Be happy [Z]

minnie

Hot!
T. ty zÓa kobieto

Świetne to było

Ile bym dała, żeby zobaczyć taką scene w serialu

Oj dużo...^^
Czekam na cd i wena życzę

Cave

to sie nazywa COŚ

ceone

nidociv

Hania

rewalacja!

lizbona

Kochana T.
Dziś, jak co rano, zrobiłam sobie kawę i zasiadłam do kompa, by poczytać wiadomości. Nie wiem dlaczego wpadłam na kretyński pomysł, by zamiast o powodziach, trzęsieniach ziemi tudzież innych atrakcjach, zajrzeć do działu Huddy w poszukiwaniu fika. Chyba byłam jeszcze zaspana i nie myślałam racjonalnie. Wielki, wielki błąd! Wiesz, jak gapili się na mnie ludzie w autobusie – lekko jeszcze nieprzytomni, zmarznięci? Moja wina, że dotarłam zaledwie do strony drugiej i zakończyłam poranne czytanie na „Gdzie ten pogrzeb miał być, w Kolumbii?!”…..?!?! Dobrze, że nie wysadzili mnie w połowie drogi albo ktoś nie wezwał karetki psychicznej – jedzie głupia baba i się rechocze sama do siebie?! Usiłowałam udawać kaszel, smarkanie, chowałam twarz w golfie, kosmiczna głupawa… Podpadłam na całego – jutro pewnie ten kierowca w ogóle nie zatrzyma się na moim przystanku! Z całego serca chciałam zganić Twój post, bo to prawdziwy skandal, ale nigdzie nie znalazłam guziczka „zÓa T.”, więc MUSIAŁAM kliknąć na „Jeśli uważasz, że ten post zasługuje…”
Wniosek 1:
Nie czytać rano przed wyjściem z domu.
Wniosek 2:
Przed takim fikiem powinno być ostrzeżenie, że to dla tych, co mają więcej niż jedną klepkę i nie będą się goopio rechotać publicznie.

Z poważaniem
lizbona

PS. 1
Nie wiem co robisz na co dzień – uczysz się czy pracujesz? – ale rzuć to w cholerę i zrób coś pożytecznego: PISZ !!!
PS. 2

amandi

OMG - tylko tyle jestem w stanie wykrztusić

. I zrealizowaly się moje najmroczniejsze i najbardziej złe wyobrażenia o House'owym striptizie

... Jak ty to robisz, że potrafisz stworzyć inny świat i na dodatek w magiczny sposób nas do niego przenieść?

Widać, że mały Brian odziedziczył skłonność do samozachwytu po Gregu, Cuddy zdolność do gotowania po... mnie

, a House... nie wypowiadam się

. To po prostu był naprawdę rewelacyjne, fantastyczne i jestem pod wrażeniem. droga ku szczęśliwej rodzinie, o jakiej marzyłam, żeby stworzyli od początku fika

? Pięknie nas prowadzisz przez drogę ich uczuciowych zawirowań...

T.

Pierwszym zaskakującym uczuciem, jakie dotarło do jego świadomości było ciepło. Rozlewało się przyjemnie po całym ciele, wprawiając w stan niezachwianej błogości, odprężenia i czegoś jeszcze… czegoś, czego bał się głośno nazwać… szczęścia. Trwał w tym cudownym stanie miedzy snem a jawą, zawieszony między sennym marzeniem a rzeczywistością, wdychając słodki zapach śpiącej koło niego kobiety. Wtulony w wygięta linię jej ciała, korzystał z każdego centymetra, do którego mógł przylgnąć. To ona stanowiła źródło ciepła, źródło, błogości… źródło szczęścia?

Z żalem poczuł jak porusza się i przeciąga jak kotka, przebudzona, choć ciągle spoczywająca w schronieniu jego ramion. Miał nadzieję, że będzie mógł się sycić ta chwila w nieskończoność.

- Chcesz mnie zgnieść? –Wymruczała próbując przyjąć wygodniejszą pozycję.

-Jeśli to cie zatrzyma na dłużej to tak. – Jego słowa zabłądziły w jej włosach, gdzie akurat chował swoja twarz.

- Hmmm, bo pomyślę, że ci tak dobrze ze mną w łóżku. –Zaśmiała się uroczo i w końcu udało jej się przekręcić w jego stronę.

- Nie… -zaprzeczył uśmiechając się łobuzersko. –po prostu ciepło mi było. -wyjaśnił przedrzeźniając się z nią.

- W takim razie po prostu kupię ci poduszkę elektryczną. –zasugerowała.

- Pod warunkiem, że bedzie miała dokładnie takie same kształty i rozmiary.
–Jego dłoń wylądowała znacząco na jej pośladku. –do tego czasu, nie mam zamiaru marznąc w nocy.

