Be happy [Z]

*Madziula*

prześliczne cudowne wspaniałe

chcę dalej ! (została im kanapa skoro synek śpi w sypialni

)

Cave

nie no! w takim momencie przerywac!! xD

martusia14

hej a co z kolejna częścią?
przerwałaś w takim ciekawym momencie

Izabella

T. kiedy wrócisz? Skończ co zaczełas.
Jeśli jest słabe społeczeństwo nie prosi o więcej, jeśli jest dobre chcemy dalej

T.

*chowa sie ze wstydu*
Przepraszam Was, ale mam sporo pracy -uczelnia, ksiązka, fikowa, Huk... nie wyrabiam... postaram sie jutro napisac coś...

Wercia214

Oj nie martw sie

ja zawsze bd cierpliwie czekać .... inni, chyba też

minnie

Za dużo na głowie..znam ten ból

Ja czekam cały czas

I dzisiaj jest dzisiaj więc kolejna część, prawda??^^
Wena życzę

Martuss

Brak czasu... skąd ja to znam...
Ale liczę że jednak znajdziesz chwilę i coś napiszesz dzisiaj

T.

OK, napisałam tak jak obiecałam... mam nadzieję, że następna czesc powstanie szybciej:D

Poddała się pieszczocie, która zapanowała nad jej ciałem i umysłem. Poddała się bez wahania jego wargom, które przywierały do niej z coraz większą pasja, atakując, drażniąc, porywając ją w nieznaną wędrówkę po ogarniającym ją podnieceniu. Gwałtowne uczucia wylały się na nią wezbrana falą dotychczasowych utarczek, niedopowiedzeniem, słownych pojedynków. Dopiero dotyk jego dłoni, przyciskających jej pośladki do wybrzuszenia jego spodni, uruchomił w jej mózgu alarmowa lampkę, która zaczęła wyć w jej głowie z natężeniem syreny strażackiej. Co innego pocałunek, a co innego TO!

- House… -zapomniała na chwilę, co chciała powiedzieć, kiedy jego usta poznawały jej szyje centymetr po centymetrze.

-Uhumm… -odpowiedziało jej ciche mrukniecie.

- House… -powtórzyła mrużąc oczy, kiedy jego dłoń wylądowała na jej udzie, rozpoczynając powolna wędrówkę w górę, aby po chwili zanurzyć się pod spódnicą –chyba powinieneś przestać… -zdobyła się w końcu na te słowa.

- Czemu? -Zapytał cicho, a jego ręką zatrzymała się w połowie drogi do upragnionego celu.

- Nie powinniśmy… Brian… nie chce tego komplikować… -sama nie była w tym momencie pewna, który powód właściwie miał znaczenie. Może to tylko jej chore skrupuły?

- A można to jeszcze bardziej skomplikować? –szeptał, podgryzając delikatnie płatek jej ucha – jestem ojcem dziecka mojej szefowej, która nie chce się ze mną kochać… To jest dopiero skomplikowane…

- Nie to, że nie chce… - próbowała się skupić na swoich myślach, a nie na dłoni Housa, która tym razem zawędrowała w okolice jej piersi… -chodzi o to…

- Czyli mnie pragniesz? –Przerwał jej natychmiast, chwytając się jej słów jak ostatniej nadziei
.
- House… nie łap mnie za słówka! –Odrzuciła głowę do tyłu, kiedy poczuła jego gorący oddech w miejscu wrażliwego zagłębienia między piersiami.

- Powiedz… -poprosił, a jego dłoń wślizgnęła się pod bluzkę i gładziła delikatnie naga skórę pleców…

- Greg… -westchnęła cicho, kiedy dłoń błądząca po jej udzie dotarła do jej kobiecości i okryła ją swoim ciepłem –przestań… błagam…

- Jesteś pewna, że mam przestać? –zapytał drażniąc językiem jej szyję. Jego dłoń bez trudu ominęła barierę, jaką stanowił materiał koronkowych majteczek. Poczuł pod palcami ciepłe i wilgotne centrum jej kobiecości. Poczuł przypływ męskiej satysfakcji... czuł jak bardzo go chciała, bez względu na to, co mówi. Jednocześnie wiedział, że się boi. Jest pełna lęku, niepewności… nie ufa mu… Ma do tego pełne prawo –w końcu zawodził tak wiele razy.
Pragnęła go. Czuł jak drży pod jego dotykiem… rozpływa się… reaguje tak namiętnie… Ale jeśli potem będzie tego żałować? Jeśli uzna, że wykorzystał jej słabość? Patrzył na jej twarz pełną napięcia… zamknięte powieki, rozchylone usta… wiedział, że mógłby ja mieć tu i teraz…

