Dopóki żyją wspomnienia, nie umrzesz. [Z]

Nena

zweryfikowany przez autorkę

Dla Małży, żeby choć raz we mnie uwierzyła. W to co robię.

I dla Baki, która swoim stresującym sposobem bycia potrafi mnie rozśmieszyć

To już rok, od Twojego odejścia. Nie zważając na naszą świetlaną przyszłość, odszedłeś. Ale nie mogę cię za to winić. Nie tym razem. Byłam z tobą do końca. Zastanawiałam się, czy ty byś był. Wątpię. Umarłeś podczas rozmowy ze mną. Chciałam ci tyle jeszcze powiedzieć! Nie pozwoliłeś mi na to. Tułam się teraz samotnie po świecie. Staram się być silna. Jednak to ty napawałeś mnie tą siłą. Czy się zmieniłam? Nie wiem. Wilson powiedział, że brakuje mu mojego blasku, że moje oczy są smutne... Ale jak się nie smucić, jak ciebie nie ma! Mimo tego, że nie potrafiłeś okazać wdzięczności. Mimo tego, że wielokrotnie mnie zraniłeś. Mimo tego, że byłeś podłym dupkiem, mogłeś na mnie liczyć. Te lata spędzone z tobą były najpiękniejszym i najszczęśliwszym okresem w moim życiu. Gdy przypominam sobie moje zastrzyki, blady uśmiech bezczelnie wpływa na moją zmęczoną twarz. Studenci się pytają, o co chodzi. Potrafię zawiesić się podczas wykładu. Nie znają naszej historii. Może to i lepiej?

Tak cholernie za tobą tęsknie! Jako jedyna nie płakałam na twoim pogrzebie. Gdybyś słyszał ten szloch Cameron, czy Trzynastki. Serce zwijało się z bólu. Mimo cynizmu i jadu był dobrym człowiekiem, który umiał kochać... słowa Wilsona. Długo stałam nad twoją lśniącą wiśniową trumną, zakopaną w brunatnej ziemi. Na nagrobku wygrawerowano twoje imię i nazwisko. Ubrana w czerń, mokłam na deszczu. Miałeś piękny pogrzeb. Oddział diagnostyczny nadal funkcjonuje. Forman przejął pałeczkę. Potrafi lepiej ode mnie ukryć swą tęsknotę za tobą. Przechodząc obok gabinetu tak bardzo brakuje mi twojego lubieżnego wzroku.

Po pracy wracam do domu. Naszego domu. Z każdego kąta zionie kawałek ciebie. Wszystkie puzzle twojej duszy, zaklętej w meblach, zdjęciach, fortepianie czy książkach układa się w całość. W szczęśliwe lata. Swoim sposobem bycia umiałeś mnie rozgryźć. Nikomu się to nie udało, poza tobą. Nadal mam nikłą nadzieję, że kiedyś wejdziesz z hukiem i powiesz: „Oto ja, twój poddany! Zawładnij mną!” Jednak z każdym dniem czuję się słabsza, bardziej bezbronna. Potrzebowałeś mojej miłości. Patrzyłam jak się uśmiechasz, gdy przechadzałam się po kuchni z lampką wina. Twoje szczęście stało się moim. Ale odeszło.

Tak dużo czasu zmarnowaliśmy na otworzenie oczu! Na zrozumienie, że świat bez ciebie jest bardziej przygnębiający, niż z tobą!

”[...]wstydzimy się
miękkich gestów
czułych spojrzeń
ciepłych uśmiechów

Kiedy cierpimy
wykrzywiamy lekceważąco wargi

Kiedy przychodzi miłość
wzruszamy pogardliwie ramionami

Silni cyniczni
z ironicznie zmrużonymi oczami

Dopiero późną nocą
przy szczelnie zasłoniętych oknach
gryziemy z bólu ręce
umieramy z miłości”*

Płaczę. Ciągle. Co noc. Było tak wspaniale. Właśnie wtedy czułam, że żyję. Byłeś najważniejszy. Najwspanialszy. Widziałam twoje wady. Ty widziałeś moje. Pokazałam ci to co czuję. Mozolnie starałeś się uwidocznić swoją miłość. Zwątpiłeś. Jednak ja to dostrzegłam! I triumfalnym wzrokiem mierzyłam wszystkie inne dziewczyny, które próbowały znaleźć się u twego boku. Mnie się udało.

