Almost Lover [Huddy] [T, Z]

Em.

Zweryfikowane przez Em.

Moje pierwsze tłumaczenie, które zamierzam doprowadzić do końca

. Starałam się to jakoś podzielić, bo nie dam rady wrzucić na raz. Mam nadzieję, że was nie rozczaruję. Linka podam po przetłumaczeniu całości.

FIK:KV
Zweryfikowane przez Saph

Almost Lover

Część pierwsza

- Oglądam The OC. Lepiej, żeby to było ważne.
- Chodzi o Cuddy – ton głosu jego najlepszego przyjaciela nie brzmiał tak, jak powinien. Brzmiał… przerażająco.
- Co z nią? – House wciąż był rozdrażniony.
- Jest na ER. Została postrzelona.
- Gdzie? – House najlepiej jak umiał próbował ukryć zmianę swojego głosu świadczącą o tym, że się martwił.
- W swoim domu.
- Nie, idioto, gdzie trafiła kula?
- Oh. W pierś. Ratują ją…

Ale House już się podniósł, właśnie wychodził przez drzwi, nawet nie kłopocząc się wzięciem płaszcza. Nieuważnie prowadząc, jechał drogą prowadzącą do szpitala tak szybko, jak mógł. Była noc, ulice były puste. Dojechał tam w dziesięć minut.

- Gdzie ona jest? – spytał, wchodząc do szpitala. Pielęgniarki, które go usłyszały patrzały po sobie, niepewne, co powinny odpowiedzieć – Gdzie, do diabła, ona jest? – Wilson w końcu wyłonił się zza rogu i wziął głęboki oddech, kiedy zobaczył House’a stojącego na środku korytarza.

- House – jego głos drżał – Ona… - wyjąkał – Ona nie żyje. Jej serce zatrzymało się minutę po tym, jak do ciebie zadzwoniłem.

Słowa zawisły nad nim, jeszcze nieprzyswojone. Jeszcze niezrozumiane. Jak mógł nie tak dawno spodziewać się jej wściekłego głosu brzmiącego za nim, albo jej pięknej sylwetki, ponownie? Jak świat mógł istnieć, kiedy ona umarła? Co stało się ze wszystkimi osobami, które ją znały? Albo raczej, co stało się z nim? Słowa ukryte pod powierzchnią rosnącego bólu. Twarz nic nie wyrażała, tylko słowa. Nie wierzył w to. Świat bez niej nie istniał. Nie sądził, że to może się kiedykolwiek wydarzyć.

- Straciła dużo krwi – Wilson kontynuował, ale House’owi wydawało się, że to nieporozumienie. Nie słuchał go, myślał. Nie patrzył w oczy pielęgniarkom, nie powiedział słowa. Przeszedł przez korytarz, potem przez podwójne drzwi prowadzące na ER. Szukał mężczyzn, kobiet i dzieci w żałobie. Lekarzy stojących dookoła. Bezradnej miłości.

Jedna kobieta, ubrana w dżinsy i obcisłą jasnoczerwoną koszulkę z brudną ciemnoczerwoną plamą. Jej ciemne włosy przypadkowo ułożone, jej powieki zamknięte. Nie ruszała się. Jedyna osoba stojąca obok łóżka, młoda dziewczyna w białym laboratoryjnym fartuchu z niewinnymi oczami i zaciśniętymi ustami. Stała daleko, kiedy House podchodził, skupił się tylko na kobiecie na łóżku, plamie w poprzek jej koszulki, jej lekko otwartych w grymasie złości ustach.

- Czas śmierci: 23.56

jakobson

I znowu mamy martwą Cuddy. Tylko żebyście nie wykrakały!!! Ale kto ją postrzelił?

Em.

To nie koniec

.

jakobson

No ja myślę że nie koniec. Nie wolno tak bezkarnie zabijac Cuddy i nic z tym nie robić

Em.

Właściwie, to można, ale nie w tym rzecz

.

jeanne

Jesteś okrutna! Zabijać Cuddy na samym wstępie? Oh.. Rozbudziłaś moją ciekawość xD

Anagda

Pewnie się okaże że to nie była Cuddy

Saph

Liczę na zmartwychwstanie Cuddy

Inaczej lokalizacja fika w Huddy nie ma większego sensu.
Wydaje mi się, że Em nie przez przypadek wybrała tego fika do tłumaczenia, może być ciekawie.

Em.

