Alex [Z]

lizbona

Miałam dziś w spokoju poleniuchować, poczytać "wariacje na temat" w dziale Huddy, może obejrzeć jakieś stare odcinki House'a, ale wen, nieczuły na moje prośby, sam napisał trzeci FIK

Inny, bo bez żadnej zagadki i bez niedomówień, na dodatek jeszcze go nie skończył. Ale prawie, prawie, została do stworzenia ostatnia część i kosmetyka wcześniejszych.
No to ZAPRASZAM

ALEX

1.
House siedział przy komputerze i zawzięcie pisał. Wysunął koniec języka, co chwila zerkał na to na ekran, to na klawiaturę. Mruczał coś niezadowolony, mazał, znów pisał. Kutner czytał jakiś artykuł w gazecie, Trzynastka grzebała w swoim laptopie, a Taub spał na krześle z głową odchyloną do tyłu. Chase obserwował ich od dłuższej chwili, stojąc w drzwiach. W końcu otworzył usta, ale zdążył tylko nabrać powietrza, gdy Hause wrzasnął:
- Jak mam się skupić, gdy ciągle gadasz?!
Taub podskoczył na krześle obudzony, chwycił się stołu, by nie spaść, pozostała dwójka lekko drgnęła, ale nawet nie podniosła głowy. Chase zamknął usta, zrobił krok do przodu i znów próbował coś powiedzieć.
- Zamknij się wreszcie!
Po chwili zrezygnowany obrócił się na fotelu w kierunku Chase, ręce oparł na kolanach:
– Wiesz, jak trudno się skupić, gdy chcesz coś napisać, a jakiś idiota stoi ci nad głową i sapie?!
- Co piszesz? – zapytał Chase odruchowo, choć wiedział, że i tak House mu nie odpowie.
Ten tymczasem wstał, po chwili namysłu podszedł i objął ramieniem zaskoczonego chirurga:
- W zasadzie powinienem ci powiedzieć. Bo wiesz – mrugnął porozumiewawczo – są takie strony w necie, gdzie my, faceci….
Chase wywinął się spod jego ramienia i spojrzał na House, jak na idiotę.
- Cuddy cię szuka.
House leniwie przeciągnął się i wyłączył komputer. Chwycił marynarkę wiszącą na oparciu krzesła, zarzucił ją na ramię i wychodząc rzucił w powietrze:
- Z niej to dopiero jest poganiacz niewolników! Nic tylko seks, seks i seks – otrząsnął się w udawanym obrzydzeniu.
- Marzyciel – mruknęła Trzynastka.

