrotorki przypadkiem wyjdą na jaw były tego warte. W sumie nic takiego się nie stało. W końcu trochę sobie odpoczęła. Powtarzał sobie w kółko i szybko opuścił jej gabinet. Niestety wyrzuty sumienia nie znikały. Za to jego przyjaciel miał się całkiem nieźle. A właściwie to jeszcze lepiej.
- Do jutra, króliczku – bezczelnie zmierzył Cuddy od stóp do głów. – Rozmiar 36? – zadał retoryczne pytanie.
- Kretyn – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Nie myśl, że nie sprawdzę, czy byłeś dziś w klinice – dodała wykręcając numer.
- Nie ufasz mi?! – zrobił smutną minkę.
- Ani za grosz – wyjaśniła. – Czy doktor House…? – zapytała. – Tak, tak… - powtarzała do znudzenia. Odłożyła telefon i ciągle zamyślona rozsiadła się na swoim dyrektorskim fotelu.
- Czyżby ktoś tu się martwił? – diagnosta nie mógł sobie odpuścić możliwości podręczenia brunetki. – Czyli jeszcze jutro i będę miał miesięczne wakacje od kliniki. I tydzień wolnego – zaznaczył. – Bo skoro sam mam wybierać sobie przypadki, to chyba nie będziesz specjalnie zdziwiona jak nie wybiorę żadnego – zapytał z bezczelnym uśmieszkiem.
- Wiesz… - zaczęła, ale po raz kolejny jej przerwał.
- A i zastanów się w jaki dzień mi się oddasz – specjanie dokonał takiego właśnie doboru słów. Cuddy omal nie spadła z krzesła.
- Nie ciesz się tak – jej oczy rozbłysły. Gwałtownie podniosła się z fotela, zabrała swoje rzeczy i wyszła. – A i nie zamierzam ci się oddawać – wróciła i znów wyszła. – Tego nie było w naszym zakładzie – zaznaczyła znów pojawiając się w gabinecie. Wywrócił tylko oczami. Był w siódmym niebie. Uwielbiał patrzeć jak się miota. Ubóstwiał igrać z tą kobietą. To uczucie kiedy miał ją w garści. Nie można było go z niczym porównać. Uśmiechnął się do siebie. Jednak po chwili uśmiech zniknął. Miał świadomość, że Lisa miała rację mówiąc, że będzie ciężko. Znał się, wiedział, że wystarczy tylko jeden dzień, ba, jednak godzina w klinice, by na biurku szefowej znalazło się kilka pozwów. Zdecydowanie miał problem. Tym bardziej, że zdawał sobie sprawę z tego, że Cuddy już na pewno nie napije się niczego z czerwonego kubka. Znając ją to w ogóle nie będzie nic jeść ani pić w szpitalu. Niby Wilson go uratował, potwierdzając jego wersję, ale ona nie była, aż tak naiwna. Miała przecież ten swój instynkt przetrwania. W końcu wytrzymała z nim już pięć lat. A nawet więcej… - znów się zamyślił. - Może James miał rację? Może coś w tym jest? Byłoby ironią losu, gdyby zrozumiał to właśnie teraz – jego myśli cały czas krążyły wokół jednej osoby. – Czyżby wygrywając ten zakład miał przegrać? Może bez względu na wynik ona i tak miała wygrać? – genialny umysł zaczął przetwarzać natłok zebranych informacji.

OLA336

:love:Lisku, pięknie i cudownie

Jak ja kocham twojego House’a

Ale to już wiesz

Ty już wszystko wiesz

Wiesz, że piszesz najlepiej i najcudniej, najfajniej itp.

Jestem bezużyteczna

Czas odejść na emeryturę

lisek

Jezzu, jakaś depresja się tu szerzy, najpierw Nelo, potem Agusss, teraz Ty, Jakastam zniknęła, Boże strach się bać

Olu pamiętaj jak odejdziesz na emeryturę to razem ze mną

Nie ma Twoich kometów, nie ma moich fików.
Jak mogłaś pomyśleć, że Twoje piękne komenty karmiące mego wiecznie głodnego wena są bezużyteczne

Lisek ma focha

To już chyba jakaś rodzinna depresja

OLA336

Rodzinna depresja??

No w sumie by się zgadzało

To co odchodzimy na emeryturę??

martusia14

Lisku mój kochany chciałam cię z całego serca przeprosić.Nie wiem jak to się stało ale nie miałam głowy ani do czytania oraz komentowania i tak jakoś wyszło, że zaniedbałam ciebie oraz twoje dzieło.Obiecuję tym samym i postaram się dotrzymać tej obietnicy,że to było ostatni raz który już więcej się nie powtórzy

Mam tym samym nadzieję,że mi wybaczysz

Jesteś fantastyczna

Pomysł genialny a wykonanie jeszcze lepsze.
Ostatnia część z uśpieniem Lisy mnie powaliła.
Będę się powtarzać ale jesteś moim numer jeden i to się już nie zmieni

Uwielbiam cię i twoje pomysły

Jeszcze raz bardzo mocno przepraszam

oraz gorąco pozdrawiam i całuję

lisek

I znów offtop

Nie będziemy musieli odchodzić, sami nas wyrzucą

Emerytura? Niech będzie, ale pod warunkiem, że skończysz Trudne dzieciństwo i to mnie więcej tak na wieku emerytalnym bohaterów, biorąc pod uwagę, że są w liceum, będzie trudno

Ja mam łatwiej mój fik i tak powoli dobiega końca, ale w Twoim musi być te hot Huddy i w ogóle. Wiesz, że MNS ma już jakieś 5tys. odcinków, chyba

nie wiem, bo od jakiś 3 lat nie oglądam

Wiem porównanie jest nieodpowiednie, ale Twój fik ma już 28 stron, tak, dziś sprawdzałam, i niestety nic tam nie ma nowego

Więc się pytam, jak chcesz to zrobić

Lisek przesyła pozytywne wibracje

EDIT: MARTUSIA moja się znalazła

nie masz za co przepraszać

Jestem wzruszona

A jak tam pisanie?
Buziaczki

baby

ło matko, lisku, nawet nie zauważyłam, ze wstawiłaś kolejną część

może w temacie powinnaś pisać NOWY PART! ?

kocham Cię, po prostu Cię kocham. ten fik boski.

cut, mjut i ożeszki !

kocham,
baby