Forever Yours [M]

neko.md

Więc moim zdaniem fick mocno chaotyczny, ale zdaniem mojej bety, czyli baby nie, więc wstawiam.

Zweryfikowane przez autorkę

Dla liska

Dla baby

Dla mazeltov

Gregory House. Nic go nie było w stanie zranić. Najgorsza obelga, najgorsza rzecz. A jednak. Zraniły go słowa.

Czy to możliwe? Jego? Genialnego diagnostę, którego nic nie jest w stanie ruszyć? Który nie lubi nikogo oprócz siebie? Nadczłowieka Nietzschego?

-A co z nami?

-Nie ma żadnych nas. Nigdy nie będzie.

Te słowa kołatały mu się po świadomości. Siedział na dachu Princeton-Plainsboro Teaching Hospital. Patrzył się daleko, próbując znaleźć jakiś sens w życiu.

There are times I can leave my heart wide open

There are days believe I can heal wounds on me...

On już stracił nadzieję na uzdrowienie. Przypomniał sobie słowa z jakieś książki - Gdzie ona była - tam był raj. Czuł tak samo. Gdzie była Lisa Cuddy - tam był raj. Gdy ona odeszła - odszedł raj.

Zawsze był jej. Od spotkania w bibliotece, do TYCH słów. Teraz, czuł się jak bezpański pies. Chociaż nadal czuł, że jego serce należy do niej. Zebrał wszystkie rzeczy związane z nią. Czerwone stringi, książki, ukradzione zdjęcia. Zabrał też pakunek, który znalazł gdzieś wciśnięty w biurko. Podpisany był: "Z okazji urodzin, dla Gregory'ego House'a. Od szefowej" Otworzył. Wiersze Szekspira. Otworzył na pierwszym lepszym i wymówił na głos:

- Czy umrzeć mam? Czy uciec tam,

Gdzie nie nęci i nie smęci

miłowanie?

Czy się bronić? Czy pokłonić?

Czy bez żalu się odsłonić

tkliwej ranie?

Jej sługą na wieczność długą

Tak czy owak mnie uczyni jej uroda.

A gdy wzgardzi mną, tym bardziej

Na zawsze mi będzie szkoda.

Diagnosta zaśmiał się pod nosem. Przypomniała mu się najlepsza chwila życia - pocałunek z Cuddy. Szybko otrząsnął się z tej myśli. Przecież Lisa nie była... nigdy nie będzie jego.

-Nie róbmy sobie nadziei, House - mruknął do siebie. - Nadzieja matką głupich. Ty nie jesteś głupi!

Zaczął padać śnieg. House siedział w samej marynarce. Zaczęło mu być zimno. Ale czytał dalej. Pochłaniał słowa w amoku. Nie zauważył, gdy na dach weszła jego szefowa, czytał dalej:

- Jednak muszę wylać duszę

I wysłowić tę katuszę,

co się we mnie dzieje.

Uśmiech jej udręce mej

Zmilknąć każe... A jak okaże

niechęć i zwiedzie mą nadzieję?

Precz, zwątpienie, podejrzenie,

Nie trzeba mi dręczyciela!

Zmykaj pędem, a ja będę

Kochał, gdyż nadzieja mnie ośmiela.

Cuddy, zawinięta w kożuch stała i przyglądała się siedzącemu i czytającemu jak dziecko nową książkę House'owi. Zaczęło jej być zimno. House najwyraźniej nie odczuwał zimna. Liczył się tylko tekst.

- Gdybym winił, despekt bym czynił

Mej miłości, wzajemności

nim dowiodę.

Zrób więc próbę! Albo lube

Słowo rzeknie ci, albo na zgubę

i na szkodę.

To czy owo zniosę słowo

Od piękności jej, zniosę cierpliwie,

Snadź nie splami się krzywdami

Tego, kto hołd niesie jej w podziwie.

-House... jest zimno... chodź do szpitala... - zaczęła niepewnie administratorka.

Diagnosta podniósł nieprzytomny wzrok. Wydawało mu się, że ma halucynacje. Cuddy?

-Jeszcze tylko skończę czytać... -szepnął. Dygotał już z zimna.

- We śnie, zdało się, cieleśnie

(Choć biada mi, sen przepada

jak niknące

Cienie) że chodziła, że gwarzyła

Ze mną gołąbeczka miła

gdzieś po łące.

Szliśmy tak, weseli, aż spoczęli

I wargami do warg przywarli,

Ja i ona, spletli ramiona,

Serca mego skarb w uścisku zawarli .

Cuddy podeszła jeszcze bliżej.

-House... chodź, proszę... tu jest zimno, zachorujesz... zobacz...

-Tylko dokończę - powtórzył Greg.

- Igrał polny wietrzyk swawolny

I co chwilę burzył mile

włos jej czarny*,

Zmysły me zmacał, w obłęd wtrącał,

Gdym oglądał wzloty jej włosów

i trzepoty

Ja odurzony, zapatrzony

W jej więcej niż śmiertelne piękno.

Pokąd sięga urody potęga

Wiedzą ci, co przed nią uklękną.

-House... drżysz już. Chodź, proszę cię... - rzekła drżącym głosem Lisa.

-Jeszcze chwi-lę-ę... -mruczał House. Chłonął tekst, choć śnieg mu go zasłaniał i choć mało widział tekst. Czuł się źle... jakby... miał umrzeć za chwilę.

- Włosy dokoła, w nich gładkość czoła

Wysokiego jej, spod którego

brew się smuży

Marszczką nie tknięta; i oczęta

Pod nią gwiezdne, miłości przynęta,

gdy je mruży.