martusia14

no krótkie ale fajne ciekawe co będzie dalej

Jarii007

Haha

Świetne xD

*Madziula*

lizbona

No to się kręci

2.
Już z daleka Cuddy wyglądała na mocno niezadowoloną. Znał ją dobrze, może nawet lepiej niż ona sama. Nie bez przyczyny miał opinię genialnego obserwatora i analityka. Przydawało się to nie tylko do diagnozowania chorób, do pogrywania z ludźmi też. Szczególnie z nią… Z powrotem przywołał na twarz leniwy uśmiech, otworzył drzwi do gabinetu z rozmachem i oparł się o framugę.
Gdy Cuddy podniosła głowę znad dokumentu, który trzymała w ręce, zobaczyła jak House się pręży, wodzi dłonią po własnej szyi, przesuwa ją powoli w dół, odchylając zmysłowo głowę. W końcu wymruczał gardłowo, przeciągając słowa:
- Chciałaś mnie widzieć, kotku?....
- House, - ucięła krótko zniecierpliwiona – zamknij drzwi.
Przygarbił się i pochylił głowę, przykuśtykał do jej biurka i usiadł na krześle. Podniósł na nią smutne oczy, usta miał wygięte w podkówkę:
- Tak psze pani?.... To nie ja…
- House – powtórzyła gniewnie, potrząsając trzymana w ręku kartką – Znowu jest skarga na ciebie. Na piśmie!
- Uffff…. – teatralnym gestem otarł pot z czoła – Bo już się bałem, że znów masz ochotę na jakieś nieprzyzwoite figle.
- Ciągle obrażasz pacjentów! Jak ty to robisz?
- Lata praktyki – machnął lekceważąco ręką.
- Czy jest jeszcze ktoś, - ciągnęła niezrażona - komu się nie naraziłeś?
Zmarszczył czoło i przyłożył palec do brody udając zastanowienie:
- Yyyy…..Nie znam twoich sąsiadów…
- Żąda przeprosin, i to też na piśmie. Nie mam zamiaru robić tego za ciebie.
- Nie mogę pisać, ręce mi się trzęsą. O widzisz?! – wyciągnął przed siebie dłonie i podetknął jej pod nos. Odsunęła się odruchowo, a on ciągnął dalej – jak będzie niewyraźnie, to nikt tego nie odczyta….
- Piszesz długopisem?!
- Skąd, na komputerze…
- I jeszcze powiedz, że używasz korektora – warknęła. Naprawdę musiała być nie w humorze.
- A ty nie?! Jesteś niesamowita! – brwi podskoczyły wysoko.
Po chwili spoważniał i wyrwał jej kartkę z ręki:
- No dobra, daj to. Znajdę Trzynastkę, pewnie się nudzi. I już nie się tak nie gotuj, bo ci para uszami pójdzie.. – Zerknął na pismo i cmoknął niezadowolony - A gdzie nadawca?
- Napiszesz i prześlesz mi do sprawdzenia. A ja wyślę do pacjenta i będę się modlić, by tylko na tym się skończyło! – cedziła powoli i wyraźnie. – Nie dam ci adresu.
- Dlaczeeegoooo? Przecież mnie znasz… - jęknął i spojrzał na nią błagalnie
- Właśnie dlatego.
Wydął policzki z udawanego oburzenia, prychnął i schował kartkę do kieszeni marynarki
– Zawsze psujesz najlepszą zabawę...
Wychodząc zostawił drzwi szeroko otwarte. Westchnęła zrezygnowana i podeszła, by je zamknąć. House był już przy recepcji, gdy nagle wydarł się na całe gardło, wywołując popłoch wśród pacjentów i pielęgniarek:
- Ma ktoś zapas viagry? Cuddy! – odwrócił się w jej kierunku z wyrazem rozpaczliwego błagania na twarzy – Ja już nie daję rady, diablico!...

*Madziula*

martusia14

Końcówka świetna
a na Housa zawsze były są i będą z skargi bo on przecież nie cierpi pacjentów.

Gdy Cuddy podniosła głowę znad dokumentu, który trzymała w ręce, zobaczyła jak House się pręży, wodzi dłonią po własnej szyi, przesuwa ją powoli w dół, odchylając zmysłowo głowę. W końcu wymruczał gardłowo, przeciągając słowa:
- Chciałaś mnie widzieć, kotku?....

taka wizja Housa tez jest bardzo fajna

Jarii007

*śmieje się wniebogłosy xD*
Haha

minnie

Umarłam xDxD
Świetne, jak ty to robisz, gdy czytam Twoje fiki to śmieje się w niebogłosy

Czekam na cd i wena życzę

lizbona

Dziękuję bardzo

Wen już napisał, ja tylko robię korektę i po kolei wrzucam. Jak przegapiłam jakieś błędy, to z gory sorki.

