Everything is gonna be alright [Z]

LicenceToKill

Przerwanie w takim momencie to potwierdzenie tego, że jesteś naprawdę bardzo zua ;>
Ale czy na świecie muszą być tylko Ci dobrzy? ;P

vicodin_addict

ewel

Dlaczego zawsze jest tak, że ONI myślą tak samo, czują to samo, ale żeby porozmawiać, wyjaśnić sobie, to już nie

Świetny kawałek, a WEN niech się trzyma pędzla, bo jak będzie niegrzeczny, to przykro mi bardzo, ale wkroczę do akcji :>
Pozdrawiam

T.

Dlaczego ja dopiero teraz to czytam? GAPA ze mnie...
Słuszne spostrzeżenie Ewel -czasem tak trudno jest sie dogadać.Pewnie dlatego, że mężczyźni są z marsa a kobiety z venus...

A WEN -jak będzie niegrzeczny, to naślemy łysych kolegów z Ukrainy. Nic sie nie martw:D Pozdrawiam:*

vicodin_addict

Dzięki ewel, dzięki T. ;*

A ja mam dobrą wiadomość. Ponieważ mój nastrój jest 100x lepszy iż przez ostatnie dwa tygodnie, mój wen również poczuł się lepiej i fik jest już zakonczony. Usiadłam dziś i napisałam cały, nie zajęło mi nawet tak długo, ale wrzucę wam dziś. Rekompenstata za to, że poprzednia część była krórka. Za to na następną - ostatnią już - poczekacie trochę dłużej, bo nie wiem, kiedy pojadę na działkę i kiedy z niej wrócę. A teraz skończę pisać ten głupi wstęp i zapraszam do czytania

Part 8.

Wyszedł z baru i podszedł do motoru. Musiał się go przytrzymać, bo zachwiał się niebezpiecznie. Ten ostatni drink zdecydowanie nie był najlepszym pomysłem. Właściwie ostatnich pięć drinków nie było najlepszym pomysłem, ale nie było kogoś, kto by go powstrzymał. Jeśli Wilson zaraz się nie pojawi, był zdecydowany stać w tym miejscu do rana. Albo pchać motor pod sam dom

- House? – usłyszał znajomy głos. – House, co…
- Nareszcie jesteś. Już myślałem, że będę musiał spowodować wypadek na motorze, żebyś się zjawił.
Spojrzenie onkologa kazało diagnoście skończyć żart.
- No co? Podrzucisz mnie do domu, czy będziemy tak stać?
- Jasne, choć. Zaparkowałem trochę dalej.

Gdy byli już pod mieszkaniem Greg’a, ten wyjrzał przez okno i pokręcił głową.
- Miałeś mnie zawieść do domu, Wilson.
- Przecież ty właśnie tutaj mieszkasz.
- Tutaj? Nie ma mowy. Mieszkam tam, gdzie spędzam najwięcej czasu.
- Czyli …
- U Cuddy.
James z niedowierzaniem pokręcił głową i przetarł oczy.
- WPROWADZIŁEŚ SIĘ DO NIEJ?
- Nieoficjalnie. Nadal się nie spakowałem i nie przewiozłem swoich rzeczy. W zasadzie nadal znam tylko jej sypialnię. I łazienkę. No i lodówkę.
- Czy ja … ja mam cię do niej zawieść?
- Jimmy … myślałem, że to już ustaliliśmy.

Cuddy, zbudzona nagłym pukaniem ( a właściwie waleniem do drzwi i dwoma głosami spod nich dobiegającymi) do drzwi, obudziła się i poszła otworzyć. Nie miała pojęcia, co się stało i nie miała najmniejszej ochoty wychodzić spod rozgrzanej już pościeli, ale wiedziała, że House będzie się dobijał, dopóki nie zostanie wpuszczony. Nawet Wilson go nie powstrzyma.

