Znajdę cię nawet na krańcu świata [NZ]

coolness

Kategoria: love

Zweryfikowane przez autorkę

Wbrew wstępowi to jest Hilson, nie Huddy

Miejmy nadzieję, że się nie załamiecie.

Dla Kejti, którą uwielbiam i już

I dla Agusss, bez której ten fick w najmniejszym stopniu by nie powstał (Możesz już zaprzestać konspirowania przeciwko mnie

)

Znajdę cię nawet na krańcu świata

James Wilson był człowiekiem twardo trzymającym się swojego zdania i poglądów (oczywiście wtedy, gdy próbował robić za psychoanalityka). Kiedy się uparł, nic nie mogło stanąć mu na drodze, nic nie mogło go od tego odwieźć. Potrafił być uparty jak mało kto. Tym razem był jeszcze bardziej uparty niż zwykle. Postanowił zeswatać irytującego diagnostę i upartą administratorkę. Od pewnego czasu, który mówiąc między nami był dość długi, było to jego celem życiowym. Chodził od przyjaciela do przyjaciółki i próbował im przemówić do rozumu. To jednak zbytnio nie skutkowało. House zbywał go mówiąc, że ma pacjenta do wyleczenia i, że musi się nim zająć. Było to zjawiskiem dość dziwnym i niespotykanym. Gregory House nigdy, ale to przenigdy nie śpieszył się do pacjentów, a wręcz przeciwnie znany był z tego, że omijał ich szerokim łukiem. Unikał ich jako ognia. Cuddy natomiast mówiła, że ma zajęcie- prace papierkową lub ważny telefon do wykonania. Ale onkolog wiedział, że oni unikają po prostu drażliwego tematu o tym co do siebie czują. A czuli coś do siebie – tego Wilson był pewny.

Tego dnia onkolog postanowił nie dać za wygraną. Postanowił tę dwójkę zapędzić w jedno miejsce jak zwierzynę do klatki i nie wypuścić ich stamtąd dopóki nie uświadomią sobie pewnej prostej rzeczy i nie powiedzą dwóch z pozoru banalnych i prostych do powiedzenia słów. Wilson spojrzał na zegarek. Była 15.30. House najprawdopodobniej ukrywał się w schowku. Jak zwykle starał się ominąć przychodnię. Brązowowłosy mężczyzna ruszył w stronę gabinetu swej przełożonej i jednocześnie przyjaciółki, aby nakablować na przyjaciela.

Jeśli wszystko przebiegłoby według planu, który Wilson misternie ułożył w swojej głowie, Cuddy by się wściekła i ruszyła po House’a do schowka, a on poszedłby za nią. W ten sposób Wilson miałby w jednym pomieszczeniu administratorkę i diagnostę, i przemówiłby im wreszcie do rozumu.

Pierwsza część planu przebiegła pomyślnie. Dopiero podczas drugiej onkolog napotkał problemy.

- House marsz do przychodni! – krzyknęła Cuddy.

- Mamo, serial jeszcze się nie skończył – diagnosta zrobił minę zbitego pieska.

Administratorka przewróciła oczami. Często zastanawiała się, czy House wyrośnie kiedyś z wieku dziecięcego i przestanie zachowywać się jak przedszkolak. Na pewno Princeton Plainsboro Teaching Hospital stałby się miejscem bezpieczniejszym… ale i nudniejszym.

- Natychmiast idź do przychodni! – wycedziła przez zęby brunetka.

Wilson westchnął. Powinien był przewidzieć, że Cuddy zacznie wrzeszczeć na House’a i nici z jego planu. Onkolog musiał coś prędko wymyślić. Nagle lampka w jego głowie zaświeciła jasno na żółto.

- Panie i Panowie, zebraliśmy się tu po to aby ta o to piękna Lisa Cuddy i ten o to równie przystojny Gregory House, wyznali sobie pewną rzecz; a mianowicie miłość – zaczął teatralnym szeptem, później zaś jego głos się wzmocnił. – A więc przejdźmy do rzeczy. Najpierw ty Liso, powiedz co masz powiedzieć, potem ty Greg.

Cuddy westchnęła. Do Wilsona nie docierało, że on jej nie kocha. Ona też go nie kochała… już nie.

Na twarzy House’a odmalowało się wiele emocji; tak wiele jak nigdy wcześniej. Przez głowę przebiegło tysiąc myśli.

Dlaczego on to powiedział?
Czy on tego nie widzi?
Dlaczego on nie widzi tak oczywistej rzeczy?
Dlaczego to powiedział?
Dlaczego?
Dlaczego?
Dlaczego?

Diagnosta zamknął oczy. Kiedy je spowrotem otworzył jego twarz nie wyrażała już żadnych uczuć. Nie odezwał się. Odszedł. Stał tam, ale jednak odszedł; tak jakby jego życie legło w gruzach.

Shetanka

Czyżbym miała się wypowiedzieć pierwsza? Mam nadzieję, iż jednak ktoś mnie wyprzedzi...

Jako iż jestem stworzeniem dość wybrednym, to od razu to, co mi przeszkadzało - za dużo Huddy. za dużo. stanowczo za dużo!

Ale w sumie zapowiada się ciekawie, Wilson w roli swata hmm... zobaczymy jak się dalej potoczy

Wena!

Agusss

Wreszcie obiecany Hilsonek!