Cuddy spoważniała nagle. Rzucone pół żartem pół serio oświadczenie Housa, kazało jej zadać sobie pytanie, które wczoraj uparcie spychała w najdalszy kąt świadomości.

- Co będzie dalej House? –Zapytała niepewnie.

-Jak dalej? Teraz zamierzam się z toba kochać, a jeśli pytasz o „bardziej dalej”, to zamierzam się z toba kochać każdej następnej nocy. I pamiętaj, żadnego streapteasu więcej, nie licz na to. –Zastrzegł z powaga w głosie –no chyba, że tym razem ty go zrobisz –dodał po chwili.

-Hmmm… ciekawa koncepcja… -wymruczała w pełni usatysfakcjonowana odpowiedzią. Przytuliła się do niego mocniej całując jednocześnie w odkryte ramię.

- To jak będzie z tym „teraz”? –zapytała z niewinnym uśmieszkiem błąkającym się na pełnych ustach.

Koniec.

~~*~~

Epilog

- Brian House! –Starsza kobieta odczytała kolejne nazwisko z listy i popatrzyła na młodzieńca, który poderwał się na równe nogi i ze spokojem przedzierał się przez grupę oczekujących pod salą konferencyjną młodych ludzi.

Pamietaj, że to idioci, nie dorastający ci do piet –powtarzał sobie w myślach słowa ojca, które usłyszał tuż przed wyjściem z domu. Cokolwiek się nie stanie, będziemy z ciebie dumni –i słowa matki, które wyszeptała, hamując napływające ze wzruszenia łzy. Ich absolutna wiara w jego możliwość, dodawały mu teraz pewności siebie i sprawiały, że gotowy był stawić czoła każdej sytuacji.

Członkowie komisji przewiercili wzrokiem wysokiego, dobrze zbudowanego chłopaka, o bystrym spojrzeniu intensywnie niebieskich oczu. A wiec to jest ten syn słynnego diagnosty z Priencetone. –mysl ta przeleciał przez trzy głowy na raz.

- Panie House… dlaczego chce pan zostac lekarzem? –Profesor Douglas poprawiła okulary i zadała pierwsze pytanie, spoglądając w kwestionariusz osobowy i podanie o przyjecie na uniwersytet.

- Bo to ciekawe. –Odpowiedział młody człowiek po chwili namysłu. – i lepiej płatne niż bycie strażakiem.

- Co pana konkretnie ciekawi? –profesor Richardson, wydawał się być zaintrygowany odpowiedzią.

- Choroby. Procesy. Przyczyny i skutki. Poszukiwanie odpowiedzi na pytania. –Wyjaśnił, przywołując w pamięci wszystkie chwile spędzone w gabinecie ojca, kiedy ten pozwalał mu zapisywać na białej tablicy symptomy choroby. A potem tłumaczył mu, wytykał błędy w rozumowaniu, chwalił, gdy udało mu się wpaść na jakiś pomysł.

- Czyli to choroby pana interesują? A nie pacjenci? –profesor Dickson, patrzyła na niego z niedowierzaniem w oczach.

- A czy pacjentom robi to różnice? Czy lepszy jest lekarz, który będzie trzymał za rękę w trakcie umierania, czy taki, który po prostu nie da umrzeć? –Odpowiedział pytaniem na pytanie.

- Dobrze, to wszystko. Odezwiemy się do pana. –Poinformował Richardson kończąc rozmowę kwalifikacyjną.

Kiedy tylko za młodym House zamknęły się drzwi członkowie komisji odetchnęli z ulgą.

- Wykapany tatuś. Będą z nim same problemy –Powiedział w końcu Richardson złowieszczym tonem.

- Ale równie bystry jak on. No i widać tez trochę cech matki… To może być naprawdę doskonałe połączenie. – Douglas zaśmiała się wyobrażając sobie, do czego zdolny jest ten chłopak mając takich rodziców.

- Czyli bierzemy go?

- A wyobrażasz sobie, co by wymyślił Greg House jakbyśmy go nie wzięli? A poza tym mam wrażenie, że ten młody będzie równie dobry jak ojciec… -przesądziła sprawę profesor Dickson.

***

- Greg! Przyjęli go! Przyjęli! -Lisa Cuddy wpadła do salonu wykrzykując radosna nowinę. Greg House, podniósł tylko wzrok znad gazety i spojrzał na nia ciepło.

- Oczywiście, że go przyjeli, w końcu to mój syn! –Oznajmił ze spokojem, choć w środku czuł jak wielki balon dumy, narasta w nim i niemal nie rozsadza na drobne kawałki. Kobieta popatrzyła na męża z czułością. Przybyło im kilka… a może kilkanaście lat, trochę zmarszczek, trochę siwych włosów, ale po za tym nic się nie zmieniło…

- A te materiały, które przygotowałeś do szantażowania komisji to przypadek? –roześmiała się, przypominając sobie własne zdziwienie, kiedy odkryła schowana kopertę z kompromitującymi zdjęciami Richardsona i Douglas.