- O co chodzi? – wyparowała bez zbędnych wstępów, pokazując się w drzwiach, owinięta ciepłym szlafrokiem.
- Przepraszam, on chciał koniecznie żebym go tu przywiózł. – odezwał się onkolog przepraszającym głosem, a House uśmiechnął się rozbrajająco.
- Coś się st…
- Może nas wpuścisz? Noc jest zimna. – odezwał się diagnosta.
Odsunęła się, przepuszczając ich i kierując do salonu. Przeprosiła na moment i skierowała się do kuchni, w celu przygotowania im ciepłej herbaty. Po pięciu minutach pojawiła się w salonie, niosąc tackę z trzema parującymi kubkami.
- No więc, co się stało? – zapytała ponownie. Tym razem nikt nie przerwał jej pytania.
Wilson spojrzał znacząco na House’a, który najwyraźniej, będąc pod wpływem zbyt dużej ilości alkoholu, wypitego w barze, nieba rdzo wiedział, że pytanie było skierowane do niego i był zajęty telefonem komórkowym znajdującym się na stoliku obok.
- House? Co się stało? – kobieta powtórzyła pytanie.
- Co? Ja … właściwie to nic. Wpadliśmy z wizytą.
- Z wizytą? W środku nocy? Chyba zwariowałeś? – wstała i wyjęła mu z ręki aparat telefoniczny, po czym ponownie usiadła na fotelu naprzeciwko niego. – Jesteś pijany…
- Nieprawda.
- Z Wilson’em, więc nie mogłeś jechać na motorze.
- Mogłem, ale chciałem sprawdzić, czy się obudzi, jak po niego zadzwonię.
- A poza tym widzę po twoich oczach, że chcesz mi coś powiedzieć.
House zmieszał się. Ta kobieta znała go jak nikt inny. Potrafiła wyczytać z jego oczu wszystko, potrafiła wyczuć jego emocje, potrafiła go kochać. A on do tej pory jej nie doceniał, do tej pory …

Czuł, ze musi to zrobić. Bez względu na obecność Wilson’a, bez względu na to, co pomyśli jego najlepszy przyjaciel. Bez względu na wszystko. Oparł dłonie o stół i wstał, po czym podszedł do niej i zbliżył swoje usta do jej. Połączyli się w namiętnym pocałunku, a James, początkowo zszokowany zachowaniem House’a, wstał i najciszej jak umiał, wyszedł, nie chcąc im przeszkadzać.

minnie

vicodin_addict Twój fik jest wciągający i poprawiający nastrój

Pisz szybko następny rozdział

vicodin_addict

Cave

NIE moge sie doczekac dalej !! nie moge

cala mnie przepelnia teraz cudowne uczucie

co bedzie dalej >

ewel

Wilson - ten to ma wyczucie!

Mój idol normalnie

A House? Zawsze twierdziłam, że faceci zdolni są do wyznań, przełomowych czynów itp. tylko po kilku głębszych, prawdopodobnie alkohol powoduje zwolnienie jakiegoś ucisku w męskich móżdżkach^^ co prawda nie potwierdzone badaniami, ale może mi się uda tego dokonać

A jak faceci są z Marsa, to niech na niego kur--czę wracają

Podoba się! Czekać na więcej!

I pozdrawiać!

jeanne

vicodin_addict

T.

heh...mogę sobie to bez trudu wyobrazić...na trzeźwo House pewnie nie okazałby uczuc tak jawnie...Z tym pomieszaniem domów to było rozkoszne...A wilsonek punktuje za wyczucie!Bardzo pozytywny fragment!