Dziękuję za dedykację po pierwsze! Ale powstałby pewnie i beze mnie

No, no... Początek naprawdę Huddzinowy [tak jak moje Huddy, które jest Hilsonowe

]
I cała akcja z tym "wyznanie". Ale czemu Jimmy jest taki krótkowzroczny? *buntuje sie* Czy on tylko udaje debila czy nim jest?

Chyba gdzieś w oczy mi sie literówka rzuciła, ale ja w te klocki nie jestem dobra!

Pisz!!!

Pragnę kolejnej części!

Weny!

[H]oney^^

*zastanawa się co by tu napisać*

coolness

Kejti

dedykacja

zapowiada się ciekawie, tylko, czemu bardziej mi to wygląda na Huddy, niż na Hilsonka?

Eh, zobaczymy, jestem ciekawa co dalej wymyślisz...
Weny!

p.s ale oczywiście niezwykle mnie cieszy fakt stworzenia Hilsonka. Z Cuddy brykającą w tle, czy bez, to jedyna prawdziwa miłość House'a

Sovereign. ;)

spodobało mi się, mimo że jest dużo Huddy. Wilson do roli swata zbytnio się nie nadaje, lepiej już żeby go swatano

oczywiście wiadomo z kim

a House nie kocha Cuddy bo kocha Wilsonka, ha!

pisz szybko nexta

Agusss

coolness

Agusss

Kejti

coolness

Agusss

Dziaga

Coś mi się wydaje, że Cuddy wie co dzieje się z Housem i to bardzo dobrze ;pp
Dobrze, że na razie napisałaś tylko 2 części bo potem nie lubię niczego nadrabać, a ten tekst musiałabym bo już teraz wiem, że będzie jedyny w swoim rodzaju

Wilson chciał zesfatać swoją szefową i przyjaciela a jeszcze bardziej wszystko pokręcił... Jestem ciekawa co takiego powie mu Cuddy. Czekam na następną część!

Mam nadzieje, że pojawi się jeszcze w tym tygodniu... Co ty na to?

coolness

coolness

Jakastam coś napisała... rekord... Krótko, ale i tak sukces bo jest. Jestem wściekła bo dużo napisałam na wf-ie na którym nie ćwiczyłam, ale zgubiłam kartkę

Tak, czy siak część dość smutna.
I zaczynam pastwienie się nad Jimmy'm. Od następnej części nad oboma będę się pastwić i ich dręczyć

Dla tych (o ile takowi są), co jeszcze pamiętają o tym ficku.

Administratorka popatrzyła na niego smutnym wzrokiem. Ona też chciałaby to wiedzieć. Ale był tylko jeden z zastanawiających ją faktów. Drugim było to dlaczego James dopiero po miesiącu, trzydziestu długich dniach, ponad czterech tygodniach, zdecydował się coś z tym zrobić. Nowy House mu odpowiadał? Nie… bo raczej nie przyszedł by do niej teraz z takim pytaniem. Wydarzyło się coś między nimi, coś co nie powinno się wydarzyć? Coś o czym nie wiedziała?

James widząc jej skupioną minę, jakby się nad czymś zastanawiała i próbowała coś zanalizować, zrezygnowany wyszedł z jej gabinetu.

Jego ramiona momentalnie opadły. Poczuł na sobie ciężar ostatniego miesiąca. Czuł się winny zmiany zachowania House’a, co było dziwne zważywszy na fakt, że on nie zrobił nic takiego, co mogłoby do tego doprowadzić. A może ta jego wina polegała właśnie na tym, że nic nie zrobił?

James kupił kawę w automacie, stojącym na drugim piętrze, i wypił ją jednym łykiem. Był wściekły. Przecież nie mógł przewidzieć tej zmiany House’a! Nie mógł jej zapobiec! Nie był przecież House’em, nie był geniuszem. Był tylko Jamesem Wilsonem, zwykłym onkologiem, najlepszym, a może nawet jedynym przyjacielem diagnosty, którego geniusz stał się już nawet legendą.

Wilson wyrzucił kubek do kosza, koło którego akurat przechodził i schował twarz w dłoniach. Czy wszystko musiało się sprzysiąc przeciw niemu. House ‘odszedł’, a wszyscy uważali, że tylko on jest wstanie spowrotem go ‘sprowadzić’. Taką postawę Cuddy, Foremana, czy Chase’a mógł zrozumieć, ale Cameron? Co się stało z ta naiwną i szukającą we wszystkich dobra lekarką? Onkolog miał ochotę krzyknąć: I ty, Brutusie, przeciwko mnie?

Jakby i bez tego Wilson nie miałby żadnych problemów. Właśnie umarł jeden z jego pacjentów. Niby onkolog wiedział, że umrze już niedługo, ale cóż poradzić na to, że przeżywał śmierć każdego tak samo. Właśnie przez to jego przywiązywanie do pacjentów, często pytano go dlaczego został onkologiem. Przecież w tym zawodzie wiadomo było, że więcej ludzi umrze, niż przeżyje.

James wszedł do swojego gabinetu, usiadł na krześle i zapragnął wszystkie problemy i troski wyrzucić ze swojej głowy. Był zmęczony. Gdyby House nie ‘odszedł’ zapewne powiedziałby coś teraz śmiesznego, rozładowując napięcie… Gdyby…

Ale on ‘odszedł’…

Agusss

Oj!
Ja pamiętam!

Matko! Co Ty robisz?! Biedny kochany Jimmy

Aż mam ochotę go przytulić! [No i nie tylko... Ta kanapa w jego gabinecie zachęca xD ]

Ale świetnie^^

Weny!