Gdyby wiedział, że ona wiedziała... [M]

[E]LIZA

Cóż, to znowu ja. Tym razem postanowiłam napisać miniaturkę, bo brak mi czasu na coś większego (liceum)

Nigdy wcześniej nie pisałam miniaturki więc nie wiem, czy coś z tego wyszło... Czytacie na własne ryzyko

Pisałam natchniona jednym z odcinków. Z dedykacją dla autorki najpiękniejszych Fików pod słońcem. Tak Lisku, mówię tu o Tobie

Zweryfikowane przez Kamę

"Jak wiele musimy powiedzieć, by nas usłyszano w chwili, gdy milczymy..."

Noc. Środek zimowej nocy… Leżała w łóżku, wpatrując się w sufit, na którym rysowały się delikatne cienie. Była zmęczona, tak bardzo pragnęła spokojnego snu. Nie pamiętała, kiedy ostatnio przespała dobrze całą noc. Teraz przez jej głowę przebiegało tysiące myśli. Nie potrafiła się od nich uwolnić. Myślała o swoim życiu. O pracy, o marzeniach, których nigdy nie udało jej się spełnić, o wszystkich zmarnowanych dniach i nieprzespanych nocach, o House’ie. No właśnie, House… Sama nie wiedziała, co do niego czuła. Każda sekunda w jej myślach należała tylko do niego, jednak ona wciąż usiłowała od tego uciec. Uciec od prawdy, która coraz wyraźniej zaznaczała się w jej sercu…
Była pewna, że myśląc o nim nie zaśnie. Tak upływały niemal wszystkie noce. Rozpamiętywała jego słowa, odtwarzała spojrzenia, marzyła o jego bliskości. Po chwili poczuła dobrze już znany chłód łez. Nie miała jednak siły na płacz. Wyjrzała przez okno. Świecił księżyc, a blask latarni skrzył się na świeżym śniegu, który spadał z uśpionego ciszą nieba. Zastanawiała się, co on teraz robi, kiedy śnieżnobiałą ciszę zakłócił dźwięk nadjeżdżającego motocykla. Przynajmniej takie odniosła wrażenie…
„Nie, to niemożliwe. Kto jeździ na motorze w środku nocy w taką śnieżycę…?”, pomyślała, uciekając przed złudzeniami. Zasłoniła okno i poszła do kuchni po szklankę wody. Wracając, stanęła przed wejściowymi drzwiami. Była niemal pewna, że przed jej domem zatrzymał się motocykl…

Siedział w półmroku z lampką wina. Nie wypił jednak ani kropli. Przesuwał tylko palcami po brzegu kieliszka, słuchając w zamyśleniu muzyki. Takie noce to był jedyny czas, kiedy nie podejmował dramatycznej ucieczki przed swoimi uczuciami, które nosiły JEJ imię… Każdej nocy zasypiał z jej imieniem na ustach. Każdego ranka wstawał zmęczony tęsknotą. Zazdrościł wszystkim, którzy potrafili powiedzieć „kocham”. On nie miał na to odwagi. Mógł robić najbardziej szalone rzeczy. Począwszy od zadawania niestosownych pytań, skończywszy na igraniu z cierpliwością każdego napotkanego człowieka. Mógł robić wszystko, tylko nie przyznać się do tego, co naprawdę czuje. Ale teraz była właśnie TA noc… Tak bardzo pragnął, by była tutaj z nim, by nie musiał nic mówić, żeby wiedziała o wszystkim. Chciał tylko poczuć na sobie jej dotyk- Tak, jak w jego najgłębiej skrywanych marzeniach. Próbował z tym walczyć, ale przegrał. Ubrał kurtkę, wsiadł na motor i ruszył w białą ciemność, naprzeciw swoim marzeniom… Wiedział, że nigdy nie odważy się zapukać do jej drzwi tylko po to, by powiedzieć jej, że ją kocha… Stanął przed zamkniętymi drzwiami…

Chłód oplatał jej odsłonięte ramiona. Koronkowa koszula nocna, którą miała na sobie, nie była odpowiednia na mroźne noce. Szczególnie, gdy stało się w zimnym korytarzu. Nie zwracała jednak wtedy na to uwagi. Jej dłoń spoczywała na klamce, a szalejące serce podpowiadało, że…

