Drabbelki i drabbliska [D]

Pikaola

To jest moje pierwsze spotkanie z tego typu sprawami ( szkoły nie biorę pod uwagę

). Nie obiecuję że będę pisała je codziennie, ponieważ mam słabą wyobraźnie... Jednak już dzisiaj zamieszczę pierwsze opowiadanko:

Zweryfikowane przez Saph

Po mieszkaniu walały się meble (albo to co z nich zostało), a gdzieś z głębi dobiegł podniesiony głos kobiety…
- Przestań, takim sposobem z nim nie wygrasz!
- Ale to przynajmniej pomaga! Zresztą co ja będę Ci się tłumaczył… Ty nigdy mnie nie zrozumiesz. Już go nie wymyślam, staram się ograniczyć te cholerne tabletki i widzisz co się ze mną dzieje?! Wynoś się stąd, nie chce widzieć Twojego litościwego wyrazu twarzy. No co jeszcze tak stoisz! Wynocha! – Nie chciał, aby widziała go w tym stanie, ale już nie miał siły udawać, że wszystko jest w porządku, upadł i zaczął płakać. Ze złości, a w szczególności z bezradności wobec bólu..
Ona jednak stała patrząc na swojego najlepszego diagnostę, dopiero teraz widząc w jakim jest stanie zrozumiała co przeżywa.
- Masz rację, nigdy tego nie zrozumiem. Przepraszam… – powiedziała, powoli do Niego podchodząc, bała się jego reakcji.
Przytuliła Go, nie odepchnął jej, potrzebował bliskości drugiej osoby, której unikał przez wiele lat.
- Przepraszam i dziękuję – odpowiedział ledwie słyszalnym, zachrypniętym głosem i przytulił się do niej mocniej.

Czekam na słowa krytyki (jestem otwarta), przecież na błędach się człowiek uczy tylko musicie mi je pokazać

Teraz lecę na Housa, a potem może jeszcze coś skrobnę bo mam już pomysł :smt002

DJWero

Fajne xD

cwankiara

Podoba mi się

Gatha

fajne xD
to już się nie mogę doczekać, jak urzeczywistnisz ten swoj drugi pomysł

Pikaola

Dzięki za komentarze do poprzedniego drabblika, a o to moje drugie wypociny

:

- Cześć! Jak było dzisiaj w szkole?
- Mi się podobało, ale chyba nie wszystkim… - groźne spojrzenie Housa, a Junior już spuszcza wzrok.
- To znaczy?
- Macie się zgłosić do dyrektora…
- Lisa… - zaczął House, ale w słowo weszła mu żona:
- Nawet nie myśl, ja byłam ostatnio. Teraz Twoja kolej – w Jej oczach było widać wyzwanie, które wiedział, że już wygrała.
- Ale…
- Żadnych, ale to też Twój syn… Chociaż mogę się mylić – złowieszczy uśmiech pojawił się na jej twarzy.
- Dobra wygrałaś, ale ja sobie to zapamiętam – udawał obrażonego.
- Macie iść tam raz. – z zamyślenia wyrwał ich głos syna.
- Czemu czekałeś z oznajmieniem nam tego? – zapytał groźnie House.
- Lubię te wasze sprzeczki – uśmiechnął się niepewnie.
- Dobra, dobra nie podlizuj się. Jutro zobaczymy co przeskrobałeś. Jak każą nam Cię kolejny raz przenosić, to do końca życia nie wygrzebiesz się z pokoju, na razie masz dzień wolnego.
- Czy ja skądś znam to zdanie – uśmiechnął się szeroko House – a teraz przestań się już na niego gniewać – przytulił ją mocno do siebie. – I co lepiej?
- Tak, tutaj zawsze jest najlepiej – mówiła to, odwzajemniając jego uścisk.

Cave

ohh..słodkie

T.

ooo...urocze... pisz dalej:)

cwankiara

Mały devil rządzi:D

Gatha

Junior... na pewno House'a po zachowaniu można poznać xD

baaa, no to oczywiste że w ramionach House'a najlepiej xD bo gdzież by indziej?

Pikaola

To mój 101 post :smt003 jak 101 dalmatyńczyków gdzie zagrał Hugh Laurie :smt003

To mój kolejny drabblik :smt001

Dziękuję, proszę i przepraszam…

Dziękuję Ci że byłaś moją przyjaciółką, za to że nie opuściłaś mnie w trudnych chwilach, za wszystkie razem spędzone wieczory, za ten jeden raz spędzony z Tobą…
Proszę żebyś zapomniała wszystko co ze mną związane, żebyś zapomniała o mnie…
Przepraszam za wszystkie komentarze, którymi Cię dotknąłem sprawiłem zawód, za wyśmiewanie w obecności osób trzecich, że nie byłem na Twoim ślubie i weselu...
Przepraszam za ten ból, który Ci teraz sprawiam, ale on przejdzie, mój nigdy nie chciał przejść…

Nie płacz, nie ma za kim, masz wspaniałego męża i pięknego synka. Jest taki podobny do Ciebie…

Pamiętaj „miłość jest jak wiatr: nie widzisz jej, ale ją czujesz”, zawsze przy Tobie będę…

Kocham Cię Cuddy
House, Twój najlepszy diagnostyk.

