Czucia - nokturn w 11 krótkich aktach [Z]

gex.gex

<i>Zweryfikowane przez gex.</i>

Witam Wszystkich. Przeglądając co jakiś czas forum wklejam swoje opowiadanko. Jako ze moja przygoda z pisaniem zakończyła się na poziomie liceum przy okazji jakiegoś zadania domowego (czyli daaaawno temu) będzie to pierwsze i ostatnie. Proszę wiec o czytanie nie pomiędzy zdaniami a całymi akapitami

„Czucia”
- nokturn w 11 krótkich aktach
dedykuje…

AKT 1

Listopadowy wieczór zaczynał się obiecująco….

Na zewnątrz padało. Jeziora kałuży z niezwykłą, zamkniętą w każdej sekundzie mocą wypełniały się po brzegi. Co chwila rozbryzgiwały pod butami przechodniów, to znów napierały na tamę betonowych krawężników. Szary świat, szare drzewa, szarzy ludzie. Jedynie parasole były czarne. Niewielkie uliczki osnute delikatną pajęczyną deszczu zdawały się być jeszcze węższymi, ledwo mieszcząc leniwie pełznące gąsienice samochodów. Jednak budynki, bardziej niż zwykle piętrzyły się ponad opuszczonymi głowami nerwowo przebiegających przechodniów. Piętrzyły się, lecz jakby coś je dusiło ku ziemi. Ot absurd pogody.

AKT 2

Lubił tę porę. Całymi wieczorami przesiadywał w domu zostawiając cały ten motłoch za sobą. Zaszywał się w półmroku swojego mieszkania razem ze swoim najwierniejszym przyjacielem. Najwierniejszym gdyż na swój sposób niemym, nie zawracającym głowy bezsensownym bełkotem i gadaniem. Kochał fakt że to on ma nad nim nieograniczoną władzę. Stary nieoceniony towarzysz Steinway-jego fortepian. Kiedy z nim rozmawiał jego palce płynnie przemykały po czarno białej klawiaturze w rytm deszczowego staccato. To jego świat. To …i butelka na stoliku.

Kwadratowo-zielone cyfry budzika pokazały osiemnastą.
-Cholera! Jeszcze za wcześnie – pomyślał, krążąc wzrokiem po pokoju.
Teraz martwiła go tylko wyłaniająca się soczewka dna owej butelki. Postanowił cedzić każdy łyk, sączyć przez zęby każdą bursztynową kroplę Jacka Danielsa . Niestety kiedyś musiało się to skończyć. Każdy facet w takim wypadku ma dwa wyjścia: przeczekać w bólach do rana lub zaopatrzyć się w następna sztukę owego prowiantu. Trzeba było jednak wyjść i wrócić do domu. Tylko nieliczni maja szczęście. On do nich należał. Mocnym uderzeniem zaciśniętej pieści w pudło rezonansowe uciął chwile wahania. Żwawym krokiem ruszył w kierunku drzwi. Jeszcze tylko kurtka i szczęk jego kluczy dało się słyszeć na korytarzu.

Wilgotne powietrze obijało się po jego nozdrzach odkrywając każdy ich zakamarek a jego cząsteczki beztrosko tańczyły naśladując kuleczki maszyny losującej Lotto. Z każdym wdechem niby takie samo lecz zupełnie inne. Szedł raźno, prawie podskakując na myśl kontynuacji udanie rozpoczętego wieczora. Czasem tylko jego ruch spowalniało leniwe kłucie w nodze będące niewinnym objawem nadchodzącego zawału. On jednak miał jeden cel: przedrzeć się przez pobliskie skrzyżowanie i dotrzeć do Piano Bar. Każdy tutaj był tylko znajomym z widzenia. On nie ma przyjaciół. Ot czasem zamienił kilka słów z barmanem. To wszystko. Pojawiając się w drzwiach wiadomo było co zamówi i zrobi. Jego własny rytuał. Nim dotarł do baru jego mały towarzysz niecierpliwie czekał pełen po brzegi. Jeszcze tylko kilka głębszych i beztrosko zasiądzie do pianina które skrywał przed przybyszami mroczny zakamarek pomieszczenia po prawej stronie.