3.
Siedział wśród pacjentów w poczekalni przychodni, zasłonięty czytaną gazetą. Dobiegał go gwar cichych rozmów, dźwięk telefonu, ktoś zakaszlał. Widział, jak Cuddy go szukała, ale laskę sprytnie zakamuflował pod płaszczem siedzącego obok mężczyzny i udawał, że go nie ma. Pozostało mu chyba z pół godziny do końca dnia pracy, jakoś przetrzyma. W pewnej chwili poczuł dotknięcie na kolanie, ki diabeł? Opuścił nieco gazetę, nic, podniósł więc ją w górę i spojrzał prosto w wielkie, niebieskie oczy… Aniołka? Może dwu-, najwyżej trzyletni blondynek oparł mu łokcie na kolanach i patrzył.
- Też chcesz poczytać? – warknął House nieprzyjaźnie, w nadziei, że to zniechęci malca. – dam ci strony o polityce, ale sport jest mój. Nekrologi zabrała Cuddy, wie dziewczyna jak się rozerwać. – Mrugnął porozumiewawczo.
Chłopczyk nie zmienił pozycji, nie zareagował, nadal patrzył lekarzowi prosto w oczy. House westchnął ciężko.
- Sio mały, wracaj do mamy…. – W końcu zniecierpliwiony wykrzywił się niemiłosiernie – Buuuuu.
We względnej ciszy poczekalni rozległ się radosny, niczym niezmącony śmiech dziecka. Malec zaklaskał w ręce, odrzucił głowę do tyłu, obrócił się kilka razy wokół własnej osi i śmiał się w niebogłosy. House szybko zasłonił się gazetą, z przerażeniem podejrzewając, że to dziecko już teraz jest idiotą. Co z niego będzie, jak dorośnie? Właśnie miał zamiar powrócić do spokojnej lektury, gdy ktoś delikatnie, aczkolwiek stanowczo, zabrał mu gazetę. Głos słusznego oburzenia uwiązł mu w gardle, no jasne, śmiech tego małego zdrajcy jak po sznurku sprowadził tu Cuddy….
- Doktorze House – uśmiechnęła się sztywno wskazując na to małe półdiablę i na jakiegoś faceta – oto Alex i jego ojciec Matt Novak. Alex, to doktor House, który sprawdzi czy jesteś zdrowy – uśmiechnęła się słodko do malucha. Ten jednak nie zwrócił na nią uwagi, tylko stał z zadartą główką i patrzył w oczy House’a.
- Jest zupełnie zdrowy, nie słyszałaś go?! - Zaprotestował House wywracając oczami, co wywołało kolejny wybuch śmiechu dziecka. Zaskoczony spojrzał na niego bykiem. - Płuca jak dzwon! Nawet migdałki mi pokazał. Nie wiem czy nie dostrzegłem też żołądka, tak rozdziawiał paszczę!
Mężczyzna stojący obok Cuddy odruchowo wyciągnął do House’a rękę przy prezentacji, ale teraz zawahał się, przytulił malca do swojej nogi i opuszczając rękę spojrzał niepewnie na Cuddy. Uśmiechnęła się do niego uspokajająco i spojrzała wymownie na House’a:
- Doktor House zaraz się zajmie Alexem, bez obaw. – Pogłaskała małego po główce i wcisnęła House’owi do ręki kartę pacjenta. – Gabinet numer jeden, proszę.
- No dobra, mały, - wstając ciężko westchnął i wygrzebał laskę spod płaszcza innego pacjenta, - nawet kaleka nie ma tu żadnych względów…
Nagle zamarł, bo poczuł w swojej ręce małą rączkę. Spojrzał w dół oburzony:
- Sam umiem chodzić. Mam laskę, nie widzisz?! – Potrząsnął nią wymownie i ruszył do gabinetu. Z ręką dziecka w swojej dłoni. Matt zdążył chwycić swój płaszcz, kurtkę syna i dogonił ich pod drzwiami gabinetu.
Cuddy spojrzała za nimi z tęsknym uśmiechem.