Zawiodę was, bo jeśli dobrze zrozumiałam fika, to nikt tam nie zmartwychwstaje

. A umiejscowienie w Huddy jest takie a nie inne, gdzie to miałam wsadzić? Do Hilsona?

lisa

o kurcze... na samym wstępie Cuddy umiera i nie zmartwychwstanie

Em. jak już pisałam ŁzK fik mnie strasznie zaciekawił, tłumacz dalej

Narenika

Jak coś jest firmowane przez Em. - jest warte czytania

Podoba mi się płynność tłumaczenia

Czekam na więcej. Zastanawiam się tylko.. ten początek skądś znam...

cwankiara

Widzę, że Narenika zmieniła ikonkę, nice;) ale wracając do tematu... Fick super, podoba mi sie i oczywiście czekam na więcej

Em.

Umrę, jeśli się okaże, że ktoś już to przetłumaczył a ja o tym zapomniałam

.
Narenika, zawstydzasz mnie

.

Narenika

Nie, nie ma przetłumaczonego (sprawdziłam

), ale chyba ktoś kiedyś reklamował tego fika, skoro mi się kojarzy. Nie zamierzałam Cię zawstydzać, raczej zmotywować do dalszego tłumaczenia

cwaniara, Bajka z PPG to taka alternatywna wersja Cameron

*Madziula*

Em.

Właściwie też miałam taki pierwszy odruch, ale spodobało mi się zakończenie

.

cwankiara

No to dawaj Em dalej, czekamy z niecierpliwoscia

Em.

Dopiero zaczęłam tłumaczyć następny kawałek, a dzisiaj to raczej nie dam już rady wrzucić, bo ciężki dzień mam

. Ale obiecuję, że będzie jutro

.

cwankiara

ok, trzymam za słowo:)

Em.

A jednak! Jestem z siebie dumna

. Wszelkie błędy składniowe proszę mi wytykać bezlitośnie. Miłego czytania

.

Część druga

- Czas śmierci: 23.56.
- Co się stało? – bardziej stwierdził niż zapytał.
- Była na randce - Cameron powoli odpowiedziała na niezadane pytanie – Facet po prostu ją postrzelił. Nie wiemy, dlaczego.

Wtedy Cameron zobaczyła Wilsona wchodzącego na ER. Zauważył House’a i spojrzał na Cameron z desperacją. Podeszła do Wilsona.

- Powiedziałam mu, co się stało. Tylko się na nią gapi.

Cameron spojrzała ponownie na House’a i we dwójkę stali w ciszy. House powoli przysunął się bliżej Cuddy, wszystko inne wymazał ze swojego umysłu. Nie mógł usłyszeć krzyku wokół siebie, albo zobaczyć ludzi wchodzących i wychodzących dookoła. Nie zauważył niczego, nawet się nie martwił. Mógł tylko patrzeć na bladą, martwą twarz kobiety, która była mu bliska przez większość jego życia. Która pomogła mu, broniła go dużo bardziej niż na to zasługiwał. Opuścił rękę i dotknął delikatnej skóry na jej ramieniu, w końcu kładąc ją na jej zimnych, pustych palcach.

- Kochał ją, tak? - ze smutkiem spytała Cameron.
- Była jedyną osobą, której nigdy nie umiał do końca zrozumieć. Zrobiłby dla niej wszystko. Będzie obwiniać siebie.
- Cuddy go kochała?
- Na pewno.

House puścił nieruchomą dłoń Cuddy i odwrócił się do Wilsona i Cameron. Cameron zaklęła widząc znowu łzy w jego oczach.

- Nie wiedziałeś – Wilson cicho próbował dodać otuchy House’owi.
- Dlaczego nie? Przedtem zawsze wiedziałem. Zawsze patrzałem na nią, śledziłem ją. Ale nie dzisiaj. To jakaś pomyłka.
- Nie chciałaby, żebyś się obwiniał. Nie jesteś jej ochroniarzem. To nie twoja wina.
- Pieprzyć, czego by nie chciała. Nie chciała, żebym był ochroniarzem śledzącym ją cały czas. Co ona mogła wiedzieć?
- Przykro mi – wyszeptała Cameron.
- Idę do domu.

House wyszedł z cichego szpitala i wsiadł na motor. Postanowił się nie przejmować. Ludzie umierali każdego dnia i nigdy się nie przejmował. Nie powinien się przejmować. Nigdy nie była jego kochanką; nie była nawet jego przyjaciółką.

Kasinka

Znakomite.
Cameron i Wilson szepcący do siebie za plecami House'a wpatrzonego w Cuddy.
Piękne.
House ze łzami w oczach - widok rzadki, jednak tutaj pasujący idealnie

P.S. Nie jestem pewna, ale zamiast "patrzałem" nie ma być "patrzyłem"? Ale to radzę sprawdzić, tępa jestem w tych sprawach.