AKT 3

Wybiła dwudziesta. Metaliczny dźwięk dzwonka do drzwi obijał się po raz drugi po jej domu niczym głosy chóru po katedralnej pustce. Niedawno się wprowadziła. Nowe nieznane miasto, nowa praca. Dziś przyjechał ostatni transport mebli a już była umówiona na spotkanie w ciemno. Ona. Zawsze opanowana, spokojna i wszystko po bezkres planująca a dziś jednak rozchwiana, niepewna niczym źdźbło trawy to z lewa to z prawa zaskakiwane nagłymi podmuchami wiatru. Jeszcze ostatnie spojrzenie w lustro. Jeszcze ostatnie sprawdzenie guzików bluzki i suwaka w wiśniowej spódnicy. Ruszyła ku prowadzącym na parter schodom lekko potykając się o jeszcze nie rozłożony na podłodze dywan. Zeskoczyła z ostatnich stopni. Spojrzała w lustro.
-Tak. Zdaje się ze wszystko jest ok.
Uchyliła drzwi. Jej oczom ukazał się wysoki, wysportowany mężczyzna o idealnie niespotykanych nordyckich rysach. Blond włosy, lekko zmoczone jesiennym deszczem rozwiewał porywisty wiatr. Zdenerwowanie narastało niczym niteczka rtęci na termometrze kiedy mamy gorączkę. Mężczyzna szarmancko ją powitał, po czym wolnym, przyjaznym gestem wskazał swój samochód. Odjechali.

Jej bujne, pofalowane włosy bezszelestnie oplotły podgłówek fotela koło kierowcy. Na razie jechali w ciszy. Światła latarni mrugały jej przed oczyma przypominając fajerwerki przecinające sylwestrowe niebo. Całą sobą chłonęła mijające ich osiedla i wieżowce budzącego się do nocnego życia miasta. Z niejednym mężczyzną już się spotykała. Czemu wiec dziś czuje się jakby to był pierwszy raz? Niewiadomo. Czemu wiedziała że dzisiejszy wieczór będzie wyjątkowym? Kobiety maja takie „coś” w sobie że po prostu to czują.

Czerwony samochód spokojnie kołował po wilgotno-czarnej tafli parkingowego asfaltu. W piątkowe wieczory zawsze było tutaj niezwykle tłoczno, lecz dzisiejszy pierwszy deszczowy dzień skutecznie odstraszył wielu amatorów nocnych eskapad.
-Niestety – pomyślała.
Lubiła pełne bary. Była w nich bardziej anonimowa. W razie potrzeby schowałaby się za kotarą ludzi, by niezauważoną przez nikogo wymknąć się do swojego domu.

kremówka

Ciekawe...
Ciężko mi się wypowiedzieć o treści, bo na razie to dopiero wstęp, za to strasznie podoba mi się jak piszesz...

T.

Popieram kremówke -brawo za styl i sposób pisania -aż miło sie czyta. Czekamy na więcej.
Pozdrawiam T.

LicenceToKill

Ach, coś pięknego. Wyjątkowy, wyróżniający się fik.
Czekam na kolejne części...

runiu

Oryginalny fik, świetny styl, plastyczność opisów, ogólnie piękne.
Życzę weny i czekam na ciąg dalszy.

rocket queen

Piszesz niezwykle plastycznie i barwnie.
Z przyjemnością przeczytałam powyższe akty

gex.gex

Heh

Dzięki wielkie.

Najtrudniej o obiektywna krytykę u kogoś bliskiego, dlatego postanowiłem umieścić je pod pseudo, tak aby ta osoba o niczym się nie dowiedziała.
Cale opowiadanie praktycznie jest już gotowe i leży wydrukowane u mnie na biurku.
Pisane było z myślą o jednej osobie, która pokochała to forum i jej je dedykuje... mojej Żonie.
T. Kochanie całuje.

gex.gex

...ale co będzie dalej nawet ona sie nie dowie do zakończenia.

evi

łał.

nie wiedziałam, że w tak poetycki sposób można tworzyć prozę

brawo.

