Ból opóźniony (bajka na dobranoc nr 13) [M]

T.

Bajka na dobranoc nr 13 -Ból opóźniony.

Bajka ta jest dopełnieniem bajki poprzedniej, czyli zdarzenia widziane oczami Cuddy.

Inspirowane opowiadaniem Janusza L Wisniewskiego, o takim samym tytule, z wykorzystaniem fragmentów.

Chciałam się dzisiaj rano mocno przytulic do czyjegoś współczucia. Ale nikogo nie było w domu. Zresztą, nawet gdyby ktoś był, to żeby współczuć, trzeba samemu poczuć. A na to nie było czasu. W stanie szoku nie czuje się zbyt wiele. Ofiary wypadków samochodowych nie czuja od razu bólu pogruchotanego obojczyka, czy zmiażdżonej nogi. Dopiero następnego dnia, przychodzi ze zdwojoną siła i pozbawia tchu. To taki mechanizm obronny, napędzany głównie adrenaliną. Kiedy jeszcze praktykowałam, widziałam ludzi z odciętymi ostra blacha nogami, którzy relacjonowali, że jakimś cudem udało im się „wybiec” ze zmiażdżonego samochodu. Nawet wtedy jeszcze, nie zdawali sobie sprawy, że zamiast kończyn, zostały tylko dwa zakrwawione kikuty.

Ta sama siła, sprawiła, że nie rozpadłam się w drobny pył. Nie krzyczałam, nie błagałam, nie złorzeczyłam. To było raptem wczoraj, a ja czuje, jakby minęły całe lata świetlne. Od rana byłam pewna, że cos się wydarzy. Że coś się zmieni. Czekałam na to, podekscytowana i pełna nadziei. Czekałam.

Kiedy wszyscy wyszli z gabinet, zobaczyłam jak wolno kieruje się w moja stronę, podpierając laską przy każdym kroku. Był zamyślony. Trochę nieobecny. Z rozbieganym wzrokiem. Zarzucił mi, że z nim pogrywam. Zarzucił, że ostentacyjnie okazuje swoje zainteresowanie. W pewnym sensie miłą rację. Ale to on zaczął ta grę. To on pozwolił mi wierzyc, że jest przed nami jakaś przyszłość. Nie byłam naiwna gąską. Wiele razy dawał mi do zrozumienia jak bardzo jest zainteresowany. Może byłam zbyt niecierpliwa? Może za bardzo chciałam? Nie ma to teraz znaczenia.

Potem on przekreślił wszystko. Jego dłoń na mojej piersi, brutalnie, bezwstydnie, wulgarnie pozbawiła mnie złudzeń i marzeń. Nie rozumiałam tego. Nie wiedziałam co do mnie mówi, co robi. Dopiero po chwili świadomość tego co się właśnie dzieje, wdarła się do mojego umysłu.

Chciałam mu wykrzyczeć prawdę o nim prosto w twarz. Nie potrafiłam. Chciałam go uderzyć –ale reka była jak ołowiana kukła przytwierdzona do mojego barku. W tym momencie jakby nie należała do mnie. Wydobywszy z głębin duszy, całą pogardę, jaka udało mi się w sobie znaleźć, spojrzałam w jego niebieskie oczy, w których czaił się jakiś smutek. Przez chwilę pomyślałam nawet, że żartuje, zatrzymałam się w pół kroku niepewnie. A może to on zatrzymał mnie swoja ręką cały czas spoczywająca na mojej piersi? Ale nie. Nie żartował. „Może zostawisz je tutaj?”

Byłam na adrenalinie i nie czułam bólu amputowanej duszy. Wyszłam pewnym krokiem i z podniesiona głową, nie oglądając się na zostawione za plecami marzenie.

Zepchnęłam tę chwile głęboko, tam gdzie tylko czasem zaglądając nocne koszmary. Rozmowy, notatki, dokumenty. Tak jakby nic się nie wydarzyło. Nic się nie stało. Nic nie zmieniło.