- House… -słyszał w jej głosie walkę, którą toczyła z samą sobą. Pożądanie walczyło z rozumem. Uczucie z poczuciem obowiązku…

W jednej chwili wycofał dłoń i przywrócił jej spódnicy właściwą pozycję. Podtrzymał ją, kiedy zachwiała się zdezorientowana i oszołomiona nagłym końcem pieszczoty. Otworzyła oczy i wpatrywała się w niego wzrokiem, w którym zaskoczenie mieszało się z uczuciem zawodu. Uśmiechnął się do niej rozbrajająco:

- Może i jestem dupkiem, ale nie sypiam z kobietami, które mnie nie chcą… - powiedział, po czym skierował się w stronę drzwi –może Wilson mnie zechce –rzucił przez plecy wychodząc.

Rześkie nocne powietrze, szybko doprowadziło go do porządku i pozwoliło stłumić gwałtowne emocje. Stał pod drzwiami i oddychał głęboko. Na palcach nadal czuł jej ciepło i wilgoć… Setny raz nazywał siebie głupcem… mógł ja mieć… Ale tylko jej ciało mógł mieć… Czy to by wystarczyło? Chciał więcej… Chciał jej całej, chciał Briana, chciał… domu? Westchnął ciężko i wolno skierował się w stronę motoru.

Patrzyła prze okno jak odjeżdża na motorze… Tak mało brakowało… Nie mogła sobie wybaczyć, jak łatwo mu uległa. Jak topniała pod dotykiem jego dłoni, bez żadnych zahamowań… A przecież nie była już odpowiedzialna tylko za siebie! Był Brian, a ona nie mogła sobie pozwolić na romanse z kimkolwiek! Nawet z ojcem Briana… To by wszystko zbyt skomplikowało… Westchnęła ciężko, próbując stłumić wewnętrzna pragnienie czucia jego ust na swoim ciele…

tonsils_hockey

No i rozpalił ją i poszedł

świnia

LicenceToKill

tonsils_hockey, rozpalił, ale nie zgasła

Martuss

o...o...o... tyle jestem teraz w stanie powiedzieć
to jest... to jest.... cholera nie wiem!
To jest świetne, wspaniałe, cudowne i nie wiem

trochę zdziwiła mnie końcówka
Tak poprotu wyszedł?? No tak wkońcu to w jego stylu....
Mam tylko cichą nadzieje że na następną część nie będzemy musieli tak długo czekać

Hania

ah. końcóweczka jest robrajająca.

martusia14

mmmm rozkojarzył cuddy do końca że biedna nie wiedziała co miała powiedzieć
no superrrrrrr
ciekawe jak to dalej z nimi będzie ;p

czekam i życzę weny

Wercia214

*pada na zawał i leży trupem na ziemi*
Zapraszam na pogrzeb

Jesuuu..... te Twoje opisy są taaaakie realistyczne, że czytając mam wszystko przed oczami..
I zgadzam się z tonsils_hockey, świnka z niego

Przyznam, że House swoim zachowaniem mnie zadziwił... chociaż chyba gwałcicielem nie jest

Wiem, że pisze bez sensu, i już nie wiem co napisać

A jeżeli nie napiszesz szybko następnej części, to Cię uprzedzam, że przyjade do Ciebie i spale Ci dom !! Jak to mawia mój kolega

Nie no żarcik

Po polskiemu..... Nie wiem czy przeżyje bez następnej części..
Duuuużo Wena życzę !!!

PS:Kocham Twoje Fiki

i Ciebie, za nie

kremówka

Ooooch T.....
Cudowna ta ich "rozmowa"... I ta walka Cuddy z samą sobą... Chociaż szczerze mówiąc podziwiam jej silną wolę... ja bym się nie umiała oprzeć...

A House dobrze zrobił wychodząc... Dzięki temu ona teraz sama się przekona, jak jej na nim zależy

Czasem trzeba zrobić jeden krok wstecz, żeby potem zrobić dwa w przód...

I tą filozoficzną myślą zakończę moje rozpływanie się nad tym odcinkiem, bo mogłabym tak długo, ale wtedy niewiele by ze mnie zostało i nie mogłabym się przekonać co będzie dalej...

Pozdrawiam gorąco i czekam na kolejny odcinek

Izabella

Bardzo fajny pomysł na zakończenie tej sceny.
Teraz juz wiemy, ze oboje chcą czegoś więcej. Na razie jeszcze nie potrafią o tym rozmawiać. Dajmy im troche czasu.