Kto spojrzy, na policzku jej dojrzy

Sztandar miłości rozwinięty.

Ach, spoglądam i już pożądam,

Już bym chciał posiąść jej ponęty.

Cuddy dotknęła ręki diagnosty. Ten natychmiast ją odtrącił.

-Je-szcze chwi-lę. Do-koń-czę...

-Proszę cię, jest zimno, dygoczesz... chodź już! Chodź, proszę! -płakała administratorka. Jej ciepłe łzy spływały po policzkach i spadały na rękę diagnosty.

- Jej czerwone wargi zwężone,

Gdy mu się użyczą, wszelką słodyczą

kochanka swego

Karmią i poją, lubością swoją,

Spokojnie, błogo, żadną trwogą

nie naglonego.

Bródka jej budzi u wszystkich ludzi

Bez nijakiej osłonki

Zachwytu wyrazy, szyja bez skazy,

Podziwu godne są wszystkie jej członki.

-CHODŹ , PROSZĘ! - krzyknęła przez łzy Cuddy - Dlaczego zawsze robisz mi na złość?!

House spojrzał na nią. Czuł się... dziwnie. Z jednej strony nie mógł się oderwać od lektury, z drugiej - kobieta jego życia płakała przez niego. Czuł całkowitą niemoc. Nie mógł nic zrobić...

Dzieli te miejsca najśliczniejsza

Nagość co człowieka urzeka

też i osobno.

Nie równa z niczym prócz słodyczy,

Aż dziw, żem spotkał, jakom żyw,

piękność podobną.

Żadnej wady, żadnej zdrady

Wobec natury doskonałej wzoru,

Żadnej skazy, żadnej zmazy,

Jest królową piękności z wyboru.

Popatrzył na nią. Nie umiał nic powiedzieć, czuł bezwładność.

-House! Proszę cię! Bo... bo umrzesz!

-Chcę umrzeć - chrypnął diagnosta. - Chcę umrzeć, bo wiem, że dla nas nie ma już szans...

-Gdy tak śniłem, bez trosk byłem

I zda się, że z nią dzieliłem

uciech mnóstwo;

Lecz na jawie żadnych prawie

Nie znajduję i bieduję

przez rozkoszy owych ubóstwo.

Będę zatem ścigał je,

Aż serce me swych pragnień dopnie...

-Pocałuj mnie - poprosił diagnosta. Lisa schyliła się i pocałowała prawie zamarznięte usta diagnosty.

-Kocham cię...

-Bo mówią, że odwlekać źle

I że później tego żal okropnie. - szepnął diagnosta.

Umarł.

Tekst piosenki na początku wzięty z piosenki The Sunrise Avenue - Forever Yours.
Wiersz Williama Szekspira - Czy umrzeć mam? Czy uciec?
*w oryginale było jej włos złoty ale ja zamieniłam na czarny

baby

oł szit!
ale spacji przed myślnikami poomijałam,
przepraszam!
moja wina, przyjmuję wszystko na swoje barki!

ah, no tekst of kors, piękny.

kocham,
baby

Ala

Piękne, aczkolwiek bardziej mi pasuje do Romea niż House'a... Chociaż House-Romantyk też byłby interesujący:)

coolness

Jak już zauważyła baby, w wielu miejscach brakuje spacji przez myślnikiem. Raz jest niepotrzebnie spacja przed przecinkiem.

Owszem tekst dość chaotyczny, niby nic wybitnego... a jednak. A jednak jest parę momentów i rzeczy, które skłaniają mnie do powiedzenia, że tekst mi się podoba. Bardzo podoba.

[E]LIZA

Bardzo oryginalne...
Lubię tak pisane Miniaturki.
Uważam, że to szalenie trudne, bo wymaga zauważenia pewnych granic. Ty nie dość, że je widzisz, to jeszcze dostosowujesz do tego, co chcesz napisać!
Wzruszyłaś mnie... Tak prawdziwie... Tak bardzo prawdziwie...
Z mojej strony wielki podziw i pokłony przed Twoim talentem.
Buziaki

Aduśka

Przepiękne.
Poruszające.
Bardzo smutne, ale ja takie lubię.

Nie wiem co więcej powiedzieć. Chyba, żadne słowa nie oddadzą tego co czuję.

Dziękuję

lisek

Neko Md

Piękne

Nigdy bym nie pomyślała o czymś takim

House czytający Shekspira - boskie

Tu zgodzę się z Elizą, że nie łatwo połączyć inne dzieło ze swoim, a Tobie się udało

I mimo iż smutne, bardzo, ale to bardzo mi się podobało

Całość pięknie oddana

Pisz nam jak najczęściej, bo masz ciekawe pomysły

I znów dedyk dla mnie

Dziękuję kochana

neko.md

baby- trudno

ale i tak dzienkóje za to, że zostałaś betą

Ala - dzięki

jakastam - też je lubię

a ten mi tak się z Huddy skojarzył... dzięki

[E]LIZO - takie słowa od ciebie to miód dla mego serca (i ego

) dziękuję

Aduśka - dzięki

lisku - dziękuję!

i mówiłam - przyzwyczaj się, bo masz u mnie stałe dedyki !

mazeltov

ciezko bedzie skomentowac cos takiego
napewno mi sie podoba bo jest calkowicie orginalne
jest smutne ale wlasnie takie ostatnio lubie

masz talent pisz dalej, ja czekam na wiecej

agatka10

neko.md wspaniale

wena zyczę
pozdrawiam

Aleksandra

Pikne, pikne Kotóś!

I żądam więcej takich dzieł

Kocham, Ola