- Ok., to co ci dolega? – Zwrócił się do chłopca, gdy ten już siedział bezpiecznie w gabinecie, na kolanach ojca. Zanim Matt zdążył coś powiedzieć, Alex uśmiechnął się szeroko i wykrzyknął:
- Tata!
- Rozumiem – House przeciągnął słowo. Spojrzał na małego porozumiewawczo – kłopoty z ojcem? Jest upierdliwy, przegląda twoje e-maile, podrywa ci dziewczynę i ogranicza kieszonkowe?
Matt sarknął zniecierpliwiony i przerwał:
- Jest zdrowy, to tylko szczepienie. Doktor Cuddy powiedziała…
- Ta w białym fartuchu? – zdziwił się House zakładając słuchawki – Dekolt, szpilki, wielki tyłek? Tobie też chciała wmówić, że jest lekarzem?
W skupieniu zbadał chłopca dokładnie. Mały cały czas uśmiechał się szeroko i przechylał główkę, by patrzeć w oczy House’a.
- Zdrowy! Rewelacja! Możemy iść do domu… - Zanim się zorientował, Alex śmiejąc się radośnie wyciągnął rączki i zsunął się z kolan ojca, wprost w ramiona House’a,. Lekarz chwycił dziecko pod pachy i uniósł nieco w górę, odsuwając od siebie z wyraźnym obrzydzeniem. – O nie, młody człowieku, to ja idę do domu, ty będziesz mógł molestować pielęgniarki. Blondyna jest niezła, ojcu odpal tę rudą. – Dodał stawiając chłopca na ziemi i wyszedł.

martusia14

mały jest genialny i od razu jak polubił Housa
super

runiu

Tempo w jakim powstają nowe części jest niesamowite, kolejny świetny fik, bardzo podoba mi się jak piszesz, mały jest świetny, czekam na cd.

minnie

Świetne!
Bardzo fajne dialogi, takie realne

Pozdrawiam

lizbona

madlen

Kurczę nie będę cytować poszczególnych części bo nie ma to sensu.
Podoba mi się sposób w jaki piszesz. Jest niesamowita dawka Housowego humoru. Wiesz co czuję się jakbym oglądała odcinek, wszystko tak łatwo potrafię sobie wyobrazić

minnie

Wow świetnie!
House się trochę wkopał

Czekam na cd i pozdrawiam

lizbona

No i część przedostatnia, za momencik szósta.