minnie

Świetne! Naprawde bardzo się cieszę, ze kolejny fik sie pojawił w dziale Huddy

Twój fik jest niesamowicie oddający chwile i uczucia, które przeżywają bohaterowie

czekam na ciąg dalszy i weny życzę

gex.gex

AKT 4

Już od progu, lecz jeszcze przez zamknięte drzwi, dało się wyczuć klimat tego miejsca. Szli wolno korytarzem. Nieliczne, dobiegające zza sfatygowanych czasem mahoniowych drzwi śmiechy przerywały regularny stukot jej obcasów obijający się po ścianach pomieszczenia. Tytoniowy dym niczym na koncertach wydobywał się z wąskiej szpary dzielącej próg i wejście sprawiając iż czuła się jak na jednym z filmów grozy. Oplatał pomieszczenie i bezwzględnie zdobywał wszystkie jego zakamarki, podbijając nawet mysia dziurę schowaną za stara miotłą przed wścibskimi spojrzeniami przechodniów.

Wnętrze urządzone było w starym stylu. Widać ze współczesny świat nawet na chwilę nie zajrzał tutaj od lat dwudziestych poprzedniego wieku, a czas całkowicie się zatrzymał. Zupełnie jakby zmęczony długą droga wpadł na chwile napić się drinka i usnął przy jednym z małych i okrągłych stolików. Szpakowaty kelner o pociągłej twarzy i lekkim wąsikiem zaprowadził ich do zarezerwowanego stolika.
-Na pewno w młodości był bardzo podobny do Freddiego Merkury –pomyślała, uważnie przyglądając się z jakim namaszczeniem wykonywał każdy swój gest.

Pewnie wszyscy wiemy jak jest na początku. Standardowe pytania:
-Czym się zajmujesz?
-Co lubisz?
-Twój ulubiony film?
Miała już dość tego monotonnego rytuału. On pierwszy zaczął opowiadać o sobie. Ona na początku uważna i skupiona, teraz odpływała w morzu myśli, co chwila odkrywając nową wyspę bogato rzeźbionego sufitu. Odpłynęła. Już go nie słuchała. Przed chwilą tak zdenerwowana, teraz spokojna, uśmiechnięta, prawie zasypiająca błogo na trzeszczącym od starości, powyginanym niczym secesyjna balustrada krześle.

AKT 5

Stał zgarbiony, oparty łokciami o ladę baru, a intensywny promień światła dobiegający z pobliskiego reflektora odbijał się od stojącego przed nim szkła i rozbiegał się we wszystkich kierunkach. Idealnie ułożony rządek pustych już drinkówek salutował przed nim niczym kompania honorowa wojska. Jego mały oddział żołnierzy co chwila wykrzykiwał tą sama komendę: „Jeszcze jeden!”.

Tak było zawsze. Barman bezbłędnie rozpoznał ożywienie rozpalające się w jego oczach. Przygotował następnego gwardzistę nie kładąc go jednak przed nim, lecz na zakurzonym pudle pianina stojącego kilkanaście metrów dalej. Jego spojrzenie opuściło labirynt słojów na blacie. Spoglądał teraz na sztafetę która dzieliła go od instrumentu, poczym spokojnie ruszył w jego kierunku.

Wszystko wokół kształtuje nasze czucie, odczuwanie. Nie ma chociażby dwóch jednakowych. Podobnie jest z wywołującymi je katalizatorami. Mogą być to narodziny, śmierć czy nawet błahy promień słońca. Wypadkowa jest jednak zawsze taka sama – nasze postrzeganie w danym momencie. Identycznie jak my, tak i on popychany był do działania przez najrozmaitsze bodźce. Tak się akurat złożyło ze w owych chwilach był to alkohol, a raczej jego rodzaj. Pijąc wódkę grał ostro, prawie marszowo. Z kolei wino przepełniało go melancholią. Dziś pil whiskey.

Ciężkie, zmurszale nuty w postaci bluesowej improwizacji rozsypały się na klawiaturę. Nim minęła godzina grane wpierw standardy przerodziły się w nikomu nieznane utwory. Zmrużył oczy i pochylił głowę. Pozostawił wszystkich na ich planecie, sam zasiadłszy za sterami statku lecącego w nieznane. Czuł się spełniony.