Rozpacz tłumiona na dnie serca z każdym dniem zabiera mi odwagę do działania. Przestałam wychodzić z domu. Nie ma sensu. Boję się świata, gdy ciebie nie ma obok.

Pocieszam się, że kiedyś się zobaczymy. Że będę mogła znowu się do ciebie przytulić. Wtedy ty zaczniesz narzekać, że nie lubisz moich pieszczot. Ale oboje dobrze wiemy, że to nieprawda.

W głowie mam ciągle wyraz twoich oczu w chwili śmierci. Pikanie maszyn oznaczające, że twoje serce przestało bić. Mój paraliżujący strach. Ruch wokół łóżka. I ta bezsilność.

Data śmierci: 02.07.2008 Godzina: 22.34

W sercu tyle niespełnionych marzeń, planów. W oczach łzy. Byłeś jedynym. I nikogo już tak nie pokocham jak ciebie.

Będę trwać w sile. Nie poddam się. Nie mogę Nie dla ciebie. Chciałeś mieć silną Cuddy – dostaniesz ją.

I obiecuję ci to: spotkamy się jeszcze. Mimo twojej śmierci.
Bo zawsze będziesz żywy. Nie pozwolę ci umrzeć tak naprawdę.
To tylko twoje piękne ciało odmówiło posłuszeństwa.
Ty żyjesz w moim sercu. W sercu Cameron i innych kaczuszek.
I będziesz żył.
Dopóki żyją wspomnienia, nie umrzesz.

____________

* Małgorzata Hiller [fragment] "My z drugiej połowy XX wieku"

Hania

cudne..
;]

Sapphire

Strasznie smutne... Chociaż, to końcowe zdanie jest nieco filozoficzne i warte zapamiętania

Arroch

Piękne

aż świeczki w oczach stają...

Cave

smutne..ale cudowne.. i to bardzo

nimfka

genialne:D i smutne

Grace

Ty cholerna bułko!!

amandi

wiesz, że przez ciebie łzy stanęły mi w oczach??
Każde kolejne słowo coraz bardziej mnie przeszywało. Coraz bardziej czułam ból Cuddy i to, jak z nim walczy. Żeby cytować, musiałabym zacytować całość, bo całość przemawiała do mnie, niczym prawdziwa Lisa.
Doskonale opisałaś taką sytuację, jaka mogłaby panować po śmierci Grega - tu nie ma niczego zbyt fikcyjnego, żeby nie mogło się naprawdę wydarzyć. Wpasowuje się w rytm serialu, wpasowuje się w moje serce...
Naprawdę pięknie, świetnie to napisałaś....
Tylko dlaczego tak cholernie smutno

??
Jesteś boska...teraz nie mogę zdobyć się na żaden sensowny komentarz, wciąż jestem pod wrażeniem... bardzo mi sie podobało, wiesz...

minnie

Śliczne

Cudne, takie wzruszające, takie...prawdziwe

Dopóki żyją wspomnienia, nie umrzesz...
jakoś mnie tak za serce "złapało"

Mam nadzieje, że napiszesz jeszcze coś pozytywnego, ale pozytywnego do bólu

Kończąc swoją nużącą "wypowiedź" napisze, że bardzo mi się podoba

jeanne

Nenuś kochanie ja nie wiem, co powiedziec... Boże poryczałam się tu jak głupia, wiesz? Jak mogłaś napisac jednocześnie coś tak smutnego, a jednocześnie tak pięknego, że ciagle chcę to czytac?

Mój mistrz

Każde zdanie krzyczało do mnie, opowiadając o rozpaczy Cuddy...
A w tle leci "Not as we" Pamiętasz?

To było... Nie wiem, co to było. Nie znajduję słów żeby opisac jak bardzo mi się to podobało, wiesz?

Marzę żeby kiedyś w przyszłości napisac cos takiego jak ty... Ale wiem, że nigdy nie będzie aż tak dobre

Trzymaj się tam, wiesz?

runiu

Bardzo mi się podobało. Opowiadanie, chociaż bardzo smutne, nie jest zwykłym wyciskaczem łez. Zawiera wiele prawdziwych refleksji na temat życia i śmierci i jest bardzo realistyczne, świetnie opisuje żal Cuddy.

Karola

Ciekawy tekst tylko wiersz wydaje mi sie nie adekwatny dla mnie ma inne przeslanie, ale wiadomo ze moze byc roznie interpretowany. Pozdrawiam:)