Płakała, jak mogła nie płakać, za przyjacielem, osobą którą kochała, za ojcem jej dziecka…
Dlaczego mu nie powiedziała, że to Jego? Te niebieskie oczy zawsze będą jej przypominać Housa… Od męża odeszła, nie mogła Go tak okłamywać. Został jej tylko Greg. Po tacie.
Pomaga jej Wilson, on tez nie może się pogodzić ze śmiercią swojego przyjaciela, wszystko przez jego egoizm…
- Ból przeszedł dr House? Możesz być z siebie dumny!!
Zasrany motor, jego wielka pasja, zabrała jej ukochanego, dlaczego to zrobił? Tego się już nigdy nie dowie…

Przez tydzień nie wychodziła z domu. Pierwsze kroki po wyjściu z niego skierowała na cmentarz. Nie wiedziała czy da radę. Kiedy stanęła przed grobem puściły emocje, usiadła i płakała. Litery na grobie szydziły z niej: Zginął śmiercią tragiczną…
A ona płakała. Wiał wiatr, wiedziała, że On tu jest, ale chciała Go dotknąć, jego ust, dłoni, chciała się do niego przytulić…
Gdy zaczęło się ściemniać znalazł ją Jimmy. On jako druga osoba po Housie potrafił ją uspokoić.
A ona od tej pory miała osobistego Anioła.

Cave

.. najgorsze co moze sie zdarzyc w zyciu, smierc jedynej,prawdziwej milości

.. piekne..

Ale czekam na cos weselszego

jeanne

*osuwa się nieprzytomna na podłogę*
kurcze... aż łzy mi w oczach stanęły... a ja zazwyczaj nie płaczę...
strasznie smutne.... ale cudowne... trzeba umieć pisać o nieszczęsciu a ty to potrafisz
Litery na grobie szydziły z niej: Zginął śmiercią tragiczną…

Pikaola

Nareszcie wracam do domu, gdzie czeka na mnie rodzina, przyjaciele… Chyba się trochę zagalopowałem, ale Ona powiedziała, że przyjdzie na pewno.
Stała przy wejściu/wyjściu na lotnisko, gry ktoś nagle przytulił ją do siebie, wiedziała że to On. Obrócił ją, tak dawno nie widział jej twarzy, co prawda rozmawiali ze sobą przez `Sypka`, ale to nie to samo. Przytulili się do siebie mocno. W tym uścisku było widać wszystkie dobre emocje jakie mogą przekazać sobie kochający się ludzie.
- To gdzie teraz? – uśmiechnął się szarmancko mężczyzna.
- Myślę, że do Ciebie na chwilę, abyś mógł się przebrać, a potem do mnie. – usłyszał w odpowiedzi.
- Dobra, ale pośpieszmy się bo padam ze zmęczenia.

Dojeżdżając, zobaczyli jakieś 4 osoby kręcące się koło jego drzwi. Szybko to przekalkulował i…
- Lisa, jedźmy od razu do Ciebie – mówił to patrząc na nią błagalnym wzrokiem.
- Jakoś to przebolejemy – ucałowała go w szorstki policzek – pamiętaj oni nic nie wiedzą.

Wysiadając z auta rzucił ostatnie spojrzenie Cuddy, jej uśmiech był wszystkim co mogła dla niego teraz zrobić.
- Chyba muszę Was przeprosić, ale w lodówce pusto, więc… - nie zdążył dokończyć.
- Spokojnie przywieźliśmy chińskie żarcie, a teraz opowiadaj jak było, poznałeś tam jakąś fajną babkę? – krótkie spojrzenie na Lisę, ale ona ma kojący wzrok.
„Impreza” skończyła się dopiero po jakichś 2 godzinach mąk. Nie dożyją swoich urodzin…
- Nareszcie sami. – Cuddy najwyraźniej w dobrym humorze, bo ciągle na twarzy miała uśmiech. Podeszła do Niego bliżej, stanęła na palcach i szepnęła mu do ucha – To co jedziemy do mnie?
- Jasne tylko pójdę się jeszcze przebrać.
Za 10 minut już jechali do Niej. Gdy byli na miejscu od razu rozsiadł się na kanapie.
- Widzę, że czujesz się jak w domu. Chcesz czegoś kawy, herbaty?
- Chcę Ciebie, od 2 godzin czekałem na to, abyśmy zostali sami, a ty mi tu z napojami jakimiś wyskakujesz? – udawał obrażonego.
- Zaraz przyjdę – wyszła, kiedy przyszła, on już spał – no trudno.
Położyła i przytuliła się do Niego. On jeszcze jednak nie spał, objął ją ramieniem i tak zasnęli wtuleni w siebie: po wielu przygodach jakie ich spotkały w dzisiejszym dniu …

T.