Pod skórzanymi rękawiczkami czuł przejmujące zimno klamki. Doskonale wiedział, że Lisa nie ma w zwyczaju zakluczania się. Wystarczył więc jeden zdecydowany ruch dłoni, by urzeczywistnić sny. Dlaczego nie potrafił tego zrobić? Bał się odrzucenia, niezrozumienia? Bo przecież nie przyjechał tym razem, żeby jak zwykle z niej zażartować. Przyjechał, żeby w końcu powiedzieć, co czuje- wprost.
Pomimo siarczystego mrozu jego ciało płonęło, szarpane emocjami i niezdecydowaniem. Spojrzał w posrebrzane gwiazdami niebo, szukając w nim podpowiedzi.
„Jest pierwsza w nocy, co ja właściwie tutaj robię? Ona teraz śpi!”, pomyślał, nie wiedząc, że…

Stała, czekając aż wejdzie. Była pewna, że on jest po drugiej stronie. Po prostu to czuła.
Znalazł najprostsze z możliwych usprawiedliwień. Zdjął dłoń z klamki, odpalił silnik i odjechał, zostawiając za sobą nadal niespełnione marzenie…

Otworzyła drzwi, słysząc oddalający się dźwięk jego motocykla. Tuż przy samym wejściu, na ostatnim schodku zauważyła ślady czyjejś obecności. Nie mogła zrozumieć, dlaczego nie wszedł. Nie wiedziała, że stoczył ze sobą walkę. Walkę, którą znowu przegrał…
Łzy spływały cicho- Tak, jak cicho odeszła jej nadzieja…

Gdyby wiedział, że przez te kilka minut byli tak blisko siebie, że dzieliły ich tylko drzwi, że wystarczyło je otworzyć. Gdyby miał na to odwagę. Odwagę, by powiedzieć „Kocham”…

Patrzyli teraz w te same gwiazdy, pytając „Dlaczego?!”. Byli dla siebie odpowiedziami, nawet o tym nie wiedząc…

joyjoyjoy

to jest piękne..

jessica

woow Ty naprawdę masz talent do pisania:) to jest cudne

martusia14

Jesteś niesamowita

To jest po prostu zjawiskowe

lisek

O mój Boże

Elizo

To było piękne i cudowne. Brak mi słów. Takie głębokie, takie dokładnie w stylu Huddy. Tak blisko i tak daleko zarazem

Oddałaś to po mistrzowsku

A dedyk lisek jest w siódmym niebie, taki piękny tekst dla mnie

Jesteś tak samo cudowniasta jak Twój wen. A fiki piszesz 100 razy lepsze od moich. Pierwsza miniaturka, aż nie do wiary, ja wpisuję ją bez zawahania na listę najpiękniejszych i moich ulubionych.
Za dedykację jeszcze raz dziękuję

I proszę nie marnuj takiego talentu

Pisz nam jak najwięcej

PEREŁKI

"Wystarczył więc jeden zdecydowany ruch dłoni, by urzeczywistnić sny. Dlaczego nie potrafił tego zrobić? Bał się odrzucenia, niezrozumienia?"
"Pomimo siarczystego mrozu jego ciało płonęło, szarpane emocjami i niezdecydowaniem. Spojrzał w posrebrzane gwiazdami niebo, szukając w nim podpowiedzi.
„Jest pierwsza w nocy, co ja właściwie tutaj robię? Ona teraz śpi!”, pomyślał, nie wiedząc, że…

Stała, czekając aż wejdzie. Była pewna, że on jest po drugiej stronie. Po prostu to czuła.
Znalazł najprostsze z możliwych usprawiedliwień. Zdjął dłoń z klamki, odpalił silnik i odjechał, zostawiając za sobą nadal niespełnione marzenie…"
"Gdyby wiedział, że przez te kilka minut byli tak blisko siebie, że dzieliły ich tylko drzwi, że wystarczyło je otworzyć. Gdyby miał na to odwagę. Odwagę, by powiedzieć „Kocham”…

Patrzyli teraz w te same gwiazdy, pytając „Dlaczego?!”. Byli dla siebie odpowiedziami, nawet o tym nie wiedząc…"

To najpiękniejsze co kiedykolwiek przeczytałam

Ps. wiesz, że teraz mam problem, bo mój nowy tekst jest już u betki, ale też zaczyna się opisem zimowej scenerii, potem to już zupełnie inna bajka, ale teraz nie wiem, czy będę mogła go wrzucić

Pozdrawiam

IloveNelo

Piękne! Tyle jestem w stanie napisać

adept_vicodin

Co za talent, to jest cudne... Wierz lub nie, ale mi się to podoba!
Pisz więcej

[E]LIZA

Joyjoyjoy, cieszę się, że się spodobało, bardzo dziękuję

Jessica, chyba troszkę przesadziłaś z tym talentem. Ale jeśli tak sądzisz, to dziękuję

Martusia14, przez Ciebie zacznę się rumienić!