Nie śpijcie jeszcze, czytajcie

5.
Zdecydowanie nie powinien przechodzić obok jej gabinetu… Idiotka, cholera! Dzieciaka sobie znalazła, do tego przystojny, samotny tatuś… a niech to szlag jasny trafi!... Sąsiad! Najpierw tylko dzień dobry, potem przypadkowe rozmowy na ulicy, a potem nagle śliczna mała córeczka z ciemnymi loczkami po matce!... Jasna cholera!...Gdyby to była moja córeczka, najpierw bym kupił spluwę! Wara wszelkim takim, takim… sąsiadom! Wymoczek jeden! Nasyłał na nią te swoje niewyżyte blond diablę!... Niebieskie oczęta, skunks jeden!
Szedł zdecydowanie za szybko, noga bolała co raz bardziej, zatrzymał się tuż po wyjściu ze szpitala, by wyjąć z kieszeni tabletki. Mało się nie zakrztusił, kiedy wrzucając je sobie do gardła poczuł uderzenie w zdrową nogę i coś się do niej przyczepiło. Zesztywniał ze złości, bo wiedział co, a raczej kto to jest:
- Alex! – Matt podbiegł do dziecka i usiłował go zdjąć z nogi lekarza. Mały objął go mocno i gapił na niego z tym swoim szerokim uśmiechem. – Bardzo pana przepraszam, doktorze, ale jak pana zobaczył…
- Takie dzieci – warknął House – powinno się trzymać pod kluczem w ciemnej piwnicy. Razem z tatusiami.
Usiłował uwolnić się od dzieciaka, ale nie mógł stanąć wyłącznie na chorej nodze, nawet podpieranie się laską nie wystarczyłoby. Stał więc nastroszony na środku chodnika i patrzył, jak Matt najpierw nakłania Alexa po dobroci, w końcu próbuje na siłę odczepić jego ręce od nóg lekarza, rzucając co chwila przepraszające spojrzenia. A mały znów zadarł głowę i śmiał się rozradowany, jakby to nie wiadomo jaka zabawa była. W końcu House nachyli się nad dzieckiem najbardziej jak mógł i ryknął:
- Puścisz mnie w końcu czy nie!!
W odpowiedzi zobaczył jedynie energiczne kręcenie blond główki i usłyszał radosne:
- Nie, nie, nie!
- O, to znasz już dwa słowa? Szybko ci idzie. – Wyciągnął ręce i zaczął łaskotać chłopca. Ten zanosząc się śmiechem, puścił w końcu jego nogę, a Matt szybko wziął syna na ręce.
- Jeszcze raz przepraszam, doktorze – uśmiechnął się niepewnie.
- Nie ma sprawy – burknął niewyraźnie odwracając się by odejść.
- Chwileczkę – dogonił go głos Matta – możemy pana podwieźć? To dla nas żaden kłopot…
Gdyby przy tym nie spojrzał na nogę lekarza, a w jego wzroku nie kryła się litość, House zapewne by odmówił. Zastanowił się jednak i uśmiechnął niewyraźnie:
- Jeżeli można, to chętnie. Wie pan, ja z tą nogą…
Matt pokiwał głową ze zrozumieniem i podszedł do zaparkowanego samochodu. Na widok tego cacka, House mało nie zagwizdał. Co za szpaner, cholera. Pewnie parkuje przed domem, nie w garażu, żeby sąsiedzi widzieli. Nawet ci, co…. trzy domy dalej, niech go szlag!
Alex został posadzony i przypięty w foteliku na tylnym siedzeniu. Spojrzał na Housa radośnie i poklepując miejsce obok siebie, zawołał:
- Chodź tutaj, do mnie!
- O matko, on mówi! – House spojrzał z udawanym zdumieniem na Matta. Ten równie zdziwiony odparł spokojnie:
- Oczywiście, dlaczego miałby nie mówić?
- Myślałem, że tylko umie się śmiać? – stwierdził House, sadowiąc się na przednim siedzeniu i podał swój adres.
Matt z dumą spojrzał na synka i uśmiechnął się smutno:
- Tak, to radosny dzieciak. Jest za mały, by zrozumieć, że stracił matkę…
- Ale ma ojca. Jest bardzo podobny do ciebie, mogę ci mówić po imieniu? Niebieskie oczy, blond włosy… W dzieciństwie też ci się tak lekko kręciły?
Mat znów spojrzał ze zdziwieniem na swojego pasażera, dziwny człowiek z tego doktora:
- Chyba tak, troszeczkę. Nie masz dzieci? – zapytał Matt przez grzeczność.
- Nie, jeszcze nie. – odparł zamyślony.
- Szkoda, byłbyś dobrym ojcem, świetnie dogadujesz się z dziećmi. Alex jest bardzo pogodnym malcem, ale na ogół nie goni ludzi po ulicy i nie wiesza się im na nogach – Obejrzał się do tyłu – O, już śpi, jest bardzo zmęczony… Moja żona, Meg, zawsze mówiła…
- Jaka ona była? – przerwał House, udając, że wpatruje się w drogę.
- Moja żona? – Matt posmutniał – wesoła, mądra, czuła…
- Nie, nie! Jak wyglądała?! Wysoka, posągowa blondynka?
- Nie… - co za wścibski facet z tego House’a! – Brunetka o lekko kręconych włosach, niebieskie oczy, cudowny uśmiech…
- Pewnie w końcu zwiążesz się z kimś innym, kobiety lecą na samotnych tatusiów z blond aniołeczkami, a Alex potrzebuje matki..
Matt się żachnął i znów spojrzał zdziwiony:
- Nie wiem, nie myślałem o tym! Dopiero co…!
- Podoba ci się? – wtrącił House
Matt tylko spojrzał pytająco, zaczynał się już gubić w tych pytaniach. Chyba niepotrzebnie zaproponował podwiezienie.
- Cuddy. Mówię o doktor Cuddy.
- Doktor Cuddy?! – Matt już niczego nie mógł zrozumieć, – co ma doktor Cuddy?..
- No jak to? – House uśmiechał się z przymusem - brunetka o lekko kręconych włosach, niebieskie oczy, cudowny uśmiech…
- Ale ja nigdy!... Nie mógłbym!...
- Czyżby?.... – House przestał już udawać swobodny uśmiech. - Jesteście sąsiadami, ona kocha dzieci, jest wesoła, mądra, czuła...
- Matko jedyna, znam ją od lat! Na pewno nie!... Lubię ją, ale nic z tych rzeczy! Ona chyba nie myślała?!...
- O nie, na pewno nie myślała! – House roześmiał się sarkastycznie. Klepnął otwartą dłonią w deskę rozdzielczą. – Świetnie się z tobą gawędzi, Matt. Musimy się kiedyś umówić na piwo!
- Naprawdę?..
- Nie. – Wskazał kciukiem za siebie - wolę jego. Ale takiego brzdąca sam mogę sobie zrobić.