Hania

grzeczny Wilson,wiedział jak się zachować. (;

kremówka

Czuł, ze musi to zrobić. Bez względu na obecność Wilson’a, bez względu na to, co pomyśli jego najlepszy przyjaciel. Bez względu na wszystko. Oparł dłonie o stół i wstał, po czym podszedł do niej i zbliżył swoje usta do jej. Połączyli się w namiętnym pocałunku, a James, początkowo zszokowany zachowaniem House’a, wstał i najciszej jak umiał, wyszedł, nie chcąc im przeszkadzać - świetne po prostu

czekam strasznie niecierpliwie na kolejną część

LicenceToKill

O rany ! ! !
House musiał być naprawdę po wielkim wpływem... miłości do Cuddy ;D

willanka

ceone

lovely

really lovely.

ewel

Cytowałam

Też kocham ten tekst xD I czekam na ciąg dalszy - daję o sobie znać

vicodin_addict

Długo oczekiwany nowy odcinek. I ostatni. Tak, to już koniec mojej przygody w dziale Huddy. Najprawdopodobniej. Bo możliwe, że chwila słabości któregoś dnia spowoduje, ze tu wrócę

Mam nadzieję, że ostatni odcinek was nie zawiedzie. Zakończenie ... tak, zakończenie miało byc takie. Miało działać na wyopbraźnię i myślę, że się udało.

Miłego czytania i dziękuję, że byliście. Ze chcieliście tpo czytac. ;*

Part 9. -

Kiedy Cameron szła rano do pracy, minął ją tak znajomy motor. Podążyła za nim wzrokiem, nagle zdając sobie sprawę, że za diagnostą ktoś siedzi. Co więcej, że to kobieta. Zatrzymała się i patrzyła za odjeżdżającą maszyną, aż ktoś pomachał jej dłonią przed oczami.
- Co tak stoisz? – usłyszała głos Chase’a – Chcesz się spóźnić?
- Nic by się nie stało. I tak będziemy czekać na House’a. – dołączył do nich Foreman.
- Chyba jednak nie będziemy. Właśnie mnie minął. I nie jechał sam. – w jej głosie dało się wyczuć nutkę zazdrości.
Australijczyk spojrzał na nią, doszukując się jakiegoś znaku, ze żartuje. Kiedy mimo wszystko niczego takiego nie dostrzegł uśmiechnął się tylko i stwierdził, że w takim razie powinni się pospieszyć. Cała trójka ruszyła więc w stronę szpitala. Cameron zastanawiała się tylko, czemu tak zirytował ją uśmiech kolegi.

- Chodź, jesteśmy już spóźnieni. – Lisa Cuddy ciągnęła go za rękaw, cały czas się uśmiechając. Po rozmowie, jaką przeprowadzili w nocy, w przerwie między stosunkami, wreszcie wiedziała na czym stoi. Tym bardziej, że woń alkoholu była już wtedy praktycznie niewyczuwalna.
Była pod wrażeniem tego, co mówił, nie spodziewała się usłyszeć z jego ust wyznania miłości. A jednak usłyszała i teraz oficjalnie byli parą.
- Nie szarp mnie, kobieto! Nie wystarczy Ci, że przyjechałem wcześniej? Czy musimy wchodzić razem?
- Daj spokój, przecież nic ci się nie stanie. – roześmiała się, słysząc jego narzekania.
To dziwne, jak nagle zaczęło ją to smieszyć, tyle czasu z tym walczyła, tak chciała, żeby zachowywał się poważnie, a przecież w głębi duszy kochała te momenty. Były takie … w jego stylu. Były czymś, co odróżniało go od innych. Co więcej, u innych facetów zwyczajnie nie potrafiła tego tolerować. U niego to kochała.

