A little less conversation, a little more action... [M]

kremówka

A little less conversation, a little more action...

Ktoś powinien mi chyba zabrać odtwarzacz mp3, bo w przeciwnym razie będę tylko siedzieć na forum i pisać kolejne fiki, zamiast się uczyć… I z matury nici...
Znowu sobie słuchałam i mnie naszło, jakoś mi się ta piosenka skojarzyła z Huddy...
Pomieszało mi się to jeszcze ze sceną z 4x01 i wyszło takie coś

Znowu chyba raczej słodkie i bez jakiejś dramaturgii, ale w założeniu ma być lekkie, łatwe i przyjemne

Mam nadzieję, że jest.

Tu macie ścieżkę dźwiękową: [link widoczny dla zalogowanych]
A tu opowiadanie:

Zweryfikowane przez Kamę

Naprawdę, zachowywał się jak dziecko. Oczywiście, musiał pochwalić się nową zabawką, bo po prostu nie byłby sobą. I oczywiście, musiał robić to w szpitalu, robiąc sobie wolne od pracy w przychodni. To jeszcze, ewentualnie mogła wytrzymać. Ale przynajmniej mógł robić to ciszej.

Dźwięki elektrycznej gitary rozbrzmiewały na całym korytarzu. I na korytarzu piętro niżej. I w szybie windy, i w klinice, i prawdopodobnie wszędzie, w promieniu 500 metrów od gabinetu diagnosty.

Kiedy Cuddy wysiadła z windy, House właśnie zmieniał repertuar. Zabrzmiały ostatnie akordy piosenki Rolling Stones’ów i przez chwilę panowała błoga cisza. Niestety, przez krótką chwilę, bo kiedy pani dziekan stanęła przed szklanymi drzwiami, korytarz znów wypełnił się muzyką. Tym razem był to zdaje się Elvis Presley. Obawiając się tego, co za chwilę może nastąpić i zastanawiając się, jak uniknąć rozmowy na temat „Król wciąż żyje”, Cuddy popchnęła szklane drzwi.

- A little less conversation, a little more action please,
All this aggravation ain't satisfactioning me
A little more bite and a little less bark
A little less fight and a little more spark…- zaśpiewał diagnosta melodyjnym głosem przy akompaniamencie swojej nowej zabawki. Cuddy weszła do gabinetu.

-Close your mouth and open up your heart and baby satisfy me,
Satisfy me baby- Zaśpiewał kolejne linijki, odwracając się a jej stronę i patrząc jej prosto w oczy.

-House, klinika!- Wrzasnęła Cuddy, wątpiąc w to, że w ogóle ją usłyszy.
Nie usłyszał. Grał nadal, więc po prostu podeszła do wzmacniacza i odpięła od niego kabel gitary. W jednej chwili w gabinecie zapanowała błoga cisza.

-Maaamo…. Nie dałaś mi dokończyć piosenki…

- House, klinika. - Cuddy starała się nie dać mu wciągnąć w żadną grę, bojąc się, że może tego potem bardzo żałować.
Oczywiście nie posłuchał jej. Schylił się po kabel, podpiął go powrotem do wzmacniacza i gabinet znów wypełniły dźwięki gitary.
- A little less conversation, a little more action please,
All this aggravation ain't satisfactioning me- Zaczął raz jeszcze, cały czas patrząc jej w oczy. Cuddy przypomniała sobie, że przeczytała kiedyś w jakiejś mądrej książce, że z dziećmi należy postępować konsekwentnie. Podeszła do wzmacniacza i znów wyjęła wtyczkę, patrząc wymownie na House’a.

- Maaamo…- Zaczął znowu.- A ja tak bardzo chciałem zaśpiewać Ci piosenkę…- Poskarżył się z wyrazem twarzy zawiedzionego sześciolatka.

- Najpierw musisz odrobić zadanie… Baaardzo duże zadanie…- Odpowiedziała mu, w myślach przywołując obraz wciąż rosnącej kolejki w klinice. –I nie zapominaj, że obiecałeś skosić trawnik. Najpierw obowiązki, potem przyjemności, chłopcze.- Cuddy poklepała House’a po głowie, patrząc na niego ze złośliwym błyskiem w zielono-niebieskich oczach.

Ale chciałem tylko pokazać Ci jak ładnie gram… – Odpowiedział jej, uderzając delikatnie w struny gitary.
- A little less conversation, a little more action please,
All this aggravation ain't satisfactioning me- Zaczął znowu, lecz i tym razem Cuddy przerwła mu, chwytając dłonią gryf gitary.

-Wiesz? To jest właściwie bardzo mądra piosenka. A little less conversation, a little more action, a to drugie, zdecydowanie na dole, w klinice. Chcę Cię tam widzieć za trzy minuty.- Odpowiedziała mu z uśmiechem, puszczając gitarę. Wychodząc przez szklane drzwi gabinetu House’a odwróciła wzrok i zobaczyła jak szybko podnosi on oczy, z poziomu jej tyłka na poziom jej twarzy. Uśmiechnęła się kącikiem ust i wyszła z gabinetu zmysłowo kręcąc biodrami.