minnie

Haha

Zirytowany House

Czekam na cd i wena życzę

*Czekam i nie idę spać

*Madziula*

lizbona

Ok, kto doczekał, niech czyta

Dobranoc drogie "czytaczki" i napiszcie co Wam się spodobało, a co nie, pliiiiiiissssss

6.
Sam sobie zrobić, sam sobie zrobić!.. Cholera, ten wymoczkowaty skunks na pewno poleci teraz do Cuddy z jęzorem, papla jedna! Trzeba mu było przebić opony w samochodzie… – Do szpitala po swój motor wrócił taksówką. Już dawno był wieczór, a on gnał przed siebie, byle dalej. – Szlag by to trafił. Jesteś kretynem, doktorku! Wiesz co będzie, jak ten skunks poleci do niej?! Bo że poleci, to pewne! Będzie jej się żalił w mankiet, ślinił, jeszcze pewnie z dzieciakiem uczepionym spodni. Sam mu otworzyłeś oczy, baranie, że to kobieta wymarzona dla niego! Jak nie wiedział, to teraz już wie! A Cuddy? Cholera jasna, dobrze wiedział, co zrobi Cuddy!.... Przyssie się do dzieciaka i przy okazji zgarnie tatuśka. Skunks jeden... Goguś. Wymoczek!
Zatrzymał się na pustej drodze, gdzieś w szczerym polu, zdjął kask i zadarł głowę do góry. Gapił się w rozgwieżdżone niebo, rozglądał się po nim, nagle wydarł się w niebogłosy:
- Ej, ty!!!! Ej, jesteś tam?!?!?! Wiem, że cię nie ma, ale zrób coś z tym!!!!!!
Wydawało się, że podjął decyzję, zawrócił motor i odjechał.
Zaparkował pod jej domem i wdrapał się po schodach. Jednak, gdy stanął na ganku, poczuł kompletną pustkę w głowie. Spojrzał w okno, zobaczył ją leżącą na kanapie. Jedną ręką przeczesywała swoje włosy rozsypane na poduszce, w drugiej trzymała kieliszek wina, bose stopy położyła na oparciu. Zawahał się, po co to wszystko? I co miał jej powiedzieć? Stanął pod drzwiami, podniósł rękę, by zapukać, ale zamarł w pół gestu. Oparł czoło o drzwi, nie mógł się zdecydować. W końcu obrócił się i zaczął odchodzić.
- House? – Nie zapaliła światła na ganku, widziała go w świetle padającym z mieszkania. Stał do niej tyłem, na szczycie schodów. – House, - powtórzyła miękko.
- Podoba ci się mały Alex, Cuddy? – zapytał zaczepnie, ręce włożył do kieszeni.
- …
- Pytałem… – odwrócił się do niej gwałtownie i całe powietrze uszło mu z płuc. Stała tam i …Jej łagodny uśmiech…. Jej oczy wpatrzone w niego… Nie przeganiała go, nie wyśmiała… Czekała? Niepewnie zaczął się do nie zbliżać, nie zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, nie kazała się wynosić… Czekała. Podszedł bardzo blisko, tak blisko, że już niewiele ich dzieliło. Zawahał się: - Lisa?...
Spojrzała mu prosto w oczy i wyciągnęła rękę, by pogładzić go po twarzy. Gwałtownie chwycił jej dłoń i zanurzył usta we wnętrzu, zsunął do nadgarstka, gdzie bił jej puls.
Uśmiechnęła się z ulgą i cofnęła do domu, pociągając go za sobą.
- Ciii – wyszeptała, gdy chciał coś powiedzieć i położyła mu palce na ustach. Popychała go lekko do tyłu, aż opadł na kanapę – Nic nie mów…
Zagarnął ją na siebie, obie ręce wsunął w jej włosy, oczy utonęły w jej oczach.
- Nie potrafię już dłużej … - wymamrotał bezradnie, drżała, gdy niecierpliwie chwycił wargami koniuszek jej ucha - co ty ze mną zrobiłaś?....
Szukał jej ust nieprzytomnie, ręce błądziły co raz zachłanniej, oszalałe, krew pulsowała w skroniach, czuł pod palcami jej ciepło, pachniała pożądaniem, słyszał przyspieszony oddech i gwałtowny świst wciąganego powietrza, gdy świat przestał istnieć…