Dziękuję Ci

Lisek, czytając Twoje komentarze czuję się, jakbym dotykała nieba! Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że mam Cię tutaj

Ps Dlaczego miałabyś nie dodawać swojego Fika? Przecież zimowa sceneria jest taka piękna!

Dodawaj jak najszybciej! Czekam! Dziękuję za to, że cały czas jesteś

adept_vicodin, chciałabym pisać więcej, ale brak czasu mi na to nie pozwala

Jednak Twój komentarz sprawił, że uwierzyłam w sens dalszego pisania... Dziękuję

Mogłabym Wam tak dziękować w nieskończoność

Buziaki dla Was wszystkich. Pozdrawiam cieplutko! :-)

lisek

Elizko

Pisz, pisz i jeszcze raz pisz

Twoje teksty są takie piękne, one zwyczajnie mają dusze

Marzy mi się kolejny fragment "Wytłumacz mi..."

W każdym razie masz dziewczyno talent

Pozdrawiam

a_cappella

No proszę, cóż za mistrzowski opis przeżyć wewnętrznych! xD
Podobało mi się, naprawdę.

anna lee.

bardzo, bardzo...

bardzo niesamowite...

Agusss

Wow! Tylko tyle potrafię powiedzieć po przeczytaniu tego!
W tym opowiadaniu normalnie po prostu sie "zatopiłam". Wczułam się. Nawet poczułam to zimno, które czuła Cuddy! Bardzo, ale to bardzo mi się podoba!

Weny!

Bells93

Po prostu przepięknie! Fajnie jest zobaczyć innego, niecodziennego House'a

Tobie się to świetnie udało!

[E]LIZA

Dziekuję za wszystkie komentarze

GosiaczeQ_17

Piękne... Po przeczytaniu tego fika stwierdzam, że takie cudo mogła napisać tylko osoba z wielkim talentem i równie wielką wrażliwością

mazeltov

sliczne choc smutne bo on dalej nie zaryzykowal potrafi zaryzykowac wlasne zycie, wsadzic noz do kaontaktu a nie potrafi zaryzykowac dla dla niej dla siebie

bardzo mi sie podobalo mimo ze bez happy endu

neko.md

ta miniaturka... jest... po prostu... niesamowita. Cudowna. Boskia. Rewelacyjna.
nie wiem co więcej powiedzieć.
zatkało mnie.
z wrażenia.

Czerwono-Zielona

"Gdyby wiedział, że przez te kilka minut byli tak blisko siebie, że dzieliły ich tylko drzwi, że wystarczyło je otworzyć".

Pięknie nakreśliłaś tę scenę. Tak blisko, a tak daleko... Wystarczy nacisnąć klamkę. Tak niewiele, a jednak zbyt wiele...

I jeszcze dwie perełeczki znalazłam: "biała ciemność" i "uśpione ciszą niebo"...

Prześliczne. Cudnie piszesz

agatka10

[E]LIZA
Stała, czekając aż wejdzie. Była pewna, że on jest po drugiej stronie. Po prostu to czuła.
Znalazł najprostsze z możliwych usprawiedliwień. Zdjął dłoń z klamki, odpalił silnik i odjechał, zostawiając za sobą nadal niespełnione marzenie…

Gdyby wiedział, że przez te kilka minut byli tak blisko siebie, że dzieliły ich tylko drzwi, że wystarczyło je otworzyć. Gdyby miał na to odwagę. Odwagę, by powiedzieć „Kocham”…

Patrzyli teraz w te same gwiazdy, pytając „Dlaczego?!”. Byli dla siebie odpowiedziami, nawet o tym nie wiedząc…

kurcze

popłakałam się

śliczne