* * * * * * * * * * * * * * *

Filiżanka mocnej herbaty. Talerzyk pełen malutkich, czekoladowych ciasteczek z kremem. Ciepły, wełniany koc. Ogień, palący się w kominku, bijący od niego blask i odgłos strzelających iskier. Ciemność za oknem, na którego szybie błyszczały wymalowane przez mróz fantazyjne kształty. Cisza i spokój. Cuddy zamierzała się cieszyć nimi przez cały wieczór. Po męczącym dniu w pracy, wieczór spędzony na nicnierobieniu był dla niej najlepszym odpoczynkiem. Nie miała nawet siły oglądać telewizji czy czytać książki. Leżała po prostu z przymkniętymi oczami na kanapie, otulona ciepłym kocem, z filiżanką pełną gorącej herbaty, cudownie ogrzewającej zmarznięte palce. Co jakiś czas sięgała po ciasteczko z talerzyka, leżącego na stoliku przy kanapie. Tę harmonię zburzyło nagle głośnie stukanie w drzwi. Nie chciało jej się wstawać spod wygrzanego koca, otwierać drzwi i wpuszczać zimnego, mroźnego powietrza do ciepłego, przytulnego wnętrza domu. Ale stukanie nie ustawało, wręcz przeciwnie, nasilało się, zarówno pod względem głośności jak i pod względem częstotliwości. Walcząc sama ze sobą, wstała z kanapy i podeszła do drzwi. Powoli otworzyła zamek, nacisnęła klamkę i lekko uchyliła drzwi.
Za drzwiami stał House. Wyglądał jak… zmarznięta wrona. Sądząc po kolorze jego nosa stał pod jej drzwiami przynajmniej od pół godziny, zanim zapukał. Szybko wpuściła go do środka. Nie chciała wpuszczać więcej zimna do wnętrza domu.

-House? Co tu robisz?

- Przyszedłem skosić trawnik.

- Co? House, jest styczeń… Aaaa – Cuddy przypomniała sobie swoje słowa w jego gabinecie kilka godzin temu. – Co? Czyli właściwie, po co przyszedłeś?
House podszedł bliżej. Mogła poczuć chłód, którym przesiąknięty był jego gruby płaszcz. Podniósł dłoń i zgrabiałymi palcami dotknął jej dekoltu. Strzepnął jej czekoladowe okruszki z bluzki i popatrzył jej ciepłym spojrzeniem zimnoniebieskich oczu, prosto w oczy.

- Wiesz, obiła mi się dziś o uszy, taka mądra piosenka… - Odpowiedział, przysuwając się jeszcze bliżej. – A little less conversation, a little more action please…- Zanucił prawie szeptem kładąc jej palec wskazujący na jej ustach. Po chwili miejsce palca zajęły jego miękkie, delikatne usta. Pocałował ją. Tak po prostu. Nie, nie po prostu. To nie był po prostu pocałunek, to było… Sama chyba nie wiedziała. Przed kilkoma minutami nie sądziła, że będzie teraz stała przed drzwiami i całowała się z House’m i to tak całowała… To było jedno z najdziwniejszych uczuć, jakich doznała. I na pewno było to jedno z najcudowniejszych. Po dłuższej chwili, z trudem oderwali od siebie usta. Nieśmiało, jakby ze strachem Cuddy podniosła głowę. Wiedziała, że są tylko dwa sposoby może zakończyć się ta sytuacja. Albo pójdą razem do łóżka, albo on wyjdzie. Znała do już na tyle długo, że wiedziała, że teraz nie mogliby siąść na kanapie i porozmawiać o tym, co się stało. To nie było w jego stylu. Z pewnym zaskoczeniem odkryła, że właściwie, nie miałaby nic przeciwko temu pierwszemu zakończeniu. Podniosła głowę i popatrzyła mu w oczy. Nic. Jak zwykle, niczego nie udało jej się wyczytać z jego oczu. Chociaż musiała przyznać, że ta ich niebieskość… była niesamowita.

- Co teraz?- Spytał po chwili milczenia. Natychmiast usta zamknął mu jej palec leżący delikatnie na jego wargach.

- Close your mouth and open up your heart and baby satisfy me…- zanuciła cicho Cuddy chwytając go za rękę. Popatrzyła na niego kuszącym spojrzeniem, po czym odwróciła głowę i spojrzała w stronę drzwi sypialni...