Ale tobie T. czasu nie dajemy. Pisz.
Musze wrócić do góry i przeczytać to jescze raz!

minnie

Wow!
Cudne

Ja też podziwiam Cuddy ja bym się nie oparła

Uwielbiam ten fik i czekam na więcej

Wena życzę i pozdrawiam

nidociv

Taaak! Doczekałam się ^^

No i jak ja mam napisać coś twórczego.
T., nie dajesz mi żadnych szans na wykazanie się. Ile można pisać super i genialne i cudowne i fantastyczne i boskie i nie-pozwalające-usnąć? Nie żebym się skarżyła ^^ W końcu Was - fikotwórców - trzeba karmić i dopieszczać, żebyście nam podsuwali nowe kąski

Świetne opisy. Myślałam, że nie nie jest możliwe użycie takiego zestawu słów (po genialnyyych, realistyyyycznych i wciągającyyych opisach w "Potopie" tudzież innych cudach literatury...), a jednak

Bardzo mi się podoba końcówka. Już już myślałam, że skończy się tak jak zwykle (nie, zdecydowanie nie mam nic przeciwko jak zwykle!

), a tu nieee

No i tekst "Może i jestem dupkiem, ale nie sypiam z kobietami, które mnie nie chcą…" - cud miód i orzeszki.

A kwestię "może Wilson mnie zechce" można rozumieć dwojako...

PS: Nie, żebym naciskała, ale ja (i chyba nie tylko;) też mam nadzieję, że następna część będzie szybciej

rocket queen

A już myślałam, że po skończonej lekturze odśpiewam triumfalnie coś z klasyki The Doors: "Touch me", "Light my fire", "Hello, I love you"... Maybe later

minnie

Przeczytałam jeszcze raz i stwierdzam, ze proszę o WIĘCEJ!!!

Pisz i wena życzę

Cave

i to sie rozumie

jeanne

amandi

Piękne.... namiętne....... czułe....... zmysłowe............. a co z tą końcówką?!!

Opis mi się szalenie podobał... i nadal podoba............ yyy... jak House mógł przerwać?! (tak, Wilson, już jasne

). Oboje siebie pragną, dbają o Briana, chcą prawdziwego domu i prawdziwej rodziny... Yuh, no wiecie co?! Greg, nie waż się znowu strzelać focha, a ty, Lisa, nie waż się mu komentować

. T., przejęta czekam na więcej

...

T.

Po kilku minutach walenia laska w futryne, kiedy cierpliwość Housa była na wyczerpaniu, w końcu usłyszał szczęk otwieranego zamka, a w drzwiach stanął Wilson. Nie wyglądał na zachwyconego nocna wizytą.

- Spałeś? –House udał zaskoczonego.

- Nie, czekałem aż przyjdziesz łomotać mi w drzwi, bez tego nie mogę usnąć –ironizował Wilson, pozwalając jednak wejść przyjacielowi do środka.

-To dobrze, skoro nie spisz, pozwolisz, że zajmę twoje łóżko –bez dalszych wyjaśnień, House skierował się do sypialni onkologa.

- Ej! –Wilson dopiero po chwili zorientował się, że House nie żartuje –przyszedłeś do mnie spać? Co się stało? Eksmitowali cie?

- Prawie… Cuddy się na mnie rzuciła i musiałem uciekać- stwierdził niezupełnie zgodnie z prawdą.

- „rzuciła”? Chciała cie zabić? Co jej zrobiłeś? –Dopytywał się Wilson, mając przed oczami czarne wszystkich rzeczy, które mógł zrobić House…

- Zabić? Nie raczej nie… Jest znacznie gorzej. Chciała mnie wykorzystać seksualnie –wyjaśnił ściągając buty i płaszcz.

- Taaa… a ty uciekłeś… twoja wersja zdarzeń nie trzyma się kupy House… -onkolog wpatrywał się w przyjaciela, próbując zrozumieć cokolwiek z sensacji, które właśnie usłyszał. Było to jednak ponad jego siły.

- Chcesz płytę Stonestów z `75 roku z podpisem Jaggera? –Zapytał nagle House

- TĄ płyte? –oczy Jimmiego zaświeciły się pożądliwie –rozumiem, że nie za darmo…

- Masz mnie za idiote? Twoje bilety na Phantom of the Opera na jutro i zostajesz z Brianem –House postawił swoje warunki.