Tak jak się spodziewali, ich wspólne wkroczenie do szpitala sprawiło, że oczy wszystkich zwróciły się w ich stronę. No cóż, warto było, chociażby dla faktu, że więcej nie będą się już musieli kryć. Kątem oka dostrzegła swojego mężczyznę wystawiającego język jakiemuś pacjentowi, który najwyraźniej zbyt długo się na nich patrzył. Szarpnęła go delikatnie za ramię w stronę windy.
- Chyba nie odprowadzasz mnie pod sam gabinet?
- A nie chciałbyś?
- Może i bym chciał … pod warunkiem, ze przestaniesz rozciągać mi rękaw. Na to nie poleci żadna laska. – uśmiechnął się rozbrajająco.
- A potrzebna ci jeszcze jakaś. Masz przecież swoją ognistą. – zripostowała.
Uśmiechnął się do niej. Zawsze znalazła trafną odpowiedź, jako jedyna to potrafiła, nawet Jimmy miał z tym problem.
Wyszarpnął rękaw z jej dłoni przed samą, jeszcze zamkniętą, windą. Obrócił się i pocałował ją. Teraz, kiedy i tak już wszyscy o nich wiedzieli, nie musiał ciągnąć jej do windy, a pocałunek uprzyjemni mu czas oczekiwania na nią. Zanim jeszcze skończyli, drzwi otworzyły się. Stał w nich Wilson, który nie spodziewał się takiego widoku. Spojrzał na nich tylko, pokręcił głową i spróbował wyminąć, kiedy House uwolnił się z objęć kobiety i zahaczył laską o jego ramię, ciągnąc go z powrotem do dźwigu.
- Nie tak szybko. Chyba musimy pogadać. – uśmiechnął się i oboje zniknęli sprzed oczu Cuddy za zamykającymi się drzwiami.

- O co chodzi? – zapytał Wilson – czyżbyś nie pamiętał wczorajszej nocy?
- Pamiętam tyle, ile powinienem. – House popatrzył na niego. – Chciałem cię opieprzyć za to, że mnie do niej zawiozłeś … rano. Teraz chyba powinienem ci podziękować.
Młodszy lekarz popatrzył na niego spod uniesionych brwi. Czyżby House mu właśnie … podziękował? To było takie nie w jego stylu.

- Rozumiem, że ty i ona … że skoro mi dziękujesz …
- Daj spokój, powiedz to po prostu. Tak. Spaliśmy ze sobą.
Weszli właśnie do gabinetu diagnosty, więc głowy kaczątek zwrócone były w ich stronę.
- Wy chyba mieliście tego nie słyszeć. – House udawał zirytowanego. Tak naprawdę jednak śmiał się w duchu, zwłaszcza widząc błyski zazdrości w oczach Cameron. Pochlebiało mu, że się jej podobał, nawet jeśli ich związek nie miał przyszłości. Nie dogadałby się z nią, ona nie była Cuddy
- Zaraz wracam. Odprowadzę Wilson’a. – powiedział do całej trojki i wyszedł z gabinetu.
W tym samym momencie Chase, uśmiechnięty, przechwycił pod stołem 100 dolarów Foreman’a, starając się nie zwracać uwagi na pełne dezaprobaty spojrzenia koleżanki.
- Nie proponowałem ci zakładu, bo wiedziałem, jak zareagujesz. – szepnął jej do ucha.

House stał oparty o ścianę na korytarzu. Nie miał ochoty wracać do gabinetu. Patrzył na windę. Wracał myślami do momentu, gdy razem z Cuddy całowali się. A właściwie, gdy to ona rzuciła się na niego, żeby go pocałować. Zastanawiał się, jak mogł tak długo zwlekać, podczas gdy ona, teraz to wiedział, od dlugiego czasu wysyłała mu sygnały, że jej się podoba. Po chwili namysłu wyjął swój pager i wysłał jej wiadomość.

Masz ochotę na powtórkę w windzie?

*Madziula*

Masz ochotę na powtórkę w windzie?

my mamy

pisz dalej

jest super

Cave

Wercia214

Kurczę .... szkoda że koniec ;/
Pięknie

kremówka

LicenceToKill

O rany

Ten koniec był cudowny

*
Mam nadzieję, że jednak prędzej czy później (lepiej prędzej) coś dla nas jeszcze napiszesz w huddzinkowym dziale
Pozdrawiam, buziaki

*

Schevo

Masz ochotę na powtórkę w windzie?

Muahaha ^^ Pewnie, że ma ochotę

Tak samo, jak my mamy ochotę na ciąg dalszy ^^
Cudowny fik =**