Mieszanina emocji... raz piszesz na smutno raz wesoło... raz melanchilijnie... zawsze natomiast intrygująco... Z przyjemnością sie czyta.

Madzia

świetnie piszesz

gdy czytałam poprzednie miałam łzy w oczach..gdy czytałam to miałam uśmiech na twarzy

Dżuczek

No mi oczywiście najbardziej podoba sie ten tragiczny

A ten z synkiem i szkołą-słodki :smt001

madziax

Pikaola

Obserwowała Go już od dłuższego czasu. Siedział skupiony przed fortepianem i wygrywał melodię swojego życia. Wiedziała, że w ten sposób najlepiej potrafił wyrazić swoje uczucia.
Grał z zamkniętymi oczami, a na Jego twarzy malował się spokój.
Pomylił się, zły dźwięk, który wydobył się spod Jego palców zepsuł harmonię panującą w tym pokoju. Od tej chwili grał niespokojnie jak by bał się kolejnej pomyłki. Skupiony na grze nie wiedział, że ktoś do niego podszedł. Dopiero gdy poczuł delikatny pocałunek na swojej szyi przestał grać. Odwrócił się do Niej i powoli zaczął wstawać, a Jego dłonie błądziły po Jej delikatnym ciele. Pocałunki, które między sobą wymieniali były pełne żaru i pasji.
Znali się już od kilku lat, jednak ich wspólne życie zaczęło się od dwóch pięknych słów, które powiedział Jej kiedyś na tarasie: Kocham Cię… Od tej jednej chwili, która zmieniła ich życie, zaczęli poznawać siebie na nowo. Odkrywając powoli przed sobą to, czego inni nie mieli w życiu zobaczyć.

T.

och... gdyby tak sie zdarzyło w serialu...
*rozmarzona*

Cave

Od tej jednej chwili, która zmieniła ich życie, zaczęli poznawać siebie na nowo. Odkrywając powoli przed sobą to, czego inni nie mieli w życiu zobaczyć.

ooo...aaa...niesamowite..

Pikaola

Ekhem, ekhem...
Ostrzegam to opowiadanie jest najgorsze jakie napisałam.
Od kilku dni mam pomysł na opowiadanie, ale za nic w swiecie nie moge go przenieść na ekran. Za każdym razem jak zaczynam go pisac cos mi sie pasuje i przerywam pisanie...
To co zaraz niektórzy przeczytają, nie spełnia nawet moich oczekiwań...
Ech... Chyba czas wracać do szkoły xD

„Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą...” Kiedy przytoczył sobie ten cytat, myślał, że ktoś z niego kpi. Oni dopiero co się zeszli, a już odeszli. Jeszcze mi się rymuje... Czemu wtedy ich nie zatrzymał, teraz jedyną rzeczą jaką mógł zrobić to tu być i patrzeć, a to boli, tak cholernie boli. Był przyzwyczajony do śmierci, a przynajmniej tak mu się wydawało, ale przecież niecodzienne odchodzą bliskie Ci osoby...
Prędkość jaka nabrali dawno przeraziłaby zwykłych śmiertelników. Droga do szybkiej jazdy była wyśmienita. Noc, mało ludzi i aut na drodze, światła... No właśnie światła, w nocy zawsze wyłączone, zaskoczyły ich. Nie zdążył wychamować. Ostanie co zobaczyli to czerwone światło.
Czerwone jak krew i dwie róże zostawione przez ich przyjaciela. Zawsze świeże tylko to mógł teraz dla nich zrobić, dla siebie.

PORAŻKA, nie wiem czemu to zamieszczam, może dlatego, że chciałam Wam pokazać co kryje się w mojej głowie?... *chowa głowę w rękach*

Cave

mi sie podoba

Schevo

A mi się podoba!

Lubię takie melancholijne, smutne opowiadania...

Jednak to o House Juniorze i szkole było najlepsze ^^

willanka

Pikaola wyciągaj głowę z rąk, bo zakładam, że w takiej pozycji nie napiszesz nowych drabbli, a to byłaby strata

. Ten bardzo mi się podobał(poprzednie także), jest nostalgiczny, smutny, ale nie wbija w depreche xD. Czekam na kolejne ;D.

madziax

żeby było jasne, ja uwielbiam fiki o śmierci, chorobach itd

Czerwone jak krew i dwie róże zostawione przez ich przyjaciela.
jea. tak ma być ;]
Odkrywając powoli przed sobą to, czego inni nie mieli w życiu zobaczyć.
no brzmi wręcz mrocznie (normalnie mroczny rycerz XD)

ja chcę kolejny smutny fik !!! prosze!!!

genialne Pikaola!!