Wilson milczał chwilę myśląc intensywnie. House cos kombinuje –to było pewne. Był gotów oddać TĄ płytę z prywatnej kolekcji za bilety, a to znaczyło jak bardzo mu zależy. Czyżby chciał zaprosić Cuddy? To by było całkiem logiczne. Czyli coś rzeczywiście miedzy nimi zaszło… Tylko co? Jego ciekawość wzrastała z każda minuta. Co prawda zaprosił już kogoś na to przedstawienie, ale wizja Housa i Cuddy na randce, a do tego płyta z podpisem Jaggera, były wyjątkowo kuszące…

- Zgoda –odpowiedział w końcu, ale pod warunkiem, że powiesz mi, o co chodzi i wyniesiesz się z mojej sypialni.

- Wyrzucisz biednego kalekę na niewygodna kanapę? –House spojrzał na przyjaciela wzrokiem niewiniątka.

***

Polował na nia cały dzień. A ona chyba doskonale o tym wiedziała, bo ilekroć dostrzegła go katem oka, natychmiast zmieniała kierunek albo znajdywała tysiące ważnych spraw do załatwienia. W końcu uznał, że czas zakończyć ta zabawę w kotka i myszkę i zastawił pułapkę. Schowany, za filarem obserwował jak zbliża się do windy w towarzystwie Chasea , z którym prowadziła jakąś ożywioną rozmowę. Natychmiast pojawił się przy nich. Kiedy drzwi windy rozsunęły się, Cuddy weszła do środka, a House za nią, jednocześnie blokując laską Chasea.

- Słyszałem, że Foreman potrzebuje cie w klinice, idź zobacz czy cie tam nie ma –zwrócił się dopodwładnego, dając jasno do zrozumienia, że jego obecność nie jest mile widziana. Nie bacząc na zdziwione spojrzenie młodego lekarza, zamknął drzwi windy i wcisnął guzik z numerem najwyższego pietra. Winda ruszyła.

- Długo będziesz mnie unikać? –Zapytał w końcu, przerywając krępująca ciszę –To, że na mnie lecisz, to przecież nic złego. W końcu jestem czarujący, przystojny… -mówiąc to wcinał guzik, zatrzymując windę miedzy piętrami.
- House, co ty robisz?! Mam zaraz spotkanie! –Cuddy próbowała dostac się do panelu windy, ale House był szybszy i oddzielił ją od urządzenia własnym ciałem.

- To albo pogadasz ze mną albo się spóźnisz –przedstawił jasno sytuacje.

- Czy to szantaż? –Patrzyła na niego z niedowierzaniem

-Tak –przyznał bez wahania.

- Dobra, o czym chcesz gadać? –Westchnęła zrezygnowana, patrząc nerwowo na zegarek.

- Kiedy ostatni raz byłaś na randce? Kiedy ostatni raz zrobiłaś cos dla siebie? –zapytał nie zważając na jej teatralne gesty.

- Czy to przesłuchanie? Nie mam zamiaru rozmawiać z Toba na takie tematy! – Cuddy była wyraźnie poirytowana, a na domiar złego nie miała pojęcia, do czego zmierza ta rozmowa. Spodziewała się najgorszego.

- To ja ci powiem -2 lata temu! –żyjesz jak pustelnik, dziś wieczorem zamierzam cie zabrać do opery –obwieścił głosem nie znoszącym sprzeciwu.

- Czy ja dobrze rozumiem? W ramach akcji wyciągania szefowej z pieluch łaskawie zabierasz mnie do opery? House to chyba najgłupszy z twoich pomysłów –Cuddy śmiała się w głos, rozbawiona zachowaniem Housa i jego poważna miną.

- Zgadzasz się? – House był niewzruszony jej śmiechem.

- Tak, jasne –powiedziała na odczepnego, uznając, że oszalał –a teraz mnie wypuść.

-Ok –powiedział tylko i wcisnął guzik. Winda ruszyła, a po chwili drzwi otworzyły się na ostatnim piętrze. Cuddy wyszła nadal uśmiechając się widocznie rozbawiona całym zajściem.

-Zapomniałeś tylko, że Brian chyba raczej nie byłby zachwycony 3 godzinami w operze –pewnie dałby koncert roku.

- Nie zapomniałem –patrzył z satysfakcją jak lekceważący uśmiech znika z jej twarzy –Brian zostanie pod dobra opieką –wyjaśnił.

- Chyba nie myślisz, że zostawię go z obca osoba? –zapytała już bardziej poważnie, dochodząc do niepokojącego przekonania, że może jednak on nie żartuje…

- Myślę, że w towarzystwie Wilsona nic mu nie grozi –teraz to on uśmiechał się szeroko widząc jej zaskoczona minę –Będę po ciebie o 7 –powiedział, po czym odwrócił się i poszedł w stronę gabinetu, zostawiając osłupiała Cuddy w hollu.