AKT 6

Płynęła. Jej łódź zawijała do coraz to nowych portów. Nie obchodziło jej już nic. Ani blondyn, ani leniwie sącząca się z głośników muzyka. Obcowała sama z sobą, prawie tonąc w oceanie myśli. Oczy leciutko przymknięte błądziły wpierw po ścianach by na koniec zatrzymać się nieruchomo w jednym miejscu. Na nic konkretnie nie patrzyła. Niczym malarz impresjonista widziała tylko kolorowe plamy, migoczące barwy z obrazów Monet’a, Degas’a, Seurat’a czy Sisley’a.

Zdawać się mogło ze bariera którą wokół siebie stworzyła jest nie do przebicia, a jej mur stukrotnie wyższy od chińskiego. Do dziś absurdalna wydaje się wiec siła która go zburzyła. Żaden dźwig, młot. Ba! Największe wiertło na Ziemi nie mogło go nawet zarysować. Tylko nuty. Dźwięki. Najpierw pojedynczo abstrakcyjne, później niczym strumień drążący skale, wlewały się do jej uszu powoli przyciągając do portu teraźniejszości.

Aryjczyk już dawno wyszedł. Faux pas z jej strony. Nie była w stanie zauważyć nawet tego. Nie czuła się jednak winna. Nawet nie miała na to czasu. Twórca zagłady jej wyimaginowanego światka nadal nie dawał jej spokoju. Spojrzała w kierunku tej niszczycielskiej siły, w kierunku jej epicentrum. W zaciemnionym rogu stało, leciwe pianino na którym jak małe gwiazdki lśniły niewielkie szklaneczki. Nawet nie spostrzegła gdy wybiła północ. Jej cale ciało jak gąbka chłonęło każdy akord. Wstała. Matematyczna rachunkowość jej codzienności i opanowanie zniknęły już dawno. Zatrzymała się dopiero przy pianinie.

AKT 7

Jego papieros oparł się o brudno-szarą piramidkę popiołu w popielniczce. Na nic nie zwracał uwagi. Nie zauważył ze podeszła, a jego melodia stawała się coraz smutniejsza.

Jej łokcie ułożyły się na pokrywie pudla rezonansowego w symetryczny kształt męskiej muszki, a ciężar ciała przechylił się w stronę pianina. Zastygła w bezruchu słuchając.

AKT 8

Spotkali się.

Cave

pewnie w barze spotka House

talent masz niesamowity.. tylko pozazdrościc

rocket queen

Gdy czytam Twój tekst, to mam przed oczyma sceny z filmu "Casablanca". On to Rick, Ona - Ilsa, jego dawna miłość. A w tle As Time Goes By...

Po prostu piękne!

T.

Boszsze...i co ja mam napisać? Jak ja mam to skomentować...
Dobrze na chwile zapomne o autorze...

Cave

wow.. tyle sie nasuwa na usta..
piekne..

minnie

Cudo, cudo, cudo....

Masz niesamowity talent i czekam na ciąg dalszy

runiu

Świetne, poruszające, ze słów wyłania się taki idealny, realny obraz. Trudno by było lepiej ubrać to w słowa. Czekam na ciąg dalszy.

ewciaiwo

świetne,gratuluje talentu i czekam na ciąg dalszy

Wercia214

To jest genialne.... !!! aż słów mi brakuje żeby to opisać.....no po porstu świetne !!

LicenceToKill

Chylę czoło.
Wszystko opisałaś tak, że wręcz siedziałam obok niej i widziałam, czułam, przeżywałam wszystko to co ona..
Wspaniałe...

T.

ja chce dalej...

Wercia214

ja też !!

minnie

Ja też jestem za ciągiem dalszym....!!

eye_roller

wow! napisane tak że aż brak mi słów!
poproszę o cd

kremówka

Nie spotkałam sie jeszcze ani na tym forum, ani osobiście faceta, który by umiał tak pisać... Właściwie, nie spotkałam też żadnej dziewczyny, która umiałaby tak pisać... To jest po prostu piękne...
Ja... nawet nie wiem co mogłabym napisać, poza tym że jestem pod wielkim wrażeniem Twojego fika...
To jest właśnie prawdziwy talent...

T. mam nadzieję, że nie będziesz miała mi za złe, jeśli napiszę, że całkowicie zakochałam się w tym fiku...