- Powiedzmy wyjście awaryjne… -wiedział doskonale, że jego zła reputacja w świecie lekarskim nie pomoże Brianowi dostac się na wymarzony uniwersytet, wiec wolał wziąć sprawy w swoje ręce. Na szczęście nie było to konieczne.

- Jesteś nieznośny –powiedziała tylko podchodząc do niego i siadając mu na kolanach.

- Dlatego nadal na mnie lecisz –stwierdził z niezachwiana pewnością w głosie i przyciągnął ją do siebie.

dziekuje bardzo za wszystkie komentarze i ciepłe słowa

Martuss

T. wiesz że cię kocham?
To jest wspaniałe

jeanne

O bosiu...
*zemdlała po przeczytaniu tak wspaniałego zakończenia*
T., mistrzu ty mój

martusia14

to był świetny fik
gratuluje dobrego zakończenia

Izabella

T. bierz się do roboty.

Trzymaj poziom i dziel sie z nami tym co napiszesz wkrótce.

A propos ostatniej części to moja wyobraźnia z trudnością odtwarza Housa i Cuddy kilkanaście lat później. Zakładam jednak, że wspólne zycie nie zmieniło ich za bardzo. Pozostali sobą ciesząc sie jednoczesnie swoją bliskością i miłością.

rocket queen

Początkowo chciałam powycinać fragmenty, które szczególnie mi się spodobały, ale szybko spasowałam - musiałabym, bowiem skopiować Twój tekst

Muszę przyznać, że gdy przeczytałam zdanie "Co będzie dalej, House?", to trochę się przeraziłam. Do razu miałam przed oczyma najczarniejszy scenariusz. Na szczęście, moje obawy były niepotrzebne, Greg okazał się dżentelmenem

Najpiękniejsze zdanie:

Cave

ee.. szkoda ze juz koniec

ale zawsze co dobre szybko sie konczy

runiu

Piękne zakończenie, Brian bardzo podobny do tatusia, więc jak mogliby go nie przyjąć. Szkoda, że to już koniec. Już czekam na kolejny Twój fik.

kremówka

minnie

Oj jak słodko

T. ten fik był cudny, boski i genialny....i można tak wymieniać w nieskończoność

Czekam na następny i Wena życzę

Pozdrawiam

amandi

Powiem tak: cytat zająłby objętościowo całe twoje opowiadanie, czyli w skrócie: musiałabym całe skopiować i się nad nim zachwycić. Ponieważ pierwsza czynność ma swój przecudowny oryginał, wolę zająć się drugą

.
Po pierwsze: dlaczeeeegooo to już jest koniiieec??

Po drugie: zakończenie było świetne, obrazujące prawdziwą miłość dwojga ludzi, ale bynajmniej nie wygłaszaną przez różowy megafon - było idealnie. Wreszcie są razem. I kocham cię za to, jak bawisz się slowem i układasz z niego piękne, życiowe historie

Po trzecie: epilog mnie rozwalił

To rzeczywiście może byc świetne połączenie (może byś opisała losy Briana - niewinny pomysł

). Chłopak genialny, inteligentny, wykapany tatuś i urodziwa mamusia

. A ukryta koperta House'a z tymi kompromitującymi zdjęciami... on się nigdy nie zmieni

. To było tak bardzo w jego stylu!

T., jesteś cudowna - mam nadzieję, że o tym wiesz

. Kiedy mogę liczyć na Twoje kolejne dzieło?

Schevo

T., przepraszam, że nie komentowałam. Wiesz jak to jest, brak czasu. Ale wiedz, że czytałam. Wiedz, że mi się podobało.
Co tu można powiedzieć? Wydaje mi się, że wszystko zostało już powiedziane.
Twoje opowiadania, fiki zawsze były dla mnie czymś wyjątkowym. Wiem, że nigdy nie dorównam Tobie, ale chciałabym być chociaż w połowie tak dobra. Bo Ty potrafisz wszystko. Potrafisz napisać każde opowiadanie, smutne czy wesołe.
To było... wyjątkowe.
I nie wiem, co mogę jeszcze powiedzieć.
Nigdy nie umiałam pisać sensownych komentarzy.
Po prostu było świetne.
Pozdrawiam

Lisa_Cuddy · Wysłany: Pią 21:10, 27 Mar 2009 Temat postu:

Najlepszy fik jaki kiedykolwiek czytałam!!!
Na prawdę pierwsza klasa

A ten moty ze stripteasem to normalnie mnie rozwaliło na łopatki!
T. twoje fiki są boooskie !

galena · Wysłany: Sob 17:50, 28 Mar 2009 Temat postu:

koniec przeczytałam z okropnym żalem, że to KONIEC ,...chlip...
Boski fik, uwielbiam te z małymi berbeciami, w których "produkcji" udzielał się House i Cuddy