Pocałowała jego nagie ramię i próbowała wstać, oplótł ją jednak mocno, przyciągnął do siebie, aż jej włosy otuliły ich oboje.
- Nawet podoba mi się imię Alex – chciała odsunąć się zaskoczona, on jednak przygarnął ją znowu i dalej bawił się jej włosami. – Jest takie uniwersalne, i dla chłopca, i dla dziewczynki…. Wiesz? Jutro kupię jakiegoś gnata…
- Oszalałeś?! – Wymruczała leniwie
- Taaak, chyba tak… - uśmiechnął się do swoich myśli. – House. Alex House….

KONIEC

minnie

SŁodko! Mi się podobało wszystko, a szczególnie to,że szybko wstawiasz kolejne części

Świetne i czekam na więcej ficzków

Pozdrawiam

jeanne

O bosiu...
Niesamowite!

A ten mały Alex

Słodki

Dopiero teraz przeczytałam, ale od razu całość i stwierdzam, iż mi się bardzo podobało!

Boskie! I nie mogę sie doczekać az napiszesz coś jeszcze

Wercia214

No tak, wchodze na komputer dopiero wieczorem i widze cały, wspaniały, przecudny, fenomenalny fik !!
Twoje tępo wrzucania kolejnych części jest zadziwiające !!
A przy tym tak dobrze napisane

Ten Twój Wen sie przepracowuje

i dobrze

Jak ma być więcej TAKICH świetnych fików, to niech popadnie w pracocholizm

Ściskam wirtualnie

runiu

Świetny fik, najbardziej podobały mi się określenia rzucane przez Housa np. Skunks jeden... Goguś. Wymoczek!, wymoczkowaty skunks i tak w kółko, no i zakończenie słodkie i urocze.

Mam nadzieję, że pomimo powrotu do pracy jeszcze coś stworzysz.
Pozdrawiam

Cave

mama juz mnie w nocy do łożka zaganiala i nie moglam skomentowac.. MEGAświetne i MEGAszybko napisane