Dopiero rano, z twarzą przyklejoną do mokrej poduszki, płakałam. Dopiero wtedy poczułam jak ból rozsadza mnie i przenika. Pulsował gdzieś w środku uśpiony, aby teraz pęknąć i rozlać się gorącą lawą cierpienia. Duszę można naginać tylko do pewnego momentu. Potem po prostu pęka i łamie się. Jak kość w nodze. Tylko z poskładaniem jej jest już większy problem.

minnie

T. jak cudnie

Czytałam opowiadanie Wiśniewskiego, ale jakoś Twoja wersja mnie bardziej przekonała

Może dlatego, że jest Huddy^^Choć to smutne Huddy,ale piękne

Ślicznie :)Pozdrawiam i Wena życzę

jeanne

T. twoje smutne fiki są złe. Nie w sensie treści, bo ona jest wspaniała, tylko w sensie prawdziwości. Są prawdziwe aż do bólu. Czasami wydaje się, że smutek czający sie w każdym zdaniu wyskoczy do nas przez monitor i pożre nas żywcem. Piękne to było, wiesz? Pomimo tego, że było tak przeraźliwie smutne, ogromnie mi się podobało

Cave

ślicznie

chcialabym bardzo zeby to wszystko skonczylo sie wielkim kissem

zawsze mozna pomarzyc..narazie to nam zostaje

Hania

takie przygnębiające,ale i tak wierzę że będą razem...

lizbona

Uczucia przekute na słowo pisane z takim bólem, że aż się je czuje pod skórą.
Nie lubię tragedii, z założenia. Żadnych.
Ale muszę przyznać, że w ten sposób napisane, wzbudzają mój wielki podziw...

rocket queen

Zachwycasz! Po raz kolejny.
Niezwykle inteligentny, przemyślany i poruszający tekst.
I pięknie napisany.
"Wykrzesałaś" z serialowej postaci prawdziwą kobietę.
Kobietę cierpiącą, pogrążoną w bólu i rozpaczy, kobietę samotną.
Autentyczną, z krwi i kości.

Nie zmieniłabym w tym tekście nic; ani jednego słowa, zdania, nawet przecinka.
Naprawdę jestem pod wrażeniem!

amandi

Jeszcze nigdy nie czytałam tak prawdziwego do bólu, przesyconego świadomością rozpaczy i beznadziejności sytuacji opowiadania...... miałam wrażenie, że się zaraz popłaczę. T., piszesz jak nikt inny, piszesz tak wspaniale, że czasem mi się wydaje, że oddajesz swoim fikom kawałek duszy - że to ona zmienia czarne litery w świat realnych odczuć. I to dociera do każdego czytelnika.... Nakreśliłaś sytuację Cuddy, porównując jednocześnie ból duchowy, psychiczny do fizycznego - i wyszło to tak........ nie mogę znaleźć odpowiedniego określenia... po prostu to poruszało... Piekielnie smutne, ale w tym smutku zawarłaś piękno.. nie każdy to potrafi.. I choć teraz jestem ciągle "w" tym opowiadaniu, a raczej opowieści, czuję ten ból, to jestem ci wdzięczna, że je tu zamieściłaś..... dziękuję...

a co do House'a, to on ma szczęście, że jest tylko postacią fikcyjną

, bo za to, co zrobił Cuddy

.......

LicenceToKill

Zrobiło mi się naprawdę bardzo smutno

Ale mimo to, nadal jestem pod ogomnym wrażeniem Twojego talentu

To, co tworzysz jest cudowne

runiu

Piękne, poruszające opowiadanie. Opisujesz ból bardzo realistycznie. Bardzo mi się podobało, zresztą jak wszystko, co napiszesz.

kremówka

Znowu, tak jak w przypadku poprzedniej bajki dokonałaś mistrzostwa...
Piszesz prozę w poetycki sposób, naprawdę...
Nawet nie wiem, jakich słów użyć, żeby opisać moje wrażenia po przeczytaniu tego tekstu...
Jest po prostu piękny... Pełen smutku, bólu, samotności, cierpienia, ale piękny...