Chyba po prostu oglądam za dużo musicali i dlatego mi się takie "piosenkowe" opowiadania piszą

Epilogu raczej nie przewiduję, na razie nie mam na niego weny, chociaż kto wie... Może nadejdzie...

rocket queen

Świetny pomysł, bardzo fajnie i lekko napisane, przyjemnie się czyta... Nie wiem, co jeszcze mogę dodać

Może tyle, że swoim tekstem dostarczasz mi mega wzmocnień pozytywnych, za co serdecznie dziękuję

Daguchna

Bardzo ładne, bardzo!

ewel

łaaaaaaaaa!!! cudo!!!

w ogóle świetna jest ta piosenka Elvisa

i w oryginale i w tym wspaniałym miksie

nie mam nic przeciwko Twojej fascynacji musicalami, skoro dzięki nim takie cudeńka się rodzą^^

no i "zmarznięta wrona" rlz!!!

bardzo mi się podobało, bardzo przyjemnie się czytało, nie widzę w tym nic przesłodzonego

dzięki za taką chwilkę rozkoszy

buziaki

edit: Rocket, zabijasz karnym jeżykiem

Kama

Martuss

Kremówko ty moja kochana

Wiesz że mi się podobało?? Nie wiesz?? No to już wiesz

Ja nie mam nic do słodkich fików a wręcz przeciwnie

Cytować nie będę bo całość mi się strasznie podobała

Ale mimo wszystko najlepszy był House z tym swoim "Maaamo..."

Pozdrawiam i dużo Wena życzę

A mature jakoś przeżyjesz tylko więcej takich fików pisz

jujoj

Krótkie, fajne, sympatyczne.

A odtwarzać ukryj w dobrym miejscu, żeby nikt Ci go nie zabrał.

jeanne

kremówko to opowiadanie było bardzo przyjemne

Cave

haha xD niegrzeczny House, to lubie

Izabella

W pierwszej części "superniania"
w drugiej części "niania", nawet motyw ciasteczek sie pojawił.

Bardzo sympatyczny tekst, trochę dydaktyki i zabawy. A wszystko z muzyką w tle.

nidociv

Cel osiągnięty! Wcale a wcale nie przesłodzone (a ostatnio słodycze trzymam na dystans, więc jestem wrażliwa na te klimaty

)

Huddy

Słodkie, piosenki są skarbnicą natchnień

LicenceToKill

Ha ha ha! Kremóweczko, to było świetne! Cudowne! Takie lekkie

A ta piosenka, tak doskonale uzupełniała całe opowiadanko, że nie mogłam przestać uśmiechać się sama do siebie

Jak głupia po prostu

Twój fik to świetne urozmaicenie

Ach, nie mogę się jeszcze nadziwić i ochłonąć *wylewa na siebie kubeł zimnej wody*
Aa... I bardzo proszę o epilog

*wzywa Twojego WENa i nakazuje mu wziąć się do pracy*

Buziaki ;*

minnie

Jak ślicznie

Tak się lekko i przyjemnie czyta

Świetne!!
Pozdrawiam

amandi

kremówka, jejku, jak ja się cieszę, że znów mogłam przeczytać coś twojego!!!

Boże, jak mi się to podobało! jak zwykle, zachwyt odebrał mi siłę na jakiś mądry koment

. To było takie lekkie, przyjemne, zabawne...

konsekwencja Cuddy w postępowaniu z tym upartym "dzieckiem" godna podziwu

. Śpiewane wstawki zrobiły swoje. Najlepiej, jak potrafiły - tworząc klimat i wciągając nas do środka

...

A potem cudownie opisałam wieczór otulonej kocem Cuddy. I przyjście House'a, rwącego się do koszenia trawnika (

), jego odmrożony nionio

i... ten pocałunek... i ich słowa... i... *leży na ziemi, nadal wpatrując się rozmarzonymi oczętami w ekran8

runiu

Świetne, zdecydowanie czyta się to lekko i przyjemnie. Pocałunek cudowny, ale najbardziej podobało mi się jak Cuddy zaczęła wychowywać swoje przerośnietę dziecko.

T.

Kremówka -specjalista od onomatopei

Oprócz tego, że Twoje teksty "muzyczne" są doskonale napisane i dobrane z muzyka, to tworzą z nia jakąs harmonie, którą trudno mi uchwycić słowami. To jest właśnie jak ta muzyka... tworzą z nia idealna całość i może dlatego z taka przyjemnością sie je czyta. Wiem jedno -ilekroć bedę słyszeć te piosenki, bede miała przed oczami Housa i Cuddy

Buziakuje

lisa

Puchatek

...uwazam, iz prawdopodobienstwo tego, ze House zjawi sie ni stad ni zowad pod domem Cuddy graniczy z cudem, ale akurat to sie wydarzylo w 5x06, wiec przejdzie.. ale to ze zaczal tak po prostu spiewac i ta jego smialosc! ciezkie do wyobrazenia, ale...

(wlasnie, teraz musze wtracic "ale" ;d)

...tak naprawde nigdy nie wiemy co panu doktorowi chodzi po glowie, wiec...^^ czemu by nie!? ;d wizja smialego, nie kryjacego sie z uczuciami House'a? wow! ^^

000paulina000

i juz wiem dlaczego Cie kocham

nimfka

śliczne