*Madziula*

smutne...

i znowu Huddy bez uddy?

Saph

Szykuje się smutny fik z wątkiem kryminalnym w tle. Może być ciekawie.

Em.

Saphira, rozczaruję cię. Żadnych tajemnic kryminalnych - za to pojawia się postać, której nie lubię

.

Em.

Niektóre zdania mnie wykańczały psychicznie... Także jest tu trochę mojej improwizacji, ale starałam się nie zmieniać zbyt wiele. Wiecie, gdyby Cuddy zmartwychwstałą, to by było co najmniej podejrzane

.

Przy czytaniu polecam słuchać piosenki A Fine Frenzy - Almost Lover.

Część trzecia

Nie wrócił do swojego mieszkania, choć pamiętał, że zostawił otwarte drzwi i włączony telewizor. Pojechał w dół znajomej ulicy, prowadzącej do słodkiego, podmiejskiego domu. Rozerwał żółtą taśmę z napisem „Policyjna taśma – Nie przechodzić” i otworzył drzwi, znajdując się w głównym korytarzu domu Cuddy. Mimo wszystko w oszołomieniu, szedł prosto korytarzem. Sam nie wiedział, gdzie ani dlaczego idzie. Ominął salon, gdzie żółta taśma była owinięta dookoła. Nie chciał oglądać zaschniętych, czerwonych plam na podłodze. Nie chciał przypominać sobie, że ona nigdy tu nie wróci.

Ponieważ się nie przejmował, prawda?

Wszedł do jej łazienki i przesunął otwarte drzwi jej szafy. Od niekończących się ilości spódniczek, bluzek i butów zakręciło mu się w głowie. Postąpił krok naprzód i wybrał jeden wieszak z różowym swetrem. Dotknął go i przyłożył do swojego policzka. Wziął głęboki oddech zanim rzucił go na ziemię. Runął na jej łóżko, kładąc twarz pomiędzy poduszkami. Czuł jej zapach. Zdecydował, że zostanie tam na chwilę.

- Greg. Nie możesz tu być – powiedział delikatnie damski głos.
- Kocham Cię, Lisa.
- Greg, obudź się, proszę – poprosiła ponownie.
- Kocham Cię.
- Nie jestem Cuddy. Musisz się obudzić. Nie powinno cię tu być.
- Kocham…
- House! Przestań! – kobieta krzyknęła. House w końcu spojrzał na jej twarz, której powinien się spodziewać, ale się nie spodziewał. Stacy Warner. Oczywiście, że się pojawiła, zawsze pojawiała się w najmniej oczekiwanym momencie. Chciał położyć głowę z powrotem na poduszce i zignorować ją. Chciał zapomnieć, że utrzymywała go przy życiu i stała w miejscu, gdzie Lisa Cuddy wciąż istniała poprzez ubrania, książki, pościel. Droga ich zapachu. To sprawiło, że zakręciło mu się w głowie na myśl, że różowy sweter na ziemi pozostał samotny. Chciał zamknąć oczy i nigdy się nie obudzić.

Ale nie przejmował się. Nie powinien się przejmować. Był ciekawy. Nie myślał o tym. Po prostu słuchał Stacy.

- Co tutaj robisz?
- Wilson zadzwonił po mnie – wyjaśniła Stacy.
- Oh – odpowiedział bez przekonania.
- Jak długo już tu leżysz?

Spojrzał na zegarek. Była trzecia nad ranem.

- Czternaście godzin.
- O Boże. Musisz iść do domu.

House pozwolił spaść poduszkom, które leżały na jego piersi. Stacy zmusiła go do jazdy jej samochodem, raczej nie chciała brać jego motoru. W samochodzie szumiało ciszą, płyta CD grała bardzo cicho. Tak cicho, że nie powinien nawet się nad nią zastanawiać. Ale House’a męczyła jedna myśl; coś, kiedy wziął jej opinię pod uwagę. Unikał myśli o tym, ile go to wszystko kosztowało. Ale słowa piosenki już nie mogły być bezużyteczne w tym przypadku.

Goodbye, my almost lover.

House zacisnął mocno dłonie na lasce, próbując uniknąć tego, co nieuniknione.

Goodbye, my hopeless dream.

Spojrzał na mijane domy, poruszając bezgłośnie ustami.

I’m trying not to think about you.

W tym problem, próbowanie było trudniejsze niż przypuszczał, a byle piosenka mogła zniszczyć jego blokady.

Can’t you just let me be?